Ik snap wel dat sommige mensen er "moeilijkheden" mee hebben om simpelweg duidelijke taal te schrijven. En aldus bezigen ze ingewikkelde taalmaaksels. Diezelfde geleerde woorden uit te spreken tijdens een onderonsje komt me nog veel belachelijker over. Stel je voor: tijdens een barbecue, tussen de worst en de lamskoteletten!

Zijn zij welbespraakt en veel intelligenter? Of vertoeven ze waarachtig in hun midlifecrisis en overschouwen ze hun leven up ‘till now?

Andermans citaten worden in gretigheid overgenomen. Hoe moeilijker de woordenschat van een ander, hoe intelligenter de zender is.

Ik laat hen hun zielsbetrachting. Het zaait wel onduidelijkheid. Wikipedia zal me verder moeten helpen.

Wat zou een machiavellistische mail kunnen betekenen? Een gewetenloze, duivelse, sluwe mail? Macht door rijkdom?

De beschrijving van Van Dale verwijst me naar die ene man die later minder goed leefde dan voordien. Zal het mij een zorg wezen! Ik leefde niet in zijn tijd en ik wil beslist geen vriendin die me met zijn hoedanigheden vergelijkt.

Vox populi, in eenzelfde mail. De betekenis kan ik simpelweg vermoeden. Een makkie, daar hoef ik geen Latijn voor gestudeerd te hebben.
Voor de goede orde: ik kreeg deze mail slechts doorgestuurd; zelf heb ik gelukkig andere vriendinnen.

En kijk eens aan: het was niet getimed, maar mijn mooiste kattin, Woeschley, verbood me ostentatief om verder opzoekingzwerk te verrichten. Volgens haar was zoiets enkel maar 'moreel pervers', jazeker.

Meestal ben ik het die de verpleegsters moet troosten wanneer mijn moeder hen bekogelt met kwetsende woorden. Ik zeg hen dan dat ze ziek is, dat ze het niet zo bedoelt.

Vandaag was het omgekeerd. Toen ik mijn tranen bijna niet meer kon bedwingen, kwam een lieve verpleegster naar me toe en gaf me de raad even afstand te nemen van het gedrag van mijn moeder. Ik weet dat er andere verpleegsters zijn die het er erg moeilijk mee hebben omdat ze uitlatingen van mijn moeder als een persoonlijke aanval zien. Soms laat ik me ook vangen en schaam ik me over haar. Soms ben ik te zwak om haar bewoordingen naast me neer  te leggen en wil ik niet dat ze ook andere mensen pijn doet. Maar hoe meer ik haar vraag om rustig te blijven, hoe erger ze tekeer gaat.
Een geriater zei me ooit dat dementerende mensen angst hebben voor het onbekende en daarom zo hard strijden voor zelfbehoud.
Haar eerste periode in het rusthuis verwart me. Volgens de directie is ze niet dementerend omdat ze zo fel tekeer gaat en nog zo goed ter taal is. 
Mijn moeder praat nog steeds vloeiend Nederlands, Frans en Engels.
Maar we hebben toch de bevestiging van de geriater gekregen dat haar hersencellen voor een groot deel verloren zijn gegaaan. Ik weet niet meer wat en wie ik moet geloven. Waarom kan mijn moeder niet simpelweg hulpbehoevend zijn?

Ik moest de rolstoel, waarop een bejaard vrouwtje zat, een flinke stoot geven zodat we er langs konden rijden,. Mijn moeder zei me daarop dat ik veel te dikke billen heb, dat ik zot en achterlijk ben, dat ik de hele dag door bier drink en dat ik niets te doen heb en haar daarom kom bezoeken. Moet ik hier nu ook nog schrijven dat mijn billen echt niet te dik zijn, dat ik geen bier lust en dat ik mijn moeder graag zie?  Enkele keren keek ik haar diep in de ogen toen ze mij deze verwijten toewierp in de hoop te zien dat ze spijt had van haar woorden. Ik dacht bijna dat ze me begreep want ze sloeg haar ogen neer en zei niets meer.
Misschien had ik haar vanmiddag beter niet bezocht omdat ik er gisterenavond ook was. Toen was ze erg schattig en lieflijk en ging ik er met een gerust gemoed vandaan.

Diep ontgoocheld heb ik haar na een half uurtje verlaten. Ik kon het niet meer aan. Ik heb haar rolstoel daar geparkeerd waar ze het mij snauwend dicteerde, tussen de andere dementerende bejaarden. Hopelijk hebben de verpleegsters vandaag hùn sterke dag.

Ik weet het, ik mag niet verdrietig zijn want mijn moeder is meer dan hoogstwaarschijnlijk ziek, al heb ik soms mijn twijfels.
En twee minuten na mijn vertrek weet ze al niet meer dat ik er was, dat ze in een rusthuis vertoeft en dat die honderd en zes andere bejaarden aan haar geen toelating moeten vragen om in haar huis rond te dolen.

Maar soms doet het pijn als ik bedenk dat ze andere mensen verdriet aandoet.

Toen ik haar verliet schreeuwde ze me nog na: “Dag, zotte”! Morgen ga ik haar een keertje niet bezoeken al zal ik van dat wegblijven veel meer last ondervinden dan zij.

Wat heeft mijn moeder? Misschien wil ik het zelf niet geloven dat ze ziek is. Omdat ze mijn moeder is? 

Ik noteerde vandaag nog enkele mooie zinsconstructies die ze bedacht:

- "Toen ik hier gisteren was, was het ook al zo Sylvester in het restaurant." (Toen ik haar vroeg wat Sylvester betekende, antwoordde ze: doodstil.)

-"Die mensen zijn een beetje kopbrekers. Ze noteren altijd."

Het viel tenslotte allemaal best mee, dat gedoe met het zwembad. Al had ik het alleen natuurlijk nooit aangekund. Het staat er. Het is gevuld met het zuiverste leidingwater. Een hele nacht en een hele dag heeft dat gevaarte water opgeslokt en zichzelf opgehijsd (opgehezen?).

De waterrekening zal me doen wankelen, maar een deel ervan heb ik tot hiertoe gerecupereerd door het niet te moeten sproeien van de tuin wegens gebrek aan droogte (vrouwelijke logica). Tegenstrijdigheden natuurlijk, want als het niet wat warmer wordt, zullen we ook dit jaar niet kunnen genieten van ons super Intex-zwembad. Ik troost me met de gedachte dat we nog een mooie zomer tegoed hebben. Voor mijn part mag het ook een late zijn.

De filterpomp werkt uiteindelijk, mits enkele telefoontjes naar de plaatselijke dealer. De chloortabletten dobberen in een daartoe bestemd mandje op het wateroppervlak en het ietwat gammele trapje staat paraat. Ik ben vast van plan om de zon geen erwtensoep te laten brouwen van het water. Laat ik Zapnimf maar eens bewijzen dat het ook anders kan!

Alhoewel de watertemperatuur eergisteren slechts een luttele 20° aanstipte, kon ik het niet nalaten een vroege plons te wagen. De eerste vijf minuten waren adembenemend koud. Ik dacht meteen aan die waaghalzen die eens per jaar, terwijl het vriest dat het kraakt, een duik nemen in water van minder dan nul graden Celsius. Volkomen gek zijn ze!

Sindsdien zwem ik elke dag een uurtje, tussen de buien door. Het moet gewoon; die investering moet ten goede komen aan ons aller lijn én humeur.

21° vandaag. Lies- en armspieren doen pijn, 300 gram lichaamsvet verbrand. Yes!

Vorige zomer, op één van die warmere dagen, besloot ik – onder de sterke impuls van mijn oudste dochter – om een zelfdragend zwembad aan te schaffen. Ik herinner me "niet" dat mijn dochters ooit tevergeefs mijn oren hebben afgezaagd (cfr. de trampoline die nog steeds te koop staat).
Zo’n zwembad was die zomer een grote rage, iedereen moest zo’n ding. Een gemakkelijk op te stellen bassin, groot genoeg om enkele min of meer ovalen rondjes te schoolslagen. Mits de korting van de speelgoedwinkel, waar mijn dochter als studente werkzaam is, zag ik deze aanwinst wel zitten. Vooral nu de zomers volgens de weerkundigen steeds warmer worden (zullen worden?).

Ik herinner me de dag dat het immense plonsbad geleverd werd. Het was snikheet, je zou zo in een zwembad zijn gesprongen. De dag nadien begon het echter te regenen. De doos bleef buiten staan, de kartonnen verpakking verpulverderde tot we een maand nadien besloten om de eens zo veel belovende piscine maar in het tuinhuisje op te bergen voor de volgende zomer. Het was toen al langzamerhand herfst aan het worden.

Anno 13 juli 2007.
We ondernemen een tweede poging om het gedrocht alsnog een verborgen plaatsje te geven in een zonnig gedeelte van mijn tuin. Midden juli. Volgens mijn ervaringen van de laatste jaren kan de regen hier niet blijven vallen. Of toch?  Hetgeen eruit is gevallen, is weg en na regen komt toch weer steeds zonneschijn?

Het nivelleren van de bodem ging vlot (met dien verstande dat een twintigtal kruiwagens aarde naar de plaats van bestemming moesten worden versjouwd om te egaliseren). Ook geen problemen met het dekzeil. Vanaf toen, midden in de bezigheden, moesten we de bijhorende ‘Ready for water in minutes’-film raadplegen. Ik ben het Engels machtig tot die taal technisch wordt. Och, ik moet niet liegen, hetzelfde probleem stelt zich voor Nederlandstalige uitgaven van bijsluiters.

Leuk filmpje, waarin enkel superhandige dames het grote werk verrichten. Buizen door smalle en stroeve rubbersleuven schuiven was voor hen een fluitje van een cent; ze transpireerden niet eens. Ik wel, en niet een klein beetje ook. Maar die buizen zitten intussen wel op hun plek.

En toen? Toen begon het te regenen zodat we nog net de tijd hadden om de andere bijhorigheden onderdak te geven en een beschermhoes over the-pool-till-now te gooien.

Ik had er geen spijt van. Want het vervolg van het filmpje ging over het inflaten van the top ring, over de pool die zelf zou gaan risen tijdens het vullen met water en over het aanleggen van elektriciteit voor de pomp. Dan pas mag mijn zwembad gevuld worden met het waterslangetje waarmee ik mijn planten giet, want Vlaams-Brabantse brandweerlui zijn niet zo gewillig als West-Vlaamse (vraag me desnoods maar om meer uitleg hieromtrent).

Het wordt nog een hele bedoening vooraleer we, via de nog niet verkochte trampoline, eindelijk in het chloorwater zullen kunnen springen en al mijn opgespaard bruin van april tot witte schilfers zal worden herleid.

Geef me nog een weekje een Belgische zomer met af en toe wat zon om de rest van het geval te monteren. En daarna een hittegolfje van ietwat meer dan twee dagen. Dat is alles wat ik verlang… halverwege de zomer.

Afronden doe ik met nog een paar citaten van mijn moeder:

- “Artemis, ge moet doen wat ge niet kunt.”

En tegen de verpleegster die aankomt met het dessert: “Zouden wij ook zo een cavalier (dessert) kunnen krijgen?”

Misschien moet ik mijn blog een andere ondertitel geven, althans in de zomer wanneer de natuur de volstrekte bovenhand heeft. Ik denk dan misschien minder omdat ik meer wil ondergaan. De sensatie van liefde lijkt me ook intenser in deze warmere seizoenen en alle sensoren geven meer geprikkel.  Het spijt me ook niet dat ik gisteren over mijn dwergpapegaaitje schreef. Het interesseert geen kat als ik naar de reacties kijk. Maar als ik mijn vogel grappig vind en als ik denk te weten dat Diva hier gelukkig is, dan hoef ik verder geen sensationele show offs meer voor de rest van mijn dag.

En trouwens, er is nog meer gebeurd in mijn leven. Buurman Johnny vertelde me vandaag dat mijn jonge volièrekanaries veel kans hebben rood te worden indien ik hen elke dag een worteltje voorschotel. Maakt hij mij iets wijs? Neemt hij me in het ootje net als toen een vriend me destijds wijsmaakte dat voetbalscheidsrechters ook in stereo konden fluiten? Misschien ben ik inderdaad een simpel mens uit een Vlaams-Brabants dorpje. Maar derangeer ik iemand?

Mij interesseren de details, de finesses, de bagatellen. Ik filter mijn leven en haal er de voor mij zuiverste ingrediënten uit om die nadien te verheerlijken. De rest relativeer ik, scheid het overblijvend kaf van het koren en probeer zo goed mogelijk te leven totdat ik er bij doodval.

Aan éénendertig dementerende mensen gaf ik vandaag een snoepje. Er was geen één die het weigerde. Gommetjes; rood, wit, groen en geel. Er was een mevrouwtje bij dat dit miniscuul suikerpuntje een half uur lang op haar tong liet smelten en me daarna het afgelebberde stompje liet zien. Deze ervaringen horen ook bij het leven, ik wil ze absoluut smaken, nu ik nog over al mijn zintuigen beschik.

Mijn moeder probeer ik elke dag te bezoeken. Niemand merkt dat ze de meest ingenieuze zinnen brouwt. Ook uit haar verwarde woorden ontwar ik prachtige visies die bij dit leven horen.

Sta me toe om af en toe een zinnetje neer te pennen dat mijn dementerende moeder me voorschotelt. Soms zijn ze grappig, soms zijn ze intriest.

Deze vond ik mooi:

"Le fond de garderobe van de soep is altijd het lekkerst."

En wat dacht u van:

"Nu zijn we doorbladerd van de wind."

Tien uur, en nog maakt zij geen aanstalten om zich op haar stokje te installeren voor een welverdiende nachtrust. Natuurlijk niet, de pindanoot die ik stiekem in het kattebelletje verstopte, is er nog niet van tussenuit gepriegeld. Niet de noot is haar target, het feit dat ze de noot kan kraken is veel belangrijker. Madam wil me namelijk voortdurend imponeren, overtroeven. Ze weet heel goed dat ik me niet zo gauw gewonnen geef.  Het oorspronkelijke plastic balletje is al lang tot PMD herleid. De natuuronvriendelijke restanten liggen verspreid over de bodem van haar kooi.

Uitdagingen wil ze; een sympathiek gevecht tussen haar en mij is voortdurend aan de orde. Diva, mijn gezellig dwergpapegaaitje is werkelijk tot alles in staat. Ik wist niet dat die beestjes zo een hoog IQ-gehalte hadden. Haar motto is destructie om er een nieuw speeltje voor in de plaats te krijgen, nog iets moeilijker dan voordien. Ik denk dat we een onuitgesproken band hebben die steeds meer groeit.

Hoe hoger de challenges, hoe meer plezier, gekwetter en lawaai voor beiden. Ze houdt duidelijk niet van spiegels, net als ik; haar evenbeeld lag de eerste dag al aan diggelen. De klepel van haar belletje moet nog losgepeuterd worden, het drankreservoir moet volgens haar beter beveiligd worden en ze geeft me – allerminst subtiel - toe dat haar kooi absoluut aan een schoonmaakbeurt toe is. Ik denk dat ik haar begrijp.

Diva daagt me uit, papegaaitjes gaan dood als ze zich vervelen, hun baasjes ook.

Diva is een plezier in huis. Als het warmer wordt neem ik haar mee naar buiten waar ze mij en haar minder kleurrijke consorten zo graag wil uitfluiten.

Ik zal ingenieuzer speelgoed moeten bedenken maar intussen repeteren we voor een diermenselijk duet.

Nee, we zijn niet gek, we doen enkel maar alsof.

Waar ik van baal, daar heeft de natuur baat bij: regen wordt afgewisseld met zon, zon dan weer met regen. En zo gaat het al weken door.

Mijn tuin toont zich echter van zijn fraaiste kant. Veel kans om er van te genieten, heb ik niet. Toch ben ik geneigd om de constante evolutie van mijn flora gade te slaan. De natuur staat nu eenmaal niet stil, en ik wil van ieder moment proeven.

Zo toog ik, tussen de buien door, met mijn digitaaltje de tuin in. Het resultaat is een samenspel van zon en regen. Kijkt u zelf maar.

 

 

Twee jaar geleden kon ik de belastingsbrief van mijn dochter niet invullen. Ik was er te laat aan begonnen en had over het hoofd gezien dat ze op vakantie was toen ze de brief moest tekenen. Ik vulde dus enkel haar naam in, tekende in haar plaats "Voor... ; ik ben haar moeder" en vermelde op een bijgevoegd post-it- briefje dat ik niet precies wist voor hoeveel studentenjobs ze zich het jaar tevoren geëngageerd had. Een jaar geleden, wie herinnert zich dat nog? Om vijf voor twaalf bracht ik persoonlijk ons beider brieven naar het belastingskantoor. Ik was niet de enige; ik zag er mensen met een zestal brieven onder de arm, het was een prachtige zomernacht. Wij, lotgenoten, lachten elkaar toe. 
Mijn dochter kreeg het jaar nadien enkele Euros terug en geen kat heeft gejammerd om die blanco brief.
Vandaag kijk ik voor alle zekerheid nog even naar de inzendingstermijn. 4 juli, oei, dat is al overmorgen! Of krijgen we nog enkele dagen uitstel zoals de vorige jaren?
Gewapend met de Multitax DVD van Test-Aankoop begin ik vanavond aan deze vervelende job. Uitstel is daarom nog geen afstel. De nodige papieren hangen al maandenlang netjes geniet aan de bruine enveloppes maar ze worden nu zodanig door elkaar geschud dat ze verdwalen onder die van de vorige jaren. Ik vind niets meer terug en ik krijg het er ontzettend warm van.
Bij nader inzicht vind ik nergens het nummer terug waar ik de totaalsom van de maandelijkse vakbondsbijdragen moet invullen. En dit jaar wil ik ook eindelijk eens de bijdrage van 5 Euro invullen voor het ziekenfonds. Maar waar moet dat cijfer worden ingevuld?
Ik ben dus een persoon in nood en personen in nood wenden zich tot medebloggers.
Kan iemand mij helpen? Het is wel erg dringend. Hopelijk komt mijn dochter woensdag op tijd terug om te tekenen.
Bij voorbaat dank.

Dit is een ode aan mensen die zich tot zo een mooi beroep geroepen voelen. Met heel veel dankbaarheid.

Het was rond elven zaterdagmorgen toen het echtpaar Menck me seinde dat ze tien bezoekers over hun dolomiet lieten passeren. Toen had ik al zestien streepjes en hoefde ik me niet "gezond jaloers" te voelen. Tot de avond hadden we geen tijd meer voor verdere telefonische 'over and out's. De eindresultaten zullen het voordeel van de West-Vlamingen bewijzen, had ik het niet gedacht!
Ik sta er telkens weer perplex van hoe tuinliefhebbers weer en wind trotseren om vreemde tuinen te gaan bekijken en hoe enthousiast ze zijn.
En ja, ook dit jaar waren het natte Open Tuindagen maar de zon was duidelijk merkbaar in de ogen van mijn natuurgerichte bezoekers.
Het was nog eens een keertje fantastisch en ik heb weer een heleboel bijgeleerd en vooral enorm genoten.
Mijn "duivelsparaplu", het stekje (of hoe noem je dat Menck?) van de Mencks gekregen, dat intussen meer dan volwassen werd en zelfs een kindje droeg, kreeg enorm veel beziens. Moest die geen stekels hebben gehad, zou ie perfect als paraplu hebben kunnen dienen. Wacht maar, het wordt beslist een trend voor de volgende jaren. Mijn Hydrangea Serrata kreeg ook veel bewondering, ik zocht de naam nog net op tijd op via het oude tuinplan van de vorige bewoners van twintig jaar geleden. Ook mijn volière viel erg in de smaak met de pas uitgevlogen vier kanariepietjes. De hemerocalissen openden zich net op tijd. De mensen waren nat én content, ik nog veel meer.
Mijn dochter liet Raf als bezoeker betalen, hoe kon zij immers weten dat hij gepriviligeerd behandeld moest worden? Was ik blij met zijn aanwezigheid! In een mum van tijd had onze vriend al boeiende gesprekken aangeknoopt met mensen waarvan ik dacht dat hij ze al jarenlang kende. Op een bepaald moment zag ik een tiental mensen rond hem staan, in de regen; geanimeerd. Had ik er maar een foto van genomen! Bedankt Raf, je bent een schat!
Vierenzeventig bezoekers zaterdag, gisteren honderdvijfentachtig. Mét regen en veel omleidingen. Mijn batterijen zijn weer opgeladen.
Twee lange dagen heb ik mijn moeder niet bezocht. Ik voel me schuldig. Vandaag ben ik weer een sterke dochter die zich om haar zal bekommeren.
En, potverdorie, ik vind toch een foto van Raf.

Gisteren gaf iemand me de hint om op te houden met mijn blog. “Je schrijft toch niets meer, in de ranking daal je weg in de vergeethoek, geen kat die nog naar je schrijfsels uitkijkt. Zo’n contacten moet je onderhouden en er voortdurend aan werken.”

Ik was degelijk op mijn teen getrapt door zulke uitspraken; ik denk er immers niet aan om het bloggen op te geven. En trouwens, ik blog toch niet om op enige lijst te staan of om een record aantal lezers bijeen te sprokkelen?

Ik dacht dat het bescheiden aantal lezers die me af en toe een deugddoend antwoordje geven het wel zou begrepen hebben uit één van laatste stukjes dat ik het de laatste weken erg druk heb. Mijn moeder heb ik quasi elke dag bezocht in het ziekenhuis en intussen moest er gezocht worden naar een geschikt rusthuis voor haar. Ik weet nu dat gezellige rusthuizen niet bestaan, althans niet in België. Er heerst daar een schrijnend tekort aan verzorgers en permanente thuisverzorging blijkt onmogelijk. Terwijl we ons mama het liefst zo lang mogelijk thuis hadden willen houden. Verzorgtehuizen? Het blijft een gat in de markt en ik blijf het verplegend personeel bewonderen.

Gelukkig denkt mijn moeder dat ze een stukje thuis is in het tehuis dat we minutieus voor haar hebben uitgezocht. Haar gedachtegang varieert van moment tot moment. Er zijn nog vertrouwde attributen aanwezig in haar zeer kortstondig geheugen en de eenzame momenten vergeet ze even snel. Voor ons lijkt haar wereld veel harder en onze strijdlustigheid voor een beter leven voor haar gaat gepaard met hartverscheurende emoties. Ik wens ze niemand toe.

Zo graag had ik jullie ook een gratis kaart aangeboden voor mijn opentuindagen zoals Menck het deed. Het ontbrak me aan tijd en computerinzicht om zulks te doen. (*) En daarbij: wie zou mijn mooie tuin ooit vinden in de chaos van omleidingen in dit dorp?

Ik troost me met de gedachte dat enkele diehards me toch zullen vinden voor een goed gesprek over de pure natuur. Het is gratis, met een drankje toe.

“Niets is zo rijk als de onuitputtelijke weelde van de natuur. Ze toont ons alleen oppervlakken maar ze is miljoenen meters diep.”

(*) Update: gelukkig sprong Menck te hulp, en staat mijn kaart er nu wél. Thanks!

Dit stokje werd me toegeworpen door Gerda.

Eerste werkdag als interim bij Procter en Gamble in Strombeek-Bever. Wist ik toen veel dat dit bedrijf naast Douwe Egberts lag en dat je richting kust al koffiebonen kon ruiken vanop de brug van Vilvoorde.

Ik vertrok ruimschoots op tijd maar strandde midden in het dorp Strombeek waar ik de weg moest vragen. Bij het ongecontroleerd achteruit rijden, hoorde ik ter hoogte van mijn bumper een eigenaardig gekraak en een harde schreeuw. Ik stapte prompt uit en mijn hart bleef stille staan toen ik achter mijn wagen een bejaarde fietser op straat zag liggen. De arme man bewoog gelukkig nog en toen ik hem hoorde vloeken wist ik dat hij er meer dan schappelijk vanaf was gekomen.

Ik hielp hem overeind en jammerde onophoudelijk hoe erg ik dit alles vond, vroeg of ik hem naar het ziekenhuis moest brengen en peilde naar de toestand van zijn fiets.

Hij zei me voortdurend dat hij oké was en dat er verder niets aan de hand was. Ik jammerde verder en vroeg hem herhaaldelijk wat ik voor hem kon doen. Niets, niets… Uiteindelijk zei hij : “Toch, ik wil een kusje!”  Het moet zowat het meest gemeende kusje zijn geweest dat ik ooit iemand gaf. Ik gaf hem er minstens twintig, omhelsde en knuffelde hem uitgebreid als een heropstaande uit de dood. Tientallen mensen aanschouwden dit tafereel; de kussende moordenares en haar Lazarus.

Ik was een uur te laat op mijn eerste werkdag en kwam aan in shocktoestand.

Wekenlang vroeg ik me nog af of die man werkelijk oké was. Ik kreeg geen alarmerend telefoontje van zijn nabestaanden.

Mijn belevenis bleef doorsudderen in mijn schuldig gemoed. Op een bepaalde vrijdag, een lange tijd nadien, vroeg Martin De Jonghe naar een mooi verhaal voor zijn radioprogramma..Mijn verhaal werd uitgezonden en ik had de kans me nogmaals te verontschuldigen bij mijn slachtoffer. Ik won de eerste prijs; vier bioscooptickets. (Martin moest wel even weten hoe oud ik was. Eigenlijk heb ik nooit begrepen waarom, of toch?)

Dit verhaal is veel meer dan gênant te noemen, het was een levensles met gelukkig een voorspoedige afloop.

Elke dag naar het ziekenhuis, rusthuizen bezoeken, het stikt hier van de processierupsen, mijn ene dochter heeft examens, de andere wil deze zomer nog trouwen. Het onkruid in de tuin moet weg tegen de Open Tuindagen, mijn kanaries kregen vier kleintjes. Ik moet dringend naar de kapper en naar de autokeuring. Hier ligt erg veel stof en het gras van mijn madammeke moet nog worden gemaaid. En de leliehaantjes eten al mijn lelies op.

En dan nog al de emotionele stuff.

Help! Ik wil zo graag eens bloggen en mijn favorieten lezen.
De dagen zijn veel te kort.

Lieve groetjes aan allen.

Artemis, in stresstoestand

“Dingen die ik graag nog zou verwezenlijken voor ik het tijdelijke met het eeuwige wissel?”

Gelukkig heb je die vraag niet zelf bedacht, Menck. Ik vind het namelijk een kutvraag. Ik heb er nog nooit over nagedacht en heb ook geen enkele intentie om het tijdelijke met het eeuwige te wisselen.

Buiten het sjouwen met kruiwagens dolomiet of grondverbeteraar, het enigermate proper houden van mijn huis, het onder controle houden van mijn lichaamslijn, het onderhouden van mijn familiale en vriendschapsbanden en het voortdurend bijplanten van nieuwe flora, zal ik waarschijnlijk nog weinig verwezenlijken in dit tijdelijke leven. Alsof ik dit voordien al heb gedaan en of het mij worst zou kunnen wezen?
Kinderen implementeer je namelijk niet, een job als directiesecretaresse onderga je jarenlang terwijl je hart elders ligt en bezit is meestal een kwestie van enkel maar geld. Laten we daarin objectief blijven en er liefst niet te veel over dromen. Zeg maar dat ik liever leef als een vogel op een tak.

Er zijn wel nog enkele dingen die ik graag verwezenlijkt zou zien.

Een hereniging van mijn directe familie zou werkelijk fantastisch zijn, want sinds het overlijden van mijn vader heerst hier een complete chaos terwijl we allen weten dat we van elkaar houden maar het enkel uiten in verwijten en wantrouwen en constant naast de kwestie lullen.

Ik zou het allerbeste bejaardentehuis voor mijn moeder willen vinden en haar verzorgers wil ik graag omkopen opdat die altijd vriendelijk met haar zouden zijn. Met mijn moeder moet respectvol omgegaan worden.

Mijn oudste dochter zou ik graag in de generieken zien verschijnen. Van geschreven pers tot helemaal in beeld.  Het is een geboren journaliste, ze is erg bescheiden maar heeft enorm veel in haar mars. Ze heeft een kritische kijk op de maatschappij en kan die enorm goed verwoorden.

Mijn jongste dochter wil ik gelukkig zien, ook al wil ze in ze in Duitsland blijven, met kindjes en een liefhebbende echtgenoot. Haar ambities zijn de mijne, ze hoeft het maar te zeggen. Met dien verstande natuurlijk dat ik haar en haar kroost heel vaak te zien zou krijgen.

En ik zou, enigszins beschaamd over zoveel pretentie, zij het op mijn sterfbed - het mag ook vroeger - tijdens een reuzeparty al degenen terug willen zien waarvan ik ooit gehouden heb. Een amicale babbel over hoe ons leven vorm heeft gekregen.

Ik zou al lachend de eeuwigheid ingaan.

Is het koffiezetapparaat uit? Is er genoeg brood voor morgen? Gaf ik de kinderen geld mee voor hun schoolreis? Straks moet ik nog langs de groenteboer. Wat koop ik voor de communicant waar we werden uitgenodigd? Pinkstermaandag, een extra dagje vrij, gelukkig even tijd voor die grote mand strijkgoed. Hopelijk regent het niet zodat de kinderen buiten kunnen spelen. Wat is het lang geleden dat ik mijn moeder nog belde.Wat zullen we eten vanavond? Zou de oudste toch ziek worden.? …

Waarom was het net die dag zo verschrikkelijk heet? Waarom had ze het net die dag zodanig druk op het werk dat ze geen tijd vond voor enkele privé gedachten?

Een moeder beleeft de verschrikkelijkste dag van haar leven omdat ze in de waan was dat ze haar zoontje van vijf maanden naar de crèche bracht en het niet daadwerkelijk deed. De dagelijkse routine die ze gedurende enkele minuten niet echt beleefde.

De parking waar haar wagen toen stond, zal ze nooit meer durven betreden. De doodstrijd van haar kind zal ze elke nacht beleven. Mensen zullen haar aanstaren, mensen zullen haar veroordelen.

Ik hoop van harte dat haar echtgenoot en familie haar zullen kunnen troosten in deze afschuwelijke periode waar ze nog doorheen moet.

Ik hoop dat andere jonge moeders die zo druk in de weer zijn voor het welzijn van hun kinderen zullen nadenken over deze tragedie en zich zullen realiseren dat zo’n ongeluk ook hen kan overkomen.

Wat gebeurde is verschrikkelijk. Ik heb zoveel medelijden met die moeder en probeer te begrijpen waaarom ze gedurende die zeven uren niet heeft kunnen terugdenken aan die enkele cruciale momenten die voor haar zoontje fataal zijn afgelopen.
Moet ze aangeklaagd worden wegens verzuim? Is haar leed nog niet voldoende?

Ik schrijf er niet graag over, stel dat ik plots diepongelukkig word terwijl ik vergat de hand op het hoofd te leggen bij gebrek aan de aanwezigheid van een houten houvast.

Er zijn zoveel mogelijke dwarsliggers in het leven die ik niet in de hand heb. Dingen die gebeuren buiten mijn wil om terwijl ik enkel behoorlijk tracht te leven.

In het gros van mijn bestaan ben ik gelukkig geweest. Bij momenten zelfs heel gelukkig, zoals nu.

De schoonheid van de natuur is hierbij een besef, een helpende hand, een ondersteuning alhoewel ik niet weet of zij mij zou kunnen troosten als het me niet goed zou gaan.

Nu wel want ik zie haar als de bevestiging van al wat liefde heet.

Mijn pioen bloeit eindelijk, een pioen mag nooit verplaatst worden. Ik ook niet.

Ik dank haar en degenen die me ook graag zien.

Dat moest ze ook nog leren, die dochter van me. Urenlang aanschuiven voor de jaarlijkse keuring, zonder eerst via de garage te zijn gegaan, zonder iets te eten, zonder Cosmopolitan om de staaltjes uit te scheuren  Zonder knappe gasten ook. Had ik maar een sudoku meegenomen.

We hadden meningsverschillen over de juiste aanschuifrij, ze geloofde mijn instructies niet en moest opnieuw invoegen met de nodige strubbelingen en gaf uiteindelijk toe dat haar moeder wel eens gelijk zou kunnen gehad hebben.

De muziek stond luid, het stampen met haar voeten op het ritme ervan werd me soms iets te machtig omdat haar ouwe bakske danig meeschommelde. Dat vond ze net het leuke ervan. Ik bleef rustig, uiterlijk. Amy Winehouse's 'Rehab’', haar nieuwste CD, kon ik gemakkelijk appreciëren.

De dame voor ons was druk bezig in de “Flair” en avanceerde niet alert genoeg volgens mijn dochters jeugdige temperament.

Nog acht wachtenden voor ons, en een namiddagbreak voor die stoere keurkerels die zich nadien weer bevestigen moesten. Waar is de tijd gebleven dat je ze nog kon omkopen?

We kregen al opmerkingen over het oorverdovende geluid van de choke die meermaals moest geactiveerd worden en mijn dochter had beziens. Ik denk dat het haar beviel.

Misschien was het daardoor dat ze vergat om opnieuw in neutraal te gaan staan voor ze een beurtje verder kwam.

Ze vertrok in eerste, kon niet meer op tijd stoppen en bumperde meermaals tegen het achterste van het brillende dametje voor ons.

En toen gebeurde er… niets. Voor ze wilde uitstappen om de schade te bekijken (ik hield haar nog net op tijd tegen), realiseerden we ons dat NIEMAND van de talrijke aanwezigen had gemerkt dat we een aanrijding hadden veroorzaakt. De dame voor ons las rustig haar boekje verder en onze achterligger had het te druk met zijn achteruitkijkspiegel.

Enkel wij gaapten verbouwereerd en lachten ons te pletter. Zoveel geluk, zoveel onwetendheid! Mijn voilà-daar-heb je-het bleek volledig overbodig.

Acht beurten hebben we tijd gehad om de schade op te meten. We zagen een bluts die er ook geen kon zijn aan de Corsa van het brillenmevrouwtje voor ons. Onze schade zouden we nadien wel gaan bekijken, privé.

Een groene kaart, enkel het stationair toerental (dialectisch ook wel 'ralenti' genoemd) moet ooit eens afgesteld worden. De choke zou daardoor minder problemen geven.

We hebben dat woord onthouden en het staat hier nu ook opgeschreven zodat we erover kunnen meepraten, indien ooit nodig.

Thuisgekomen durfden we de voorkant bekijken. Een bluts. Een blutske meer of minder in een zeventienjarige Toyota zal ons een zorg wezen. Niets aan de hand. We zijn erdoor!

Volgend jaar wil ze alleen gaan, naar de keuring. Ben ik blij!

Ik schrijf over kippen en konijnen, over mijn passies, over de natuur en over mijn dochters die ik moeilijk kan loslaten. Ik schrijf over vriendschap, over liefde en over de simpelste dingen die ik op een bepaald moment kwijt wil. Ik probeer de juiste woorden te vinden, mijn frustraties te overwinnen en mijn optimisme over te brengen aan degenen die het op hetzelfde moment moeilijker hebben dan ik.

Maar soms kan ik niemand laten voelen dat ik verdriet heb om MIJN moeder. MIJN moeder die ik, samen met mijn zus, vandaag heb moeten achterlaten in het ziekenhuis. De moeder die ik nooit meer zal zien als toen ze wist dat ik haar kind was, als grootmoeder van mijn kinderen.

Het wordt me teveel aan loslaten en verliezen. Ik moet schipperen tussen een beginnend en een eindigend leven, al wil ik liefst de eeuwigheid voor beiden.

Maar soms moet je moeilijke beslissingen nemen waarbij je je steeds afvraagt of hetgeen je doet wel het goede is.

Mijn moeder moest, na zeven jaar risico om haar leven, eindelijk in het ziekenhuis belanden. Zeven jaar heeft ze in onwetendheid geleefd over haar eigen welzijn. Wij namen uiteindelijk de risico’s, zij leefde.

En plots zijn er in haar afdeling geen benedens en geen bovens meer. Daar zijn ook geen livings en  geen deuren die je kan openmaken en sluiten als je er zin in hebt.

Ik begrijp haar verwardheid, ik begrijp dat ze zich niet wil laten wassen door vreemden. Ik begrijp haar verzet, haar innerlijke strijd tegen het niet meer voor zichzelf kunnen zorgen.

Het moet ontzettend moeilijk zijn voor haar. Hoe laat je jezelf los?

Maar ik wil haar niet laten wegkwijnen in het besef dat ze niet meer heeft. Ik kan haar niet meer naar waarheid geloven ook al probeert ze me het tegendeel te bewijzen, met de laatste krachten die haar nog resten.

Mijn moeder blijft sterk, haar kracht zal later de mijne zijn.

Eindeljjk kan ik de verantwoordelijkheden over mijn moeder delen met mensen die over ziektes als dementie meer verstand hebben en me kunnen zeggen hoe ik haar kan blijven tonen dat ik altijd van haar zal houden.

Het is MIJN moeder

Oneindig veel vragen werden gesteld, slechts enkele werden beantwoord. Misschien is het leven toch eindeloos!

Poulette, Pauline en Justine gaan verhuizen. Ze vinden dat hun ren te groot is geworden voor het dagelijkse gescharrel en het onderhoud ervan valt hen te zwaar.
Veertien dagen geleden gingen ze vroeger op stok om te vergaderen en zijn omstreeks middernacht tot het besluit gekomen dat ze hun riante villa met apart ophokverblijf willen overlaten aan de jeugd en dat zij zouden uitkijken naar een rusthuis temidden het groen. Dit weloverwogen besluit deelden ze me verleden week in alle sereniteit mee. Ik feliciteerde hen voor hun wijze voornemens en beloofde hen te helpen zoeken naar een nieuwe woonst. We bezochten samen enkele potentiële verblijven tot ik plots een lapje ongerepte natuur in het uiterste hoekje van mijn tuin ontdekte. De hennetjes waren er meteen voor gewonnen. De tuin van hun nieuwe residentie grenst rechts aan een perk met helleborussen en links hebben ze zicht op een border van eupatorium en rhododendrons. Hij situeert zich bovendien aan de zonnekant en biedt voldoende ruimte om te scharrelen en voor het nemen van een uitgebreid stofbad.

Hun huis, dat buurman Johnny voor hen vervaardigde, is gemaakt van geïmpregneerde houten paaltjes; de resten van een oude kinderschommel. De architectuur ervan is volledig geïntegreerd in de voorgeschreven bouwstijl van het dorp. Het ligt bovendien vlak onder een aantal dichte dennen die een perfecte bescherming bieden tegen wind en koude.

Toekomende week mogen Poulette, Pauline en Justine hun nieuw stekje betreden. Ze lopen nu al zenuwachtig rond te wroeten en wachten vol spanning af welke vloer Johnny voor hun slaapkamer heeft uitgekozen.

Justine last zelfs even een legstop in uit pure stress. Misschien heeft ze nog steeds last van die hemeroïden die ze opliep bij het leggen van het kingsize ei met twee dooiers.

Poulette en Pauline zijn daarentegen gelatener. Zij verheugen zich er tevens op dat Huppel en Puppel, de twee konijntjes met wie ze hun huidige verblijf delen, nu eindelijk eens van hun poep zullen blijven.