Het was geen vakantie, maar een blitsbezoek om persoonlijke redenen. En er vielen ons een paar dingen op, na een zestal maanden afwezigheid.

1) Nors en onbeleefd: ja, het is waar wat de buitenlanders zeggen. Wij Belgen zijn ongelooflijk nors en onbeleefd.

2) Verkeersagressie: wanneer ik in de Verenigde Staten in de auto zit, ben ik altijd een beetje bang om in een of ander dom ongeluk terecht te komen. Want het lijkt wel of niemand hier echt kan rijden. In Belgie, daarentegen, ben ik bang om met een bosmaaier in stukjes gemaaid te worden. Zowel de Amerikaanse als de Belgische wegcode vraagt van bestuurders om pas het kruispunt op te rijden wanneer je ook zeker bent dat je er weer af geraakt. Dat is hier in de V.S. de gewoonte, een gewoonte die we hebben overgenomen. Dus dat deden we zonder veel nadenken ook in Belgie. Amai, getoeter, gezwaai met de armen, bumperkleven voor de volgende paar kilometer... Gelukkig voert het BIVV campagne?

3) Kerken: het vliegtuig had de grond nog niet geraakt of het viel me al op. Er zijn bijzonder veel kerken in België. Dat was me al opgevallen in de Verenigde Staten, maar de Belgische kerktorens was ik al zo gewend, dat ik ze nog niet eerder had gezien.

4) Reclame: de Belgische reclame ziet er heel anders uit dan de Amerikaanse. Publix vs Delhaize.

Wat ons tenslotte ook opviel is dat we ons ondertussen thuis voelen in de Verenigde Staten. Mijn thuis is waar mijn huisje staat :)

Dit weekend brachten we een bezoek aan het Sweetwater Creek State Park. Een kort bezoek, want toen begon het te regenen. Maar dat is eigenlijk niet waar ik het over wil hebben. In dat park waren er namelijk composteertoiletten. Voor mij was het de allereerste keer dat ik een composteertoilet gebruikte. Eigenlijk moet ik toegeven dat, hoewel het ongetwijfeld supergoed is voor het milieu, ik het niet zo heel erg plezant vond. En als ik heel eerlijk ben, zou ik zoiets niet in mijn huis willen. Hoewel ik dat misschien wel zou moeten doen (wegens de verminderde impact op het milieu). Dus misschien komt het er ooit wel van, wie weet...

De manier waarop we de aarde nu behandelen en grondstoffen gebruiken kunnen we niet blijven doorgaan. Dat is iets waar we het ondertussen wel redelijk over eens kunnen zijn. De vraag is dan, welke levensstijl is wel duurzaam? En wat betekent dat voor onze huidige levensstijl? Hoe ver willen we gaan en wat is het ons waard? Kunnen we aan composteertoiletten gewend worden, of zijn we zo hard gewend aan toiletten met water dat het een luxe is die we niet willen opgeven? En welke kost heeft zoiets dan? Welke gevolgen hebben onze beslissingen en heeft onze levensstijl voor anderen? Als ik een plastic zak aanneem in de winkel, i.p.v. een herbruikbare zak te gebruiken, wat zijn dan de gevolgen voor mijn (verre en minder verre) buur?

Ik heb vaak het gevoel dat het leven in de V.S. zeer on-ecologisch is. Er wordt veel plastic gebruikt, weinig gerecycleerd, veel weggegooid... In die zin denk ik dat er in Belgie (of misschien in de E.U.: commissievoorstel voor minder plastic tassen) veel meer inspanningen geleverd worden om een ecologische levensstijl aan te nemen. Maar ik weet eigenlijk niet in welke mate dat de ecologische voetafdruk werkelijk vermindert. In elk geval vraag ik mij af in welke mate ik drastische veranderingen wil/kan aanbrengen in mijn eigen levensstijl en of ik dan ook drastische veranderingen kan vragen van anderen. Want iets als "minder plastic zakken in de winkel" lijkt hier een even drastische verandering als het gebruik van een composttoilet in je eigen huis. Anderzijds zijn dergelijke drastische veranderingen wel nodig als we met z'n allen gebruik willen blijven maken van deze aarde. Denkvoer :)

Ik zit even in een dipje. Het kan niet altijd rozengeur en maneschijn zijn.

Vanavond komt er een collega van Echtgenoot eten. Dus kook ik eens voor de verandering. Omdat ik stoofvlees kan maken. En dat is toch een typisch Belgisch gerecht. Ik had er mij aan gezet en ging een geweldig potje koken. Maar toen ik de zak met vlees opendeed, zag ik dat het rot was.

En ineens kwam alle rottigheid er uit.

Er worden de laatste tijd heel veel kindjes geboren in onze omgeving en dan komen er allemaal mooie foto's op Facebook over hoe gelukkig iedereen wel niet is. En ik ben jaloers. Stikjaloers. Want zo had het bij ons ook moeten zijn. We hadden spaghettisaus ingevroren, zodat we niet moesten koken. Zodat we op de zetel konden zitten of in het bed liggen en genieten van ons kindje. Maar dat werd anders voor ons beslist.

Toen Dochter niet zo goed kon ademen na de bevalling, werd er een ambulance bijgehaald. Die bracht een pediater mee die zijn job duidelijk niet goed kende. Want hij wou niet luisteren naar de vroedvrouwen en hij bracht ons naar een ziekenhuis waar wij niet naartoe wilden. Hij wilde zelfs niet naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gaan. Dat is een inbreuk op de patientenrechten. Maar dat trok die man zich duidelijk niet aan. Hij bracht ons naar een ziekenhuis waar ze duidelijk ook geen fan waren van thuisbevallingen. Zo was er een vroedvrouw die geen tijd had om te helpen met de borstvoeding, maar wel om een preek te geven dat zij nooit thuis zou bevallen. Uiteindelijk heeft ons meisje die dag 8u niet gegeten. Niet zo gezond voor een pasgeboren baby.

En elke dag werd er gezegd: morgen mogen jullie naar huis. We zijn uiteindelijk 6 dagen in het ziekenhuis gebleven (en ja, zes dagen gehoord: morgen mogen jullie naar huis) en zijn toen gewoon opgestapt. Pasgeboren kindjes horen niet in een ziekenhuis, toch niet als ze niet ziek zijn. Ze wilden haar graag nog meer dan 12u houden omdat er de volgende dag misschien nog wel eens iemand bloed zou willen prikken. Grapjassen. En dan is er nog zoveel in dit verhaal dat ik niet vertel, over onnodige antibioticakuren en nutteloze onderzoeken en stiekeme kunstvoeding achter de rug van de ouders om en nog zoveel meer.

Ik vertrouw geen artsen meer. En ik weet dus niet of ik ooit nog een tweede kindje kan krijgen. Want als er iets mis gaat, moet er wel een arts aan te pas komen.

En ik zie al die blije mama's en al die blije papa's met hun verfrommelde baby'tjes gelukkig wezen en ik ben boos. Ik ben boos dat ik niet de eerste pamper mocht verversen, dat ik haar eerste badje niet mocht geven, dat ik haar niet mocht troosten als ze weende ("eerst nog een prikje, eerst nog dit, eerst nog dat, voor je ze mag oppakken"), dat ze niet als eerste mijn mamamelk gekregen heeft ("Waarom? Dat weten we niet, alle kindjes op de afdeling hier krijgen kunstvoeding."), dat ik haar kleertjes niet mocht aandoen... Ah neen, want dat is allemaal de job van de vroedvrouw in het ziekenhuis en die ging mij wel eens laten zien hoe dat moest. En dan mocht ik het later misschien ook zelf eens proberen. En dan: "Ben je zeker dat het je eerste kindje is, want het lukt je zo goed om voor haar te zorgen?" Euhm neen, ik ben een mama en ik luister naar mijn kind. Kruip de hoogste boom in en daar blijven aub.

Ik ben boos omwille van al die mama's aan wie hetzelfde wordt aangedaan onder het mom van "zorgverlening". Mama's die, net zoals ik, het gevoel hebben tegen de windmolens te vechten. Want er is een klacht binnen, maar daar horen we niks van. En neen, niets van "de dokters en de verpleegsters hebben hun best gedaan", ze hebben er met hun klak naar gezwierd. En ja, ik ben nog steeds blij dat we thuis bevallen zijn, want wie weet hoe hadden ze niet geknoeid in die eerste cruciale minuten als ze er al een soep van maken als het niet meer zo cruciaal is? Ik durf niet meer in een ziekenhuis bevallen. Maar ik heb veel bloed verloren bij deze bevalling, dus ik heb geen keuze meer. Als er een tweede komt, moet ik in een ziekenhuis bevallen. Dus ik weet niet of er wel een tweede zal komen. Maar tegelijk wil ik niet dat ze me dat óók nog afpakken.

En ik ben verdrietig. Omdat er weinig mensen zijn aan wie ik mijn verhaal kwijt kan. Omdat er weinig mensen zijn die samen met mij boos willen zijn. En omdat ik vooruit wil. Ik wil dit achter me laten en er niet meer op terugkijken. Ik wil alleen denken aan die mooie momenten tijdens de bevalling. Toen we nog thuis waren. En ik wil het ziekenhuis vergeten. Dochter is nu bijna zes maand oud, ik wil het achter me laten.

Maar soms komt het dan in alle hevigheid weer boven. Zoals wanneer het vlees rot is.