Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
11-10-2008
De mus
De mus is mijn lievelingsdier. Al sinds ik klein ben is dat zo. Vraag me niet waarom maar elke keer dat iemand me vroeg welk dier ik wilde zijn antwoordde ik: 'een mus'. De mus is ook een zangeres of liever was. Vandaag vijfenveertig jaar geleden geleden overleed Edith Piaf, de mus. De zangeres in het zwart. Een klein, fragiel vrouwtje met een prachtige stem die de melancholie en het drama in haar liedjes nog eens extra in de verf zette. Piaf heeft klassiekers op plaat gezet. de bekendste zijn 'La Vie en Rose', 'Je ne Regrette Rien' en 'Milord' maar mijn favoriete is 'Hymne à l'Amour'. Ze schreef de woorden zelf, een prachtige samenvatting van wie ze was. Iemand die veel liefde gaf maar ook veel miserie heeft meegemaakt. Ze werd door ziekte geveld op haar 48e. Veel te vroeg!
Het was deze week ontzettend druk op de redactie en ik was er niet in geslaagd om foto's te gaan nemen voor een artikel over museumshops. Dus trok ik deze namiddag met de kids naar Brussel. Eerste halte: het atomium. Ik heb een band met het atomium. Verwekt tijdens en geboren net na de expo, het kweekt een band. Later ben ik ook fifties spullen en vooral expo-souvenirs gaan verzamelen. Nu wordt er veel geld voor gevraagd maar in de jaren tachtig vond ik op rommelmarkten allerlei prulletjes voor een appel en een chick. De kinderen hadden de bollen nog maar alleen van ver gezien en vonden het nu een superexpeditie. De roltrappen leken Noah het leukst en Moon vond die 'expo over de expo' geweldig. Hij vond onze vroegere koningin wel mooier dan die van nu. Ik heb hem maar gezegd dat de vrouw naast Boudewijn niet zijn vrouw was maar een bekende actrice uit die tijd, Gina Lolobrigida. Wat een naam. Trouwens, onze huidige koningin mocht als jonge vrouw ook wel gezien worden. Na het atomium trokken we naar het Jubelpark en het Museum voor kunst en geschiedenis. Noah begon honger en dorst te krijgen en daarom bleven we daar niet hangen. Richting centrum en de grote markt dan maar. Een ijsje eten en dan te voet naar de modelbouwwinkel. Er is een nieuwe reeks Napoleonsoldaten uit en dat moesten we met onze eigen ogen zien. Er was enorm veel volk in Brussel. Rond de grote markt krioelde het van de toeristen. Naast de koninginnengallerij bleven de jongens plots gefascineerd staan. Een oude bluesmuzikant gaf daar het beste van zichzelf en dat was nog heel wat. Een dronken man kwam ons wat verder rakelings voorbij. Hij zag er woest uit en ambeteerde elke vrouw die hij passeerde. Moon vond dat terecht vies en Noah noemde het 'goor'. Echt goor vond ik de sigaar van de man die met ons in de lift stapte om naar de ondergrondse parking te gaan. Het stonk verschrikkelijk. Hij zag dat we dat niet apprecieerden maar vond er niets anders op dan te opperen dat je 'goed ziet dat het twee zusjes zijn'. De ogen van de twee 'zusjes' schoten plots met scherp, hahaha...
Gisteren was mijn menu nog beperkt tot een half uurtje duurlopen en enkele versnellingen. Vandaag mocht ik er opnieuw aan beginnen. De twee weken rust zullen mijn vorm niet volledig hebben weggenomen maar het verschil met de jonge atleten is wel dat ik bij het hervatten opnieuw veel meer last heb van pezen en gewrichten, van rug en spieren. De tol der jaren, nietwaar. Ik heb mijn eigen training deze afgewerkt want Bruno had me gevraagd of ik vanavond voor hem kon inspringen en een deel van de jonge atleetjes voor mijn rekening nemen. Deze middag trok ik dus onder een stralende hemel en bij een bijzonder aangename temperatuur naar de piste van Machelen om er mijn snelheidstraining te houden. Ik kon er trainen in korte mouwen. Wie weet is dit de laatste keer en moet ik tot de volgende lente wachten op de volgende. Twintig minuten opwarming, vier versnellingen en tien keer 100m. Op het einde deed het pijn. Logisch! Vanavond was de temperatuur nog steeds aangenaam. Een veertigtal kinderen waren naar de Nekker afgezakt en Karolien en ik besloten om gezien de grootte van de groep snelheidstraining te 'doceren'. Het werd een aangename ervaring. Mijn groep deed aflossingsspelletjes op het gras waarbij hindernissen dienden te worden genomen (horden en stoelen). Het enthousiasme was groot en toen ik dacht dat ze moe begonnen te worden vroegen ze echter unaniem om nog op de piste te mogen spurten tegen elkaar. U vraagt, wij draaien was gisteren mijn motto. Wanneer iedereen superflink is krijgen ze van een trainer veel gedaan.(Hopelijk onthouden ze dat ook!) En gisteren was mijn groep ongelooflijk aangenaam. Ik heb geen enkele opmerking moeten maken, er is veel gelachen en met inzet getraind. Moon heeft in de figuur van Ruben een nieuwe boezemvriend ontdekt, denk ik. Ze zoeken elkaar elke training op en zijn dan voor een heel uur onafscheidelijk. Leuk om te zien. En Noah was zo blij dat hijeens in mijn groep zat dat hij dubbel zijn best deed. Bruno, ik moet zelf ook nog kunnen trainen, maar op zo'n manier wil ik je nog wel eens vervangen.
Vandaag de dag is tv-kijken een alledaagse bezigheid. Toen ik de leeftijd had van Moon en Noah hadden we weliswaar een tv maar tv-kijken had toen nog iets magisch. Iedere dag keken we thuis op onze zwart-wittelevisie naar een feuilleton dat een klein half uurtje duurde en dat gevolgd werd door een kort poppenfilmpje. Dat was op de RTB, de Franstalige omroep. Mama is franstalig en ofschoon we in het nederlands naar school gingen werd er toen thuis nog heel wat frans gepraat. We keken dus naar 'Bonhommet et tilapin' of 'Bébé Antoine', figuren die voor eeuwig in mijn geheugen zijn gegrift. Andere onvergetelijke momenten waren de uren die we met ons vijven voor de radiomeubel hebben gesleten, luisterend naar verzoekprogramma's met franse smartlappen, covers van Amerikaanse liedjes maar ook veel franse 'chanson'. Mijn zwak voor het franse 'chanson' moet ik ik daar en toen hebben opgedaan. Aznavour, Béquaud, Piaf, Trenet, Gainsbourg, Vian, het zijn er te veel om op te noemen. Eentje wil ik toch eren, Jacques Brel! Net vandaag, dertig jaar geleden zweeg hij voor eeuwig. De ziekte had overwonnen. Hij leefde toen al een tijdje afgezonderd, ver van zijn publiek, toch kwam zijn dood als een schokgolf door ons land dat ook het zijne was. Onlangs stond er op één van de krantenwebsites een enquête met de vraag welke jouw Brelfavoriet was. Je kon kiezen uit een vijftigtal liedjes. Het was een moeilijke keuze en ik werkte dus per afvalling tot ik met een vijftal nummers overbleef. Daartussen kon ik geen keuze meer maken en dus opteerde ik voor het nummer dat ik waarschijnlijk het langst ken en met mijn eerste band begin jaren tachtig zelfs nog heb gecoverd: 'ne me quittes pas', geschreven in 1959, mijn geboortejaar. Een prachtige tekst gedragen door een eenvoudig mooie melodie. Geniet nog even mee van de poézie. Hommage à Jacques Brel.
Training op de RAM. Op woensdagavond train ik zelf niet maar neem ik een groep jonge lopertjes voor mijn rekening. Vandaag ging ik met de lopertjes het pad volgen aan de buitenzijde van het domein. Een mooi loopparcours tussen de struiken en bomen met een zachte ondergrond. Ideale crosstraining eigenlijk. We vertrokken en ik zei dat we gingen lopen tot aan de dijk. Ik had er niet bij verteld dat dat meer dan twee kilometer ver was. Ze vertrokken als een bende dolgeworden honden, of liever puppies. Moon op kop en allemaal erachter in 'file indienne' want het eerste deel van het pad was smal. Halverwege lag het pak natuurlijk helemaal uiteen. Geen probleem want Bruno raapte achteraan iedereen op. De bedoeling was geweest om traag te starten en ze af en toe te laten versnellen. Dat was buiten hun temperament gerekend want mijn woorden (we lopen tot aan de dijk!) waren nog niet koud of ze waren al vertrokken. Als het zo zit, dacht ik, en ik liet ze lopen. Wellicht zouden ze zichzelf wel tegenkomen. Voor de meesten was dat zo, maar de kopgroep onder leiding van Jo was na acht minuten aan de dijk. Die zijn echt al klaar voor de cross! Toen we het pad in omgekeerde richting liepen om de macadam van de dijk niet te moeten trotseren stelde ik voor om mij al zingend te herhalen. Zo ontstond ons 'loperslied'! 'Wij zijn de lopers van de RAM', klonk het uit volle borst. Het laatste stuk mochten de puppies nog eens versnellen en daar gingen ze weer, de gas ging helemaal open. Onderweg kwamen we enkele joggers tegen. Aan hun verbaasde blikken te zien wisten die gasten niet dat kinderen zo snel kunnen lopen. Ik had een gevoel van trots. Zo van, het zijn onze jongens en meisjes. We liepen in groep terug de piste op en maakten indruk door allen samen ons nieuwbakken lied te zingen. Het was een schitterende training en iedereen was tevreden.
De koers. Ik heb altijd al van de koers gehouden. Toen ik jong was waren de koereurs onze helden, moderne ridders op stalen paarden. We speelden met onze miniatuurrenners ronde van Frankrijk en schilderden ze zelf in de ploegkleuren van toen. Molteni, Bic, Peugeot, Salvarani, Flandria, dat waren de Quick-Steps van toen. En we verzamelden de prentjes van alle renners om ze in een album te plakken. Later kregen we onze eerste koersfiets en droomden we dat we zelf de Tour wonnen. Mijn broer werd zelfs renner, een goeie zelfs. Hij reed bij de nationale ploeg bij de amateurs maar werd nooit prof. Waarom niet? Die vraag heb ik me dikwijls gesteld. Hij had talent genoeg maar in de grote wedstrijden kwamen steeds andere renners naar voren. Koereurs die je doorgaans niet veel zag maar er dan ineens stonden en op basis van een prestatie in een grote wedstrijd een profcontract konden versieren . Een deel van een antwoord las ik nu in de krant. Wim Van Huffel, de talentvolle renner die ooit de revelatie was van de giro geraakt nu niet meer aan een ploeg. Ik veronderstel dat hij zuiver rijdt. Dat kan je niet zeggen van onze 'vriend' Stefan Schumacher. Toen die tijdens de laatste Tour de tijdritspecialisten naar huis fietste fronste iedere wielerkenner de wenkbrauwen. Derde generatie epo blijkt nu, net als bij Rico en Piepoli trouwens. Wie zal er nog volgen. Iedere renner die er in een grote ronde bovenuit steekt is nu verdacht. Het is ver gekomen met deze prachtige sport dat de enige renners waar ik mijn hand voor in in het vuur zou steken de plastieken coureurkes uit mijn jeugd zijn. Vanavond was het weer training op de Nekker. Bij een zachte temperatuur (ongeveer 20°) duurliep ik met Piet Claes, onze hoogspringer, een half uurtje op het gras rond de piste en aanpalende velden. Daarna mocht ik van Magda nog tien versnellingen over honderd meter lopen. Amai, ik was daarna helemaal stijf en verkrampt. Het was meer dan tien dagen geleden dat ik nog eens voluit was gegaan en dat voelde ik. Het wordt vanaf vrijdag weer helemaal knokken om de conditie te bereiken die zal nodig zijn om op de indoorpiste te kunnen wedijveren met de jeugd. Ik wil er vanaf de eerste meeting bij zijn. Dat is binnen een zestal weken. Tijd genoeg, dus! Als alles goed gaat tenminste. Het is niet voor niets bijna winter...
Gisteren was het zaterdag. Normaal is dat voor mij mijn wekelijkse rustdag maar gisteren was het gewoon een rustdag meer. Ik ben halfweg mijn rustperiode en het steekt me al tegen natuurlijk. Waarom? Omdat een rustperiode zou moeten gepaard gaan met rusten, relaxen, genieten. Geen van die termen zijn van toepassing op mijn situatie. Ik ben uit mijn ritme, heb meer pijn dan anders wanneer ik wél mag gaan lopen en heb het zo druk dat ik meer stress heb. Het lopen is voor mij nu net een moment in de dag dat ik kan relaxen en mijn hoofd leegmaken. Dat valt nu even weg en ik heb het moeilijk. Gelukkig was er gisterenavond een etentje ter ere van onze coach, Magda Ilands. Dit gezellig samenzijn was al lang afgesproken en vastgelegd. De groep was bewust beperkt tot de harde kern rond Magda. We hadden geopteerd voor de aanwezigen op de trainingen op het moment van de afspraak. (Het was nog hartje zomer, toen!) Daarom ontbraken er gisteren wellicht enkelen op het appel, maar voor de hele club was de Spaanse tapabar in Mechelen te klein. Dit gebeuren kreeg voor mij een speciaal karakter door mijn resultaten van de voorbije weken en ik wilde Magda dan ook nog eens extra in de bloemetjes zetten. Figuurlijk dan, want ze kreeg iets anders dan bloemen: een nieuwe chronometer en een loopvestje met achteraan 'Magda Ilands - COACH' op geprint. Ik profiteerde van de gelegenheid om even mijn winterdoelen en volgend seizoen met haar te bespreken. Niet té uitgebreid omdat het gezellig moest blijven. Ik ga voor het eerst in mijn nog korte carrière proberen om er een échte indoorwinter van te maken en dus wordt het vanaf volgende vrijdag al meteen hard werken. Hard werken heb ik al elke winter gedaan maar kwetsuren en/of ziekte hebben me altijd afgeremd. Hopelijk wordt het deze keer anders. Ik word eind van de maand alvst ingeënt tegen de griep. Da's al iets, hé. Het werd een gezellige avond, de tapa's waren heerlijk en de wijn zacht. Iedereen genoot ervan maar héél laat werd het niet want vanmorgen was het verzamelen geblazen in het Vrijbroekpark. Klokslag tien uur stond iedereen klaar, dik ingeduffeld en met de regenfrakken aan. Belgische herfsten zijn toch zo gezellig! We waaiden met momenten bijna weg. Iedereen vertrok samen. Ewoud en Jasper stopten na één opwarmingsronde om een korte maar hevige fartleck te houden. Kjell, Marcel, Stefan (pas genezen van een verkoudheid) en ikzelf liepen drie grote ronden, zo'n goeie tien kilometer. Ik liep mee op kop om het tempo te controleren maar telkens wanneer ik de leiding verliet werd er versneld (die stefan toch!!!). Op voorstel van Marcel trokken hij en ik resoluut naar de kop en vanaf dan ging het wat gezapiger. Mijn hele lichaam was pijnlijk stijf en ook Kjell kloeg wat maar bij hem is dat begrijpelijk. Jasper en Kjell hadden vanmorgen voor de looptraining el ettelijke tientallen lengten gezwommen. Blijkbaar hoort zwemmen ook bij het basispakket kiné. Doorweekt deden we onze lenigheidoefeningen en vier versnellingen. Daarna trok iedereen huiswaarts. Van de gewoonlijke gezellige babbel na het lopen kwam gezien het barre weer vandaag niet veel in huis. Of waren we gisteren helemaal uitgebabbeld geraakt? Ik dacht nochtans van niet.
Was het dat, twee weken euforie? Nu ben ik al één week aan het rusten en om de twee drie dagen mag ik een half uurtje joggen. Ik verschoot me dus een bult toen we daarnet op de vrijdagavondtraining samen gingen duurlopen. Mijn half uurtje was meteen voorbij maar wat had ik achteraf pijn, zeg. Overal, aan mijn benen, mijn rug... Stijf bovendien. Ik weet niet of het aangeraden is om zoveel dagen niets te doen. Mijn rug zet zich dan meteen vast en blijkbaar volgen mijn spieren dat voorbeeld. Ik had in de loop van het seioen reeds het gevoel gahad dat ik op mijn wekelijkse rustdag beter toch een kwartier ging loslopen omdat ik me dan daags nadien frisser voelde. Nu moet ik zelfs oppassen om geen verrekking op te lopen. Mijn rechterkuit flirt er zowat mee sinds daarstraks. Het zou nogal belachelijk zijn om een kwetsuur op te lopen door thuis de trap op te gaan, hahaha. Ik zie me al zeggen tegen de kinderen op het moment dat ze gaan slapen: 'even wachten kinderen voor we de trap nemen, papa moet nog opwarmen!' Nu moet ik wel toegeven dat we gisteren veel te rap liepen. Een rustperiode moet een rustperiode zijn, daarmee uit. Zondagmorgen in het park loop ik mijn tempo en dat zal rustig zijn. Ik moet het nog een week volhouden en dan begint de nieuwe opbouw. Een nieuwe basis leggen, langere duurlopen, fartleks, heuveltrainingen, het is eens wat anders. Spijtig genoeg gaat dat gepaard met koud en vochtig weer en dat is echt mijn ding niet. Ik heb heel de winter last van verkoudheden.Vorige winter had ik daarenboven maar liefst drie virale infecties. Ik laat me dus binnekort inenten tegen de griep. Dat zal hopelijk wat schelen. Maar een klierkoorts zoals vorige winter kan je nooit uitsluiten, dat zal wel niet in dat vaccin zitten. Gelukkig krijg je dat naar het schijnt maar één keer. Vanavond mocht Moon voor het eerst weer trainen. Gelukkig, want zijn potje begon stilaan over te koken. Zoveel energie! Hij mocht eerst mee met de grootsten die samen met Benediekt grote toeren van de Nekker liepen. Moon liep er twee maar moest door Benediekt voortdurend worden afgeremd. Tja, doseren en traag lopen zijn woorden die nog niet in zijn woordenboek staan. Daarna liep hij spurtspelletjes in de groep die Bruno onder zijn hoede had genomen. Noah zat niet in dezelfde groep als Moon en vond dat vandaag voor het eerst niet erg. Hij begint zich beter en beter te voelen in de groep en heeft toch al een pak vriendjes gemaakt. Er zijn sinds kort een pak nieuwelingen en daartussen zitten er een aantal van zijn leeftijd. Gelukkig maar. Magda had voor het eerst haar kleinzoontje Wout mee. (FOTO) Wat een braaf kind. Helemaal zijn oma, zeker?
Koning winter heeft dit jaar reeds een eerste aanval ingezet. Gisteren op de woensdagtraining op de Nekker waren we daar getuige van. We lieten alle kinderen na de opwarming een coopertest afleggen, d.i. zes minuten lopen en daarna de afgelegde afstanden opmeten. Aan de hand van de resultaten verwacht Bruno een duidelijker zicht te krijgen in ieders loopmogelijkheden. Dat is belangrijk met het oog op het crossseizoen. Tot tweemaal toe, en dat gelukkig na de coopertest, moesten we vluchten naar de droge strook onder de tribunes. Rukwinden en felle regen speelden spelbrekertje en dwongen ons zelfs om iets vroeger dan voorzien met de trainingen te stoppen. Ondertussen heeft iedereen het crossprogramma voor deze winter gekregen. In principe zal Moon alle wedstrijden lopen, zeven in totaal. Hij wordt nu eerstejaarspupil en zal dus langere afstanden mogen lopen. Hij kijkt er naar uit want daarin verschilt hij toch van zijn vader(die ouwe' jeannet'): hij houdt van de winter en het crossen in de modder, de regen en de wind. Moon, een échte Flandrien...
Het seizoen zit er op en twee weken moet er worden gerust. Dat is een moeilijke opgave wanneer je wapenschild de inscriptie 'NO PAIN, NO GAIN' bevat. vandaag trok ik toch naar de Nekker. Je kan daar evengoed je duurloop afwerken dan elders en deze middag had ik toch geen tijd. Dus werd het een half uurtje loslopen in het gezelschap van enkele mede-atleten. Het is een vreemd gevoel om te beseffen dat je bewust de topvorm laat wegglijden om daarna weer te moeten gaan opbouwen. Gek toch? Het moment is in ieder geval aangebroken om enkele kanttekeningen te maken bij het voorbije seizoen. Na een winter zonder kwetsuren maar met drie virale infecties kwam ik moeilijk en pijnlijk uit de winter. Het was hard om na de zoveelste ziekte, waardoor ik het BK indoor had moeten missen, weer op te bouwen. Mentaal zat ik zowat aan de grond maar ik bleef er (vooral door Magda) in geloven en stilaan kroop ik uit het dal. In April hield ik me nog gedeisd, ik voelde me nog niet klaar. Op training had ik het moeilijk. De tijd dat ik de jonge mannen kon zeer doen leek ver weg. In de maand mei kwamen de eerste warme dagen en begon het plots beter te draaien. De vorm kwam stilaan om de hoek piepen en op de BVV bij de seniors in mol liep ik mijn eerste 800 in 2.03.29. Een uitstekende tijd gezien de omstandigheden.Toen kwam een periode van zware training en afstelling en verfijning. Het BK bij de masters kwam er aan en ik liep van start tot aankomst in 2.05.56 naar mijn achtste Belgische titel in vijf jaar tijd. Een week later volgden de recordpogingen met de amateurselecties op de 4x400m. We misten met de M45-ploeg een nieuw BR met slechts 2 tienden. De aflossingen verliepen verre van perfect en enige ontgoocheling was dan ook terecht op zijn plaats. Op de Interclub (BVV) bij de masters werd geen 800 gelopen en ging ik dan maar voor de 1500. Het werd een tactische wedstrijd waarin pas in de voorlaatste ronde bruusk werd versneld en ik ei zo na de wedstrijd in de spurt won. Een jonge veteraan (M35) ging me op het einde nog voorbij. De maand juli trainde ik bijzonder hard met het oog op de tweede seizoenshelft. De vakantie maakte mijn hoofd leeg en op 2 augustus begon ik er weer aan. Het weer liet niemand toe om een supertijd te lopen in Tienen. Ik won wel de B-reeks in een matige (alles is relatief, natuurlijk) 2.05.53. Ik had wel wat geleerd tijdens die wedstrijd. Voor het eerst dit jaar had ik écht goede benen en van verzuring was amper sprake geweest. Véronique Collard (coach van de jongen die tweede werd)verweet me wel mijn afwachtende houding in de wedstrijd. Ik antwoordde haar dat ik haar reactie begreep maar dat ik als bijna-vijftigjarige niet meer de missie heb om de koers te maken. Dat laat ik aan de jeugd. Een week later stond ik aan de start van een 800m tijdens de Flanders Cup van Ninove. Een goeie wedstrijd maar op het einde een dodelijke verzuring. Ik werd vierde, net voor Ewoud en Frits, in een jaarbeste: 2.02.30. Gedurende de tien dagen die volgden werden een viertal zware trainingen afgewerkt om de vorm nog te optimaliseren. Twee weken later liep ik een 400m in Burcht in een heel goeie 53.64. Mijn tweede beste ooit op die afstand. Dan volgden mijn drie beste wedstrijden van het jaar. Op de Flanders cup in Merksem liep ik 2.01.75 in een wedstrijd waarin ik tot op het einde moest knokken en het in de laatste 200m heel zwaar had gehad. Daar kon volgens Magda aan gewerkt worden. De vorm was er in ieder geval en dat werd dan drie weken later na een nieuwe reeks zware trainingen bevestigd in Machelen: Belgisch record in 1.59.80. Zaterdag volgde dan nog de apotheose in Herentals. Op het Kampioenschap van Vlaanderen liep ik volgens mij mijn mooiste wedstrijd ooit. (2.01.34) Het was een heerlijke afsluiter van een prachtig seizoen waarin ik weer niet veel wedstrijden liep, slechts tien in totaal, maar optimaal scoorde. Op 800m liep ik dit jaar bij de M45 de vijf snelste tijden. Ik liep 8 keer een 800m en de traagste was op het BK in 2.05.56. Mijn laatste vijf wedstrijden waren top. De supervorm kwam er in de loop van augustus en ik heb die tot nu kunnen aanhouden. Bedankt Magda, we hebben dit jaar hard gewerkt, zwaar getraind maar ook op tijd gerust, niet te veel wedstrijden gelopen en de vruchten van onze arbeid geoogst. We zijn op een punt gekomen dat er een echte synergie bestaat tussen jou en mij. Vertrouwen en geloof in elkaar. Ik ben verdomme fier dat je mijn coach bent... (Foto Luc Dequick)
Er was eens een loopwedstrijd 'dwars door Mechelen' geheten. Veel lopers bereidden zich voor op het evenement. Er werd ook enorm veel reclame voor gemaakt, daar zorgden de sponsors wel voor. Er waren ook veel BV's vooraf aangekondigd om het geheel waarschijnlijk nog aantrekkelijker te. Want geef toe, ineens een béévéé naast je zien lopen, dat heeft wel iets. Vooral wanneer je beter loopt dan die bekende Vlamingen, ze letterlijk naar huis loopt en dan bij aankomst moet ervaren dat zij reeds zijn toegekomen. Het begrip 'dwars door...' wordt voor sommigen wel héél letterlijk genomen. Getuigen zagen BV's gewoon delen van het parcours afsnijden. Een kaakslag voor alle serieuze sportbeoefenaars. Eén loper zei tegen een béévéé, 'hé, ik liep daarstraks voor jou en nu ben jij voor mij'! Het antwoord van de béévéé luidde: 'sssst!' en hij hield de wijsvinger voor de mond. Zou de organisator dit allemaal orchestreren? Wie zal het zeggen. De organiserende krant toonde wel fier een aantal béévéés op de voorpagina. Voor onze winnaar Kjell was het wachten op dag twee om op de laatste sportbladzijde te staan. Tja, Kjell jongen, gij zijt maar een sportman, hé. Hopelijk wordt hier paal en perk aan gesteld want anders dreigt de show en de folklore het te halen van de sport, de commercie van de ethiek. Dat zou spijtig zijn want het blijft een leuk sportgebeuren en een mooie promotie voor Mechelen.
Vandaag hadden de kinderen geen school en trok ik met hen naar Technopolis. Ze vroegen al lang om daar nog eens naar toe te gaan en vandaag was een uitgelezen kans. Het weer liet ons niet toe om buiten iets leuks te doen en dus brachten we onze tijd door met allerlei leuke wetenschappelijke tests. Na de technologie kwam het plezier in het kinderstadje waar moon koos voor een job in het warenhuis en Noah verkoos om pizza's te bakken. Ook vandaag mocht ik niet lopen. Het doet vreemd aan om na die maanden van hard labeur ineens te teugels te lossen. Je bent dan eindelijk in de vorm van je leven en je moet die bewust kwijtspelen. Rare gasten die atleten, zou Obelix zeggen. Ondertussen vernam ik dat Kjell een afspraak voor ons heeft gemaakt op de VUB. Op 23 oktober ondergaan we daar laktaattesten. Benieuwd wat dat bij mij gaat geven. Ze zullen daar niet dikwijls een ouwe pé zien défileren... Vandaag stond er ook iets over mij op de VAL-site. Georges Vanbezien zegt het volgende: 'André Lafere demonstreert op Vlaams kampioenschap Masters. André Lafère/RAM-M45, die een week geleden voor een schitterend BR op de 800m zorgde (15980), liet duidelijk zien dat het geen toevalstreffer was: van de kop af liep hij iedereen uit zijn tred en finishte in 20134. En zeggen dat hij volgend jaar als M50 aantreedt ' Tof! Hopelijk kan ik volgend jaar de hoge verwachtingen inlossen. In sport kan het snel verkeren...
Niets beter om eens lekker te ontspannen dan een zonnige dag aan zee. Een dag als deze hebben we dit jaar niet veel mogen meemaken en het was voor ons een uitgelezen kans om eens naar Mamy en Papy in Oostduinkerke te trekken. We waren heel matinaal vertrokken uit angst voor files maar er was bijzonder weinig verkeer en zo waren we lekker vroeg aan zee. Onderweg reden we door een dichte mist maar op zo'n tien km van Oostduinkerke trok die als bij wonder op. Vanaf vandaag ben ik in mijn rustperiode. Twee weken lang mag ik maar om de twee dagen lopen en niet langer dan een half uurtje. De benen, het lijf en het hoofd moeten tot rust komen. Spijtig want met deze vorm had ik gerust nog enkele wedstrijden willen lopen. Magda is echter de baas en ze heeft daarenboven (bijna ) altijd gelijk. Het seizoen was lang en zwaar en er volgt nog veel meer, dus rusten maar. Nadat de kinderen bij mijn ouders eerst slakkenhuisjes waren gaan rapen tussen oma's bloemen trokken we een eerste keer richting dijk. De kinderen kennen Oostduinkerke als hun broekzak en de eerste halte is altijd 'Cri-cri', de plaatselijke grot van 'Ali Baba', een speelgoedzaak die waarschijnlijk reeds bestond ten tijde van de Koreaanse oorlog en waarvan Mamy sinds moon en Noah kunnen stappen een soort van bedevaartsoord heeft gemaakt. Na het middageten keken we even naar het WK voor profs maar het scenario stond al vast, voor de laatste ronde zou toch niets interessants gebeuren en dus trokken we opnieuw richting strand. Waarom zo lang rijden als er toch maar op het einde wordt gekoerst, vroeg Moon. Ik moest toch wel even nadenken voor ik een passend antwoord kon geven. Hij kan soms van die vragen stellen... We kwamen wel op tijd terug om de laatste twintig kilometer mee te pikken. Ik vind er minder en minder aan. Mischien heb ik al te veel koersen gezien en ben ik wat verzadigd maar ik vond er niet veel aan. Ballan is wel een mooie wereldkampioen en de belgen waren weer goed maar niet super. En dan win je zo'n wedstrijd niet, natuurlijk. Met vier waren ze vooraan maar wanneer de Italianen hun duivels ontbonden moesten ze passen. Het zij zo. Ik was meer geïnteresseerd in wat er op hetzelfde moment in Mechelen gebeurde. Toen kwam de bevrijdende sms van Kjell zelf. Hij won vandaag de 'GVA-Dwars door Mechelen' in een wedstrijdrecord: 31.10 op de 10 km. Jasper werd vierde op de 5km. Goed gedaan mannen. Voor Kjell is dit een fijne afsluiter van een zwaar seizoen en een mentale opsteker met het oog op de komende winter. Hij mag nu ook rusten maar Jasper is gestraft en moet nog even door (grapje!). Hij loopt zijn laatste wedstrijd, een 800m, eind oktober. En dan wordt het crossen voor iedereen maar niet voor den deze, wegens te koud en te vuil, hahaha...
Er hing vanochtend toen ik opstond een dichte mist in Eppegem. Toen we thuis vertrokken was die gelukkig aan het optrekken en een mooie dag kondigde zich aan. In Herentals vond vandaag het Kampioenschap van Vlaanderen (+provinciale kampioenschappen) plaats. Ik pikte eerst nog Piet Claes, onze hoogspringer en magda op en dan trokken we richting warme kempen. Na een korte wegaarzeling in Herentals door werken kwamen we toch goed op tijd aan in het Netepark. Een prachtige piste in een schitterende omgeving. Ik werd er twee jaar geleden Belgisch kampioen en herinnerde me nog de finse piste en alle sportvelden die mooi in het groen zijn gelegen. We kozen een tafeltje uit op het gras naast de piste en installeerden ons. Een heleboel mensen feliciteerden me met mijn record, een fijne ervaring. Het is leuk om erkenning te krijgen voor wat je doet. Magda warmde samen met mij op, eerst op de finse piste maar die is eigenlijk te zwaar voor een opwarming en dus gingen we maar toertjes draaien rond de basketveldjes. Na de opwarming dronk ik nog wat, deed mijn lenigheidoefeningen en trok naar de overzijde van de piste om er mijn versnellingen te doen. Ik was wat stijfjes, had rugpijn maar voelde dat ik goede benen had. Ik had ze toch nog snel ingesmeerd met een warmende balsem want de lucht was ondanks de felle zon nog wat aan de koele kant. Dat is natuurlijk een persoonlijke perceptie want terwijl iets later sommigen zich kapotzweetten vond ik het maar killetjes. Tijdens de versnellingen zag ik de maten van de 800 terug. Er waren er heel wat. Frits natuurlijk, Pol Parmentier van KKS (zonder Marc, die moest vandaag spijtig genoeg werken en zonder Bart), Wim Steurs en Marc Neefs van DCLA, Herman Vandevelde van ZA, Dirk Van Kerckhoven van ROBA en Timothy Byrne van Molenbeek, en ik vergeet er nog! Eigenlijk spijtig dat je elkaar op een seizoen maar sporadisch tegenkomt. Het masterscircuit (mastermeetings)zou wat meer weerklank moeten krijgen en als een soort criterium worden beschouwd mét een klassement. Dan zouden we elkaar meer tegenkomen, denk ik! De wedstrijden begonnen. Frits en ik besloten om de wedstrijd hard te maken. Hij stelde me voor om de eerste 100 na de bocht te trekken en te proberen door te komen in 29. Daarna zou ik overnemen tot de 400, hij zou opnieuw een stuk trekken enzovoort... Eerst liepen de M35 en de M40. Een identiek verloop in beide races. Tactische koers en magistrale spurt op het einde. Bij de M35 kende ik niemand maar bij de M40ers zaten heel wat 'copains'. Het werd een spurt tussen Wim Steurs, Marc Neefs en Timothy. In die volgorde kwamen ze over de streep. De eerste en de derde al lopend maar Marc struikelde en vloog. Gelukkig voor hem viel hij over de meet en mocht hij toch een welverdiende zilveren plak in ontvangst nemen. Toen was het aan ons. We vertrokken snel en na de bocht trok Frits naar de leiding zoals afgesproken. Ik nestelde me in zijn spoor gevolgd door de rest. Iets verder dan het 200m-punt nam ik over en versnelde nog wat om op kruissnelheid te komen. Ik hoorde in de rechte lijn de omroeper zeggen dat vijf man zich reeds hadden afgescheiden. Het gaf me vleugels. Ik versnelde nog wat en kwam door in 59'. Na de volgende bocht riep de man met de mikro dat ik alleen aan de leiding liep en dat de kloof alsmaar groter werd. Een fantastisch gevoel. Magda en Noah stonden aan de 200m en ze riep me dat ik voluit moest gaan. In de laatste rechte lijn vroeg de speeker om 'de man van Mechelen' in zijn rush aan te moedigen, 'hij verdient uw applaus', riep hij. Ik spurtte tot op de lijn en zag de chrono stoppen op 2.01.34. Een prachtige tijd, mijn tweede beste seizoensprestatie en dat door vrijwel een hele race op kop te lopen. Ik ben blij dat ik op zo'n manier afscheid heb kunnen nemen van de M45. Frits werd tweede voor Dirk die in een millimeterspurt Pol (mijn leeftijdsgenoot trouwens, hij wordt 50 in februari) kon afhouden. Ik kreeg meteen felicitaties van Georges Vanbezien, de mastersselectieheer. 'Een prachtige prestatie' noemde hij de race. Later, toen we net van het podium stapten, zette de omroeper van dienst mijn prestatie van vorige week nog eens in de verf en vermeldde hij dat het de derde beste wereldjaarprestatie was. Je zou voor minder streken krijgen, hahaha... Na nog een heleboel babbels, het uitlopen met Magda en de kids, de finale van de 100 meter met een glansrol voor Marc (2e) en Dirk (3e), zilver voor Piet bij het hoogspringen en twee medailles voor Katleen Dewolf (Kogel en discus) besloten we om naar huis te gaan. Geen 400m voor mij, dat was niet voorzien, Magda vond beter dat ik die wedstrijd niet liep en later deze namiddag voelde ik dat ze gelijk had. Ik kreeg een klop van de hamer en moest effe gaan rusten... in het zonnetje weliswaar. Ondertussen heb ik vernomen dat Eline het clubrecord op de 1000m heeft gebroken op het officieuze BK in Nijvel in een tijd van 3.28. Dikke, dikke proficiat, Eline. Nu ga je terug wat rustiger slapen, zeker? Moon (die door zijn enkelblessure moest forfait geven) was héél blij voor Eline maar ik zag dat hij er toch niet goed van was. Toen ik hem vroeg wat er scheelde zei hij simpelweg: 'voor mij zat er vandaag ook een record in, dat weet ik zeker! Stomme kwetsuur...' Tja, het weze een les, zeker?
Je kan Erik Wijmeersch veel verwijten maar geenszins dat hij kleurloos door het leven stapt. Altijd valt er voor de journalisten wel iets te rapen als het om snelle Erik gaat. De vraag is natuurlijk steeds weer en opnieuw of je hem al dan niet serieus moet nemen. Hij kondigde voor de zoveelste keer zijn afscheid van de atletiek aan tijdens een persconferentie. Dat op zich is al controversieel want niemand heeft in België meer come-backs gemaakt dan Wijmeersch natuurlijk en dat tot groot jolijt van een deel van de sportpers. Deze keer zorgde hij wel voor zout op de patatten door te bekennen dat hij tussen 1998 en 2001 allerlei dopingproducten had gebruikt en dat het Renno Roelandt is die hem doping had aangeraden. Roelandt, is dat niet de ondervoorzitter van het BOIC, de grote Belgische dopingjager en enige Belg in het WADA? In een interview vandaag zegt Wijmeersch dat hij het mooi vindt dat Roelandt zijn beweringen bevestigt. Maar doet die dat? In een ander artikel las ik dat dokter Roelandt enkel toegeeft dat hij destijds met Wijmeersch over doping heeft gesproken, over het feit dat je zonder die producten de top niet meer kan bereiken. Da's natuurlijk niet helemaal hetzelfde als aanzetten tot dopinggebruik. (Als iemand zou stellen dat BHV enkel kan splitsen via een burgeroorlog gaan we toch ook niet massaal bewapenen, of wel?) We waren natuurlijk niet bij het gesprek aanwezig en wie gelijk heeft zal zonder harde bewijzen moeilijk te achterhalen zijn. Wijmeersch zou bewijzen hebben en zal in zijn boek nog meer mensen in diskrediet brengen. Hopelijk is het geen gewone afrekening. Roelandt komt in ieder geval in een lastige positie te staan. Bij velen, ook bij mij had hij na het incident op de Olympische spelen, waarbij hij een Nigeriaanse voetballer 'vuile zwarte' noemde, al afgedaan. Iemand met zo'n voorbeeldfunctie kan na zo'n incident niet in functie blijven, vind ik. Als de beweringen van E.W. nog blijken te kloppen is het voor Roelandt voorgoed voorbij. Welke sporter zal nog bij zo'n sportdokter willen langsgaan? Maar waar ligt de waarheid. Zal de pers die voor ons ontdekken? Het zijn moeilijke tijden voor sportjournalisten.
Vandaag kreeg ik een mailtje van Bart Lambert. Bart is arts in het Kortrijkse en loopt bij KKS samen met Marc Masschelein en Pol Parmentier. (Ze werden vorige zondag trouwens derde op het BK aflossingen. Dikke proficiat mannen. ) Ik had een heel jaar niets van hem gehoord of vernomen en mistte hem wel op de wedstrijden. Net zoals het met Frits klikt, klikte het ook meteen met Bart. Zoiets voel je gewoon. Hij mailde me om me te feliciteren en zei dat hij opnieuw aan het trainen is om volgend jaar een come-back te maken. Het grappige is dat hij als bij toeval een antwoord formuleerde op een vraag die ik mezelf al meermaals had gesteld (maar verwachtte nooit het antwoord op te kennen), nl. hoe snel had ik kunnen lopen als ik jong met atletiek was begonnen ipv te wachten tot mijn 43e. Bart had de berekening voor mij gedaan via de website van Dr. Willems (www.drwillems.com) Door mijn gevorderde leeftijd kwam daar de supertijd van 1.43.75 uit de bus. Ik verslikte me bijna bij het lezen van die chrono. Nog volgens Bart is dat altijd een Olympische finaleplaats waard. (Op training met Jasper, Ewoud en Kjell durf ik wel eens hoog van de toren blazen en doen alsof ik Wilfried Bungeï ben, zo zie je maar, hahaha...) Gelukkig heb ik nogal wat relativeringszin en besef ik wel dat zo'n computermodel niet over genoeg parameters beschikt om reëel te zijn maar het geeft me een tof gevoel. En het werkt motiverend. Je moet echter altijd vooruit kijken en niet achteruit. Vooruit is volgend jaar en de M50 categorie. Daar moet ik opnieuw van nul beginnen. Ik kan niet wachten... Mijn duurloop verliep vandaag wat stroef. Het was ook koud in Machelen. De zon kwam net voor het eerst even van achter de wolken en de mist piepen toen ik er aan begon maar onder de bomen van het park bleef het bibberkoud. Ik liep zo'n kleine negen kilometer aan een rustig tempo. Stijve benen en pijn aan de zitknobbels. De 'usual stuff'. Ik ben het al gewoon. Morgen nog wat loslopen, versnellingen, één 200m lekker rollen en ik ben klaar voor Herentals.
We hadden al een lopende vader. We kregen er drie jaar geleden de oudste zoon bij en nu dan de kleinste spruit. Noah liep vandaag tijdens de scholencross zijn eerste wedstrijd. Hij deed dat met veel enthousiasme en panache. Toen de voorlopers de touwen in de lucht staken schoot hij naar voren samen met een jongen die hij kent van in de zomeropvang 'Cactus' in Eppegem. Tot net voor de meet vochten ze voor de eerste plaats en Noah probeerde zowel links als rechts voorbij te steken maar de andere jongen was hem te slim af en sloot elke keer de deur. Noah werd mooi tweede en was daar dolgelukkig mee. 'Ik ben moe', was zijn eerste reactie. 'Tja, Noah', zei ik, 'van lopen word je nu eenmaal moe'. Ik moet toegeven dat mijn vaderhart heel snel klopte tijdens die wedstrijd. Ik ben het gewoon om Moon te zien lopen maar ons 'Nootje', da's nog wat anders. Die is nog zo klein en freel. Ik vond het geweldig en ontroerend tegelijk. Moon sprong van grote vreugde over de omheining en spurtte tot bij zijn broertje. Hij had duidelijk weinig last van zijn enkel. Voor de wedstrijd had hij me gezegd dat hij wilde lopen en dat hij getest had op de speelplaats. Ik was bereid hem te geloven maar legde hem tegelijk uit dat je kwetsuren nooit te lichtzinnig mag opvatten en dat je de tijd moet nemen om helemaal te genezen. Hij begreep het maar had het achteraf op het BLOSO-domein in Hofstade toch nog bijzonder moeilijk? Na de wedstrijd bracht ik Noah naar het verjaardagsfeestje van zijn beste vriend Igor. (De jongste zoon van mijn beste vriend Kurt!) Het drukke programma van de rest van de dag maakte het voor mij onmogelijk om naar de Nekker te trekken. Ik vond het spijtig want ik heb de smaak van het trainerschap te pakken. Ik besloot dan ook meteen om vandaag volledig te rusten. De vorige rustdag was net een week geleden. Het kon dus absoluut geen kwaad.
Wat een volk vandaag op de Nekker. Ondanks het slechte weer waren er weer heel wat kinderen aanwezig op de training. Het doet echt deugd om dat te zien want de jeugd betekent toch de toekomst van onze club. Wat een verschil met een tijd geleden toen een handvol kinderen op voorhand niet wist of er een trainer ging aanwezig zijn op de training. Alle eer gaat naar Bruno, onze jeugdcoördinator die er in een korte periode in geslaagd is om een echte jeugdwerking op poten te zetten. Ik zeg dat niet omdat ik daar ook sinds kort deel van uit maak maar wel omdat ik er elke week getuige van ben. Het regende vandaag dus weer pijpestelen en na onze opwarmingskilometers waren we al nat tot op het bot. Magda liet ons nog een allerlaatste keer voluit trainen want vanaf volgende week is het voor Kjell, Ewoud en ik rusten geblazen. Jasper moet nog even door want hij loopt nog een 800 eind oktober in Sint-Truiden. Driehonderden stonden op het programma, verdeeld in drie series van twee met honderd meter joggen tussen. Tussen de reeksen in drie minuten rust. Een klassieke training die door het slechte weer bijzonder zwaar uitviel. Ik liet Jasper de kop nemen want ik had bij de opwarming gevoeld dat ik geen superbenen had. Op training hoeft dat gelukkig niet. Een training is er om te werken en af te zien. Dat heb ik ook gedaan. Alle 300en vlogen we in 46' of 47' door de finish. Gezien de omstandigheden super. Het was plezant op de Nekker want ik heb het verhaal van mijn recordwedstrijd talloze keren mogen doen en voor een babbelaar van mijn kaliber is dat natuurlijk mooi meegenomen. Na de training vloog ik snel onder de douche en trok ik naar Peter De Rijck, mijn kiné met de wonderhanden. Ik heb pijn in de onderrug, mijn klassieke kwaal natuurlijk. Gelukkig is er Peter om mij telkens weer op te lappen. Enkele jaren geleden las ik bij mijn ouders aan zee (Ze wonen in Oostduinkerke)in een lokaal tijdschrift een interview met Sandra Stals. Stals had toen net een punt gezet achter haar carrière en woont met haar man eveneens in Oostduinkerke. In het interview vertelde ze over haar carrière en de obsessie om onder de twee minutengrens te duiken op 800m. Het leek haar maar niet te lukken en op een bepaald moment had ze de hoop letterlijk opgegeven. Toen ze dan op een bepaald moment zonder ambitie of stress toch nog een 800m ging lopen gebeurde het alsnog. Ze finishte in 1.58.31 en vestigde daarmee een BR dat tot op heden stand houdt. Dat was in 1998, net tien jaar geleden. Ik volg een beetje de halve fond in België en ik denk persoonlijk dat dat record nog wel even zal standhouden. Tenzij Pamela Jelimo die in haar land, na het winnen van de Golden-LeageJackpot plots honderden huwelijksaanzoeken krijgt, besluit om naar België te vluchten, (Haar manager is een Belg!) hier een man vindt, trouwt en Belgische wordt. Ik heb de laatste dagen dikwijls aan het interview met Sandra Stals moeten denken. Ook voor mij viel het record als een 'deus ex machina' uit de lucht. Ik was al het hele jaar goed bezig, mijn tijden waren goed maar ik had de hoop op de perfecte wedstrijd en een duik onder de magische grens al opgegeven. Straffer, vorige week had ik enkele mensen zelfs toevertrouwd dat ik vreesde dat het vet van de soep was en mijn seizoen wel eens twee weken te lang zou kunnen uitvallen. Zo zie je maar...
Vandaag trok ik naar mijn vertrouwde plek in het park van Machelen. Ik was er vanmorgen al voorbij gereden en dacht toen 'het wordt hier nooit meer hetzelfde'. Ik bedoel daarmee dat het park en de piste van Machelen een nog grotere emotionele waarde hebben sinds de wedstrijd van zaterdag. Het zonnetje scheen deze middag en ik moet het nogmaals toegeven, dat park is zo'n ideale plek om te trainen. Zo goed onderhouden en zo beschermd. Beschermd tegen de regen, de wind, de kou en zelfs tegen de te felle zon en warmte. Soms zeg ik, wanneer het weer eens regent en waait, dat ik in Gent zou willen wonen om daar indoor te kunnen trainen maar eigenlijk heb ik hier bijna een indoorpiste. Vandaag moest ik veertig minuten loslopen. In het begin deed het wel overal een beetje pijn en dat is ook normaal, twee dagen na een race waarbij ik mijn grenzen heb moeten verleggen en de verzuring tot de top heb gedreven. Het kon me echter niet deren want ik zat nog steeds op een wolk. Veertig minuten namijmerend en filosoferend over het nut van al dat trainen en afzien. Waar is dat goed voor? Je kunt toch ook gewoon gaan joggen, drie maal per week en je even goed voelen. Waarom bestaan er zo'n gekken die van afzien een levensdoel maken? Het antwoord ken ik niet maar ik weet wel dat ik zo iemand ben. Zaterdag loop ik mijn laatste wedstrijd van het seizoen, het KVV in Herentals, samen met Frits. Pol Parmentier van Kortrijk zal er ook lopen maar Marc zullen we spijtig genoeg missen. Ik kreeg van beide vandaag trouwens een toffe mail met felicitaties. Dat doet echt deugd. Mercie mannen. Blijkbaar hadden ze het nieuws gisteren al gehoord op het BK estafetten in Woutersbrakel. Na het KVV zal ik me met Magda bezinnen over wat nog komen zal en kan. Volgend seizoen is voor mij een belangrijk seizoen want dan ben ik nieuw in de 50+ categorie. Om Magda meer inzicht te geven in mijn mogelijkheden en het mogelijke verval ga ik dit jaar Kjell en Jasper vergezellen naar de VUB voor een lactaattest. Ik ben benieuwd hoe ik die ga overleven, die test blijkt niet van de poes te zijn.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
