De Goede Week, die vijf dagen voor Pasen, is het altijd enorm druk in onze kerk. Koersen van Palmzondag naar Witte Donderdag, van Goede Vrijdag naar Paaszaterdag, om met Paasdag te bekomen van de rush. 
Gelukkig waren er ook voldoende kerkgangers. 

De organist en het Sint -Annakoor stonden heel die hectische week paraat. Niet zonder reden noemen zij de Goede Week ook wel de paasmarathon. 
En vandaag wordt er opnieuw koers gelopen. Honderden renners staan paraat voor de ten miles. Nu, bij het begin van onze viering, starten de kids met lopen. Over een uurtje beginnen de groten aan hun ‘short run’, en kort na één uur beginnen de moedigste lopers aan de ‘10 miles’. Ze gaan lopen alsof hun leven ervan afhangt. Maar genoeg over die marathon. 

Wél even terug naar de Goede week en Pasen. Terwijl wij van de vieringen genoten, besefte ik dat het voor de leerlingen destijds wel een heel ander verhaal moet geweest zijn. Hun goede vriend Jezus werd plots opgepakt, voor de hogepriesters en dan voor Pontius Pilatus geleid. Die liet Hem geselen en aan het kruis nagelen. Een héél droevig verhaal. 
Jezus stierf aan het kruis en werd in een graf gelegd. Daarna konden zijn vrienden alleen maar bang samen zitten. Hun droom was voorbij. Jezus was dood… of toch niet! Want al op de avond van die eerste dag van de week, terwijl de leerlingen achter gesloten deuren zaten, kwam Jezus binnen…

Ondertussen zijn we acht dagen later en zitten de leerlingen terug bijeen. Thomas was er vorige keer niet bij en komt nu bij zijn vrienden binnen. Zij vertellen vol vreugde dat ze de Heer hebben gezien, dat Jezus zelf bij hen was! “Dat kan ik niet geloven”, zegt Thomas. 
Het laatste dat hij van Jezus heeft meegemaakt is dat Hij dood aan het kruis hing. “Ik kan het maar geloven”, zegt hij, “als ik zijn handen kan zien, met de gaten van de spijkers erin. Ik wil met mijn hand de opening in zijn zijde voelen. Anders geloof ik niet”. 
Dan staat Jezus opeens opnieuw in hun midden en zegt: “Ik wens jullie vrede!” Vervolgens richt Hij zich naar Thomas. 
Jezus steekt géén vingertje op naar Thomas. Hij vraagt niet: Thomas waar zat je? Neen integendeel! Hij zegt: Beste Thomas, wordt wakker! Het is vandaag nu en hier te doen! Kijk, hier zijn mijn handen! Kom hier, en voel maar met je vinger. Voel dat Ik écht ben!” Dát zegt Jezus. “Wees niet langer ongelovig, maar gelovig”. 
Pas dan roept Thomas uit: “Mijn Heer! Mijn God!” 

Terloops, voor degenen die er de vorige dagen bij waren. Hebben jullie ze ook gezien, die wijnranken op de meerpalen? Iedere dag van de Goede Week “groeiden” er andere bloemen aan: palmtakken bij palmzondag, witte bloemen bij Witte Donderdag, gele en witte bloemen tijdens het Paasweekeind. En tussen de bloemen in brandden er kaarsen. 
Het toeval wil dat er bij mij thuis naast de voordeur ook een wijnstruik groeit. Tot een paar weken geleden dacht ik nog dat ik hem vorig jaar véél te kort gesnoeid had. Geen enkel blaadje of knopje kwam eraan. 
Tot er twee weken geleden, precies op Palmzondag, aarzelend toch een paar knoppen en een paar blaadjes verschenen. Alsof ze wilden zeggen: “hé, wij zijn ook palmtakken!” 
Ik had mijn geloof in die wijnstruik opgegeven, en ondertussen staan er al een paar ranken blij en groen te zijn. Hoop op de toekomst! Voor de vogels althans. Want zelf heb ik er nog nooit druiven van kunnen eten.

Even terloops, voor degenen die er niet bij waren de vorige dagen, het was immers paasvakantie. Tegen jullie zegt Jezus evenmin: “waar heb je gezeten met Goede Vrijdag, met de Paaswake of met Pasen?” Neen, Hij zegt in de eerste plaats: “Vrede!”, geen ruzie, zand erover. Kom voelen hoe het met Me gaat. Geloof in de Jezus die Ik écht ben, zoals ik hier leef tussen de mensen. 
Zo komt de Heer, iedere keer opnieuw, door die gesloten deuren van ons eigen ikje naar binnen en zegt tegen ieder van ons "Ik wens jullie vrede". 
Jezus vindt het niet erg dat wij er soms niet bij zijn. Bij Hem ben je welkom, ALTIJD. Iedere keer opnieuw zal Hij zeggen: Wees niet bang. Vrede zij met u. Kom hier en kijk naar mij. Kom dichterbij en voel hoe het met Mij gaat. Voel dat Ik écht ben. Voel hoe ik hier leef, tussen de mensen die in mij geloven. Geloof in de Jezus die Ik écht ben. Want als je in mij gelooft, dan kunnen we dat samen delen. Wees niet langer ongelovig, maar gelovig. 

Hoe meer we samenkomen, hoe beter we mekaar leren kennen, hoe meer wij familie, broers en zussen worden van elkaar, hoe meer we gelijken op die christenen uit de Handelingen van de apostelen: mensen die eensgezind samenkomen, zodat buitenstaanders over hen getuigen: zie eens hoe goed ze met mekaar overeenkomen, hoe graag ze mekaar zien. 
Want waar mensen mekaar graag zien, daar hebben zij minder angst en pijn. Daar gebeuren wonderen als vanzelf. Daar genezen mensen, die het alléén niet redden. 
Op die manier Kerk zijn, is een teken zijn dat bij God niets onmogelijk is, dat kwaad en lijden overwonnen kunnen worden, en dat wij, kleine mensen nooit bang moeten zijn. 
Amen. 

In onze geseculariseerde cultuur heeft Pasen alles met eieren te maken.
Voor een gelovige een beetje bizar maar toch zo gek nog niet.

Want het is precies uit ademnood, uit zuurstof tekort dat een kuikentje uit zijn eierschaal breekt. En precies daardoor iets vertelt over de betekenis van Pasen.

Een mens kan lang vertoeven, binnen de veilige wand van eigen zekerheden, zich laten meedeinen met wat een consumptie hem aanreikt als onmisbaar. Hij kan zich optrekken aan lust en cultuur, aan wetenschap en zoveel te genieten dingen.
En dat is goed maar toch zal hij, in stille momenten, happen naar meer zuurstof, vechten met een gemis, worstelen met onvoldaanheid binnen z'n schelp.

Want voor wie gelooft dat de mens niet samenvalt met zijn eigen ‘ikigheid’, dat onze zintuigen niet alles zien, ruiken, voelen, horen en proeven, 
wordt dit een mijlpaal. 

Jezus sterft, het kruis is lelijk als de donkerste nacht. Even afschuwelijk als de tragische gebeurtenissen in Oost-Congo, Oekraïne, Gaza.
En alles stopt bij het graf. 
Voor wie het daar écht stopt, is er geen geloof mogelijk.
Maar voor wie niet wegvlucht van zoveel zinloosheid, luisterend nabij blijft, ontstaat er een ander vermoeden. 

Wanneer de zon, die morgend is opgegaan, en de vrouwen naar de zware grafsteen gaan kijken en zich vragen stellen wie die zware steen zal wegrollen, dan stoten zij precies op deze andere realiteit.

Terwijl de mannen vol desillusies nazeuren, zelfs weggevlucht waren van de lijdensweg en het kruis. Terwijl Petrus verraad pleegde stonden vrouwen zwijgend langs de kruisweg, wenend onder de kruisbalken. Ze hadden lief.

En tegen het cynisch denken in, dat dood nu eenmaal dood is, hebben zij die morgen de leerlingen alleen gelaten met hun verzuurde ontgoochelingen. Want liefde kent geen rust. Ze zijn op weg gegaan met balsem in hun handen.
Staande bij dat open graf ontdekten zij die andere realiteit. Dat het mogelijk is die schaal te doorbreken en voeling te krijgen met de levensadem van God.

Het doet me terugdenken aan een ontmoeting in de Begijnenstraat met een mama die daar haar zoon bezocht.
Elke week, reeds zovele jaren, aangeschoven, geduldig,  onder vernederende opmerkingen bij de gevangenispoort. Je moet maar moeder zijn van een jongen met zwaar, laakbaar crimineel gedrag. Je walgt van zijn wandaden maar je lukt er niet in om zoals zijn vader, in je schelp te kruipen en te weigeren je zoon nog onder ogen te zien.

Liefde laat je niet met rust. Je wilt hem aanraken dwars doorheen de glazen wanden,
hem openbreken met het diepste van je liefde.
"Ik kan hem niet in de steek laten, waar zou hij nog anders hoop vinden om te leven."

En in zulke mensen, ik zie er velen en jullie ook, ontdek je iets van Gods paasgeheim.
"Wat er ook gebeurt, vrees niet, blijf niet treuren bij het graf, er is een Liefde die sterker is dan alles wat dood maakt, 
een stem: ik zal er zijn voor jou. 
De steen heb ik reeds weggerold."
"Sta op, breek die schelp, verrijs, wordt levend, leef.

En ik zie het gebeuren waar de warmte van nabije kinderen en kleinkinderen het pijnlijk verlies van een geliefde niet verdoezelen maar nieuw perspectief schenken door hun liefdevolle aandacht.
De kracht van de verrijzenis zweeft niet als een wolk boven de aarde.
Ze dringt deze wereld en ons leven binnen, tot in de kern van ons menszijn.

Waar iemand zijn hand wil uitsteken naar een vreemdeling, een vrijwilliger een rolstoel duwt, waar nieuw leven mag geboren worden, een zieke mens niet in eenzaamheid pijn lijdt, waar jongeren bewuster leven omwille van het milieu, waar partners elkaar trouw blijven, en fake news not done is, waar solidariteit uit het buikgevoel mag komen: daar breekt de kracht van verrijzenis door. 
Daar voel je de zuurstof van Gods Geestdrift. 

Zalig Pasen.

Wegwijzerviering - Viering waarop de eerste communicanten en vormelingen 2025 aanwezig zijn, samen met families met kinderen en iedereen die graag deel uitmaakt van de parochie

Dag Mannen,

Wie van jullie heeft er verleden week naar die kleine zonsverduistering gekeken?
Niemand?
Jij? Deed je dat zomaar???  
Je moest ’n speciale bril opzetten! (om je ogen niet te beschadigen) en om HET  TE  KUNNEN  ZIEN!
Dan kon je ’t goed zien hé? Dan zag je de schaduw van de maan als een zwarte vlek opzij aan de zon…  

Geweldig!

Over zien en kijken denken we niet dikwijls na!
Wel als we door omstandigheden niet zo goed zien! 
Het kan een blauw oog zijn door een vechtpartijtje, een spel…
Het kan een kleine afwijking zijn van bij de geboorte of van leeftijd waar we last van krijgen… en waardoor we een bril moeten dragen.

Maar …
Wij hebben zopas ’t verhaal gehoord over die vrouw die serieus in de fout gegaan was! 
En hoe ze midden in de kring werd gezet om haar serieus met de vinger te wijzen! 
Hoe beschaamd moet die vrouw zich voelen? Hoe gekleineerd?

En dan Jezus! De rust in persoon! 
De man Die met alle mensen begaan is! 
De man die oog heeft voor ieder die Hij ontmoet!
Ook de mensen die fouten maken, die zelfs grote fouten maken! 
Jezus begint niet te roepen en met de vinger te wijzen!

Het blijft stil! Heel stil… 
Zo stil dat iedereen ook stil wordt en zwijgt en wegtrekt..
Jezus staat voor die verlegen, voorovergebogen vrouw die niet meer durft op te kijken en Jezus zegt haar: Ga ook naar huis en maak die fout niet meer…

Jezus ziet het allemaal gebeuren!
Kijkt Hij anders dan de mensen? …
Ik denk dat Jezus niet anders kijkt 
Voor Jezus is ‘kijken’ iets dat door je ogen en met je hersenen gebeurt.
Zien, denkt Jezus en doet Jezus, dàt doe je met je hart! 
… En…

Dat doet Hij altijd en met iedereen! 

Hoe kijken wij naar de mensen?
Met onze ogen! Natuurlijk! Anders zien we niets!
Hoe vlug kijken we weg, als ’t ons niet aanstaat,  als ’t te moeilijk is?
Durven wij oefenen om niet alleen te kijken? Durven we oefenen in zien?
Om ook om ons hart te laten spreken en niet onze mond? 
Willen wij dàt oefenen??? Moeilijk! Maar moeilijk gaat ook!

En we hebben zojuist het verhaal gehoord van die 2 vrienden in de woestijn!

Zie je die man eerst zo boos dat hij slaagt en nadien zijn vriend redt?
Knap hé!

Hoor je die iets zeggen?... Neen! 
Zijn hart spreekt en hij redt z’n vriend
En… Die geredde vriend schrijft dat nu op ’n steen!

Zo hebben jullie hier een steen gelegd! 
’n Steen die je thuis op de kast kan leggen!
Voor veel mensen is dat iets dat moet opgeruimd worden!
Voor ons een herinnering aan dit verhaal, en 
een oproep om net als die vrienden en 
zoals Jezus ons hart te laten spreken… 
op tijd mondje dicht!

Met ’n hulpmiddel, leren we beter!
Zoals dat brilletje ons helpt om echt te kunnen zien wat er gebeurt!
Zoals deze steen die ons herinnert en oproept  om niet te vlug terug te slaan en ons hart te laten spreken! 
We gaan ervoor.