Even geleden kwam er in de spouse group een politieagent van de campuspolitie praten over veiligheid op en rond de campus. Ik had hem een vraag te stellen waarvan ik op voorhand verwachtte dat ik toch geen bevredigend antwoord zou krijgen. Maar ik vond de vraag zo belangrijk, dat ik het er toch op waagde. En ik was aangenaam verrast. Wie had dat gedacht?

In de Verenigde Staten wordt er nogal belang gehecht aan het tweede amendement: het recht om wapens te dragen. Het is in Georgia ook helemaal niet zo bijzonder moeilijk om aan vuurwapens te geraken en  er zijn (zeker voor 'open carry') bijzonder weinig restricties voor het dragen van vuurwapens (klik hier voor een overzicht van de wetgeving). Ook pepperspray is volkomen legaal. Weten dat er zoveel wapens zo beschikbaar en aanwezig op straat, in de bus, in het park... Daar voel ik mij onveilig bij. En daarover ging mijn vraag ook. Creëert deze wetgeving geen onveiligheid?

Een mening over wapendracht had de betrokken politieagent natuurlijk niet (dat mag 'ie niet), maar hij liet wel de andere kant van de medaille zien. Naast de wetgeving over wapendracht, is er ook wetgeving die mensen probeert te beschermen.

Er zijn immers strenge "assault and battery laws". Het is in Georgia strafbaar om mensen aan te raken zonder hun toestemming (simple battery). En ook dreigen om iemand schade toe te brengen ("Ik maak u kapot!"), is strafbaar (simple assault). Dat geldt ook binnen het huisgezin. Het is zelfs zo dat wanneer de politie geroepen wordt bij een geval van huiselijk geweld, en er is sprake van fysiek geweld, dan wordt er sowieso iemand meegenomen. Ik ben blij dat huiselijk geweld zo serieus genomen wordt.

Het arsenaal aan mogelijkheden om iemand pijn te doen is dus veel uitgebreider dan ik gewend was in België, maar de wetten om dat te voorkomen, zijn ook veel strikter. Ik had het niet verwacht, maar hé, er zijn dus ook blijkbaar wetten die mij beschermen tegen schietgrage gekken, i.p.v. ze enkel de gelegenheid te geven om hun ding te doen.

Ja, er zijn bijzonder veel negatieve verhalen te vertellen over de Amerikaanse wetgeving en in het bijzonder over wapendracht. Maar ik ben blij dat ik ook eens een positief verhaal heb kunnen brengen.

Een gastbijdrage van Echtgenoot 

Vandaag de dag is internationale mobiliteit een absolute must als onderzoeker. Het is één van de parameters waarop een onderzoeker wordt afgerekend en nagenoeg onontbeerlijk indien men een vaste aanstelling beoogt. Het internationaal karakter wordt bepaald door studies in het buitenland, korte buitenlandse stages of verblijven maar vooral door een langere onderzoeksperiode van liefst 1 of meerdere jaren aan een prestigieuze instelling. Uit eigen ervaring kan ik getuigen dat het effectief je visie op onderzoek en de wereld bijsteld. De impact is vele male groter als je er eenmaal woont en niet enkel tijdelijk verblijft. Deze ervaring heeft zo zijn prijs. En die prijs ligt vooral op persoonlijk vlak. Het mag dan idyllisch lijken om verre horizonten op te zoeken, de realiteit is niet die van een gemiddelde zomervakantie. Je moet echt alles maar dan ook echt alles regelen om te overleven en dit met een minimum aan informatie en veelal een gebrek aan de juiste documenten. Goed voorbereid zijn is één, een medemens op je pad tegenkomen die bekend is met jouw situatie een ander.

Gezien het doel van deze periode het verijken van de professionele ervaring is, kan je er redelijk vanuit gaan dat dit luik relatief goed geregeld is. Dat is tenminste als je de administratieve barrieres buiten beschouwing laat. Of het feit dat het allemaal te lang duurt, derden de ene fout na de andere lijken op te stapelen en je de kost van het verhuizen verwaarloost. Op persoonlijk vlak ben je echt op jezelf aangewezen. Er is vrijwel geen omkadering om je leven te organizeren en het feit dat je mogelijks een familie hebt die meereist lijkt totaal niet in rekening gebracht.  Beleidsmakers en onderzoeksadministraties gaan al te snel voorbij aan het feit dat een onderzoeker een mens is. Een mens met een partner en mogelijks kinderen. De taalbarriere in de nieuwe maatschappij, noodzaak aan kinderopvang of scholen en het feit dat men terugvalt op één inkomen zijn maar enkele van de uitdagingen. Ik wil hiermee niet gezegd hebben dat er nooit enige maatregelen worden genomen of middelen worden voorzien om hieraan tegemoet te komen maar het is echt wel de uitzondering en niet de regel. De vraag is dus of het dit alles wel waard is?

Wanneer je hierover in dialoog gaat met gevestigde onderzoekers en beleidsmakers, dan is het antwoord eenduidig positief. De impact op de eigen carrière zou erg groot zijn. De vraag is echter of dit effectief zo is? Slecht enkelen van hen verbleven zelf gedurende langere periode in het buitenland en dit in een ander tijdskader. Zij behoorden tot de uitzondering en niet de regel. Vandaag de dag is internationale mobiliteit de regel. Recente studies bevatten indicaties dat dit effectief zo blijkt te zijn maar garanties zijn er niet. De toekomst zal uitwijzen of dit effectief zo is.

Sinds begin oktober moet ik af en toe eens lange mouwen aan, of een vestje (geeneens geen echte jas). Ik ben bijgevolg een beetje in de war. Welke maand is het nu weer? Is het eind augustus? Nee, er hangen mooie rode en bruine bladeren aan de bomen, dus het is vast herfst. Juist ja, het is oktober! Met een jetlag had ik rekening gehouden, maar dat de seizoenen me zo van mijn melk zouden brengen, dat had ik niet verwacht.

Het hoeft niet gezegd dat het weer hier heel anders is dan in België. Ik wou wel eens weten hoe anders, zodat ik weet of ik een dikke winterjas moet aanschaffen. Daarom surfte ik een beetje op het internet (Atlanta - Brussel).

De algemene conclusie is dat het hier niet zo koud zal worden als in België, en dat we meer zon zullen zien. De regen is moeilijker te vergelijken, maar het komt overeen met mijn ervaring als je zou zeggen dat het misschien iets minder vaak regent, maar wel meteen veel harder. Meer neerslag dus, maar niet per se meer regendagen. Of anders geformuleerd: motregen  zullen we niet moeten verwachten. En sneeuw waarschijnlijk ook niet.

Gelukkig maar, want de warme chocomelk valt hier nogal tegen.

Het was bij ons bezoek aan het nationaal park Great Smoky Mountains dat ik me ineens realiseerde dat ik me op een erfgoedsite bevond. Nationale Parken zijn immers ontworpen voor het beschermen van national heritage. De missie van de National Park Service luidt dan ook als volgt:

" The National Park Service cares for special places saved by the American people so that all may experience our heritage."

Het eerste nationaal park was Yellowstone (1872). Ondertussen staat de teller op 401 nationale parken. En dat zijn dus niet allemaal groene gebieden, maar ook historische sites.

Om in aanmerking te komen voor een aanbeveling als Nationaal Park, moet een site aan volgende voorwaarden voldoen:

1. nationaal relevante natuurlijke of culturele bronnen bezitten
2. een aanvaardbare toevoeging zijn aan het huidige bestand
3. een uitvoerbare toevoeging zijn aan het huidige bestand
4. rechtstreeks NPS management toestaan (itt bescherming door andere publieke agentschappen of priveagentschappen)

Nationale Parken zijn een federale materie.

Maar hoe werkt dat eigenlijk in Vlaanderen? Ik wist het zelf niet goed meer, maar kon gelukkig heel wat informatie vinden op de website http://www.kunstenenerfgoed.be.

Vaak wordt erfgoed gecategoriseerd als:

• roerend erfgoed (in principe gemakkelijk te verplaatsen):  schilderijen, wandtapijten, meubelstukken, juwelen, werktuigen, gebruiksvoorwerpen, voertuigen, ... maar evengoed documenten, archiefstukken of foto’s
• immaterieel erfgoed (niet tastbaar): feesten, verhalen, liederen, rituelen, ambachten, tradities, ...
• onroerend erfgoed (want onverplaatsbaar): monumenten, landschappen en archeologische sites

Cultureel (= roerend + immaterieel erfgoed) en onroerend erfgoed hebben binnen de Vlaamse overheid elk een eigen minister, administratie, evenementen, verschillende decreten en subsidiekanalen. Cultureel erfgoed is een gemeenschapsmaterie en valt binnen het beleidsdomein Cultuur, Jeugd, Sport en Media. (Het Cultureel-erfgoeddecreet: http://www.kunstenenerfgoed.be/nl/beleid/wet-en-regelgeving/cultureel-erfgoeddecreet.) Onroerend erfgoed is een gewestmaterie en valt binnen het beleidsdomein Ruimtelijke Ordening, Wonen en Onroerend Erfgoed. In de toekomst wordt dit het beleidsdomein Omgeving. Voor het onroerend-erfgoedbeleid en dus het beleid voor monumenten, landschappen en archeologische sites kan u terecht bij Onroerend Erfgoed. (Het Onroerenderfgoeddecreet: https://www.onroerenderfgoed.be/nl/actueel/nieuws/een-decreet-twee-nieuwe-brochures.)

Beide departementen beschermen erfgoed door bvb. organisaties te subsidiëren, evenementen te ondersteunen, te bepalen wat beschermd dient te worden (en op welke wijze)...

Voorbeelden over hoe Cultureel Erfgoed bewaard kan worden, zijn te vinden op de website http://immaterieelerfgoed.be ( -> hoe). Ik geef er hier eentje weer: 

In de tweede helft van de 20ste eeuw was het kunstsmeden in Vlaanderen een zachte dood aan het sterven. Jongeren kregen geen beroepsopleiding meer aangeboden en achter de uithangborden van de schaarse kunstsmederijen werd nog maar zelden gesmeed.

In de jaren 1980 ontstond een vernieuwde interesse voor het ingeslapen ambacht. Toch dringt een structurele aanpak zich nu op om het ambacht te borgen. Weinig ambachtslieden beoefenen nog beroepsmatig het kunstsmeden; het is geen evidentie om er de kost mee te verdienen. Architecten en restauratoren worden dan weer regelmatig geconfronteerd met een gebrek aan kennis en kunde om smeedijzeren delen van waardevolle gebouwen te herstellen en te restaureren.

Dit meerjarig erfgoedproject wil stappen zetten naar een actualisering en duurzame maatschappelijke verankering van het ambacht. Het is onze ambitie om een plan van aanpak te ontwikkelen voor de borging van het kunstsmeden en ervoor te zorgen dat randvoorwaarden gecreëerd worden die dit plan mogelijk maken. Een programma bestaande uit vijf maatregelen vormt het speerpunt: identificatie en documentatie, onderzoek, transmissie, communicatie en sensibilisering, en herlancering. Hiermee willen we een voorbeeldpraktijk ontwikkelen voor andere immaterieel-erfgoedpraktijken die zich op een scharniermoment in hun maatschappelijke inbedding vinden en die vergelijkbare borgingsuitdagingen kennen.

http://kunstsmeden.be/

Er zijn op de website van het Agentschap Onroerend Erfgoed ook verschillende voorbeelden voorhanden over hoe onroerend erfgoed beschermd of gepromoot kan worden: https://www.onroerenderfgoed.be/nl/actueel/projecten/  Hieronder het voorbeeld van de Vlaamse Monumentenprijs.

De prijs erkent een persoon, een privé- of openbare instelling voor een recente verwezenlijking op het vlak van monumentenzorg, landschapszorg of archeologie. Aan die erkenning is een mooie geldprijs gekoppeld. Elke laureaat krijgt 2.500 euro. De winnaar ontvangt daar bovenop nog eens 12.500 euro en uiteraard de nodige media-aandacht.

Bij de beoordeling van de deelnemers gaat bijzondere aandacht naar duurzame realisaties met verdiensten op de volgende terreinen:

·         goed beheer van het onroerend erfgoed (door onderhoud, restauratie, consolidatie en herstel);

·         een evenwichtig en multifunctioneel gebruik, aandacht voor een duurzame, territoriale ontwikkeling;

·         een hedendaagse omgang met het onroerend erfgoed, bijvoorbeeld door een gepaste nieuwe bestemming, het gebruik van nieuwe technieken, de interactie met een nieuw ontwerp;

·         brede ontsluiting van het onroerend erfgoed en speciale aandacht voor sensibilisering en educatie;

·         interactie van het onroerend erfgoed met andere beleidsdomeinen zoals cultuur, ruimtelijke ordening, leefmilieu en toerisme.

Als ik nu een vergelijking maak tussen de manier waarop erfgoed beschermd wordt in de Verenigde Staten en in Vlaanderen, dan krijg ik de indruk dat in de Verenigde Staten meer de context, het verhaal, beschermd wordt. Terwijl in Vlaanderen eerder een specifiek fenomeen, zij het materieel of immaterieel, beschermd wordt.

Als je een Amerikaanse erfgoedsite bezoekt, dan bezoek je een hoofdstuk uit een Verhaal waarvan men is overeengekomen dat het gedeeld moet worden met iedereen, een hoofdstuk over de Burgeroorlog, of over de Natuur bijvoorbeeld. Een verhaal over de Verenigde Staten, en hoe geweldig en veelzijdig die wel niet zijn. Het is dan ook een nationale materie.

Bezoek je een Vlaamse erfgoedsite, dan bezoek je een gebouw of een gebruik met een bijzonder karakter, dat het bewaren waard lijkt. In Vlaanderen lijkt het accent meer te liggen op het bewaren van kleine individuele stukjes erfgoed, die misschien maar relevant zijn voor een klein deel van de gemeenschap. Het is dan ook Gemeenschaps- en Gewestmaterie. Terwijl het in de V.S. meer lijkt te gaan over nationale overlevering, doorgeven van een erfgoedpakket aan de volgende generaties.

Ik ben er nog niet uit welke aanpak de voorkeur geniet, en elke aanpak is natuurlijk cultuurafhankelijk. Maar ik ben nu wel blij dat ik wat meer weet over de idee achter de Nationale Parken en hun Vlaamse evenknie. En dat houdt me niet tegen om gewoon vrolijk verder te genieten van Amerikaans en ander erfgoed, integendeel!

Wie meer wil weten over Nationale Parken, en hoe dat dan allemaal in elkaar zit, kan hier terecht: http://www.nps.gov/aboutus/lawsandpolicies.htm

Met de Vlaamse plannen voor verhoogd inschrijvingsgeld en de bijhorende referenties naar "Amerikaanse toestanden" lijkt het mij het geschikte moment om even aandacht aan te besteden aan die Amerikaanse toestanden. En tegelijk wil ik ook iets kwijt over het verdwijnen van de opleiding Informatie- en bibliotheekwetenschappen aan de Universiteit Antwerpen. Ja,ja,  ik heb over alles een mening...

Robert Reich legt uit hoe de inschrijvingsgelden in de V.S. sinds de jaren 70 geëvolueerd zijn. Want die zijn niet altijd zo gigantisch hoog geweest. In de periode jaren 50 tot jaren 70 besteedde een gezin aan het inschrijvingsgeld van een openbare universiteit een 4% van het (mediaan) gezinsinkomen. In de jaren 80 begon het inschrijvingsgeld te stijgen. In 2012 kwam dat inschrijvingsgeld overeen met 25% van dat gezinsinkomen. 

Georgia Tech is zo een publieke universiteit. Voor een master in de Architectuur komt het inschrijvingsgeld neer op $9,363 voor in-state students (of omgerekend 7.485 euro). Let op: dit is slechts voor 1 semester! Hoog genoeg om een drempel te zijn voor verschillende getalenteerde jongeren, beoordeelt Reich. Ter vergelijking: aan de Vrije Universiteit Brussel bedraagt het inschrijvingsgeld voor een volledig academiejaar master Architectuur nu nog  € 619,90.

Is dit waar de Vlaamse overheid naartoe wil?

Reich stelt, naar mijn inziens terecht, dat een investering in hoger onderwijs een investering is in de toekomst. De jongeren van vandaag zijn immers de managers, advocaten, ingenieurs... m.a.w. de middenklasse van morgen. En onze huidige economie heeft een middenklasse nodig. Hij legt dus een verband tussen onderwijs en economische conjunctuur. En dat is niet zo een gek idee.

In Duitsland hebben ze dat goed begrepen, daar is hoger onderwijs vanaf nu gratis.

Nu, ik wil geen appelen met peren vergelijken, en de Amerikaanse samenleving is de Vlaamse* niet. (*Onderwijs is een Vlaamse bevoegdheid.) Maar is dit ook niet een beetje gezond verstand gebruiken? Hoog inschrijvingsgeld creëert een drempel en heeft een economische impact die verder gaat dan een optelsom in een budget. Nu kan ik mij wel voorstellen dat sommigen een bepaalde drempel wenselijk vinden. Anders discussieerden we ook niet over een toelatingsproef. Maar willen we dan echt dat die drempel te maken heeft met financiële draagkracht, en niet met talent, interesse, ambitie...? Want er is natuurlijk geen garantie dat de kleine groep die in staat is om te betalen voor hoger onderwijs, dezelfde groep is als deze die in staat is om een diploma hoger onderwijs te behalen en deel uit te maken van die beruchte middenklasse.

Met andere woorden: verhoogd inschrijvingsgeld biedt geen oplossing voor budgetproblemen. Het creëert meer problemen dan het oplost.

Wie meer wil weten over deze problemen en de rol van inschrijvingsgelden/hoger onderwijs/middenklasse in een economisch stelsel zoals het onze, raad ik sterk aan om naar de documentaire "Inequality for all" te kijken: https://www.youtube.com/watch?v=2DQYNdrr-ns (trailer: https://www.youtube.com/watch?v=9REdcxfie3M) Misschien is er ergens wel een gratis (legale) versie te vinden? Of misschien is deze ook te zien op de Belgische Netflix? Hij is in elk geval beschikbaar op de Amerikaanse Netflix.

Maar er zijn blijkbaar nog andere dramatische "oplossingen"-behalve het verhoogde inschrijvingsgeld- in het kader van De Besparingen.

Ik kreeg deze week het droeve nieuws dat de opleiding Informatie- en Bibliotheekwetenschappen (IBW) aan de Universiteit Antwerpen wordt stopgezet. Besparingen. En daarmee verdwijnt ook meteen de enige universitaire opleiding voor de sector. Er zijn dus geen toekomstige bibliothecarissen meer. Of toch geen bibliothecarissen met een universitaire opleiding. Ik hoop van harte dat een andere instelling het aandurft om deze opleiding in te richten, want dit is een groot verlies.

Heb je dan een universitair diploma nodig om een goede bibliothecaris te zijn? Er zijn voorbeelden die het tegendeel bewijzen, en niet alles wat iemand tot een goede bibliothecaris of informatieprofessional maakt, is te leren in een opleiding. Maar het helpt zeker wel. 
En is het wel de verantwoordelijkheid van de Universiteit Antwerpen om voor die opleiding te zorgen, hoor ik sommigen denken? Moet de sector dat niet zelf doen? Misschien. Maar dan kaats ik de vraag terug: is het de verantwoordelijkheid van een universiteit om voor dokters te zorgen? Of moet een ziekenhuis dat zelf doen? En wat met ingenieurs, psychologen, juristen...?

In elk geval zal een gebrek aan opleiding snel genoeg te merken zijn in de sector. Niet dat er helemaal geen opleidingen meer zijn. De opleidingen in de bibliotheekscholen zijn overigens best geweldig, en ook dit is bijzonder belangrijk voor de sector. Maar het speelt in op een andere behoefte dan de opleiding IBW. Je zegt toch ook niet aan mensen die slager willen worden, dat ze maar voor kok moeten studeren?

Dat de beleidsmakers -van de academische overheid, zowel als de Vlaamse overheid- daar maar eens over reflecteren wanneer ze binnen afzienbare tijd zelf, of met hun kinderen of kleinkinderen naar de bibliotheek willen en merken dat de organisatie en service toch niet van-je-dat is. En, o wee, wie dat dan aan de bibliotheekmedewerkers durft verwijten, want ook zij kunnen maar roeien met de riemen die ze hebben. Of zullen we ook maar meteen bibliotheken ook afschaffen? 't Zijn nu toch besparingen.

"Ach, wanneer gaat men ooit beseffen hoe belangrijk opleiding en onderwijs zijn voor een samenleving?", zuchtte de agoog.

Het was geen vakantie, maar een blitsbezoek om persoonlijke redenen. En er vielen ons een paar dingen op, na een zestal maanden afwezigheid.

1) Nors en onbeleefd: ja, het is waar wat de buitenlanders zeggen. Wij Belgen zijn ongelooflijk nors en onbeleefd.

2) Verkeersagressie: wanneer ik in de Verenigde Staten in de auto zit, ben ik altijd een beetje bang om in een of ander dom ongeluk terecht te komen. Want het lijkt wel of niemand hier echt kan rijden. In Belgie, daarentegen, ben ik bang om met een bosmaaier in stukjes gemaaid te worden. Zowel de Amerikaanse als de Belgische wegcode vraagt van bestuurders om pas het kruispunt op te rijden wanneer je ook zeker bent dat je er weer af geraakt. Dat is hier in de V.S. de gewoonte, een gewoonte die we hebben overgenomen. Dus dat deden we zonder veel nadenken ook in Belgie. Amai, getoeter, gezwaai met de armen, bumperkleven voor de volgende paar kilometer... Gelukkig voert het BIVV campagne?

3) Kerken: het vliegtuig had de grond nog niet geraakt of het viel me al op. Er zijn bijzonder veel kerken in België. Dat was me al opgevallen in de Verenigde Staten, maar de Belgische kerktorens was ik al zo gewend, dat ik ze nog niet eerder had gezien.

4) Reclame: de Belgische reclame ziet er heel anders uit dan de Amerikaanse. Publix vs Delhaize.

Wat ons tenslotte ook opviel is dat we ons ondertussen thuis voelen in de Verenigde Staten. Mijn thuis is waar mijn huisje staat :)

Dit weekend brachten we een bezoek aan het Sweetwater Creek State Park. Een kort bezoek, want toen begon het te regenen. Maar dat is eigenlijk niet waar ik het over wil hebben. In dat park waren er namelijk composteertoiletten. Voor mij was het de allereerste keer dat ik een composteertoilet gebruikte. Eigenlijk moet ik toegeven dat, hoewel het ongetwijfeld supergoed is voor het milieu, ik het niet zo heel erg plezant vond. En als ik heel eerlijk ben, zou ik zoiets niet in mijn huis willen. Hoewel ik dat misschien wel zou moeten doen (wegens de verminderde impact op het milieu). Dus misschien komt het er ooit wel van, wie weet...

De manier waarop we de aarde nu behandelen en grondstoffen gebruiken kunnen we niet blijven doorgaan. Dat is iets waar we het ondertussen wel redelijk over eens kunnen zijn. De vraag is dan, welke levensstijl is wel duurzaam? En wat betekent dat voor onze huidige levensstijl? Hoe ver willen we gaan en wat is het ons waard? Kunnen we aan composteertoiletten gewend worden, of zijn we zo hard gewend aan toiletten met water dat het een luxe is die we niet willen opgeven? En welke kost heeft zoiets dan? Welke gevolgen hebben onze beslissingen en heeft onze levensstijl voor anderen? Als ik een plastic zak aanneem in de winkel, i.p.v. een herbruikbare zak te gebruiken, wat zijn dan de gevolgen voor mijn (verre en minder verre) buur?

Ik heb vaak het gevoel dat het leven in de V.S. zeer on-ecologisch is. Er wordt veel plastic gebruikt, weinig gerecycleerd, veel weggegooid... In die zin denk ik dat er in Belgie (of misschien in de E.U.: commissievoorstel voor minder plastic tassen) veel meer inspanningen geleverd worden om een ecologische levensstijl aan te nemen. Maar ik weet eigenlijk niet in welke mate dat de ecologische voetafdruk werkelijk vermindert. In elk geval vraag ik mij af in welke mate ik drastische veranderingen wil/kan aanbrengen in mijn eigen levensstijl en of ik dan ook drastische veranderingen kan vragen van anderen. Want iets als "minder plastic zakken in de winkel" lijkt hier een even drastische verandering als het gebruik van een composttoilet in je eigen huis. Anderzijds zijn dergelijke drastische veranderingen wel nodig als we met z'n allen gebruik willen blijven maken van deze aarde. Denkvoer :)

Ik zit even in een dipje. Het kan niet altijd rozengeur en maneschijn zijn.

Vanavond komt er een collega van Echtgenoot eten. Dus kook ik eens voor de verandering. Omdat ik stoofvlees kan maken. En dat is toch een typisch Belgisch gerecht. Ik had er mij aan gezet en ging een geweldig potje koken. Maar toen ik de zak met vlees opendeed, zag ik dat het rot was.

En ineens kwam alle rottigheid er uit.

Er worden de laatste tijd heel veel kindjes geboren in onze omgeving en dan komen er allemaal mooie foto's op Facebook over hoe gelukkig iedereen wel niet is. En ik ben jaloers. Stikjaloers. Want zo had het bij ons ook moeten zijn. We hadden spaghettisaus ingevroren, zodat we niet moesten koken. Zodat we op de zetel konden zitten of in het bed liggen en genieten van ons kindje. Maar dat werd anders voor ons beslist.

Toen Dochter niet zo goed kon ademen na de bevalling, werd er een ambulance bijgehaald. Die bracht een pediater mee die zijn job duidelijk niet goed kende. Want hij wou niet luisteren naar de vroedvrouwen en hij bracht ons naar een ziekenhuis waar wij niet naartoe wilden. Hij wilde zelfs niet naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gaan. Dat is een inbreuk op de patientenrechten. Maar dat trok die man zich duidelijk niet aan. Hij bracht ons naar een ziekenhuis waar ze duidelijk ook geen fan waren van thuisbevallingen. Zo was er een vroedvrouw die geen tijd had om te helpen met de borstvoeding, maar wel om een preek te geven dat zij nooit thuis zou bevallen. Uiteindelijk heeft ons meisje die dag 8u niet gegeten. Niet zo gezond voor een pasgeboren baby.

En elke dag werd er gezegd: morgen mogen jullie naar huis. We zijn uiteindelijk 6 dagen in het ziekenhuis gebleven (en ja, zes dagen gehoord: morgen mogen jullie naar huis) en zijn toen gewoon opgestapt. Pasgeboren kindjes horen niet in een ziekenhuis, toch niet als ze niet ziek zijn. Ze wilden haar graag nog meer dan 12u houden omdat er de volgende dag misschien nog wel eens iemand bloed zou willen prikken. Grapjassen. En dan is er nog zoveel in dit verhaal dat ik niet vertel, over onnodige antibioticakuren en nutteloze onderzoeken en stiekeme kunstvoeding achter de rug van de ouders om en nog zoveel meer.

Ik vertrouw geen artsen meer. En ik weet dus niet of ik ooit nog een tweede kindje kan krijgen. Want als er iets mis gaat, moet er wel een arts aan te pas komen.

En ik zie al die blije mama's en al die blije papa's met hun verfrommelde baby'tjes gelukkig wezen en ik ben boos. Ik ben boos dat ik niet de eerste pamper mocht verversen, dat ik haar eerste badje niet mocht geven, dat ik haar niet mocht troosten als ze weende ("eerst nog een prikje, eerst nog dit, eerst nog dat, voor je ze mag oppakken"), dat ze niet als eerste mijn mamamelk gekregen heeft ("Waarom? Dat weten we niet, alle kindjes op de afdeling hier krijgen kunstvoeding."), dat ik haar kleertjes niet mocht aandoen... Ah neen, want dat is allemaal de job van de vroedvrouw in het ziekenhuis en die ging mij wel eens laten zien hoe dat moest. En dan mocht ik het later misschien ook zelf eens proberen. En dan: "Ben je zeker dat het je eerste kindje is, want het lukt je zo goed om voor haar te zorgen?" Euhm neen, ik ben een mama en ik luister naar mijn kind. Kruip de hoogste boom in en daar blijven aub.

Ik ben boos omwille van al die mama's aan wie hetzelfde wordt aangedaan onder het mom van "zorgverlening". Mama's die, net zoals ik, het gevoel hebben tegen de windmolens te vechten. Want er is een klacht binnen, maar daar horen we niks van. En neen, niets van "de dokters en de verpleegsters hebben hun best gedaan", ze hebben er met hun klak naar gezwierd. En ja, ik ben nog steeds blij dat we thuis bevallen zijn, want wie weet hoe hadden ze niet geknoeid in die eerste cruciale minuten als ze er al een soep van maken als het niet meer zo cruciaal is? Ik durf niet meer in een ziekenhuis bevallen. Maar ik heb veel bloed verloren bij deze bevalling, dus ik heb geen keuze meer. Als er een tweede komt, moet ik in een ziekenhuis bevallen. Dus ik weet niet of er wel een tweede zal komen. Maar tegelijk wil ik niet dat ze me dat óók nog afpakken.

En ik ben verdrietig. Omdat er weinig mensen zijn aan wie ik mijn verhaal kwijt kan. Omdat er weinig mensen zijn die samen met mij boos willen zijn. En omdat ik vooruit wil. Ik wil dit achter me laten en er niet meer op terugkijken. Ik wil alleen denken aan die mooie momenten tijdens de bevalling. Toen we nog thuis waren. En ik wil het ziekenhuis vergeten. Dochter is nu bijna zes maand oud, ik wil het achter me laten.

Maar soms komt het dan in alle hevigheid weer boven. Zoals wanneer het vlees rot is.