Veel actie deze week in Indian Country, maar dat verneem  je niet via de nationale pers. In plaats van de verslaggevers ter plaatse te sturen steunen de meeste media op plagiaat.

Plagiaat is de nieuwe norm. Het bedrog is makkelijk op te merken. Schrijvers die nooit hun huis uitkomen nemen artikels over van het internet en herschrijven het harde werk van anderen . Dan plegen ze vlug een telefoontje om hun artikel in te dekken. En als kers op de taart plaatsen zij een geleende of gestolen foto. Zij verwachten dat activisten en fotografen hun werk doen. De 'luie stoel journalist' is de enige die de eer en het loon opstrijkt.

Deze praktijken bedreigen de journalistiek en belangrijker, mensenrechten en rechtvaardigheid.

Wanneer de journalisten niet aanwezig zijn kunnen ze de feiten niet weten. Luie stoel journalisten herschrijven meermaals nieuws uit de mainstream media, die sowieso dat wat er werkelijk in Indian Country gebeurd negeert of verbloemd.

De mainstream media volgen steevast hetzelfde patroon i.e. het criminaliseren van Native Amerikanen, of het promoten van bedrijven - interesten, daarbij de werkelijke problemen en de impact van deze praktijken op het native volk negerend.

De websites die zomaar links posten zonder de nodige research naar de feiten doen meer kwaad dan goed.

Momenteel zijn er geen ‘watchdog’ verslaggevers voor Indian Country in DC. Bedrijven die samen met congresleden campagne dollars spenderen grijpen de gelegenheid te baat om verder te gaan met de exploitatie van natuurlijke bronnen in het land van de Indianen, met de hulp van lokale corrupte politiekers.

Hoogbetaalde media-adviseurs , die in hun PR- rol het publiek misleiden over kwesties zoals het koolstofmarkt -bedrog. De zogenaamde koolstof bedrijfsobligaties laten de ergste vervuilers, waaronder kolencentrales, toe om verder te gaan met hun vervuiling. Media-adviseurs verbergen de ‘achterpoort’ overeenkomsten van gestolen Indiaanse waterrechten.

Media-adviseurs verbloemen de winsten van niet-indiaanse casino’s in Indian Country, waaronder de miljarden die doorgesast worden naar de beheersfirma’s van niet Indiaanse Casino’s, advocaten, lobbyisten, niet-Indiaanse liefdadigheid en de staat. In veel gevallen bereikt slechts een aalmoes ooit het Indiaanse volk. Een ander gecensureerde kwestie is hoe gokverslavingen die families verwoesten in Indian Country, toenemen.

Samen met de waarheid over de casino’s zijn de meest gecensureerde onderwerpen in Indian Country het ronselen van Amerikaanse Indianen om dienst te nemen in het US leger voor hun bedrieglijke oorlogen ; de diefstal van Indiaanse waterrechten in zogenaamde waterrechten- afrekeningen; en de globale impact van de steenkoolcentrales, olie en gasboringen, teerzanden, mijnontginningen, ontbossing en giftig afval op de inheemse volken.

Over de overwinningen kunnen zij ook niets publiceren want er zijn nu eenmaal geen staf -reporters op het veld.

Het ineenstorten van de journalistiek in Indian Country komt niet door de financiering. Er worden massa’s dollars gespendeerd aan Indian Country conferenties, reiskosten naar die conferenties, en voornamelijk aan het vermijden van ernstige journalistiek.

Het geld zou wijs besteed kunnen worden aan het huren van Native Amerikaanse journalisten ( niet diegenen die zich de laatste tien jaar bezondigd hebben aan plagiaat of op late leeftijd plots beslissen om Indiaan te zijn.) Zij zouden als full-time reporter moeten kunnen geplaatst worden  met reis -budgetten in belangrijke plaatsen in Indian Country, inclusief de Navajo Natie, Pine Ridge, DC en in de Noordwest.

Freelance schrijvers in andere landen zouden moeten erkend en betaald worden volgens hun prestaties van authentiek journalistiek werk en aanwezigheid. Fotografen moeten erkenning krijgen en betaald worden.

Journalisten in Indian Country zouden ook al hun voormalige en huidige klanten waarvoor zij PR werk gedaan hebben moeten openbaar maken. Ook columnisten zouden dit moeten doen, tegelijk met alle fondsen van federale en private subsidies die zij ontvangen hebben. Dat moet klaarheid brengen in alle conflict belangen en verborgen agenda’s.

Lezers kunnen helpen om de fraude in Indian Country journalistiek een halt toe te roepen door naar uitgevers, reporters en omroepen te schrijven en authentieke journalistiek en waarheid te eisen.

Lezers kunnen ook aan verslaggevers vragen “was je erbij ?”. Verder kunnen lezers de advertenties in websites, magazines en op het radio nieuws analyseren en aan de productieleiders vragen waarom bepaalde problemen en waarheden genegeerd, gecensureerd of gemanipuleerd worden .

 Brenda Norrell was meer dan 31 jaar een nieuws verslaggever in Indian County.

Tijdens de 18 jaar dat ze in de Navajo Natie gewoond heeft werkte ze voor de Navajo Times en schreef ze reeksen voor AP en USA Today. Nadat ze lange jaren dienst gedaan heeft als staf -reporter voor Indian Country Today in het zuidwest, werd ze gecensureerd , dan afgevoerd.

Dan heeft zij Censored News , nu reeds in zijn 7^e jaar ,gecreëerd.

Censored News heeft geen adverteerders noch sponsors.

(*) NOTA VAN NAIS:

Journalistiek plagiaat is in ons land niet nieuw.

Het brengt ons terug naar het eind van de jaren ‘7O –‘ 8O.

De tijd dat wij bijna vier jaar lang de Neefsteeg bezet hielden en van daaruit de stad in rep en roer gezet hebben in onze strijd tegen huizenmelkers en een lamentable huurwet.

De kranten schreven over ons, bijna dagelijks ! Maar dat heeft ons steeds opnieuw water en bloed gekost om dit gedaan te krijgen.

Telkens na een succesrijke actie gingen we aan het werk.

Ondergetekende schreef het verslag dat in de kelder gestencild werd (dat was nog in het pre -computer tijdperk). Anderen doken de donkere kamer binnen om zwart –wit foto’s af te drukken (op het juiste formaat zoals de kranten het graag hadden ) dan, in het midden van de nacht sprongen we op onze verroeste fietsen om foto’s + artikels in de respectievelijk redactiebrievenbussen te gaan stoppen. De dag daarna vonden wij onze foto’s + onze artikels in de krant .

Steeds opnieuw mits enkele woordjes veranderd, gepubliceerd onder de naam van hun verslaggever van dienst.

Daar hebben we toen nooit een punt van gemaakt, belangrijk was dat het krantenlezende publiek van Vlaanderen ons volgde!

Eerlijkheidshalve moet ik eraan toevoegen dat Humo , dat in de tijd nog echt wel een ‘links’ blad was dat sociale acties een warm hard toedroeg een uitzondering was. Henry Coenjaerts, Humo journalist heeft veel tijd met ons doorgebracht, de hele zaak goed uitgediept met als resultaat een prachtig Dossier Neefsteeg dat in afleveringen verschenen is Humo.

Ook hier bij ons is nood aan onafhankelijke, niet-partijgebonden journalisten die het lef hebben om waarheden te publiceren zonder angst voor censuur door hun broodheren !

Wat Brenda Norrell en Censored News doen...wel, dat ze nog lang moge leven!