Begin juli steken we opnieuw de grens over: ons geduld wordt op de proef gesteld, we staan een ganse dag aan te schuiven aan de grens. Maar het wordt ook beloond: we komen nu het Altai-gebergte binnen. Prachtig om te zien en opnieuw erg enthousiaste Russen!
Hier jagen ze met arenden (vooral tijdens de wintermaanden) op vossen, wolven en ander klein wild. Het is een mannending, vrouwen en roofvogels gaan blijkbaar niet goed samen? Morgen steken we de grens naar Rusland over, het wordt een moeilijk afscheid van de Mongolen en de Kazachen: ze hebben ons hart veroverd met hun gastvrijheid en hun ongedwongenheid...
Bezoek van herders, Kazachen, Chinezen en wegenwerkers
We naderen de grens met China en Rusland, ook Kazachstan is niet ver van hier. De meeste inwoners in deze Aimag zijn Kazachen. Als je ze ontmoet, dan merk je het verschil. We kunnen weer iets beter communiceren met onze basiskennis Russisch. De Chinezen willen ook tours organiseren in deze regio: vogelvlucht is het slechts een kleine honderd km, benieuwd wat dat gaat geven...
De laatste dagen in Mongolia: we houden een kaas- en wijnavond (weliswaar iets beperkter dan we thuis zouden kunnen doen), de muggen willen ook mee komen eten, dus we gebruiken de Mongoolse methode om ze weg te houden: een vuurtje van mest...
De honderden kms wasbordpiste eisen hun tol: de rechtse draagarm achteraan begint te scheuren. Gelukkig merken we het euvel op tijd op: na 200 km zonder ook maar iemand tegen te komen, zitten we op dat moment slechts 50 km van een dorp. We rijden er stapvoets naartoe en zoeken de plaatselijke lasser. Hij is niet thuis (maar we wilden jullie toch een foto meegeven van zijn buiten-atelier: voor de kenners let op de rechtsreekse aansluiting op de electriciteitspaal). Hij is ergens in het dorp aan het werk en helpt ons daar verder. Geiten weer in orde, we kunnen weer verder!
Hoewel juni normaal slechts enkele dagen regen kent, blijkt het dit jaar een natte maand te zijn. In Khovd heeft het 5 dagen en nachten aan een stuk geregend; voor in België niet zo abnormaal, maar hier een echt probleem. Een aantal grote wegen (hoewel het geen hoofdwegen zijn als je erover rijdt) zijn onderbroken. Zelf nemen we een andere route: ook hier staan we uiteindelijk voor een rivieroversteek van zo'n 40 meter breed, we besluiten wijselijk hier niet aan te beginnen: onderweg zijn enkele Fransmannen immers speciaal teruggekomen om ons te waarschuwen: enkele jeeps en UAZ busjes zijn al ondergegaan. De alternatieve route stelt ons ook wel voor enkele waterdoorsteken, maar we bouwen een dammetje en kunnen er toch over. 's Avonds kunnen we genieten van het mooie uitzicht van 2 prachtige regenbogen die we volledig kunnen zien; zo'n weids zicht kennen we niet: we kunnen hier wel 100 km in het rond kijken zonder enige hindernis.
We komen de regio Altai-Gobi binnen: zandduinen, steenwoestijn en een natuurpark. We slapen tussen de kamelen en Ilse probeert nieuwe vriendjes te maken...
De route van Uliastai zit vol verrassingen: we vertrekken door de bergen, een 150 km vooraleer we het eerste dorpje passeren. Veel steile hellingen, maar prachtige uitzichten!
We worden uitgenodigd voor een mini-nadaam ( het echte festival vindt in Juli plaats, dus we gaan dan ook graag op deze uitnodiging in ). Het festival begint met enige vertraging, maar we zien dan toch de worstelaars (ze doen eerst een soort vliegeraar na, om de goden gunstig te stemmen). Schoon kostumekes! De overige disciplines zijn boogschieten en paardrijden. De zon brandt, dus dit hebben we niet meer kunnen zien.
In Gulvanbulag komt de ganse klas buiten: het is net Engelse les en hun leerkracht laat hen de net geziene leerstof in de praktijk oefenen. We beantwoorden braaf de vragen: How are you?, What did you have for breakfast?, ... Van ons krijgen ze allemaal een 10 op 10! Dear teacher, if you read this; please give your students an A for English, we were impressed by their knowledge and enthousiasm! Keep on the good work! Greetz from Uliastai Linda, David, Ilse and Jo
We vinden telkens de mooiste kampeerplaatsjes! Tussen de yaks, paarden, geiten; aan de mooiste rivieroevers en af en toe vinden we zelfs schaduw onder de bomen. De dagen zijn nu veel langer, dus we kunnen 's avonds gezellig bij het kampvuur zitten!
Intussen zijn we er al aan gewend: dagelijks krijgen we de buurtbewoners op bezoek aan de kampplaats. Jo leert de herders tabak rollen: dit hebben ze nog nooit gezien! Op onze beurt leren we tabak snuiven van enkele passanten. Ook een drachtige geit zoekt wat bescherming en komt op bezoek in onze tent (Tom en Vie: jullie tent beschermt dus niet enkel ons tegen de wind, zon en regen!)
We passeren een veel nattere streek: veel rivieroversteken. Gelukkig hebben we Ilse: zij verkent steeds te voet of het water niet te diep is. Deze jeep had dat misschien beter ook gedaan... Af en toe zijn er ook bruggen, al is de staat soms wat twijfelachtig.
We vertrekken vanuit UB, dadelijk weer op de piste, zalig! Het weer is wel iets wisselender dan vorig jaar: klokslag 3 uur krijgen we dagelijks een klein onweer of een bui op ons dak. Intussen zijn we hier al wat aan gewend. Veel bergen, steile hellingen en zware steenpistes. Tot nu toe zijn we er zonder brokken over en door geraakt.
7 juni is het zover: Ilse en David komen vanuit China naar Ulaanbatar en Linda en Jo arriveren vanuit België. Na wat praktische formaliteiten gaan we onze geitjes terug oppikken bij Eddy (nogmaals MERCI). Een blij weerzien! Ze hebben de Mongoolse winter goed doorstaan, David en Jo voeren het nodige onderhoud uit. Linda en Ilse gaan op zoek naar de juiste olie (15 km wandelen levert uiteindelijk toch 4L op... ) Donderdag kunnen we dan eindelijk vertrekken!
Vanochtend werden we wakker in een ander landschap: het heeft vannacht gesneeuwd! Enkele dagen geleden nog 25 graden, nu ver onder het vriespunt. Onze laatste 100 km naar UB zijn zwaar, hier strooien ze de wegen niet. We arriveren veilig in UB, morgen de auto's nog parkeren en woensdag vliegen we ieder een andere kant op. Betty en Linda terug naar België Ilse en David vliegen door naar Australië en Nieuw-Zeeland.
Hierbij sluiten we dan ook de blog voorlopig af. Bedankt om ons de afgelopen maanden te volgen, de nieuwtjes van het thuisfront zijn altijd leuk om te lezen. In juni 2015 komen we terug om de auto's weer naar huis te rijden, tot dan!
Onze laatste dag op den buiten: we verblijven nu in een gerkamp, het wordt iedere dag kouder. In het park leven de bekende Mongoolse wilde paarden: de Takhi's of Prezwalski's. Er zijn ook nog restanten terug te vinden de Turkse heerschappij (6de - 8ste eeuw).
Onze eerste overnachting in de ger (vrij onverwacht)
We hebben al enkele heel koude nachten achter de rug en opnieuw onze tenten opgesteld. David, Ilse en Betty zijn nog even een wandelingetje maken, Linda kruipt al in de tent: het koelt snel af buiten. Plots komen de wandelaars terug: ze zijn onderweg uitgenodigd om in een ger te komen overnachten: in een mum van tijd is ons kamp opgebroken en volgen we de man in zijn pickup door de donkere steppe. Onverwacht en onvergetelijk: de man woont er samen met een oudere man, iedereen wat opschuiven en dan kunnen we er makkelijk met 6 slapen, het schapevlees en de geitekoppen hangen rond ons hoofd. 's Avonds wordt David opgetrommeld om de kalveren mee in de kraal te zetten: da's mannenwerk. Evenals 's ochtends het hout kappen: opnieuw is hij de pineut. Hij heeft ervan genoten, da's wel zeker, wij ook. 't is wel niet zeker of we nu meer of minder comfort hadden dan in onze eigen mini-gers...
