'Verbeelding is alles. Het is de voorbode van de mooie dingen die het leven in petto heeft.' Albert Einstein
Ik ben...
Veerle Schaltin (°1967) Ik begeleidde bijna twintig jaar mensen met een verstandelijke beperking in een dagcentrum. Onlangs zapte ik van leven. Na een ommetje in de afslanksector werk ik nu als stafmedewerker bij een budgethoudersvereniging. Voor en na schrijf ik voor kinderen en volwassenen. Ik hou van Manlief, Zoonlief (°2002), lezen, vertellen, koken, wijn, reizen, scrapbooken, knutselen, frutselen, en duizend en een andere dingen.
Leessprokkels... Voor de kids -Het ei met de gouden gans/Veronique Puts -Vader Zeepaard/ Eric Carle -Een raadsel voor Roosje/ André Sollie -Spoken bestaan niet/ Inge Bergh -Het land van de grote woordfabriek/ Agnès de Lestrade -Al zijn eendjes/ Christian Duda -Balthazar, de eenzaamste ezel ooit/ Inge Misschaert -Verkocht/ Hans Hagen -Krullen/Hilde Vandermeeren -Allemaal willen we de hemel/ Els Beerten
Voor volwassenen -Onder de ombu-boom/ Santa Montefiore -De schaduw van de wind/ Carlos Ruiz Zafon -Duizend schitterende zonnen/ Khaled Hosseini -Het eiland onder de zee/ Isabel Allende
kleine en grote momenten uit mijn leven gesprokkeld Op wandel door woordenwoud pluk ik letters als vruchten van de bomen, bind ze tot een blogboeket.
Takken en twijgen sprokkel ik tot mijn verhaal.
Elk vriendje dat deze of volgende week komt spelen bij Zoonlief verrassen we met zulke spinnenkoppen. Een ietsiepietsie griezelig, maar vooral grappig, snel klaar en... NJAMIE!!!
Breek 8 cocktailprikkers per spin en stop ze in de melocakes. Plak de rozijntjes met wat glazuur (poedersuiker gemengd met een weinig water) op het snoepgoed.
Een award doet zijn ronde door blogland en houdt hier even halt. Lunatic, bedankt hiervoor!
Om hem te mogen ontvangen, moet ik eerst wel tien weetjes over mezelf op het net gooien. Bij deze:
Wist je dat
1)ik het zo belangrijk vind te genieten van het NU, en Jan en alleman ook aanspoor om dat te doen, maar mezelf er te vaak op betrap dat ik in het verleden (in de vorm van nagenieten) of de toekomst (met plannen en dromen) vertoef;
2)ik daarom een cursus mindfulness volg;
3)ik daar yoga (aan den lijve) ontdekte enervan overtuigd ben dat dit echt mijn ding is;
4)ik daarbuiten helaas weinig sportief ben, maar tegenwoordig toch regelmatig tijd uittrek voor een wandelingetje of fietstochtje (alle beetjes helpen, niet?);
5)ik andere hobbys de laatste tijd serieus verwaarloos, zoals bloemschikken, lezen, scrapbooken en knutselen (er komen vast betere tijden, of is dit weeral dromen?);
6)ik helemaal geen groene vingers heb, maar wel van groen en onze tuin hou (vooral van op het terras met een lekker drankje en een goed boek, of bij minder weer vanachter het glasraam, met hetzelfde drankje en boek);
7)ik doodgraag kook;
8)en dus alle dagen in de keuken te vinden ben, al is dat door de week meestal voor een snel-klaar-maar-vol-vitaminen-maaltijd. In het weekend mag het wat specialer en uitgebreider, en als we vrienden uitgenodigd hebben nog specialer en nog uitgebreider, elk gerecht wordt dan voorzien van een aangepaste wijn;
9)ik zon alles-erop-en-eraan-maaltijd ook durf inelkaar flansen voor Manlief en mij alleen, wantik weet steeds wel een reden te bedenken waarom we zon feestdiner verdienen;
10)ik de dag graag afsluit samen met Manlief en een heerlijk glaasje wijn in de sofa.
Graag stuur ik deze award de kant op van drie mensen bij wie de liefde voor taal van hun blog druipt, en bij wie ik bijgevolg heel graag kom lezen: Lettersoep, Spinnenkop en Pelgrimschrijfsels. Als jullie tien weetjes over jezelf vertellen, mogen jullie deze award op jullie blog plaatsen. Je hebt dan ook de eer deze prijs aan anderen uit te reiken. Veel plezier ermee!
Onze fietsen leunen rond ons tegen elkaar. Hij streelt mijn rug. Zijn tong kronkelt in mijn mond. t Is tijd, weet ik. Hoog tijd. Ik wrik me los uit zijn omhelzing.
Hij zucht. Tot straks in Den Anker? Nee, vandaag niet, ons moe ze was gisteren al zo kwaad, omdat ik te laat thuis kwam.
Natuurlijk wil ik na school met hem op café. Maar ik heb de laatste tijd thuis al genoeg ruzie gehad.
Zijnogen smeken. Ik krijg er een naar gevoel van in mijn buik.
Misschien geef ik toe, Eventjes.
Ik druk vlug een laatste zoen op zijn wang en snel de Begijnenstraat in. De schoolbel rinkelt al. Met wat geluk staat mijn klas nog op de speelplaats en hoef ik niet langs de directeur te passeren.
Na school aarzel ik. Naar huis. Of langs de Vismarkt. Het wordt het laatste.
Zodra ik de deur van Den Anker open, vliegt hij op me af. Zijn blik zo blij. Een langgerekte zoen met biersmaak. We zetten ons onder de trap aan een bruin tafeltje neer. Hij slaat zijn arm om mijn schouder. Telkens weer wringt zijn tong zich bij me naar binnen.
Tijdens het kussen hoor ik ons moe: t Is altijd hetzelfde met u, recht naar huis had ik gezegd.
Het voelt ongemakkelijk.
Vandaag stap ik met enkele vrouwen die ik alleen van samen schrijven ken datzelfde café op de Vismarkt binnen. Het heet nu Het Ankertje. We zetten ons onder de trap aan hetzelfde bruine tafeltje neer. We praten eerst over schrijven, maar algauw ook over honderd en een andere dingen. Het klikt.
Het is druk aan de fietsenstalling op school. Enkele jongens en meisjes van het vijfde staan er in een groepje bij elkaar. De jongens pochen over hun voetbalprestaties van het voorbije weekend. De meisjes giechelen. Zoonlief laat zijn boekentas naast mijn voorwiel op de grond vallen. Hij loopt langs het groepje. Met moeite vindt hij nog een plaats voor zijn fiets in het rek. Zijn cijferslot klikt luid. Dan wringt hij weer tussen de vijfdeklassers door. Hij gooit zijn boekentas over zijn schouders. Als ik me naar hem toebuig voor een zoen, helt zijn romp licht naar achteren.
Niet doen! schreeuwt zijn blik. Hij zet gauw een stap achteruit. Tot straks! Even zwaait zijn hand door de lucht.
Euh ja tot straks. Maar hij is al door de schoolpoort verdwenen.
Dit is alweer een volgende stap in het groot worden, zeker?
Sinds vorige zondag is ze minstens een jaar ouder geworden. Haar huid is vaal als het antieke servies in de kast. Gecraquelleerd door de tijd. Doorschijnend bijna. Vel over been is ze. Een schim van wat ze ooit is geweest. Krom gewerkt. Kapot gewerkt. Want dat is wat ze altijd deed: werken. Daar leefde ze voor. Nu zit ze op een stoel en wacht.
Als ik met een stofdoek wapper, kijkt ze me grimmig aan. En mompelt iets. Onrustig tokkelen haar vingers op de leuning van de stoel. De groeven in haar gezicht verraden hoeveel pijn het doet mij in haar plaats te zien werken. Veel meer dan de ontembare pijnen in haar rug. De onleefbare pijnen in haar buik. Ze wendt haar blik af.
We zitten op ons tuinterras en zijn in een hevige discussie verwikkeld. Manlief relativeert: 'Ach, het is allemaal een scheet in een fles.' Net op dat moment stuift Zoonlief voorbij op zijn step. 'Hou die fles dan maar goed gesloten!' roept hij.
Ik schop mijn pumps uit en plaats ze netjes in het rek. Op kousenvoeten trippel ik de houten trap op en stap de zaal in waar mijn eerste sessie mindfulness zal doorgaan. Het lijkt er lekker warm. Maar waarschijnlijk komt dat eerder doordat ik me zo gehaast heb om hier op tijd te zijn, dan dat het er ook écht warm is, want na een hele poos stilzitten en luisteren en mediteren hebben mijn voeten het toch koud. Erg koud, zelfs. Ik draai ze in het rond. Laat mijn tenen op en neer wippen. Wrijf er met mijn handen over. Hup wat in het rond tijdens de pauze. Maar veel haalt dat allemaal niet uit.
Als de drie uur durende sessie erop zit, voelen mijn voeten aan alsof ze een hele nacht onder een te kort deken uitgestoken hebben. Ik hol de trap af en trek gauw mijn schoenen weer aan.
Wat een sensatie! Zo heerlijk warm! Ook al zijn het pumps, het lijkt wel of ik moonboots draag.
De volgende keer neem ik toch mijn geitenwollen sokken mee.
Voor ik de keuken opruim, spelen Zoonlief en ik met de kaarten. Plots horen we een vreemd geritsel in de keuken.
Poeslief trippelt er over het aanrecht met een plastieken zak als een masker over zijn kop. Het is het zakje waarin ik de kipfilet ingevroren had. Naar poezennormen moet dat heerlijk geroken hebben en hij heeft er zijn neus ingestoken. Met alle gevolgen van dien.
Hij leert het ook nooit. De ene keer wordt hijzo geringd, de andere gemaskerd. Nu stond er nochtans een bakje vol verse kattenbrokjes binnen zijn bereik.
Ongeveer twee weken na het overlijden van hun zoon bezoek ik hen. Ze praten honderduit over hun jongen en over de spierziekte die hem fataal werd. Over zijn moed ook. Hoe hij zich bij elke achteruitgang met de situatie verzoende en er telkens weer het beste van maakte.
G. is negenendertig geworden.
Een paar dagen voor hij gestorven is, vertelt zijn vader, pakte hij me vast en zei: Paatje, bedankt voor alles. Ik heb een goed leven gehad. Hij pinkt een traan weg. Zijn vrouw schuifelt op haar stoel.
Dat is hard, gaat de vader verder, keihard, als je eigen kind zoiets zegt.
De moeder snikt luidop nu. De man perst zijn lippen op elkaar. Knijpt in een zakdoek.
Dit gesprek zindert lang na. Telkens weer denk ik hoe wreed het moet zijn als je kind dit in die omstandigheden zegt. Maar ook hoe mooi het is. Want wat wil je als ouder liever dan je kind een goed leven geven?
Ik hoop dat deze ouders dit met de tijd ook zo mogen zien. Dat deze woorden van hun zoonals een milde zalf op hun wonden en pijn mogen inwerken.
De maïsdoolhof in onze gemeente was dit weekend voor het laatst open. Dus trapten we er naartoe en zochten onze weg tussen de hoge planten vol prachtige goudgele toppen. Vragen her en der moesten ons op het goede spoor brengen. Maar helaas wisten we te weinig van erfgoed en landbouw af om de juiste antwoorden te kennen en liepen we dus toch nog regelmatig verloren.
Eens de juiste weg gevonden kraste Zoonlief met een maïstop een pijl in het zandpad, die steevast de andere kant op wees. Tot hij er zo verschillende getekend had.
De volgende toont de juiste richting, vertrouwde hij me toe, De mensen zullen nu stilaan wel doorkrijgen dat de pijlen net de verkeerde kant uitwijzen.
Vanaf dit schooljaar turnt Zoonlief in een tumblinggroep. Daar is het al flikflak en salto wat de klok slaat. Voor de gevorderden toch. Zoonlief houdt het voorlopig bij tuimelen en radslag.
Als ik hem door het keukenraam in de tuin zie oefenen, krullen mijn mondhoeken spontaan naar boven. Ik bracht mijn kindertijd immers ook al turnend door. In de sportzaal, in de tuin, op vakantie, in de zetel, zelfs in bed,
Tuimelen doet Zoonlief al behoorlijk, maar zijn radslag heeft meer weg van een krab die over het strand kruipt.
De turnjuf in me wordt wakker. Ik draai mijn kookplaten uit en sprint de tuin in. Daar geef ik hem tips om het beter te doen en ik help hem er ook bij. Het is een gezellig moeder-zoon-moment. TotZoonlief plots zegt: Kan jij dat eigenlijk zelf wel?
Euh natuurlijk kon ik dat maar ondertussen is het wel meer dan vijfentwintig jaar geleden dat ik nog aan turnen deed en aan veel andere sport ook trouwens dus maar ik wil me niet laten kennen én doe een radslag!
Ik krijg een adrenaline-opstoot. En doe er nog een en nog een. Het beetje pijn in mijn polsen(ik was niet eens opgewarmd) negeer ik, zeker als Zoonlief Waw! uitroept, Zelfs je benen en je tenen zijn gestrekt!
Maar als hij binnenkort aan flikflak toe is nee, hoor, daar pas ik na vijfentwintig jaar voor.
-Kwilniet / Paul de Moor en Sebastiaan Van Doninck: over een ondeugende jongen die zijn hand ziet als de stoute vleermuis Kwilniet. Ze wil niet naar school, niet in bad, Het boek valt op door de woorden in handschrift en de fantasierijke prenten in rood, blauw en zwart. Toen Sebastiaan Van Doninck een hele poos geleden een tip van de sluier oplichtte, was ik reeds weg van zijn fladderende vleermuis.
Een apart prentenboek voor kinderen vanaf 4 jaar.
-Lotta en de regenboog / Diane Put: veel klassieker is dit prentenboek over de kip, Lotta die niets begrijpt van al die prachtige kleuren in de lucht. Een eenvoudig verhaal met vertederende prenten en een speels gedrukte tekst.
Wie dit boek koopt, schenkt automatisch 1 euro aan Serafien, een initiatief dat me nauw aan het hart ligt (zie ook de button hiernaast).
Voor kinderen vanaf 3 jaar.
-Tot kijk, Vos en Haas en Vos en Haas op het eiland / Sylvia Vanden Heede en Thé Tjong-King: Vos en Haas veroverden met hun tijdschrift en het boek Koekoek, Vos en Haashet hart van Zoonlief. Zij zijn de enigen die er tot nog toe in geslaagd zijn hem leesplezier te bezorgen. Ik hoop dat het hen met deze boeken weer lukt.
Buurmeisje heeft al enkele jaren verkering met een bijzonder knappe en sympathieke jongen. Hij is intelligent, sportief en humoristisch. Hij is attent, lief en optimistisch. Bovendien rijdt hij met een BMW Cabrio en verwent hij Buurmeisje met modieuze kleren, leuke citytrips en luxueuze cadeautjes. Voor haar mama is hij de ideale schoonzoon. Voor haar papa een makker waarmee hij het over mannendingen kan hebben. Voor Kleine Zus een speelkameraad. En voor haar gewoonweg de man van haar dromen.
Maar deze Perfecte Vriend draagt wel lenzen.
Op een dag zijn zijn ogen danig geïrriteerd. Hij kan de lenzen niet inhouden. Zijn anders grote, felblauwe ogen staren waterachtig de wereld in vanachter hele dikke brilglazen. De knapperd ziet er plots een heel pak gewoner uit, wat slungelachtig zelfs.
Als hij de deur uit is, vraagt Kleine Zus aan Grote Zus: Ben je nu nog wel verliefd?
Hebt u dat vreemde gebonk de voorbije weken ook gehoord? Zo even na schooltijd?
Dat was mijn hart. Dat ging zo hevig te keer dat het zelfs tot bij u te horen was. Echt!
Zoonlief mag vanaf dit schooljaar met de fiets naar school. We wonen in een rustige straat in een dorp, maar toch is de weg naar school vrij druk. Zoals tegenwoordig overal, zeker? Tijdens de vakantie maakten we regelmatig een fietstocht en oefenden we de weg naar school een paar keer. Dus moest het wel lukken, dachten we. En het lukt ook. Maar fietsers die in de tegengestelde rijrichting hetzelfde fietspad als wij gebruiken, moeten wel voor Zoonlief uit de weg. Een meisje dat aan de hand van haar papa op het fietspad wandelt, omdat er geen stoep is, ontwijkt hij slechts op een haar na. Aan de oversteekplaats remt hij pas op het allerlaatste nippertje. En als ik hier stoppen, want er komt een auto roep, als we de baan moeten oversteken, doet hij dat lekker niet, omdat de auto hem ondertussen al gepasseerd is en rijdt zo bijna onder een andere wagen.
Bonk. Bonk. Bonk. De bas in mijn hart speelt door. En ik bid dat Zoonlief een goede beschermengel heeft. Bidt u met mij mee?
Deze zomer leerde ik tijdens een schrijfweekBegga Dom kennen. Ze verraste me er met de buitengewoon mooie taal waarin ze haar niet voor de hand liggende verhaal vertelde.
Terug thuis ging ik op zoek naar haar eerste boek, Blauwe matrozen.
En weer vond ik een bijzonder verhaal vol sprankelende zinnen. Het speelt zich af op een bijzondere plek Antarctica.
Als papa de deur opendoet, wordt hij opgeslokt door de storm. Zijn jas fladdert en zijn haar wappert en zijn stem scheurt in stukjes en waait weg, het donker in. Hij komt binnen en is weer papa en schudt de druppels van zijn jas. Zo gaat het tot alle kisten in de auto staan.
en tot de papa van Anna helemaal klaar is om een winter lang onderzoekingen te doen op de Zuidpool. Anna is het gewoon dat haar papa maandenlang wegblijft. Ze heeft altijd gedacht dat hij daarna gewoon terugkomt. Maar nu lijkt dat te veranderen. Daarom neemt ze in haar eentje een besluit en gaat ervandoor. Papa achterna. Ze verstopt zich op een schip dat naar Antarctica vaart en ontmoet er de vissersjongen, Victor. Hij leert haar dat houden van ook loslaten is.
Ik kijk haar niet begrijpend aan. Ze wijst naar het etiket op mijn kaft.
Oh ja, verontschuldig ik me, Voor een van de eerste schrijfcursussen die ik volgde, griste ik zomaar eenkaft uit de kast. Toevallig plakte er al een etiket op. Maar daar maalde ik niet om. Ik gebruik die kaft nog steeds.
Echt, ik sleur ze mee naar cursussen, workshops, schrijfweken, lezingen, schrijfgroepen, kortom al wat met schrijven te maken heeft. Nooit stoorde ik me aan het etiket. En nu ik er voor het eerst bij stilsta, vind ik ze eigenlijk prima passen, want ook na al die jaren is schrijven voor mij nog steeds een FEEST.
Een bleke, magere man met een ingevallen gezicht en grijze plukken haar opent de deur. Hij leunt op een kruk.
Volg maar, zegt hij. En hij waggelt de trap op naar de woonkamer op de eerste verdieping. De leuningwiebelt vervaarlijk heen en weer als hij zich eraan naar boven trekt. Zijn kruk bonkt bij elke stap keihard op de houten treden. Zijn vrouw wacht in de living. De man laat zich naast haar in de zetel neerploffen.
Ik bezoek deze familie omdat ze een persoonlijk assistentiebudget voor hun dochter met een beperking aangevraagd hebben. Ik begeleid hen bij de opstart ervan. Mijn uitleg kan ik slechts met mondjesmaat geven, want de man trekt het gesprek telkens weer naar zichzelf toe.
Vroeger was ik een kerel, ze. Ik woog wel honderd kilo. En werken dat ik kon. Ik werkte vijftien uur per dag. En daarna nog thuis voor mezelf. Hij wrijft met zijn hand over zijn voorhoofd. Maar nu, na een paar uur moet ik al rusten. Ik heb voortdurend hoofdpijn. Even valt hij stil. Dus begin ik over hoe ze een assistent kunnen zoeken. Ik zou er nu zelf ook een kunnen gebruiken, valt hij me in de rede. En zeggen dat ik vroeger nooit iemand om hulp vroeg. Integendeel, iedereen deed een beroep op mij. Hij kraakt zijn vingers. Ik vertel zijn vrouw welke taken assistenten mogen doen. Hij springt recht. Ik zal eens een foto tonen, ze.
Sorry voor mijn man, zegt de vrouw als hij de woonkamer uit is, Straks is hij alles wat hier gezegd wordt vergeten. Hij onthoudt niks meer. Ze zucht. Laten we het maar weer over assistentie voor C. hebben.
Die kans krijgen we echter niet, want haar man sjokkelt de livingin met een ingekaderde foto van een beer van een vent met lange, donkere haren naast een motor. Hij draagt een lederen pak. Dat ben ik! Met mijn Ducati! Hij klinkt trots.
Ik herken de man op de foto niet. Hij moet het merken, want hij zegt: Echt! Zijn stem hapert. En in één seconde was alles weg. Mijn motor. Ikzelf. Mijn leven. Ik slik. De hele verdere dag spookt zijn verhaal in mijn hoofd rond.
s Avonds komt Manlief veel later dan voorzien thuis. Ik ben het grondig beu, moppert hij, Die verdomde files. Ik denk dat ik mij een motor aanschaf.
SPROKKELS
