Bloggen is voor mij een dessert na de dagtaak. Het is als een koekje dat ik op het aanrecht leg en er slechts mag van nippen als ik het uiteindelijk verdien. Enige maanden geleden kon ik met gemak mijn stukje plaatsen, het rijtje van mijn favorieten afgaan en ze één voor één een antwoord bieden.Toen kon ik nog rustig slapen.
Hedentendage lukt me dat allemaal niet meer.
Mijn favorieten brengen de hunne mee die op hun beurt weer andere aanbevelen.
Al die rijtjes afgaan vergt uren, nachten. En eigenlijk wil ik iedereen lezen die me wordt aangeprezen.
De ene dag begin ik aan iemands blogrijtje bovenaan, de andere aan andermans lijstje onderaan. En bij mooi weer sla ik iedereen over en heb ik geen zin of tijd om zelf nog iets te posten. Zo krijg ik een achterstand die ik de volgende avond weer moet inhalen, en inhalen...
Deze toestand wordt op de duur onhoudbaar. Ik raak gefrustreerd, plaats geen enkel stukje meer, verwar de namen van de bloggers, antwoord navenant en moet na enen nog de douche in.
Binnen enkele maanden wordt mijn huis verkocht, staan mijn dochters onder voogdij, is mijn tuin een jungle geworden, liggen mijn vogels, kippen en konijnen op hun ruggetje, staat de ijskast hier te stinken en bellen deurwaarders tevergeefs aan mijn deur. Mijn nagels en mijn haar zullen blijven groeien, de seizoenen zullen aan mij flitsend voorbij gaan zoals in die documentaires en voor ik het besef zal ik een virtuele ouwe bezeten zeurtante worden die om reacties ligt te kwijlen. Mijn buren zullen me bij de politie aangeven en in een dwangbuis zal ik naar de dichtstbijzijnde psychiatrische afdeling van Duffel gevoerd worden. Hopelijk hebben ze daar ook een internetverbinding.
Ik moet dus absoluut nú afkicken voor het met mij de verkeerde kant opgaat! Straks even google afzoeken naar het bestaan van de AAB, een zelfhulpgroep voor Anonieme Afkickende Bloggers. Misschien wordt me daar wel geleerd hoe weer de kleuren in mijn tuin te ontdekken, dat een centimeter stof op de meubelen echt wel van het goeie teveel is en dat al dat geblog slechts een ziekelijke en tijdelijke depressie was.
Om mijn geest te verlichten, sloeg ik alvast aan het dichten:
Een uur voorbij, ik ben halfweg;
mijn bloglijstje is lang.
En dan te weten dat ik zeg:
Ik heb heus geen blogdrang!
Helaas, het tij ging aan het keren,
mijn fascinatie is gegroeid.
Het bloggen nu nog snel verleren?
Nee, dank u, ik ben te geboeid.
Want blogger A schrijft over t leven,
blogger B brengt een fotogroet.
En straks mijn eigen blog nog even;
u hebt nog iets van mij tegoed.
Mijn dochter schudt haar hoofd meewarig;
Mijn moeder is geobsedeerd!
Je commentaar, kind, is voorbarig,
ik ben enkel gefascineerd.
Binnen het uur gooi ik hem dicht,
die sakkerse pc van mij.
Ik voel me alleszins verlicht,
ook al gaat dat weer snel voorbij.
|