Wat te doen als we verstrooid zijn bij het bidden? Maak je dan geen zorgen. God kent ons verlangen. Hij bemerkt beter dan wij zelf wat we eigenlijk bedoelen en wat er diep in ons hart leeft. Frère Roger.
Beoordeel dit blog
Geboorte en woonhuis van Pater karel, Andries Houben.
Moeder Theresa
Johannes Chrysotomos
Emmausgangers
Als u op de link klikt, zult u ontdekken wat een prachtig zendelingenwerk Heyboer verricht op Borneo. Zeker een keer kijken.
Pelgrimstocht op aarde
09-09-2007
Je losmaken van het aardse
In die tijd trokken talloze mensen met Jezus mee; Hij keerde zich om en zei tot hen: "Als iemand naar mij toekomt, die zijn vader en moeder, zijn vrouw en kinderen, zijn broers en zusters, ja zelfs zijn eigen leven niet haat, kan hij mijn leerling niet zijn. Als iemand zijn kruis niet draagt en Mij volgt kan hij mijn leerling niet zijn." Lucas 14,25 Zo op het eerste gezicht komt deze uitspraak wel heel vreemd over, terwijl Jezus steeds weer opnieuw predikt de liefde en de vrede, die onder elkaar moet zijn, zoals ook de Hemelse Vader alle mensen liefheeft. Als we verder de tekst zouden lezen, komen we uit op een andere verklaring van het woord, haat. Hiermee wordt ons duidelijk gemaakt, dat we moeten oppassen voor de zodanige gehechtheid, dat het gevaar dreigt, dat we om wille van onze familie of de gehechtheid aan ons eigen leven, vergeten, dat er meer is. Willen we waarlijk Christus volgen, moeten we ons als dat van ons gevraagd wordt, er afstand van kunnen doen, omwille van Hem. Ons onthechten aan alles, wat ons in de weg staat, om Jezus te volgen. We volgen verder het verhaal van Lucas. Als iemand van u een toren wil bouwen, zal hij dan niet eerst er voor gaan zitten om een begroting te maken of hij wel genoeg bezit om hem te voltooien? anders zou het hem kunnen overkomen,- als hij de fundering heeft gelegd en niet in staat is het werk te voltooien- dat allen die het zien hem gaan bespotten en zeggen: Die man begon te bouwen, maar hij was niet in staat het einde te halen Of welke koning zal,- als hij tegen een andere koning ter oorlog wil trekken- niet eerst overleggen of hij sterk genoeg is om met tienduizend man het hoofd te bieden aan iemand die met twintigduizend man tegen hem optrekt? Zo niet dan stuurt hij als de tegenstander nog ver weg is, een gezantschap en vraagt om de vredesvoorwaarden. Zo kan niemand van u mijn leerling zijn als hij zich niet losmaakt van al wat hij bezit. Als we dit verhaal goed proberen te overdenken, wat de Heer bedoelt, zien we dat je jezelf niet voorop moet stellen, dit wil ik en zo moet het gebeuren. Steeds weer opnieuw nadenken, voordat je een beslissing neemt. Niet alles overhaast willen doen, want dan ga je brokken maken. Dat geldt ook voor het koninkrijk Gods. Als je een ware leerling van Christus wil zijn en Hem steeds wil blijven volgen, Steeds weer een keuze maken, voordat je een beslissing neemt. Als je iets wil doen, strookt het dan wel, wat Christus van me vraagt. Kwets ik daar anderen niet mee? Is het niet in strijd met de liefde en de vrede, wat God van ons verlangt? Zo lezen wij bij Marcus als antwoord van Christus, toen men Hem zij, dat zijn moeder en broers buiten op Hem stonden te wachten en Hem zochten: "Wie zijn mijn moeder en mijn broers?"Hij keek de mensen aan die in een kring om Hem heenzaten en zei: "Jullie zijn mijn moeder en mijn broers. Want iedereen die de wil van God doet, die is mijn broer en zuster en mijn moeder." Marcus4;33 Hecht je niet aan het aardse, dat vergankelijk is, maar aan het hemelse, dat blijft. Gehechtheid aan je leven kan een belemmering zijn voor je geestelijk leven, zoals in het boek der wijsheid staat, het vergankelijke lichaam is een last voor de ziel en onze aardse gebondenheid belemmert de beweeglijke geest. Maak je los van het aardse en zoek het hemelse. Wie Christus volgt en zijn kruis draagt, hij is zijn ware leerling. Hij nodigt ons allen uit: "Kom en volg Mij."
Vergist u niet: alleen horen is niet genoeg, u moet wat u gehoord hebt, ook doen. Want wie de boodschap hoort maar er niets mee doet, is net als iemand die het gezicht waamee hij is geboren in de spiegel bekijkt. Hij ziet zichzelf, maar zodra hij wegloopt is hij vergeten hoe hij er uit zag. Wie zich daarentegen spiegelt in de volmaakte wet die vrijheid brengt, en dat blijft doen, niet als iemand die hoort en vergeet, maar als iemand die ernaar handelt- hem valt geluk ten deel, juist om wat hij doet. Zo lezen we bij Jacobus 1:22-26 Hoe mooi zegt Jacobus het. Niet alleen horen maar ook doen. De boodschap die Christus ons door de bijbel geeft, moet als voedsel zijn. Je dient het jezelf eigen te maken er ook naar te handelen. Als het ware; Christus woord moet zo levend in ons worden, dat we het uitstralen naar buiten. Zoals Jacobus verder zegt: Wie meent dat hij God dient, terwijl hij zijn tong niet kan beteugelen, zit op een dwaalspoor en heel zijn godsdienst is vergeefse moeite. Voor God, de Vader, is alleen dit reine, zuivere godsdienst: weduwe en wezen bijstaan in hun nood, en je in acht nemen voor de wereld en onberispelijk leven. Met andere woorden; wie handelt vanuit het geloof, gevoed vanuit het evangelie, zal geen kwaadspreken of roddelen over een ander. Proberen altijd iets positief te ontdekken, al gedraagt hij zich nog zo moeilijk. Weet, er is altijd iets goeds in de mens, en dat proberen te zien. De medemens in nood bijstaan zonder iets terug te verlangen. De onbaatzuchtige liefde voor de medemens, zoals Christus ons allen liefheeft. Wat heeft het voor nut, als we zeggen dat we geloven, maar we handelen er niet naar. Zoals Jacobus verderop zegt het geloof zonder de goede werken is een dood geloof. Daarom is het zo belangrijk steeds weer opnieuw te lezen en te luisteren, wat de Here ons wil zeggen, wat we moeten doen. Dit in ons opnemen en te overwegen. En vandaar uit te handelen. Wie zich daarentegen spiegelt in de volmaakte wet, die vrijheid brengt en dat blijft doen niet als iemand die vergeet, maar als iemand die ernaar handelt- hem valt geluk ten deel, juist om wat hij doet. Dan zal ons leven vruchtbaar zijn, vanuit het geloof iedereen bijstaan, die onze hulp nodig heeft en vandaaruit laten zien dat Christus ieder mens, ongeacht, rijk of arm, van welke afkomst hij ook is; dus zonder aanzien des persoons, liefheeft. Wie God liefheeft, heeft ook zijn naaste lief. En wie is dan mijn naaste? Lees het verhaal van de barmharige samaritaan maar eens, dan als we het verhaal begrijpen, dan weten we wat Christus bedoelt.
De nauwe en de dichte deur. Naar aanleiding van het evangelie van vandaag van Lucas 13,22-30. Terwijl Jezus rondtrok door steden en dorpen en iemand Hem vroeg: Heer zijn het er weinig die gered worden? Jezus is op weg naar Jerusalem, de stad van de vrede, waarin de zetels staan van het gerecht, de troon van Davids huis(Psalm122). Hij zet zijn bedevaart voort naar de plaats van Gods "inwoning" bij zijn volk. Het is deze stad dat Hij, als een wederrechtelijke koningspretedent terechtgesteld, zijn leven zal geven tot het uiterste uit liefde voor ons. Onderweg geeft hij in steden en dorpen uitleg over Gods vriendschap en over de weg naar overvloed van geluk en vrede. Wij zijn uitgenodigd om Hem gezelschap te houden op deze pelgrimstocht en Hem te helpen bij zijn verkondigiging. Terwijl Jezus onderweg is naar Jerusalem, stelt iemand Hem een vraag waarop ook wij graag het antwoord zouden weten: "Zijn het er weinig die gered zullen zijn?" De achterliggende vraag is natuurlijk: zal ik bij die geredden zijn? Maak ik kans om tot hun getal te horen? Maar misschien zit er de overtuiging achter dat ik met mijn manier van doen toch wel op de goede weg ben. En niet de anderen die anders denken en doen dan ik. Proeft u hier niet het addertje van hoogmoed, wat Christus zo verfoeit. Net als de farizeër in de tempel: ik ben blij dat ik niet ben zoals de anderen. Jezus antwoord op onze nieuwsgierigheid naar het aantal geredden, wil ons weghalen uit ons verlangen zelf het laatste oordeel uit te spreken Wij moeten niet oordelen over de anderen die buiten staan, maar alles op alles zetten om zelf binnen te komen door de deur. Christus zegt op die vraag:Spant u tot het uiterste in om door de nauwe deur binnen te komen, want ik zeg u velen zullen het proberen binnen te komen maar zij zullen daar niet in slagen. Hij geeft hier duidelijk aan, dat we ons volledig moeten inzetten om binnen te komen. Geef niet als antwoord, maar Heer ik ging wekelijks naar de kerk, geluisterd naar uw woord dat daar gesproken werd en deelgenomen aan het avondmaal. Hij zal je dan zeker vragen, heb je dan ook begrepen wat ik aan je vroeg? Waar was je toen ik gevangen zat. Waar was je toen ik honger en dorst had. Waar was je toen ik ziek was.Waar was je toen ik in de grootste ellende was en geen dak boven mij hoofd had. Waar was je toen ik in grote nood jouw hulp vroeg. Binnenkomen in de logica van Jezus is inderdaad niet zo gemakkelijk. Je hoort toch zo vaak gelovigen die overtuigd zijn evangelisch te leven, kwaad spreken over anderen die het evangelie op een ander manier beleven. Het is het eeuwige probleem van Paulus in Korinte en in Rome: de "sterken" die de "zwakken"minachten... de conservatieven die de progessieven naar de hel verdoemen en omgekeerd... In naam van de evangelische rechtvaardigheid verketteren we anderen, maar vergeten daarbij dat de evangelische gerechtigheid eerst de balk uit eigen oog haalt. Zijn misprijzen en veroordelen dan evangelische vormen van broeder liefde? Zijn kwaadsprekers geen bedrijvers van ongerechtigheid? Wij vergeten te vaak dat het doel ook de weg is! De weg naar vrede en gerechtigheid begint met zelf niet toegeven aan de wereldse logica. Dat wordt dan een kruisweg, is Jezus ondervinding. Maar is er een andere weg naar het hemelse Jerusalem? Wie mijn leerling wil zijn, neme dagelijks zijn kruis op en volge mij. De slotzin van het evangelie van vandaag is duidelijk. "Denk er aan: er zijn laatsten die eersten en eersten die laatsten zullen zijn.
Het lijkt uitzichtloos, of er een toekomst van vrede daagt aan de horizon. Overal geweld, oorlogen,terroristische aanslagen, waarbij vele onschuldige slachtoffers vallen. En toch, we moeten blijven geloven dat het komt; alleen weten we niet wanneer. En er zijn ook zovelen, die zich daarvoor inzetten, om de vrede te bewerken overal waar geweld is of dreigt. Het moet toch ooit vruchten afwerpen, door deze inzet van die velen die er wel in geloven. We moeten allen ons inzetten hiervoor en waar kan ons ten volle inzetten daarvoor. Vooral voor de jongeren is het een mooie opdracht, overal ter wereld een voorbeeld te zijn en de vrede proberen te bewerkstelligen. Een opdracht die Frère Roger aan de jongeren gaf in de brief van 2005 en in Lissabon tijden de europese jongerenontmoeting gepubliceerd werd. We moeten ons niet laten meeslepen door geweld, maar diep doordrongen zijn van de vredebrenger Christus. Voortdurend spreekt hij over de liefde en de vrede, die Hij wil geven aan ons en aan alle mensen. Moge de vrede en liefde van Christus uitstralen vanuit ons hart in onze gezinnen , naar onze eigen omgeving en naar allen, die wij ontmoeten op onze levensweg. De vrede en de liefde van Christus zij met u allen. Als u op de foto klikt ziet u de volledige tekst van Frère Roger aan de jongeren.
Het koninkrijk van de hemel lijkt op een zaadje van de mosterdplant dat iemand meenam en in zijn akker zaaide. Het is weliswaar het kleinste van alle zaden, maar het groeit uit tot de grootste onder de planten.Het wordt een struik, en de vogels van de hemel komen nestelen in de takken. Jezus sprak veel in gelijkenissen tot het volk. Of ze het begrepen hadden is wat anders. Aan de leerlingen legden Hij veel van de gelijkenissen uit, wat hij er mee bedoelde. We zien in de loop der eeuwen hoe Christus kerk, als we het mogen vergelijken met de mosterdplant uit gegroeid tot de grootste der planten. De kerk van Chrisus, heel klein begonnen, uitgegroeid tot wereldformaat. Hoewel vele vijanden probeerden de kerk uit te roeien, te verdelgen, is het hun niet gelukt. Velen hebben hun leven moeten geven en zijn als martelaren gestorven, maar dank zij hun is Christus koninkrijk verspreidt over de hele aarde. En Christus blijde boodschap blijft verkondigd worden; de boodschap van de liefde, maar ook de strenge vermaningen uit de evangelies worden steeds aan allen, die menen het beter te weten voor ogen gehouden. Vooral de brieven van Paulus zijn hier een sprekend voorbeeld hiervan. Ze gelden niet alleen voor toen, maar ook voor nu. Deze gelijkenis van het mosterdzaadje houd ook nog een andere overweging in, voor ieder persoonlijk van toepassing. Het geloof is als een mosterdzaadje, dat in ons hart is geplant. Het dient echter gevoed te worden, om tot groei en volwassendom te komen. Dat kan gebeuren door het lezen van de bijbel en het overwegen hiervan; wat de bijbel mij wil zeggen. Maar dat niet alleen. Maar ook door het samenkomen als gemeenschap in kerk of ander gebouw. Te luisteren naar de verkondiging en samen het avondmaal te vieren, wat Christus als opdracht gaf: "Doet dit tot mijn gedachtenis." Het samen delen, breken en eten van het brood en drinken uit de beker met wijn. Neemt en eet van dit brood, want dit is mijn lichaam dat voor u gegeven wordt. Drinkt allen hieruit, dit is mijn bloed, het bloed van het nieuwe verbond, dat voor velen wordt vergoten tot vergeving van zonden. zorg ervoor dat het geloof in u, begonnen als een mosterdzaadje, mogen uitgroeien tot een groot geloof.
En zie, van heden af prijst elk geslacht mij zalig .....
Zalig zij die geloofd heeft dat tot vervulling zal komen wat haar vanwege de Heer gezegd is. Aldus sprak Elizabeth tot Maria, die bij haar op bezoek kwam. Maria, die haar jawoord had gegeven om moeder te worden van onze verlosser, de beloofde Messias, voorspeld door verschillende profeten in het oude testament. En door de ingeving van de Heer zelf was zij op de hoogte van Maria's uitverkiezing. Vandaag vieren we het feest van Maria ten hemelopneming. Zij de ark van het nieuwe verbond, die Christus in zich gedragen heeft, Hem ter wereld bracht en als bezorgde moeder steeds bij Hem was ook toen Hij aan zijn openbaar leven begon. Zij was het die Hem steeds trouw bleef en Hem volgde, al begreep zij ook niet alles, maar ze bewaarde het in haar hart. Zelfs onder het kruis was ze bij Hem en als een moeder vol smart droeg ze zijn lijden mede. Zijn pijn was ook haar pijn. Zijn smart was ook haar smart. Daarom geloven wij ook dat Christus, opgestaan uit de dood en verheerlijkt, Zijn moeder niet aan het bederf van het graf overliet; maar haar persoonlijk met ziel en lichaam opnam in zijn heerlijkheid. In heel veel kerken worden de prachtige woorden, die Maria sprak; gezongen, dat het Magnificat geworden is. Mijn hart prijst hoog de Heer. Van vreugde juicht mijn geest om God, mijn redder: daar Hij welwillend neerzag op de kleinheid van zijn dienstmaagd. En zie, van heden af prijst elk geslacht mij zalig omdat Hij die machtig is aan mij zijn wonderwerken deed, en heilig is zijn naam. Barmhartig is Hij, van geslacht tot geslacht voor hen, die Hem vrezen. Hij toont de kracht van zijn arm; slaat trotsen van hart uiteen. Heersers ontneemt Hij hun troon, maar hij verheft de geringen. Die hongeren overlaadt Hij met gaven, en rijken zendt Hij heen met lege handen. Zijn dienaar Israël heeft Hij zich aangetrokken, gedachtig zijn barmhartigheid voor eeuwig jegens Abraham en zijn geslacht, gelijk Hij had gezegd tot onze vaderen. Lucas 1, 39-56 Samen met haar Zoon waakt ze over Christus kerk, om dit schip veilig over de stormen en wilde golven te laten varen. Zoals zij de moeder van Christus is, is zij ook de moeder van de kerk en moeder van alle christenen. Is het niet zo, dat wie de zoon eert, eert ook de moeder en wie de moeder eert, eert ook de zoon? Wie haar aanroept, mag haar hulp verwachten op onze levenspad.
Bepaalde gebieden op de wereld zijn woestijnen van geloof geworden. Maar als gelovige mensen laten zien dat ze authentiek evangelisch willen leven, dan verzetten zij in hun omgeving bergen van onverschilligheid. Frère Roger.
Iemand uit de menigte zei tegen hem: "Meester, zeg tegen mijn broer dat hij de erfenis met mij moet delen!"Maar Jezus antwoordde: "Wie heeft mij als rechter of bemiddelaar over u aangesteld?"Hij zei tegen hem: "Pas op, hoed je voor iedere vorm van hebzucht, want iemands leven hangt niet af van zijn bezittingen, zelfs niet wanneer hij die in overvloed heeft." Hoe vaak zien we het niet, mensen die zoveel bezittingen heeft, zich toch niet gelukkig voelt. Hoezeer hij ook aan gehecht is en het verlangen nog meer bezittingen te verwerven. Het baat niet. Het is niet zo dat Christus het bezitten van goederen verbiedt, maar hoe ga je er mee om. Hecht er niet zoveel waarde aan alsof je leven daarvan afhangt. Als je opgeroepen wordt en uit het leven moet stappen, kun je dit allemaal niet meenemen. Als we verder lezen over de parabel die Christus ons voorhoudt, zullen we het misschien begrijpen, wat de Heer bedoelt. "Het landgoed van een rijk man had veel opgebracht, en daarom vroeg hij zich af: Wat moet ik doen? Ik heb geen ruimte om mijn voorraden op te slaan. Toen zei hij bij zichzelf: Wat zal ik doen is dit: ik breek mijn schuren af en bouw grotere, waar ik al mijn graan en goederen kan opslaan, en dan zal ik tegen mezelf zeggen: je hebt vele goederen in voorraad, genoeg voor vele jaren! Neem rust,eet en vermaak je. Maar God zei tegen hem: "Dwaas, nog deze nacht zal je leven van je worden teruggevorderd. Voor wie zijn dan de schatten die je hebt opgeslagen". Zo vergaat het iemand die schatten verzamelt voor zichzelf , maar niet rijk is voor God. Wie niet rijk is voor God, heeft feitelijk niets en staat straks met lege handen voor Gods troon. Of zoals de prediker zegt, het is allemaal ijdelheid, zich goederen verzamelen, die hij toch niet kan blijven bezitten. Op 'n gegeven moment is het toch voor de anderen en heb je voor niets verzameld. En dan nog iets. Hoevelen zijn er niet rijk geworden op de ruggen van anderen. Het zal hun zwaar zijn hierover verantwoording af te leggen bij de Heer. Een van de acht zaligheden, die Christus predikt: "Zalig de armen van geest want hun behoort het rijk der hemelen." Zalig zij, die niet gehecht zijn aan al de aardse goederen, maar zich hemelse goederen verzamelt. Zalig zij, die van zijn rijkdom deelt met hen die niets hebben. Dat is pas de ware instelling voor ieder Christenmens. Neemt en eet met elkaar, leeft van het oergebaar, deelt tesamen brood en wijn, heelt de onmacht en de pijn. Dankt de God die leven doet ons tot liefde samenroept
Uw denken moet voortdurend vernieuwd worden en u moet de nieuwe mens aantrekken, die naar Gods wil is geschapen. Deze oproep doet Paulus aan de Efesiers, maar ook aan ons. Leg af de oude mens van de begeerten, wellust, hebzucht, egoïsme en alles wat tegen de wil van God is, maar bekleed u met de nieuwe mens, die naar Gods wil geschapen is in waarachtige rechtvaardigheid. Wat Gods wil is kunnen we duidelijk achter komen uit de evangeliën, waarin Christus ons de boodschap geeft , wat we moeten doen en de wil van zijn hemelse Vader is. Ons denken moet steeds weer vernieuwd worden. Elke dag een klein stukje uit de bijbel lezen en overwegen is een goed begin van de dag. Daarin vinden we de boodschap, wat Christus van ons vraagt. We hoeven geen lang verhaal te lezen. Een klein stukje is voldoende elke dag om te weten wat we moeten doen. En trouwens, de evangeliën zijn samen te vatten in een wens, die de Heer voor ons allen heeft: Gij zult de Heer uw God liefhebben uit geheel uw hart, uit geheel uw ziel en met alle krachten en .... de naaste beminnen als uzelf. Wie Gods liefde inzich draagt, zal niets doen, wat tegen de wil van God is. Hij is rechtvaardig, sociaalvoelend, behulpzaam en liefdevol voor de medemens. Leg af de oude mens en bekleed u met de nieuwe mens. Wat zou de wereld veranderen, als ieder deze oproep zou verstaan en ten uitvoer brengt. Lees eens de brief van Paulus aan de Efesiërs hoofdstuk 4
In manus tuas Pater, commendo spiritum meum. In uw handen Vader beveel ik mijn geest. Woorden, die Christus sprak op het kruis, na de woorden: Het is volbracht. En hij gaf de geest. Zijn wij ook zo vol van vertrouwen in de Heer, zijn weg bewandeld te hebben en alles gedaan te hebben wat de Heer van ons verlangt. Dat we met geheel ons hart dit lied kunnen zingen: Vader in uw handen beveel ik mijn geest? Steeds ons weer opnieuw inzetten om Christus naam bekend te maken en zijn liefde en vrede te laten uitstralen uit geheel ons hart, uit geheel onze ziel en met alle krachten die in ons zijn. Steeds er voor durven uit tekomen dat Christus, de opgestane de enige is die alle mensen kan redden en het leven schenken,wie in hem gelooft en ten volle zijn vertrouwen in Hem stelt. Deze woorden van Christus moeten we trachten geheel ons eigen te maken. vader in uw handen beveel ik mijn geest.
Gebeurt het ook niet in ons leven dat we teleurstellingen ondervinden? Gaan we dan bij de pakken neerzitten en geven we het op of durven we evenals de apostelen te vertrouwen op de Heer en door te gaan? We lezen bij Lucas hoofdstuk 5 : Toen hij eens aan de oever van het meer van Gennesaret stond en het volk zich om hen heen drong om naar het woord van God te luisteren, zag hij twee boten aan de oever liggen; de vissers waren eruit gestapt, ze waren bezig de netten uit te spoelen. Hij stapte in een van de boten, die van Simon was en vroeg hem een eindje van het land te varen; hij ging zitten en gaf de menigte onderricht vanuit de boot. Toen hij was opgehouden met spreken zei hij tegen Simon: "vaar naar diep water en gooi jullie netten uit om vis te vangen." Simon antwoordde: "Meester, de hele nacht hebben we ons ingespannen en niets gevangen. Maar als u het zegt, zal ik de netten uitwerpen." En toen ze dat gedaan hadden, zwom er zo'n enorme school vissen in dat die netten dreigden te scheuren. Hier zien we iets gebeuren, wat de ervaren vissers niet hadden verwacht. Terwijl juist de nacht de beste tijd is om vissen te vangen, gebeurt het nu overdag. Simon Petrus was daarom ook volledig van de kaart van wat er nu gebeurde. Zijn vertrouwen in hem werd beloond. Toen Simon dat zag viel hij op de knieën voor Jezus neer en zei: "Ga weg van mij Heer, want ik ben een zondig mens. Hij was verbijsterd, net als allen die bij hem waren, over de enorme hoeveelheid vis die ze gevangen hadden. Zo verging het ook Jacobus en Johannes, de zonen van Zebedeüs, die met Simon samenwerkten. Jezus zei tegen Simon: "Wees niet bang voortaan zul je mensen vangen."En nadat ze alles aan land hadden gebracht, lieten ze alles achter en volgden hem. Kunnen we het ook opbrengen, zoals de leerlingen het verleden achter ons te laten en hem te volgen? Durven ook wij ons volledig vertrouwen aan hem te geven, ook al komen we teleurstellingen in ons leven tegen. Als we het niet meer zien zitten, vol vertrouwen durven zeggen: Heer spreek slechts één woord en ik zal genezen. En we zullen de teleurstelling ervaren als een middel, waarin God ons uitnodigt om verder te gaan. Het is de Heer, de opgestane die ons op onze levensweg bijstaat, ook als we het moeilijk hebben. Hoe groot het vertrouwen van de leerlingen was in hem lezen we ook bij Johannes, als Christus na zijn dood verscheen aan hun toen ze waren gaan vissen. Vingen de hele nacht niets. Petrus zei: "ik ga vissen." "wij gaan met je mee zeiden de anderen. Ze stapten in de boot, maar de hele nacht vingen ze niets. Toen het al ochtend werd, stond Jezus op de oever, al wisten de leerlingen niet dat het Jezus was. Hij riep: "hebben jullie iets te eten?" "Nee," antwoordden ze. "Gooi het net aan stuurboord uit,"riep Jezus, "dan lukt het wel Ze wierpen het net uit en er zat zoveel vis in dat ze het niet omhoog konden trekken. De leerling, van wie Jezus hield zei tegen Petrus: "Het is de Heer." Het is de Heer, de opgestane,die waakt over zijn kerk, dat als een schip door vele stormen heen vaart. Het is de Heer die waakt over ons, en steeds bij ons aanwezig is, als we maar in hem blijven geloven en vertrouwen en zijn woord aannemen. Dan zullen we door alle hindernissen heen de weg vinden naar het leven, dat hij ons beloofd heeft.
In de gedachte voor vandaag lezen we van Frère Roger: Er zijn nogal wat mensen die in grote eenzaamheid de laatste jaren van hun leven slijten. Ze verliezen vaak elke vorm van zelfrespect. Wie zal er voor hen bidden en wie zal de heilige Geest vragen hen te troosten. Hoevelen zijn het er niet, die inderdaad eenzaam zijn en geen contact meer hebben met de buitenwereld. Oude en zieke mensen op leeftijd, die eigenlijk alleen maar wachten, totdat de dood hen van die eenzaamheid verlost. Mijn levenswerk is altijd geweest om als verpleegkundige te werken, juist bij die zieken, die getroffen zijn door de ziekte van Altzheimer. Nu als gepensioneerde doe ik het nog eenmaal per week als oproepkracht. Als je ziet hoe verschrikkelijk deze ziekte is, die steeds meer en meer de menselijke waardigheid aantast. Vooral velen van deze worden helaas in de steek gelaten door de omgeving, terwijl juist zij extra aandacht verdienen. het zijn hard werkende mensen geweest in de maatschappij en aan hen hebben we te danken dat alles doorgaat. En ze hebben het niet gevraagd om deze ziekte, het is gewoon gebeurd. zij zijn er door overvallen. Niemand wil zijn menselijke waarde verliezen als gevolg van deze ziekte. Ze hebben onze aandacht nodig. De dankbaarheid, als je met hun bezig bent en juist aandacht schenkt, kunnen ze vaak niet meer in woorden uitdrukken, maar wat je wel ziet is een blijde glimlach op hun gezicht. De geest is niet ziek, maar het lichaam, waarvan vele functies, die wij gewoon vinden, zijn uitgevallen. Niemand kan doorgronden en zien wat in hun diepste innerlijk leeft; maar die blijde uitstraling zie ik als een uiting van hun diepste innerlijk, wat zij niet meer onder woorden kunnen uitbrengen. En ik ben er zeker van dat juist zij in dit grote lijden een bijzondere plaats hebben in Gods liefde die over hen waakt. Het zou goed zijn als we allen eens beseffen hoezeer zij het verdienen, een bijzondere plaats in ons hart te hebben en wij dat ook laten blijken aan hen. Zodat Christus ons later kan zeggen: Ik was ziek en ge hebt me bezocht. Ik denk, dat allen, die bij deze mensen werken, hen verzorgen en aandacht schenken het met mij zullen beamen, dat ze in deze grote eenzaamheid van deze ziekte onze liefde en onze steun hard nodig hebben.
Nada te turbe nada te_espante; quin a Dios tiene nada le falta. Nada te turbe nada te_espante: solo Dios basta. Dit is een van de prachtige liederen van Taize. Laat niets u verontrusten, laat niets u beangstigen; wie God heeft ontbreekt niets. Laat niets u veronrusten, laat niets u beangstigen; God aléén is genoeg. Een tekst van Theresa van Avilla. Laat niets je beangstigen, ook al wordt je overvallen door twijfels. Als je om je heen kijkt, al die tegenslagen, problemen, toenemend geweld en oorlogen. Dat de vraag misschien wel eens in je op zou kunnen komen. Wat is de zin hiervan, waar is God dan, dat dit alles de mensheid treft. Is Hij er wel? Zodat je in jezelf begint te twijfelen. Laat dit je niet overheersen. Er is een spreuk: God weet uit het kwade altijd weer het goede te trekken. Natuurlijk wil God al dat kwaad dat niet. Maar het is de mens, die de vrije wil kreeg, die deze keuze maakt. Het is ook de mens, die alles weer in het reine moet brengen. Dat kan alleen als het innerlijke van de mens veranderd. Wanneer God weer toegang krijgt in het innerlijke van de mens, kan alles weer veranderen tot het goede. Het is daarom, dat alle christenen de handen in elkaar moeten slaan, de vredelievendheid en de liefde van de Heer te laten uitstralen. En Zijn Hulp in te roepen door ons gezamelijk gebed, dat de mens die het kwade in zich heeft tot besef mag komen, waar hij mee bezig is en dat Gods liefde en barmhartigheid ook zijn innerlijk mag aanraken en daardoortot inkeer kan komen. Vertrouwen in Hem is en blijft belangrijk. Laat niets je verontrusten, laat niets je beangstigen., wie God heeft ontbreekt niets. God alleen is genoeg.
Zijn de mensen zich er wel van bewust, dat leiding geven eigenlijk betekent dienstbaarheid aan de gemeenschap. Wanneer iemand uit de gemeenschap geroepen wordt tot leidinggevende functie, dient hij te beseffen, dat hij niet geroepen wordt om de baas te spelen, om te heersen; maar zijn kwaliteiten ten dienste te stellen van de gemeenschap, zodat deze goed functioneert, tot groei en bloei komt tot heil en geluk van allen. Vandaag op het feest van Jacobus lezen we duidelijk bij Matheüs dat Jezus tot zijn leerlingen zegt: "Jullie weten dat heersers hun volken onderdrukken en dat leiders hun macht misbruiken. Zo zal het bij jullie niet mogen gaan. Wie van jullie de belangrijkste wil zijn, zal de anderen moeten dienen, en wie van jullie de eerste wil zijn, zal jullie dienaar moeten zijn- zoals de mensenzoon niet is gekomen om gediend te worden, maar om te dienen en zijn leven te geven als losprijs voor velen." Dat geldt voor ons allemaal. Een vergelijking. Wanneer een bedrijf goed wil functioneren, moet de chef niet de baas willen spelen en laten zien wie de macht heeft om te beslissen. Dat geeft alleen maar gemor en ontevredenheid onder de arbeiders. Zij zullen zich voor honderd procent inzetten, wanneer ze merken, dat de leidinggevende goed is voor zijn mensen en zich dienstbaar opstelt om samen met hen een goed product af te leveren. Dat geldt ook voor de maatschappij. Deze kan alleen leefbaar zijn, als de hogergeplaatsten samen met de mensen zich voor 100 procent inzetten, waardoor iedereen zich in die gemeenschap gelukkig kan voelen. En zo kan je de lijn ook doortrekken voor alle christenen. We zijn allen geroepen om de Heer te volgen en zijn evangelie ons eigen te maken. De hogergestelden zijn geroepen om dienstbaar te zijn aan de gemeenschap en samen de weg te zoeken en te volgen die de Heer voor ons uitgestippeld heeft. We zijn geroepen, zoals Christus ons voorhoud; niet om gediend te worden maar om te dienen. Wie de eerste wil zijn, zal een dienaar voor allen dienen te zijn.
Jeruzalem, de stad van de vrede. Haar fundament ligt niet in de zelfverheerlijking van de mens maar in de belofte van God. Haar bestaan laat zien dat het geloof de aardse werkelijkheid niet ontvlucht maar dat het ons mee wil nemen naar een andere wijze van samenleven: één van gerechtigheid en solidariteit.. Deze tekst is genomen uit een van de vele mooie teksten van Taize. Ik zal proberen hier mijn gedachten over te laten gaan. We weten allemaal dat het aardse Jeruzalem in Israël helemaal geen vrede kent. En dat is helaas verdrietig. De stad Jeruzalem DE PLEK wat zo belangrijk is voor de drie Godsdiensten, die hier hun geloof willen beleven. Alle drie die hun oorsprong vinden in Vader Abraham, de man van enorm groot geloof in God. Zowel de Joden als de Islamieten hebben hun afstamming van Abraham. En het christendom vindt zijn oorsprong weer in het jodendom. En zo zouden we kunnen zeggen: we zijn allen broeders en zusters in het geloof van Abraham. Hoe lang nog zal het duren dat we ook zo met elkaar omgaan. En dat inderdaad Jeruzalem een stad van vrede zal kunnen zijn voor Israël, Islam en het Christendom. Dat we inderdaad met de profeet kunnen zeggen kom laat ons samen opgaan naar de berg Sion, naar de tempel des Heren. Dat Jeruzalem een nieuwe stad mag worden, een stad van vrede, gerechtigheid en solidariteit en liefde. Moge deze wens diep in ieders hart liggen en als smeekgebed voor Christus neerleggen.
Wanneer wij ons bewust worden van de vriendschap die God voor ieder van ons voelt, dan putten we in onszelf een nieuwe moed om vriendschap ui te stralen naar degenen die ons zijn toevertrouwd en vooral naar de meest kwetsbare mensen. Aandacht schenken voor de mensen die het meest aan hun lot overgelaten zijn, is geweldig waardevol in onze maatschappij waar de noodzaak tot efficiëntie soms leidt tot vereenzaming.
Vragen wij ons wel eens af wat dit woord van Christus betekent, dit woord dat op het eerste gezicht ontoegankelijk lijkt: "Wie zijn leven verliest om wille van Mij, zal het behouden"? Hoe zullen wij het behouden? Als we leven met aandacht en welwillendheid van hart. Dan wordt Christus zelf de hartslag van ons leven. Frère Roger.
Waar is de Heer wanneer het stormt? Waar is Hij wanneer we de wind tegen hebben in het leven? Juist wanneer we Hem hard nodig hebben, lijkt Hij nergens, wekt Hij de indruk te slapen op de achtersteven van ons leven. Met de apostelen roepen we: "Raakt het U niet aan dat we vergaan?!" Dat was ook de ervaring van de eerste christenen. Zonder Hem moesten ze verder. Ze stuitten op tegenstand en tegenwerking van de gevestigde orde. Hij laat ons aan ons lot over, dachten ze. En dat hebben sindsdien ontelbare mensen hun nagezegd: mensen die zwaar werden beproefd, mensen die de wind zwaar tegen hadden, en op en neer geslagen werden op de golven van het bangmakende leven: "Raakt het U niet dat wij vergaan?" Wanneer het kwaad goede mensen treft,is er altijd die vraag: Waarom? Hoe kan God dit toelaten? Een vraag zo oud als de wereld, een probleem zo oud als het verhaal over de man Job, die in al zijn onverdiende ellend God ter verantwoording roept: Waarom doe je me dit alles aan? Maar God stelt een tegenvraag aan Job. Waarom roep je Mij ter verantwoording wanneer het leven tegen zit? Waarom verwijt je Mij je ongeluk en je kwade dagen? Waar was je toen het goed met je ging? Waarom heb ik je niet gehoord toen je de wind mee had? Wel mopperen en klagen tegen God wanner het ons slecht gaat( en dat is begrijpelijk) maar waarom niet dankbaar naar God gegaan toen we in rustig vaarwater alles mee hadden, en het ons voor de wind ging? Gaande weg- zo vertelt ons het verhaal- ontdekt Job dat God niet zo almachtig is dat Hij alle ellende kan tegenhouden, rampen kan voorkomen Wat God wel kan en doet- zo gaat Job geloven- is je in alle ellende en verdriet nabij blijven. Hij lijdt met je mee, en ooit, ergens aan de overkant van het leven, zal alle storm bedaren. Die hoop, dat geloof, maakt Job tot iemand die het uithoudt in de verdrukking. Maar zo'n geloof komt je niet aangewaaid. Je moet het bevechten op de twijfel, en sommige mensen wordt het wel heel moeilijk gemaakt. Toch vormen deze hoop en dit geloof de weg om te kunnen overleven. Blijven vertrouwen en niet in paniek raken. Jezus ligt in het noodweer te slapen, terwijl de golven over de boot slaan. Hij is niet bang te krijgen, blijkbaar. Hij raakt niet in paniek bij tegenwind. Hij heeft een geweldig vertrouwen in de goede afloop. Hij weet God in het leven nabij, bij tij en ontij. Hij kent God bij zijn naam: Ik - zal - er - zijn. Die naam vergeten de leerlingen voortdurend en daarom zegt Jezus: : Kleingelovigen!" Soms ontmoet je grootgelovigen: mensen die God niet vergeten te danken wanneer het goed gaat, en die hun vertrouwen in Hem niet opzeggen wanneer het slecht gaat. Ze blijven in de storm op Hem vertrouwen. Soms ontmoet je mensen- en ook dat zijn grootgelovigen- die in plaats van God de schuld te geven, zelf de handen uit de mouwen steken. Ze blijven je nabij in de storm. Ze helpen je door de zorgen heen. Ze geven je een veilig gevoel, vertrouwen. Ik-zal-er-zijn is de naam van God, en er zijn gelukkig ook nog al wat mensen die je laten voelen: ik-zal-er-zijn voor jou, voor jullie.
Geloven is een doewoord, een opdracht die concreet gebeurt in het dagelijks leven.
Het is bouwen aan een groep waar mensen met elkaar verbonden zijn als ranken aan de wijnstok, waar de kleinen groot gemaakt en de armen zalig geprezen waar zachte moed wordt geleerd om door te gaan waar de honger naar gerechtigheid levenskracht is.
Geloven is oog krijgen voor mensen langs de weg en gaandeweg ontdekken dar wat voor de minsten is gedaan, aan Hem is gedaan.
Geloven is een doewoord, een opdracht die nooit af is. Het is doorgaan en volhouden, soms met velen, vaak ook alleen enkel met die éne zekerheid: dat Iemand ons is voorgegaan naar een toekomst die recht zal doen aan alle mensen....
Verenigd rondom het kruis willen we nadenken en mediteren over het Paasmysterie, over het lijden, sterven en de opstanding van Christus onze Verlosser en Heiland.
Frère Roge, stichter van Taize.
Samen verenigd in gebed en bezinning
Heer wees Gij mijn licht op de weg naar U, opdat ik anderen op de schitterend lichte weg naar U kan begeleiden. Zonder U kan ik niets, met U alles. Karl Leisner.
