Om 09.00 uur was het weer aantreden op het oefenterrein van de puppycursus. Goed ingepakt, want het was nogal frisjes en je staat toch tamelijk veel stil. De groep bestaat inmiddels uit 9 of 10 honden. Die werd wel gesplitst in beginners en gevorderden.Dit keer zou het baasje de oefeningen met Arcil doen. Zo moest er gezigzagd worden om sprieten. De eerste keer leek het nergens naar, maar de tweede keer leken het wel kampioenen. Ook moest er over lage horden gegaan worden. Het leek wel een Concours Hippique. Een van de hondjes had een echte weigering en eentje gooide de balk eraf. En sommigen sprongen er hoog overheen. Verder werd er aandacht besteed aan het optillen van een hond.De oorzaak was, dat Marianne Arcil wilde optillen, maar Arcil spartelde behoorlijk tegen. Of hij dat ook bij ons deed. Nee dus. Dus mochten wij het voordoen. Arcil hield zich keurig. Nou had de dierenarts ons verteld hoe we de hond op moesten pakken, maar Marianne deed dat op een andere manier. Maar ook op die manier gaf dat bij ons geen problemen. Misschien meer door anderen laten optillen? Het wordt wel al een tamelijk zware jongen. Zo rond half tien vroeg het baasje aan het vrouwtje of zij de oefeningen niet verder wilde doen, dan kreeg ze het niet zo koud. "Nee hoor, ga jij maar lekker verder". Maar toen kwam de aap uit de mouw, het baasje had zulke kouuuuude handen. Het is dus gewoon een koukleum en niet een lieve man die niet wil dat zijn vrouwtje het koud krijgt.
's Middags gingen ze weer wandelen op de dijk in Enspijk. Het wandelen aan de lijn gaat wel lekker tegenwoordig. Door het tuigje is er weinig tot geen kans dat de kop van de romp wordt gescheiden en door de lange lijn blijft de eigen arm beter in de kom. Maar deze keer gingen we het los proberen. Het baasje hield Arcil vast terwijl het vrouwtje een eindje doorliep. Toen ze Arcil riep kwam deze als een pijl uit en boog aangevlogen. Hij heeft vast het record op de 50 meter sprint voor puppy's verbeterd. Als beloning kreeg hij een hondenkoekje. Toen weer terug gerend naar het baasje, waar alweer een beloning wachtte. Dat had-ie gauw door. Bij het samen verder lopen werden de baasjes nauwlettend in de gaten gehouden. Verder dan een meter of vijf ging hij niet weg. Op de terugweg kwam er een meneer aan met ook een loslopende hond. Dat was Dudo, een Friese Stabij van een maand of 5. Die twee hebben heerlijk lopen te dollen op de dijk. Arcil was wel een stuk kleiner, maar weerde zich dapper. Het is wel uitkijken, want langs de zijkant is de dijk afgezet met prikkeldraad.
Met autorijden gaat het de laatste tijd redelijk goed. Het zijn weliswaar korte stukjes van 3 tot 6 kilometer, maar het lijkt beter te gaan. We proberen dan ook zoveel mogelijk de rotondes te vermijden. Wie weet, misschien gaat het nog eens lukken.
Wat is alles toch mooi in een tuin. Het gras om in te rollebollen, de bomen om tegenaan te springen, de struiken om aan de takjes te kluiven, katten om achterna te zitten, vallende blaadjes om achteraan te jagen. En dan nog aarde om in te graven en niet te vergeten hele leuke padden. Ruim een week geleden schreef het vrouwtje dat Arcil met een pad aan het spelen was, die toen niet meer gesignaleerd werd. Een aantal dagen terug werd deze (tenminste, dat denkt ze) levenloos aangetroffen in de vijver. Naar nu gebleken is, heeft de pad zich niet zonder slag of stoot overgegeven. Gisteren in de loop van de middag kreeg Arcil nogal opgezette oogleden. Dat werd al snel dikker en ook roder. Toen het baasje thuiskwam toch maar even met de 24-uursdienst van de dieren-praktijk gebeld. Het kon kou zijn of een allergie. De eerste gedachte ging uit naar kou. Arcil had zich wel heel erg geamuseerd in de sneeuw. Sneeuw happen, achter sneeuwballen aan. Als hij geweten hoe hij een sneeuwpop moest maken, dan had-ie dat vast gedaan. Als het met een dag of twee niet beter was moesten ze maar naar de praktijk komen. Maar om een uur of elf 's avonds werd het steeds dikker en begon het duidelijk ook te jeuken. Hij zat met z'n kopje overal tegenaan te schurken en probeerde met z'n pootjes de jeuk weg te krijgen. Zo zielig. Toch maar weer de nachtdienst gebeld. We mochten wel langs komen. Het baasje uit bed gehaald en Arcil de auto in. Dat vond Arcil uiteraard helemaal niet leuk. Bij de dierenarts ging het ook al niet van een leien dakje. Hij was heel bang. Hij moest weer op zo'n gladde tafel en probeerde ondertussen de dierenarts te bijten. De diagnose was snel gesteld. Het was een allergie. Of er padden in de tuin voorkomen. Nou, ja dus. Hij kreeg een flinke spuit. Heel gek, maar daar reageerde hij totaal niet op, geen kik. Als het goed is zou het de volgende dag over zijn. Vanmorgen vroeg zag het er al heel anders uit en nu is het zo goed als over. Het was wel weer even schrikken.
P.S. Omdat Arcil vannacht (ontdekking 6.00 uur) en een uur later weer in de bench had geplast, de dierenarts gebeld of dit een gevolg van de spuit kon zijn. Dat bleek inderdaad zo te zijn. Dit was er in de nachtpraktijk helaas niet bij verteld. In dat geval zou ik vannacht op de bank zijn gaan slapen om het in de gaten te houden.
De baasjes weten
niet hoe ze me moeten afleren in de bench te plassen. Dat doe ik om
aandacht te trekken of als ik m'n zin niet heb gekregen. Nou hebben ze
laatst het hekje uit de bench gehaald, zodat die nu lekker groot is.
Dan plas ik gewoon achterin en dan kan ik voorin nog droog liggen. Dus
nu hoor ik ze al zeggen, dat ze de bench weer kleiner gaan maken en
hopen ze dat dat helpt. Nou, ik weet het nog niet. Gisteravond
moest ik nog even plassen voor het slapen gaan, dus mocht ik met baasje
nog even mee naar buiten. Eerst was het nog wel leuk maar ineens ging
het toch hard regenen en waaien. 't Vrouwtje zei dat ze me al van een
straat verder kon horen. Zo hard was ik aan het piepen en janken. Maar
ze had wel al een lekkere handdoek klaar liggen om me af te drogen en
als ik niet zo gejankt had had ze er vast niet aan gedacht. Maar toen
was ik vergeten buiten te plassen en toen heb ik het alweer in de bench
gedaan.
Nou, dat was me wat, ik ben er nog moe van. Zondag kwamen Senna en Aphra. Eerst was het nog wel rustig, want toen waren alleen Bert
en Nelly binnen. Dat waren eerst mijn baasjes. Ik moest wel even goed
kijken en snuffelen, want ik was er niet helemaal zeker van. Maar ze
waren het toch wel. En toen heb ik me maar even lekker laten knuffelen. Nadat
ze koffie hadden gedronken mochten moeder Senna en Aphra binnenkomen.
Nou, ik weet niet wat ik had gedaan maar ze namen me goed te
grazen. En me maar achterna zitten, vooral Aphra. Zusjes!!!!! En toen gingen ze ook nog met m'n
speelgoed spelen en uit mijn waterbak drinken. Voor het eerst van mijn leven hing m'n tong uit m'n bek. En toen gooiden we nog een lamp om, maar die werd heel knap
gered door Bert. De baasjes hebben die lamp nu maar op een andere, veiligere plek
neergezet. Maar het was wel een dolle boel. Volgens de baasjes lag ik, toen ze weg waren, op apegapen. Ze zeggen dat ik de volgende dag nog steeds onder de indruk was. Maar nu begin ik weer bij te komen en heb maar vast een paar modderpoten op de bank achtergelaten voor het geval dat ze denken dat het zo rustig blijft. En nu gaan ze dreigen dat ze Senna en Aphra weer op bezoek gaan vragen, omdat dat een goede invloed heeft. Pfffft, nou zeg.
Zaterdagmiddag nadat Arcil uitgerust was van de cursus hebben we een stukje langs de Linge gelopen gelopen. Mooi stukje om de lange lijn en het tuigje te proberen. Het loopt een stuk prettiger voor zowel hond als baas. Jammer genoeg is alles met hekwerk afgezet. Maar er valt genoeg te zien en te onderzoeken, zoals bijvoorbeeld paarden en geiten. De geiten staken de weg over en verdwenen gelijk. Wie er nou bang was voor wie, Arcil voor de geiten of andersom? We weten het niet. De geiten hebben we in ieder geval ook op de terugweg niet meer gezien.
Drie nieuwe honden erbij, nog een Pyreneese herder, een Golden Retriever (namen hond en eigenaar??) en Roos, een kruising Jack Russell en een Chi hua hua, van eigenares Nannie. Totaal zijn er nu 7 honden en dat is het maximum. We moesten leren: aan de voet volgen (lukte van geen kanten), over een afstandje laten komen (ging prima, ook heuvelop) en nog een paar dingen, die ik alweer vergeten ben. Arcil niet hoop ik, tenminste de dingen die goed zijn gegaan. Op de heenweg had Arcil wel weer overgegeven in de auto. Terug niet. Netjes!!!
Woensdagmorgen regende het en Arcil schrok nogal van de paraplu. Omdat
het in ons landje nogal eens regent moet hij daar maar snel aan wennen.
Dus heeft het vrouwtje een paraplu in de kamer neergezet. Arcil keek er
zeer wantrouwend naar en begon te blaffen, ging steeds iets dichter er
naartoe, maar bleef op afstand. Toen zijn ze maar apportje gaan spelen,
Hondje steeds iets dichter naar de paraplu gooien en Arcil had er geen
erg meer in. Totdat het vrouwtje de paraplu weer dichtdeed, toen was
het weer blaffen geblazen. Dat moet nog meer geoefend worden. Niet het
blaffen, dat is goed genoeg, maar het open en dichtdoen van de plu.
Donderdagavond
mocht Arcil nog even in de tuin spelen. Hij bleef wel erg lang weg, dus
ging het vrouwtje maar eens kijken wat hij aan het doen was. Arcil
stond ergens op te meppen. Wat zou dat zijn? Het bewoog en het
probeerde weg te lopen. Nader onderzoek wees uit dat het een pad was.
Dat vond het vrouwtje niet zo leuk om te zien en die riep het baasje.
Maar die zei "die pad overleeft dit niet en dat is nu eenmaal de
natuur" en ondertussen bleef Arcil, inmiddels een stukje verderop in de
tuin, lekker doormeppen. Uiteindelijk Arcil maar binnengeroepen. De pad is niet meer gesignaleerd.
Afgelopen
vrijdag was het baasje vrij en die heeft toen met het vrouwtje zo'n
uitschuiflijn gekocht, zodat Arcil wat meer ruimte krijgt om te lopen
maar ook kort gehouden kan worden. En ook maar een tuigje, want hij
trekt zo hard aan de lijn dat de baasjes dachten dat hij de nek van die
meneer Langnek op de Efteling zou krijgen. En omdat Arcil heel soms
(bijvoorbeeld, als hij vindt dat hij niet genoeg aandacht krijgt) in
z'n bench plast, hebben ze ook een heel stoer benchkussen gekocht dat
plas/waterdicht is en zo met een doekje afgenomen kan worden. 's
Middags nog even geoefend met een grote beer, ook daar werd tegen
geblaft, maar uiteindelijk moest de beer gered worden voor z'n neus er
werd afgebeten.
Dit is mijn
zusje Aphra. Wat een mooi teefje, he? Het vrouwtje heeft om een foto gevraagd, want dan kunnen
we mijn zusje weer eens zien, maar ze is wel groot geworden hoor.
Daaag, ik ben Aphra, het zusje van Arcil. Ik mocht bij onze moeder Senna blijven. Hieronder sat ik samen met mijn moeder op de foto. We wachten netjes op eten.
Arcil vindt het leuk om met Hondje te spelen. Die wordt de hele kamer
doorgesleurd. Af en toe gaat-ie Hondje naar het vrouwtje brengen, maar
die wil hem dan pakken. Maar dat is niet de bedoeling. Arcil wil laten
zien hoe sterk hij is en houdt Hondje stevig vast. Vrouwtje zegt dan
LOS. Nou vooruit, voor een brokje moet dat dan maar. Nou heeft het
vrouwtje een nieuw spelletje bedacht. Ze gooit Hondje weg en omdat ze
weet dat Arcil hem gaat pakken zegt ze Apport en dan lokt ze hem met
een brokje. Maar omdat Arcil al had geleerd dat hij een snoepje kreeg
als hij ging zitten voor het vrouwtje als ze ZIT zei, gooit hij Hondje
maar gelijk voor het vrouwtje op de grond, gaat zitten en kijkt schuin
omhoog. Kom maar op met je brokje. 't Vrouwtje vond dat zo grappig dat
ze heel erg moest lachen. Daar ga je met je oefening. Commando LOS is
overbodig en ZIT ook. Maar Apport werkte nog steeds, totdat Arcil
besloot dat ook dat flauwe kul was en toen hij z'n brokje had
verorberd, zelf Hondje van de grond pakte, er een rondje mee liep en
terugkwam naar het vrouwtje, Hondje achteloos op de grond liet vallen,
ging zitten en weer schuin omhoog keek. Kom maar met m'n brokje.
Later
op de avond bleek dat hij toch wat commando's had meegekregen. Want
nadat hij er weer eens met een slipper vandoor was gegaan, riep het
vrouwtje Apport en tot grote verbazing van de baasjes kwam Arcil, liet
de slipper los, ging zitten en kreeg uiteraard z'n brokje.
Dit zijn alle deelnemers aan de cursus. Van links naar rechts: Amber met Puck, Muriel (instructrice), Marianne (instructrice), Ellen, Hans, Erik. Op trampoline: Sam (Ellen), Arcil (Hans), Joep (Erik) Een mooi klein groepje, hoewel je met een klein groepje ook een grote kluwen kunt maken. Arcil vindt het kennelijk erg leuk om z'n cursusgenoten met de pootjes te betimmeren.
Vanmorgen was her weer zover, we mochten weer op cursus. Arcil moest weer de auto in. Dat vindt hij steeds minder leuk. Maar op de heenweg heeft hij zich netjes gehouden. Hij had dan ook geen eten gekregen, dat kon er dus ook niet uitkomen. Op het cursusterrein werd flink gewerkt, ook met allerlei machines, waaronder een bulldozer. Dat was dus gelijk een bijkomstig leermoment. Er werd wel op gereageerd, maar al gauw was alle aandacht bij de les. Er moest onder andere over de trampoline gelopen worden. Een paar hondjes vonden dat wat eng, maar Arcil had er geen enkel probleem mee. En als er een schaap over de dam is enz. Dus al snel was het een wirwar van lijnen. Het vrouwtje vond het wel wat om het deze keer eens als fotograaf vanaf de zijkant te bekijken, hoewel ze steeds de neiging had zich ermee te bemoeien. En Arcil had eigenlijk ook wel een beetje te veel oog voor de fotograaf.
Huiswerk: Lopen en draaien aan de lijn Halsband onder kin pakken Vanuit zit gaan liggen Hand als pistooltje over bek om kaken van elkaar te krijgen
Vanmiddag mocht Arcil weer naar de dierenarts voor een prik. Naar binnen lopen ging nu toch redelijk makkelijk. Alleen bleef het neusje snuffelen, al die vreemde luchtjes en alleen maar grote honden. Wel nieuwsgierig, maar liever op een afstandje. Als ze even niet kijken dan stiekem er naartoe en, net als een kat, er met een pootje naar meppen. Maar o jee als ze dan omkijken, weer snel in z'n achteruit en veilig onder een stoel gaan zitten. Ondertussen word je dan weer eens op de weegschaal gezet, 8.05 kilo. Ruim 2 kilo erbij in 3 weken. Op de tafel was het allemaal wat minder fijn. Dan zitten ze overal aan om te voelen of alles erop en eraan zit en dan val je nog bijna van die gladde tafel. Maar dan komt er een lekker snoepje en merk je niet dat je ondertussen een spuit krijgt. Als het goed is zien ze hem pas ergens volgend jaar weer. Dus maar geen rare fratsen uithalen. De baasjes hebben het een en ander tegen wormen en vlooien meegenomen. Dat moet dan ook goed gaan. En toen weer in de auto, op de heenweg ging het redelijk. Maar op de terugweg was er een wegomlegging met extra veel bochten en zaten de snoepjes van de dokter ook nog in de weg. Dat blijft dan niet lang goed gaan. Thuis is alles snel weer vergeten. Morgenochtend is het weer tijd voor de cursus.
Bas ( het blogmaatje van Arcil) is niet meer. Gisteren is hij gestorven, in het bos, in de armen van zijn baasjes. Bas heeft het niet meer kunnen beseffen, heeft geen pijn geleden. Voor Belle en de baasjes is het heel erg schrikken, voor Bas is het een mooie dood na een lang en gelukkig leven. Straks kunnen Belle en de baasjes hun aandacht gaan richten op de pupjes die Belle binnenkort gaat krijgen. Vanmiddag zullen ze weten hoeveel dat er gaan worden. Dat zal dan het gemis van Bas helpen verzachten.
Daaag, ik ben Aphra, het zusje van Arcil. 
Wennen aan een baby? 
Springen door een autoband. 
