Gisterenavond.

• Moon: Papa, de Sint was vandaag op school.
• Noah: Ja, deueuh! ‘t Was wel de echte nie, hé!
• Ik: Hoe weet je dat?
• Noah: Ah, omdat hij nie de goeie staf meehad.
• Ik: Wat is dan wel de goeie staf?
• Noah: Die blinkt niet en heeft een andere top!
• Ik: Hoe weet je dat?
• Noah: Ik heb dat op TV gezien toen de echte Sinterklaas met de boot toekwam in Antwerpen.
• Moon: Hoe weet ge dat dat de echte was.
• Noah: Omdat dat die is van op TV met Bart Peeters en dat is de echte want Bart Peeters die zegt de waarheid. 

• Noah: Papa?
• Ik: Ja, Noah, wat is er?
• Noah: Is ‘t al tijd?
• Ik: Neen Noah, het is nog maar vier uur.  Draai je om en slaap nog wat.
• Noah: Maar ik ben te zenuwachtig.
• Ik: Probeer toch maar.
• Noah: Maar papa?
• Ik: Ja, Noooaaaah!
• Noah: Ik heb iets gehoord.
• Moon: Da was de wind…
• Noah: Da was precies een paard.
• Moon: Op straat?
• Noah: Neen, binnen!
• Ik: Zeg mannekens, het is vier uur… Slaap maar allebei nog wat. Als de Sint hoort dat jullie wakker zijn komt hij misschien niet binnen.

• Noah: Zie je wel dat het paard ook binnen was!

05-12-2009 om 12:05 geschreven door André  

Ik had deze middag niet naar Machelen kunnen trekken en besloot mijn duurloop dan maar meteen na het werk te doen. Snel omkleden in de vestiaires bij Sanoma en hop naar Zemst. Ik had vandaag geen zin om toertjes te draaien en besloot het jaagpad langs de Zenne te volgen. Ik vertrok van de parking aan de voetbalclub van Zemst en liep helemaal tot aan de spoorwegbrug van Hombeek en terug. Na een goed half uur stond ik al terug aan mijn vertrekpunt en liep dus door in tegengestelde zin richting Eppegem. Had ik te snel gelopen? Ik weet het niet. Moeilijk te beoordelen in het donker als je afstanden niet juist kan inschatten. Ik zal diezelfde afstand nog eens bij daglicht moeten afleggen. Na vijftig minuten zat het er op en enkele versnellingen later zat ik in de wagen op weg naar huis. Na een groot bord pasta nam ik een heet bad en dat was voldoende om me helemaal af te maken. Ik ben doodop. Het is maar tien uur maar ik kruip nu onder de wol. Hopelijk voor een volledige nacht slaap want de laatste nachten werd ik telkens enkele keren wakker. Het is momenteel volle maan en dan ben ik altijd wat onrustig…

03-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Het was iets minder koud vanavond op de Nekker. Was het daarom dat er vandaag meer kinderen op de training aanwezig waren dan gisteren? Trainers waren daarentegen schaars en Sarah en ik stonden op het punt de grote groep in tweeën te delen toen ook Johan kwam aangelopen. Hij nam de tussengroep, Sarah de kleinsten en ik de flyers. Ik vertrok met hen voor een zigzag-duurloop door het domein. De wekelijkse moppers konden het weer niet laten om hun ongenoegen te uiten. Wordt er gelopen dan zagen ze. Wordt er niet gelopen dan zagen ze ook. Ik trek het me niet aan en doorgaans stopt het zagen vrij snel. Na 25 minuten stonden we opnieuw aan de piste. Ik wilde ze wat snel laten lopen maar wanneer ik ze allemaal samen laat vertrekken morren ze allemaal en dus opteerde ik voor aflossingen. De aankondiging van die aflossingen zorgde voor een algemeen gejuich. Ik stuurde Moon stokken halen terwijl ik het probleem van de ploegen trachtte op te lossen. Vermits ze met zijn elven waren en ik dus geen gelijke ploegen kon samenstellen ging ik bij Sarah, die wat verder met haar groep ook op de piste liep, een loper lenen. Het werd Noah die in mijn groep als een prins werd onthaald. Noah is een clown en dat hebben ze graag.  De ploegen werden gevormd. We gingen eerst voor een 4x200m. De helft ging aan de 200m-lijn staan en de rest bleef bij mij aan het vertrek. De ploegen waren aan elkaar gewaagd maar natuurlijk moest Noah voor zijn team en als derde loper wat prijsgeven. Hij liep tegen Vincent en Eline. We lachten ons een breuk met het zicht alleen. Het was net een kaboutertje dat achter de twee groteren aanholde. Zoveel achterstand had hij niet maar slotloper Jo moest alles uit de kast halen om te trachten de twee anderen bij te benen. Moon moet je op 200m echter geen 5 meter voorsprong geven en hij vloog naar de zege voor zijn ploeg. Na de 4x200 stelde ik voor om een 4x400 te lopen. Ik had tegenkanting verwacht maar nee hoor: enthousiasme alom. Nieuwe ploegen werden gevormd en het toeval maakte dat Jo Moon kon kiezen als eerste teamgenoot. Hij koos daarna Noah tot groot jolijt van de andere teams. Voor de kleinste van de groep zou 400m wellicht te ver zijn. Jo en Moon hadden echter een plan. Noah mocht als eerste starten en dat tegen Nathan en Eline. Daarna zouden Brent, Moon en Jo aan een inhaalrace beginnen. Een echte uitdaging en dat zagen die jongens wel zitten. Om te vermijden dat Noah meteen zou worden weggeblazen in de start kreeg hij tien meter voorsprong. Ze vertrokken en al na vijftig meter kwamen de groten bij de kleinste. Toen kwam zijn karakterke boven en hij probeerde met zijn stok de twee anderen tegen te houden. Dat zorgde voor algemene hilariteit natuurlijk. De eerste 200m hield hij nog goed stand maar daarna kwam zijn moeilijk stuk. Op het einde zette hij nog een spurt in maar Brent moest toch met 50m achterstand aan zijn opdracht beginnen. Hij kon een klein beetje verschil goedmaken maar gaf toch nog steeds met een grote achterstand de stok door. Dan was het aan Moon die Thijs als mikpunt kreeg. Die zit momenteel in bloedvorm en dus moest Moon enorm diep gaan om wat terrein goed te maken. Jo, de slotloper van hun ploeg keek nog steeds tegen aan achterstand van ongeveer twintig meter aan. Onze supermopper mopperde niet meer maar vloog als een raket weg. In de laatste rechte lijn werd het echt spannend. Het verschil met de twee andere ploegen die bijna een fotofinish nodig hadden bedroeg geen twee meter meer. De kinderen waren allemaal door het dolle heen. Je had ze moeten zien supporteren voor elkaar. Zo’n training willen ze meer was de algemene opmerking. Geen gezeur meer. Als toetje kregen ze nog een matchke ‘levende voetbal’. Daar werd het een drawn. Iedereen content!

02-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Na dik twee maanden was het vandaag weer zover: mijn eerste pistetraining deze winter. Els vertelde me tijdens de opwarming dat er 500en op het programma stonden. Ik vond dat toch maar zwaar voor een kennismaking. Gelukkig bleken die halve kilometers weggelegd voor Kim, Els en Joost en had Magda 200en voorzien voor Ewoud en mezelf. Meteen mijn lievelingstraining dus. Misschien wilde Magda me wel plezier doen. Ewoud mocht voluit gaan maar ik moest me beperken tot 200en in ongeveer 33 seconden. ‘Sneller hoeft niet, want je begint pas met je opbouw’, stelde Magda. Ik probeerde het maar dat was niet gemakkelijk. Ik liet Ewoud telkens lopen en probeerde enkele seconden achter hem te blijven maar door het feit dat hij dan eens rapper en dan eens trager liep was dat bij mij dus ook het geval. Ik liep de helft van mijn acht 200en te snel maar het schaadde me niet? Ik was wel moe achteraf en mijn rug deed wat pijn maar dat zal ook te wijten zijn aan de uren die ik met al mijn collega’s in de kou heb gestaan om te luisteren naar onze vakbondsafgevaardigden. De crisis bij Sanoma is alvast voorlopig bedwongen. Ook Kjell was vanavond op de training aanwezig. Hij kwam enkel wat duurlopen maar bevestigde achteraf wel dat de kwetsuur die hem tot opgave dwong in Roeselare ernstiger lijkt dan aanvankelijk gedacht. Hopelijk kan Peter (onze osteopaat) hem donderdag helpen. 

01-12-2009 om 23:40 geschreven door André  

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=w24XB7ikAw8   

Eeuwige jeugd bestaat niet maar doorgaans schatten de mensen me jonger dan ik in werkelijkheid ben. Dat is trouwens al mijn heel leven zo. Toen ik jong was en dan vooral in mijn humanioraperiode vond ik dat verschrikkelijk. Alle jongens hadden al een lief. Ik niet. Alle jongens scheerden zich l. Ik niet. In de muziekles als een eunuk vooraan moeten zitten en de leraar horen zeggen: ‘de meisjes en André alleen. De jongens zwijgen!’ De hel! Of nog toen we met de klas naar de film gingen en ik als enige mijn ‘pas’ moest tonen en bewijzen dat ik even oud was als de anderen… Ik bespaar jullie de talrijke andere anecdotes. Met de jaren is mijn beleving van dat ‘jonger lijken’ natuurlijk veranderd. Vanavond stond ik in het park te stretchen na mijn duurloop van veertig minuten toen ik werd aangeklampt door een man die duideljk met zijn kleinkinderen een  wandeling maakte. Het gesprek kwam op gang omdat hij zelf in zijn jonge jaren nog had gelopen. Ook hij vond dat ik er geen vijftig uitzag, zelfs niet op het einde van een training wanneer ik wat zit te bekomen met een rood aangelopen gezicht. Toen ik echter mijn muts afzette zei de man plots: ‘hé, maar zonder muts zie je er wel 50 uit!’ Is er dan toch een recept voor de eeuwige jeugd? De loopmuts?

30-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Het was lang geleden dat ik nog zo had afgezien als deze morgen in het park. Met slechts vier duurloopjes in de benen en nog stijf van het modderploeteren van gisteren had ik me aan een rustige duurtraining verwacht. Magda had echter wat anders in petto. Marc en Danny die gisteren meeliepen in Vilvoorde mochten het wel rustig houden maar de rest, Tom, Ewoud, Stefan en ik,  kregen een fartlek voor de voeten geworpen. Na een drietal opwarmkilometers en de nodige stretchoefeningen en versnellingen begonnen we aan onze zes zware kilometers. De eerste ronde nam ik het meeste kopwerk nog voor mijn rekening samen met Stefan maar halfweg de tweede ronde kwam onze jonge belofte Tom naar de kop. Ik kraakte bij elke versnelling maar brak niet. Het had bloed, zweet en tranen gekost maar we kwamen allevier tegelijk aan bij Magda in een nog behoorlijke tijd ook als je rekening houdt met de felle wind.

Deze namiddag was het enkel sportkijken op TV. Eerst gingen we naar Roeselare voor de Cross-Cup. Wat we hoopten gebeurde want we zagen Kjell op TV. Noah moet gedacht hebben dat Kjell hem kon horen want die ging nogal tekeer met zijn ‘allez Kjell’s”. Het heeft niet geholpen want Kjell moest noodgedwongen opgeven. Hij had zich licht gekwetst aan de hamstrings in de loop van de week en was met een bang hart naar West-Vlaanderen getrokken. De conditie is nochtans uitstekend en in de aanvangsfase ging Kjell goed mee met Sanne Torfs, zijn trainingsmaat. Tot aan zijn opgave had Kjell dus nog zicht op een EK-ticket maar die ging nu dus naar Torfs. Nu hopen dat de kwetsuur door de wedstrijddeelname niet is verergerd. Ik spreek uit ervaring want ik mocht zo twee jaar geleden twee maand aan de kant blijven nadat ik licht gekwetst een wedstrijd had gelopen.

Na  het veldlopen volgde het veldrijden met eindelijk weer eens een verdiende overwinning voor Sven Nys. De periode van de zware crossen is aangebroken en nu zie je dat Sven nog steeds de renner is die de meeste power heeft en ook het best recupereert na een zware wedstrijd. Na hem volgde een bewonderenswaardige Kevin Pauwels en de wereldkampioen vervolledigde het podium.

Vanavond keken we nog naar Barcelona-Real met dank aan Telenet dat al zijn leden trakteerde op dit leuke sportcadeau. Waarschijnlijk zijn te weinig telenetkijkers geabonneerd op Prime-sports en hopen ze zo klanten te lokken. Met de ergerlijke stem van Gui Polspoel achter de microfoon vrees ik daar wat voor! 

29-11-2009 om 19:31 geschreven door André