Hoe zat het nu eigenlijk in Utrecht, vroegen enkelen onder jullie me de laatste dagen. Wel, het was gewoonweg geweldig. Voor een vol auditorium hield ik een voordracht onder de titel: ‘what I learnt from becoming a world champion runner’. De titel dekte niet exact de lading, dat zullen jullie verder wel lezen.

Ik had op voorhand aan de organisator gevraagd of hij voor een loopband kon zorgen en hij had het voor mekaar gekregen. Daar stond ik dan, in de coulissen van de Media Plaza in Utrecht voor een splinternieuwe loopband. Hij was nog gedeeltelijk ingepakt, zo nieuw! Ik had wat meer tijd dan aanvankelijk gepland omdat er wat achterstand was ontstaan op het oorspronkelijke tijdschema en dus kon ik gelukkig de loopband testen. Het was voor mij belangrijk om gedurenden mijn twintig minuten durende speech niet in ademnood te komen. Dat zou maar al te belachelijk zijn. Dus teste ik de snelheid die ik zou lopen op voorhand. Toen dat voor mekaar was wandelde ik even richting auditorium waar een assistente me zei dat het bijna zover was. We maakten van de pauze gebruik om de band naar het auditorium te rijden en op zijn plaats te zetten, wat gedecentreerd op het podium zodat ik niet voor de geprojecteerde beelden zou komen te staan. Met een twintigtal minuten vertraging begon ik er aan. Ik kondigde mezelf aan en nadat ik had gezegd dat ik wereldkampioen was geworden kwam er spontaan applaus en riep er zelfs iemand: ‘in what time?’ De toon was meteen gezet.

Meermaals werd mijn betoog onderbroken door spontaan applaus en bij ht vertonen van de film van de WK-finale werd er zelfs gesupporterd en gejuigd. Ik zag mensen lachen, reageren, meegaan in mijn verhaal.

Op het einde had ik het nog even over het komende EK in Hongarije en het wel of niet gaan. Nadat ik had gesteld dat een deelname zou afhangen van het wel of niet vinden van een sponsor, stapte onze grote CEO, de Finse Eija Ailasmaa naar voren. Ze nam een microfoon vast en zei: ‘I think you’ve got a sponsor now!’ Dat was voor mij een geweldig moment.

Na mijn loopspeech regende het complimenten. Iedereen had duidelijk genoten. Sommigen waren ontroerd geweest, anderen vonden het inspirerend. Iemand zei me zelfs dat hij duisenden presentaties had gezien maar dat ik me meteen in zijn top-drie had gecatapulteerd. Achteraf had ik de gelegenheid om nog wat na te praten ijdens de ‘walking lunch’. Velen betoonden enorme interesse voor de sportieve prestaties maar ook voor de psychologie erachter. Ik genoot…

Wat hierna volgt is mijn basistekst in het Nederlands (ondertussen ben ik uitgenodigd om op een ander congres in Nederland mijn verhaal op dezelfde manier over te doen in het Nederlands, ergens midden mei.). Ik heb daar nog wat rond geïmproviseerd en dat bracht de nodige humor in mijn betoog.

Hallo, dames en heren, beste collega’s

Mijn naam is André Lafère. Ik ben 50 jaar oud en werk al bijna 23 jaar voor Sanoma-Magazines Belgium,  da laatste negen jaar als Senior Art Director bij FW-GM. Ik ben ook masters-wereldkampioen op de 800m geworden in Lahti, Finland vorig jaar.

Ik ben altijd al vrij sportief geweest maar steeds met als enig doel om via het sporten gezond te blijven. Andere hobby’s als muziek en tekenen waren belangrijker. Mijn sport was fietsen. Als broer van een wielrenner was het normaal dat ik ook voor die sport had gekozen. Acht jaar geleden, na twee maal te zijn aangereden door een auto op training, besloot ik om de fiets aan de haak te hangen. Ik kon niet stilzitten en op uitnodiging van een vriend ben ik beginnen lopen. Al snel bleek ik sneller te kunnen lopen dan het gemiddelde en sloot ik me aan bij een club. Een tijd later werd ik aangesproken door één van de coaches en we besloten om samen verder te gaan. Aanvankelijk dacht ik te gaan voor de lange afstand en stratenlopen maar het toeval bracht me naar de piste en meer bepaald naar de halve fond. Voor wie niet bekend is met piste-atletiek: het lopen in de atletiek wordt onderverdeeld in drie categorieën. De spurt: 100 en 200m, de halve fond: 400, 800 en 1500m en de fond met de 5000 en 10000m.

Nu, vijf jaar later heb ik meer dan dertig titels verzameld, acht Belgische records en twee wereldrecords.  Op 2 augustus 2009 kwam de apotheose met de finale van het WK in Lahti. Ik klopte de Amerikaanse titelverdediger Anselm LeBourne en werd voor het eerst in mijn carrière wereldkampioen.

Die titel is geen eindpunt maar was wel een hoofddoel voor mijn coach en mezelf. Ieder jaar werd ik beter. Dat is soms zo wanneer je op latere leeftijd met topsport begint.

Anecdote: Iedere sporter heeft recht op tien jaar topsport las ik ooit in Runners World. Aan het woord was toen een Nederlandse marathonloper die zijn topperiode kende tussen de 25 en 35 jaar. Zijn beste vriend was ook Marathonloper maar had door gezin en beroep nooit de top nagestreefd. Pas toen hij de vijftig voorbij was ging hij leven en trainen als een topsporter en nu, bij de masters, is hij stukken beter dan de vroegere topatleet. Die had zijn tien jaar topsport reeds opgebruikt en zijn vriend had er nog recht op. Toegegeven, je kan pas op latere leeftijd aan topsport doen als je gezond hebt geleefd en altijd hebt gesport. Ook ik fietste of jogde elke dag. De laatste vijf jaar voor ik begon met atletiek legde ik jaarlijks 9000km af op de fiets. Mijn hart en lichaam waren dus wel enigszins voorbereid op wat nog komen zou.

Ik train zes dagen op zeven en in sommige periodes zelfs twee maal per dag. Mirakels bestaan niet in de sport. Je moet er altijd hard voor werken. Okee, volgens de kenners heb ik enorm veel talent maar zonder hard werken kom je er toch niet. Toen ik begon te trainen met Magda Ilands, zelf een oud-marathonloopster die ook meeliep op de OS van Seoul in ‘88 wisten we niet waar de grens ging liggen. Magda is een voorzichtige coach die, in tegenstelling tot sommige jongere trainers denkt op lange termijn en dus veelal voorzichtigheid predikt. Geduld en vertrouwen zijn daarbij sleutelwoorden. We hebben elk jaar een bepaalde progressie nagestreefd en die is er ook gekomen.

Een kleine vergelijking: Anselm LeBourne, de Amerikaan die al vier keer wereldkampioen is op de 800m liep vijf jaar geleden nog 1.55 op de 800m. Ik liep toen een besttijd van 2.03. Ieder jaar werde ik sneller en Anselm trager want het is de regel dat je vanaf een bepaald moment jaarlijks één seconde trager wordt. Dit jaar liep de Amerikaan niet meer onder de 2.01 en ik drie keer onder de twee minuten. Mijn Belgisch record is de derde wereldtijd ooit bij de M50 en slechts 88 honderdsten trager dan het WR. Twee weken geleden liep ik trouwens een wereldrecord op de 800m indoor.

In 2008 had ik een uitstekend seizoen met o.a. een Belgische titel op de 800m maar ook met twee maanden blessureleed. Toen ik éénmaal hersteld was trainde ik hard voor de Vlaamse kampioenschappen van eind september en plots gebeurde wat ik niet meer had verwacht. Ik liep onder de magische twee-minutengrens, meteen goed voor mijn allereerste Belgische record. Magda en ik besloten die winter om de druk op te drijven. Ik werd op 17 mei 2009 vijftig en zou dan aantreden in een nieuwe leeftijdscategorie, de M50.

Misschien even een kleine uitleg over hoe het masterssysteem werkt. Vanaf 35 jaar ben je Master en die categorie verdeelt zich in schijven van vijf jaar. Zo krijg je de M35, M40, M45, M50, enzovoort. De kampioenschappen loop ik bij de masters mee tegen mijn leeftijdsgenoten maar alle andere wedstrijden loop ik in de open categorie en dat is dan doorgaans tegen jongens die allemaal mijn zoon zouden kunnen zijn.

2009 moest dus mijn jaar worden. Op de dag van mijn verjaardag op 17 mei moest ik een belangrijke wedstrijd lopen. Daar brak ik meteen het Belgische record, goed voor de derde beste chrono aller tijden. Het werd het begin van een prachtige reeks met BR op de 400, 800 en 1000m. Eind juni nam ik een weekje rust en daarna werd de laatste hand gelegd aan de voorbereiding van het WK in Finland. Ik had nog nooit drie wedstrijden op vier dagen moeten afwerken en ook daar werd op getraind. 

Eind Juli was het zover. Ik vertrok naar Finland. Het werd een onvergetelijke week. Beeld je maar eens in: een stad zo groot als bvb Utrecht die overspoeld wordt door meer dan zesduizend atleten die komen uit alle uithoeken van de wereld. Overal waar je komt ontmoet je mensen die vrijuit praten over hun gemeenschappelijke passie, fantastisch gewoon.

In de reeksen ging het supergemakkelijk en won ik zonder forceren. Dat herhaalde ik in de halve finale en dus kwam ik met reserves aan de start van de finale.

Een half uur voor de wedstrijd word je verwacht in de call-room. Daar doe je je spikes aan en je wedstrijdtruitje en wacht je af. Ik keek wat rond en zag dat de amerikanen doodnerveus waren. Vooral topfavoriet en viervoudig wereldkampioen Anselm Lebourne leek me heel zenuwachtig. Terwijl ik nog zat te lachen en wat te praten met mijn nieuwe vrienden, de engelsen, een nieuw-zeelander en mijn belgische kameraad leek hij steeds kleiner en kleiner te woren. Plots was het tijd en werden we naar de piste gebracht.

De 800m is één van de mooiste disciplines van de atletiek omdat het zo compleet is. Je moet er de uithouding van een lang afstandsloper combineren met de snelheid en de weerstand van de spurter. Op 800m moet je snel starten en moet je op het einde nog versnellen. Doorgaans ga je door een muur. Na ongeveer 5-600m begin je te verzuren en wordt het mentaal heel moeilijk. Op dat moment ga je voorbij je pijngrens en eens de laatste 100m in zicht moet je gewoon doorbijten, gedragen door de adrenaline.

Ik stel voor om samen naar de finale te kijken:  xxxxxxxxxxxxxxx commentaar bij filmpje

In deze finale was ik zo sterk dat er van verzuring geen sprake was. Ik viel aan op een 300m van de meet. De enige die reageerde was de amerikaanse topfavoriet. In de laatste bocht kwam hij naast mij te lopen. Het werd een laatste spurt op leven en dood. Hij brak als eerste en ik werd wereldkampioen. Een droom was werkelijkheid geworden. Ik was de beste van de wereld.

Deze titel heb ik niet cadeau gekregen. Ik heb enorm hard moeten werken, jaren aan een stuk.

Topsport gaat volgens mij gepaard met een aantal noodzakelijke kwaliteiten.

- Talent uiteraard (dé basis om er te komen natuurlijk)

- Zelfvertrouwen (noodzakelijk om je talent aan te wenden)

- Doorzettingsvermogen (nodig om wanneer het moeilijk wordt te kunnen doorgaan)

- Karakter (de wil om je bepaalde zaken op te leggen)

- Grenzen verleggen (een constante in sport)

- Omgaan met tegenslagen (je niet laten ontmoedigen wanneer het tegenvalt))

- Relativeringszin (Het is en blijft maar lopen. Tenslotte zijn er belangrijker dingen in het leven dan je eigen ego)

- Geduld (Net als Rome wordt een carrière niet op één dag gebouwd)

- Vertrouwen (in jezelf en in de mensen die je omringen)

Heb ik deze karaktertrekken nodig om ook in mijn job uit te blinken? Natuurlijk wel! Doorzettingsvermogen, karakter, zelfvertrouwen heb je altijd nodig maar topsport enerzijds en mijn job als art director anderzijds zie ik meer als twee complementaitre bezigheden.

Door mijn sport ben ik veel rustiger geworden en heb ik bijna nooit last meer van enige stress. Ik blijf in alle omstandigheden rustig, zelfs al ben ik eigenlijk van het nerveuse type. Bij het lopen komen ook endorfines vrij, gelukshormonen, dezelfde die je lichaam aanmaken wanneer je verliefd bent of sex hebt. Die endorfines maken je gelukkig en zijn bij sommige mensen een remedie tegen depressies.

Door het sporten ontwikkel je ook volgende aspecten:

- Omgaan met andere mensen

- Kameraadschap

- Verdraagzaamheid

- Respect

- Passie

Dit zijn dan ook de dingen die ik als trainer, voorzitter en atleet in mijn club probeer mee te geven aan de jeugd, aan mijn collega-atleten en aan mijn omgeving in het algemeen.

Ga 100 procent voor je wat je doet maar doe dat steeds met respect voor de anderen. Begin daarvoor bij jezelf. Respecteer en luister naar je lichaam. Door jezelf graag te zien en te accepteren leer je ook de anderen graag zien en respecteren... 

De belangrijkste les die sporten me dus heeft geleerd is om respect te hebben voor anderen,  verdraagzaam te zijn  en ook passie en liefde te hebben voor wat je doet. Dit is ook wat ik jullie vandaag wilde meegeven. Tracht steeds je dromen waar te maken...  en wat je ook doet, doe het met passie.

En nog een laatste boodschap voor onze Hongaarse collega’s. Deze zomer gaat heet EK door in jullie land, in de stad met de moeilijke naam Nyiregyhaza, bij de grens met Oekraïne. Ook daar moet ik drie wedstrijden lopen en vertrek ik als topfavoriet. Ik ben nog steeds op zoek naar een sponsor en onderdak...

30-11--0001 om 00:00 geschreven door André