Ik heb geen echt schoolgaande kinderen meer. Eén dochter studeert nog, maar dat is anders. Ze heeft de opleiding mogen kiezen die haar het meest interesseert, leeft quasi zelfstandig, verdient wat accessoiregeld mits een zondaagse studentenjob en ze heeft een vriendje. In hun vrije tijd doen ze een cafeetje aan, gaan de nieuwste films bekijken en kokkerellen er wat op los. En moeder doet de was.
Studententijd; voor mij was het ook de heerlijkste tijd van mijn leven. De meest zorgeloze tijd ooit. Dat ze er maar van genieten, nu.

Maandag, 3 september. Hoeveel kinderen gaan weer met de meeste tegenzin naar school?

Hoeveel vaders en moeders hunkeren naar die regelmaat?

Alles moet plots weer. Vroeg op, boterhammen mee, de fiets op, door weer en wind, huiswerk maken, geen tijd meer om te spelen. De vakantie is gedaan. Presteren moeten ze.

Ik kijk hen met begrip na, en hoop dat de toekomende winter niet te hard zal zijn.

Kinderen op een niet verlichte fiets met dikke jassen en sjaal, spierwit. Soms doorweekt. Zware boekentassen vol met huistaken en toetsen om te memoriseren voor de volgende dag.

Donkere dagen, lichtgevende vestjes. Ongevallen. Misnoegde vaders en moeders. Issues en te behalen punten om te mogen overgaan naar een misschien betere toekomst. Het uithouden tot aan de komende vakantie.

Laat ons even stilstaan bij die dapperen die vechten voor hun toekomst en voor de onze.

Met veel respect.

Het doolde al lang in mijn hoofd rond. Ik weet niet meer heel precies wat ik wilde bewijzen maar ik stond in ieder geval sceptisch tegenover de rankings van bloggen.be.

Ik had het gevoel dat je hier eender wat kon posten maar dat de kwantiteit van de postings de doorslag gaf voor een positie in de hoogste rangen. Niet dat ik dit ambieerde; iedereen weet dat ik slechts een gelegenheidsschrijfstertje ben. Ik wilde het gewoon - voor mezelf - even weten/uittesten.

Mijn theorie kreeg niet genoeg tijd voor sterke bewijzen omdat het me te lang duurde om de essentie van de zaak bloot te leggen. En daarenboven had ik schoon genoeg van die ridicule schrijfsels van me. En ik moet eerlijk toegeven dat mijn geloofwaardigheid me dierbaarder is dan een dom statement waar niemand baat bij heeft.

Ik lulde er in deze experimentenfase dus maar wat op los, schreef zinnen zonder inhoud en zonder erover na te denken. Zolang ik maar voldoende nieuwigheden toevoegde. Niet dat ik voorheen hoogstaande stukjes schreef, daar ging het me niet om.

Het feit is dat ik altijd wil begrijpen hoe de vork aan de steel zit. Halve realiteiten zijn er voor mij geen.

De reacties op mijn stupide logjes  waren natuurlijk nul. Er was ook niets op te antwoorden. Daar kon ik gemakkelijk mee leven. Het was zelfs mijn opzet.

Het feit dat ik niet hoger klom in de algemene lijsten, was eerder een ontgoocheling omdat zovele anderen het me wel al hebben voorgedaan met even inhoudsloze stukjes. Op de een of de andere manier moeten hun bijdragen wél interesse hebben gewekt.

Ik heb dus helemaal niets bewezen met mijn flauwekul.

Alhoewel, in de top duizend heb ik een vijftigtal plaatsen gewonnen zonder mezelf ieder uur weer naar boven te werken in de recent bijgewerkte bloglijst. Da’s ook weer zoiets typisch voor sommigen…

Hierbij blaas ik mijn nieuwsgierigheidsproject af en verwijder ik straks al mijn “experimenten”. Laat me mijn eigen gang maar gaan.

Gedichtje

Dochter rijdt naar vorst in plaats van naar Heverlee,

om te solliciteren bij ROB.

Moeder zit thuis minuten te tellen,

alvorens het gebrek aan krediet te bellen.

Zet je ruitenwissers aan,

voor je door het groen licht wil gaan.

Jij kan er wel tegen.

misschien ben je wel de beste van die negen.

Je moet in jezelf geloven,

want de pizza staat al in de oven.

Enige verklaring: in Brussel staan kinderen aan het rood licht om je autoramen te lappen.

Je moet dan je ruitenwissers opzetten, teken dat je het niet nodig acht dat je voorruit wordt gepoetst. Een weetje.

Copyright Artemis 

We gingen vandaag naar een shopping center in Oberhausen, Duitsland. Nog nooit zo een groot complex gezien. Het blijkt het grootste van Europa te zijn.
Ikke, Artemis, ben er begot geweest.
We kochten er alle drie twee paar schoenen voor 20 Euro het paar.

Oei, ik denk dat ik me vergist heb in de fotootjes of zo.Geeft niet, ik ben toch moe.

Diva en Davy komen nog steeds niet goed overeen. Ze zitten beiden wel op hetzelfde stokje maar ze haten elkaar als de pest.
Zou ik enige verbetering kunnen verwachten? Kent iemand de namen van de verschillende rassen? Zouden het twee mannetjes kunnen zijn, of misschien twee vrouwtjes?
In het beste geval is het een mannetje en een vrouwtje. Wat zou ik daar blij om zijn!
Jullie deskundige raad is steeds welkom.

Oktoberzonnetje vandaag. De borders links en rechts zijn al schoongemaakt. Een hele zak vol onkruid. Ik ben gelukkig over mijn prestaties.
Henin, mijn dikke kip, heeft niet gelegd vandaag, misschien doet ze het morgen wel. Ik moet meer groentjes halen.

Het zit er al van kindsbeen af in: ik moet altijd kunnen snuisteren, grabbelen, scharrelen, zoeken. Om te vinden. Misschien heeft het onrechtstreeks te maken met het feit dat ik gezegend ben met een paar ogen die beter zien dan die van een doorsneemens. Ik zie alles en wil ook alles gezien hebben. Mensen bekijken is mijn hobby. Zet mij op een bankje in Knokke op de Place m’as tu vu of in een donker cafeetje in Brugge, ik beleef er mijn zaligste en interessantste momenten en fantaseer over het wat en waarom dat mensen doen of laten.

Het liefst was ik archeologe geworden in plaats van een simpele secretaresse.

Als klein kind al vond ik het al heerlijk om het strand op te lopen bij hevige storm. Liefst na een paar dagen strandweer, als er veel volk had gezond, gespeeld, geconsumeerd en hopelijk veel had verloren. “Mammy, ik ben weg hé, ik ben thuis voor het avondeten!” Mijn moeder wist dat ik op zoektocht ging.

Ik verzamelde zakken vol harkjes, schepjes, speelgoedautootjes, soldaatjes en knikkers, zandvormpjes, schelpen en muntjes. Alles vond ik even leuk. Ik holde met de wind mee achter briefjes van twintig aan die tenslotte tegen de zeilpalen bleven plakken, zag de muntjes blinken van op een paar meter afstand en was telkens blij als ik het één of het ander zag uitpieken boven een bergje woestijn. Mijn zussen vonden mijn hobby toen al not done en wilden liever niet tot mijn familie behoren. Volgens hen was ik uit het nest gevallen.

Nu ik groter en wijzer ben geworden, kan ik het snuisteren nog steeds niet laten.

Met opgetrokken mouwen grabbel ik zonder scrupules in de vuilnisbakken van de groentenafdeling  van Delhaize op zoek naar etensresten voor kip en konijn. Ik ga de kassa geruisloos voorbij met een volle recyclagezak weggegooid afval en gebaar van krommen haas.

Mijn kinderen ook; ze kennen me op zulke momenten liever niet.

De avond voor het ophalen van het grof huisvuil is het voor mij feest. Mijn interieur verfraait in mijn ogen met waardevolle dingen die mensen weggooien en die mijn kinderen liefst nooit willen erven.

Waar wilde ik eigenlijk toe komen? Ah ja, het containerpark.

Mijn geliefkoosde plek. Met die trappen die leiden naar de grote containers, waar je een uitzicht hebt over alles wat mensen niet meer wensen te bezitten.

Ik doe alsof ik oud ijzer weg wil gooien en overzie intussen het ruime gedumpte aanbod. Bij ‘niemand in zicht’ doet mijn oude paraplu dienst als hengel.

De ideale situatie vandaag. Niemand keek, het interesseerde geen mens dat ik heden een antieke Kayser naaimachine viste uit de metaalcontainer.

Wie gooit er nu zoiets weg?

Ze is op zijn minst eigenaardig te noemen, die klok die ik verleden zondag op de rommelmarkt van Nossegem kocht.  

Ze had iets, die klok, ze intrigeerde me meer en meer naarmate ik haar grondiger bekeek. Twaalf westerse getallen omringd door een soort Arabische tekens. Vreemd.

Volgens de kraammadam was ze van haar schoonmoeder, hetgeen ik nauwelijks kan geloven.  

Van vijf euro kon ik afdingen naar drie. Voor twee euro had ik haar waarschijnlijk ook mee naar huis mogen nemen.

De tijd aflezen is niet evident omwille van de gele achtergrond en de goudkleurige wijzers en de door de zon reflecterende krullewiete lettertekens. Geen klok waar je op zou afgaan als je je afspraak niet wil missen.

Ze is apart en hangt beeldig boven de keukendeur.

Misschien heb ik wel iets speciaals op de kop getikt, misschien deed de klok ooit dienst in de haremruimte van een Kuwaitse Sjah. Of misschien is ze binnenin van puur goud. Hou op met dromen, Artemis, er zit namelijk een ordinair batterijtje in.

Muqaddas is het merk en betekent Heilig in het Arabisch. Minder leuk is dan weer de Made in Holland op de achterkant van de klok. Zoeken de Lollanders hun afzetgebieden tegenwoordig in de Arabische wereld?

Moest iemand een idee hebben over de herkomst van deze klok, het zou me erg interesseren.  

Of nemen onze Noorderburen me weer eens in de maling?

Zonder schaamtegevoel geef ik toe dat ik het de laatste dagen lastig heb om aan andere dingen te denken dan aan Carla en Stef. Ik moet bekennen dat ik erg met hen begaan ben. De nieuwsberichten heb ik nog nooit zo goed op de voet gevolgd. Berichten over hen maken me blij, dan weer verdrietig en soms opstandig. Ik schrik van de ongevoeligheid van sommige medemensen omtrent hun lot, hun willekeurige veroordelingen over twee rechtzinnige mensen die niemand enig kwaad toewensen, die niet in de belangstelling willen staan. Twee mensen op avontuur, die onze wereld wilden verkennen.  Ik voel me betrokken bij hetgeen met hen is gebeurd en zal pas rustig kunnen slapen als Carla en Stef eindelijk hun ouders en vrienden zullen omarmen. Wie weet wat ze daarna nog zullen moeten trotseren!

Daarom, in plaats van te zeuren over mijn eigen perikelen, wilde ik hier twee gevoelig clipjes kwijt.
Het eerste: Elvis, zes weken voor zijn dood. Hij is dikker geworden, zijn gezondheid laat te wensen over en hij is heel nerveus. Je ziet de zweetdruppels letterlijk van zijn gezicht druppelen. Hij vergeet zijn tekst maar zijn stem en zijn charmes laten hem ook nu niet in de steek.
Er bestaat van "Are you lonesome tonight" nog een andere versie: "The laughing version".
Deze laatste dateert van 26 augustus 1969 in Las Vegas. De stem van sopraanzangeres Millie Kirkham die Elvis begeleidde, klonk zodanig  fel boven de zijne uit tijdens de première, dat Elvis de slappe lach kreeg en van de tekst "Do you gaze at your doorstep and picture me there" "Do you gaze at your bald head and wish you had hair" maakte. Daarna ontstonden nog andere versies, door interacties met het publiek.
De echte story kan anders zijn, de interpretaties verschillen. Ik laat het aan de ingewijden.
Maar als ik hem zo hoor zingen en lachen; hij blijft plakken!

Verscholen achter een hoop tweedehandskledij zag ik hem plots staan op de laatste zondagse rommelmarkt van Mechelen. Hij keek me heel verdrietig aan. Het was Snoopy. Niet de recente plastic Snoopy maar het echte ouwe, houten hondje van Fisher Price met het rode plastic koordje. Als kleuter had ik zo een gelijkaardig exemplaar in kippenvorm. Met het koordje in haar snavel liep ik er heel het huis mee rond terwijl het kippetje voortdurend kot-kot-kedèk  kakelde. Het was nooit stuk te krijgen. Het lag heel lang op zolder en op een dag, toen ik er behoefte aan had om mijn oud speelgoed in mijn eigen huis te stapelen, vond ik het niet meer terug. Mijn moeder gaf toe dat ze het, samen met mijn tweelingpopjes (een blank jongentje en een zwart meisje) en mijn echte waterpijp die ik zo behoedzaam uit Libanon meebracht van een jeugdreis België in de Wereld, aan de arme Marokaantjes gaf die in de Lange Nieuwstraat woonden.

Ik heb er eigenlijk nog steeds verdriet van.

Ik nam Snoopy mee.
 

Nog meer nostalgie toen ik bij thuiskomst van de markt de dubbelde R&B - CD beluisterde die ik slechts een eurootje betaalde. No diggity van Blackstreet, Four seasons of loneliness van Boys II Men en die andere zesendertig zeemzoeterige songs die me deden terugdenken aan toen. Muziek die mijn dochter meenam in de auto toen we, soms tot drie keer per week, naar de therapeut reden. Honderden keren hebben we ze gehoord, honderden keren hebben we ze meegezongen. We spraken weinig, we hadden geen woorden nodig om elkaar te begrijpen. Af en toe een billenklopje om onze verbondenheid voor eeuwig te bezegelen.

Intense tijden, moeilijke tijden. Als ik er nu aan terugdenk waren het zulke mooie tijden.

Morgen stuur ik haar de CD op, naar Duitsland, met een simpel briefje erbij: Weet je nog?