Na de tocht van Hoeke  naar Compostela in 2013  en  de tochten in 2014 en 2015 samen met Mieke heb ik voorlopig Compostela gezien. Niet dat ik daar  niet nog eens zal komen, maar eerst is het tijd voor iets anders. Nu gaat het richting Rome. En wel van Canterbury naar Rome, de Via Francigena. Ik word ook een dagje ouder, het heeft dus geen zin om nog langer te wachten om een lange tocht te ondernemen. Ondertussen heb ik al enkele mensen gesproken en al veel gelezen.

 Ik heb beslist om deze tocht alleen te stappen. Door omstandigheden heb ik weinig tijd gehad om veel voor te bereiden en weet ik nog altijd niet of de route goed bewegwijzerd is. Het wordt dus een avontuur, waarbij vele toevalligheden zullen vragen om een beslissing en deze neem ik best alleen. Het gaat vlotter en ik ben de enige die er last van kan hebben. De route trekt mij aan omdat er nog  weinig pelgrims deze route volgen. Het zal er rustig zijn, wat niet wil zeggen eenzaam  en op de route zijn toch een aantal plaatsen die mijn aandacht trekken. Een ervan is de Col du Grand Saint Bernard. De grensovergang tussen Zwitserland en Italië. Bijna 42 km klimmen om 1999 m te stijgen, soms tot 10% steil. Dit wordt een uitdaging. Op de top staat het hospice waar de beroemde Sint-Bernardshonden leven.  Hier zal ik kunnen ontdekken wat in het tonnetje zit dat de honden rond hun nek dragen?   Maar ook de steden Besancon, Lausanne, Vevey, Piacenca en natuurlijk Rome zijn een bezoek waard. En wat te denken van de mooie natuur, de druiven in de Champagnestreek, de alpenweiden, de rijstvelden in de Po - vlakte. Ook de getuigen aan het verleden zal ik langs de wegen ontmoeten: de slagvelden van de wereldoorlogen, de kathedralen en de kloosters (mogelijks mijn overnachtingsplaatsen).  Maar ook de contacten met toevallige pelgrims of ontmoetingen met mensen van de streek, allen met hun eigen verhalen trekken mij aan.

Het aftellen is lopend. Nog enkele dagen voor mijn vertrek.