Is het koffiezetapparaat uit? Is er genoeg brood voor morgen? Gaf ik de kinderen geld mee voor hun schoolreis? Straks moet ik nog langs de groenteboer. Wat koop ik voor de communicant waar we werden uitgenodigd? Pinkstermaandag, een extra dagje vrij, gelukkig even tijd voor die grote mand strijkgoed. Hopelijk regent het niet zodat de kinderen buiten kunnen spelen. Wat is het lang geleden dat ik mijn moeder nog belde.Wat zullen we eten vanavond? Zou de oudste toch ziek worden.? …

Waarom was het net die dag zo verschrikkelijk heet? Waarom had ze het net die dag zodanig druk op het werk dat ze geen tijd vond voor enkele privé gedachten?

Een moeder beleeft de verschrikkelijkste dag van haar leven omdat ze in de waan was dat ze haar zoontje van vijf maanden naar de crèche bracht en het niet daadwerkelijk deed. De dagelijkse routine die ze gedurende enkele minuten niet echt beleefde.

De parking waar haar wagen toen stond, zal ze nooit meer durven betreden. De doodstrijd van haar kind zal ze elke nacht beleven. Mensen zullen haar aanstaren, mensen zullen haar veroordelen.

Ik hoop van harte dat haar echtgenoot en familie haar zullen kunnen troosten in deze afschuwelijke periode waar ze nog doorheen moet.

Ik hoop dat andere jonge moeders die zo druk in de weer zijn voor het welzijn van hun kinderen zullen nadenken over deze tragedie en zich zullen realiseren dat zo’n ongeluk ook hen kan overkomen.

Wat gebeurde is verschrikkelijk. Ik heb zoveel medelijden met die moeder en probeer te begrijpen waaarom ze gedurende die zeven uren niet heeft kunnen terugdenken aan die enkele cruciale momenten die voor haar zoontje fataal zijn afgelopen.
Moet ze aangeklaagd worden wegens verzuim? Is haar leed nog niet voldoende?

Ik schrijf er niet graag over, stel dat ik plots diepongelukkig word terwijl ik vergat de hand op het hoofd te leggen bij gebrek aan de aanwezigheid van een houten houvast.

Er zijn zoveel mogelijke dwarsliggers in het leven die ik niet in de hand heb. Dingen die gebeuren buiten mijn wil om terwijl ik enkel behoorlijk tracht te leven.

In het gros van mijn bestaan ben ik gelukkig geweest. Bij momenten zelfs heel gelukkig, zoals nu.

De schoonheid van de natuur is hierbij een besef, een helpende hand, een ondersteuning alhoewel ik niet weet of zij mij zou kunnen troosten als het me niet goed zou gaan.

Nu wel want ik zie haar als de bevestiging van al wat liefde heet.

Mijn pioen bloeit eindelijk, een pioen mag nooit verplaatst worden. Ik ook niet.

Ik dank haar en degenen die me ook graag zien.

Dat moest ze ook nog leren, die dochter van me. Urenlang aanschuiven voor de jaarlijkse keuring, zonder eerst via de garage te zijn gegaan, zonder iets te eten, zonder Cosmopolitan om de staaltjes uit te scheuren  Zonder knappe gasten ook. Had ik maar een sudoku meegenomen.

We hadden meningsverschillen over de juiste aanschuifrij, ze geloofde mijn instructies niet en moest opnieuw invoegen met de nodige strubbelingen en gaf uiteindelijk toe dat haar moeder wel eens gelijk zou kunnen gehad hebben.

De muziek stond luid, het stampen met haar voeten op het ritme ervan werd me soms iets te machtig omdat haar ouwe bakske danig meeschommelde. Dat vond ze net het leuke ervan. Ik bleef rustig, uiterlijk. Amy Winehouse's 'Rehab’', haar nieuwste CD, kon ik gemakkelijk appreciëren.

De dame voor ons was druk bezig in de “Flair” en avanceerde niet alert genoeg volgens mijn dochters jeugdige temperament.

Nog acht wachtenden voor ons, en een namiddagbreak voor die stoere keurkerels die zich nadien weer bevestigen moesten. Waar is de tijd gebleven dat je ze nog kon omkopen?

We kregen al opmerkingen over het oorverdovende geluid van de choke die meermaals moest geactiveerd worden en mijn dochter had beziens. Ik denk dat het haar beviel.

Misschien was het daardoor dat ze vergat om opnieuw in neutraal te gaan staan voor ze een beurtje verder kwam.

Ze vertrok in eerste, kon niet meer op tijd stoppen en bumperde meermaals tegen het achterste van het brillende dametje voor ons.

En toen gebeurde er… niets. Voor ze wilde uitstappen om de schade te bekijken (ik hield haar nog net op tijd tegen), realiseerden we ons dat NIEMAND van de talrijke aanwezigen had gemerkt dat we een aanrijding hadden veroorzaakt. De dame voor ons las rustig haar boekje verder en onze achterligger had het te druk met zijn achteruitkijkspiegel.

Enkel wij gaapten verbouwereerd en lachten ons te pletter. Zoveel geluk, zoveel onwetendheid! Mijn voilà-daar-heb je-het bleek volledig overbodig.

Acht beurten hebben we tijd gehad om de schade op te meten. We zagen een bluts die er ook geen kon zijn aan de Corsa van het brillenmevrouwtje voor ons. Onze schade zouden we nadien wel gaan bekijken, privé.

Een groene kaart, enkel het stationair toerental (dialectisch ook wel 'ralenti' genoemd) moet ooit eens afgesteld worden. De choke zou daardoor minder problemen geven.

We hebben dat woord onthouden en het staat hier nu ook opgeschreven zodat we erover kunnen meepraten, indien ooit nodig.

Thuisgekomen durfden we de voorkant bekijken. Een bluts. Een blutske meer of minder in een zeventienjarige Toyota zal ons een zorg wezen. Niets aan de hand. We zijn erdoor!

Volgend jaar wil ze alleen gaan, naar de keuring. Ben ik blij!

Ik schrijf over kippen en konijnen, over mijn passies, over de natuur en over mijn dochters die ik moeilijk kan loslaten. Ik schrijf over vriendschap, over liefde en over de simpelste dingen die ik op een bepaald moment kwijt wil. Ik probeer de juiste woorden te vinden, mijn frustraties te overwinnen en mijn optimisme over te brengen aan degenen die het op hetzelfde moment moeilijker hebben dan ik.

Maar soms kan ik niemand laten voelen dat ik verdriet heb om MIJN moeder. MIJN moeder die ik, samen met mijn zus, vandaag heb moeten achterlaten in het ziekenhuis. De moeder die ik nooit meer zal zien als toen ze wist dat ik haar kind was, als grootmoeder van mijn kinderen.

Het wordt me teveel aan loslaten en verliezen. Ik moet schipperen tussen een beginnend en een eindigend leven, al wil ik liefst de eeuwigheid voor beiden.

Maar soms moet je moeilijke beslissingen nemen waarbij je je steeds afvraagt of hetgeen je doet wel het goede is.

Mijn moeder moest, na zeven jaar risico om haar leven, eindelijk in het ziekenhuis belanden. Zeven jaar heeft ze in onwetendheid geleefd over haar eigen welzijn. Wij namen uiteindelijk de risico’s, zij leefde.

En plots zijn er in haar afdeling geen benedens en geen bovens meer. Daar zijn ook geen livings en  geen deuren die je kan openmaken en sluiten als je er zin in hebt.

Ik begrijp haar verwardheid, ik begrijp dat ze zich niet wil laten wassen door vreemden. Ik begrijp haar verzet, haar innerlijke strijd tegen het niet meer voor zichzelf kunnen zorgen.

Het moet ontzettend moeilijk zijn voor haar. Hoe laat je jezelf los?

Maar ik wil haar niet laten wegkwijnen in het besef dat ze niet meer heeft. Ik kan haar niet meer naar waarheid geloven ook al probeert ze me het tegendeel te bewijzen, met de laatste krachten die haar nog resten.

Mijn moeder blijft sterk, haar kracht zal later de mijne zijn.

Eindeljjk kan ik de verantwoordelijkheden over mijn moeder delen met mensen die over ziektes als dementie meer verstand hebben en me kunnen zeggen hoe ik haar kan blijven tonen dat ik altijd van haar zal houden.

Het is MIJN moeder

Oneindig veel vragen werden gesteld, slechts enkele werden beantwoord. Misschien is het leven toch eindeloos!

Poulette, Pauline en Justine gaan verhuizen. Ze vinden dat hun ren te groot is geworden voor het dagelijkse gescharrel en het onderhoud ervan valt hen te zwaar.
Veertien dagen geleden gingen ze vroeger op stok om te vergaderen en zijn omstreeks middernacht tot het besluit gekomen dat ze hun riante villa met apart ophokverblijf willen overlaten aan de jeugd en dat zij zouden uitkijken naar een rusthuis temidden het groen. Dit weloverwogen besluit deelden ze me verleden week in alle sereniteit mee. Ik feliciteerde hen voor hun wijze voornemens en beloofde hen te helpen zoeken naar een nieuwe woonst. We bezochten samen enkele potentiële verblijven tot ik plots een lapje ongerepte natuur in het uiterste hoekje van mijn tuin ontdekte. De hennetjes waren er meteen voor gewonnen. De tuin van hun nieuwe residentie grenst rechts aan een perk met helleborussen en links hebben ze zicht op een border van eupatorium en rhododendrons. Hij situeert zich bovendien aan de zonnekant en biedt voldoende ruimte om te scharrelen en voor het nemen van een uitgebreid stofbad.

Hun huis, dat buurman Johnny voor hen vervaardigde, is gemaakt van geïmpregneerde houten paaltjes; de resten van een oude kinderschommel. De architectuur ervan is volledig geïntegreerd in de voorgeschreven bouwstijl van het dorp. Het ligt bovendien vlak onder een aantal dichte dennen die een perfecte bescherming bieden tegen wind en koude.

Toekomende week mogen Poulette, Pauline en Justine hun nieuw stekje betreden. Ze lopen nu al zenuwachtig rond te wroeten en wachten vol spanning af welke vloer Johnny voor hun slaapkamer heeft uitgekozen.

Justine last zelfs even een legstop in uit pure stress. Misschien heeft ze nog steeds last van die hemeroïden die ze opliep bij het leggen van het kingsize ei met twee dooiers.

Poulette en Pauline zijn daarentegen gelatener. Zij verheugen zich er tevens op dat Huppel en Puppel, de twee konijntjes met wie ze hun huidige verblijf delen, nu eindelijk eens van hun poep zullen blijven.

De tot op de naad versleten nachtjapon die je een vrouw als ik van haar lijf moest rukken moet meer dan twintig jaar oud zijn. Ik denk nog steeds dat die sexy overkomt. Ik trek hem enkel aan voor het kleuren van mijn haren. Het uitproberen van de ultieme kleur die mijn vroegere werkelijkheid het meest benadert. De kleur van het haar dat mijn dochter nu bezit en ik ooit nog zal evenaren, ooit.
Het moet zowat de drieëndertigste kleur zijn die ik over mijn haren uitprobeer en die me telkens weer doet hopen, dat ik er net zo mooi zal uitzien als de mevrouw die er op de verpakking zo prachtig bijstaat.De drieëdertigste keer dat ik de verfhandschoenen aantrek, potjes meng en schud, de lavabo nadien met meer dan detergenten te lijf ga en de bevlekte badmatjes vervang door nieuwe. 
Het was mijn uitdaging om dit stukje op mijn blog te zetten tijdens de dertig minuten haarkleurwachttijd. Het is me weer eens niet gelukt, wegens die verdomde haarpunten die minder tijd nodig hebben dan de rest. Ondanks het feit dat mijn epileerhappening intussentijd plaats moest vinden (voor dit stukje op mijn blog verschijnt) blijk ik tijd tekort te hebben en moet ik me haasten om niet bloedend, geïrriteerd of overtijd de hele boel te moeten gaan herdoen.
Het is een vrouwelijke bedoening die steeds gedoemd is te mislukken maar we proberen het telkens weer opnieuw. 
Ik moet nu dringend alles gaan afspoelen wil ik mijn eigenbeeld morgen nog een vertoning gunnen. 

Je kan het nog niet echt gevleugeld noemen, het is slechts gedonsd en van de vliegkunst heeft het nog geen graantje gegeten. De kleinste en eerste telg uit mijn volière is wat te vroeg uitgevlogen, zei buurman Johnny. Broertje of zusje heeft het niet overleefd en is waarschijnlijk bij het verlaten van het nest te pletter gestort. Mammy en pappy kanarie doen hun uiterste best om hun overlevend kind de beste kansen te geven. De kleine wordt nu op de bodem gevoed en gekoesterd en aangemaand tot vliegen. Het drinkbakje moet vervangen worden door een kleiner omdat Benjamin niet zou verdrinken. Als het binnen de drie dagen nog niet kan vliegen is het ook ten dode opgeschreven.

En zeggen dat Mammy en pappy heel binnenkort een nieuw nestje zullen bouwen en daarna nog eentje. Dat zijn pas optimisten!

Onze voeten krijgen eindelijk ook hun dag. Die wulpse en dartele teentjes van Zap wil ik ook.
Op 5 mei aanstaande geven de Belgische en Luxemburgse podologen u professioneel advies en een gratis voetscreening (whatever that might be). Zouden ze misschien een “peeling” of massage voor onze voetjes in petto hebben? Ik ben razend benieuwd naar mijn type voet en heb me alvast ingeschreven voor deze heuglijke dag.

Zouden ze ook knippen en lakken?
http://www.vichy.com/nl-be/podexine/page_2.asp

Ik hou het bij de eendjes, het koppeltje, de verliefden, die mijn vijver uitkozen om te baden.

Ik wou dat het mij ooit overkwam, die exclusiviteit van het liefhebben. Het voortdurend wachten op elkaar.

Het was eens, en nog eens. Maar het schijnt nooit lang te duren. Ik weet niet eens waarom.

Waarom hebben woorden van vroeger nu niet meer dezelfde betekenis?

Poulette heeft vast hemeroïden of allerminst een zeer pijnlijk poepgaatje. En of ze blij moet zijn dat ze haar ei kwijt is! Het lag in het konijnenhok, misschien kon ze daar rustiger haar gangetje gaan. Het is een voorteken, het kan niet anders: Poulette wil voor mij een man met potentie die graag zijn eitje lust. Zulke kolossen zijn trouwens niet verkrijgbaar in de handel. Daar bestaan geen passende dekseltjes voor.

“Eieren zijn lang houdbaar, zelfs buiten de koelkast.

Alleen in China maakt men van de zgn. "Duizendjarige" eieren nog steeds een delicatesse. Dat ze hooguit zes maand oud zijn, zegt men er dan maar niet bij”.

Ik geef mijn adonis nog even respijt.

Ik heb schuldgevoelens omdat ik niet meer blog.

Het gaat niet zozeer om het schrijven zelf, want dat komt ooit wel als er voldoende bagage in woorden omgezet kan worden. Ik schrijf er maar op los.

Nee, bloggen is veel meer. Het is een engagement. Ik wil die mooie stukjes van jullie niet missen en ik wil er ook op antwoorden. Een heerlijk verzet, een lach op één mijner miljarden gezichten. De herkenbare perikelen van mijn medemens terwijl mijn rug pijn doet van het stomme wieden.

Bloggen is voor mij een dessert: iets voor na de dagtaak, een ontspanning, een uitkijken naar wat anderen hebben geschreven. Het is een poging om iets uit mijn hersenkronkels te halen terwijl het voordien al werd voorgekauwd, beleefd en afgewogen of het al dan niet zinvol is om het aan anderen mee te delen. Het staat er plots en wordt verzonden. En er is intussen heel veel meer.

Maar er staat begot zoveel onkruid in mijn tuin. En ik wil dit jaar een wilde weide vol stoere, langlevende kleuren. Bovendien wil ik zelf ook een bruin kleurtje dat me er beter uit doet zien.

Er is dit seizoen zoveel gebloei in deze droge grond. Het gras moet worden gemaaid, onkruid moet worden verdelgd. Er moeten vogels worden begluurd die kattenharen naar hun nest vervoeren. Ik wil de merels zien die ruzie maken en de kleintjes die ik beoog te redden. Maar ook de eksters die eieren stelen uit andere nesten, de lafaards. Ik moet ze achterna hollen, als een wilde.
Ik wil de eekhoorntjes gekke apensprongen zien maken. Mijn volièrefamilie moet eiwit uit gekookte eitjes. Ik wil persé dat het mannetje zijn broedende vrouwtje liefdevol voedt. Hij moet haar ook voldoende drinken brengen en dat wil ik gezien hebben. Uit zijn gezang alleen zullen geen gezonde kleintjes volgen terwijl zij daar zit te zweten.

Ik wil, kortom, alles zien en beleven. Ik wil de bloesems blad zien worden. Ik wil de natuur zien stagneren - hij moet zich uiterst langzaam bewegen - voor ons allemaal. Voor de mensheid en de gevoelens die wij willen hebben tegenover elkaar.

Dan zijn er nog die eerste liefdes die ook de laatsten zullen zijn.

Ach, ik hou van jullie allen, meer hoeft niet voor mij.

Het zit allemaal in elkaar verweven.

Ze zijn uiterst grappig, die beestjes. Ik wist van hun bestaan niet af maar ze waren hier wel degelijk vandaag, op mijn eigenste terras.
Ze zijn het spiegelbeeld van zichzelfve en hebben waarschijnlijk het carnavalsbal gemist. Want ze dragen maskers. Twee grote ogen, een spitse neus en grote mond.
Zijn ze niet prachtig mooi?

Bij gebrek aan woordelijke inspiratie kunnen gevoelens via een foto ook dienen op een blog.

Het was een prachtig lentedagje. Ik zag zes zonnende kikkers in de vijver, de padden hebben hun dril al in slierten afgegooid.
De volièrevogeltjes zijn druk in de weer om een nestje te bouwen. Hoe is het mogelijk, ze wonen hier slechts enkele maanden! Ze voelen zich thuis, ze zijn gelukkig, het kan niet anders.
Dat ik eindelijk eens van heel dichtbij het hele nestproces kan bekijken, het is wonderbaarlijk. Johnny, mijn buurman-vogelliefhebber, maakte voor hen een geïmproviseerd nestkastje met nestmateriaal en stukjes cypres. Nieuwsgierig zijn ze wel, maar ze zijn er niet mee gediend; ze willen hun eigen nestje bouwen. Elders, waar zij het zelf bepalen. Uiterst boeiend om dit alles te mogen bekijken. Ik voel geluk.

De zon ging vanavond bijna bloedrood onder. Haar kleurtje zou - aloude volkswijsheid indachtig - regen voorspellen.

Geef mij de lente en ik ben voorwaar een gelukkig mens!

Hoofdschuddend doorprikt ze haastig de kleurrijke ballonnen die daar nog wapperen na haar moeders infantiele nachtelijke escapades. Wat zouden de buren wel hebben gepeinsd over die versieringen op de oprit van haar ouderlijk huis?

Wijselijk had ze zich die vooravond onzichtbaar gemaakt voor mijn uitzonderlijk bezoek. Ze kreeg nog net de opblazende kaakbewegingen mee van Menck, Philou en Elfje voor ze wegspurtte in haar rood overjaars autootje.

Philou en Menck! Alsof die twee mannen elkaar al jarenlang kenden. Ze versjouwden tafels, stoelen, borden en plateaus met de bijhorende pleasances.

Philou hield enkel die één of andere passievrucht voor een avocado maar bewees vervolgens zijn kunst in het partjessnijden.

Alles was klaar, de rest van de genodigden mocht aanrukken vooraleer de Camenbert helemaal wegsmolt voor de hitte van de brandende haard.

Raf, de perfecte gentleman, kwam ons dra vervoegen. Op enige onwennigheid heb ik hem niet kunnen betrappen. Met zijn mooi Limburgs accent haakte hij snel in op onze blogervaringen.

Plots meldde Zap zich telefonisch aan op enkele tientallen meters hier vandaan. Ik herkende haar onmiddellijk toen ik haar tegemoet snelde: zwaaiend naast haar nieuw verworven bordeaux wagentje. Zij kon me niet missen, een giant balloon bengelde immers aan mijn antenne.

Stevig beladen met allerlei presentjes en hapjes werd ze gekust en gehugd. Nadien haastte ze zich naar de keuken en bereidde daar voor ons ettelijke exquise vishapjes op witloofschuitjes.

Ncumisa deed uiteindelijk haar imposante intrede. Heeft dat vrouwtje een innemende lach!

Och wat; het was meteen supergezelligheid troef.
Zap is als haar schrijven; een klaterende woordenwaterval. Met haar twee voetjes op de grond genoot ze met volle teugen van de voor ons schuchter aandoende Hill, die thuis blijkbaar even wild kan zijn als zijn blonde deerne. Af en toe hielden ze elkaars handje of vingertje vast of wisselden ze verliefde zoentjes uit (dat heb ik ook gezien, jaja!).

Philou is een “Philou hônete”, een grapjas van de hoogste graad. Zelfs alcoholvrij (hij had zijn eigen illustere drankjes mee) kan hij l(a)(u)llen als de beste. Mooi om zien hoe die twee duifjes het zo goed met elkaar kunnnen vinden.

Raf is super sympathiek; een man die zich aanpast aan elke situatie, zich kan wegcijferen en af en toe (als hij de kans krijgt in die uitgelaten bende) uitpakt met een grappige noot.

Ncumisa heeft me geraakt in haar dromen. Zij wordt beslist nooit oud, ze heeft nog veel te veel te beleven. Ik wens een man voor haar die haar begeert, die haar koestert om haar eerlijkheid en haar bevalligheid.

Hoe kan je in godsnaam Menck beschrijven? Nature en personne? Hij is gewoon zichzelve. Hij zal altijd en overal zo zijn. Een brokje kaas waar iedereen in wil prikken terwijl hij het liever zelf niet beseft. Anoniem in zijn woorden, warm voor ieders hart.

Als laatste is het niet eenvoudig om hier weer te geven wat ik aan emoties had en overhoudt.

Ik bleef alleen achter om een uur of negen 's morgens en kijk vandaag nog terug op een heerlijke samenzijn van mensen die uiterst herkenbaar zijn.

Een stukje muziek, een reuzenboeket, een schaap met een hartje, een magnumfles vol bruisende geestrijkheid, de adorabele plant in de schelpjespot, de olijfolie in drie soorten. Alsof jullie aanwezigheid nog niet voldoende was!

Virtueel kan dus zeker en vast echt worden!

De koele berging telt nog veel Leffe’s, pilsjes, porto en wijn en nog vier flessen Menck. Het water is - begrijpe wie kan - op.

De morgen na de meeting vond ik op mijn aanrecht een briefje met daarop gekriebeld: "Philou was here!"
Deze foto bewijst dat daar geen woord van gelogen is.

Dit is geen gezeur, het is de puurste realiteit.

Mijn Compostella-“vriend” kwam in december terug uit bedevaart om zijn sleutels op te halen. Hij had het goed gesteld, maar had het te druk om dankjewel te zeggen voor het feit dat ik zijn planten had verzorgd, voor de contacten met de politie, voor het barricaderen van zijn garagepoort en voor de emmers gerecupereerd water die zijn lek dak hadden achtergelaten.

Ik had zijn twee kaartjes niet ontvangen die hij zogezegd had verstuurd.

Intussen was zijn magerheid ‘dikker’ geworden, de pelgrimvlaggetjes hingen aan zijn muren en kerst was allang gepasseerd. Al die tijd hoorde ik niets van hem.

Wat had hij geluk dat ik drie maanden later thuis was en hij me kon vragen of ik hem dringend naar het station van Mechelen wilde brengen. Een nieuwe reis kondigde zich aan: Argentinië. Hij had zich van dag vergist. Hij had het de laatste maanden erg druk gehad, mijn telefoonnummer was niet te vinden en hij had meermaals aan mijn deur gestaan. Tevergeefs.

Hij vond dat maanden zo snel voorbijvlogen maar gaf toe dat hij me eerder had moeten contacteren.

Ik twijfelde na zijn ondankbaarheid van weleer om hem nogmaals uit zijn problemen te helpen. Ik had moeite met het weigeren. Hij zou mijn benzine vergoeden en alles weer goedmaken. Hij omhelsde me steviger en frequenter dan me lief was toen hij in mijn auto stapte. Mijn stem verraadde dat ik hem enkel plichtsbewust wilde helpen. Het deerde hem weinig, want hij moest zijn GSM nog opladen in de sigarettenaansteker van mijn auto. De tijd drong, ik moest het uiterste uit mijn wagentje halen opdat hij op tijd het vliegtuig zou halen.

Dit keer kreeg ik de sleutel van zijn voordeur toegeworpen. Achteloos, in de auto, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Alsof we de dikste vrienden waren. Het was voldoende dat ik elke week de planten zou gieten. Over het leegmaken van de emmers overgelopen water op de dakverdieping sprak hij dit maal niet. Misschien was het lek intussen wel hersteld.

Een maand zou hij wegblijven om zich te vervolledigen in de Zuid-Amerikaanse dansen; de Chacarera en de Zapateros.

Het beeld dat ik kreeg van zijn achtergelaten huis was nog schrijnender dan bij zijn vorig vertrek; de lampen in zijn slaapkamer en badkamer brandden nog, de afgeknaagde kippenbillen versierden het aanrecht samen met een enorme stapel afwas. Het was alsof hij net terug gekomen was uit bedevaart. Dit keer stond ook geen tweede emmer klaar om op de zolder het regenwater over te scheppen van het nog steeds lekkende dak.

Ik kreeg een kaartje en de e-mails die hij naar zijn vrienden stuurt, worden mij dit keer ook toevertrouwd.

Hier is er zo eentje (zijn schrijf- en taalfouten serveer ik u er graag bij):

“Hola,
nog 2 dagen te gaan , maar ik kom zeker terug: een land om verliefd op te worden.
Gistern morgen gekeken naar de les canyengue die Réné fkrijgt van Mirta del Sol, volgende keer ga ik ook ieper in op deze dans.
Gisteren van 13 tot 15u dansles : eerste noties van de chacarera . Ik vind het behoorlijk moeilijk, vooral de zapateros.
Daarna verder oefening op milonga, tango en Tangovals .
Daarna gaan kijken voor schoenen voor ML , zonder resultaat .
om 19u naar La Arrangue , waar Joél zit : Ik dans er met zijn vriendin Linda en met Mabel, Suzanne, Gricelle tot de zaak gesloten wordt . Dan stap ik richting Club Gricel( mijn kotgenoten verklaren mij gek dat ik dat tevoet doe , maar op die manier verken ik de stad.
De kleine club is barstenvol, dus ga ik eerst iets eten : chica pizza especial dela casamet un cervessa grande : Wanneer ik de kleine zie aanrukken , denk ik dat ik hem nooit opkrijg , maar hij is zo lekker dat het mij toch lukt .
Een blik in de club leert me dat ik niet moet aandringen , dansen lukt toch niet .Dus te voet naar huis , onderweg een helados van 270 gr gekocht ( 35 BEF)
Ik eet hem thuis op met de 3 dames :Ulli, Gigi en Nathalia .
Ik woon een typische discussie bij , ober kleren , over mannen , over de figuur, de benen .
Mijn fotos zijn de bewijzen van de tweestrijd die ontbrand tussen Gigi en Ulli over wie de dikste benen heeft .
Om 2u30 is de strijd gesreden en gaan we slapen .”

Ik ken die mensen niet en het kan me ook weinig schelen of hij dit stukje leest. Ik ben minder altruïstisch dan ik dacht.

Zaterdag aanstaande (tijdens de meeting dus) komt hij terug om zijn sleutel op te halen. Hopelijk na zessen, zodat ik hem aan jullie kan voorstellen. Ik denk dat ik deze “vriendschap” een definitieve schop moet geven.

Het was leuk, dat hechte groepje van virtuele mensen, dat langzaam werd opgebouwd in bloggenland. Menselijke ervaringen, humor, fictie of realiteit, het was er bij momenten heerlijk vertoeven.

Het groepje werd uitgebreider, meer reacties, persoonlijke toetsen. Het werd tijd voor een meeting. We wilden de personen leren kennen die achter die computers zaten en een deel van hun vrije tijd wilden besteden aan menselijk contact. Oké, bloggen.be is niet het ideale medium om zulks te doen en hun al dan niet objectieve statistieken hebben ons de nodige vragen en ergernissen bezorgd.

Mensen onder ons verhuizen nu eenmaal, mensen onder ons leren een nieuwe partner kennen.

Mensen onder ons hebben soms geen zin om te schrijven. Mensen onder ons zijn soms te verdrietig om te schrijven of niet tevreden met reacties die uitblijven of die vatbaar zijn voor verkeerde interpretaties.

Sommigen hebben amper tijd voor zichzelf, anderen moeten een nestje bouwen. Partners en kinderen gaan nu eenmaal voor. Sommigen zijn te kritisch voor een ander, anderen hebben problemen thuis.

En dan was er Menck, de animator onder ons, die ons wilde samenhouden en daar zijn uiterste best voor deed. Ik begrijp dat hij ons enthousiasme mist, dat hij meer wil dan een sporadisch reageren. Dat hij het beu is als leider te worden aanzien, als lijmer van wat het virtuele meer kan doen.

En zie; hij heeft zich teruggetrokken uit Bloggenland. Geen humor meer, geen mooie stukjes meer die ons allen aan het lachen brachten. Geen reacties meer van hem, ook niet meer van Hill en Zapnimf.

Ik heb ook geen zin meer om te schrijven, er is geen groepje meer. De cursus ben ik allang vergeten, ik vind geen nieuwe woorden meer om te antwoorden, om te lachen, om te huilen, om mezelf uit te dagen.

Maandag. De witte wijn wordt moeizaam koel gesteld, zal ik de rode chambreren? De kaassoorten staan op een lijstje voor de grote boodschappen.

Het zou leuk worden, menselijk leuk. Een babbel, een drankje, dat ietsje meer of dat ietsje minder, die uitdaging op klein niveau waar we allen zo bang voor zijn.

Ik had het aangedurfd in dit leven. Het zou een ervaring meer betekend hebben, een stukje om over te schrijven, een foto meer in mijn levensalbum.

Maar ja, we zijn mensen, we deinzen voortdurend terug voor hetgeen we nog niet kennen, we wikken en we wegen. Durven we het niet aan?

En tenslotte zitten we op zaterdag 24 maart aanstaande allemaal thuis te denken aan hetgeen we hadden kunnen doen.

De kaasschotel is dus nog niet besteld. Jullie weten dat ik van gezelligheid hou. Zou ik het wel doen? Ik wil niets materieels bestellen dat niet in menselijke handen valt.

Is er nog iemand die er zin in heeft? Ik zou het heel graag willen weten.

UPDATE:

Nee, nee, niet in Brussel. Ze moest niet bij Verhofstadt zijn. Ze was ook niet op doorreis naar Frau Merkel. Haar missie lag verleden week in het kleine burgerstadje Mechelen. Bush was niet meegekomen, iemand anders begeleidde haar, maar die persoon was van weinig belang al droeg hij hetzelfde uniform.

Haar schouders werden verbreed door épaulettes waardoor ze er wat gendarmachtig uitzag.

Ze sprak gebroken Nederlands, maar de conversaties in het Frans vlotten vrij goed. Ja, in het Engels kon ze ook een mondje meepraten. Ze had eerst Kind en Gezin bezocht in de stad en daarna had ze een bezoek gebracht aan mijn moeder. Humble als ze is, was ze aan de voordeur blijven staan voor een babbel. Ze hoefde geen kopje koffie. Het was een vriendelijke vrouw. Mijn moeder vond haar knap, ze is wel iets te klein voor onze Germaanse gestalte. Ze was bruingebrand, wat had ze geluk dat ze nooit in de zon moest liggen. Ze vond mijn moeder knap en heel bevallig.

Als ze de volgende keer nog eens op bezoek komt, zal mijn moeder me verwittigen zodat ik op tijd in Mechelen kan geraken. Jammer dat ik er niet bij kon zijn, want het gesprek was vreselijk interessant.

Inderdaad, Condoleeza Rice was verleden week in Mechelen voor een staatsbezoek aan mijn zesentachtigjarige dementerende moeder. Het nieuws werd gisteren verteld en is vandaag nog steeds aan de volle werkelijke orde. Dit keer is mijn moeder de details van het bezoek niet vergeten. Integendeel, met de dag worden ze meer en meer onverbloemd en uitgebreid verteld. Het zit nu eenmaal in haar gedachten. Op mijn meegaande vragen antwoordde mijn moeder naar voor haar pure waarheid. Ze hoorde de twijfels in mijn stem niet eens. Ik praatte heel ernstig met haar, ik weet dat ze daarvan houdt. De meest absurde vragen kan ik haar stellen, haar antwoorden blijven even gevat. Ik sta perplex van die eeuwigdurende inventiviteit en van haar geloofwaardig overkomende antwoorden.

Mijn moeder schijnt erg gelukkig te zijn in haar leven. Ik weet niet of het waar is. Reclame is voor haar belangrijke briefwisseling, ze leest de prentjes van de krant en is nog steeds druk in de weer met dingen. Ze gaat buiten, ze behoort tot de presterende maatschappij.
Het gaat de laatste weken weer minder goed met haar. Maar ze blijft hardnekkig strijden tegen zichzelf.
Want wat is tenslotte de zin van mijn realiteit als de hare zoveel eenvoudiger is?