Bijlagen:
Evaluatie ZEP.doc (31.5 KB)   

Vooraf een anekdote:

Vorige zomer heb ik samen met mijn broer de mythische Mont Ventoux beklommen, ook wel bekend als de kale reus van de Provence. Deze majestueuze berg kan je per fiets via drie trajecten beklimmen: vanuit het vredige stadje Sault (25,7 km), vanuit het toeristische dorpje Bédoin (22,7 km) en vanuit het dorpje Malaucène (21,2 km). De klim vanuit Sault volgt het meest eenvoudige traject, terwijl de klim vanuit Malaucène door velen als monsterlijk wordt ervaren. De beklimming vanuit Bédoin staat dan weer bekend als het traject dat al verscheidene decennia deel uitmaakt van de Tour de France. Dit is ook het traject dat mijn broer en ik hebben afgelegd. Met een maandenlange voorbereiding in onze benen, minutieus afgestelde fietsen, een rugzak vol met reservebanden, compact fietsgereedschap en voldoende energierepen en –drankjes op zak, begonnen we aan de heroïsche beklimming van de Mont Ventoux. Na een dik anderhalf uur klimmen bereikten we de boomgrens en werd ons meteen duidelijk hoe kaal de kale reus werkelijk is. Net boven deze boomgrens ligt chalet Reynard, een eet- en drankgelegenheid waar veel wielerliefhebbers een punt zetten achter hun heroïsche klim. Door chalet Reynard te bereiken is voor velen de beklimming al meer dan geslaagd. De laatste zes kilometers zijn immers niet van de poes. Op de kale bergkam dien je een gemiddeld stijgingspercentage van 8,5% te overbruggen, terwijl windstoten fors op je inbeuken. Aan kilometerpaal 20 klapte in 1967 wielrenner Tom Simpson in elkaar. 500 meter verder overleed in 1983 Pierre Kraemer. Toch zou onze tocht niet eindigen bij chalet Reynard, we waren immers vastberaden om door te vechten tot aan de top van de Ventoux. Na 135 minuten afzien – en ook wel genieten – realiseerden we dit dan ook.

Het leerproces dat ik in dit zelfevaluatieproject heb afgelegd, kan ik op veel punten vergelijken met mijn beklimming van de Mont Ventoux. Zo kozen mijn broer en ik niet voor het moeilijkste traject, terwijl dat bij dit leerproces wel het geval was. Ik koos er immers voor om via zelfstudie mijn schrijfvaardigheid Engels te verbeteren. Niet de meest simpele weg. Het materiaal dat ik bij de beklimming van de Ventoux voorhanden had, was tot in de puntjes in orde en op mijn niveau en lichaam afgesteld. Tijdens dit zelfevaluatieproject moest ik echter vaak naar relevante materialen en oefeningen zoeken. Ook las ik ter ondersteuning een paar boeken, waarvan de moeilijkheidsgraad onder dat van mijn toenmalige lees- en schrijfniveau lag. Terwijl ik bij de beklimming van de Ventoux voldoende extra fietsbanden in mijn rugzak had gestopt, bleek ik tijdens mijn leerproces met als eindbestemming een verbeterde schrijfvaardigheid Engels onvoldoende extra taalbegeleiders in mijn rugzak terug te vinden.

Hoewel ik daar op de Mont Ventoux mijn doel wel gerealiseerd heb, heb ik in dit zelfevaluatieproject mijn leerdoel echter niet bereikt. Daar mag ik nu wel eerlijk over zijn. Persoonlijk denk ik dat ik bij de start van dit project een beetje te overmoedig was en te veel wilde realiseren op te korte tijd. Ik zou inderdaad wel versteld van mezelf staan, wanneer ik op zo’n korte tijd correcte Engelse (academische) teksten kan schrijven.
Wat ik wel gerealiseerd heb, is dat ik eindelijk de tijd genomen heb om aan dit leerpunt te werken. Vooraf aan dit zelfevaluatieproject besefte ik immers goed genoeg dat mijn schrijfvaardigheid Engels een ernstig hiaat vertoonde. Door middel van dit project heb ik dit hiaat al een beetje kunnen verkleinen. Ik ben echter wel van mening dat ik dit hiaat nog meer kon verkleinen, wanneer ik het ganse jaar een beroep had kunnen doen op een taalbegeleider. Dit laatste vormde immers een groot probleem en het gebrek aan een ‘trouwe’ taalbegeleider heeft mijn leerproces dan ook voor een groot deel afgeremd. Dit vind ik behoorlijk jammer, aangezien deze taalbegeleiding heel wat taalkundige twijfels en fouten had kunnen wegnemen. Nu heb ik voornamelijk steeds zelf naar de correcte schriftelijke weergave moeten zoeken. Ik ervoer wel dat door actief met het Engels bezig te zijn, mijn schrijfvaardigheid systematisch evolueerde. Zo paste ik spontaan de twee tekstjes frequent aan, wanneer ik tevergeefs op de feedback van mijn taalbegeleider wachtte. Zo was de versie die ik vorige week naar Rita doormailde een compleet andere versie dan diegene die ik naar mijn eerste taalbegeleider had doorgemaild. In de laatste dagen van dit ZEP-project wist Rita heel wat euforie bij mij te bewerkstelligen, door mijn twee eerste tekstjes te corrigeren. Haar feedback wist toch een aantal twijfels bij mij weg te nemen en bood mij alsnog inzicht in mijn huidige schrijfvaardigheid Engels. Hierbij wil ik Rita nogmaals bedanken.

De bevestiging dat mijn Engelse taalvaardigheid in het algemeen toch enigszins verbeterd is, kreeg ik na het afnemen van de taaltest van VDAB die ik bij aanvang van dit project ook reeds had afgenomen. Toen behaalde ik een score van 13/20. Nu bleek mijn score drie punten hoger te liggen. Dit gaf me toch wel enige voldoening. Het resultaat is misschien nog niet perfect, maar de eerste start is toch genomen. Net zoals ik op de Mont Ventoux doorgebeten heb om mijn doel te bereiken, zal ik dat ook tijdens dit leerproces doen. Met nog enige oefening en ondersteuning arriveer ik binnenkort wel bij het chalet Reynard van mijn leerpunt (= vlot Engelse teksten schrijven) en wie weet tracht ik daarna ook wel de top van mijn leerpunt te bereiken (=academisch Engels).

Ik ben dus vastbesloten om na dit zelfevaluatieproject verder te werken aan mijn schrijfvaardigheid Engels. Wanneer ik mijn diploma op zak heb, zal er immers weer een heleboel tijd vrij komen. Bovendien wordt een degelijke taalcursus tegenwoordig bijna op elke straathoek aangeboden. Zo’n taalcursus heeft tevens als voordeel dat ik binnen een niveaugroep en met geschikt materiaal op gerichte wijze aan mijn schrijfvaardigheid kan werken, op voorwaarde dat ik er voldoende tijd voor kan vrij maken. Dat was immers dit academiejaar niet het geval, anders had ik zo’n cursus wel bij mijn ZEP betrokken. Het grootste pluspunt van zo’n taalcursus is dan weer de minder intensieve zoektocht naar een ‘trouwe’ taalbegeleider…

Bijlagen:
Inventaris.doc (34.5 KB)