Dit is een ode aan mensen die zich tot zo een mooi beroep geroepen voelen. Met heel veel dankbaarheid.

Het was rond elven zaterdagmorgen toen het echtpaar Menck me seinde dat ze tien bezoekers over hun dolomiet lieten passeren. Toen had ik al zestien streepjes en hoefde ik me niet "gezond jaloers" te voelen. Tot de avond hadden we geen tijd meer voor verdere telefonische 'over and out's. De eindresultaten zullen het voordeel van de West-Vlamingen bewijzen, had ik het niet gedacht!
Ik sta er telkens weer perplex van hoe tuinliefhebbers weer en wind trotseren om vreemde tuinen te gaan bekijken en hoe enthousiast ze zijn.
En ja, ook dit jaar waren het natte Open Tuindagen maar de zon was duidelijk merkbaar in de ogen van mijn natuurgerichte bezoekers.
Het was nog eens een keertje fantastisch en ik heb weer een heleboel bijgeleerd en vooral enorm genoten.
Mijn "duivelsparaplu", het stekje (of hoe noem je dat Menck?) van de Mencks gekregen, dat intussen meer dan volwassen werd en zelfs een kindje droeg, kreeg enorm veel beziens. Moest die geen stekels hebben gehad, zou ie perfect als paraplu hebben kunnen dienen. Wacht maar, het wordt beslist een trend voor de volgende jaren. Mijn Hydrangea Serrata kreeg ook veel bewondering, ik zocht de naam nog net op tijd op via het oude tuinplan van de vorige bewoners van twintig jaar geleden. Ook mijn volière viel erg in de smaak met de pas uitgevlogen vier kanariepietjes. De hemerocalissen openden zich net op tijd. De mensen waren nat én content, ik nog veel meer.
Mijn dochter liet Raf als bezoeker betalen, hoe kon zij immers weten dat hij gepriviligeerd behandeld moest worden? Was ik blij met zijn aanwezigheid! In een mum van tijd had onze vriend al boeiende gesprekken aangeknoopt met mensen waarvan ik dacht dat hij ze al jarenlang kende. Op een bepaald moment zag ik een tiental mensen rond hem staan, in de regen; geanimeerd. Had ik er maar een foto van genomen! Bedankt Raf, je bent een schat!
Vierenzeventig bezoekers zaterdag, gisteren honderdvijfentachtig. Mét regen en veel omleidingen. Mijn batterijen zijn weer opgeladen.
Twee lange dagen heb ik mijn moeder niet bezocht. Ik voel me schuldig. Vandaag ben ik weer een sterke dochter die zich om haar zal bekommeren.
En, potverdorie, ik vind toch een foto van Raf.

Gisteren gaf iemand me de hint om op te houden met mijn blog. “Je schrijft toch niets meer, in de ranking daal je weg in de vergeethoek, geen kat die nog naar je schrijfsels uitkijkt. Zo’n contacten moet je onderhouden en er voortdurend aan werken.”

Ik was degelijk op mijn teen getrapt door zulke uitspraken; ik denk er immers niet aan om het bloggen op te geven. En trouwens, ik blog toch niet om op enige lijst te staan of om een record aantal lezers bijeen te sprokkelen?

Ik dacht dat het bescheiden aantal lezers die me af en toe een deugddoend antwoordje geven het wel zou begrepen hebben uit één van laatste stukjes dat ik het de laatste weken erg druk heb. Mijn moeder heb ik quasi elke dag bezocht in het ziekenhuis en intussen moest er gezocht worden naar een geschikt rusthuis voor haar. Ik weet nu dat gezellige rusthuizen niet bestaan, althans niet in België. Er heerst daar een schrijnend tekort aan verzorgers en permanente thuisverzorging blijkt onmogelijk. Terwijl we ons mama het liefst zo lang mogelijk thuis hadden willen houden. Verzorgtehuizen? Het blijft een gat in de markt en ik blijf het verplegend personeel bewonderen.

Gelukkig denkt mijn moeder dat ze een stukje thuis is in het tehuis dat we minutieus voor haar hebben uitgezocht. Haar gedachtegang varieert van moment tot moment. Er zijn nog vertrouwde attributen aanwezig in haar zeer kortstondig geheugen en de eenzame momenten vergeet ze even snel. Voor ons lijkt haar wereld veel harder en onze strijdlustigheid voor een beter leven voor haar gaat gepaard met hartverscheurende emoties. Ik wens ze niemand toe.

Zo graag had ik jullie ook een gratis kaart aangeboden voor mijn opentuindagen zoals Menck het deed. Het ontbrak me aan tijd en computerinzicht om zulks te doen. (*) En daarbij: wie zou mijn mooie tuin ooit vinden in de chaos van omleidingen in dit dorp?

Ik troost me met de gedachte dat enkele diehards me toch zullen vinden voor een goed gesprek over de pure natuur. Het is gratis, met een drankje toe.

“Niets is zo rijk als de onuitputtelijke weelde van de natuur. Ze toont ons alleen oppervlakken maar ze is miljoenen meters diep.”

(*) Update: gelukkig sprong Menck te hulp, en staat mijn kaart er nu wél. Thanks!

Dit stokje werd me toegeworpen door Gerda.

Eerste werkdag als interim bij Procter en Gamble in Strombeek-Bever. Wist ik toen veel dat dit bedrijf naast Douwe Egberts lag en dat je richting kust al koffiebonen kon ruiken vanop de brug van Vilvoorde.

Ik vertrok ruimschoots op tijd maar strandde midden in het dorp Strombeek waar ik de weg moest vragen. Bij het ongecontroleerd achteruit rijden, hoorde ik ter hoogte van mijn bumper een eigenaardig gekraak en een harde schreeuw. Ik stapte prompt uit en mijn hart bleef stille staan toen ik achter mijn wagen een bejaarde fietser op straat zag liggen. De arme man bewoog gelukkig nog en toen ik hem hoorde vloeken wist ik dat hij er meer dan schappelijk vanaf was gekomen.

Ik hielp hem overeind en jammerde onophoudelijk hoe erg ik dit alles vond, vroeg of ik hem naar het ziekenhuis moest brengen en peilde naar de toestand van zijn fiets.

Hij zei me voortdurend dat hij oké was en dat er verder niets aan de hand was. Ik jammerde verder en vroeg hem herhaaldelijk wat ik voor hem kon doen. Niets, niets… Uiteindelijk zei hij : “Toch, ik wil een kusje!”  Het moet zowat het meest gemeende kusje zijn geweest dat ik ooit iemand gaf. Ik gaf hem er minstens twintig, omhelsde en knuffelde hem uitgebreid als een heropstaande uit de dood. Tientallen mensen aanschouwden dit tafereel; de kussende moordenares en haar Lazarus.

Ik was een uur te laat op mijn eerste werkdag en kwam aan in shocktoestand.

Wekenlang vroeg ik me nog af of die man werkelijk oké was. Ik kreeg geen alarmerend telefoontje van zijn nabestaanden.

Mijn belevenis bleef doorsudderen in mijn schuldig gemoed. Op een bepaalde vrijdag, een lange tijd nadien, vroeg Martin De Jonghe naar een mooi verhaal voor zijn radioprogramma..Mijn verhaal werd uitgezonden en ik had de kans me nogmaals te verontschuldigen bij mijn slachtoffer. Ik won de eerste prijs; vier bioscooptickets. (Martin moest wel even weten hoe oud ik was. Eigenlijk heb ik nooit begrepen waarom, of toch?)

Dit verhaal is veel meer dan gênant te noemen, het was een levensles met gelukkig een voorspoedige afloop.

Elke dag naar het ziekenhuis, rusthuizen bezoeken, het stikt hier van de processierupsen, mijn ene dochter heeft examens, de andere wil deze zomer nog trouwen. Het onkruid in de tuin moet weg tegen de Open Tuindagen, mijn kanaries kregen vier kleintjes. Ik moet dringend naar de kapper en naar de autokeuring. Hier ligt erg veel stof en het gras van mijn madammeke moet nog worden gemaaid. En de leliehaantjes eten al mijn lelies op.

En dan nog al de emotionele stuff.

Help! Ik wil zo graag eens bloggen en mijn favorieten lezen.
De dagen zijn veel te kort.

Lieve groetjes aan allen.

Artemis, in stresstoestand

“Dingen die ik graag nog zou verwezenlijken voor ik het tijdelijke met het eeuwige wissel?”

Gelukkig heb je die vraag niet zelf bedacht, Menck. Ik vind het namelijk een kutvraag. Ik heb er nog nooit over nagedacht en heb ook geen enkele intentie om het tijdelijke met het eeuwige te wisselen.

Buiten het sjouwen met kruiwagens dolomiet of grondverbeteraar, het enigermate proper houden van mijn huis, het onder controle houden van mijn lichaamslijn, het onderhouden van mijn familiale en vriendschapsbanden en het voortdurend bijplanten van nieuwe flora, zal ik waarschijnlijk nog weinig verwezenlijken in dit tijdelijke leven. Alsof ik dit voordien al heb gedaan en of het mij worst zou kunnen wezen?
Kinderen implementeer je namelijk niet, een job als directiesecretaresse onderga je jarenlang terwijl je hart elders ligt en bezit is meestal een kwestie van enkel maar geld. Laten we daarin objectief blijven en er liefst niet te veel over dromen. Zeg maar dat ik liever leef als een vogel op een tak.

Er zijn wel nog enkele dingen die ik graag verwezenlijkt zou zien.

Een hereniging van mijn directe familie zou werkelijk fantastisch zijn, want sinds het overlijden van mijn vader heerst hier een complete chaos terwijl we allen weten dat we van elkaar houden maar het enkel uiten in verwijten en wantrouwen en constant naast de kwestie lullen.

Ik zou het allerbeste bejaardentehuis voor mijn moeder willen vinden en haar verzorgers wil ik graag omkopen opdat die altijd vriendelijk met haar zouden zijn. Met mijn moeder moet respectvol omgegaan worden.

Mijn oudste dochter zou ik graag in de generieken zien verschijnen. Van geschreven pers tot helemaal in beeld.  Het is een geboren journaliste, ze is erg bescheiden maar heeft enorm veel in haar mars. Ze heeft een kritische kijk op de maatschappij en kan die enorm goed verwoorden.

Mijn jongste dochter wil ik gelukkig zien, ook al wil ze in ze in Duitsland blijven, met kindjes en een liefhebbende echtgenoot. Haar ambities zijn de mijne, ze hoeft het maar te zeggen. Met dien verstande natuurlijk dat ik haar en haar kroost heel vaak te zien zou krijgen.

En ik zou, enigszins beschaamd over zoveel pretentie, zij het op mijn sterfbed - het mag ook vroeger - tijdens een reuzeparty al degenen terug willen zien waarvan ik ooit gehouden heb. Een amicale babbel over hoe ons leven vorm heeft gekregen.

Ik zou al lachend de eeuwigheid ingaan.

Is het koffiezetapparaat uit? Is er genoeg brood voor morgen? Gaf ik de kinderen geld mee voor hun schoolreis? Straks moet ik nog langs de groenteboer. Wat koop ik voor de communicant waar we werden uitgenodigd? Pinkstermaandag, een extra dagje vrij, gelukkig even tijd voor die grote mand strijkgoed. Hopelijk regent het niet zodat de kinderen buiten kunnen spelen. Wat is het lang geleden dat ik mijn moeder nog belde.Wat zullen we eten vanavond? Zou de oudste toch ziek worden.? …

Waarom was het net die dag zo verschrikkelijk heet? Waarom had ze het net die dag zodanig druk op het werk dat ze geen tijd vond voor enkele privé gedachten?

Een moeder beleeft de verschrikkelijkste dag van haar leven omdat ze in de waan was dat ze haar zoontje van vijf maanden naar de crèche bracht en het niet daadwerkelijk deed. De dagelijkse routine die ze gedurende enkele minuten niet echt beleefde.

De parking waar haar wagen toen stond, zal ze nooit meer durven betreden. De doodstrijd van haar kind zal ze elke nacht beleven. Mensen zullen haar aanstaren, mensen zullen haar veroordelen.

Ik hoop van harte dat haar echtgenoot en familie haar zullen kunnen troosten in deze afschuwelijke periode waar ze nog doorheen moet.

Ik hoop dat andere jonge moeders die zo druk in de weer zijn voor het welzijn van hun kinderen zullen nadenken over deze tragedie en zich zullen realiseren dat zo’n ongeluk ook hen kan overkomen.

Wat gebeurde is verschrikkelijk. Ik heb zoveel medelijden met die moeder en probeer te begrijpen waaarom ze gedurende die zeven uren niet heeft kunnen terugdenken aan die enkele cruciale momenten die voor haar zoontje fataal zijn afgelopen.
Moet ze aangeklaagd worden wegens verzuim? Is haar leed nog niet voldoende?

Ik schrijf er niet graag over, stel dat ik plots diepongelukkig word terwijl ik vergat de hand op het hoofd te leggen bij gebrek aan de aanwezigheid van een houten houvast.

Er zijn zoveel mogelijke dwarsliggers in het leven die ik niet in de hand heb. Dingen die gebeuren buiten mijn wil om terwijl ik enkel behoorlijk tracht te leven.

In het gros van mijn bestaan ben ik gelukkig geweest. Bij momenten zelfs heel gelukkig, zoals nu.

De schoonheid van de natuur is hierbij een besef, een helpende hand, een ondersteuning alhoewel ik niet weet of zij mij zou kunnen troosten als het me niet goed zou gaan.

Nu wel want ik zie haar als de bevestiging van al wat liefde heet.

Mijn pioen bloeit eindelijk, een pioen mag nooit verplaatst worden. Ik ook niet.

Ik dank haar en degenen die me ook graag zien.

Dat moest ze ook nog leren, die dochter van me. Urenlang aanschuiven voor de jaarlijkse keuring, zonder eerst via de garage te zijn gegaan, zonder iets te eten, zonder Cosmopolitan om de staaltjes uit te scheuren  Zonder knappe gasten ook. Had ik maar een sudoku meegenomen.

We hadden meningsverschillen over de juiste aanschuifrij, ze geloofde mijn instructies niet en moest opnieuw invoegen met de nodige strubbelingen en gaf uiteindelijk toe dat haar moeder wel eens gelijk zou kunnen gehad hebben.

De muziek stond luid, het stampen met haar voeten op het ritme ervan werd me soms iets te machtig omdat haar ouwe bakske danig meeschommelde. Dat vond ze net het leuke ervan. Ik bleef rustig, uiterlijk. Amy Winehouse's 'Rehab’', haar nieuwste CD, kon ik gemakkelijk appreciëren.

De dame voor ons was druk bezig in de “Flair” en avanceerde niet alert genoeg volgens mijn dochters jeugdige temperament.

Nog acht wachtenden voor ons, en een namiddagbreak voor die stoere keurkerels die zich nadien weer bevestigen moesten. Waar is de tijd gebleven dat je ze nog kon omkopen?

We kregen al opmerkingen over het oorverdovende geluid van de choke die meermaals moest geactiveerd worden en mijn dochter had beziens. Ik denk dat het haar beviel.

Misschien was het daardoor dat ze vergat om opnieuw in neutraal te gaan staan voor ze een beurtje verder kwam.

Ze vertrok in eerste, kon niet meer op tijd stoppen en bumperde meermaals tegen het achterste van het brillende dametje voor ons.

En toen gebeurde er… niets. Voor ze wilde uitstappen om de schade te bekijken (ik hield haar nog net op tijd tegen), realiseerden we ons dat NIEMAND van de talrijke aanwezigen had gemerkt dat we een aanrijding hadden veroorzaakt. De dame voor ons las rustig haar boekje verder en onze achterligger had het te druk met zijn achteruitkijkspiegel.

Enkel wij gaapten verbouwereerd en lachten ons te pletter. Zoveel geluk, zoveel onwetendheid! Mijn voilà-daar-heb je-het bleek volledig overbodig.

Acht beurten hebben we tijd gehad om de schade op te meten. We zagen een bluts die er ook geen kon zijn aan de Corsa van het brillenmevrouwtje voor ons. Onze schade zouden we nadien wel gaan bekijken, privé.

Een groene kaart, enkel het stationair toerental (dialectisch ook wel 'ralenti' genoemd) moet ooit eens afgesteld worden. De choke zou daardoor minder problemen geven.

We hebben dat woord onthouden en het staat hier nu ook opgeschreven zodat we erover kunnen meepraten, indien ooit nodig.

Thuisgekomen durfden we de voorkant bekijken. Een bluts. Een blutske meer of minder in een zeventienjarige Toyota zal ons een zorg wezen. Niets aan de hand. We zijn erdoor!

Volgend jaar wil ze alleen gaan, naar de keuring. Ben ik blij!

Ik schrijf over kippen en konijnen, over mijn passies, over de natuur en over mijn dochters die ik moeilijk kan loslaten. Ik schrijf over vriendschap, over liefde en over de simpelste dingen die ik op een bepaald moment kwijt wil. Ik probeer de juiste woorden te vinden, mijn frustraties te overwinnen en mijn optimisme over te brengen aan degenen die het op hetzelfde moment moeilijker hebben dan ik.

Maar soms kan ik niemand laten voelen dat ik verdriet heb om MIJN moeder. MIJN moeder die ik, samen met mijn zus, vandaag heb moeten achterlaten in het ziekenhuis. De moeder die ik nooit meer zal zien als toen ze wist dat ik haar kind was, als grootmoeder van mijn kinderen.

Het wordt me teveel aan loslaten en verliezen. Ik moet schipperen tussen een beginnend en een eindigend leven, al wil ik liefst de eeuwigheid voor beiden.

Maar soms moet je moeilijke beslissingen nemen waarbij je je steeds afvraagt of hetgeen je doet wel het goede is.

Mijn moeder moest, na zeven jaar risico om haar leven, eindelijk in het ziekenhuis belanden. Zeven jaar heeft ze in onwetendheid geleefd over haar eigen welzijn. Wij namen uiteindelijk de risico’s, zij leefde.

En plots zijn er in haar afdeling geen benedens en geen bovens meer. Daar zijn ook geen livings en  geen deuren die je kan openmaken en sluiten als je er zin in hebt.

Ik begrijp haar verwardheid, ik begrijp dat ze zich niet wil laten wassen door vreemden. Ik begrijp haar verzet, haar innerlijke strijd tegen het niet meer voor zichzelf kunnen zorgen.

Het moet ontzettend moeilijk zijn voor haar. Hoe laat je jezelf los?

Maar ik wil haar niet laten wegkwijnen in het besef dat ze niet meer heeft. Ik kan haar niet meer naar waarheid geloven ook al probeert ze me het tegendeel te bewijzen, met de laatste krachten die haar nog resten.

Mijn moeder blijft sterk, haar kracht zal later de mijne zijn.

Eindeljjk kan ik de verantwoordelijkheden over mijn moeder delen met mensen die over ziektes als dementie meer verstand hebben en me kunnen zeggen hoe ik haar kan blijven tonen dat ik altijd van haar zal houden.

Het is MIJN moeder

Oneindig veel vragen werden gesteld, slechts enkele werden beantwoord. Misschien is het leven toch eindeloos!

Poulette, Pauline en Justine gaan verhuizen. Ze vinden dat hun ren te groot is geworden voor het dagelijkse gescharrel en het onderhoud ervan valt hen te zwaar.
Veertien dagen geleden gingen ze vroeger op stok om te vergaderen en zijn omstreeks middernacht tot het besluit gekomen dat ze hun riante villa met apart ophokverblijf willen overlaten aan de jeugd en dat zij zouden uitkijken naar een rusthuis temidden het groen. Dit weloverwogen besluit deelden ze me verleden week in alle sereniteit mee. Ik feliciteerde hen voor hun wijze voornemens en beloofde hen te helpen zoeken naar een nieuwe woonst. We bezochten samen enkele potentiële verblijven tot ik plots een lapje ongerepte natuur in het uiterste hoekje van mijn tuin ontdekte. De hennetjes waren er meteen voor gewonnen. De tuin van hun nieuwe residentie grenst rechts aan een perk met helleborussen en links hebben ze zicht op een border van eupatorium en rhododendrons. Hij situeert zich bovendien aan de zonnekant en biedt voldoende ruimte om te scharrelen en voor het nemen van een uitgebreid stofbad.

Hun huis, dat buurman Johnny voor hen vervaardigde, is gemaakt van geïmpregneerde houten paaltjes; de resten van een oude kinderschommel. De architectuur ervan is volledig geïntegreerd in de voorgeschreven bouwstijl van het dorp. Het ligt bovendien vlak onder een aantal dichte dennen die een perfecte bescherming bieden tegen wind en koude.

Toekomende week mogen Poulette, Pauline en Justine hun nieuw stekje betreden. Ze lopen nu al zenuwachtig rond te wroeten en wachten vol spanning af welke vloer Johnny voor hun slaapkamer heeft uitgekozen.

Justine last zelfs even een legstop in uit pure stress. Misschien heeft ze nog steeds last van die hemeroïden die ze opliep bij het leggen van het kingsize ei met twee dooiers.

Poulette en Pauline zijn daarentegen gelatener. Zij verheugen zich er tevens op dat Huppel en Puppel, de twee konijntjes met wie ze hun huidige verblijf delen, nu eindelijk eens van hun poep zullen blijven.

De tot op de naad versleten nachtjapon die je een vrouw als ik van haar lijf moest rukken moet meer dan twintig jaar oud zijn. Ik denk nog steeds dat die sexy overkomt. Ik trek hem enkel aan voor het kleuren van mijn haren. Het uitproberen van de ultieme kleur die mijn vroegere werkelijkheid het meest benadert. De kleur van het haar dat mijn dochter nu bezit en ik ooit nog zal evenaren, ooit.
Het moet zowat de drieëndertigste kleur zijn die ik over mijn haren uitprobeer en die me telkens weer doet hopen, dat ik er net zo mooi zal uitzien als de mevrouw die er op de verpakking zo prachtig bijstaat.De drieëdertigste keer dat ik de verfhandschoenen aantrek, potjes meng en schud, de lavabo nadien met meer dan detergenten te lijf ga en de bevlekte badmatjes vervang door nieuwe. 
Het was mijn uitdaging om dit stukje op mijn blog te zetten tijdens de dertig minuten haarkleurwachttijd. Het is me weer eens niet gelukt, wegens die verdomde haarpunten die minder tijd nodig hebben dan de rest. Ondanks het feit dat mijn epileerhappening intussentijd plaats moest vinden (voor dit stukje op mijn blog verschijnt) blijk ik tijd tekort te hebben en moet ik me haasten om niet bloedend, geïrriteerd of overtijd de hele boel te moeten gaan herdoen.
Het is een vrouwelijke bedoening die steeds gedoemd is te mislukken maar we proberen het telkens weer opnieuw. 
Ik moet nu dringend alles gaan afspoelen wil ik mijn eigenbeeld morgen nog een vertoning gunnen. 

Je kan het nog niet echt gevleugeld noemen, het is slechts gedonsd en van de vliegkunst heeft het nog geen graantje gegeten. De kleinste en eerste telg uit mijn volière is wat te vroeg uitgevlogen, zei buurman Johnny. Broertje of zusje heeft het niet overleefd en is waarschijnlijk bij het verlaten van het nest te pletter gestort. Mammy en pappy kanarie doen hun uiterste best om hun overlevend kind de beste kansen te geven. De kleine wordt nu op de bodem gevoed en gekoesterd en aangemaand tot vliegen. Het drinkbakje moet vervangen worden door een kleiner omdat Benjamin niet zou verdrinken. Als het binnen de drie dagen nog niet kan vliegen is het ook ten dode opgeschreven.

En zeggen dat Mammy en pappy heel binnenkort een nieuw nestje zullen bouwen en daarna nog eentje. Dat zijn pas optimisten!

Onze voeten krijgen eindelijk ook hun dag. Die wulpse en dartele teentjes van Zap wil ik ook.
Op 5 mei aanstaande geven de Belgische en Luxemburgse podologen u professioneel advies en een gratis voetscreening (whatever that might be). Zouden ze misschien een “peeling” of massage voor onze voetjes in petto hebben? Ik ben razend benieuwd naar mijn type voet en heb me alvast ingeschreven voor deze heuglijke dag.

Zouden ze ook knippen en lakken?
http://www.vichy.com/nl-be/podexine/page_2.asp

Ik hou het bij de eendjes, het koppeltje, de verliefden, die mijn vijver uitkozen om te baden.

Ik wou dat het mij ooit overkwam, die exclusiviteit van het liefhebben. Het voortdurend wachten op elkaar.

Het was eens, en nog eens. Maar het schijnt nooit lang te duren. Ik weet niet eens waarom.

Waarom hebben woorden van vroeger nu niet meer dezelfde betekenis?

Poulette heeft vast hemeroïden of allerminst een zeer pijnlijk poepgaatje. En of ze blij moet zijn dat ze haar ei kwijt is! Het lag in het konijnenhok, misschien kon ze daar rustiger haar gangetje gaan. Het is een voorteken, het kan niet anders: Poulette wil voor mij een man met potentie die graag zijn eitje lust. Zulke kolossen zijn trouwens niet verkrijgbaar in de handel. Daar bestaan geen passende dekseltjes voor.

“Eieren zijn lang houdbaar, zelfs buiten de koelkast.

Alleen in China maakt men van de zgn. "Duizendjarige" eieren nog steeds een delicatesse. Dat ze hooguit zes maand oud zijn, zegt men er dan maar niet bij”.

Ik geef mijn adonis nog even respijt.

Ik heb schuldgevoelens omdat ik niet meer blog.

Het gaat niet zozeer om het schrijven zelf, want dat komt ooit wel als er voldoende bagage in woorden omgezet kan worden. Ik schrijf er maar op los.

Nee, bloggen is veel meer. Het is een engagement. Ik wil die mooie stukjes van jullie niet missen en ik wil er ook op antwoorden. Een heerlijk verzet, een lach op één mijner miljarden gezichten. De herkenbare perikelen van mijn medemens terwijl mijn rug pijn doet van het stomme wieden.

Bloggen is voor mij een dessert: iets voor na de dagtaak, een ontspanning, een uitkijken naar wat anderen hebben geschreven. Het is een poging om iets uit mijn hersenkronkels te halen terwijl het voordien al werd voorgekauwd, beleefd en afgewogen of het al dan niet zinvol is om het aan anderen mee te delen. Het staat er plots en wordt verzonden. En er is intussen heel veel meer.

Maar er staat begot zoveel onkruid in mijn tuin. En ik wil dit jaar een wilde weide vol stoere, langlevende kleuren. Bovendien wil ik zelf ook een bruin kleurtje dat me er beter uit doet zien.

Er is dit seizoen zoveel gebloei in deze droge grond. Het gras moet worden gemaaid, onkruid moet worden verdelgd. Er moeten vogels worden begluurd die kattenharen naar hun nest vervoeren. Ik wil de merels zien die ruzie maken en de kleintjes die ik beoog te redden. Maar ook de eksters die eieren stelen uit andere nesten, de lafaards. Ik moet ze achterna hollen, als een wilde.
Ik wil de eekhoorntjes gekke apensprongen zien maken. Mijn volièrefamilie moet eiwit uit gekookte eitjes. Ik wil persé dat het mannetje zijn broedende vrouwtje liefdevol voedt. Hij moet haar ook voldoende drinken brengen en dat wil ik gezien hebben. Uit zijn gezang alleen zullen geen gezonde kleintjes volgen terwijl zij daar zit te zweten.

Ik wil, kortom, alles zien en beleven. Ik wil de bloesems blad zien worden. Ik wil de natuur zien stagneren - hij moet zich uiterst langzaam bewegen - voor ons allemaal. Voor de mensheid en de gevoelens die wij willen hebben tegenover elkaar.

Dan zijn er nog die eerste liefdes die ook de laatsten zullen zijn.

Ach, ik hou van jullie allen, meer hoeft niet voor mij.

Het zit allemaal in elkaar verweven.

Ze zijn uiterst grappig, die beestjes. Ik wist van hun bestaan niet af maar ze waren hier wel degelijk vandaag, op mijn eigenste terras.
Ze zijn het spiegelbeeld van zichzelfve en hebben waarschijnlijk het carnavalsbal gemist. Want ze dragen maskers. Twee grote ogen, een spitse neus en grote mond.
Zijn ze niet prachtig mooi?