Oktoberzonnetje vandaag. De borders links en rechts zijn al schoongemaakt. Een hele zak vol onkruid. Ik ben gelukkig over mijn prestaties.
Henin, mijn dikke kip, heeft niet gelegd vandaag, misschien doet ze het morgen wel. Ik moet meer groentjes halen.

Het zit er al van kindsbeen af in: ik moet altijd kunnen snuisteren, grabbelen, scharrelen, zoeken. Om te vinden. Misschien heeft het onrechtstreeks te maken met het feit dat ik gezegend ben met een paar ogen die beter zien dan die van een doorsneemens. Ik zie alles en wil ook alles gezien hebben. Mensen bekijken is mijn hobby. Zet mij op een bankje in Knokke op de Place m’as tu vu of in een donker cafeetje in Brugge, ik beleef er mijn zaligste en interessantste momenten en fantaseer over het wat en waarom dat mensen doen of laten.

Het liefst was ik archeologe geworden in plaats van een simpele secretaresse.

Als klein kind al vond ik het al heerlijk om het strand op te lopen bij hevige storm. Liefst na een paar dagen strandweer, als er veel volk had gezond, gespeeld, geconsumeerd en hopelijk veel had verloren. “Mammy, ik ben weg hé, ik ben thuis voor het avondeten!” Mijn moeder wist dat ik op zoektocht ging.

Ik verzamelde zakken vol harkjes, schepjes, speelgoedautootjes, soldaatjes en knikkers, zandvormpjes, schelpen en muntjes. Alles vond ik even leuk. Ik holde met de wind mee achter briefjes van twintig aan die tenslotte tegen de zeilpalen bleven plakken, zag de muntjes blinken van op een paar meter afstand en was telkens blij als ik het één of het ander zag uitpieken boven een bergje woestijn. Mijn zussen vonden mijn hobby toen al not done en wilden liever niet tot mijn familie behoren. Volgens hen was ik uit het nest gevallen.

Nu ik groter en wijzer ben geworden, kan ik het snuisteren nog steeds niet laten.

Met opgetrokken mouwen grabbel ik zonder scrupules in de vuilnisbakken van de groentenafdeling  van Delhaize op zoek naar etensresten voor kip en konijn. Ik ga de kassa geruisloos voorbij met een volle recyclagezak weggegooid afval en gebaar van krommen haas.

Mijn kinderen ook; ze kennen me op zulke momenten liever niet.

De avond voor het ophalen van het grof huisvuil is het voor mij feest. Mijn interieur verfraait in mijn ogen met waardevolle dingen die mensen weggooien en die mijn kinderen liefst nooit willen erven.

Waar wilde ik eigenlijk toe komen? Ah ja, het containerpark.

Mijn geliefkoosde plek. Met die trappen die leiden naar de grote containers, waar je een uitzicht hebt over alles wat mensen niet meer wensen te bezitten.

Ik doe alsof ik oud ijzer weg wil gooien en overzie intussen het ruime gedumpte aanbod. Bij ‘niemand in zicht’ doet mijn oude paraplu dienst als hengel.

De ideale situatie vandaag. Niemand keek, het interesseerde geen mens dat ik heden een antieke Kayser naaimachine viste uit de metaalcontainer.

Wie gooit er nu zoiets weg?

Ze is op zijn minst eigenaardig te noemen, die klok die ik verleden zondag op de rommelmarkt van Nossegem kocht.  

Ze had iets, die klok, ze intrigeerde me meer en meer naarmate ik haar grondiger bekeek. Twaalf westerse getallen omringd door een soort Arabische tekens. Vreemd.

Volgens de kraammadam was ze van haar schoonmoeder, hetgeen ik nauwelijks kan geloven.  

Van vijf euro kon ik afdingen naar drie. Voor twee euro had ik haar waarschijnlijk ook mee naar huis mogen nemen.

De tijd aflezen is niet evident omwille van de gele achtergrond en de goudkleurige wijzers en de door de zon reflecterende krullewiete lettertekens. Geen klok waar je op zou afgaan als je je afspraak niet wil missen.

Ze is apart en hangt beeldig boven de keukendeur.

Misschien heb ik wel iets speciaals op de kop getikt, misschien deed de klok ooit dienst in de haremruimte van een Kuwaitse Sjah. Of misschien is ze binnenin van puur goud. Hou op met dromen, Artemis, er zit namelijk een ordinair batterijtje in.

Muqaddas is het merk en betekent Heilig in het Arabisch. Minder leuk is dan weer de Made in Holland op de achterkant van de klok. Zoeken de Lollanders hun afzetgebieden tegenwoordig in de Arabische wereld?

Moest iemand een idee hebben over de herkomst van deze klok, het zou me erg interesseren.  

Of nemen onze Noorderburen me weer eens in de maling?

Zonder schaamtegevoel geef ik toe dat ik het de laatste dagen lastig heb om aan andere dingen te denken dan aan Carla en Stef. Ik moet bekennen dat ik erg met hen begaan ben. De nieuwsberichten heb ik nog nooit zo goed op de voet gevolgd. Berichten over hen maken me blij, dan weer verdrietig en soms opstandig. Ik schrik van de ongevoeligheid van sommige medemensen omtrent hun lot, hun willekeurige veroordelingen over twee rechtzinnige mensen die niemand enig kwaad toewensen, die niet in de belangstelling willen staan. Twee mensen op avontuur, die onze wereld wilden verkennen.  Ik voel me betrokken bij hetgeen met hen is gebeurd en zal pas rustig kunnen slapen als Carla en Stef eindelijk hun ouders en vrienden zullen omarmen. Wie weet wat ze daarna nog zullen moeten trotseren!

Daarom, in plaats van te zeuren over mijn eigen perikelen, wilde ik hier twee gevoelig clipjes kwijt.
Het eerste: Elvis, zes weken voor zijn dood. Hij is dikker geworden, zijn gezondheid laat te wensen over en hij is heel nerveus. Je ziet de zweetdruppels letterlijk van zijn gezicht druppelen. Hij vergeet zijn tekst maar zijn stem en zijn charmes laten hem ook nu niet in de steek.
Er bestaat van "Are you lonesome tonight" nog een andere versie: "The laughing version".
Deze laatste dateert van 26 augustus 1969 in Las Vegas. De stem van sopraanzangeres Millie Kirkham die Elvis begeleidde, klonk zodanig  fel boven de zijne uit tijdens de première, dat Elvis de slappe lach kreeg en van de tekst "Do you gaze at your doorstep and picture me there" "Do you gaze at your bald head and wish you had hair" maakte. Daarna ontstonden nog andere versies, door interacties met het publiek.
De echte story kan anders zijn, de interpretaties verschillen. Ik laat het aan de ingewijden.
Maar als ik hem zo hoor zingen en lachen; hij blijft plakken!

Verscholen achter een hoop tweedehandskledij zag ik hem plots staan op de laatste zondagse rommelmarkt van Mechelen. Hij keek me heel verdrietig aan. Het was Snoopy. Niet de recente plastic Snoopy maar het echte ouwe, houten hondje van Fisher Price met het rode plastic koordje. Als kleuter had ik zo een gelijkaardig exemplaar in kippenvorm. Met het koordje in haar snavel liep ik er heel het huis mee rond terwijl het kippetje voortdurend kot-kot-kedèk  kakelde. Het was nooit stuk te krijgen. Het lag heel lang op zolder en op een dag, toen ik er behoefte aan had om mijn oud speelgoed in mijn eigen huis te stapelen, vond ik het niet meer terug. Mijn moeder gaf toe dat ze het, samen met mijn tweelingpopjes (een blank jongentje en een zwart meisje) en mijn echte waterpijp die ik zo behoedzaam uit Libanon meebracht van een jeugdreis België in de Wereld, aan de arme Marokaantjes gaf die in de Lange Nieuwstraat woonden.

Ik heb er eigenlijk nog steeds verdriet van.

Ik nam Snoopy mee.
 

Nog meer nostalgie toen ik bij thuiskomst van de markt de dubbelde R&B - CD beluisterde die ik slechts een eurootje betaalde. No diggity van Blackstreet, Four seasons of loneliness van Boys II Men en die andere zesendertig zeemzoeterige songs die me deden terugdenken aan toen. Muziek die mijn dochter meenam in de auto toen we, soms tot drie keer per week, naar de therapeut reden. Honderden keren hebben we ze gehoord, honderden keren hebben we ze meegezongen. We spraken weinig, we hadden geen woorden nodig om elkaar te begrijpen. Af en toe een billenklopje om onze verbondenheid voor eeuwig te bezegelen.

Intense tijden, moeilijke tijden. Als ik er nu aan terugdenk waren het zulke mooie tijden.

Morgen stuur ik haar de CD op, naar Duitsland, met een simpel briefje erbij: Weet je nog?

Bloggen is voor mij een dessert na de dagtaak. Het is als een koekje dat ik op het aanrecht leg en er slechts mag van nippen als ik het uiteindelijk verdien. Enige maanden geleden kon ik met gemak mijn stukje plaatsen, het rijtje van mijn favorieten afgaan en ze één voor één een antwoord bieden.Toen kon ik nog rustig slapen.

Hedentendage lukt me dat allemaal niet meer.

Mijn favorieten brengen de hunne mee die op hun beurt weer andere aanbevelen.

Al die rijtjes afgaan vergt uren, nachten. En eigenlijk wil ik iedereen lezen die me wordt aangeprezen.

De ene dag begin ik aan iemands blogrijtje bovenaan, de andere aan andermans lijstje onderaan. En bij mooi weer sla ik iedereen over en heb ik geen zin of tijd om zelf nog iets te posten. Zo krijg ik een achterstand die ik de volgende avond weer moet inhalen, en inhalen...

Deze toestand wordt op de duur onhoudbaar. Ik raak gefrustreerd, plaats geen enkel stukje meer, verwar de namen van de bloggers, antwoord navenant en moet na enen nog de douche in.

Binnen enkele maanden wordt mijn huis verkocht, staan mijn dochters onder voogdij, is mijn tuin een jungle geworden, liggen mijn vogels, kippen en konijnen op hun ruggetje, staat de ijskast hier te stinken en bellen deurwaarders tevergeefs aan mijn deur. Mijn nagels en mijn haar zullen blijven groeien, de seizoenen zullen aan mij flitsend voorbij gaan zoals in die documentaires en voor ik het besef zal ik een virtuele ouwe bezeten zeurtante worden die om reacties ligt te kwijlen. Mijn buren zullen me bij de politie aangeven en in een dwangbuis zal ik naar de dichtstbijzijnde psychiatrische afdeling van Duffel gevoerd worden. Hopelijk hebben ze daar ook een internetverbinding.

Ik moet dus absoluut nú afkicken voor het met mij de verkeerde kant opgaat! Straks even google afzoeken naar het bestaan van de AAB, een zelfhulpgroep voor Anonieme Afkickende Bloggers. Misschien wordt me daar wel geleerd hoe weer de kleuren in mijn tuin te ontdekken, dat een centimeter stof op de meubelen echt wel van het goeie teveel is en dat al dat geblog slechts een ziekelijke en tijdelijke depressie was.

Om mijn geest te verlichten, sloeg ik alvast aan het dichten:

Een uur voorbij, ik ben halfweg;

mijn bloglijstje is lang.

En dan te weten dat ik zeg:

“Ik heb heus geen blogdrang!”

Helaas, het tij ging aan het keren,

mijn fascinatie is gegroeid.

Het bloggen nu nog snel verleren?

Nee, dank u, ik ben te geboeid.

Want blogger A schrijft over ’t leven,

blogger B brengt een fotogroet.

En straks mijn eigen blog nog even;

u hebt nog iets van mij tegoed.

Mijn dochter schudt haar hoofd meewarig;

“Mijn moeder is geobsedeerd!”

Je commentaar, kind, is voorbarig,

ik ben enkel gefascineerd.

Binnen het uur gooi ik hem dicht,

die sakkerse pc van mij.

Ik voel me alleszins verlicht,

ook al gaat dat weer snel voorbij.

Het zeventien jaar oude wagentje van mijn dochter wordt straks tot schroot herleid. Zij zal kortelings achter het stuur van mijn Skoda'tje plaatsnemen.

En ik? Ik trakteerde mezelf op een gloednieuw scheurijzer.
Menck schreef erover, want hij mocht de nieuweling aan de tand voelen. Ik verwijs jullie dan ook graag voor een keertje naar HIER.

Jawel, ik schrijf gewoon over eieren. Ik kan me voorstellen dat het jullie geen snars kan schelen, mij wel.

Vjif nieuwe kippetjes, de bruine hadden al hun eerste ei gelegd. De witte, ze pretenderen oh zo stoer te zijn, leggen eindelijk hun eerste baby-ei. Gisteren wilden ze nog ontsnappen, wat een doetjes.

Ik schonk het eerste mini-ei aan mijn beste vriendin, met heel veel liefde. Ik hoop dat ze er een piepklein spiegeleitje heeft kunnen van bakken.

Het zomert, met piekenchloorhaar zit ik hier, voor mijn computertje. Het is nog warm, ik moet straks nog even naar buiten.

Na de strijk, van een dochter uit vakantie, dook ik in mijn zwembad. Het was effenaf HEERLIJK!  Dobberen op een luchtmatras, ik was alleen.

En nog iets, dat me te beurt is gevallen. Ik zag het prachtigste egeltje ooit, op mijn eigenste terras.

Probeer me te zeggen dat ik niet kan omgaan met geluk!

Dankzij…  jullie!

Ik snap wel dat sommige mensen er "moeilijkheden" mee hebben om simpelweg duidelijke taal te schrijven. En aldus bezigen ze ingewikkelde taalmaaksels. Diezelfde geleerde woorden uit te spreken tijdens een onderonsje komt me nog veel belachelijker over. Stel je voor: tijdens een barbecue, tussen de worst en de lamskoteletten!

Zijn zij welbespraakt en veel intelligenter? Of vertoeven ze waarachtig in hun midlifecrisis en overschouwen ze hun leven up ‘till now?

Andermans citaten worden in gretigheid overgenomen. Hoe moeilijker de woordenschat van een ander, hoe intelligenter de zender is.

Ik laat hen hun zielsbetrachting. Het zaait wel onduidelijkheid. Wikipedia zal me verder moeten helpen.

Wat zou een machiavellistische mail kunnen betekenen? Een gewetenloze, duivelse, sluwe mail? Macht door rijkdom?

De beschrijving van Van Dale verwijst me naar die ene man die later minder goed leefde dan voordien. Zal het mij een zorg wezen! Ik leefde niet in zijn tijd en ik wil beslist geen vriendin die me met zijn hoedanigheden vergelijkt.

Vox populi, in eenzelfde mail. De betekenis kan ik simpelweg vermoeden. Een makkie, daar hoef ik geen Latijn voor gestudeerd te hebben.
Voor de goede orde: ik kreeg deze mail slechts doorgestuurd; zelf heb ik gelukkig andere vriendinnen.

En kijk eens aan: het was niet getimed, maar mijn mooiste kattin, Woeschley, verbood me ostentatief om verder opzoekingzwerk te verrichten. Volgens haar was zoiets enkel maar 'moreel pervers', jazeker.

Meestal ben ik het die de verpleegsters moet troosten wanneer mijn moeder hen bekogelt met kwetsende woorden. Ik zeg hen dan dat ze ziek is, dat ze het niet zo bedoelt.

Vandaag was het omgekeerd. Toen ik mijn tranen bijna niet meer kon bedwingen, kwam een lieve verpleegster naar me toe en gaf me de raad even afstand te nemen van het gedrag van mijn moeder. Ik weet dat er andere verpleegsters zijn die het er erg moeilijk mee hebben omdat ze uitlatingen van mijn moeder als een persoonlijke aanval zien. Soms laat ik me ook vangen en schaam ik me over haar. Soms ben ik te zwak om haar bewoordingen naast me neer  te leggen en wil ik niet dat ze ook andere mensen pijn doet. Maar hoe meer ik haar vraag om rustig te blijven, hoe erger ze tekeer gaat.
Een geriater zei me ooit dat dementerende mensen angst hebben voor het onbekende en daarom zo hard strijden voor zelfbehoud.
Haar eerste periode in het rusthuis verwart me. Volgens de directie is ze niet dementerend omdat ze zo fel tekeer gaat en nog zo goed ter taal is. 
Mijn moeder praat nog steeds vloeiend Nederlands, Frans en Engels.
Maar we hebben toch de bevestiging van de geriater gekregen dat haar hersencellen voor een groot deel verloren zijn gegaaan. Ik weet niet meer wat en wie ik moet geloven. Waarom kan mijn moeder niet simpelweg hulpbehoevend zijn?

Ik moest de rolstoel, waarop een bejaard vrouwtje zat, een flinke stoot geven zodat we er langs konden rijden,. Mijn moeder zei me daarop dat ik veel te dikke billen heb, dat ik zot en achterlijk ben, dat ik de hele dag door bier drink en dat ik niets te doen heb en haar daarom kom bezoeken. Moet ik hier nu ook nog schrijven dat mijn billen echt niet te dik zijn, dat ik geen bier lust en dat ik mijn moeder graag zie?  Enkele keren keek ik haar diep in de ogen toen ze mij deze verwijten toewierp in de hoop te zien dat ze spijt had van haar woorden. Ik dacht bijna dat ze me begreep want ze sloeg haar ogen neer en zei niets meer.
Misschien had ik haar vanmiddag beter niet bezocht omdat ik er gisterenavond ook was. Toen was ze erg schattig en lieflijk en ging ik er met een gerust gemoed vandaan.

Diep ontgoocheld heb ik haar na een half uurtje verlaten. Ik kon het niet meer aan. Ik heb haar rolstoel daar geparkeerd waar ze het mij snauwend dicteerde, tussen de andere dementerende bejaarden. Hopelijk hebben de verpleegsters vandaag hùn sterke dag.

Ik weet het, ik mag niet verdrietig zijn want mijn moeder is meer dan hoogstwaarschijnlijk ziek, al heb ik soms mijn twijfels.
En twee minuten na mijn vertrek weet ze al niet meer dat ik er was, dat ze in een rusthuis vertoeft en dat die honderd en zes andere bejaarden aan haar geen toelating moeten vragen om in haar huis rond te dolen.

Maar soms doet het pijn als ik bedenk dat ze andere mensen verdriet aandoet.

Toen ik haar verliet schreeuwde ze me nog na: “Dag, zotte”! Morgen ga ik haar een keertje niet bezoeken al zal ik van dat wegblijven veel meer last ondervinden dan zij.

Wat heeft mijn moeder? Misschien wil ik het zelf niet geloven dat ze ziek is. Omdat ze mijn moeder is? 

Ik noteerde vandaag nog enkele mooie zinsconstructies die ze bedacht:

- "Toen ik hier gisteren was, was het ook al zo Sylvester in het restaurant." (Toen ik haar vroeg wat Sylvester betekende, antwoordde ze: doodstil.)

-"Die mensen zijn een beetje kopbrekers. Ze noteren altijd."

Het viel tenslotte allemaal best mee, dat gedoe met het zwembad. Al had ik het alleen natuurlijk nooit aangekund. Het staat er. Het is gevuld met het zuiverste leidingwater. Een hele nacht en een hele dag heeft dat gevaarte water opgeslokt en zichzelf opgehijsd (opgehezen?).

De waterrekening zal me doen wankelen, maar een deel ervan heb ik tot hiertoe gerecupereerd door het niet te moeten sproeien van de tuin wegens gebrek aan droogte (vrouwelijke logica). Tegenstrijdigheden natuurlijk, want als het niet wat warmer wordt, zullen we ook dit jaar niet kunnen genieten van ons super Intex-zwembad. Ik troost me met de gedachte dat we nog een mooie zomer tegoed hebben. Voor mijn part mag het ook een late zijn.

De filterpomp werkt uiteindelijk, mits enkele telefoontjes naar de plaatselijke dealer. De chloortabletten dobberen in een daartoe bestemd mandje op het wateroppervlak en het ietwat gammele trapje staat paraat. Ik ben vast van plan om de zon geen erwtensoep te laten brouwen van het water. Laat ik Zapnimf maar eens bewijzen dat het ook anders kan!

Alhoewel de watertemperatuur eergisteren slechts een luttele 20° aanstipte, kon ik het niet nalaten een vroege plons te wagen. De eerste vijf minuten waren adembenemend koud. Ik dacht meteen aan die waaghalzen die eens per jaar, terwijl het vriest dat het kraakt, een duik nemen in water van minder dan nul graden Celsius. Volkomen gek zijn ze!

Sindsdien zwem ik elke dag een uurtje, tussen de buien door. Het moet gewoon; die investering moet ten goede komen aan ons aller lijn én humeur.

21° vandaag. Lies- en armspieren doen pijn, 300 gram lichaamsvet verbrand. Yes!

Vorige zomer, op één van die warmere dagen, besloot ik – onder de sterke impuls van mijn oudste dochter – om een zelfdragend zwembad aan te schaffen. Ik herinner me "niet" dat mijn dochters ooit tevergeefs mijn oren hebben afgezaagd (cfr. de trampoline die nog steeds te koop staat).
Zo’n zwembad was die zomer een grote rage, iedereen moest zo’n ding. Een gemakkelijk op te stellen bassin, groot genoeg om enkele min of meer ovalen rondjes te schoolslagen. Mits de korting van de speelgoedwinkel, waar mijn dochter als studente werkzaam is, zag ik deze aanwinst wel zitten. Vooral nu de zomers volgens de weerkundigen steeds warmer worden (zullen worden?).

Ik herinner me de dag dat het immense plonsbad geleverd werd. Het was snikheet, je zou zo in een zwembad zijn gesprongen. De dag nadien begon het echter te regenen. De doos bleef buiten staan, de kartonnen verpakking verpulverderde tot we een maand nadien besloten om de eens zo veel belovende piscine maar in het tuinhuisje op te bergen voor de volgende zomer. Het was toen al langzamerhand herfst aan het worden.

Anno 13 juli 2007.
We ondernemen een tweede poging om het gedrocht alsnog een verborgen plaatsje te geven in een zonnig gedeelte van mijn tuin. Midden juli. Volgens mijn ervaringen van de laatste jaren kan de regen hier niet blijven vallen. Of toch?  Hetgeen eruit is gevallen, is weg en na regen komt toch weer steeds zonneschijn?

Het nivelleren van de bodem ging vlot (met dien verstande dat een twintigtal kruiwagens aarde naar de plaats van bestemming moesten worden versjouwd om te egaliseren). Ook geen problemen met het dekzeil. Vanaf toen, midden in de bezigheden, moesten we de bijhorende ‘Ready for water in minutes’-film raadplegen. Ik ben het Engels machtig tot die taal technisch wordt. Och, ik moet niet liegen, hetzelfde probleem stelt zich voor Nederlandstalige uitgaven van bijsluiters.

Leuk filmpje, waarin enkel superhandige dames het grote werk verrichten. Buizen door smalle en stroeve rubbersleuven schuiven was voor hen een fluitje van een cent; ze transpireerden niet eens. Ik wel, en niet een klein beetje ook. Maar die buizen zitten intussen wel op hun plek.

En toen? Toen begon het te regenen zodat we nog net de tijd hadden om de andere bijhorigheden onderdak te geven en een beschermhoes over the-pool-till-now te gooien.

Ik had er geen spijt van. Want het vervolg van het filmpje ging over het inflaten van the top ring, over de pool die zelf zou gaan risen tijdens het vullen met water en over het aanleggen van elektriciteit voor de pomp. Dan pas mag mijn zwembad gevuld worden met het waterslangetje waarmee ik mijn planten giet, want Vlaams-Brabantse brandweerlui zijn niet zo gewillig als West-Vlaamse (vraag me desnoods maar om meer uitleg hieromtrent).

Het wordt nog een hele bedoening vooraleer we, via de nog niet verkochte trampoline, eindelijk in het chloorwater zullen kunnen springen en al mijn opgespaard bruin van april tot witte schilfers zal worden herleid.

Geef me nog een weekje een Belgische zomer met af en toe wat zon om de rest van het geval te monteren. En daarna een hittegolfje van ietwat meer dan twee dagen. Dat is alles wat ik verlang… halverwege de zomer.

Afronden doe ik met nog een paar citaten van mijn moeder:

- “Artemis, ge moet doen wat ge niet kunt.”

En tegen de verpleegster die aankomt met het dessert: “Zouden wij ook zo een cavalier (dessert) kunnen krijgen?”

Misschien moet ik mijn blog een andere ondertitel geven, althans in de zomer wanneer de natuur de volstrekte bovenhand heeft. Ik denk dan misschien minder omdat ik meer wil ondergaan. De sensatie van liefde lijkt me ook intenser in deze warmere seizoenen en alle sensoren geven meer geprikkel.  Het spijt me ook niet dat ik gisteren over mijn dwergpapegaaitje schreef. Het interesseert geen kat als ik naar de reacties kijk. Maar als ik mijn vogel grappig vind en als ik denk te weten dat Diva hier gelukkig is, dan hoef ik verder geen sensationele show offs meer voor de rest van mijn dag.

En trouwens, er is nog meer gebeurd in mijn leven. Buurman Johnny vertelde me vandaag dat mijn jonge volièrekanaries veel kans hebben rood te worden indien ik hen elke dag een worteltje voorschotel. Maakt hij mij iets wijs? Neemt hij me in het ootje net als toen een vriend me destijds wijsmaakte dat voetbalscheidsrechters ook in stereo konden fluiten? Misschien ben ik inderdaad een simpel mens uit een Vlaams-Brabants dorpje. Maar derangeer ik iemand?

Mij interesseren de details, de finesses, de bagatellen. Ik filter mijn leven en haal er de voor mij zuiverste ingrediënten uit om die nadien te verheerlijken. De rest relativeer ik, scheid het overblijvend kaf van het koren en probeer zo goed mogelijk te leven totdat ik er bij doodval.

Aan éénendertig dementerende mensen gaf ik vandaag een snoepje. Er was geen één die het weigerde. Gommetjes; rood, wit, groen en geel. Er was een mevrouwtje bij dat dit miniscuul suikerpuntje een half uur lang op haar tong liet smelten en me daarna het afgelebberde stompje liet zien. Deze ervaringen horen ook bij het leven, ik wil ze absoluut smaken, nu ik nog over al mijn zintuigen beschik.

Mijn moeder probeer ik elke dag te bezoeken. Niemand merkt dat ze de meest ingenieuze zinnen brouwt. Ook uit haar verwarde woorden ontwar ik prachtige visies die bij dit leven horen.

Sta me toe om af en toe een zinnetje neer te pennen dat mijn dementerende moeder me voorschotelt. Soms zijn ze grappig, soms zijn ze intriest.

Deze vond ik mooi:

"Le fond de garderobe van de soep is altijd het lekkerst."

En wat dacht u van:

"Nu zijn we doorbladerd van de wind."

Tien uur, en nog maakt zij geen aanstalten om zich op haar stokje te installeren voor een welverdiende nachtrust. Natuurlijk niet, de pindanoot die ik stiekem in het kattebelletje verstopte, is er nog niet van tussenuit gepriegeld. Niet de noot is haar target, het feit dat ze de noot kan kraken is veel belangrijker. Madam wil me namelijk voortdurend imponeren, overtroeven. Ze weet heel goed dat ik me niet zo gauw gewonnen geef.  Het oorspronkelijke plastic balletje is al lang tot PMD herleid. De natuuronvriendelijke restanten liggen verspreid over de bodem van haar kooi.

Uitdagingen wil ze; een sympathiek gevecht tussen haar en mij is voortdurend aan de orde. Diva, mijn gezellig dwergpapegaaitje is werkelijk tot alles in staat. Ik wist niet dat die beestjes zo een hoog IQ-gehalte hadden. Haar motto is destructie om er een nieuw speeltje voor in de plaats te krijgen, nog iets moeilijker dan voordien. Ik denk dat we een onuitgesproken band hebben die steeds meer groeit.

Hoe hoger de challenges, hoe meer plezier, gekwetter en lawaai voor beiden. Ze houdt duidelijk niet van spiegels, net als ik; haar evenbeeld lag de eerste dag al aan diggelen. De klepel van haar belletje moet nog losgepeuterd worden, het drankreservoir moet volgens haar beter beveiligd worden en ze geeft me – allerminst subtiel - toe dat haar kooi absoluut aan een schoonmaakbeurt toe is. Ik denk dat ik haar begrijp.

Diva daagt me uit, papegaaitjes gaan dood als ze zich vervelen, hun baasjes ook.

Diva is een plezier in huis. Als het warmer wordt neem ik haar mee naar buiten waar ze mij en haar minder kleurrijke consorten zo graag wil uitfluiten.

Ik zal ingenieuzer speelgoed moeten bedenken maar intussen repeteren we voor een diermenselijk duet.

Nee, we zijn niet gek, we doen enkel maar alsof.

Waar ik van baal, daar heeft de natuur baat bij: regen wordt afgewisseld met zon, zon dan weer met regen. En zo gaat het al weken door.

Mijn tuin toont zich echter van zijn fraaiste kant. Veel kans om er van te genieten, heb ik niet. Toch ben ik geneigd om de constante evolutie van mijn flora gade te slaan. De natuur staat nu eenmaal niet stil, en ik wil van ieder moment proeven.

Zo toog ik, tussen de buien door, met mijn digitaaltje de tuin in. Het resultaat is een samenspel van zon en regen. Kijkt u zelf maar.

 

 

Twee jaar geleden kon ik de belastingsbrief van mijn dochter niet invullen. Ik was er te laat aan begonnen en had over het hoofd gezien dat ze op vakantie was toen ze de brief moest tekenen. Ik vulde dus enkel haar naam in, tekende in haar plaats "Voor... ; ik ben haar moeder" en vermelde op een bijgevoegd post-it- briefje dat ik niet precies wist voor hoeveel studentenjobs ze zich het jaar tevoren geëngageerd had. Een jaar geleden, wie herinnert zich dat nog? Om vijf voor twaalf bracht ik persoonlijk ons beider brieven naar het belastingskantoor. Ik was niet de enige; ik zag er mensen met een zestal brieven onder de arm, het was een prachtige zomernacht. Wij, lotgenoten, lachten elkaar toe. 
Mijn dochter kreeg het jaar nadien enkele Euros terug en geen kat heeft gejammerd om die blanco brief.
Vandaag kijk ik voor alle zekerheid nog even naar de inzendingstermijn. 4 juli, oei, dat is al overmorgen! Of krijgen we nog enkele dagen uitstel zoals de vorige jaren?
Gewapend met de Multitax DVD van Test-Aankoop begin ik vanavond aan deze vervelende job. Uitstel is daarom nog geen afstel. De nodige papieren hangen al maandenlang netjes geniet aan de bruine enveloppes maar ze worden nu zodanig door elkaar geschud dat ze verdwalen onder die van de vorige jaren. Ik vind niets meer terug en ik krijg het er ontzettend warm van.
Bij nader inzicht vind ik nergens het nummer terug waar ik de totaalsom van de maandelijkse vakbondsbijdragen moet invullen. En dit jaar wil ik ook eindelijk eens de bijdrage van 5 Euro invullen voor het ziekenfonds. Maar waar moet dat cijfer worden ingevuld?
Ik ben dus een persoon in nood en personen in nood wenden zich tot medebloggers.
Kan iemand mij helpen? Het is wel erg dringend. Hopelijk komt mijn dochter woensdag op tijd terug om te tekenen.
Bij voorbaat dank.

Dit is een ode aan mensen die zich tot zo een mooi beroep geroepen voelen. Met heel veel dankbaarheid.