Vormingsinitiatiefvoor militantenVormingsinitiatief voor militanten PESTEN OP HET WERKPESTEN OP HET WERK Vormingsinitiatiefvoor militantenVormingsinitiatief voor militanten PESTEN OP HET WERKPESTEN OP HET WERK Zaterdag 26 maart 2011, Het Volk te Lokeren
Beste
De problematiek rond pesten op het werk is actueel en uitgebreid aan bod gekomen in de media. Daarom willen wij als ACV onze rol opnemen om een antwoord te bieden op tal van vragen. Dit willen wij doen door een vormingsvoormiddag te organiseren rond pesten op het werk, waarin wij ingaan op een aantal aspecten over wetgeving en mogelijke procedures. Dit vormingsmoment is gericht naar ondernemingsmilitanten. Wel melden dat militanten die momenteel de basisvorming volgen in Waas en Dender dit aanbod onlangs gekregen hebben in hun opleiding.
PRAKTISCHPRAKTISCH Deze vormingsvoormiddag vindt plaats op zaterdag 26 maart 2011 in zaal Het Volk, Poststraat 4 te Lokeren Wij starten stipt om 9 uur (onthaal reeds vanaf 8.30 uur) en eindigen om 11.30 uur.
Om dit vormingsinitiatief te kunnen afstemmen op het aantal aanwezigen vragen wij u om onderstaande inschrijfstrook terug te bezorgen aan de vormingsdienst vóór 22 maart 2011.
Strook bezorgen aan Vormingsdienst ACV Waas en Dender, H. Heymanplein 7 te 9100 Sint-Niklaas. Faxen naar 03 760 13 13 of bovenstaande gegevens mailen naar chantal.depauw@acv-csc.be
De index is voor even gevrijwaard. De werkgevers waren al overstag gegaan bij de onderhandelingen voor een nieuw interprofessioneel akkoord (IPA) voor 2011-2012. En toen dat op de klippen liep, nam de regering het na wat intern getouwtrek over in haar bemiddelingsvoorstel aan de sociale partners. Sinds eind vorige week kan ze er ook naar handelen. De sociale partners vorige vrijdag volgens het boekje bijeengeroepen hebben immers allen braafjes hun handtekening zetten onder een verklaring dat er geen akkoord meer in zat. En op die wijze ook onder een halve volmacht aan de regering om door te gaan met het bemiddelingsvoorstel van de regering.
Dat is een hele geruststelling voor de werknemers, maar net zo goed voor ambtenaren en gerechtigden op sociale uitkeringen. De Centrale Raad voor het Bedrijfsleven heeft al voorberekend wat dit geeft in de privé-sector volgens de inflatieverwachtingen: gemiddeld 4.4 % aan indexverhogingen in 2011-2012. Dat is al 0.2 % meer dan toen het ontwerp-IPA tot stand kwam. En 0.5 % meer dan toen de onderhandelingen startten. Hoogstwaarschijnlijk nog een onderschatting, omwille van de nieuwe prijshausse op voedsel- en petroleummarkten.
Niks om mee te pronken
De critici van het ontwerp-IPA vinden dat niks om mee te staan pronken. Want het recht op indexering was een al verworven recht. Klopt. Maar met de dag wordt duidelijker hoe belangrijk het was die index te pantseren tegen het toenemende kruisgeschut, nu ook vanuit Europa en het buitenland. Het was al een tijd duidelijk hoe de Europese Ecofin-filière de nieuwe economic governance wilde inzetten tegen de stelsels van automatische indexering, onder luide aansporing van de Europese Centrale Bank. Maar het hek is nu helemaal van de dam met het Duits-Franse offensief voor een Europees pact voor de competitiviteit. Met als eerste punt op het verlanglijstje van Merkel de afschaffing van de stelsels van automatische indexering.
Nationale Bank bruskeert
Met het ontwerp-IPA en de omhelzing ervan door de federale overheid, kreeg Leterme een stevig mandaat om Europees in het verweer te gaan. Wat hij ook consequent deed. Al krijgt hij nu ook intern stevig weerwerk. De Nationale Bank van België kon het immers niet laten toch opnieuw wat stokebrand te spelen, voor de schone ogen van Trichet van de Europese Centrale Bank. In zijn jaarverslag voor 2010 wilde de Bank per se gezegd zien dat de kwestie van de indexering moest onderzocht worden en liefst van al ook tot een hervorming ervan moest leiden. Met verwijzing naar het ontwerp-IPA. Nu, over de indexhervorming stond nochtans niks in het ontwerp-IPA. Wel iets over een onderzoek, maar dat punt was niet hernomen in het bemiddelingsvoorstel van de regering.
Dat heeft Leterme vorige donderdag nog eens duidelijk verklaard in het Parlement: De regering vraagt de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven niet om de index te bestuderen. Al zijn er kennelijk een aantal journalisten die alleen maar horen wat ze willen horen en uit die verklaringen toch meenden te moeten afleiden dat de index ging onderzocht worden. Inmiddels al wel op de vingers getikt door Ivan Broeckmeyer van De Tijd. Toch iemand die bij de les blijft.
Indexbashen
De provocatie van de Nationale Bank vorige week was in elk geval weer goed voor een nieuw rondje indexbashen. Met de klassieke oerwoedkreten, met de oe van taboe en de oe van heilige koe. Over hoe schadelijk de automatische indexering is voor de competitiviteit, voor de werkgelegenheid, voor de overheidsfinanciën. Over hoe wereldvreemd de index is, in een geglobaliseerde wereld waarin normale vakbonden de indexering niet bekijken als verworven recht, maar als onderhandelingsmaterie. Over hoe onsociaal een indexering in centen en procenten toch wel is, omdat ze meer euros oplevert voor de beterverdieners. Over hoe onecologisch een index is die prijsverhogingen van de mazout en zo doorrekent. En over hoe schitterend Duitsland het doet zonder indexering. En hoe slecht risee Portugal - volgens Geert Noels het enige andere land met een automatische indexering - het doet.
Weerwerk
Af en toe geraakte toch wat weerwerk doorheen de mediamuur. Dat ons competitiviteitsprobleem niks van doen heeft met de index, dixit Paul De Grauwe. Dat je onze index niet kunt loskoppelen van een strenge matiging van loonsverhogingen, als een siamese tweeling, dixit zelfs Luc Coene. Dat de zogenaamde tweederonde-effecten (indexering van de lonen werkt zelf de inflatie in de hand) minstens sterk worden overdreven. Dat de indexering in volle crisis ook magnifiek dienst deed als automatische stabilisator. Dat elke sector zijn eigen stelsel van indexering kent, vrij onderhandeld tussen werkgevers en werknemers, en met al heel wat aanpassingen om schokken of onverwachte prijshausses op te vangen. Dat een pak werknemers, van de arbeiders van het aanvullend paritair comité nr. 100 tot de kaderleden in een reeks bediendesectoren, nog steeds geen cao-recht hebben op indexering. Dat de koppeling van de lonen aan de prijzen ook de bluts met de buil is: onmiddellijke doorrekening van prijsverlagingen in de lonen, goed voor de werkgevers.. Dat je economische groei best bouwt op twee pijlers: export én binnenlandse consumptie. Dat de Duitse exportgroei volgens de Europese Commissie zelf nauwelijks van doen heeft met kostencompetitviteit, maar alles met het kielzogeffect vanuit de groeilanden.
Dat gidsland Duitsland het ook schitterend blijkt te doen wat betreft het creëren van armoede: van 2005 tot 2009 2.630.000 mensen meer met risico op armoede (cijfer Eurostat). Dat Noels vergeet dat ook Luxemburg een stelsel van automatische indexering heeft. En, belangrijker, totaal over het hoofd ziet (of niet wil zien) dat de Nationale Bank er via het massieve, internationale onderzoeksproject Wage Dynamics Network inmiddels al is op uitgekomen dat er veel meer landen zijn waar de lonen via andere technieken worden gekoppeld aan de prijzen. Tot zelfs in de Verenigde Staten, in bepaalde deelstaten. Dat het toch wat kort door de bocht is om een index in centen in plaats van procenten sociaal te noemen, gezien je zo tekent voor een verarming van de middenklasse. En dat er geen enkele grond is voor de stelling dat je met een vergroening van de index aanzet tot meer ecologische consumptie. Alsof burgers in hun aankoopgedrag ook maar enigszins rekening houden met de samenstelling van de indexkorf.
Aan de bron
Nu, als heel die heisa voor iets goed was, dan was het vooral omdat nog nooit zoveel aandacht is gegaan naar de probleemoplossing aan de bron. Dat het eerste probleem misschien niet is de aanpassing van de lonen en uitkeringen aan de prijzen. Maar het feit dat onze inflatie uitstijgt boven die in andere landen. Met daarbinnen ook het bijzondere probleem van de hoge en bijzonder volatiele energieprijzen. Op last van Electrabel heeft het VBO dat lang onder de mat kunnen vegen. Maar energie-intensieve sectoren als Agoria en Essencia pikken dat niet langer. En samenleving en politiek evenmin. Zelfs de Nationale Bank niet meer, blijkt uit hun jaarverslag 2010. Het besef is doorgedrongen dat er ten gronde iets mangelt aan ons stelsel van prijsvorming op de energiemarkt, en dus meer overheidsbemoeienis nodig is, naar Nederlands en/of Frans model.
Speculeren op honger
Al is te hopen dat het daar niet bij blijft. Omdat er op tal van andere markten ook serieus wat mangelt. Hoe verklaren dat de prijzen in cafés en restaurants op een jaar met 2.3 % stegen, spijts de zware BTW-verlaging voor maaltijden? Of dat volgens het zwaar onderbelichte recente Europese rapport naar de marktwerking in de distributiesectoren (Retail Market Monitoring Report) de prijzen voor voeding en niet-alcoholische dranken in België 28.4 % hoger liggen dan in Nederland? Er is serieus wat werk aan al die winkels. Eén winkel vooral niet vergeten: het verschrikkelijk grillige verloop van de prijzen op de internationale voedingsmarkten.
We zagen in 2008 al welke gevolgen dit aanrichtte, wereldwijd. We beleven het anno 2011 opnieuw. Weliswaar met zijn positieve side effects: de ruk naar democratisering in Noord-Afrika en Midden-Oosten. Maar achter dat spektakel, verborgen, doffe ellende in grote delen van de kwetsbare wereld. En die alleen maar aantonen dat met al die ontroerend mooie voornemens van 2008, niks, maar dan ook niks, lijkt te zijn gebeurd. Stop eindelijk eens het speculeren op honger.
