VANDAAG, 26 JUNI : LEONARD PELTIER DAG

OGLALA COMMEMORATION COMMITTEE

BOODSCHAP VAN LEONARD PELTIER VOORGELEZEN TIJDENS HET OGLALA HERDENKINGS EVENEMENT BIJ JUMPING BILL, PINE RIDGE

Aan mijn familie en vrienden,

Ik hoop dat alles goed is met u en dat u allen gezond en gelukkig bent.

Voor diegenen die vandaag mee stappen beeld ik me in dat de zon u nog een beetje meer kleur geeft en ik ben zo trots op u allen.

U weet dat, moest ik vrij zijn met u mee zou stappen, vooraan nog wel.

In mijn gedachten ben ik bij u.

Ik kan de saliegeur en het sweetgras vermengd met de geuren van fry bread en de aardappelsalade ruiken.

De “Unci’s” (grootmoeders) zitten op de stoelen in de schaduw, waarschijnlijk plagen en lachen ze zoals zij alleen dat kunnen.

In mijn gedachten zie ik u allemaal in de schaduw zitten op dekens op de harde droge grond, om een gemakkelijk plaatsje te zoeken.

Ik kan kijken naar de plaats waar het oude kamp was en zie de plaats waar de jongens hout kapten en de plek waar de tuinen waren.

Een droevig gevoel komt over me als ik de fundering zie waar ééns de hoeve van grootmoeder en grootvader Jumping Bull stond.

Ik herinner mij de spelende kinderen , zo vrij van zorgen en gelukkig.

Soms lijkt het allemaal zo lang geleden en soms lijkt het pas gisteren.

Soms, wanneer ik alleen ben vraag ik me af waarom het leven toch zo hard was voor ons volk.

Het is zo verwarrend waarom sommigen van ons eigen volk zich tegen ons keren. Komt het door geld? Macht? Hebzucht?

Wij zijn toen naar hier gekomen omdat men ons gevraagd had om op te staan en de traditionele families ,die de oorspronkelijke instructies volgden zoals ze van generatie op generatie werden doorgegeven in onze schepping verhalen, te beschermen.

Men heeft me verteld dat er nu een onderzoek zal zijn naar de moorden van meer dan zestig mensen die gedood werden tijdens het schrikbewind.

Het is wraakroepend dat het meer dan 40 jaar geduurd heeft om te ontdekken dat een kogelgat in de rug in niets lijkt op een “natuurlijke” dood.

Wij waren hier ook om het land te beschermen tegen verkrachting door de regering voor uranium.

Wij hebben bewijzen van de chemische afvalplaatsen die achtergelaten werden op ons land zonder medeweten noch toestemming van onze leden; en de stralingslekken, 5 keer boven de veiligheidsnormen, die de aderen van onze moeder aarde vergiftigden en ons sacraal water in vergif veranderde waardoor onze vrouwen de kinderen die in hen groeiden verloren; en op de overlijdensberichten verscheen het woord kanker in de plaats van natuurlijke dood.

Ik wil niet dat dit een boodschap wordt van kommer en kwel.

Ik probeer aan onze jongeren een inzicht te geven dat we verder moeten gaan om alles wat sacraal is voor ons te beschermen; onze ouderen, onze vrouwen en onze kinderen, onze cultuur, onze manier van leven en elkaar.

Steeds krijg ik de vraag over een update van mijn toestand en ik wil het proberen uit te leggen.

Zoals mijn team u kan vertellen, mijn bloeddruk is hoog, mijn diabetes is uit de hand gelopen en veroorzaakt problemen met mijn zicht en ik heb heel veel pijn wanneer ik rondstap.

Mijn medicatie werd me verschillende maanden geweigerd en doktersbezoeken zijn hier een zeldzaamheid.

Ik werd getest op prostaatkanker en alhoewel men me nooit een duidelijke diagnose heeft meegedeeld zeggen mijn symptomen duidelijk dat er iets ernstig mis is.

Recente problemen met kortademigheid en pijn in mijn borst bezorgen mij bijkomende stress.

Ik kan u verzekeren, hier in de gevangenis kan je beter geen gezondheidsproblemen krijgen. Hier zijn we slechts een nummer.

Het is maar goed dat ik geen medicatie moet krijgen om mijn gevoel voor humor op peil te houden, want dan was ik echt een vogel voor de kat.

Komt nog bij dat mijn raadgevers in de gevangenis akkoord gingen met een overplaatsing naar een medium security gevangenis, dichter bij huis.

De transfer werd door het bureau in Texas geweigerd, zonder opgave van reden.

Wij hebben beroep aangetekend, maar wie weet hoe lang dat weer zal duren.

Tot slot wil ik “pilamiyeya” (dank u) zeggen voor al jullie harde werk.

Ik weet dat een evenement zoals dit organiseren een hels werk is.

Het maakt me nederig te weten dat u de tijd neemt om niet enkel mij te herinneren maar alle krijgers die proberen om HIS STORY uit de HISTORIE te verwijderen door op te staan en ONZE geschiedenis te vertellen.

Ik sta naast u in support voor het erkennen van onze inherent rechten, onze waarheid zoekers en onze sacrale manier van leven.

Ik hoop dat diegenen die zich klaarmaken voor de zonnedans zullen voelen dat ik naast hen dans; in de inipi (zweethut) zal ik zijn en samen met jullie zingen.

Maar zoals je wel kan raden, ik wordt moe.

Ik wil nu enkel thuis zijn met mijn familie.

Ik wil ontwaken met het geluid van de vogels die aan mijn raam zingen en de geur van “cowboy coffee” die uit de keuken komt in plaats van het geknars van celdeuren en het rinkelen van de cipiersleutels.

AUB! Blijf vechten voor dat wat rechtvaardig is!

Mitakuye Oassin.

Doksha

 IN DE GEEST VAN CRAZY HORSE

Leonard Peltier