Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
20-07-2008
KBC-nacht
Na het jeugdprogramma had Moon een plekje bemachtigd halverwege de laatste rechte lijn. Ik plaatste mijn rugzakje naast zijn stoel en zo verzekerden we ons dan al van een goeie uitkijk voor het hoofdprogramma. Wat kan een namiddag echter lang zijn wanneer je naar wedstrijden kijkt zonder dat je ook maar één deelnemer kent. Moon en ik hadden dan maar een spelletje bedacht waarbij we elk een favoriet kozen en wie het kortst eindigde was gewonnen. Maar ook dat ging snel vervelen. Het was dan ook een verademing om een andere Rammer aan de start te zien. Bij de kadetten startte Tom Heremans (FOTOS1en2) en hij deed het bijzonder goed met een verbetering van zijn besttijd met maar liefst 7 seconden. (2.12) Hij zal nog wat ervaring moeten opdoen en aan zijn start werken maar dit was alvast veelbelovend. En dan kwam eindelijk het hoofdprogramma. Eerst volgde nog een kleine intro met de presentatie van onze Atleten voor Bejing. Daarna konden de wedstrijden beginnen. Elodie Ouedraogo slaagde er niet in om de limiettijd ook maar te benaderen op de 400 horden. Misschien is het verschil tussen de100m training en de training voor de 400 horden net iets te groot want haar eerste 200m waren uitstekend maar dan viel ze totaal terug om op het einde niet meer vooruit te komen. Een eerste hoogtepunt van de avond kwam er natuurlijk bij de 100 meter bij de vrouwen. In de B-reeks liep Frauke Penen waar Moon het na zijn VAC-stage steeds maar over had. En hij maar brullen toen ze voorbij zoefde. Het grote lawaai kwam er echter voor de A-reeks met Hanna Mariën én Kim Gevaert. Na een tweede valse start eindigde de wedstrijd voortijdig voor Hanna Mariën die zwaar ontgoocheld moest afdruipen. (Logisch als je bedenkt dat zij één van de atleten was die nog een limiet hoopte te lopen!) Kim spurtte zich naar een heel goede chrono en dat ondanks de kou. Ze verzaakte nadien wel voor de 200m. Een tweede uitschieter waren de Borlée-twins die de twee eerste plaatsen innamen op de 400 meter. Aan die twee gasten gaan we nog plezier beleven. Ook zij zijn klaar voor Peking. Ondertussen deed Kevin Rans al wat hij kon om een tweede keer over 5m70 te geraken bij het polsstokspringen. Tevergeefs echter en het is te hopen dat de BOIC-bonzen gul zullen delibereren want Kevin zou in het verre China helemaal niet misstaan. Ook Sigrid Vandenbempt(steeple), Pieter Desmet en Krijn Van Koolwijck slaagden er ondanks uitstekende prestaties niet in om de limiet te halen. De twee laatsten waren trouwens getuige van een fantastische race van Paul Koech die een beste wereldjaarprestatie liet optekenen. Tia Hellebaut ging voor het eerst sinds lang over twee meter en dat is net op tijd. Zo kan ze met het nodige vertrouwen vertrekken. Ik keek bijzonder uit naar de 800m, mijn eigen afstand. Drie belgen liepen er in de A-reeks, Joeri Janssen waar ik altijd al fan van ben geweest, Thomas Matthijs, de jonge leeuw en Mathias Rosseeuw die ik niet zo goed ken en nog nooit live zag lopen . Ik hou nogal van lopers met charisma en dat vind ik bij de twee mannen van Atletiek Vlaanderen geenszins terug. Rosseeuw vind ik wat flauw, maar ik geef hem het voordeel van de twijfel. Hij kan nog groeien. Matthijs echter vind ik dikwijls zo raar lopen. Vertrekken en zich meteen op de laatste positie nestelen vind ik niet getuigen van durf. (Misschien kon hij niet beter!) J.J. probeerde tenminste. Hij werd echter tot tweemaal toe gehinderd en op dat niveau is dat fataal. Wie vandaag wel verrastte met een minimum was Monder Rizki die met 13.04 ver onder de gevraagde 13.12 bleef en daarmee de tweede beste Belgische prestatie liep op de 5000 meter. (Achter Mourhit en gelijk met Vincent Rousseau, die waarschijnlijk zal argumenteren dat Monder geen belg is!) Een goede prestatie kwam er in de vooravond ook van Kim Ruell die zich verbeterde op de 1500m. Ik sprak hem later op de avond en hij bevestigde zijn goede vorm. Hij had net zijn contract met Atletiek Vlaanderen kunnen verlengen en hoopt volgend jaar op een medaille op een groot kampioenschap bij de beloften. Wij hopen mee natuurlijk. Ik zei hem ook dat hij beter stond met zijn geschoren kopke en hij antwoordde al lachend dat dat was om sneller te lopen. Het was een fijne avond. Alleen spijtig dat er niet meer wordt gedacht aan het publiek, want buiten de VIP's op de tribune moet iedereen zich maar behelpen en vechten om één van de schaarse stoelen. En ik kan je verzekeren, een hele dag rechtstaan, dat doet geen deugd. Het zal morgen op training zeer doen...
De zon scheen toen ik vanmorgen in het vrijbroekpark nagenoeg alleen mijn training afwerkte. De hemel was blauw en er stond maar een zacht briesje. Het was natuurlijk nog maar acht uur en de dag nog lang. Ik moest zo vroeg trainen omdat Moon geselecteerd was voor een afwachtingwedstrijd over duizend meter op de KBC-nacht van de atletiek. Alle jongens die sneller hebben gelopen dan 3.50 mochten deelnemen. Twee benjamins van RAM, Moon en Sven mochten dus hun spikes bovenhalen en richting Heusden-Zolder trekken. Een uur voor de wedstrijd moesten ze aanwezig zijn en dus vertrokken we goed op tijd. Onderweg besloten de weergoden dat het voor vandaag voorziene water maar best lang voor het voorprogramma moest vallen (om de vedetten te sparen) en dus begon het te regenen. Onderussen was ook Sven toegekomen. Toen we merkten dat we de jongens niet mochten volgen naar het opwarmingsveld besloten Chris (papa van Sven) en ik om een coachbandje aan te vragen. Pech voor Chris want mijn naam stond eerst op het blad en toen hoorden we dat er slechts één bandje per club voorzien was. Ik stelde voor om me over beide jongens te ontfermen en nam ze mee naar het opwarmingsveld. de tijd begon te dringen en ondertussen bleef het water met bakken uit de hemel vallen. Tijdens de opwarming bleek Sven zich te hebben bezeerd. Hij kloeg van harde pijn achteraan de knie. Hij kon zelfs zijn versnellingen niet meer uitvoeren. Op het moment dat hij zijn spikes diende aan te doen zei hij dat hij absoluut niet kon lopen. Ik zei hem dat hij de enige was die kon voelen of het wel of niet zou gaan maar probeerde hem alsnog te overtuigen om te starten. Niets hielp en toen werden de benjamins één voor één opgeroepen de call-uproom te betreden. Sven dus niet en hij keerde met mij mee terug naar de piste. Hij was duidelijk bang voor de ontgoochelde reacties maar ik zei hem dat iedereen het wel zou begrijpen. Als je gekwetst bent, ben je gekwetst. Dat is de fataliteit en daar kan niemand iets tegen beginnen! Chris keek heel verbaasd wanneer hij Sven met mij zag terugkeren. Ik legde hem uit wat er was gebeurd maar blijkbaar was het niet de eerste keer dat Sven door stress wordt overmand net voor een wedstrijd. Iedere keer blijkt hij dan wel ergens pijn te hebben. Dat wist ik niet want anders had ik hem zeker naar binnen gestuurd met de andere jongens. Ik voel me wel schuldig dat ik hem niet heb doorzien. De volgende keer weet ik wel beter. Het bleef gieten en de 25 benjamins betraden 'en file indienne' de arena. Je zag de spanning zo op het gelaat van al die uitgeregende gezichtjes. Aan Moon's lichaamstaal zag ik dat hij doodzenuwachtig was. (Hij prutst dan altijd aan zijn vingers en aan zijn short) Pang en daar gingen ze. Moon was goed weg en meteen was hij mee met een kopgropje van zes. De rest leek al meteen verslagen. In het kopgroepje was Jonas Geens, de beste crosser vorige winter, duidelijk de sterkste en zijn derde versnelling bleek de goede. Hij kon echter niet meteen een grote kloof slaan en de vier eersten bleven in elkaars vaarwater. Bij het ingaan van de laatste tweehonderd meter (waar ik van pure spanning zelf vergat om nog te fotograferen) liep Moon in vierde positie, strijdend voor een derde podiumplaats. Ik zag hem afzien en riep hem toe dat hij snel genoeg was om nog derde te worden. Bij het ingaan van de laatste rechte lijn spurtte hij de ziel uit zijn kleine lijf. Een derde plaats was zijn beloning, op 4 seconden van de eerste en twee van de tweede. De eerste vier in de uitslag liepen een persoonlijk record, ook Moon dus. Hij deed vier seconden beter dan in Bornem en kwam uit op 3.30.68, slechts 88/100en van het clubrecord. Een schitterende tijd en zonder de regen was dat record vast verpulverd. Moon was dolgelukkig. Zo gelukkig dat hij verdwenen was. Na de podiumceremonie liep ik naar de call-uproom om Moon op te vangen. Het bleef ondertussen maar gieten en geen Moon die uit die deur kwam. Toen de oproeper zijn kop liet zien vroeg ik hem waar de overige benjamins bleven. Ze zijn allemaal weg, antwoordde de man. Ja maar, zeg ik, dan hebben we een probleem want mijn zoontje is hier nog steeds niet. Hij zal naar uw vrouw zijn, antwoordt de man laconiek. Ik ben meer en meer geërgerd en zeg hem kalm en beleefd dat ik wel begrijp dat ik voor de wedstrijd niet verder dan die deur mocht. Hij moet dan ook begrijpen dat ik als vader mijn zoon aan hem toevertrouw en ik hem dan ook verantwoordelijk acht. Ik verwacht van u dat u mij mijn kind teruggeeft waar ik hem heb losgelaten. Het is hier zo'n grote organisatie maar de chaos die er heerst bij het voorprogramma mag er ook wezen. Daarop vraagt een aanwezige vrouw van de organiserende club (Het moederinstinct zeker?) hoe hij heet. Moon, zei ik en wie stond daar plots met een big smile voor mij? De Moon natuurlijk die reeds tien minuten zeiknat aan de cafetaria had staan koekeloeren toen hij door Svens vader werd opgemerkt en naar mij teruggebracht. Eind goed al goed en moon kon droge kleren gaan aantrekken.
Hier gaan we weer. Ons weekje Normandië is voorbij gevlogen. De 'Cotentin' is een prachtige streek. Ik noem het altijd de Ardennen aan de zee. Prachtige heuvels, héél groen, mooie uitgestrekte stranden, steile 'falaises'. Na Kreta is Normandië waarschijnlijk de plek op aarde waar ik het meest ben geweest. En zoals altijd bij jeugdherinneringen heb je de neiging om alles een beetje te verbloemen en mooier voor te stellen dan het is. Bij Normandië had ik een beeld van lange zonovergoten zomers. Ik heb al die jaren waarschijnlijk veel geluk gehad want deze keer was de zon maar af en toe op de afspraak. We hebben wel aan het strand gezeten hoor, maar lang niet zoveel als we zelf hadden gehoopt. Het strand van Jullouville is immens. De baai van de Mont Saint-Michel kent zowat de grootste getijden van de wereld en dus trekt de zee dan ook heel ver terug. Ideaal om te trainen hoor ik je denken. De eerste dag ginder heb ik gerust want ik was totaal verstijfd na die lange autorit. Op quatorze juillet was het onze mooiste dag en verbleven we dan ook de hele dag aan het strand. Ik ben dan in de vooravond snel wat gaan loslopen (meer was het niet want ik had overal pijn!) in de buurt terwijl de rest van het gezin aan het douchen was. Niet gemakkelijk om er een aangepast parcours te vinden want het is daar bijna altijd bergop en bergaf. Drie kwartier heen en terug lopen op een stuk vlakke weg in de buurt. Kan het nog saaier? De beloning was echter een portie van de lekkerste mosselen die ik ooit heb gegeten. Ik moest denken aan die aflevering van 'Tour 2008' met Jeroen Meus (de TV-kok) als gast. Er werd een reportage getoond over de mosselkweek in de baai van de Mont Saint-Michel en Jeroen Meus vond de mosselen van de baai ondanks hun kleine gestalte heerlijk, zacht en zelfs een beetje zoetig. Dat vond ik dus ook! (Ik was zo onder de indruk dat ik de laatste avond op dezelfde plek nog eens mosselen ben gaan degusteren.) Een dag later was het iets minder mooi weer maar we verkozen om toch nog naar het strand te trekken. Op mijn programma stonden 400-en. Het werd dus afpassen op het harde zand en na de opwarming ging ik er, hard aangemoedigd door Moon en Noah, keihard tegenaan. Zwaar! Het zand is de piste of het park niet. Ik was dan ook uitgeteld na mijn laatste reeks. De jongens hadden al zo hard gezaagd over de stranden van de landing (Het zal me leren om steeds maar geschiedenisleraar te spelen met mijn mannen!) dat we besloten om op onze derde dag tot aan Utah-beach te rijden. Op Utah zijn de Amerikanen geland. (net als op Omaha-beach wat verderop trouwens) Ik denk dat ze wat ontgoocheld waren want naast de vele monumenten, musea en tanks die je her en der nog tegenkomt liggen de stranden zelf er desolaat bij. Moeilijk voor kleine jongens om zich in te beelden wat dar ooit heeft plaatsgevonden. In het museum werden ze echter op hun wenken bediend. Echte voertuigen, maquettes, uniformen en films... De dag nadien speelden ze het allemaal na op het strand. Eerst zelf landend met hun surfplankjes en daarna spelend in het zand met hun speelgoedsoldaatjes. Ik had de doos speelgoed klaargemaakt (Als ik ze zelf laat doen maken ze toch alleen maar ruzie!) en ik wist dat ik soldaatjes moest meenemen. Woensdag en donderdag hield ik mijn trainingen beperkt tot de gebruikelijke duurlopen. Woensdag trok ik de heuvels in maar dat viel wat tegen. Je kan er niet ontspannen lopen en bij mijn duurlopen zoek ik toch vooral ontspanning. Donderdag liep ik een klein uurtje langs het water. Niet te dicht want ik wilde mijn schoenen niet té veel van het zeewater laten proeven. Het werd een zoektocht naar de hardste stroken zand. Het gekke is dat mijn pijnlijke linkervoet op het strand minder pijn deed. Het was dan ook één lange rechte lijn zonder de nefaste bochtjes waarbij mijn voet kantelt. Misschien is een genezing in de maak, ik hoop het. Ook Moon en Noah wilden nog wat trainen en ik liet ze dus maar spurtjes trekken. Noah kreeg steeds een kleine voorsprong van Moon maar die is leep genoeg om net niet te veel voorsprong te geven natuurlijk. Toen noah doorhad dat hij toch niet ging kunnen winnen hield hij het dan ook maar voor bekeken. Na onze training werd het wat fris op het strand en besloten we om naar de 'Mont' te gaan. Noah en Moon kennen op school een klein meisje die Michelle (Ze noemen haar Michelleke!) heet en dus werd het bij Noah al gauw de Mont Saint-Michelleke. Ik was er al drie keer geweest maar zelfs voor mij werd het opnieuw een ervaring. Hilde werd er zelfs lyrisch van en de kinderen vonden het heerlijk. De sfeer van ridders, spoken en kastelen, en dat voor de prijs van de parking. We hebben er lekker gegeten en de zon zien ondergaan. Het is een aanrader. Bezoek de Mont bij valavond want dan zijn bijna alle toeristen reeds vertrokken en kan je lekker wandelen door de steegjes naar de top. Er is geen sluitingsuur! Verder hebben we ook de nabije steden Avranches en Granville bezocht. Granville zie je liggen van in Jullouville. De stad is gebouwd op een uitstekende rots door de Engelsen (Toen ook Normandiërs natuurlijk!) om van daar uit de Mont Saint-Michel aan te vallen. De Mont is nooit gevallen. De zee was natuurlijk zijn grootste bondgenoot. Gisteren moest ik mijn snelheidstraining afwerken en nadat we reeds onze bagage hadden ingepakt trok ik naar dat stukje vlakke straat waar ik het reeds over had om eerst een twintigtal minuutjes op te warmen, te stretchen en te versnellen. Daarna werd het 10x150 met 50m inlopen en 100m voluit. Op asvalt is het niet ideaal. Mijn kuiten voelden achteraf ontzettend hard aan. Ik hunker naar het park. Morgenvroeg trek ik trouwens reeds rond de achten naar het vrijbroekpark voor een fartleck. Daarna snel weer naar huis om met Moon naar Heusden te trekken maar daarover morgen meer...
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
