Bron: LPDOC

Na de belegering van Wounded Knee 1973 diende de FBI 542 aparte aanklachten in tegen hen die zij identificeerden als de belangrijkste AIM leiders.

Dit resulteerde in slechts 15 veroordelingen voor kleine of vermeende “misdaden” zoals het “bemoeien met een federale agent tijdens het uitoefenen van zijn ambt”.

Het patroon van wangedrag door de overheid in de zaak Peltier kwam hier reeds aan de oppervlakte tijdens deze vervolgingen.

Bijvoorbeeld, het langdurig proces van Dennis Banks en Russel Means in 1974 voor aanklachten tijdens de bezetting werden gekenmerkt door de ontdekking dat het team van de verdediging geïnfiltreerd werd door een informant van de overheid , meinedige getuigenissen werden afgelegd en bewijzen werden achtergehouden door de aanklagers.

Rechter Alfred Nichol bekritiseerde de regering om “meer geïnteresseerd te zijn in veroordelingen dan in rechtspraak”.

Nichol sprak heftig over de FBI “Het is zo moeilijk voor mij om te bevatten dat de FBI, die steeds mijn hoogachting had,nu zo laag gevallen is”.

Tijdens de rechtszaak sprak hij: "Het feit dat daden van wangedrag een patroon vormen doorheen heel deze zaak overtuigd mij ervan dat dit proces niet in goede trouw of in de geest van de rechtvaardigheid gevoerd werd. De waters van justitie zijn bevuild en onontvankelijk verklaren van deze zaak is niet meer dan gepast om de waters te zuiveren."

Alle aanklachten tegen de beklaagden werden afgevoerd.