‘Balthazar,’ zei moeder Ezel op een dag. ‘Ik moet je wat vertellen. Ooit moet ik gaan. Beloof me dat je dan een flinke ezel zult zijn.’

Op een dag is het zover. Balthazar wordt helemaal alleen wakker. ‘Is het nu ooit?’ vraagt hij zich af.

Als dit niet het geval blijkt te zijn, gaat hij naar dat ‘ooit’ op zoek. Zo hoopt hij moeder Ezel terug te vinden. Helaas gebeurt dat niet, maar hij vindt wel zichzelf en een paar goede vrienden.

Een warm en teder verhaal over afscheid nemen en doorgaan, geschreven door Inge Misschaert, geïllustreerd door Marieke Coenen.

Zelden las ik een boek waarbij tekst en tekeningen elkaar zo mooi aanvullen. Wat er niet met woorden staat, zie je op de prenten. En wat niet getekend is, vind je in de tekst terug.

Balthazars naïeve manier van denken zorgt vaak voor een glimlach op je lippen. De tekeningen zijn soms ronduit hilarisch, bijvoorbeeld als Balthazar een drukke straat oversteekt met een slak op zijn rug of als hij als een prima ballerina over een hek springt.

Dit maakt het boek, ondanks het wat zwaardere thema, grappig en licht verteerbaar.

Voor kinderen vanaf 4 jaar.

28-05-2009 om 12:36 geschreven door veerle  

Aan het tafeltje naast ons op een terras aan de oever van de Loire zit een Nederlands koppel met twee kinderen.

Als de kleinste een Fransman ‘jus d’orange’ hoort bestellen, reageert ze verwonderd: ‘Hé, dat kennen die Fransmannen ook!’

27-05-2009 om 21:40 geschreven door veerle  

Ik heb er net een lang, leuk, lollig, lacherig, leutig, leerrijk, lekker, Loire-weekend opzitten. Vandaag slaap ik uit.

Zzzzzzzzzz…

25-05-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

-Balthazar, de eenzaamste ezel ooit/ Inge Misschaert en Marieke Coenen: een vrolijk prentenboek over een niet zo vrolijk thema.

Voor kinderen vanaf 4 jaar.

(Later meer over dit boek.)

-Het geheim van de keel van de nachtegaal/ Peter Verhelst en Carll Cneut: de Gouden Uil-winnaar voor Jeugdliteratuur 2009. (De bladen hebben een gouden randje. Toeval of niet?)

Het klassieke sprookje van Andersen  op een bijzondere manier verteld en getekend. Dit boek wil je telkens opnieuw lezen en bekijken. Een echt hebbeding.

Voor kinderen en volwassenen. Vanaf 6 jaar.

-Iedereen was er. Meer verhalen over de eekhoorn en de andere dieren/ Toon Tellegen: dierenverhalen vol fantasie en filosofische gedachten.

Voor kinderen en volwassenen.

-Het theehuis van Kalaw/ Jan-Philipp Sendker: een boek dat makkelijk wegleest over op zoek gaan naar je roots, het Oosten, liefde, levenskunst en boeddhisme.

Voor volwassenen.

20-05-2009 om 09:30 geschreven door veerle  

Pimpelpaars

Vroeg in de ochtend

klatert je kleur

als een waterval

over me heen

ik glijd op de stroom

van je woorden

en droom…

Diep in de nacht

klamp ik me vast

aan je verstilde stem

de waas rond

het pimpelpaars

ik drink herinnering

en droom opnieuw…

19-05-2009 om 21:22 geschreven door veerle  

Met een boek op mijn schoot zit ik in de cafetaria van het zwembad, terwijl Zoonlief zwemles heeft. Veel komt er van lezen niet in huis. Zoals iemand die enkele kilootjes kwijt wil telkens weer in de snoepkast duikt, dwaalt mijn blik steeds opnieuw naar het water om Zoonliefs vorderingen te zien. Ondertussen draaien mijn oren zich voortdurend naar de gesprekken rondom mij.

‘Mijn zus is nu ook gescheiden,’ zegt de vrouw aan het tafeltje wat verderop.

‘Echt?’ Haar allochtone tafelgenoot schrikt duidelijk van dit nieuws. Hij woont nog maar een paar jaar in België, vernam ik eerder. Zijn Nederlands is anders al vrij goed. ‘En is ze nu gelukkiger?’

‘Maar nee!’ De vrouw zucht. ‘En haar kindjes zeker niet. Mensen gaan tegenwoordig veel te snel uit elkaar.’

De man knikt overtuigd. ‘Bij ons zijn het ook niet allemaal roosjes.’

Ik verstop mijn glimlach achter mijn boek.

18-05-2009 om 21:15 geschreven door veerle  

Zoonlief vormt een hartje met zijn aardappelpuree.

‘Kijk eens,’ roept hij uit, terwijl hij zijn bord onder mijn neus duwt.

‘Hoe romantisch,’ reageer ik, ‘van wie heb je dat geërfd?’

‘Vast van jou,’ zegt hij zonder aarzelen.

‘Papa kan anders ook best romantisch zijn, hoor!’ werp ik tegen.

‘Oh ja?’ Hij kijkt me ongelovig aan. Dan richt hij zijn blik op Manlief. ‘Bewijs dat dan maar. Zeg eens vlug negen lieve woorden.’

14-05-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

In de supermarkt bots ik op collega L. Hij is een paar weken geleden vader geworden.

‘Wil je onzen W. eens zien?’ glundert hij.

Zijn zoon is nergens te bespeuren. Dus vraag ik:‘Waar is hij misschien?’

‘In de ijskast!’ antwoordt hij laconiek.

(Dit speelde zich wel in de Colruyt af, waar je in het koelvak kan lopen. Daar deed L.’s vrouw boodschappen. De kleine lag er heerlijk te slapen in zijn Maxi Cosi.)

13-05-2009 om 21:32 geschreven door veerle  

Dat ik verzot ben op asperges kon je hier al lezen. Minstens een keer per week komen ze dan ook bij ons op tafel. Van het moment waarop Opa de eerste steekt tot 24 juni. Tot groot jolijt van mijn huisgenoten. Zeker als ik hen deze fricassee voorschotel:

Nodig (voor 4 personen):

-800 g zeeduivelfilet

-500 g asperges

-1 ui

-2 dl droge witte wijn

-2,5 dl visfumet

-200 g zure room

-2 eierdooiers

-150 g grijze garnalen

-bakboter

-peterselie

-peper, zout

Zo maak je het:

-Breek het onderste stuk van de asperges, schil ze en snijd ze in stukken van ongeveer 4 cm.

-Kook de asperges in weinig water met wat zout gaar. Fris ze op en laat uitlekken.

-Verwijder de vliesjes van de vis. Snijd hem in blokjes van 2 cm.

-Smelt een nootje bakboter in een steelpan of wok en roerbak er de blokjes zeeduivel in. 

 Breng op smaak met peper en zout.

-Schep de vis uit de pan en houd warm.

-Giet wat vocht af.

-Snipper de ui fijn en stoof hem glazig in de pan van de vis.

-Blus met de wijn. Voeg de visfumet toe. Laat de saus tot de helft inkoken.

-Meng de eierdooiers met de zure room. Laat de saus zich al roerend op een zacht vuurtje

 binden.

-Schep de visblokjes en de asperges weer in de pan.

-Voeg de garnalen toe.

-Knip de peterselie fijn en voeg ook toe.

Dien op met gekookte rijst.

                                                                                                            Smakelijk!

12-05-2009 om 22:29 geschreven door veerle  

‘Heb je gisteren ‘Mijn restaurant’ gezien?’ vraagt de pedicure nog voor mijn voet op het bankje ligt.

‘Nee, ik kijk weinig tv. En al helemaal niet naar reality shows.’

‘Oh, dat is nochtans echt de moeite, hoor!’vertelt ze terwijl ze de eelt van mijn voet haalt. ‘Verschillende koppels krijgen een locatie toegewezen waar ze een restaurant moeten uitbaten.’ Ze duwt mijn nagelriemen achteruit. ‘Maar de meeste zijn daar niet voor opgeleid… Je ziet nogal wat…’ Ze wrijft mijn voet in met lotion. ‘Eén was zelfs haar kleed vergeten. Vlak voor de opening ontdekte ze dat. En toen moest ze in allerijl terugrijden. Een hele rit. En dat als je al zo zenuwachtig bent.’ Ik leg mijn andere voet op het bankje. ‘Ik zou daar eens willen gaan eten. Maar als het dan fout loopt dan heb je wel veel betaald…’

‘Gisteren was het geweldig, he, in ‘Mijn restaurant,’ zegt I. van het nagelatelier nog voor ik gaan zitten ben

‘Ik zou ’t niet weten. Ik volg dat niet.’

‘Dat is anders lachen! Ongelooflijk wat daar allemaal mis gaat… Dit weekend ga ik bij die twee zussen  eten. Ik ben eens benieuwd’

 ‘Het ijs is daar niet lekker, he, daar zitten klontertjes in, zeiden ze,’ zegt de dame naast me.

‘Dat neem ik dan alvast niet. En als het niet goed is, zeg ik het, hoor!’

‘Daar is toch zo’n kotje waarin je voor de camera je gedacht kan zeggen,’ mengt haar collega zich in het gesprek.

‘Ja, reken maar, dat ik daarin mijn zegje ga doen,…’

Als ik bij de bakker binnenstap, klinkt het meteen: ‘Zag je ‘Mijn restaurant’? Die zus vloog nogal eens uit tegen een van de klanten. Dat doe je toch niet, he.’

‘En dan was het niet zomaar een klant. Het was een recensent. Heb je  haar gezicht gezien, toen ze dat zag?’

‘Ja, ze ontplofte bijna.’

Ik zucht stil. Blij als het mijn beurt is, vraag ik: ‘Een grof gesneden graag’ en vlucht naar buiten.

Ben ik echt helemaal de enige die dat verdomde ‘Mijn restaurant’ niet volgt?

11-05-2009 om 15:19 geschreven door veerle  

Vriend A., die een jaar jonger is dan Zoonlief, toont een groot gat vooraan in zijn mond. ‘Kijk eens,’ zegt hij, ‘Al twee melktanden zijn uitgevallen. En mijn volwassen tanden beginnen te groeien.’

Waarop Zoonlief A. een blik in zijn mond gunt: ‘Ik ben al drie melktanden kwijt. Zie, nieuwe tanden staan op hun plaats. En deze twee tanden wiebelen ook al. Die vallen nu vast gauw uit.’

‘Waw!’ reageert A., ‘ Dan ben jij al bijna volwassen!’

07-05-2009 om 13:22 geschreven door veerle  

De man voor me koopt een treinticket naar Ath.

‘Weet u hoe laat ik een trein heb? En op welk perron?’ vraagt hij aan de loketbediende.

‘Ik zoek het even voor u op,’ zegt de man achter de balie met de glimlach.

Zijn vingers trippelen over de toetsen van zijn computer, af en toe begeleid door een zucht. Dan volgt een harde muisklik. De bediende fronst zijn voorhoofd. ‘Oei!’

Hij zoekt druk om zich heen, loopt weg, kijkt in laden en kasten. Hij tikt op de schouder van zijn collega aan het volgende loket. Maar die reageert niet. Een gemompeld: ‘Laat maar.’ De bediende loopt opnieuw weg.

Pas een hele tijd later komt hij weer te voorschijn met een pak papier onder zijn arm. Hij schuift de bladen in de printer. Die ratelt.

Hij legt een A4-tje voor de man neer. ‘Perron 23. Over één minuut.’

De man stuift de lokettenzaal uit.

06-05-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

Na een boeiende, maar vermoeiende cursusdag check ik mijn mails.

‘Morgen geen boterhammetjes meebrengen,’ stuurde een collega me, ‘M., H. en I. trakteren voor hun verjaardag.

De volgende dag staat iedereen al met een aperitiefje in de hand als ik de eetzaal binnenstap.

‘Gefeliciteerd!’ zeg ik tegen M.  en ik geef hem drie zoenen.

‘Dank je!’ glundert hij. De anderen gniffelen.

Blijkt niet M., maar N. jarig te zijn.

Die ene letter maakte dus wel degelijk een verschil.

05-05-2009 om 18:38 geschreven door veerle  

De vakantiedag op 1 mei grepen we aan om een lange gezinsfietstocht te maken met een tussenstop in een speeltuin.

Daar werden we getrakteerd op een fascinerend schouwspel.

Tientallen meikevers kropen er uit het zand. Veel tijd om te bekomen hadden ze niet, want kinderen én volwassenen haastten zich naar hen toe om ze op een veiliger plekje in een boom neer te zetten. Of (de durvers toch) lieten hen over hun armen en handen kruipen. Daar maakten ze zich aarzelend klaar voor hun allereerste vlucht. Ze spreidden hun voelsprieten tot waaiers, pompten hun lijfje op, openden hun schild, twijfelden, om opnieuw hun waaiers in alle glorie te tonen, te pompen en uiteindelijk met trillende vleugels de wijde wereld in te vliegen. Sommige landden al snel ergens in de buurt. Andere gingen steeds hoger en hoger tot in de toppen van de bomen.

Prachtig!

En wat me nog het meest verwonderde, is dat die meikevers zo goed in hun agenda gekeken hadden.

04-05-2009 om 18:05 geschreven door veerle