Morgenavond gaat op de Nekker onze eigen avondmeeting door. Op het programma staan enkele klassieke afstanden als de 200, 400 en 1500m. Geen 800m en dus stond ik voor de keuze: 400 of 1500. Ik heb door mijn kwetsuur dit jaar nog geen van beide afstanden gelopen maar twee redenen stuwen me richting 1500. Ten eerste ga ik nog een 400m lopen op het KVV einde september. Daar kan ik alsnog proberen om een jaarbeste uit de brand te slepen. Ten tweede speel ik al een tijdje met de gedachte om vanaf volgend jaar op geregelde basis af te dwalen naar de 1500m. In overleg met Magda werd besloten om te gaan voor deze laatste afstand. Het zal een goede test zijn met het oog op volgend jaar.

Vanavond trok ik nog naar het Vrijbroekpark. De aanloop naar een wedstrijd houdt veel rust in maar je moet nog wel wat lopen ook. Door mijn nieuwe functie binnen de redactie heb ik wat minder tijd om ‘s middags te lopen en zal ik al vaker in de vooravond de parken moeten opzoeken. Gisteren had ik een half uur losgelopen met Steven, de papa van een klasgenootje van Noah en vandaag werd het een twintig minuutjes loslopen. Daarna ging ik stretchen en versnellingen lopen in de rozentuin. Terwijl ik nog een 200 uit mijn benen schudde op wedstrijdtempo begon net een grote groep start-to-runners aan hun toertjes. Ik zag er enkele écht wel verschrikt kijken… 

02-09-2010 om 00:00 geschreven door André  

Laurent Fignon is niet meer. Hij verloor zijn strijd tegen alvleeskanker. Hij was 50. Een jaar jonger dan ik… Ik word er even stil van.

Als jonge wielerfan was ik vroeger altijd verdeeld als het over Fignon ging. Hij was soms arrogant zoals veel grote kampioenen maar hij kon ook verdomme hard fietsen. Ik herinner me de duels met Hinault en met Lemond. Die laatste tijdrit in Parijs. Achteraf bekeken verdiende hij en niemand anders de zege, al was het maar omwille van zijn ‘panache’.  Na zijn wielercarrière zagen we de mens Laurent Fignon af en toe naar voren treden en zoals velen heb ik hem leren appreciëren. Vorig jaar maakte ‘Vive le vélo’ nog een fijn portret van de man, gevoelig en respectvol. Hij was een echte winner en kon dan ook moeilijk leven met verlies. Zijn laatste koers heeft hij jammer genoeg verloren… 

01-09-2010 om 23:23 geschreven door André  

Na een deugddoende rustdag trok ik deze middag naar het park van Machelen, mét regenboek en aangepaste kledij want het was een dag vol verrassende en hevige stortbuien. Op de weg naar het park leek het wel of de hemelsluizen plots waren opengezet, net als aan de Ijzer tijdens de tweede wereldoorlog. Enkel minuten later scheen de zon alweer en ik mocht me gelukkig prijzen. Veertig minuten lang draaide ik toertjes in mijn lievelingspark. Ik had verschrikkelijk zware en vermoeide benen maar het kon me niet echt deren. Zoals na elke wedstrijd herliep ik ronden lang mijn race van zaterdag. Wat was er fout gegaan? Een heleboel. Wat was de voornaamste oorzaak van mijn falen? De kwak na 100m, mijn waarschijnlijk te trage start? Ik hield immers zelfs wat  in en dat had ik niet mogen doen. Bij de start voluit gaan is toch de boodschap… De kleine kloof die ik na 300m moest proberen te dichten, nooit volledig dichtkreeg en de wind die fel, té fel waaide? De koude? Of de boog die naar beneden kwam? De boog!!! Die was ik begot vergeten. Pas vanvond, toen ik foto’s van de wedstrijd zocht op het internet viel ik op een filmpje dat het boogincident toonde. De beelden spreken voor zich, kijk maar naar de link… Het is net banana-split!

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=4tqGppBcf1Q&feature=player_embedded   

Eén van mijn doelen dit seizoen moest het EK zijn. Twee achtereenvolgende verrekkingen aan de hamstrings deden me afzien van mijn trip naar Hongarije. Met pijn in het hart volgde ik de avonturen van mijn landgenoten via het internet. Mijn vriend Filip Vanhaecke, onverwoestbaar als altijd won er, net als vorig jaar in Lahti, de marathon. Normaal hadden we de verplaatsing samen gedaan, net als vorig jaar.

Ik keek bewust niet naar de uitslagen van de 800m bij de M50. Wat baatte het immers… Maar na enkele dagen kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen en ging ik toch kijken. In plaats van drie wedstrijden dienden op de 800m bij de M50 slechts twee wedstrijden worden gelopen ipv de voorziene drie. Meteen kregen ze dus een extra rustdag voorgeschoteld. In de finale won en spanjaard voor de Italiaanse Europese Indoorkampioen Ferrari. De tijd was 2.05… Vervloekte hamstrings…

Op het moment van het EK was ik volop weer in opbouw. Kilometers malen en voorzichtig weer de piste opzoeken was toen de boodschap. Nadien volgden twee weken op Kreta waar ik een loodzwaar schema van Magda mocht afwerken, bijna elke dag een dubbele training en dat bij temperaturen die zelfs ‘s avonds op de piste niet onder de 32 graden doken.

Zoals ik al eerder vertelde landde ik op Zaventem met de topvorm in mijn bagage. De aanpassing aan het Belgische klimaat viel wat tegen en de zware trainingen eisten aanvankelijk hun tol. Na twee pistetraininge voelde ik mijn rug weer tegenpruttelen en ook de hamstrings gaven wat negatieve signalen. Ik begon me zelfs af te vragen of ik niet te zwaar had getraind. Vorige week mocht ik echter wat meer rust inbouwen en ik voelde mijn lichaam stilaan herstellen.

Zo kwam ik gisteren vrij goed uitgerust aan de start van de C-reeks op de Flanders Cup in Merksem. Ik had me via Internet ingeschreven met de vraag om een wedstrijd die me zou toelaten om een aanval op het WR te wagen. Pas aangekomen wrd ik door Johan De Beule gewenkt. Hij was, net als op zoveel atletiekmeetings, de speaker van dienst. Hij was het die het publiek in Gent tijdens mijn WR-race helemaal wild kreeg. Hij vroeg me of ik weer voor het WR ging. Ik antwoordde wat aarzelend maar toch bevestigend. Hij riep de organisator erbij en regelde dat ik in de C-reeks kon starten. Ik warmde op met Andy Ingelbrecht (M35) die ook op de 800 zou starten. Ook hij hoopte in de C-reeks te mogen starten maar achteraf bleek dat hij slechts in de D-reeks zou lopen.

Na de opwarming hoorde ik dat het programma door problemen allerhande reeds drie kwartier vertraging had opgelopen. Het werd dus weer opwarmen, versnellen, stretchen en de kou trotseren. Okee, ik heb nit veel vet maar gisteren stond bijwijlen iedereen daar te bibberen. Ik kreeg het op een bepaald moment zo koud dat Jean-Louis Lefraine, de man die me naar het lopen bracht en die met Olse (organiserende club) verbonde is, voorstelde om me warm te masseren. Hij is namelijk verzorger en ik kon zo’n aanbod toch niet afslaan. Met een warmende blsem werden mijn spieren vrij brutaal maar zeer doeltreffend ingevreven. Daarna trokken we samen naar het kleine opwarmingsveld waar ik opnieuw opwarmde en zelfs even moest tempo lopen van JL, teneinde de spieren na de massage helemaal los te krijgen. De doorbloeding was totaal zei hij en de spieren supersoepel.

Uiteindelijk was het zover. Ik trok mijn compressiekousen, nieuwe sokken, spikes en wedstrijdtruitje aan en klaar was ik. Ik hoorde de speaker omroepen dat er en ware wereldrecordpoging zou komen, enz… enz… Ik begon nog meer te stressen natuurlijk. Niet voor lang echter. Ineens kwam er een rust over mij, net als bij de vorige wedstrijden. Een soort berusting. Net alsof een stemmetje zegt: stressen heeft geen zin. Lopen ga je toch en je hebt niets te verliezen. Ga er gewoon voor. Waarom ook niet… Vorige week zei Magda nog: ‘we zijn er klaar voor. We hebben er alles voor gedaan. Lukt het, zoveel te beter. Lukt het niet, dan hebben we ons alleszin niets te verwijten.’

Het startschot weerklonk en ik vertrok vanuit baan 4. Achteraf bleek dat ze mij als enige in die baan hadden geplaatst zodat ik het minst gehinderd zou worden bij de start. Dat was natuurlijk buiten de waard (enkele jonge wolven) gerekend, want net op het moment dat ik na de eerste bocht naar de vierde plek wilde spurten werd ik bijna van mijn sokken gelopen door twee jongens die elk een kop groter waren dan ikzelf. (Ik was trouwens veruit de oudste maar ook de kleinste van de wedstrijd) Met een soort kattesprong kon ik me maar net recht houden maar het kostte me een goede uigangspositie. Na 300m liet de loper voor mij een gaatje en ik moest serieus pompen om dat gaatje naar de grote groep proberen te dichten. De eerste loper kwam door in 56, ikzelf in 58. Ik kreeg het gaatje niet helemaal gedicht en tussen de 500 en de 600m liep ik pal tegen de wind. Gelukkig blies diezelfde wind in het voordeel in de laatste rechte lijn en ik perste er nog alles uit. Ondank de slechte weersomstandigheden werd het nog een prachtige tijd, 1.58.80, één honderdste sneller dan mijn vorige besttijd en dus een nieuw Europees Record. Voor het wereldrecord kwam ik deze keer 15/100 te kort. Met beter weer had het er echt wel in gezeten want alle lopers die voor mij eindigden liepen zo’n 2 seconden onder hun besttijd.

Ik bleef daarna nog in het gezelschap van Els en Patrick supporteren voor Kjell die in de A-reeks van de 5000m mocht starten, at minstens twee hamburgers en dronk een trappist. Ik had nog maar enkel pannekoeken en bananen gegeten vandaag en had een uitspatingetje wel verdiend, vond ik. Ik had daarenboven reuzehonger en meer dan junkfood was daar niet te vinden, dus...

Ik belde achteraf nog naar Magda die er vandaag niet bij kon zijn. Haar man Herman herstelt van een zware ziekte en chirurgische ingreep in het ziekenhuis. Mijn gedachten gaan nu naar hen. Veel sterkte Magde en Herman en bedankt voor jullie steun. 

28-08-2010 om 00:00 geschreven door André  

22-08-2010 om 00:00 geschreven door André  

Vandaag trokken we richting Aartselaar voor het PK aflosingen. Normaal had ik er zelf gelopen maar een aantal kwetsuren binnen onze mastersploeg beslisten daar anders over.

21-08-2010 om 00:00 geschreven door André  

Na een nacht waarbij ik geen oog heb dichtgedaan (typisch wanneer ik moet reizen) stond ik om half vijf vanmorgen op. Het was nog pikdonker, een vreemde gewaarwording want bij ons is het op dat uur al lichtjes aan het dag worden. Een filterdunne felgele maan begroette me wanneer ik onze valiezen naar mijn huurauto bracht. Na twee weken vakantie keerden we terug huiswaarts. Het contrast kon niet groter zijn: van 38 naar 18 graden. Ik hed na twee dagen al lichte keelpijn. Je zou voor minder.

Zondagochtend stonden we voor het eerst sinds lang in het Vrijbroekpark. Magda wilde meteen testen hoe het met de conditie zat. Goed, dacht ik, maar wat is goed? Mijn vormgewicht heb ik alvast, 60 kg rond. (Allez ja, rond is niet echt het juiste woord…) Als test zou ik op ons 1000m-parcours lopen (iets minder dan 1000m eigenlijk). Eén enkele duizend voluit! Na de opwarmingsronde met Ewoud en Filip trok ik naar het einde van de dreef. Magda nam haar chrono in de aanslag en ik vertrok. Meteen zoeken naar het goede ritme en vlammen. Het was tenslotte maar één duizend, hé. (Normaal zijn het er twee of drie) Ik verzwakte niet en spurtte op het einde nog door tot bij mijn coach. Mijn besttijd van 2.47 ging er aan: 2.40. Magda was gerustgesteld. De vorm was er.

Nu nog wat finetunen en op naar het seizoeneinde. Eerste wedstrijd wordt de Flanders Cup van Merksem op het einde van de maand. Daar ga ik nog eens voor het WR. Het wordt hopen op mooi, warm en winstil weer… En een snelle wedstrijd.

15-08-2010 om 00:00 geschreven door André  

Morgen gaat reeds onze laatste dag op Kreta in. We gaan nog eens de zee op om te snorkelen, o.a. naar het wrak van een oude Junkers uit WO II. Tegelijk zitten mijn twee weken stage er ook op. Trainen onder een loden zon. Ik mag dan nog houden van warmte, dit was er soms wat over.

Het programma was zwaar maar tegelijk lekker gevarieerd. De zwaarste trainingen waren die op de middag. Soms kon ik, zoals vandaag, niet anders dan op de middag te trainen. Vandaag ging het om slechts één training waarbij ik gedurende mijn drie kwartier durende duurloop afwisselend 1, 2, 3, 2 en 1 minuut moest tempo lopen. Tussen die versnellingen in ging ik gewoon telkens vijf minuten door met de duurloop. Op papier belange niet zo zwaar maar het was 38 graden in de schaduw en er stond géén wind. Het was dus keihard, waarschijnlijk ook door het feit dat ik al twee weken weerk aan de topconditie. Of die er is, komt of niet meer komt zal ik héél binnenkort wel weten. Dinsdag op de piste van de Nekker, bvb, of nog vroeger, in het Vrijbroekpark op zondagochtend. Tenzij Magda me even wat rust gunt .

12-08-2010 om 21:36 geschreven door André  

06-08-2010 om 10:25 geschreven door André  

Het is even geleden en tijd dus om de draad weer op te nemen. Begin juli liep ik opnieuw een verrekking op aan de hamstrings. Dat komt ervan als je de tijd die nodig is om te genezen eigenlijk niet hebt. Het EK in Hongarije kwam bangelijk dichterbij en ik trainde maar steeds met de handrem op en lopend met een verkleinde foulée. Toen ik dan voor het eerst weer eens écht wilde doortrekken sloeg het noodlot toe. Paf! Over and out! Het verdict was duidelijk. Mijn lichaam had rust nodig en ik beloot die rust ook te nemen. Ik liep een volle week niet, trok naar Barcelona, maakte mijn hoofd leeg en herbegon daar rustig te duurlopen.

Barcelona is een stad naar mijn hart. De juiste mix van zuiderse sfeer, geschiedenis, cultuur én lekker eten. We huurden daar fietsen en reden er dagen rond. Ook dat heeft mijn lichaam deugd gedaan.

Na de terugkeer uit Barcelona liep ik nog een dikke week duurlopen en herbegon ik voorzichtig op de piste. Nu ja, voorzichtig? Meteen wel snedige intervaltrainingen, hoor! Mijn hamtringkwetsuur was van de baan maar van een EK-trip was in ieder geval geen sprtake meer. Mentaal kon ik het niet opbrengen om onvoorberid naar ginder te trekken.

Nu zit ik in Kreta. Twee weken lang geniet ik met de kids van de zee, de zon en de retsina. We logeren er in Daratsos (New Kydonia) waar ik al dikwijls verbleef, in de buurt van Hania in het westen van het eiland.

Trainen doe ik keihard. Magda gaf me een schema mee om ‘U’ tegen te zeggen. De piste van Hania ligt er mooi bij en ik had er al enkele interessante ontmoetingen. Men wil me zelfs interviewen en fotograferen voor de lokale krant, hahaha… Bijna elke dag train ik twee keer. Het is zwaar maar ik weet waarom ik het doe. Eind augustus wil ik er al opnieuw staan op de Flanders Cup in Merksem. De maand september wil ik aanwenden om mijn verloren zomer goed te maken. Alhoewel, verloren??? Barcelona, Kreta? Ik geniet met volle teugen… 

06-08-2010 om 10:24 geschreven door André  

Het is even geleden en tijd dus om de draad weer op te nemen. Begin juli liep ik opnieuw een verrekking op aan de hamstrings. Dat komt ervan als je de tijd die nodig is om te genezen eigenlijk niet hebt. Het EK in Hongarije kwam bangelijk dichterbij en ik trainde maar steeds met de handrem op en lopend met een verkleinde foulée. Toen ik dan voor het eerst weer eens écht wilde doortrekken sloeg het noodlot toe. Paf! Over and out! Het verdict was duidelijk. Mijn lichaam had rust nodig en ik beloot die rust ook te nemen. Ik liep een volle week niet, trok naar Barcelona, maakte mijn hoofd leeg en herbegon daar rustig te duurlopen.

Barcelona is een stad naar mijn hart. De juiste mix van zuiderse sfeer, geschiedenis, cultuur én lekker eten. We huurden daar fietsen en reden er dagen rond. Ook dat heeft mijn lichaam deugd gedaan.

Na de terugkeer uit Barcelona liep ik nog een dikke week duurlopen en herbegon ik voorzichtig op de piste. Nu ja, voorzichtig? Meteen wel snedige intervaltrainingen, hoor! Mijn hamtringkwetsuur was van de baan maar van een EK-trip was in ieder geval geen sprtake meer. Mentaal kon ik het niet opbrengen om onvoorberid naar ginder te trekken.

Nu zit ik in Kreta. Twee weken lang geniet ik met de kids van de zee, de zon en de retsina. We logeren er in Daratsos (New Kydonia) waar ik al dikwijls verbleef, in de buurt van Hania in het westen van het eiland.

Trainen doe ik keihard. Magda gaf me een schema mee om ‘U’ tegen te zeggen. De piste van Hania ligt er mooi bij en ik had er al enkele interessante ontmoetingen. Men wil me zelfs interviewen en fotograferen voor de lokale krant, hahaha… Bijna elke dag train ik twee keer. Het is zwaar maar ik weet waarom ik het doe. Eind augustus wil ik er al opnieuw staan op de Flanders Cup in Merksem. De maand september wil ik aanwenden om mijn verloren zomer goed te maken. Alhoewel, verloren??? Barcelona, Kreta? Ik geniet met volle teugen… 

06-08-2010 om 10:22 geschreven door André  

Toen ik ongeveer zo oud was als Moon nu ging ik op schoolreis naar Waterloo. Ik was zo onder de indruk van het hele gebeuren maar vooral van het geschilderde panorama dat ik begon te lezen en te zoeken naar al wat met Napoleon te maken heeft. Mijn passie is sindsdien alleen maar toegenomen. Ik heb een kast vol boeken, duizenden miniatuursoldaatjes en allerlei andere prularia maar wanneer de 18de juni er aan komt weten we dat we met onze passie naar buiten kunnen. Al enkele jaren vindt het WE het dichtst bij de 18de, de reconstructie van de slag plaats. Toen we er de eerste keer bijwaren waren er zo’n 800 figuranten, vorig jaar waren er dat ondertussen al 1500 geworden en dit jaar werd de slag maar liefst nagespeeld door een 3000 figuranten, waaronder 200 ruiters en een dertigtal kanonnen. Onze eerste afspraak is elk jaar het hoofdkwartier van de keizer. Daar staat een enorme tent waar Napoleon met zijn generaals is gehuisvest. In de boomgaard naast de ‘Ferme du Caillou’, waar Napoleon in 1815 écht de nacht voor de slag doorbracht, logeert net als toen het ‘Premier régiment de Chasseurs à pied de la Garde’. Na het bezoek aan het Franse hoofdkwartier trekken we naar het grote Franse kamp. Dit jaar waren de kampen zeker twee maal zo groot als anders. Er heerst altijd een gezellige drukte in die kampen. Overal branden vuurtjes, hier en daar sudderen groenten, ajuinen en worsten in antieke kookpotten en -pannen. Sommige soldaten maken hun geweer schoon. Anderen slapen. En wij praten hier en daar met iemand. Na de Fransen de geallieerden. Ik ben een Napoleon-fan maar ik heb het ook wel voor Schotten. Elk jaar is het bezoek aan het Britse kamp ook voor Moon en Noah een topper. De gezelligheid bij de Schotten, een geïmproviseerd doedelzakconcert, poseren met de kapitein van de 42^nd ‘Black Watch, het zijn voor hen onvergetelijke momenten. Via een Ierse deelnemer hoorde ik dat zaterdagavond ook een slag zou worden nagespeeld, in de velden rechtover het Franse kamp. Volgens hem zou die ‘Battle’ mooier zijn dan de officiële zondagmorgen. Het terrein zondag tussen de tribunes is veel kleiner en laat niet toe om iedereen tegelijk op te stellen. Daarom kozen we voor de slag van zaterdagavond in de hoop daar wat spektakel te zien. We werden op onze wenken bediend. Het spektakel was grandioos. Kanonnen die bulderen; volledige pelotons die salvo’s afschieten en fantastische cavaleriecharges. We kregen het allemaal, samen met een duizendtal toeschouwer. Volgend jaar komen we ook weer naar het avondspektakel. Minder druk voor het publiek en veel meer show…

We waren vrij laat thuis en daarom liet ik de jongens uitslapen. Mijn ochtendtraining moest ik nog wel afwerken en daarom trokken we naar de piste van AWE in Kapelle-op-den-Bos. Terwijl Moon en Noah oorlogje speelden in de bosjes naast de assepiste liep ik er mijn opwarming en drie duizenden. Het ging nog moeizaam na mijn kwetsuur en ik moest bij mijn laatste duizend het onderste uit de kast halen. Ik lag even uitgeteld te hijgen en mijn hamstring te masseren maar ja, er is geen andere weg… No pain, no gain!

20-06-2010 om 00:00 geschreven door André  

Net als gisteren was het vandaag een aangenaam loopweer. Warm genoeg maar met een lichte bries. Ik koos het Vrijbroekpark uit voor mijn duurloop. Veel volk was er niet. Aanvankelijk deed mijn voet weer verschrikkelijk pijn maar de verdoving die optrad tijdens het lopen maakte de rest van de training draaglijk. Uit angst voor mijn geteisterde hamstring liet ik de gebruikelijke versnellingen echter achterwege.

Vandaag stonden we dan weer op de piste van de Nekker. Het goot toen we aan onze opwarming begonnen maar na een kwartier stopte het toch met regenen. Magda had een snelheidstraining voorzien en ik begon er aan samen met Filip en Ewoud. Na een eerste 150 voelde ik echter dat het voor mij nog te vroeg en te riskant was en Magda stuurde me naar de 200m-hoek. Voor mij werden het dan maar 200en. Iets minder explosief, dus. Achteraf voelde mijn rechterhamstring nog wat stijf maar het ergste leed is geleden. Binnen enkele dagen zal ik alweer voluit kunnen gaan.

Ik kreeg thuis een brief van de VAL in de bus met en lijst van de deelnemers aan het EK masters in Nyiregyhaza volgende maand. Tot mijn grote vreugde las ik dat ook Pol Parmentier staat ingeschreven. Ik belde hem meteen maar kreeg ‘m niet te pakken. Ik weet dus nog niet of hij effectief mee naar Hongarije gaat. Dat zou wel leuk zijn… Dezelfde musketiers als vorig jaar in Finland, want Filip Vanhaecke die gaat alvast mee.

18-06-2010 om 00:00 geschreven door André  

Vanavond op de Nekker liep ik samen met een groepje jeugdatleten tot aan de brug van Muizen en terug. Voor de training, toen we aan de piste aankwamen, deed mijn linkervoet zo’n zeer dat ik eerst tien minuutjes losliep op de piste tot de pijn zowat verdwenen was. Kris, de papa van Sven en tegelijk een opkomend meerkamptalent bij de masters, vertrok daarna samen met mij en een dozijn atleetjes. Na een tweetal km trok hij terug richting Nekker met Noah en de andere benjamins. Ik trok verder met de pupillen Thijs, Sven en Moon en de miniemen Karel en Jo. Eenmaal aan de brug van Muizen, na een drietal kilometer liet ik ze even pauzeren. Het was immers bloedheet en niet iedereen kan even goed tegen de warmte, zeker niet wanneer het om één van de eerste warme dagen gaat. De weg terug was andere koek want ik stelde de jongens voor om een fartlek te houden. Ik legde hen eerst uit wat een farlek is en besloot om in een rijtje te starten. Bij het eerste fluitsignaal moest de koploper versnellen en de rest volgen. Bij het volgende gefluit moest dan worden vertraagd tot een jogtempo. De koploper gaat dan telkens naar de start en wordt aan de kop vervangen door de volgende. En zo zou het gaan ot aan de Nekker. Zo was toch het aanvankelijke plan. Traag en niet te snel zijn blijkbaar nog zeer abstracte begrippen voor zo’n jonge gasten want ik moest ze bij elke versnelling intomen en vooral bij de recuperatiemomenten laten vertragen. Binnen de kilometer zaten de meesten al op hun tandvlees. Enkel Jo en Moon versaagden niet en zij namen dan ook vanaf dan al het kopwerk voor hun rekening. Op Karel na hadden alle jongens ook hun T-shirt uitgetrokken en ik had zoals gewoonlijk dus mijn handen vol, hahaha… Eens aan de piste mochten ze nog wat mee hockeybalwerpen met de andere kinderen. Ze hadden uitstekend getraind. 

16-06-2010 om 00:00 geschreven door André  

15-06-2010 om 00:00 geschreven door André  

14-06-2010 om 16:57 geschreven door André  

Vorige dinsdag volgde na de voorzichtige fartlek van zondag een eerste echte weerstandstraining op de piste. Met een nog steeds verkleinde foulée werkte ik een zware sessie af. Vijf reeksen die elk bestonden uit een 200, gevolgd door een 300. Tussen beide afstanden mocht ik 100m joggen. Ik merkte dat ik wat dieper moest naar adem snakken dan anders maar de conditie is alleszins niet verdwenen. De scherpte is er wat af door de gedwongen rust maar de tijden waren toch uitestekend, schommelend van 30 naar 31 seconden voor de 200en en tot 46-48 voor de 300en. Pas mal voor iemand die niet doorloopt.

Ondertussen werd ik meermaals per week gerevalideerd door kiné Steven Gillisjans, die me na elke behandeling intapete. Zo leefde ik bijna zonder stress naar het BK van gisteren toe. Nog voor ik mijn stem ging uitbrengen trok ik nog naar Steven voor een laatste check-up en taping. Deze keer werd de volledige hamstring netjes van blauwe kleefbandjes voorzien.

Om half drie en na mijn democratische plicht te hebben vervuld, kwam ik dan eindelijk aan in Brasschaat, thuishaven van atletiekclub BREAK. Zo kon ik de finales van de 100m nog net meepikken en zag ik Dirk Bonte en Johan Wonninck, mijn RAM-makkers respectievelijk goud en brons pakken.

Om tien voor vier was het mijn beurt. Ik besloot geen enkel risico te nemen. Snel genoeg starten, het gat maken en mijn voorsprong verdedigen was de tactiek die ik met Magda was overeengekomen. Zo gebeurde het dan ook. Na de eerste bocht was ik aan de leiding naar binnen gekomen. Ik passeerde in 29 aan de 200, snel voor een voorzichtig lopende loper…

Ik vertraagde onbewust want aan de 400 kwam ik door in 60. Op dat moment had ik al een zestigtal meter voorsprong op de rest. De tweede ronde ging ik door op mijn elan maar op het einde voelde ik dat de vorm wat minder was dan bij mijn vorige optredens. De laatste 200m, tegen de wind, waren zwaar. Ik had de volledige wedstrijd uit angst met een verkleinde foulée gelopen, kon niet meer omschakelen en nog minder versnellen. Ik mag echter niet klagen want twee weken geleden lag ik nog in de lappenmand en gisteren veroverde ik toch maar mooi mijn dertiende Belgische titel. Zelfs de tijd van 2.03.95 mag nog gezien worden. Dat was tot vorig jaar goed geweest voor een BR, dus…

Mijn dank gaat dan ook uit naar kiné Steven die me, net als Peter doet, wanneer mijn rug het laat afweten, startklaar kreeg. De revalidatie gaat nu verder richting EK in Hongarije. Morgen sta ik weer op de piste. 

14-06-2010 om 16:54 geschreven door André  

Mijn hamstringblessure leek me een goede gelegenheid om deze blog naast mijn getijsterde spieren ook wat rust te geven. We zijn ondertussen twee weken verder. Ik heb drie dagen volledig gerust en daarna gerevalideerd bij kinesist Steven Gillisjans in Ramdonk. Voorzichtig begon ik opnieuw te duurlopen maar de interclub bij de masters kwam net een week te vroeg. Mijn ploegmakkers trokken dus zonder mij naar het verre Zwevegem waar ze zich uitstekend weerden en zesde werden. Daardoor was het behoud verzekerd. Ondertussen liep ik eenzaam en alleen een eerste fartlek in mijn vertrouwd Vrijbroekpark. Vijf kilometer lang intervallen na twee weken van rust en duurlopen, dat valt tegen. Gisteren liep ik dan voor het eerst opnieuw op de piste. Magda liet me vijf reeksen lopen die elk bestonden uit een 200m gevolgd door 100m joggen en een 300m. Vrij zwaar maar ik had als bijkomende opdracht meegekregen om mijn foulée te verkleinen zolang ikwat hinder ondervond. Dat was niet zo evident. Van nature loop ik met enorm grote passen en dat verkleinen vergde enorm veel concentratie. Ik loop doorgaans ook instinctief en relaxed. Die bijkomende belasting was dus niet evident. De tijden waren ondanks alles verre van slecht. De 200en schommelden rond de 30-31-32 en de 300en tussen de 46 en 48. 

Ik zag gisteren ook op de site van de VAL de startlijsten voor het BK van volgend WE en in overleg met Magda besloot ik om toch te starten. Als ik niet meedoe moet ik toch zwaar trainen. Ik kan dus evengoed deelnemen. Het BK gaat door in Brasschaat bij AC Break. Een leuke beschutte piste die me ondanks mijn trainingsachterstand toh moet toelaten om een degelijke chrono te lopen. Verwacht van mij echter geen record, deze wedstrijd wordt een goeie training. Mijn doel ligt in Hongarije op 23 juli in de finale van het EK masters. Tot dan neem ik geen risico’s meer.

09-06-2010 om 14:41 geschreven door André  

Drie dagen zonder lopen, dat is een eeuwigheid geleden. Drie jaar eigenlijk want het is van de zomer van 2007 geleden toen ik twee dagen voor het BK ongeveer op dezelfde plaats als nu een verrekking had opgelopen. Toen ben ik toch gaan lopen op het BK in ST. Niklaas met alle gevolgen vandien. Ik werd kampioen maar liep een scheurtje op in volle spurt en was twee maanden out. Dat risico wil ik nu niet lopen en dus neem ik enkele dagen volledige rust. Bij de kiné, Steven Gillisjans in Ramsdonk werd ik reeds tweemaal behandeld en vandaag zelfs ingetaped. Zo kan ik in principe opnieuw duurlopen maar steeds onder de spanningsgrensgrens. Van het ogenblik dat ik weer spanning voel op de gewonde plek moet ik vertragen.

Het was vandaag ook de dag van de uitreikingen. Eerst trok ik naar sporthal ‘De Waterleest’, hier in Eppegem, waar de sporttrofeeën 2009 werden uitgedeeld. Ik was genomineerd voor de ‘Sporttrofee, de hoogste jaarlijkse sportprijs. Ik won die ook en dat doet me enorm veel plezier. (Met dank aan Eddy voor het voordragen van mijn kandidatuur!)

Na de uitreiking in Zemst reed ik naar de Nekker waar ik zelf mocht uitreiken. Vandaag deelden we bij RAM de prijzen uit voor onze wintertrofeeën, indoor en cross. Iedere deelnemer kreeg een fleece met RAM-logo op de rug en de podia bij de kleintjes kregen een medaille. Moon én Noah wonnen ieder de crosstrofee in hun categorie. Een beloning voor hun mooie crossresultaten vorige winter.

28-05-2010 om 00:00 geschreven door André  

25-05-2010 om 15:22 geschreven door André