Op cadeautjesjacht strijk ik neer in de wereldwinkel. Ik laat er een pakket samenstellen met koffie, thee, honing, chocolade, snoep en koekjes.

Thuis merk ik dat de verkoopster haar schaar mee heeft ingepakt. Ik vis ze uit de mica en stop ze in mijn handtas om ze, als ik eens vijf minuten tijd heb, terug te brengen.

De volgende morgen wil ik in de krantenkiosk mijn favoriete tijdschrift en nog enkele andere magazines waaraan ik niet kon weerstaan, betalen. Ik gris in mijn handtas naar mijn portemonnee. De schaar vliegt er uit en maakt een salto over de toonbank.

Met een luid ‘Eih!’ duikt de winkeljuffrouw weg. Maar toch  landt de schaar met wijd open benen tussen haar borsten.

‘Auw!!!’ gilt ze.

Mijn wangen worden warm, en vast ook knalrood. ‘Sorry,’ stamel ik.

Twee klanten kijken me dreigend aan. Dan draaien ze zich naar de verkoopster. Ze zucht en pakt naar haar hart. Haar borstkas gaat wild op en neer. Ze grijpt haar hoofd vast en legt haar handen met veel ‘oh’s’ en ‘ah’s’ op verschillende plaatsen op haar gezicht.

Ik wil uitleggen wat die schaar in mijn tas deed, maar niemand die daar oren naar heeft. De verontwaardigde verkoopstersblik krijgt alle aandacht.  Dus gooi ik mijn geld neer, klauw naar de schaar en vlugger de winkel uit.

Ik rijd recht naar de wereldwinkel om daar mijn wapen in te leveren.

30-12-2009 om 22:28 geschreven door veerle  

Een daverende familievoorstelling vol swingende liedjes. Met Pippi in de buurt wordt het leven nooit saai. Ze zet Villa Kakelbont op z'n kop en sleept de buurkinderen Tommie en Annika mee in een woest avontuur. En wie denkt dat het niet gekker kan, heeft het mis. Bij Pippi kan het áltijd gekker.

Zoonlief was er niet gerust in. Hij zou vast de enige jongen in de zaal zijn. Pas toen zijn eigen ogen hem ervan overtuigden dat dit niet zo was, was hij er klaar voor. Hij zakte in zijn theaterstoel en genoot van de muziek, het toneel en de grappen. Deze laatste soms met een knipoog naar de volwassenen, soms met een schoonheidsfoutje. Bijvoorbeeld toen de vader van Pippi merkte dat het vlot was verdwenen.

‘Dieven’ bulderde de zaal.

‘Wat?’ vroeg de man, ‘Hoeven?… Zeggen jullie hoeven?…’    

Jammer dat wij niet zoals het hoorde ‘boeven’ gebruld hadden…

Maar daar vallen we niet over. Het was een leuke show. Een ode aan het ‘anders kijken’ of de fantasie.

In januari nog in Hasselt en Dilbeek, in februari opnieuw in Antwerpen, en op verschillende plaatsen in Nederland.

Meer info vind je hier.

28-12-2009 om 18:44 geschreven door veerle  

een sneeuwwit tapijt
dempt hard gesproken woorden,
ook na Kerstdag nog?

25-12-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

Er is een land waar de mensen bijna niet spreken. In dat vreemde land moet je de woorden kopen en heel voorzichtig inslikken om ze dan te kunnen uitspreken. De kleine Florian is op zoek naar woorden vol liefde voor een heel bijzonder iemand. Voor Siebelle. Maar net die woorden kosten een fortuin.

Ze zijn veel te duur voor Florian. Toch vindt hij er iets op, want op sommige zonnige dagen vliegen de woorden zomaar door de lucht. Net als de andere kinderen vangt hij er dan met zijn vlindernet. Het zijn gewone woorden: kersenrood, pannenlapje, stoelendans. En niet de ‘ik hou van jou’ waar hij zo van droomde. Maar door de manier waarop hij ze uitspreekt, geeft hij zijn rivaal met zijn dure woorden, het nakijken en verovert hij het hart van Siebelle.

Agnès de Lestrade springt zelf zuinig om met woorden in dit boek, en neemt je zo mee op pad in ‘het land van de grote woordfabriek’. De eenvoudige tekeningen van Valeria Docampo, in vooral bruintinten en rood, benadrukken de sfeer.

Vertaling uit het Frans door Siska Goeminne.

Een juweeltje is dit prentenboek over het zuinig en zinnig omspringen met taal, over de magische kracht om woorden inhoud te geven.

Voor kinderen vanaf 5 jaar.

23-12-2009 om 13:32 geschreven door veerle  

Dit jaar mag ik tijdens de feestdagen mijn benen onder andermans tafel uitstrekken. Maar vorig jaar roerde ik wel zelf in de kookpotten.

Het scampivoorgerecht van toen is makkelijk te bereiden en viel bij iedereen in de smaak. Dus als jouw feestmenu nog niet helemaal op poten staat, kan je je gasten deze starter misschien ook voorschotelen. Succes verzekerd!

Nodig (voor 4 pers.):

-20 ongepelde scampi

-olie

-1 dl groene chartreuse

-peper, zout

-1 dl droge witte wijn

-1 dl kreeftenfond

-2 dl (lichte) room

-2 eetlepels groene peperbessen

-75 g rode paprika

-75 g groene paprika

-dille

Zo maak je het:

-Pel de scampi, maar laat het staartje eraan.

-Snij de scampi over ¾ van de lengte in.

-Verwijder het darmkanaal.

-Snij de paprika in brunoise (hele kleine blokjes).

-Blancheer ze een minuut in licht gezouten water.

-Laat ze goed uitlekken in een vergiet.

-Laat voor de saus de witte wijn en de kreeftenfond voor de helft inkoken.

-Voeg de room toe en laat inkoken tot sausdikte.

-Doe de peperbessen, de paprikablokjes en de helft van de chartreuse bij de saus.

-Kruid met peper.

-Hou warm.

-Bak de scampi in wat hete olie.

-Kruid met peper.

-Giet de rest van de chartreuse erover en flambeer.

-Verdeel de scampi over voorverwarmde borden en nappeer met de saus.

-Werk af met een beetje dille.

Een kwaliteitsvolle halfdroge wijn smaakt hier uitstekend bij. Dat mag gerust een Riesling zijn. Wij kozen voor de Riesling Spätlese, Piesporter Goldtröpfchen van Reinhold Haart, 2000.

                                                                                                                                                                                Smakelijk!

21-12-2009 om 19:15 geschreven door veerle  

Ik trotseer de winterkou en de gladde wegen en speel op verplaatsing.

20-12-2009 om 15:45 geschreven door veerle  

19-12-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

Lijstjes zijn natuurlijk niet meer dan wat ze zijn. Maar dat met de culi-trends voor 2010 in Libelle Proeven, vond ik wel héél confronterend.

Het begon met de titel: ‘Wég met de cupcake, leve de macaron!’

Daarvoor surfte ik dus avond na avond naar websites als De koekjesfee en De taartenfee, want als Zoonlief jarig is, wilde ik ‘oh’s’ en ‘ah’s’ oogsten met zulke zelf geboetseerde taartjes. Blijkbaar mag ik me eerder aan een gemompeld ‘och god, ze wil ook origineel zijn’ en ‘ze is een dik jaar te laat’ verwachten. Maar macarons, welk kind wordt nu wild van macarons?

Maar het is nog erger, want ook de klassieke maaltijd, die ik mijn huisgenoten elke dag trouw, en met trots, voorschotel, verdwijnt om nooit meer terug te komen. Voortaan moeten we de hele dag door snacken. Weg is het gezellige tafelmoment met het gezin. Weg ook onze gezondheid. Samen tafelen is alleen nog trendy als er ‘vintage food’ in het bord komt: vergeten groenten als aardpeer en pastinaak, vergeten vlees als onglet, niertjes en lever. Er is weinig dat ik niet lust, maar deze vleessoorten doen mijn neus harder krullen dan een varkensstaart. Zelfs nu, terwijl ik er slechts over schrijf.

Mijn favoriete keuken, de Thaise, maakt plaats voor de Koreaanse.

Ook de brunch -zálig op luie zondagen, vind ik - doet het niet meer. ‘Drunch’ is nu het codewoord, iets tussen lunch en avondmaal in. Na een luie ochtend, die ik in geen geval wil prijsgeven, kan ik me echter niet ook nog een luie middag en avond permitteren.

De Cava die ik uit Spanje meebracht, is plots een oubollige drank. En ook met de arganolie uit Marokko moet ik niet meer afkomen.

Een mens zou er depressief van worden.
Gelukkig is bergamotolie in. Niet dat ik dat product ken, maar ik vond een recept voor chocoladetaart met bergamot. De chocolade slaagt er vast in me te troosten. En ook de olie zelf zou deze eigenschap bezitten.

Naast de bergamot is er nog een lichtpuntje in deze lijst: de Chardonnay-wijn wordt van zijn troon gestoten door de Riesling. En laat Riesling net al jááááren (vanaf het moment waarop ik hem hier ontdekte) mijn lievelingswijn zijn!

Dus, ook al lijk ik volledig ‘out’, eigenlijk ben ik best wel een trendsetter.

17-12-2009 om 00:55 geschreven door veerle  

14-12-2009 om 22:13 geschreven door veerle  

09-12-2009 om 20:04 geschreven door veerle  

-Het land van de grote woordfabriek / Agnès de Lestrade en Valeria Docampo: een vertederend prentenboek over een land waar je woorden moet kopen voor je ze kan uitspreken.

Voor kinderen vanaf 5 jaar.

(Later meer over dit boek.)

-Hou van mij / Ted Van Lieshout:  bijna alle gedichten die Ted schreef van 1984 tot 2009, met de bijhorende illustraties. Een  bundel om regelmatig in te grasduinen en van te genieten.

Voor kinderen vanaf 10 jaar.

-De depressieve regenworm en dertien andere vieze beestjes / Jos van Venrooij: veertien versjes die, net als de columns op Jos’ blog, Het bewijs, alle een glimlach op mijn gezicht toveren. Knappe, kleurrijke illustraties. Ook al is dit boekje veel dunner dan de kanjer van hierboven, ik neem het regelmatig vast en geniet van deze versjes zeker even veel als van de ‘meesterwerken’ van Ted.

Voor volwassenen.

-Mindfulness. Een pad van vrijheid / David Dewulf

-Mindfulness werkboek. Krachtig en mild leven in het nu / David Dewulf

-Mindfulness voor je kids / David Dewulf

Als ondersteuning bij de cursus mindfulness die ik volgde. Meer info op www.aandacht.be

07-12-2009 om 23:01 geschreven door veerle  

In deze periode dwarrelen mijn gedachten niet alleen naar mijn kindertijd, maar ook naar de Sinterklaasmomenten die we samen met Zoonlief al beleefden. Naar die keer dat hij zijn ‘tutje’(fopspeen) aan de Sint zou geven bijvoorbeeld. Hij was toen net geen drie.

Zijn mooiste schoen zette hij voor de schouw en stopte er een wortel in, én een prei en een stuk selder, want dat hoorde volgens hem bij elkaar. Op een bord legde hij een snee brood en enkele suikerklontjes voor het paard. Samen met Manlief  koos hij in de wijnkelder een lekkere fles uit, want dat Sint en Piet van wijn hielden hebben wij hem van in den beginne goed duidelijk gemaakt. Hij zorgde voor glazen en een kurkentrekker. En dan haalde hij, zonder dat wij hem daartoe moesten aansporen, zijn ‘tutje’ uit zijn mond en legde het er heel flink naast. Hij zong nog enkele Klaasliedjes en was klaar om naar bed te gaan. Zo dachten wij…

Maar hij draalde eerst nog even rond en dook dan met de snelheid van het licht naar zíjn ‘tut’. Vastberaden klemde hij hem tussen zijn lippen en rende de trap naar zijn slaapkamer op.

We lieten hem maar begaan. Enkele weken later moest hij trouwens onder het mes(liesbreuk). Zijn ‘tut’ zou dus nog van pas komen.

02-12-2009 om 23:35 geschreven door veerle