Een vrij grote opkomst voor een ondergesneeuwde trainingsavond, door de wind en de kou nog minder aantrekkelijk, had ik vanavond niet verwacht. Toch hadden heel wat atleten, groot en klein de weg naar de Nekker gevonden. Loni, Ruben, Karolien en Bruno namen de kleinsten onder handen en de groten kozen vrijwel allemaal voor duurlopen ipv pistewerk. Voor Ewoud en mezelf werd de keuze door Magda gemaakt. Snelheid stond in haar boekje en snelheid zou het worden. Na de opwarming zochten we de beschutting van de tribune om er te stretchen en onze spikes aan te trekken. Op een ondergesneeuwde ondergrond moet je het niet zonder spikes proberen. Ik zag plots op het middenplein Magda met een borstel tekeer gaan tegen de sneeuw. Het was net of ze van plan we om het hele veld op te kuisen. Ik snapte er niets van. Deed ze dat voor de voetballers van KV? Die zitten ofwel thuis of in Spanje, dus… Toen riep ze me plots en vroeg of k eens wilde proberen te spurten op het stuk dat ze had vrijgemaakt. Toegegeven, het gleed niet maar de ondergrond was zo oneffen dat ik het na één spurt liever voor bekeken hield. Uiteindelijk trokken we naar het stuk weg dat we dinsdag al hadden gebuikt voor onze weerstandstraining. Daar lag het opmerkelijk vlak en konden we uiteindelijk goed spurten. Tien keer 150 m met een korte aanloop die me toeliet om niet té expolsief te starten. Met de huidige temperaturen moet je blijven oppassen.

08-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

Het park van Machelen lag er prachtig bij. Het had vannacht weer een beetje gesneeuwd en dus was alles er volledig wit. Het lopen op de besneeuwde paden ging zonder problemen want de kleine cm sneeuw die bovenop het js was komen te liggen zorgde ervoor dat het niet meer schoof. Vijftig minuten lang heb ik er gelopen. De meeste lopers zouden gek worden van 18 toertjes van 600m. Ik vind dat gewoon leuk om gedurig te kunnen checken of je snelheid constant blijft en ik stoor me absoluut niet aan het feit dat ik elke keer weer dezelfde boom, hetzelfde pad, dezelfde bank , struik of steen moet aanschouwen. Voor mij geldt de regel: alles liever dan op straat lopen. Desnoods toertjes in mijn living… alhoewel, dat is er dan weer net over. 

07-01-2010 om 23:19 geschreven door André  

Vorige zondag kwam ik aan bod in de zondagnamiddaguitzending van omroep brabant op radio 2. Deze link laat jullie toe om even mee te luisteren. 

Bijlagen:
atletiek_030110172743.mp3 (2.2 MB)   

Het was kwart over zes op de Nekker. De ene kleine atleet na de andere maakte zijn opwachting. Ik had weinig volk verwacht en het dertigtal aanwezige kinderen overtrof dan ook onze trainersverwachtingen. Gelukkig waren er niet meer komen opdagen want door de examen- en blokverplichtingen van de meeste jeugdtrainers waren Bruno en ik maar met zijn tweeën om de hele bende op sleeptouw te nemen. Door de sneeuw en de kou zou er gelukkig enkel worden gelopen. We besloten buiten de Nekker te gaan en het pad dat we in de herfst meermaals hebben genomen te volgen om zo langs de Dijledijk terug naar de Nekker te lopen: een ronde van ongeveer 25 minuten. De allerkleinsten waren na een deel van het pad teruggekeerd omdat de hele ronde voor hen te ver is maar de groten en de jongste crossers à la Noah en Jari volgden mij voor de grote ronde.  Na die grote ronde liet ik de kleinsten bij Bruno en zijn groep en begon ik met de miniemen en tweedejaarspupillen aan een tweede identieke ronde. Op sommige plaatsen was het echt magisch om in de door de lichten van de nekker verichte sneeuw te lopen.  Vooral op de Dijledijk was het een prachtig zicht. Na een duurloop van om en bij de vijftig minuten stond ik met mijn mannen (en meisjes) opnieuw aan de piste. Goed getraind!

06-01-2010 om 23:05 geschreven door André  

Zoals verwacht was de piste van de Nekker vandaag onbeloopbaar. Terwijl Tom en ik op ons gewoonlijk parcours opwarmden verkende Magda de omgeving. Ze zocht en vond een strook waar met spikes kon worden gelopen. Daar hebben we uiteindelijk eerst onze versnellingen en daarna een aangepaste weerstandstraining kunnen afwerken. Normaal stond er veel meer op het programma maar we hielden het gezien de omstandigheden op zes 300en. De ondergrond was bikkelhard en achteraf had ik wat last van stijve kuiten. Daar zal morgenvroeg wel niets meer van te merken zijn, hoop ik. Na de training trok ik nog naar een geïmproviseerde RAM-vergadering ter voorbereiding van het Pk cross van 7 februari. We zullen nog heel wat vrijwilligers moeten vinden voor dit evenement. Morgen beginnen we er aan. Iedereen aanspreken is de boodschap. Het was al elf uur toen ik eindelijk kon avondeten. Daarna nam ik nog een lekker heet bad en smeerde ik mijn kuiten in met Chinese zalf, een middeltje uit Magda’s tijd, maar nog steeds efficiënt.

05-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

Het ziet er niet naar uit dat het weer de volgende dagen gunstig zal evolueren. De weermannen en –vrouwen voorspellen tot half volgende week hetzelfde vriesweer met af en toe kans op sneeuw. Het wordt dus weer trainen met de spikes aan, te beginnen met de training van morgenavond op de nekker. De sneeuw zal er op de piste nog vrij maagdelijk bij liggen want de nekker was twee volle weken gesloten.

Vandaag werd het natuurlijk ook een training in de sneeuw en op het ijs. Het Vrijbroekpark lag er volledig wit bij en het was er bitter koud. Wat een recuperatieloopje van drie kwartier moest worden viel dus veel zwaarder uit dan voorzien maar schade is er niet aangericht. Het schoof niet echt want het ijs was bedekt met een dun laagje stofsneeuw. De spieren waren wel nog wat stijf van die twee minuten vlammen op zondagavond. Niet veel gewoon, nietwaar… Er was ook een beetje wind waardoor je op de lange stroken onder de bomen de indruk had dat het superdikke vlokken sneeuwde in het halfdonkere park. Magisch! Da’s dan ook het enige leuke aan sneeuw. ‘t Is schooooon!

04-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

Na een halve dag in de sneeuw en de kou te hebben doorgebracht vond ik het bijzonder moeilijk om me opnieuw op te laden en riching Gent te trekken. Ik keek eerst nog naar de veldrit  van tervuren en de cross van Hulshout op TV en maakte me daarna klaar. Bij het scheren wilde ik mijn haar wat bijtrimmen en verstrooid als ik soms kan zijn had ik niet gemerkt dat het kapje niet op mijn trimmer stond. Ik trok een kale streep over mijn hoofd waardoor ik verplicht werd mijn hele kop te scheren. Bah, dacht ik, da’s nog een honderdste gewonnen.

Rond half zeven was ik in de topsporthal. Net op tijd om er nog Sofie Lauwers te zien winnen op de 800m. Ook Ewoud liep er de 800 en behaalde een mooie zilveren medaille bij de seniors.

Om acht uur was het aan mij. Drie reeksen Masters zouden worden gelopen maar de verrassingen zijn bij zo’n organisatie schering en inslag. Eerst bleken er een drietal atleten in twee verschillende reeksen te zijn ingedeeld. Chaos alom en ter plaatse verschuiven dus. Natuurlijk wilden die allemaal in de snelste reeks starten (de laatste). Maar ik was nog het meest verrast door het feit dat David Hellinckx(M40), vorig jaar indoor goed voor 2.01 in de tweede reeks moest starten terwijl in onze reeks iemand zat van 1.20. Ik rekende op david om me naar een Belgisch record te loodsen. Hij was zelf ook ontgoocheld maar zette dat perfect om in positieve energie door van de kop af opnieuw naar een schitterende 2.01 te lopen. Het wegvallen van David verplichtte me om een andere taktiek te volgen. Ik nam meteen de leiding en stond die niet meer af. Ik vond meteen het goede ritme en kwam na één ronde door in 30, na twee rondes in 60. Het liep gesmeerd dacht ik maar toen kwam de man met de voorhamer. Na één maand trainen was het te verwachten dat ik dit tempo nog geen 800m zou kunnen volhouden. Mijn derde ronde was de slechtste. Ik draaide plots vierkant en liep de derde ronde drie seconden trager. My God. Ok, dacht ik, geen supertijd maar winnen van die jongere gasten wilde ik toch doen. Ik verdapperde en vocht tegen de verzuring zo goed en zo kwaad als ik kon. Mijn foulée kreeg ik al lang niet meer rond en ik sukkelde letterlijk over de meet in 2.05.32. Toch een nieuw Belgisch record. Helemaal ontevreden mag ik dan ook niet zijn maar dat ik deze winter sneller moet en zal lopen staat buiten kijf. Afspraak binnenkort op dezelfde piste. En maar hopen dat de sneeuw snel dooit. De honger is er na gisteren alleen nog maar groter op geworden.

03-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

Gisteren had ik nog een klein toertje losgelopen en er waren toch wat twijfels gerezen. Ik voelde me moe en wat stijfjes. Kwam het PK niet net iets te vroeg? Tenslotte was ik maar een maand geleden met de trainingen herbegonnen na twee maanden te zijn out geweest. De laatste weken had ik ondanks de sneeuw hard getraind maar het was net alsof plots die zware inspanningen me de rekening voorschotelden.

Ik had alweer een vrij onrustige slaap waarbij ik om half vier werd wakkergemaakt door twee ruzieënde pubers op het voetpad. Gelukkig kwam mijn overbuur al snel tussenbeide en verdwenen ze snel weer in de nacht. Ik was ondertussen wel opgestaan en naar het raam gestapt. Tot mijn grote verbazing was alles wit buiten. Een vette laag sneeuw bedekte de hele omgeving. Amai, dacht ik, dat zal wat zijn morgen in Grimbergen. Toen we alledrie vanmorgen opstonden en de jongens de sneeuw ontdekten vroeg Noah of de cross wel ging doorgaan. Natuurlijk, antwoordde Moon, cross is geen voetbal. Lopen moet je altijd doen…

Toen we in Grimbergen aankwamen merkten we meteen dat het barre weer blijkbaar niemand had weerhouden om de verplaatsing naar  het Prinsenbos te maken. Reeds in de derde wedstrijd ging Noah van start. Zesenveertig vertrekkertjes werden in gang geschoten. Voor de start had de official nog geroepen dat de armen niet mochten worden gebruikt maar onze Noah, door professionals gevormd, trok zich dat juist niks aan, gebruikte zijn armen perfect en schoot als een raket meteen naar de leiding van de bende. Ik was bloednerveus. Tenslotte hamer ik altijd op een snelle start. Bij zo’n kou was dat misschien wel niet zo verstandig maar toen ik de lopertjes aan de overzijde zag verschijnen liep onze Noah nog steeds aan de leiding. Da’s straf, dacht ik en ik liep naar de rechterkant waar het lang bergop ging en waar ik vermoedde dat Noah het moeilijk zou krijgen tegen zijn achtervolgers. Maar kijk, luid aangemoedigd door zijn grote broer hield hij nog steeds stand. Je zag dat hij het moeilijk had maar ook de gezichtjes van de andere jongens getuigden van dezelfde gevoelens: afzien! In de laatste afzink voor de laatste bocht kwam een jongen nog bij Noah maar die struikelde ongelukkig. Noah moest letterlijk over hem jumpen. Ik heb het van horen vertellen want ik stond ondertussen met Moon al aan de aankomst opgesteld. Plots kwam daar dat manneke met het felgroene shirt als eerste uit de bocht, kort gevolgd door twee achtervolgers. Noah perste er nog een laatste spurt uit maar de buit was binnen. Wat ik deze winter nog niet verwachtte, gezien zijn speelse karakter, gebeurde: Nootje won zijn allereerste cross. Hij was zo blij en ik zo fier… Op het podium zag ik hem de ogen sluiten van geluk.

Een kwartier na Noah ging Moon samen met Brent en Thijs van start. Moon had me op voorhand gezegd dat de blauwe krollekop van Dilbeek, Jelle Bulens ging winnen. Dat gebeurde ook. Hij was een maatje te sterk voor de rest. Moon kon aanvankelijk goed mee maar moest in de tweede wedstrijdhelft een klein gaatje laten met de top-drie. In de afzink naar de laatste bocht riep ik dat hij zijn foulée optimaal moest gebruiken. Hij deed dat en met zijn grootste passen, als waren het duizendmijlslaarzen, liep hij de kloof dicht en spurtte in de laatste rechte lijn warempel naar de derde die hij net voor de meet voorbijflitste. Kapot zat hij maar hij verdiende die derde stek op basis van zijn laatste honderd meter. Plots brak de veer. Moon had verschrikkelijk koude handen, had zijn handschoenen uitgetrokken en kreeg ze niet meer aan. Een half uur lang heeft hij gehuild van de pijn. Later, bij de prijsuitreiking, de broodjes en de cola was dat al lang weer vergeten maar op het moment zelf brak mijn vaderhart.

Ook Eline liep zich weeral naar het podium. Ze gangmaakte als een echte derny een blond Zoetemelkje dat elke wedstrijd van haar vader of coach (?) de opdracht krijgt om achter onze Eline te blijven. Het scenario is steeds identiek. Het meisje zet dan aan op 200m van de meet en ontneemt Eline steeds haar verdiende beloning. Ik kon het niet laten om op weg naar het podium ‘en passant’ te zeggen tegen coach of vader dat nog niemand gestorven was van een beetje kopwerk. De man bekeek me van kop tot teen. Ik zag hem denken: ‘wat denkt die wel’! Awel meneer, ik denk het volgende: ooit zal onze Eline sterk genoeg zijn om alle profiteurkes naar huis te lopen.

Onze groene brigade presteerde vandaag weer heel sterk en opvallend, met nog een heleboel mooie ereplaatsen bovenop. We mogen terecht fier zijn. 

03-01-2010 om 00:00 geschreven door André