Telkens de laatste dag van de maand..

Elke maand speurt kunstkenner Marc Van Hoye naar een treffende illustratie bij het mythologisch "Druivelaarverhaal" van de voorbije maand. Ditmaal komt hij uit bij twee kunstwerken die elk een verschillende episode in het verhaal illustreren: een tekening van Willy Pogani en een Apulische amphora.

In het vorige verhaal hebben we gezien hoe het gulden vlies terechtkwam in Colchis, een stad aan de Zwarte Zee. Hier volgt het verhaal van Iason en de Argonauten, die de kostbare ramsvacht terughaalden naar Griekenland...

In opdracht van Pelias, koning van Iolkos (een stad in Thessalië, in het Noorden van Griekenland) voer de held Iason, samen met vijftig andere Griekse helden naar Colchis, teneinde het gulden vlies terug te halen tot meerdere eer en glorie van het vaderland. Hun schip droeg de naam “Argo” en ze noemden zichzelf “Argonauten”. Toen ze, na een zeer tumultueuze reis vol avonturen en gevaren, Colchis bereikt hadden, begaf Iason zich onmiddellijk naar het paleis van koning Aietes en deelde hem zonder omwegen mee dat hij gekomen was om het gulden vlies mee te nemen naar Griekenland. De koning gaf geen krimp, deed alsof hij daar wel mee kon instemmen en sprak:

- Het gulden vlies bevindt zich in een bos, dat gelegen is in een heiligdom van Ares. In dit heiligdom ligt ook een veld. Ten bewijze dat ge het gulden vlies waardig zijt, vraag ik u dit veld om te ploegen. Span daartoe mijn twee ijzeren stieren, een geschenk van Hephaistos, voor de ploeg, ploeg het veld om en zaai daarna op de omgeploegde akker de drakentanden die ik u zal geven. Als gij dat alles tot een goed einde zult gebracht hebben, zult ge toegang krijgen tot het heilig bos.

Iason stemde in met de opdracht. Hera nochtans voelde dat haar beschermeling deze taak zonder hulp niet tot een goed einde zou brengen. Ze ging te rade bij Aphrodite. De liefdesgodin stuurde haar zoontje Eros naar het paleis van koning Aietes. Eros schoot een gouden pijltje in het hart van Medeia, ’s konings dochter. Deze werd stante pede tot over de oren verliefd op de stoere krijger Iason en ze voelde zich bereid hem te helpen bij zijn moeilijke onderneming. Van haar grootvader, de zonnegod Helios, had Medeia de kunst van het toveren geleerd en die kunst zou ze nu aanwenden ten bate van haar geliefde held. Ze bereidde een tovervloeistof waarmee hij zijn lichaam diende in te smeren. Dat zou hem onkwetsbaar maken en hem bovendien de kracht geven om de sterke vuurspuwende metalen stieren te bedwingen.

En zo slaagde Iason erin de stieren bij de horens te grijpen, hen onder het juk te krijgen en het veld om te ploegen. En net zoals Kadmos in Thebe had gedaan (zie verhaal nr. 13), zaaide Iason de drakentanden, die Aietes hem had gegeven, op de omgeploegde akker. En ook hier ontstonden uit de tanden gewapende krijgers, die elkaar te lijf gingen en elkaar doodden, nadat Iason op Medeia’s advies, een steen tussen hen had geworpen. Toen begaf Iason zich in het heilig bos. Medeia kreeg van haar vader de toestemming hem de weg te wijzen naar de heilige eik waaraan het gulden vlies was vastgespijkerd. Aietes wist toen nog niet van haar liefdevolle houding ten opzichte van Iason. Het vlies werd bewaakt door een vreselijke draak. Maar ook hier wist Medeia raad. Zij wierp de draak een paar koekjes toe, die ze doordrenkt had met een sterk slaapverwekkend middel. De slapende draak het hoofd afhakken was nu kinderspel. Iason maakte het gulden vlies los en omgordde er zijn lenden mee. Ondertussen was het verraad van Medeia uitgelekt. Aietes was uitzinnig van woede. Hij gaf opdracht Iason en Medeia te doden. Maar beiden konden nog tijdig het argonautenschip bereiken. In ijltempo voer de Argo af. Inderhaast had Medeia nog haar broertje Absyrtos meegenomen. Met een gewapende legermacht zette Aietes de achtervolging in over zee. Ze zouden de Argo ongetwijfeld ingehaald hebben als Medeia niet weer was opgetreden. Een ongemeen wreed optreden. Met een mes stak ze haar bloedeigen broertje dood, ze sneed het lichaam aan stukken en wierp het in de zee, vóór de ogen van zijn vader en de andere achtervolgers. Aietes gaf opdracht aan zijn mannen de lichaamsdelen van zijn zoon op te vissen. Toen dit gebeurd was, was de Argo uit het zicht verdwenen. Om de achtervolgers te misleiden namen de argonauten een andere vaarroute, naar het noorden toe. Zo kwamen ze aan de monding van de Donau. Ze voeren deze rivier op. De mannen van Colchis waren ze kwijtgespeeld, maar de terugreis zou nog lang en ingewikkeld worden. Via de Donau kwamen ze in de Adriatische Zee terecht en vandaar via de Po en Zuid-Frankrijk in de Rhône en de Middellandse Zee. Vooraleer de thuishaven Iolkos te bereiken werd ook nog Korfoe aangedaan, en de Noordkust van Egypte, en Kreta...

Op zoek naar een mooie afbeelding over het onderwerp van de maand, vond ik iets waarvan ik dacht dat het een Romeinse muurschildering kon zijn, maar dan wel één die uitzonderlijk goed bewaard was gebleven Niet dus... want na verder zoeken stootte ik op wat de échte muurschildering is (Pompeï, 1^eE.n.C). Matig beschadigd, zoals te verwachten, maar o zoveel mooier!

Ondanks de beschadiging behoudt de muurschildering zijn uitstekende picturale kwaliteiten, in 't bijzonder zijn prachtig coloriet. Phrixos' kop is hier veel mooier, zijn Griekse haardos en de speelse schildering zijn totaal verloren gegaan in de kopie.

Menig keer werd Apollo verliefd op sterfelijke en onsterfelijke vrouwen. Er zijn ook twee zeer bekende verhalen waarin Apollo verliefd werd op een mooie jongeling: de ene was Kyparissos, een jonge jager, de andere was de jonge prins Hyakinthos, zoon van koning Oibalos van Lakedaimonië.

Niet alleen Apollo werd verliefd op Kyparissos, ook de zanger Thamyris. Deze had ooit verklaard dat hijzelf mooier kon zingen dan alle negen Muzen tesamen. Teneinde zijn rivaal uit te schakelen ging Apollo dat overbrieven aan de Muzen. Zij voelden zich zwaar beledigd en ze wreekten zich op Thamyris door hem te beroven van zijn stem, zijn gezicht en zijn geheugen.

Maar meer dan tot Apollo voelde Kyparissos zich aangetrokken tot een hert. Toen de jonge jager op een kwade dag tijdens de jacht, geheel per ongeluk, zelf zijn lievelingsdier gedood had, overviel hem een onbeschrijflijke smart. Uit medelijden veranderde Apollo hem in een boom, een cypres. Dit is waarschijnlijk gebeurd aan de westkust van de Peloponnesos, waar nu het dorp Kyparissia ligt.

Orpheus was de zoon van Oiagros, een koning uit Thracië, maar sommigen beweren dat de god Apollo zijn vader was. Zijn moeder was Kalliope, één van de negen Muzen. De Muzen waren de godinnen van de kunsten en de wetenschappen. Ze waren de dochters van de titanes Mnemosyne en van de oppergod Zeus. Ze waren volgelingen van Apollo en hadden hun verblijfplaatsen in de buurt van het Parnassos- en Helikongebergte.

Orpheus was een buitengewoon begaafd dichter en musicus. Van Apollo zelf had hij een lier gekregen, waaruit hij hemelse muziek toverde en waarmee hij zijn gezangen begeleidde. Hij bracht mensen en dieren en zelfs de planten, kortom de hele natuur, in vervoering door zijn kunst. Ook de goden kon hij ontroeren. Orpheus is vooral bekend door zijn dramatisch liefdesverhaal met Eurydike, een Najade ofte waternimf. Orpheus aanbad Eurydike. De liefde was grenzeloos. Op het huwelijksfeest deed zich echter een tragisch incident voor. Argeloos wandelde Eurydike blootsvoets door het jonge gras, toen zij plots in de voet gebeten werd door een giftige slang, een adder. Op haar geroep kwam Orpheus aangerend. Net op tijd om zijn geliefde in zijn armen te zien sterven…

Onuitsprekelijk was zijn verdriet. Bloedstollende klaagliederen bracht hij ten gehore, en allen luisterden mee en de hele natuur werd in diepe rouw gedompeld. De gedachte om verder te moeten leven zonder zijn beminde was ondraaglijk. Toen nam hij zich voor iets te ondernemen wat nog nooit iemand vóór hem had gedaan: haar terughalen uit het dodenrijk. Op zijn tocht daarheen speelde hij zo aandoenlijk op zijn lier, dat niemand hem iets in de weg durfde leggen. Ook Charon niet, de veerman, die de doden over de dodenrivier naar de onderwereld bracht en anders nooit levenden overzette. Zelfs Kerberos de hond met de drie koppen, die de hellepoort bewaakte, werd vertederd door Orpheus’ gezang en bood geen weerstand. En ook de schimmen van de doden  werden ontroerd en ze kwamen in dichte drommen naderbij en luisterden, ademloos.

Tot bij de troon van Hades en Persephone drong Orpheus door. Ook het godenpaar van de onderwereld raakte in de ban van zijn gezang. Op aandringen van zijn gade liet Hades zich overhalen om Eurydike  te laten weerkeren naar de aarde. Eén voorwaarde werd gesteld: zij diende op haar tocht haar man te volgen en deze mocht in geen geval naar haar omzien vóór ze het rijk van de levenden zouden bereikt hebben. Zoniet, dan was Eurydike onverbiddelijk en voor altijd voor hem verloren.

Lang was de terugweg die ze moesten gaan, langs donkere, soms smalle en steile paden. Orpheus liep voorop. Hij hoorde de voetstappen van zijn geliefde achter hem, hij hoorde haar ademhaling en voelde zelfs haar adem in zijn hals, en dat stelde hem gerust. Doch plots leken die geruststellende geluiden verdwenen. Volgde zij hem niet meer? De angst deed Orpheus de waarschuwing van Hades vergeten en… hij keek om. Eurydike volgde hem nog steeds op de voet. Nog voor even, want haar gestalte vervaagde en als een schim gleed ze van hem weg, weer in de richting van het dodenrijk. Ze stak nog even de hand naar hem uit en ze fluisterde: “vaarwel mijn liefste”.

Radeloos rende Orpheus terug naar de hellepoort, maar de hellehond liet ditmaal zijn tanden zien en was onvermurwbaar. Zeven dagen lang bleef de gebroken man zitten op de oevers van de Styx, zonder eten of drinken. Hij richtte smekende gezangen tot de goden en uiteindelijk ook verwensingen aan hun adres. Alles tevergeefs. Daarna zwierf hij door verscheidene landen, het gezelschap van andere mensen mijdend, vooral van vrouwen. Nimmer meer stelde hij zijn hart open voor een andere liefde. Daarom werd hij gehaat door de nimfen en door de Maenaden. Jaren later was het dat hij de Argonauten vergezelde op hun tocht: door zijn muziek en zijn wijze raad heeft hij zeker bijgedragen tot het welslagen van de onderneming. Na de tocht trok hij zich terug in Thracië. Daar troffen de vrouwelijke volgelingen van Dionysos hem aan, zittend aan de oever van een rivier en tokkelend op zijn lier. De uitzinnige vrouwen wierpen zich op de gehate man en scheurden zijn lichaam in stukken vaneen. Zijn hoofd werd samen met de lier in de rivier geworpen. Het kwam zodoende in de zee terecht en het bereikte het eiland Lesbos, alwaar het werd begraven. Zijn ziel ging naar de Hades bij zijn geliefde Eurydike. Hun zielen waren nu voor immer verenigd.

Telkens de laatste dag van de maand...

Elke maand speurt kunstkenner Marc Van Hoye naar een treffende illustratie bij het mythologisch "Druivelaarverhaal" van de voorbije maand. Ditmaal komt hij uit bij een beeldengroep van Gaetano Salomone.

Autonoë was één van de vier dochters van koning Kadmos van Thebe. Aristaios was een zoon van de god Apollo. Autonoë en Aristaios hadden samen een zoon: Aktaion. Als jongeman beoefende deze de jacht. Op een warme zomerdag kwam hij toevallig met zijn jachthonden bij het water van een bron, waarin Artemis naakt aan het baden was, samen met enkele nimfen. Aktaion herkende de godin en wendde onmiddellijk de blik af, want hij wist dat Artemis, de maagdelijke tweelingzuster van Apollo, niet duldde dat enig mannelijk wezen haar naaktheid aanschouwde. Dat had ze gemeen met die andere godin-maagd, Athena. Maar Artemis was veel meedogenlozer dan Athena. Ziehier wat er gebeurde. Ze besprenkelde Aktaion met water uit de bron – of ze daarbij een toverformule uitsprak is niet met zekerheid bekend – waarbij de jonge jager veranderde in een hert. Hij was ook niet meer in staat menselijke klanken te uiten. Zijn honden herkenden hun baasje niet meer, instinctief stortten ze zich op het hert en verscheurden het...

De meeste van Zeus’ kinderen waren buitenechtelijk, “bastaards” dus. Zo ook zijn meestgeliefde dochter, Athena. Wie was nu de moeder van Athena? Het is een op zijn minst bizar verhaal.

Zeus had zijn nicht Metis “liefdevol benaderd”, diezelfde Metis die hem het toverdrankje bezorgd had waarmee hij zijn zusters en broeders verlost had uit de maag van zijn schrokkige vader Kronos. Over die verhouding tussen de oppergod en de wijze titanendochter zijn weinig details bekend. We weten dat Metis zwanger werd en, zwanger zijnde, ruzie kreeg met Zeus. Het moet een hoogoplopende ruzie geweest zijn, want ziehier, kort en goed, hoe die afliep: Zeus vrat zijn zwangere nicht op met huid en haar...

Maar de vertering verliep slecht. De “maaltijd” bleef zwaar op de maag liggen. Zeus voelde zich kotsmisselijk. Het leek of er iets opsteeg uit zijn maag in de richting van zijn hoofd. Het liep uit op een razende hoofdpijn. Zijn hoofd zwol en stond letterlijk op barsten. De enige die hem van die ondraaglijke pijn kon verlossen, was zijn zoon Hephaistos. We weten dat het vaderschap van Hephaistos erg twijfelachtig was en ook Zeus had serieuze twijfels omtrent dat vaderschap. En al was hun verhouding niet al te best, toch ontbood Zeus de god van de smeden en smeekte hem zijn hoofd te klieven met een bijl. En Hephaistos, zij het met enige tegenzin, kweet zich vakkundig van die taak. En ziet: uit het hoofd van Zeus steeg een volwassen vrouwspersoon op, fier rechtop, gehelmd en geharnast, met lans en schild. Het was Athena. Metis mag als haar moeder beschouwd worden – heeft ooit een man leven geschonken zonder toedoen van een vrouw? – en van Metis had Athena het verstand en de vindingrijkheid. 

Telkens de laatste dag van de maand...

Elke maand speurt kunstkenner Marc Van Hoye naar een treffende illustratie bij het mythologisch "Druivelaarverhaal" van de voorbije maand. Ditmaal komt hij uit bij een schilderij van Alexandre Cabanel.

Telkens de laatste dag van de maand...

Elke maand speurt kunstkenner Marc Van Hoye naar een treffende illustratie bij het mythologisch "Druivelaarverhaal" van de voorbije maand. Ditmaal komt hij uit bij een karikatuur van Daumier.

Pygmalion en Galatea
Dat dit onderwerp het gegeven voor menig schilderij zou worden had ik wel verwacht, maar niet dat het zó overweldigend zou uitgebeeld worden in alle mogelijke kunstvormen. Naast plastische kunsten als schilderen en beeldhouwen vindt men Pygmalion als inspiratiebron - van Ovidius tot Hollywood - in de literatuur (poëzie, roman), podiumkunsten (theater, opera, ballet, musical), film. Geen kunstvorm laat Pygmalion onberoerd.
Hoe voordehandliggend de keuze voor een van de prachtige schilderijen of beeldhouwwerken ook zou zijn, toch wil ik graag met een karikatuur een buitenbeentje in de beeldende kunst voorstellen, nl. DAUMIER.
Honoré Daumier (1808-1879) was een begenadigd Franse graficus, karikaturist, schilder en beeldhouwer in de periode van het Realisme.
Hij maakte duizenden tekeningen en lithografieën waarin hij eerlijk en waarheidsgetrouw een beeld wou geven van de alledaagse werkelijkheid waarin zich de armen en de arbeidersklasse bevonden.
In zijn karikaturen spaarde hij noch de regering, noch de geestelijkheid, de rechters en advocaten, de bourgeoisie en zelfs het koningshuis. Een karikatuur van koning Louis Philippe met een hoofd in de vorm van een peer deed hem wegens majesteitsschennis gedurende jaren achter de tralies belanden.
In dezelfde satirische geest schilderde hij ook. Een prachtig werk toont het arme volk op de trein in 'Coupé de troisième classe’.
Tenslotte toonde Daumier ook in zijn beeldhouwwerk zijn geniaal meesterschap. Getuige daarvan de karikaturen welke hij tijdens rechtszittingen, verdoken achter de rug van andere aanwezigen, vrijwel op de tast in klei boetseerde van rechters en advocaten.
Daumier is nu een zeer gewaardeerd kunstenaar, maar tijdens zijn leven viel hem geen grote bijval te beurt, behalve vanwege zijn vrienden-kunstenaars, waaronder kleppers als de schilders Millet, Corot, Rousseau en Delacroix, ook schrijvers als Balzac en Beaudelaire.
Hij stierf arm in een van Corot gekregen huis.
Het loont de moeite zijn werk te bewonderen op bv. Wikipedia of Pinterest

Pygmalion (vrij naar Edith Hamilton)

Op het eiland Cyprus leefde een jonge talentrijke beeldhouwer. Zijn naam was Pygmalion. Hij had besloten nooit te trouwen, want hij was vol misprijzen voor het vrouwelijk geslacht dat door de natuur overladen was met gebreken en “constructiefouten”. Desalniettemin spookte de gedachte aan de perfecte vrouw voortdurend in zijn gedachten, in die mate dat het standbeeld waaraan hij uiteindelijk al zijn krachten en zijn hele genie wijdde, een vrouw voorstelde. Een ivoren beeld, een pracht van een kunstwerk. Maar het voldeed de kunstenaar niet helemaal. Dag en nacht bewerkte hij het en het werd hoe langer hoe mooier. Géén vrouw was ooit geboren, geen beelden werden door kunstenaarshanden ooit gemaakt, die konden rivaliseren met dit werk van Pygmalion. En toen de dag kwam dat het beeld zo perfect was dat er niets meer te verbeteren viel, werd de kunstenaar overvallen door een vreemd gevoel, een gevoel dat hij nooit eerder gekend had: hij werd hartstochtelijk verliefd op dit levenloos beeld, de vrucht van zijn handen waarin hij zijn hele ziel had gelegd. Hij maakte zichzelf wijs dat het niet langer ging om een ivoren beeld maar om een vrouw van vlees en bloed. Hij raakte haar aantrekkelijke lippen aan met de zijne, maar zij konden zijn kussen niet beantwoorden. Hij streelde haar gezicht en  handen, maar deze bleven ongevoelig. Hij nam haar in zijn armen, maar zij bleef passief en koud. Hij kleedde haar met de mooiste jurken, hij overlaadde haar met juwelen en hij probeerde zich in te beelden dat zij er gelukkig mee was. ’s Avonds legde hij haar op een bed, hij bedekte haar liefdevol met zachte en warme dekens zoals kleine meisjes doen met hun poppen. Maar Pygmalion was geen kind meer en hij kon dat spelletje op de lange duur niet volhouden. Hij beminde een levenloos voorwerp en wanhoop en ellende overvielen hem…

Deze bijzondere passie bleef niet verborgen voor Aphrodite. De godin van de liefde raakte gefascineerd door deze vreemde passie en ze besloot de jonge kunstenaar te helpen. Het was rond deze tijd van het jaar dat er feest was op Cyprus ter ere van Aphrodite. Mensen gingen een bezoek brengen aan haar tempel en ze brachten offers aan de godin. Onder hen bevond zich ook Pygmalion. Hij smeekte de godin dat ze hem een jonge vrouw zou laten ontmoeten die gelijkend was aan het kunstwerk dat hij gemaakt had. Daarna spoedde hij zich huiswaarts, naar zijn geliefde. Ze leek mooier dan ooit. Hij streelde haar. Hij schrok. Voelde hij lichaamswarmte? Hij zoende haar op de mond en onder zijn kussen werden haar lippen zacht. Hij raakte haar armen aan en haar schouders en deze voelden zacht aan als was dat smelt in de zon. Hij voelde haar polsslag. En het drong tot hem door: dit is het werk van de godin. Met een hart dat overvloeide van vreugde en dankbaarheid sloot hij zijn geliefde in de armen. Zij bloosde en glimlachte. Hij noemde haar Galathea. Ze kregen een zoon, Paphos. Deze gaf zijn naam aan Aphrodites geliefde stad Paphos.  

Edith Hamilton, geboren in Dresden (Duitsland, 1867) en overleden in Washington D.C. (USA, 1942), was een van de meest gerenommeerde klassieke auteurs van haar tijd. 

Onderstaande tekening is van Marc Van Hoye. Het is een voorstudie van de tekening (een “gekuiste versie”) op het kalenderblad van “De Druivelaar” d.d. 16.3.2019.

Erichtonios was een van de eerste koningen van Athene. Een drietal waren er hem voorafgegaan, maar Erichthonios wordt beschouwd als de echte stamvader van de Atheners. Zijn ontstaan is alleszins merkwaardig. Het is een verhaal dat we situeren op de Akropolis lang voordat Athena tot schutsgodin van de stad werd gekozen, ten nadele van Poseidon. Het begint met de lelijke kreupele god Hephaistos, die vrijwel bij geen enkele vrouw terecht kon om zijn sexuele drift te bevredigen. En bij de godin Athena was hij al helemaal aan het verkeerde adres. Athena had immers gezworen maagd te blijven. Toen Hephaistos Athena wilde verkrachten bleek echter dat zij allerminst een katje was om zonder handschoenen aan te pakken. Ze ontworstelde zich uit zijn greep en verkocht hem een dermate krachtige stamp tegen de onderbuik dat alle lust tot verdere toenadering hem ontvlood. Bij dit incident was het zaad van Hephaistos terecht gekomen in de aarde, zeg maar in de schoot van moeder Gaia. Het kind dat Gaia baarde had een slangenstaart: het was Erichthonios. Ze schonk dit kind aan Athena: deze laatste wás het immers voor wie Hephaistos – de vader – het kind had bedoeld. Athena stopte de pasgeborene in een mandje en ze gaf het aan de drie dochters van de allereerste koning van de stad, Kekrops. Deze drie dochters kregen als opdracht over het kind te waken, zonder dat ze evenwel het deksel van het mandje mochten oplichten en het kind aanschouwen. Maar, nieuwsgierig als vrouwen zijn, ze deden het toch... En óf ze geschrokken waren: ze zagen een kind met een kronkelend slangenlichaam. Schreeuwend van angst renden ze naar de rand van de Akropolis en sprongen de afgrond in, hun dood tegemoet.

Athena was ondertussen bezig een enorm rotsblok naar de Akropolis te zeulen, ter versterking, toen haar toenmalige lievelingsvogel, de kraai, haar de ongehoorzaamheid van Kekrops’ dochters kwam melden. In haar verontwaardiging liet zij het blok vallen, aan de rand van de stad: het werd later de Lykabettos-heuvel, twee keer zo hoog als de Akropolis zelf. Ze vervloekte de kraai, die het onheil had gemeld. De vogel moest zijn witte veren inruilen voor zwarte en zijn zoetgevooisde stem voor een vervelend gekras. Ze koos nu voor een andere vogel, de uil, en ze verbood de kraai en zijn nakomelingen nog ooit de Akropolis te betreden. En dat is waarom wij nooit kraaien zien op de Akropolis...

Athena moeide zich nu verder met de opvoeding van Erichthonios. Met veel tederheid bracht ze hem op, alsof het haar bloedeigen kind was. En dat kind zou later koning worden in Athene. Te zijner ere bouwden de Atheners een mooie tempel op de Akropolis. Vlak naast deze tempel – het Erechteion – was het dat Athena haar olijfboom plantte. De inwoners van Athene zijn overigens te allen tijde fier geweest op hun “autochtone” afkomst, uit de schoot van Gaia, uit de eigen roodkleurige Attische grond, in tegenstelling tot de stamvaders van de andere grote Griekse steden, die meestal inwijkelingen waren van buiten de grenzen van hun land. Het moge nu ook duidelijk zijn waarom ook de god Hephaistos een heel bijzondere verering genoot in Athene. Zo werd er een prachtige tempel gebouwd aan de overzijde van de agora – gezien vanuit de Akropolis – te zijner ere, een tempel die tot op heden nog goed bewaard is en nog steeds fraai oogt.

(Uit "Uit het schuim van de zee", hoofdstuk 7) 

Telkens de laatste dag van de maand...

Elke maand speurt kunstkenner Marc Van Hoye naar de meest treffende illustratie bij het mythologisch "Druivelaarverhaal" van de voorbije maand. Ditmaal komt hij uit bij een kunstwerk van John Singer Sargent.