|
Ik geef het toe. Toen hij nog met hulpwieltjes reed hebben we te weinig geoefend. En toen hij plots te groot werd voor het stoeltje achterop mijn fiets wilde ik dat hij van de ene op de andere dag zelfstandig kon trappen. Zo werkt het natuurlijk niet. Het heeft nog veel bloed (geschaafde knieën van t vallen, weet je wel), zweet (vooral van Manlief, die telkens opnieuw achter hem aancroste) en tranen (van teleurstelling omdat het weer eens niet wilde lukken) gekost alvorens hij de truc van het fietsen meester werd. Maar ondertussen is het zover. Gisteren maakten we onze eerste gezinsfietstocht, elk op ons eigen vehikel. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
We bolden over landelijke wegen waar soms een konijn of eekhoorn ons pad kruiste, tussen okerkleurige bomenrijen, langs huizen met pompoenen aan de voordeur, onder een stralende herfstzon.
Als er ons al eens een auto passeerde hield ik mijn hart vast. Maar het liep telkens goed af.
Toen ik Zoonlief s avonds vroeg of hij een fijne dag gehad had, verzekerde hij me van wel:
Vooral dat fietsen was heerlijk!
|
SPROKKELS
