Stan Lauryssens woont in Londen en werkt in Antwerpen. Hij is de auteur van Dali en ik en Mijn heerlijke nieuwe wereld - Leven en liefdes van Maria Nys Huxley, die allebei worden verfilmd. Hij debuteerde als misdaadschrijver met Zwarte Sneeuw, waarmee hij de Hercule Poirot-prijs 2002 won.
Wie Stan Lauryssens wil lezen, moet een sterke maag hebben. En oog voor het doorlopende verhaal dat zo nu en dan overspoeld lijkt te worden door een chaos van gebeurtenissen, details, zijpaden. Kortom, de lezer moet tegen de ruwe, ongepolijste stijl van de Belg kunnen.
Roos de Moor verdient haar brood met het imiteren van renaissanceschilderijen. Op een dag wordt haar verminkte lijk aangetroffen in haar atelier. Ze werd met een antieke slagershaak bevestigd aan een replica van het beroemde schilderij Venus en Adonis. Even later wordt op een kunstbeurs in Miami een ander vrouwenlichaam aangetroffen in gelijkaardige omstandigheden.
Is dit het begin van een ijzingwekkend spel dat een seriemoordenaar speelt met de politie of gaat het om een afrekening in het kunstenaarswereldje? En wat met het lijk van een travestiet dat uit het Lobroekdok werd opgevist?
Met Zwarte sneeuw won Stan Lauryssens de Belgische Hercules Poirot prijs 2002.
Het meisje lag aan de rand van de vijver, met haar gelaat in de modder. Nergens een spoor van bloed. Wie deze weg gebruikt, doet het uitsluitend op eigen risico stond op een bord tussen de bomen. Een dode in het lijkenhuis kreeg een erectie en de koning van de mafioski werd omvergeknald in een zijstraat van de Keyserlei, met drie schoten. Erg was dat niet, hij liep toch met de dood in zijn schoenen. Een verkrachter neuriede Kili kili watch watch in de voetgangerstunnel terwijl Fatima twee straten verder aan een lantaarnpaal bengelde, met de knoop van de Wurger van Boston om haar hals. Alle ramen in het stadhuis waren verlicht. Uit een staalgrijze hemel viel koude regen. De commissaris luisterde naar de meeuwen, die miauwden als jonge katjes. De beroemde lichtjes van de Schelde kreeg hij er gratis en voor niks bij.
Rode rozen is de derde thriller van een misdaadtrilogie waarin keiharde actie, bloedstollende scènes en humoristische dialogen elkaar flitsend afwisselen in de stad aan de stroom, waar de regen natter is dan regen van de vorige dagen en de speurders van de Antwerpse moordbrigade bij nacht en ontij het ene raadsel na het andere oplossen.
Het begon zachtjes te sneeuwen. De sluipschutter keek over de loop van zijn geweer naar zijn slachtoffers aan de overzijde van de straat. Een gele tweedekker cirkelde boven het sprookjeskasteel van de Nationale Bank. In de kluis lag zoveel geld, dat het pijn deed aan de ogen. Geld stinkt, zeggen de mensen. Geld is het slijk der aarde. Tweemaal flauwekul. Alle klokken bimbambeierden tegelijk en een vuurpijl met een staart van fonkelende sterren verlichtte de nachtelijke hemel. Bam-bambam. De kogels zinderden door de koude winterlucht en feestvierders strompelden door de sneeuw, druipend van het bloed, met hun darmen als spaghetti tussen hun vingers. Golfjes kletsen tegen het staketsel en in de bocht van de Schelde spoelde eenlijk aan. Middernacht. De doodsklok luidde over de stad. Het was misdadig mooi.
In Doder dan dood vallen de speurders van de moordbrigade de commissaris, Sofie Simoens met haar cowboylaarsjes van slangenleer, Peeters, Tony Bambino, Desmet en al die anderen van de ene verbazing in de andere in de stad aan de stroom, waar de sneeuw natter, kouder en witter is dan elders in het land.
"Mijn gedacht": Een redelijk verhaal dat TE lang uitgesponen wordt. Een paar criminelen die elkaar kennen uit de gevangenis beramen een overval op de nationale bank. Om de politie op een dwaalspoor te brengen zetten ze de ganse stad in rep en roer en veroorzaken ze een chaos zodanig dat de politie zich geen raad meer weet. Tot zover een goed verhaal maar om dit nu uit te spinnen over 267 blz was niet echt nodig. Een volledig boek over de voorbereiding van een overval begint soms wel eens te vervelen. Daar kunnen de soms flauwe dialogen, lullige en schuine moppen en rauwe,vettige en grove uitspraken van de personages weinig aan veranderen. Ik hoop dat het vervolg, Bloter dan bloot meer vaart heeft want anders zou dit een gemiste kans zijn voor Lauryssens om een boek te schrijven met een goed verhaal en goeie plot. Of dit dan in 2 delen moest? Ik heb mijn twijfels.
The Stones knalden uit de boxen. Met een klap ontplofte de bestelwagen en uit de gloeiende vuurbal kantelde een verkoold lichaam met een hoofd als een gebraden kip. Get your kicks bam bam on Route bam bam 66. Zo'n lawaai. Een mens zou er horendol van worden. Overal lagen bankbiljetten. Duitse marken, Zwitserse francs, guldens, dollars, ponden en Belgische franken. De telefoon rinkelde. "Een lijk op je nuchtere maag?" riep Marie-Therise vanuit de badkamer. Genoeg bloedvergieten, genoeg doden in de sneeuw. Een hoertje knipperde met haar katachtige ogen. Niet dringen, niet duwen, achteraan aanschuiven, iedereen komt aan de beurt. Vlakbij loeide een sirene. Er viel een fijne, melancholische sneeuw, die op zilveren confetti leek. Geen weer om een hond door te jagen. Erg was dat niet, honden gaan toch niet naar de hoeren.
Bloter dan bloot is na Doder dan dood de tweede bloedspannende thriller over een spectaculaire overval op de Nationale Bank. Dieven zijn ervandoor met twee palletten baar geld. Wat nu? Plaats van actie is de stad aan de stroom, waar de speurders van de Antwerpse moordbrigade "de commissaris, Sofie Simoens met haar cowboylaarsjes van slangenleer, Deridder, Tony Bambino en Vindevogel met zijn jarenzeventigbril" van de ene verbazing in de andere vervallen.
"Mijn gedacht": Stan Lauryssens is het buitenbeentje in de vlaamse thriller wereld. Als ex-gevangene kent hij als geen ander de wereld op de straat en in de gevangenis. Dat is dan ook duidelijk af te leiden uit de dialogen van de personages in zijn boeken. Flauwe moppen, grove taal, schetenseks en af en toe wat racistische praat zijn veelvuldig aanwezig. In het begin wel eens leuk om lezen maar er is meer nodig om een goed boek te schrijven. Bloter dan bloot is het vervolg op Doder dan dood en is gewoon NOG meer van hetzelfde. De overval op de nationale bank, de sluipschutter op de suikerrui enz... �Wederom een goed verhaal maar na een tijdje begint ook dit redelijk te vervelen gewoon omdat er te weinig vaart in zit. Het einde is dan ook nog ongeloofwaardig en een tegenvaller. Van een verhaal verspreid over twee boeken mag je toch iets meer verwachten!
Drie schoten, drie kogels, kort en droog als de klappen van een zweep en netjes naast elkaar, tussen de vijfde en de zesde rib, precies op de plaats van het hart. Zijn borstkas kraakte open, bloed spatte naar alle kanten en een helse pijn zoemde door zijn lichaam. De telefoon rinkelde. Hallo? Hallo? Hijgen en zuchten aan de andere kant van de lijn. Verkeerd verbonden, zei de commissaris. Koffie voor de mannen? vroeg Flora. Koffie met een koekje! antwoordde Tony Bambino. Een koekje uit je broekje, zei Vindevogel. Vuile snoepers! lachte Flora. In het verduisterde aquarium van de Zoo werd een onbekend lijk door piranhas aan stukken gescheurd. WIJ ETEN OM 3 UUR STIPT flikkerde in rode neonletters boven het bassin. Onder een kapotte straatlamp wachtten zij hem op. Zij droegen rode badmutsen. WHÁMMM! De eerste slag kwam totaal onverwacht, in zijn maag, en zonder pijn. De commissaris sloeg dubbel en zakte kokhalzend door zijn knieën.
Geen tijd voor tranen is de zesde bloedstollende thriller van Stan Lauryssens, die lezers en critici van de ene verbazing in de andere doet vallen. In de stad aan de stroom Antwerpen krijgen de speurders het zwaar te verduren. Drie lijken op één dag is zelfs voor de gerechtelijke politie te veel van het goede.
"Mijn gedacht": Stan Lauryssens weet als ex-gedetineerde perfect de sfeer te scheppen die in een rechtzaal, gevangenis of politiekantoor heerst. In al zijn boeken zijn de flauwe moppen en de sexistische uitspraken talrijk aanwezig. Bij het eerste boek is dit goed, leuk en grappig. Bij de volgende boeken verflauwt dit en na een aantal boeken heb je het wel gehad, zeker als het verhaal zelf weinig om het lijf heeft. Geen tijd voor tranen bestaat voor een groot deel uit opsommingen, beschrijvingen, flauwe mopen en racistische uitspraken. Het verhaal zelf is een opvolging van gebeurtenissen waar na een tijdje niemand nog wijs uitraakt omdat geen van deze zaken deftig worden uitgespit! Het boek raast voort zonder ook maar enige diepgang. Het racisme is soms zo duidelijk aanwezig dat zelfs het feit dat het verhaal zich in Antwerpen afspeelt maar een flauw excuus is. Tegenvaller!
Leven is drie keer sterven. Van genot, van angst, van pijn. Ze richtte haar pistool en vlamde tweemaal vanuit de heup, van vlakbij en zonder mikken. Het wapen schokte en schudde en de kogels maakten een snijdend, fluitend geluid. Takkk pfffieuwww bmmm! Luchtbellen met de kleur van frambozen borrelden uit zijn mond en gleden als schuim langs zijn kin. Dat was andere pat dan smeerpat. Sneeuw dwarrelde uit de bomen. Lentesneeuw, dacht de commissaris. Hij slikte een Perdolan en twee Alka-Selzer-tabletten met een glas water. Hij had er genoeg van. In die poppenkast wilde hij niet meespelen. Hij trok de buitenboordmotor van een opblaasbare rubberboot op gang en de Zodiac schoot naar het midden van de plas. Twee kikvorsmannen lieten zich splsh achterwaarts in het water vallen. De dienstauto walste over de linkerrijstrook en schraapte langs de betonboord. Koppeling indrukken, schakelen, gas geven. Sofie Simoens greep haar dienstpistolen, die verborgen zaten in haar cowboylaarsjes van slangenleer. Afblokken, die breedsmoelkikkers! riep zij en Vindevogel rock-n-rolde hardop mee. BNGGG! De eerste kogel blies een gat in de wolken.
