'Verbeelding is alles. Het is de voorbode van de mooie dingen die het leven in petto heeft.' Albert Einstein
Ik ben...
Veerle Schaltin (°1967) Ik begeleidde bijna twintig jaar mensen met een verstandelijke beperking in een dagcentrum. Onlangs zapte ik van leven. Na een ommetje in de afslanksector werk ik nu als stafmedewerker bij een budgethoudersvereniging. Voor en na schrijf ik voor kinderen en volwassenen. Ik hou van Manlief, Zoonlief (°2002), lezen, vertellen, koken, wijn, reizen, scrapbooken, knutselen, frutselen, en duizend en een andere dingen.
Leessprokkels... Voor de kids -Het ei met de gouden gans/Veronique Puts -Vader Zeepaard/ Eric Carle -Een raadsel voor Roosje/ André Sollie -Spoken bestaan niet/ Inge Bergh -Het land van de grote woordfabriek/ Agnès de Lestrade -Al zijn eendjes/ Christian Duda -Balthazar, de eenzaamste ezel ooit/ Inge Misschaert -Verkocht/ Hans Hagen -Krullen/Hilde Vandermeeren -Allemaal willen we de hemel/ Els Beerten
Voor volwassenen -Onder de ombu-boom/ Santa Montefiore -De schaduw van de wind/ Carlos Ruiz Zafon -Duizend schitterende zonnen/ Khaled Hosseini -Het eiland onder de zee/ Isabel Allende
kleine en grote momenten uit mijn leven gesprokkeld Op wandel door woordenwoud pluk ik letters als vruchten van de bomen, bind ze tot een blogboeket.
Takken en twijgen sprokkel ik tot mijn verhaal.
31-03-2008
Goal!
Bij klusjes als ramen insappen of muren verven sta ik mijn mannetje. Ook administratie lukt nog net. Maar echt technische dingen laat ik steevast aan Manlief over. Tot vandaag. Zo één dag na de 'wijvenweek' toonde ik mijn ge-emancipeerde kant. De paashaas had hier nog een goal gedropt, die hij omwille van de weersomstandigheden niet in de tuin opgesteld had. En nu wilde Zoonlief 'sjotten'. Manlief was naar het werk. Dus nam ik het plan erbij en stak de goal met een ietsiepietsie hulp van Zoonlief in elkaar. Dat ging -al zeg ik het zelf- bijzonder vlot. Daarna volgde nog een heuse voetbalpartij die ik natuurlijk schromelijk verloor. Een leuk paasvakantiemoment. En zeggen dat ik als kind zo graag met Barbiepoppen speelde.
-De eend, de dood en de tulp van Wolf Erlbruch: een boek over een eend die de dood ontmoet. Op een doodgewone manier wordt er over doodgaan gepraat. Een boek om nog over na te filosoferen.
-Uil plus leeuwerik van ianka Fleerackers en Sebastiaan Van Doninck -Zwaan van ianka Fleerackers en Sebastiaan Van Doninck: pakkende boeken over vriendschap en afscheid nemen. Geschreven in een haast poëtische taal, mét zalige illustraties.
-De stier met de mooie benen van Pieter van Oudheusden en Jan De Kinder: een grappig verhaal over koeien en een stier met ontzettend vrolijke tekeningen. Ook Zoonlief is weg van dit boek! Vooral de prenten spreken hem aan. Het is zowaar het eerste boek dat hij telkens opnieuw wil lezen.
En zo zit de allervrouwelijkste week van het jaar erop. Vanaf morgen vind je hier weer sprokkels over ditjes en datjes. Maar ik beken... ook daar sluipen regelmatig 'wijvendingen' in. Ik ben dan ook een 'wijf'. Maar vanaf morgen wil ik dat natuurlijk niet meer gezegd hebben.
Meer wijvenweek-posts op www.wijvenblogs.be
Met dank aan Ilse en Lilith voor dit leuke initiatief!
Mijn hart klopte jaren terug echt niet sneller bij de boelekes die mijn vriendinnen op mijn schoot dropten, wel bij foto's van exotische bestemmingen. Dus toen heel onze kennissenkring gezinsuitbreiding plande, planden wij verre reizen. Tot ook mijn biologische klok sneller begon te tikken. In het grootste geheim besloten ook wij voor een kind te gaan. Toeval of niet, onze gesprekken draaiden steeds vaker rond 'kinderen'. Zo ook die avond tijdens een banket van de wijngilde. K. en M. waren onze tafelgenoten, én experts wat kinderen betreft aangezien ze al een kwartet pubers hadden rondlopen. 'Ach, kinderen', zei M., 'Ik ben wel blij dat ik ze heb, maar ik zou er NOOIT of NOOIT opnieuw aan beginnen! Zo'n leven als dat van jullie, gezellig onder jullie tweetjes, daar zou ik voor gaan.'
Ik sla wel vaker wijze raad in de wind. Die nacht hebben wij Zoonlief gemaakt. Vraag me niet waarom, maar ik ben absoluut zeker dat het die nacht gebeurd is!
Ondertussen zijn we zoveel jaren verder en ja, ik zou er misschien ook niet meer opnieuw aan beginnen. Maar ik ben vooral ZO ONTZETTEND BLIJ dat Zoonlief er is omdat hij het kind in mij weer wakker maakte, om zijn leuke uitspraken, zijn wijsheid, zijn knuffels, zijn gezelligheid, ... (en de moeilijke momenten die dekken we toe met de mantel der liefde).
Soms zou ik Zoonlief achter het behang willen plakken, maar ik doe het NOOIT. Niet omdat ik een eindeloos geduld heb of de koelbloedigheid zelve ben. Maar al onze muren zijn geverfd.
Als ik aan de ontbijttafel vertel dat we vandaag over kinderen schrijven zegt Zoonlief: 'Hou het dan maar kort.' Ik: 'Kort, waarom?' 'Wel ja, ik ben een veel te grote deugniet. Daar hoef je echt niet veel over te schrijven.'
Lekkere schotels op tafel toveren, daar kan ik echt in opgaan. Dagelijks breng ik dan ook heel wat tijd door in de keuken. Met plezier. Maar opruimen, poetsen, tuinieren,... oei, oei, oei... En sinds deze wijvenweek nog meer oei, oei, oei,...
[wijvenweek] In het land der blinden is eenoog koning
Plots valt mijn oog op een lege plek op mijn boekenschab. Het huis met de geesten van Isabel Allende hoort daar te staan. Jaren geleden leende ik dat uit aan een collega. Toen veranderde zij van job. En daarna ik ook. Maar ik wil het boek terug. 't Is nu of nooit, denk ik en ik bel haar op. 'Fijn je nog eens te horen', zegt de ex-collega'... euh ja, dat boek heb ik nog... tijdens de verhuis ben ik het nog tegengekomen, ik woon nu in je buurt, weet je, ik ben vorige maand getrouwd... euh, ja,... kom maar af...' Ik spring op mijn fiets en rijd enkele straten verder. Gek eigenlijk dat ik haar nog niet ontmoet heb in het dorp. Haar huis leunt tegen dat van de buren. Ik gooi mijn fiets neer tegen een scheefgezakt hek. Sleutels rammelen en het traliewerk voor de afgebladderde voordeur klakt open. Bweih, weinig uitnodigend zo'n gevangenisentree. Maar haar stralende lach maakt veel goed. Even later sta ik midden in wat als woonkamer dienst doet. De zon werpt een schaduw op een kale muur vol barsten die nog nooit een likje verf zag. Vier flashy oranje treden leiden naar een mezzanino. Voetstappen verraden dat er daar boven nog iemand is. Een hond met de pukkels van een puber en de rimpels van een grijsaard loenst naar me vanuit een veel te kleine kooi. Hij springt heftig heen en weer. Een walm ammoniak waait op. Op de tafel naast zijn hok ligt temidden van de ontbijtresten een berg bedankkaarten. Een pyama is achteloos op een sofa neergesmeten. Op een kastje met halfopen laden pruttelt de filter van een terrarium. In de bak liggen twee gifgroene kikkers te zonnen onder kil neonlicht. Kevers en wormen krioelen ernaast in afwachting tot ze verorberd worden in Tupperware doosjes. 'Ik vond er al eens een in de badkamer', zegt ze. Slik. Op dat moment springt haar kersverse man van de felgekleurde treden met mijn boek in zijn handen. 'Is het dit?', vraagt hij. De kaft is wat verkreukt, maar verder lijkt het nog in goede staat te zijn. Opgelucht gris ik het uit zijn handen.
Weer thuis bekijk ik de paperassen op de kasten, het stof in de hoeken, de planten die hoognodig water moeten krijgen en het speelgoed op de vloer en beslis dat dat allemaal zo erg nog niet is. Ik zet me in de zetel en lees in mijn teruggevonden boek.
In 'mijne jonge tijd' bestond mijn leven uit turnen, turnen en nog eens turnen. Minstens vijf dagen op zeven vond je me in de gymzaal. Als ik niet zelf trainde gaf ik wel les. We hadden er een hechte vriendenkring. Een van ons was een stuk ouder. Terwijl wij nog van het ene liefje naar het andere fladderden was D. reeds getrouwd en had maar liefst vier kinderen. Op een dag kwam zij in de club aan met een blauw oog. Wij in koor: 'Wat is er nu gebeurd?' D.: 'Mijne vent, he.'t Is altijd hetzelfde! Komt thuis van zijn werk. Zet zich in de zetel. Met de krant. Zijn voeten op de salontafel. En ik kan eten maken. Voor de kinderen zorgen. Het huis op orde leggen. Zelfs als we hem iets vragen is dat te veel. Zo wilde onzen oudste al meer dan een maand een kast op zijn kamer verplaatsen. Later, zei zijne pa, schonk zich een pint in en las verder in de krant. Later, telkens weer. Ik kon het niet meer aanzien en heb zelf geprobeerd die kast te verzetten. Alleen. Ik kon ze echter niet houden. Viel. Met mijn oog net op een scherpe hoek. Nu is het genoeg. Ik ben hem beu. Mijne vent. Je zou er zowaar lesbisch van worden!' De woorden pletsten als een waterval uit haar mond. Nadien werd er niet meer over gesproken en zo lang we samen turnden bleef D. netjes getrouwd.
Op het honderdjarig bestaan van de kring zie ik D. terug. Haar kinderen zijn ondertussen allemaal het huis uit. Ze woont samen met een vriendin. Waar 'hare vent' naar toe is durf ik niet vragen.
Toen ik twee was, was de ideale man: *groot *sterk *met zachte knuffelhanden *en veel tijd om met me te spelen
Toen ik zeven was, was de ideale man: *een prins op een wit paard *die me veel kindertjes zou geven (veel is écht veel, een stuk of twintig...) *zonder daarvoor eerst van die vieze dingen te willen doen in bed
Toen ik veertien was, was de ideale man: *David Bowie
Toen ik zeventien was, was de ideale man: *een lekker stuk *waar alle meiden voor vielen *maar die zelf alleen voor mij viel
Toen ik vijventwintig was, was de ideale man: *knap *humoristisch *en liet hij me zowel alle kanten van de slaapkamer als van de wereld zien
Toen ik vijvendertig was, was de ideale man: *iemand waar ik zowel plezier als verdriet kon met delen *degene die het van me overnam als ik het even moeilijk had *mijn soulmate
Nu is mijn ideale man: *MIJN MAN
Nu ja, niet helemaal natuurlijk, of zelfs helemaal niet, maar hij is wel degene met wie ik de rest van mijn dagen wil slijten. En al is dat misschien niet ideaal, het geeft me toch een heel comfortabel gevoel.
Zoonlief mag bij een vriendje gaan spelen. Daar profiteren Manlief en ik van om een dagje de stad in te trekken. Ik heb dringend een paar schoenen en enkele sjiekere outfits nodig. Misschien kan ik ook al wat spullen voor de vakantie op de kop tikken. Manlief gaat voor een deftig pak en iets casuals. In de eerste winkel past Manlief een trendy kostuum. Het zit hem als gegoten. De verkoopster wil het voor ons weghangen zodat we er niet de hele dag moeten met sleuren. Terwijl Manlief nog in het pashokje bezig is loop ik door de vrouwenafdeling. Daar staan de schoenen van mijn dromen. Knalrode. Wel gewaagd. Ik laat ze nog maar even staan. Als ik straks een jurk vind die mooi combineert met dit schoenenpaar kom ik terug. In de volgende winkels bekijk ik onbewust alleen nog kleren die bij de rode schoenen passen. Als Manlief me een paars kleed aanwijst, dat echt heel speciaal is en beslist iets voor mij, wimpel ik hem af met 'een beetje te bloot'. Manlief koopt nog wat truien, T-shirts en een jeans. Ook voor Zoonlief vinden we enkele leuke dingen. Voor mezelf heb ik op al wat ik in de etalages zie commentaar. Nu eens is de rok een tikje te kort, dan past de kleur niet bij mijn haren of is het model te strak. Mijn mondhoeken zakken langzaam maar zeker naar beneden. 's Middags eet ik mijn slaatje stilzwijgend op. Dan gaan we weer op pad. We doen zowat alle winkels in de stad aan. Ik voel me verplicht hier en daar iets te passen. Maar nergens vind ik iets dat me staat en goed zit. Manlief zucht. Ik verdring mijn tranen. Uiteindelijk besluiten we terug te keren naar de eerste winkel om het pak van Manlief op te halen. Ik zal die rode schoentjes toch maar kopen. Later vind ik vast iets dat erbij past. 'Deze zijn de laatste die we hebben,'zegt de verkoopster vriendelijk,'Het is een 38'. Verdomme, ik heb een 39, maar ik probeer mijn voeten koste wat het kost in deze muiltjes te wurmen. Natuurlijk lukt het niet. Ik bijt mijn onderlip kapot en voorkom zo dat ik midden in de winkel als een klein kind begin te janken. Gepakt en gezakt met schitterende spullen voor Manlief en Zoonlief stappen we naar onze auto. De rest van de dag komt er geen woord meer over mijn lippen.
Kappers en ik, dat gaat niet samen. Een bezoek aan het kapsalon stel ik dan ook steeds zo lang mogelijk uit. Maar voor het feest van vanavond wil ik er schitterend uitzien. Dus doe ik een effort en zoek de kapper in mijn buurt op die ook het haar van BV's onder handen neemt. Terwijl jonge meisjes achter me af en aan hollen met wasmanden, roltafels vol haarattributen en kopjes en schoteltjes nip ik schijnbaar rustig van mijn koffie. De chocoladekoek laat ik met pijn in het hart voor wat hij is. Op dieet, weet je wel. Vanbinnen ben ik helemaal niet zo kalm. Ik kwam speciaal voor topkapper Roberto, maar blijkbaar ben ik niet alleen. Ik heb de keus tussen nog een paar uur wachten of me tevreden stellen met een andere figaro. Als dat maar goed komt. De schreeuwerige muziek en flitsende MTV-beelden op het scherm in de spiegel voor me jagen me nog meer op. Als alle haardrogers even stilvallen haal ik opgelucht adem. Maar algauw blazen ze weer op volle toeren. Een vrouw stapt naar me toe: 'Ik ben Mich. Is het goed als ik je haren knip?' Een aarzelend 'ja' van mijnentwege. Jaloers bekijk ik de dames die wel door Roberto gekapt worden. Mich bindt me een ruisende schort voor. Haar geblokte handen glijden razendsnel achter de schaar aan door mijn haren. Ze lijken te dansen. Ik zit er onwennig bij. Ik vind het ongelooflijk moeilijk via een spiegel tegen iemand te praten. Maar als zij honderduit over haar scheiding en haar kinderen vertelt kom ik stilaan een beetje los. Ik voel me wel op mijn gemak bij haar. Zelfs als ik langere haarlokken dan ik bedoeld had op de vloer zie vallen blijf ik vertrouwen in haar hebben. Een jongen veegt de afgevallen haren naar een hoek van het salon. Eén druk op een knop en de vloer opent zich en slurpt alle plukken gulzig op. De warme lucht streelt mijn hoofdhuid als Mich mijn kapsel met een stevige greep in model legt. Dan kneedt ze er nog wat gel met kokosgeur door. 'Tevreden?' 'Ja', knik ik. Ik zal stralen op het feest. Maar een volgende keer kies ik toch een kapper uit die geen BV's onder handen neemt.
Een tijd terug kreeg ik een verwenpakket cadeau: een mand met twee soorten schuimende douchegel, een badolie, een lichaamsmelk en een balsem voor de handen. Mijn wijflijf zinderde bij het zien van deze producten en bij de vele zalige momenten die ze me beloofden. Vooral over de handenbalsem was ik in de wolken. Ik dacht twee vliegen in een klap te slaan, want wanneer die crème in mijn huid trekt kan ik natuurlijk niet snoepen. Dus...
Beide mousses gebruik ik regelmatig onder de douche, die met sinaasappelgeur 's morgens om opgewekt de dag te beginnen, die met ginseng en ginkgo biloba 's avonds als ik nog wat romantiek wil beleven. Zelfs als die romantiek uitblijft geniet ik van de overweldigende geur en de zachtheid van deze producten. De lavendelolie druppel ik vaak in mijn bad waarin ik dan lekker lang blijf soezen en er superontspannen en met een satijnzacht vel uitkom. Heerlijk! De lichaamsmelk masseer ik nadien nog in mijn huid. Wat een luxe! En de handcrème, wel..., die staat nog onaangeroerd in mijn badkamerkast. Meermaals las ik de handleiding al. Scrubben, inmasseren, laten trekken, afspoelen en drogen. Bij dat laten intrekken zit het probleem, want wat doe je ondertussen? Snoepen niet, nee. Maar ook niet lezen, of met Zoonlief spelen, of op de computer werken, of vakantiefoto's inplakken, of al die andere dingen waar ik zo van hou. Tv kijken misschien? Nee, niet zolang ze geen interessantere programma's uitzenden. Het ziet er naar uit dat die balsem nog wel eventjes in mijn badkamerkast zal blijven staan.
Mijn hoge hakken, lingerie en make-up staan alvast klaar. Nu nog mijn potlood scherpen en de allervrouwelijkste schrijfsels komen eraan. Voor vrouwen én mannen.
Zoonlief: 'Ik hoop dat de paasklokken zaterdag al komen.' Ik: 'Dat kan niet, he. Dan zijn ze nog onderweg van Rome.' Zoonlief: 'Nee hoor, ze zijn al terug, want bij K. hebben ze al eieren gebracht.' Ik: 'Echt?' Zoonlief: 'Ja, maar wat wil je ook met die wind!'
Twee mannen van middelbare leeftijd zitten tegenover elkaar in de trein.
Man 1: 'Allé, we hebben eindelijk een regering. Daar hebben ze nogal is over gepalaverd, he. Maanden aan een stuk.' Man 2: 'Mm.' Man 1: 'En da's natuurlijk allemaal op onze kosten. Wie denkt ge dat anders hun etentjes betaalt?' Man 2: 'Euh.' Man 1: 'En als het nog bij etentjes zou blijven... Die roze balletten da's nie alleen iets uit den tijd van Van den Boeynants, ze. Man 2:'Euh.' Man 1: Na zo'nen dag vergaderen gaan die mannen nie direct naar huis. Nee. Eerst nog iets drinken. In zo'nen bar met roze lampen. En de vrouwen die gaan gewoon mee. Zeker die een die al heel den dag 'nee' zegt, die kan 's avonds nie nog is 'nee' zeggen, he. En van 't een komt 't ander. Dan zijn er geen communautaire verschillen meer. De Vlamingen doen de Walen binnen en omgekeerd.' Man 2: 'Mm. Man 1: 'Allé, zegt nu ook is iets. Ge moet toch ook een gedacht hebben over heel die politieke zever. Komaan...' Man 2: 'Excusez-moi. Je ne vous comprend pas.'
Midden in de nacht haalt een hartverscheurend gejank me uit mijn slaap. Op automatische piloot spring ik mijn bed uit en schiet in mijn badjas. Op de trap realiseer ik me dat ik een jaar geleden ook in nachtpon de straat op ging om strijdlustige katers uit mekaar te houden. Mijn halfgefluisterde 'Ksjj... stop... ksjj...' had toen tot gevolg dat Poeslief en zijn rivaal lekker verder vochten in de tuin van de buurman. En daar durf ik me 's nachts niet vertonen. Buurman heeft immers de reputatie te schieten op al wat op zijn domein beweegt. Stel dat ze me daar dan zouden vinden in mijn frivole niemendalletje. Dus droop ik af. Poeslief heeft het overleefd. Het heeft dan ook weinig zin weer als een halvegare buiten wat rond te lummelen. Ik maak rechtsomkeer en kruip terug onder de wol. Het gekrijs houdt nog een hele tijd aan. Nu eens zacht en klaaglijk. Dan hard en klaaglijk als een elektrische zaag. Ik lig te woelen. Beelden van Poeslief die nog slechts met haken en ogen aan elkaar hangt flitsen door mijn geest. Als ik toch even indommel droom ik van een poezenbegrafenis. Nat van het zweet schrik ik wakker. De echo van de vechtpartij vult onze slaapkamer.
Met kleine oogjes open ik de volgende morgen de deur van onze woonkamer. Poeslief rekt zich uit in zijn mand. Hij trippelt naar me toe en aait mijn benen. 'Mauw!'
Onze gemeente maakt zich op voor de lente. Gebouwen krijgen een likje verf. Stoepen worden geveegd. Bomen gesnoeid. Perken en pleinen netjes gelegd. Zelfs de verkeerslichten worden onder handen genomen. Zo komt het dat er deze morgen een man aan de lichtpaal bengelt. Een knappe man. Zo een die precies recht van het witte doek gestapt is. Allerlei kuisattributen tovert hij uit zijn gordel. Ook een emmer water torst hij elegant mee daar hoog in de lucht. Hij schrobt het 'rode licht' schoon. Geen spat vuil blijft nog zitten.
Het is niet mijn gewoonte brieven te schrijven aan wildvreemde mensen. Maar na wat mijn Weight Watchers cursiste X in uw salon overkomen is kan ik het niet laten. Ik trek uw deskundigheid i.v.m. nagels vijlen en gellen niet in twijfel. Als ik naar de miniaturen kijk die u minutieus op de nagels van X geschilderd hebt ben ik ervan overtuigd dat u een specialist ter zake bent. Maar dat geeft u niet het recht haar zo onheus te behandelen. U wist dat X een aantal kilo's kwijt wil én dat ze het daar niet altijd gemakkelijk mee heeft. Waar haalt u het dan in uw hoofd een kilo(!) paaseitjes naar binnen te werken terwijl X haar handen geduldig onder de warme lamp houdt zodat de gel kan drogen? Wanneer ze begint te smakken, informeert u naar haar dieet en zegt u langs uw neus weg dat u kan eten zoveel u wil en geen gram aankomt.'Hebt u misschien geen tip om een beetje te verdikken, X?'vraagt u nog','want kijk, hier mag best wat vet bij (wijzend op uw ingevallen buik). Daar moeten ze op die cursus van jou toch ook al eens over praten?' Alsof dat niet erg genoeg is vertelt u in geuren en kleuren over de chocolaterie waar u de eitjes gekocht hebt en over de heerlijke pralines die er ook te verkrijgen zijn. Als de kwijl over X's gelaat loopt komt u plots met een reusachtige chocolade paasklok aandraven die u in hetzelfde winkeltje op de kop getikt hebt. Opdat X ze goed zou kunnen bewonderen zwaait u ze vlakbij haar gezicht heen en weer. En wanneer haar mond openvalt en ze er net nog geen hap uit neemt stelt u ze op het schab tussen de tubes handcrème en de parfumflacons, én recht in X's zicht, tentoon en vertelt u doodleuk dat dit een geschenk voor uw schoonmoeder (ja, schoonmoeder!) is. Stond u er wel bij stil hoe X zich op dat moment voelde? Als een gevangene in Auschwitz natuurlijk, en dan nog een die gedwongen wordt de overdadige banketten van de overheersers gade te slaan alsof ze een speeltje van diezelfde overheersers is. Het is mensonwaardig wat u X aangedaan hebt. En dat kan ik niet zo laten. Niet omdat X depressief op mijn cursus toekwam, want ik ving haar met open armen op en slaagde er vrij gemakkelijk in haar weer op te peppen (wat mij een goed gevoel gaf. Dat is een van de schone kanten van mijn job!), ook niet omdat uw handelen een aanslag op haar gewicht was (want op de weegschaal viel het al bij al nog mee, wat me weer een goed gevoel gaf), maar wel omdat zoveel sadisme gewoon niet door de beugel kan. En zeker niet van een consulente naar een klant toe. U verdient aan X, behandel haar dus met respect! Zo simpel is het! Als me nog zulke wandaden aan de oren komen, kan u er zeker van zijn, dat ik het aan de grote klok hang (en niet aan een paasklok!). Ik heb veel connecties. Het zou wel eens het einde van uw excellent nagelatelier kunnen betekenen. Dus denk maar eens na over hoe u voortaan met uw klanten wenst om te gaan. Tussen haakjes wil ik u er nog op wijzen dat u zulke grote hoeveelheden chocola niet ongestraft kan blijven binnenschrokken. Wacht nog maar even af. Het gegeerde beetje vet op uw buik komt er steevast. En veel meer dan dat beetje ook. Geef ik je misschien het adres van mijn Weight Watchers cursus al? Dan weet je waar je terecht kan als het zover is, want nee, wij praten niet over verdikken. Wij helpen mensen die eruit zien zoals u over enkele jaren.
Ik wens je alvast fijne Paasdagen, beste nageljuffrouw. Met vr. gr. een bezorgde coach
Fantasia van Geronimo Stilton (uitg. Baeckens Books)
Dit boek mag zich het allermooiste kinderboek aller tijden noemen. Ik moet bekennen dat ik dit boek zelf nog niet gelezen heb. Een reden dus om me naar de boekhandel te reppen.
En ondertussen kan je alweer stemmen. Op www.langzullenwelezen.be vind je de genomineerden terug voor de Karel Verleyenprijs. Deze prijs wordt dit jaar voor het eerst uitgereikt. En het zijn de kinderen zelf die mogen stemmen en daar dan ook nog een prijs kunnen met winnen, namelijk hun gewicht in boeken. Daar zegt zelfs Zoonlief niet nee tegen. ('Dat moeten toch wel erg veel boeken zijn, he, mama?')
Mijn voorkeur gaat naar Zoepersnel van Tine Mortier(in de categoriekleuters). Dit omdat Tine mijn eerste stappen in de-schrijf-voor-kinderen-wereld begeleidde, maar vooral omdat het een fantastisch fris en mooi boek is.
Ik ben in blijde verwachting. Niet van een baby. Gezien mijn leeftijd vind ik het daar een beetje laat voor. Maar wel van mijn eigenste schrijfplek. Een bureautje met alles erop en eraan: een schrijftafel (natuurlijk!), boekenplanken, opbergkasten, laatjes, een relaxhoek, een blik op de tuin, ... Gisteren kwam de interieurspecialist voor het ontwerp en de maten. Het zal dus nog wel even duren voor alles klaar is. Maar ik kijk er in elk geval naar uit.
Ook Zoonlief is in blijde verwachting. Voor hem komt er een reuzengrote speelgoedkast aan.
Mijn auto moest voor nazicht naar de garage. Dus tuften wij een paar dagen met een vervangwagen rond. Voor Zoonlief betekende dat andere geluiden, andere knopjes om te ontdekken, een andere zicht, enz. Allemaal interessant dus. Hij deed zijn uiterste best om de wagen netjes te houden, zodat we hem proper weer konden inleveren. Toen er een vlucht duiven overvloog riep hij plots: 'Mama, wat als die vogels op de auto kakken?!?'
Gezellig, he, als je noodgewongen met deze nummerplaat rondrijdt? Ik volgde vanmorgen de stakker die deze eer te beurt valt een tijdje. Zijn rijgedrag wees niet echt op een lui type. Toch had ik met de man te doen. Als ik verplicht werd met deze letters op mijn karretje rond te toeren, dan kwam ik gewoon mijn bed niet meer uit.
Opdracht: Vertel een mop in een onbestaande taal. In een taal van klanken zoals het Eursonglied van Ishtar.
En ze begint: 'Apane, doto, va, kachino, abobo kovon pinot, chi chi,...aajh... apane, doto, va noche, kachino doto, vo chi chi..aajh...' Nu eens praat ze muisstil, dan keiluid. De intonatie varieert. Haar gezicht spreekt boekdelen. Een enkele beweging ondersteunt haar verhaal. Maar het zijn vooral de klanken die beelden oproepen. En geloof het of niet, 't is lang geleden dat ik nog zo heb moeten lachen om een mop. Tranen met tuiten lopen over mijn wangen.
Vrije vertaling: Een Apache komt bij de dokter.'Ik niet meer naar WC gaan.', zegt hij. De dokter geeft hem een grote pil. 'Inslikken met een glas water.' De Apache gaat naar huis, neemt de pil en probeert naar de WC te gaan. Maar weer lukt het niet. Hij gaat dus terug naar de dokter en krijgt een grotere pil. Hetzelfde scenario speelt zich af. Terug bij de dokter krijgt hij een nog grotere pil. Een dag later komt zijn vrouw bij de dokter. 'Zo'n drol (zeker een halve meter!) in WC, maar ...Apache weg.'
En geloof het of niet, de vertaling is nog niet half zo grappig als de klankenmop. Dus: 'Apane doto... aajh... chi!'
Ooit al een diploma gekregen zonder eerst een examen of proef afgelegd te hebben? Ik wel. Mijn verzekeringsagent stuurde me er per post een op. Een prachtig exemplaar dat niet zou misstaan aan de muur in een of andere kader. In sierlijke letters staat er:
Ik bevestig hierbij officieel dat Veerle Schaltin tijdens de voorbije 5 jaren geen ongeval in fout veroorzaakt heeft. Ik hou me eraan om dit voorbeeldige rijgedrag te belonen met het certificaat voorzichtige bestuurder.
Allemaal schoon en wel. Dit duivelse papier legt een extra druk op mij. Vijf jaar ongevalvrij rijden is in deze dagen van verkeerschaos erg lang. Dat de volgende vijf jaar overdoen zal geen makkie zijn.Toen ik gisteren een ingewikkeld manoeuvre uitvoerde klopte mijn hart sneller dan anders. 'Nu niet botsen', flitste door me heen, 'niet nu ik pas dat diploma op zak heb.' Ik bracht het er zonder kleerscheuren of blutsen vanaf. Dit keer wel. Maar hoe lang nog zal ik die titel voorbeeldige bestuurderwaard zijn?
Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de verzekeringsagent centen geroken heeft. Want brengt een roekeloze bestuurder die regelmatig in een hogere bonus-malusgraad terechtkomt niet meer op?
Een vroege Pasen voelt altijd wat onnatuurlijk aan vind ik. De eerste chocolade eieren in de winkelrekken deden me dan ook mijn voorhoofd fronsen en de lentekransen aan menige voordeur bekeek ik met een zucht. Mijn hoofd stond lang nog niet naar Pasen. Maar een vriendin die me enthousiast een winkel vol paasspulletjes binnensleurde en Zoonlief die allerlei paasknutsels ineenflanste hebben me toch uit mijn winterslaap wakkergeschud. Ik koos de mooiste krulwilgentak uit onze tuin, plantte hem in een pot en versierde hem met eitjes, haasjes, veren, kuikens, en verse bloemen. Veel verse bloemen. Ook de rest van het huis dompelde ik onder in een paassfeer. Kaarsen, lentetakken, eierschalen,... en nog meer bloemen. Het hele huis ruikt lekker naar lente nu. En plots ben ik er klaar voor. Vooruit klokken, vertrek maar naar Rome, en kom vooral met heel veel eitjes terug!
Met haar geitenwollen sokken aan en een heerlijk zachte fleece pyama zit Janine in de schommelstoel bij de open haard. Het vuur knettert. Een vleugje kaneel stijgt op uit haar koffiemok. Op haar schoot ligt een dik boek, maar Janine heeft nog geen letter gelezen. Telkens weer dwalen haar gedachten naar Luc, die nu vast onder de douche staat. Hij neuriet evergreens terwijl de waterstralen over zijn bolle buik lopen. Straks trekt hij zijn smoking aan en probeert het bordeaux strikje te knopen. Het zal een tikje scheef hangen. Dan stapt hij met zijn dikke vrouw in zijn chicque Mercedes en rijdt naar de stad om er mee te feesten tijdens het jaarlijkse galabal van de service club. De wijnen en de andere godendranken vloeien er rijkelijk en Luc zal al gauw beschonken zijn. De leukste grappen rollen over zijn lippen, steevast ook die van 'Johnny and the prumes' en hij zal maar moeilijk van de andere vrouwen kunnen afblijven. Ondertussen worstelt Janine zich in haar gezellige huisje door de kanjer voor haar. Het lukt niet. De letters glippen weg als losse kiezels onder haar voeten. Steeds heviger verlangt ze naar Luc. Plots klapt ze het boek toe en verdwijnt in de badkamer. Daar dompelt ze zich eerst onder in een warm bad met veel schuim. Dan brengt ze zorgvuldig haar feestmake-up aan en steekt haar lange blonde haren losjes op. Ze haalt haar zwarte avondjurk uit de kast, trekt haar lange suède handschoenen en hooggehakte pumps aan en slaat de weelderige, springerige boa over haar blote schouders. Ze start de BMW en racet naar het feest. Als Janine de orangerie waar de receptie volop aan de gang is binnenstapt, verstommen de gesprekken en staren de feestvierders haar schaamteloos aan. Ze glimlacht, nipt van haar champagne en wentelt zich in de wolk van glanzende pluimen die haar hals omkranst. De veertjes dansen, kriebelen, prikkelen en zijn ook warm en zacht als de dons op haar bed. Een verdwaald spoortje parfum kruipt in haar neusgaten. Luc staat er verloren bij. Zijn vrouw is furieus. Het deert Janine niet dat ze enkele van haar pluimen verliest.
Donderdagavond. Cursusavond. Snel is dus de boodschap. Ons doordeweeks servies staat op tafel. En in 't midden mijn grote wokpan waarin de gefrituurde aardappelblokjes met groenten 'op z'n Frans' én recht uit het vriesvak nog nasudderen als kleurrijke visjes in een veel te kleine poel. De geuren van een zuiderse markt stijgen op uit de pot. Look. Veel look. Oh, nee, 't is donderdagavond. Cursusavond.
Mijnheer en mevrouw Ekster zijn terug. Met de precisie van een vakman herstellen ze het nest. Met het geduld van een miniatuurschilder. Dus zullen er toch nog jongen uitvliegen. Fijn! Dat vindt Poeslief vast ook. Hoe kan ik hem aan het verstand brengen dat die vogeltjes geen spek voor zijn bek zijn?
Sinds ik coach bij Weight Watchers ben gaat het met mijn eigen gewicht iets te vaak naar mijn zin bergop in plaats van bergaf. De wekelijkse controle is voor mij dan ook weggevallen en blijkbaar heb ik die (net zoals de cursisten) wel nodig. Manlief wil me steunen. Daarom sluit hij een weddenschap met me af.'Als je in september je streefgewicht bereikt hebt, trakteer ik je op een etentje in De Schone van Boskoop.' 'Fantastisch!', juich ik, 'Als ik mijn streefgewicht behaal, trakteer jij. Zoniet dan trakteer ik!' Maar met dit laatste deel is Manlief het niet eens.
Zoonlief erfde mijn donkerblonde haren, de vorm van mijn neus, mijn creativiteit, het snel, maar soms wat slordig werken en vast nog veel meer. Maar mijn liefde voor boeken, nee, die niet. Hij geniet wel van het dagelijkse verhaaltje voor het slapengaan, maar zelf eens een boek vastnemen doet hij nooit. Toch heeft hij prentenboeken -en hele mooie- bij de vleet. Op de vraag 'je lievelingsboek' in een vriendenboek van een klasgenootje antwoordde hij prompt:'Geen enkel!' Ook toen ik hem aanspoorde in de boekenkast te kijken bleef het bij een vastberaden:'Geen enkel!'
Zucht.
Zou deze liefde met de jaren nog ontwaken of heb ik gewoon de foute genen doorgegeven?
Van tien naar één... Ja, de finalisten van het allermooiste kinderboek aller tijden zijn gekend. En mijn favoriet, Pipi Langkous van Astrid Lindgren zit er nog bij.
Tot 15 maart kan je ook nog stemmen. Op 16 maart wordt de winnaar bekend gemaakt.
Een koppel eksters koos een wilg in onze tuin uit om hun nest in te bouwen. Dagen, zelfs weken waren ze druk in de weer met takken en twijgen. Eerst vlogen ze om beurten af en aan om allerlei bouwmateriaal te verzamelen. Wie in het nest bleef weefde deze materialen tot een woonst. Een prachtige woonst, waarin ze flink wat kinders kwijt kunnen. We zagen het nest zo groeien. Toen het groot genoeg was zorgden beide vogels voor de afwerking. Twee wriemelende kopjes piepten voortdurend boven de takken uit terwijl hun snavels het huis tot een kunstig breiwerk omtoverden.
Na de storm van het voorbije weekend hangt het nest halfstok. Het heeft nu meer weg van een reusachtige verwilderde haardos. Mijnheer en mevrouw ekster zijn nergens meer te bespeuren. Zij beginnen vast elders opnieuw te bouwen. Jammer, want ik keek er al naar uit hun klein grut te zien uitvliegen. Maar misschien is hen zo nog groter onheil bespaard gebleven, want Poeslief is immers ook verkikkerd op die periode.
'Jij bent mijn schatje', zegt Zoonlief tegen Poeslief. Waarop ik reageer met: 'En jij het mijne. Ik heb drie schatjes.' 'Ik weet het ', antwoordt Zoonlief: 'Poes, papa en ik. Maar het klopt niet. Je hebt er vijf.' 'Hoezo?' Ik ben verbaasd. Er zijn heus geen minnaars in het spel. Zou hij misschien mijn ouders bedoelen? 'Awel', zegt hij: 'Ik ben zo lief dat ik voor drie tel.'
SPROKKELS
