Brusselmans was eind jaren zeventig een vrij succesvolle voetballer. Hij speelde linksbuiten bij Vigor Hamme en Sporting Lokeren, en momenteel heeft hij een eigen minivoetbalclub: De Woody's, naar zijn overleden hond Woody. In 1981 trouwde hij en vestigde hij zich in Iddergem, in 1986 verhuisde hij naar Gent. In 2005 trouwde hij voor de tweede keer.
Brusselmans studeerde Germaanse filologie te Gent, waarna hij in een bibliotheek van een ministerie in Brussel ging werken. Over deze tijd in zijn leven gaat zijn doorbraakroman De man die werk vond uit 1985. De hoofdpersoon, de zonderlinge bibliothecaris Louis Tinner, slijt zijn werkdagen met drinken en fantaseren over het koffiemeisje. Het boek schetst met zijn neerslachtige ondertoon een goed beeld van de jaren tachtig. Het wordt door velen beschouwd als zijn beste werk en kreeg in 1998 een vervolg: Nog drie keer slapen en ik word wakker.
Brusselmans vormde samen met Tom Lanoye en Kristien Hemmerechts een nieuwe lichting in de Vlaamse literatuur die begin jaren tachtig opkwam. Zijn werk wordt gekenmerkt door een hoog autobiografisch gehalte en drank, seks en verveling zijn terugkerende thema's. Ook wordt in zijn boeken vaak gerefereerd aan het leven op het Vlaamse platteland van de jaren zestig, de tijd en de omgeving waarin Brusselmans opgroeide. Een boek dat zich afspeelt in deze tijd is Het einde van mensen in 1967 (1999). Hierin weeft Brusselmans vier korte verhalen in elkaar.
Zijn bekendheid heeft Brusselmans, buiten zijn boeken, te danken aan zijn verschijning in de media. Zo had hij in 1991 een eigen rubriek in Het Huis Van Wantrouwen, waar hij bekend werd met de uitspraken 'Doch dit alles terzijde' en 'Bedankt voor uw wáándacht!' Hij is vaak te zien in talkshows en discussieprogramma's, heeft al jaren een wekelijkse column in het weekblad HUMO (die hij midden jaren negentig ook voordroeg op de VPRO-radio onder de titel 'Val dood'), en staat (net als in zijn boeken) vaak garant voor provocerende uitspraken. Een beledigende opmerking over modeontwerpster Ann Demeulemeester in zijn boek Uitgeverij Guggenheimer (1999) leverde hem een proces op. Het boek was enige tijd niet verkrijgbaar.
Brusselmans is een van de meest verguisde Vlaamse schrijvers. Men heeft vooral kritiek op de eentonigheid van zijn oeuvre, de schuttingtaal en de platte seksueel getinte uitspraken. Veel boeken gaan over zijn leven als beroemd schrijver en bevatten gescheld op zijn omgeving en collega-schrijvers. Door critici wordt hij hierom en om zijn vele optredens in de media vaak niet serieus genomen. Ondanks de kritiek is zijn werk populair, vooral bij een jong publiek, en hij groeide uit tot een van de best verkopende schrijvers van Vlaanderen.
Als veelschrijver brengt Brusselmans soms wel twee boeken per jaar uit en zijn oeuvre omvat inmiddels al bijna vijftig boeken. In 2007/2008 schreef hij een trilogie over de bizarre schrijver Danny Muggepuut, befaamd worsteter (liefst staand), bierdrinker en nonsenskletser over de Tweede Wereldoorlog, bizarre seks, homo's, negers en andere minderheidsgroepen. De drie delen, Muggepuut, De perfecte koppijn en Toos, zijn ook goed los van elkaar te lezen.
Bij alleen boeken blijft het niet. In 2007 is zijn roman Ex-drummer verfilmd als Ex Drummer door de Vlaamse regisseur Koen Mortier. De film werd door de meeste critici neergesabeld en verdeelde de kijkers in liefhebbers en haters. Een toekomst als cultfilm lijkt verzekerd.
Het verhaal gaat over een wereldvreemde man die, om zich niet geheel af te zonderen, een hond koopt. Hij raakt al snel gehecht aan de hond, die hij Speedy noemt. Hij wordt verliefd op zijn buurvrouw Linda. Maar wanner hij haar tienerdochter Katia ontmoet, denkt hij zijn ware liefde te hebben gevonden. Hij fantaseert veel over haar. Het verhaal gaat dan ook over de liefde van X, zoals hij zich aan Speedy voorstelt, op Katia. Dit is erg gewaagd voor een boek, want het komt in de buurt van serieuze zaken als kinderporno, maar zo ver gaat zelfs Brusselmans niet. Hoewel Katia hem wel versiert en hij zelfs de kans krijgt om haar te kussen, weigert hij daartoe. Het onderwerp is echter wel interessant omdat het zo uitzonderlijk is, Brusselmans bezit ook de kunst om over iets volkomen nutteloos, toch heel boeiend te vertellen.
'Ze dooft haar sigaret. Ik vraag haar of ze de as uit de asbakken wil verzamelen in een plastic zak. Ze vraagt waarom. Ik zeg haar dat ik een asverzamelaar ben. Ze vraagt weer: "Waarom?" Ik zeg haar dat ik dat niet weet. Dat ik, zomaar, as verzamel.' Het leven van een rijke, hoogbegaafde drummer en asverzamelaar wordt grotendeels bepaald door zijn relaties met meisjes en vrouwen. Erotiek en seksualiteit spelen in deze relaties geen geringe rol, maar nog belangrijker is het filosofische niveau van de verhoudingen. Daarbij ligt de nadruk op de functie van een goed gesprek, zowel over de alledaagse als over de diepere aspecten van het bestaan. Hierin laat de hoofdpersoon zich kenmerken als een sociaal voelende figuur, en niet te vergeten als een feminist pur sang. Tot het moment dat een van de meisjes verdwijnt en de warme, begrijpende ik-figuur wordt aangewezen als het brein achter de vermissing. Het onderzoek dat volgt verloopt opmerkelijk moeizaam.
Drie losers gaan op zoek naar een drummer en vragen het ik-personage of hij de taak op zich wil nemen. Hij hapt toe en aldus begint de geschiedenis van de slechtste band die Gent ooit heeft gekend. Toch winnen ze een rockprijskamp, waarna de ellende pas goed begint. Maar temidden van al deze ellende is er de troostende liefde tussen het ik-personage en zijn vrouw Lio.
Ex-drummer wordt bevolkt door halvegaren, gekken meisjes, de legendarische koning van Siam, kale gefrustreerden, dode vorsten, een sadistische minister en een sergeant in een dwangbuis die zich bewegen in een wereld van haat, nijd, onbegrip, machtsvertoon, drank, drugs, mislukte seks en onuitroeibare domheid. Het ik-personage en zijn vrouw proberen zich, zonder zich af te zonderen, tegen deze wereld te beschermen. Met Ex-drummer zet Brusselmans een nieuwe stap op het pad dat slechts wordt betreden door de groten uit de literatuur.
Mank is een eenvoudige doch toffe volksroman over mensen die wel eens over het hoofd worden gezien in onze huidige maatschappij: schoenlappers, thuisblijvende echtgenotes met twee kinderen, garagehouders, bibliothecaressen, badmintonleraren, hoorndragers, ex-verzetsstrijders, zij die niks weten over de biedemeierperiode, Herman Brusselmans, het mooiste meisje ter wereld en enige anderen.
"Mijn gedacht" Ongelooflijk grappige roman zoals alleen Brusselmans hem kan schrijven. Welke andere auteur kan een boeiend boek schrijven van bijna 200 blz over een man die constant de zool van zijn schoen verliest?????
Brusselmans blijft de meester in het schrijven van boeken die eigenlijk over niets gaan. Grappig en zeer leuk boek.
Brusselmans eigen samenvatting luidde als volgt: Mijn nieuwe roman Vergeef mij de liefde is spannend, geil, leuk, amusant, onderhoudend, gelaagd, diepzinnig, en hij zal mijn ontelbare lezers tot de late uurtjes wakker houden. Ik heb het m alweer geflikt. En wie kan hem hierin ongelijk geven? Misschien is zijn schrijfstijl niet aan iedereen besteed, maar hij is een genie in wat hij doet. De roman die verdacht veel weg heeft van een autobiografie met een te veel aan fantasie- was ook voor mij een bezigheid voor de hele dag. Aan tafel, in bed, voor tv, in de auto, Eens je aan dit boek begint kan je het gewoonweg niet wegleggen voor het uit is. Puur genot. Het enige spijtige is dat hij zichzelf enorm tegenspreekt. Zo zegt hij dat hij een hekel heeft aan engelse uitspraken in een Nederlandstalige tekst, terwijl het boek er vol van staat. Of dat hij herhalingen haat, maar dit zegt hij dan wel zon twintig keer Ook vertelt hij misschien dertig keer dat hij zn hond uitlaat of thee drinkt, en wel tien keer dat hij gaat pissen. Hij neemt het trouwens ook niet zo nauw met de regels v.d. beleefdheid: op elke pagina staat wel iets in de richting van kut, incompetente lul, stront, flikker, of nog erger. Maar dat neem je er dan maar bij, het hoort er gewoon bij. Waar gaat het boek nu eigenlijk over? Wel, in eerste instantie over zijn egocentrische ik-persoon, en over de liefde natuurlijk. Hij vertelt hoe hij van twee vrouwen kan gaan houden en wat dat met zich meebrengt. Ook onderwerpen als vriendschap, depressie, beroemdheid en de dood worden aangehaald. Meestal hemelt hij deze begrippen dan ook oneindig lang op, om ze aan het eind weer helemaal af te breken. Hoewel hij gekend is voor zijn eeuwige rond de pot draaien, wanneer je het boek eindelijk sluit snap je best wat hij bedoelt. Door in te gaan op de kleine dingen in het leven, bewijst hij dat het allemaal zo belangrijk niet is. Verder is de verhaalopbouw een beetje verward maar niet moeilijk te volgen. Eigenlijk kan je niet echt van een verhaal spreken, gezien het boek meer een opeenvolging van zijn verwarde opvattingen is. Maar voor mij blijft hij de schrijver. Inderdaad, hij heeft het m weer geflikt.
"Mijn gedacht": Brusselmans heeft uitzonderlijke boeken geschreven maar dit is wat mij betreft geen van die uitzonderingen. Vergeef mij de liefde is saai, eentonig, oninteressant en zo vervelend dat ik het boek niet eens uitgelezen heb!
We volgen enkele dagen uit het leven van Danny. Vanaf het ogenblik dat hij de telefoon opneemt en een medewerkster van de krant hem vraagt om voor een reportage met enkele fans te gaan eten, totdat die reportage zoveel succes blijkt te hebben dat er een vervolg wordt vastgelegd. Tussendoor schrijft hij zijn boek, gaat hij op café, neemt hij met zijn minivoetbalploeg deel aan een competitie en probeert hij een verliefde verpleegster op afstand te houden. Dagelijkse beslommeringen die dikwijls uitmonden in ongewone situaties.
"Mijn gedacht": Alweer een boek over het alledaagse leven en over dagdagelijkse situaties. Danny Muggepuut dwaalt door Gent en belleft een hoop dingen die door Brusselmans treffend worden verwoord. Al bij al een goed boek maar wel weer "meer van hetzelfde".
Danny Muggepuut, die we al kennen uit Muggepuut, schrijft aan zijn roman De Koekeloerders. Het werk schiet niet echt op. Bovendien moet hij zich bezighouden met de officiële voorstelling van zijn eerder geschreven roman De gestolen waterleiding. Hij zou daarin worden bijgestaan door een medewerker van de uitgeverij, maar er gebeurt iets met haar. En dan is er nog de verfilming van weer een andere roman van Danny. Zal die er ooit komen? Dannys enige hobby is het minivoetbal. Hij is voorzitter-coach van Real de Rakkertjes, het team dat zich niet kan handhaven. Dat drukt Danny terneer. En met zijn vader, Bavo, is ook niet alles in orde. Danny moet worstelen om, in een poel van ellende die groter en groter lijkt te worden, het hoofd boven water te houden. De perfecte koppijn is, net als Muggepuut, een tragikomische roman over een figuur die niet met rust wordt gelaten in een snel versplinterende wereld. Herman Brusselmans kneedt Danny Muggepuut tot een onvergetelijk personage, en bewijst opnieuw dat hij een van de grootste Nederlandstalige auteurs van deze tijden is.
Meneer Guggenheimer, een onafhankelijk televisieproducent, wil programma's produceren voor een nieuw commercieel tv-station dat over een paar maanden op de Vlaamse kabel zal komen. Voor het directeurschap zijn aan het begin drie kandidaten: Van Dam, De Kudt en Bauwens. Als Guggenheimer Ivo de Vos ontmoet, een tekstschrijver, zegt hij Ivo dat hij een aantal afleveringen voor hem moet schrijven over een tv-spelletje dat 'De derde hond in het kegelspel' moet gaan heten. Guggenheimer bezoekt Van Dam, De Kudt en Bauwens geregeld om hen over te halen hem als producent te kiezen mochten ze directeur worden. Op een dag gaat Guggenheimer naar zijn dementerende stiefvader. Als deze over Bonanza begint, krijgt Guggenheimer het idee om een nieuwe, Vlaamse versie van Bonanza, een Western-serie uit de jaren '60, voor het nieuwe tv-station te produceren. Guggenheimer vraagt aan Nico de Vos of hij ook een aantal afleveringen voor Bonanza wil maken, maar als hij ze af heeft worden ze samen met de afleveringen van 'De derde hond in het kegelspel' afgewezen. Als nieuwe tekstschrijver vindt Guggenheimer Versluis. Al zoekende vindt hij voor de acteurs in Bonanza De Greve voor Pa Cartwright, Godifroid voor dikke Hoss, Gugg voor Adam en Van der Hoeven voor Little Joe. De nieuwe directeur van het tv-station wordt De Donder, omdat De Kudt sterft aan AIDS en Bauwens en Van Dam een auto-ongeluk krijgen. Uiteindelijk komt het nieuwe tv-station er, genaamd B.O.N.A.N.Z.A. met als hoofdattractie de nieuwe Vlaamse versie van Bonanza met Guggenheimer als producent.
"Mijn gedacht": Grappig boek en het begin van een drieluik dat je MOET gelezen hebben!!!!
Nadat Guggenheimer dankzij het onmetelijke succes van zijn commerciële station B.O.N.A.N.Z.A. keizer is geworden in televisieland. wil hij nu de hoogste troon bestijgen in de reclamewereld. Als vanouds gaat hij daarbij niets en niemand ontziend te werk, als een dinosaurus in een porseleinwinkel -zij het een goed geklede dinosaurus met dure schoenen aan zijn verbazingwekkend elegante poten, en een Mercedes s 600 Coupé op een legale, voor hem gereserveerde parkeerplaats.
Guggenheimer laat zich bij zijn onttakeling van het reclamevak al dan niet gewild bijstaan door zijn kokkin, zijn werkster, zijn tuinman, diverse dienstmeisjes, een rabbi, zijn trouwe secretaresse Debbie, zijn even trouwe broer Gugg, zijn geenszins te vertrouwen ex-legermakker De Volder, de ex-dichter Ivo De Vos, het ex-starletje Yasmine, de zeisenfabrikante Sissi, de burgemeester van Gent en diverse andere vreemde tot zeer vreemde figuren.
Met zn allen zorgen ze voor een niet te overziene hoop helse en hilarische avonturen, de enige echte Guggenheimer meer dan waardig. Guggenheimer wast witter is, na het bijzonder succesvolle De terugkeer van Bonanza. Brusselmans tweede roman met de onvolprezen Guggenheimer als hoofdpersoon.
"Mijn gedacht": Een literair meesterwerk is dit boek niet. Iets bijdragen of iets leren doe je met dit boek ook niet.
Dit boek is wel topamusement. Brusselmans is in topvorm en levert een bijwijlen hilarisch boek af.
Het boek gaat over de stinkend rijke Gentse zakenman Guggenheimer. Hij heeft in zijn vorige avonturen al een heel reclamebureau en een populaire tv-zender (Bonanza) opgezet en nu weet hij niet meer zo goed wat hij moet doen.
Hij drinkt miljaardedzju, een zelfbedacht drankje dat uit wodka en thee bestaat. Hij wordt bijgestaan door zijn secretaresse Debbie, broer Gugg, die de baas is over zijn tv-zender, en zijn dienstmeisje Tutsi. Guggenheimer heeft Tutsi uit Rwanda gehaald nadat hij haar had gezien in een documentaire over de Hutus. Hij heeft ook een taalleraar voor haar ingehuurd en ze leert zes talen tegelijk, wat voor hilarische gesprekken zorgt.
Secretaresse Debbie vertelt aan Guggenheimer dat tv-kijken in de eenentwintigste eeuw passé zal zijn, en dat boeken lezen helemaal hip wordt. Daarom besluit Guggenheimer een uitgeverij op te zetten die per jaar slechts drie boeken uit zal brengen in; eentje in het genre fictie, eentje in non-fictie en eentje in poëzie. Hij laat zijn oud-legermaat De Volder de schrijvers zoeken. Zodra dat gebeurd is bedenkt hij een heel wonderlijk plan om zijn schrijvers en hun boeken te promoten. Hij gaat af en toe op bezoek bij concurrerende schrijvers wiens polsen hij laat breken door zijn chauffeur Jules. Ook laat hij verschillende Gentse meisjes vermoorden, waaronder zijn publiekslieving Anneke Hemelshoet, de fictie schrijfster, en legt de schuld bij zijn dichter, en laat zijn non-fictie schrijver een boek over de Gentse meisjesmoorden schrijven. Door al deze publiciteit moeten de boeken wel succesvol worden, aldus Guggenheimer.
"Mijn gedacht": Complete onzin, maar heel grappig. Dit boek is werkelijk hilarisch en voor mij een meesterwerk in zijn eigen absurde genre.
De schrijfstijl en de taal van Brusselmans zijn rauw en grof. De passage van meerdere "bv 's" maakt het allemaal nog veel leuker. Brusselmans heeft met dit boek zelfs een proces aan zijn been gekregen wegens beledigingen van een Belgische modeontwerpster (De Meulemeester)
Wat zullen we nu krijgen? Ja ja, het is wel degelijk een nieuwe roman van Herman Brusselmans. Het is alweer een werkje om duimen en vingers bij af te likken. Zoals de titel al aangeeft is het een boek over vriendschap, diepzinnigheid, een verre tocht, de dichotomie tussen artiest en publiek, en een onverwacht einde tijdens een niet voorspelde finale.
Het hoofdpersonage, de redelijk befaamde auteur Herman Brusselmans, leert een meisje kennen. Tevens zoekt hij een chauffeur, omdat zijn vaste chauffeur, Robbie, een zaak in parketvloeren is begonnen. De oplossing is simpel: het meisje, Liselot, zal fungeren om Brusselmans naar Nederland te brengen, waar hij een literair optreden voor de boeg heeft.
Met Kaloemmerkes in de zep verrast Herman Brusselmans vriend en vijand. Hij schuwt een vleugje humor niet, maar de ernst krijgt evenzeer prioriteit. De roman is driedubbelgelaagd, wordt gestut door een stilistiek die haar gelijke nauwelijks kent en bezit een plot die talloze andere plots in de schaduw stelt.
Brusselmans trekt alle registers open op een wijze die hem en hem alleen kenmerkt. Een prima roman.
Mijn gedacht: Wat moet ik er van denken? Het boek leest vlot, is soms grappig maar vooral: het is weer hetzelfde als altijd!!!!
Brusselmans heeft weer een boek geschreven dat in principe nergens over gaat. Gij gaat op café, ontmoet een meisje en datzelfde meisje voert hem later naar een literair optreden in nederland. Tot daar de samenvatting van een 179 pagina's tellende roman.
Brusselmans is een gevestigde waarde in belgie maar ondertussen is het toch al een lange tijd geleden dat ik nog eens een heel goed boek van hem gelezen heb. Zijn grappen, vuilbekkerij, en grove woordenschat zijn we ondertussen al lang gewend en het is dan ook tijd dat de auteur het eens over een andere boeg gooit. Ik kan niet blijven lachen of geinteresseerd zijn in de clichés van achterwaarts in de poes naaien, beffen muilen,....etc..
Misschien eens tijd voor een nieuwe Guggenheimer???? Toch nog altijd het beste van Brusselmans wat mij betreft.
Dean Ray Koontz is in 1945 in Everett, Pennsylvania geboren. In het laatste jaar aan de Bedford High School slaagde hij er voor het eerst in een kort verhaal aan een tijdschrift te verkopen. Dat was 'The Kittens', waarmee hij bovendien een wedstrijd won van het Atlantic Monthly Magazine. Het verhaal is als Jonge katjes opgenomen in de bundel Eeuwig vuur.
In 1969 nam Dean Koontz het besluit om zijn baan als leraar Engels op te zeggen om zich fulltime aan het schrijven te kunnen wijden. Een jaar eerder was bij een uitgeverij in New York zijn eerste boek verschenen, de SF-roman Star Quest. De eerste jaren bleef hij zich op de SF toeleggen. Met The Chase begaf Koontz zich in 1972 op het pad van de suspense. Het was het eerste van de vele boeken die hij onder pseudoniem schreef, en ook zijn eerste boek dat, als Eigen Rechter, in het Nederlands werd vertaald.
Tot 1980 hield Koontz, op aanraden van zijn uitgevers, de genres waarin hij zich bekwaamde keurig uit elkaar. Voor elk genre had hij een apart pseudoniem. In 1980 kwam de kentering met Whispers (Gefluister), geschreven in wat hij zelf 'cross genre writing' noemde. Van toen af bracht hij elementen uit meerdere genres samen in boeken die duidelijk zijn handelsmerk droegen: een snelle stijl, een mengeling van horror, suspense en detective, vaak met iets occults of bovennatuurlijks, maar steeds met herkenbare karakters. Met de roman Watchers (Het Franciscus Komplot) uit 1987 en Lightning (Weerlicht) uit 1988 brak hij definitief door naar een zeer groot publiek.
Inmiddels zijn meer dan 1 miljoen exemplaren van zijn boeken in een Nederlandse vertaling verkocht.
