 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 15-05-2011 |
 De Bergman en de dood |
Nee, ik heb geen obsessie met de dood. De doden die de afgelopen korte tijd op mijn blog zijn langs gekomen, zijn me overkomen. Stuk voor stuk, Cobra, Wouter Weylandt en Rob, heb ik met een in memoriam willen eren. En dan vandaag nog een dode: Bergman.
Het Haags Dichtersgilde is bezig met een projekt, te vinden op JouwBuis. Voordrachten van Haagse dichters. Mij werd gevraagd een saluut aan Bergman te geven. Mind you, dit is al enkele weken geleden, voordat de doden bij bosjes om me heen vielen. Waarom Bergman en ik? We zijn elkaar in de eerste helft van de jaren tachtig tegengekomen en het klikte meteen. We bleken hetzelfde beeld van de mens en de mensheid te hebben. Aart Kok, dat was zijn eigen naam, Bergman, omdat hij zich in de bergen thuis voelde.
Kijk naar de clip, later zal ik vertellen hoe de middag verlopen is. Op de grafsteen lees je: Geertrui Kok van Lier. Dat is Jo, zijn vrouw, die vrij kort na hem overleed. Bergman ligt eronder. Welk gedicht ik zou doen is mijn eigen keus geweest.
|
|
|
|
|
| 14-05-2011 |
| Rob Schoemaker (1960-2011) |
De afgelopen dagen heb ik er wat vaag over gedaan, omdat ik het niet bepaald een onderwerp voor mijn blog vind, maar vorige week woensdag is mijn buurman overleden. We hebben 24 jaar naast elkaar gewoond. Gisteren hebben we hem begraven. Een man met humor, een man die altijd en overal voor iedereen klaar stond, een lieverd. Voorbeeld? Als het glad is buiten, kan ik niet lopen. Voorzichtig schuifelen, maar zo kom je niet bij de buurtsuper. Zodra de gladheid zijn lelijke kop opstak, stond Rob al voor de deur: moet ik iets voor je halen?
Ruim een jaar geleden heb ik een tijdlang dagelijks op mijn blog een lijstje met de favoriete muziek van vrienden en bekenden gepubliceerd. Voorwaar een leuk projekt. Zo ook een lijstje van Rob, een man die van muziek vervuld was. Klik maar. Het heeft ons afgelopen week geholpen bij het maken van een keus welke muziek we op zijn uitvaart zouden draaien. Volkomen overbodig eigenlijk: zoals je misschien weet zijn de muren zijn hier van bordkarton; ik weet dus precies welke muziek hij regelmatig draaide. Maar het was goed om in zijn huisje bij elkaar te zijn. En in drie uur tijd vier nummers uit te zoeken.
In het begeleidende stukje bij zijn lijstje kan je lezen over Rob en Skitty. Hij was dol op de katten, maar Skitty was speciaal voor hem. Dat was zeer wederzijds. Hij had altijd een pak brokjes in de keuken staan. Zodra hij thuiskwam sprintten mijn katten naar buiten, allemaal, want ze wisten: snoepen! Vooral Skitty en Kim zitten nog iedere dag lange tijd voor zijn deur. Zou hij op vakantie zijn? Ik heb het ze wel verteld, maar het is blijkbaar niet doorgedrongen.
Hoe ironisch. Rob is overleden op 4 mei, dodenherdenking, en dan gisteren op vrijdag de dertiende begraven. Het is een open deur, maar zijn dood was een klap. Nog steeds heb ik het gevoel in een rare trip te zitten, dat dit allemaal niet waar is. Hij laat een niet te vullen gat achter, bij velen en bij mij. Bij deze: bedankt, jongen!
We hebben afscheid genomen van Rob op de begraafplaats St. Petrus Banden aan de Kerkhoflaan. De meest groene begraafplaats van Den Haag, met uitzicht op de Scheveningse Bosjes. Google luchtbeelden maar: het is in een van de grote groene zones in de stad. We, dat zijn: de familie, die heel close is, zijn vrienden, zijn collega's van de boekenmarkt in Den Haag, zijn collega's van de boekenmarkt aan het Spui in Amsterdam en buren. Het was heel samen, het was een veilige omgeving om verdrietig te zijn. Het was een mooi afscheid. Nu moet alles nog een plaats krijgen.
Rob, goser, ik zal nog dagelijks met je kleppen. Je bent voorlopig nog niet van me af. Maar je krijgt wel je plek: dank je jij was.
|
|
|
|
|
| 13-05-2011 |
| Het Willem Akse Speelterrein |
De creeps bepalen soms mijn gedrag. Gisteren nog. Gisteren speelde het hoger beroep tegen de viespeuk Benno L., de voormalig zwemleraar die 'ontuchtige handelingen' heeft gepleegd met tientallen minderjarige en kwetsbare leerlingen. Vooral meisjes met het syndroom van Down en slechthorenden. Wat ben je dan slecht. Uiteindelijk is er tien jaar tegen hem geëist, zonder tbs, omdat het risico op recidive laag wordt ingeschat. Het zij zo. We hebben een vrij goede rechtspraak in ons land, daar wil ik me dus niet tegenaan bemoeien. Dat is meer iets voor PVV-ers.
Aan het begin van de avond wilde ik wat foto's maken van mijn woonomgeving. Dat voor mijn fotoblog, hier links bovenaan het lijstje links - op die blog staan inmiddels acht katten, allemaal nazaten van mijn Smilla. Na de sloop van de oudbouw in de straat is er naast de ingang van het hofje een kinderspeelplaats aangelegd. Een leuke plek, waarvan veel gebruik wordt gemaakt. Om meteen vooroordelen de kop in te drukken: nee, er hangen geen Marokkaanse straatschoffies rond. Slechts ouders, oudere zussen en kinderen. Voor de zekerheid is er constant toezicht. Als de toezichthouder naar huis gaat, gaat het hek van de speelplaats op slot.
Het Willem Akse Speelterrein heet het, naar wijlen de buurman die er toentertijd sterk voor heeft geijverd. Leuker zou zijn als de naam het Willem Akse Plantsoen was geworden, naar analogie van het beroemde Willie Dobbe Plantsoen. Dat terzijde.
Toen ik er met de camera, nou ja, cameraatje aankwam speelden er zo'n vijftien kinderen en er zaten vijf moeders op de bankjes met elkaar te beppen. Ineens durfde ik het niet. Ineens dacht ik: straks denken ze dat ik een vieze oude man ben die kleine kinderen loopt te fotograferen. Niet dat ik me er veel van aantrek wat anderen, ten onrechte, van mij denken, maar ik wilde die moeders niet verontrusten. Een foto van het speelterreintje komt nog wel: als het verlaten is.
Wielerhoekje. Pieter Weening mag vandaag voor de tweede dag in de roze leiderstrui vertrekken. Hij heeft slechts twee seconden voorsprong op de Witrus Kanstantsin Syvtsov en Marco Pinotti, maar als het een beetje mee wil zitten redt hij het tot zondag, als de Etna tot tweemaal toe beklommen moet worden. Steven Kruijswijk start weer in de witte trui als leider van het jongerenklassement. Zijn voorsprong is iets ruimer: vijftien seconden op Fabio Duarte. Steven werd vorig jaar, zijn debuut in de Giro, achttiende in het eindklassement.
|
|
|
|
|
| 12-05-2011 |
| King Kladze |
De aftakeling begint al bij de geboorte, that's life, maar de laatste tijd is die van mij wel erg merkbaar. Het geheugen, buurvrouw. Zo liet iemand gisteren in een gesprek over muziek de opmerking vallen: die vent van de Wall of Sound, hoe heet-ie ook alweer? Ik wist precies wie hij bedoelde, maar ik kon de naam met geen mogelijkheid op mijn interne harde schijf vinden. Hij ook niet, terwijl hij jonger is. Pas na een half uur viel het muntje: Phil Spector.
Ander voorbeeld, toevallig ook gisteren. Mijn buurman had ooit twee katten, overgenomen uit de boedel van zijn overleden moeder, om het onbeleefd te zeggen. Ze hebben niet al te lang bij hem gewoond: eerst verdween de een, een paar weken later de ander. Enkele dagen hebben we allebei en in beide gevallen de buurt afgestruind, maar niets. Tja, katten doen dat soms, het zijn soms rare druiloren. Zo is mijn Smilla ooit de hort op gegaan en niet meer teruggekomen. Maar daar gaat het nu niet om.
Twee katten. De ene heette Grietje, maar hoe heette in godsnaam dat andere beest. Ik wierp de vraag op bij twee vrienden die de beesten ook hebben gekend, maar ook zij moesten het antwoord schuldig blijven. Dat is erg, dat ik de naam van een kat vergeet. Ouderdomsgebreken zijn niet altijd even prettig.
Later op de avond werd mij dan toch de naam gemaild: Kling Kladze. Natuurlijk, zij het dat hij geen Kling Kladze maar King Kladze heette, naar het platenlabel. Stom! Hoe kan een mens in hemelsnaam een naam als King Kladze vergeten? Ach, het zal alleen nog maar minder worden. Laat ik veel over mijn katten schrijven, opdat ik ze later nog eens terug kan zoeken.
Wielerhoekje. De Giro is gisteren weer 'gewoon' doorgegaan. In het parcours enkele kilometerslange stroken van de beruchte strade bianche, grintwegen. Het zorgt voor spektakel, dat wel. Sinds 2007 wordt er een speciale koers over die ondingen gehouden: de Montepaschi Strade Bianchi. Die dit jaar overigens werd gewonnen door Philippe Gilbert. Dat de renners tijdens de Giro over die stroken worden gestuurd is op zich niet bezwaarlijk, het hoort erbij. Ze rijden immers ook een Parijs-Roubaix over kasseistroken. Oppassen is de boodschap. Ergerlijk was wel dat er gisteren ook een linke afdaling over het grint bij zat. Gelukkig is dat zonder erg verlopen.
Echter. Op een vlak stuk is Boerenleenbankrenner Tom Jelte Slagter vreselijk ten val gekomen. De Rai was dit maal zo netjes met de camera op afstand te blijven, maar we zagen dat hij bewoog: ondanks alles een opluchting. Het verdict: een breuk aan een oogkas en een zware hersenschudding. Het goede nieuws: ploegmaat Pieter Weening sloeg een dubbelslag: de Fries won de rit en veroverde de leiderstrui.
|
|
|
|
|
| 11-05-2011 |
| Zonder titel |
Via de mail kreeg ik een foto van een cluster lieveheersbeestjes; google er zelf maar eens op. Man! Vrouw ook, wat een kleffoos zijn dat! Hoe de gedachtenstromen in mijn hoofd gaan weet ik zelf ook niet, maar ik moest ineens weer denken aan de geblondeerde Führer. De link begrijp ik wel. Zoiets wil Gekke Geert. Grenzen dicht en een klef samenzijn van alleen maar blanken. Nederland voor de Nederlanders.
Wat ik al schreef: we maken moeilijke tijden door in het hofje. En waar het om gaat is niets voor deze blog. Het blijkt maar weer eens dat we allemaal samen staan. Dat we dezelfde emoties hebben, dat we elkaar tot steun zijn: Turken, Marokkanen, Arubanen, Hollanders en nog zo wat. Mensen zijn mensen en de wereld is van ons.
Heb je het gezien? De etappe van de Giro gisteren? De renners hebben en bloc, renners van de verschillende ploegen als groep samen, met twee naast elkaar, en steeds weer een andere ploeg die aan de kop ging rijden, soms een renner die zich af liet zakken om te praten met een collega van een andere ploeg, over kalkletters op de weg: 'Ciao Wouter'. Veel steun voor Tyler Farrar, ploeggenoot maar vooral ook vriend en trainingsmaat. Tot slot de ploeggenoten van Wouter Weylandt naast elkaar als eersten over de streep. Daarna is de ploeg uit de Giro gestapt. Vandaag gaat de Giro weer door. Natuurlijk gaat de Giro weer door. Na iedere klap moeten we de draad weer oppakken. Zo is het leven en het is soms geen lolletje.
Geen koers dus, geen wedstrijd en d'n Bels heeft het helemaal uitgezonden. En uit respect heb ik de hele uitzending gezien. Klik vooral ook op Marijn de Vries, hier links bij de links. Zij is wielrenster, ik ben alleen maar liefhebber.
|
|
|
|
|
| 10-05-2011 |
| Waar zal ik het nou weer eens over hebben? |
Het stormt weer in een glas water. Vriend en collega Karel Kanits heeft hier in de stad der steden op bevrijdingsdag in een openbaar en door de gemeente gefinancierd optreden Wilders 'de geblondeerde Führer' genoemd. Karel kennende heeft hij zich nog zeer voorzichtig uitgedrukt. Maar wel terecht. Die maffe Limbo is wel degelijk geblondeerd, zij het door een kapper met twee linkerhanden. En Führer? Hoe anders moet je de leider van een politieke beweging die grote groepen mensen uit de maatschappij wil stoten en geen leden, slechts meelopers duldt, dan noemen?
Affijn en joechei: de PVV weer in de gordijnen. Bij monde van gemeenteraadslid Richard de Mos, de ietwat vervallen ogende emeritus hoogleraar in een nog te bedenken wetenschap. Schande! Op kosten van de gemeenschap! Terugstorten dat geld! Excuses aanbieden!
Het begint een afgezaagd verhaal te worden: de invulling van het begrip vrijheid van meningsuiting door PVV-minkukels. Laatst Hero Brinkman nog, die met succes Thomas von der Dunk uit het Noord-Hollands provinciehuis heeft weten te houden, alwaar deze de Arondéuslezing zou houden. Nu weer die De Mos die Kanits de mond wil snoeren, achteraf. Vrijheid van meningsuiting? Oké, als het maar in het straatje past van de geblondeerde del.
Steeds ben ik voor mezelf bezig argumenten tegen het gedachteflut van die Wilders en zijn colaborateurs te formuleren en het blijkt iedere keer zo hopeloos. Het woont me uit. Ik woon hier op mijn rijtje in het hofje samen met zeven achtergronden qua nationaliteit (formuleer ik dat goed?) Aardige mensen, hardwerkende mensen, mensen die hun uiterste best doen op te gaan in de maatschappij waarin ze terecht zijn gekomen, goed contact mee, zo ben ik als buurman. Laat ze godverdomme met rust!!!
Wil je een stevige meid horen:
Als je om de vijf minuten aan je kloten zit
veel belooft
maar eigenlijk geen klote fixt
dan is deze voor jou
Kortom: I am Aisha Fokkin Normaal. Hit it, girl!
|
|
|
|
|
| 09-05-2011 |
| Wouter Weylandt (27 sept 1984-9 mei 2011) |
en ik weet niets te zeggen. Dit dan nog:
Kom niet met de opmerking: dat is het risico van de sport. Na het overlijden van Fabio Casartelli in de Tour van 1995 is bijvoorbeeld de valhelm verplicht gesteld. Desondanks is later, in 2003, ook Andrej Kivilev verongelukt. Maar vergis je niet. Wielrenners zijn atleten, topsporters, die het hele jaar met hun sport bezig zijn. Die verdomd goed weten wat ze doen. Als ik schrijf over Kenny van Hummel als Kamikaze Kenny, moet je dat niet al te letterlijk nemen. Valpartijen horen bij het wielrennen en wij, liefhebbers, zitten iedere keer weer stijf rechtop van de schrik. Maar dit? Ik heb er dus geen woorden voor.
Morgen gaat de Giro door. De Giro gaat niet gewoon door, de Giro gaat door. Zo hoort dat. Casartelli, Kivilev en nu Wouter Weylandt: het zijn tragische uitzonderingen. Ik heb de beelden van Wouter live gezien, de katten waren zo beleefd even naar buiten te gaan.
|
|
|
|
|
|
| Vlagvertoon |
De Giro d'Italia staat dit jaar in het teken van 150 jaar Italië. Toen, in 1861, zijn alle staatjes in de laars onder de bezielende leiding van Garibaldi verenigd. Met uitzondering van enkele kleine enclaves, waaronder het zwartrokkendorp binnen de stad Rome. Overal langs het parcours zie je dan ook de tricolore wapperen, zoals de Italianen hun driekleur noemen. Daarbij valt me iets op.
Kortelings nog enkele etappes van de Ronde van Turkije gezien. Ook daar veel gewapper van de nationale vlag: rood met een witte sikkel en ster. Edoch. Op veel vlaggen prijkte als extraatje het hoofd van Mustafa Kemal Atatürk, een voormalig officier uit het Turkse leger die in 1923 de eerste president van het land werd. Een soort vader des vaderland, zoals Garibaldi dat voor Italië was. Zoals Willem van Oranje dat voor ons land heet te zijn.
Heb je ooit Italiaanse vlaggen gezien met het hoofd van Garibaldi erop? Of Nederlandse vlaggen met het hoofd van De Zwijger? Ik onthoud mij verder van commentaar om mijn Turkse buren niet voor het hoofd te stoten, maar denk er het mijne van.
Met onze nationale driekleur heb ik helemaal niets. Maar in veel landen wordt nogal spastisch gedaan over vlaggen. Zo zou het verbranden van een vijandige vlag een zware belediging zijn. Gossie. Als ergens een Nederlandse vlag wordt verbrand, zal ik er niet warm of koud van worden. Voor mijn part veeg je je reet ermee af voordat je de fik erin steekt. Met het volkslied heb ik ook al niets. '...ben ik van Duitschen bloet'? Ik krijg het niet uit mijn bek. Soms hoor je: dat moet je zien als: ben ik van Dietschen bloet, dat dan weer Nederlands bloed is. Nee hoor. Dat slaat echt op die Willem en dat was echt een Duitser. Zoals ons koningshuis hardnekkig van Duitschen bloet blijft: Hendrik, Bernhard, Claus.
Toch vind ik het wel tof hier geboren te zijn.
|
|
|
|
|
| 08-05-2011 |
| Mit nach nebst samt bei seit |
N.B. Inmiddels zijn er wat foto's van Cobra (zie gisteren) op mijn beeldenblog verschenen.
Schreib' mit, nach, nebst und samt,
bei, seit, von, zu zuwider,
entgegen, ausser, aus,
gemäss und gegenüber,
stets mit dem Dativ nieder.
Dat wil zeggen: met de derde naamval. Afgelopen week had de zender Arte veel Monty Python. Dat is tof, of te gek zoals anderen zeggen, zou je zeggen. O ja? Arte is Duits dus das war alles nachsynchronisiert worden gewesen sein überhaupt. Tegen beter weten in heb ik vijf minuten The Holy Grail zitten kijken. 'Wir sind die Ritter die Ni sagen.' Mann! Wat een barbaren zijn die teutonen nog steeds. Warum? vraag ik je, warum?
De enige reden die ik kan bedenken is dat das Deutsches Fernsehen de ongeletterden tegemoet wil komen, volk dat niet in staat is ondertitels te lezen. Een nobel streven, maar waarom beperken ze zich dan niet tot films en programma's die binnen het beperkte denkraam van dat ongeletterde volk vallen. Sesamstraat, Gooise Vrouwen, Jensen, Die Welt Dreht Durch. Ik bedoel, als je het geschreven woord al niet kan bevatten, snap je dan wel de humor van Monty Python? Ze zijn in staat Herfstsonate te overstemmen om die analfabielen te plezieren. Umsonst, ook nachsynchronisiert zullen ze er geen reet van begrijpen.
Het wordt tijd voor een internationale boycot. Wereldwijd moeten distributeurs de hakken in het zand zetten: als je niet het origineel uitzendt, krijg je de rechten niet. Een dubbele boycot: Ziggo, UPC en alle andere kabelaars moeten weigeren nagesychroniseerde films en programma's uit te zenden. Het zal even pijn doen in de portemonnee, maar wedden dat ze uiteindelijk overstag zullen gaan, überstalag.
Is het niet zo dat minstens de helft van een acteerprestatie, minstens, eruit bestaat hóé een acteur of actrice de zinnen uitspreekt?
Pseudoniem. Het in gebruik nemen van een pseudoniem was mijn eerste naamval. Dat voor geletterden.
|
|
|
|
|
| 07-05-2011 |
| Cobra (2003-2011) |
Momenteel maken we in het hofje zware dagen door. Iets dat niet blogwaardig is: je hoeft niet alles aan de grote klok te hangen. Het weerhoudt me er niet van 's middags in het zonnetje voor de deur te gaan zitten. Juist niet. Gistermiddag kwamen mijn oude buren langs. Ze hebben een aantal jaren pal naast me gewoond, voor wie buiten staat: links, maar zoals je wellicht uit mijn logs weet zijn het hier vrij kleine huisjes. Groot genoeg voor een man alleen, met een roedel katten, maar eigenlijk te klein voor een stel. Dus toen ze de kans kregen een dubbel huisje aan de achterkant van het hofje te betrekken, hebben zij dat met beider handen aangepakt. De achterkant: in feite zijn het nog steeds buren.
Ze verhuisden met twee katten, Cobra en Krum. Twee zonen van Wausje, dus halfbroers van mijn Kim en Skitty. Vooral Cobra had daar moeite mee. De eerste maanden kwam hij nog dagelijks in mijn keuken snaaien. We vonden dat best: welke andere katten binnen mogen komen bepalen mijn katten, niet ik. Het ging de laatste tijd niet goed met hem, dat wist ik. Gister is hij geopereerd aan zijn kaak.
Tussen haakjes. De snijder praktiseert op het terrein van de Dierenambulance, aan de Rijksstraatweg (A44). Er staat een oude bunker op het terrein, vanaf de weg zichtbaar. Hij is nu totaal overgroeid, maar in het verleden was er jarenlang in grote, gekalkte letters te lezen: Zimmer Frei. Dat vond ik humor.
De operatie is goed gegaan. Op de terugweg heeft hij in de auto duf maar levendig rond zitten kijken. Thuis meteen met twee treden tegelijk de trap op. En toen: hartstilstand. Kut! En nu? Toen hij nog naast me woonde was zijn favoriete plek onder de acanthus. Daar ligt hij nu weer, half eronder. Tot het einde der tijden, tot we de aarde definitief naar de kloten hebben geholpen. Ter decoratie van het graf hebben we de brugmansia uit de winterstalling gehaald.
Waarom niet helemaal onder de acanthus? Dan had ik die eerst moeten uitgraven en later terug plaatsen. Dat gaat niet goed, denk ik. Bovendien had ik dan wel erg diep moeten graven, maar op zo'n dertig centimeter stuit je op een dikke laag puin, voer voor archeologen. Vergis je niet: om zo stukje bij beetje mijn tuin aan te leggen heb ik flink wat zand en puin moeten afvoeren.
En ook. De acanthus is, na wekenlang onder de sneeuw bedolven te zijn geweest - ik had hem goed afgedekt, maar toch is hij met de grond gelijk gevroren weer heel mooi teruggekomen. Momenteel is hij alweer een meter hoog. Nog een paar weken en Cobra ligt er helemaal onder.
Misschien moet ik madeliefjes op zijn graf planten, zodat we kunnen zeggen: Cobra? Pushing up the daisies.
Wielerhoekje. Straks begint de Giro, maar krijg je de vierdaagse van Duinkerken ook mee? Iedere dag dezelfde winnaar: Marcel Kittel van Skil-Shimano!
|
|
|
|
|
| 06-05-2011 |
| Pietje de Dood |
De Wet Openbaarheid Bestuur, kortweg WOB, is zeker in een democratie als de onze heet te zijn volkomen overbodig. Of de pakken nou het land besturen, de provincie of gemeente, besturen zitten er namens ons. Ze hebben van ons, het volk, de taak gekregen de boel te regelen en dat dient mutatis mutandis volkomen doorzichtig te zijn. Zeer selecte uitzonderingen daargelaten. Blijkbaar werkt dat in de praktijk niet zo, dus is die wet er gekomen.
Nota bene in het kader van de Dag van de Persvrijheid is de minister van binnenlandse zaken, Piet Hein Donner, gekomen met het voornemen om het opvragen van overheidsinformatie door burgers, journalisten en wetenschappers aan banden te leggen. Een van de problemen die Donner met de WOB heeft is dat tientallen ambtenaren er een dagtaak aan hebben om de verzoeken te behandelen. Ja zeg, gaan we kip-en-eieren? Zouden de verschillende overheden immers transparanter zijn, heeft geen boer, burger of buitenman reden een beroep op de wet te doen.
Ik heb het altijd een wat vreemde man gevonden, die Donner. Archaïsch, uit een ver verleden tijd. Ook als minister komt hij iedere dag op de fiets naar zijn werk, wat op zich te prijzen is, en altijd strak in driedelig pak. Hij heeft het perfecte uiterlijk èn de manieren van een aanzegger, iemand die kond komt doen van de dood. Het klinkt misschien wat zwaar, maar je bènt aanzegger als je op de Dag van de Persvrijheid aankondigt die persvrijheid te willen inperken. Gelukkig krijgt hij ook binnen zijn eigen partij de handen niet op elkaar voor dit voornemen.
Schrijvend over persvrijheid: ik vind het wel een goede beslissing van die Yanks om geen foto's vrij te geven van een aan flarden geschoten Bin Laden. Toon ze desnoods alleen aan de leden van het Amerikaanse equivalent van de Commissie Stiekem, maar laat deze beker aan ons voorbijgaan. Moeten we bewijs hebben? Dacht je nu echt dat Obama zich kan permitteren te liegen over het feit dat een stel heel erge soldaten de baardman naar de eeuwigheid heeft geholpen? En dat dan morgen Al Jazeera met een kersverse video van de creep komt? Over het feit dat ze hem om zeep hebben geholpen heb ik geen mening. Dat heb ik soms: geen mening.
Schildluis. Mijn wisteria, of blauwe regen zoals anderen zeggen, heeft last van schildluis. Nou ja, last? Hij staat er prachtig bij en ik heb niet het idee dat hij eronder lijdt. Het drukke verkeer van mieren was me al opgevallen, de luizen niet: ze zitten op de houten delen en hebben een prima schutkleur. Nu heb ik even op het net gezocht naar bestrijdingsmogelijkheden, maar het enige dat ik op het eerste gezicht vind is reclame voor Bayerprodukten. Heeft iemand een goede huis-, tuin- en keukentip voor me? Anders laat ik het zo.
Wielerhoekje. Nog één nachtje slapen, dan begint de eerste van de drie grote rondes, de Giro d'Italia. Een loodzware Giro. Vacansoleil komt met slechts één Nederlander aan de start, Johnny Hoogerland, de Boerenleenbank met slechts één buitenlander, Greame Brown. Dat laatste is jammer, want ik had graag Theo Bos bezig willen zien. Maar helaas, hij is ziek.
|
|
|
|
|
| 04-05-2011 |
| Daar komt de palingboer |
Toch nog even terugkomen op de zaligverklaring van afgelopen zondag, ik kan het niet laten. Dan heb ik de beelden proberen te mijden, het verhaal heb ik wel meegekregen. Er was een nonnetje met de ziekte van parkinson. Lullig, ook voor een non. De reizende paus was net overleden en zij bad tot hem. Barbatruc: ze genas. Een wonder. De Vaticaanse geleerden schrijven het toe aan de Pool. Dat was echt een popie jopie en aangezien de huidige paus, de rat zinger, dat ten ene male ontbeert wordt de Pool op het voetstuk gehesen om het volk binnen de kerk te houden. Umsonnst.
Een wonder? Ja, nou, goh, tjee, doktoren hebben het geconstateerd: ze had parkinson en nu niet meer. Alsof dat experts zijn, doktoren. Een voorbeeld uit eigen leven. Benadrukt: dit verzin ik niet. Dat je niet denkt: Bontebal wil een leuke draai aan zijn stukje geven, nee, dit is echt waar. Ik heb er al eerder over geschreven. Ooit, voor mijn tijd, toen zij nog een meisje was, was de huisarts van mijn moeder de grootvader van de dichter Erik Lindner. Nu is Erik niet alleen in naam dichter, hij is het ook echt en een goede. Maar zijn grootvader? Dokter? Hij bereidde het meisje dat mijn moeder werd voor op een schok: je kunt geen kinderen krijgen. Ma heeft er negen gebaard.
Neem toch eens van me aan: dood is dood. Je leeft voort in de herinnering van sommigen, in de voetstappen die je op internet hebt achtergelaten, sommigen van ons zelfs in boekenkasten, maar je bent zelf weg, pleite, ins Blaue hinein verschwunden, je lichaam verteert of je as raakt verstrooid, maar je bent nergens meer, mediums lullen uit hun nek, niet met een overledene, vullen hun zakken met het geld van de maffen die erin geloven. Dan doet zo'n overledene een wonder. En gij geleuft dah. Laat naar je kijken.
Wonderen? Wonderbaarlijke genezingen? Zo'n wonderdoener, dood dan wel levend, geneest altijd iets onderhuids. Waar dan doktoren en als sinterklaas verklede mannen een oordeel over vellen. Is er ooit een palingboer cq gekruisigde geweest die een eenbenige, barbatruc, tweebenig heeft gemaakt? Zo ja, ik zou er meteen achteraan lopen. Ook Saai Baba kon het niet.
Zou die nog leven? Al een hele tijd niets meer van Ratelband gehoord. Jammer, want ik had zo'n leuke woordspeling: de Jeugd van Tegenwoordig? Een Ratelband.
Overpeinzing. Terug naar god. In de verschillende religies circuleren teksten die van god zelf afkomstig zijn. De vraag: schrijft hij nieuwe teksten en zijn die op internet te vinden? Zijn er figuren die op internet beweren dat zij hem zijn en met nieuwe teksten komen? Heb je adressen voor me, ik ben zeer geïnteresseerd, want ik wil zelf een 'stort uw hele vermogen' religie beginnen.
|
|
|
|
|
| 03-05-2011 |
| Zo varen de scheepjes voorbij |
Balzac mag dan gehandicapt geboren zijn, wat vrij uniek is binnen onze familie, de meesten van ons zijn dat pas op latere leeftijd geraakt - polio, een verkeersongeluk - maar ze kan vanuit stand toch zeker veertig centimeter hoog springen. Vier voetjes van de vloer. Vanmorgen nog. Ze lag naast me toen ik wakker werd. Ik krabde haar op het koppetje en fluisterde: dag lieve schat. En zij: spin, spin. Toen, hard, in haar rechteroor: gefeliciteerd! Zeker veertig centimeter, volgend jaar zal ik de duimstok ernaast houden. Tijdens de koffie probeerde ik het ook bij Hanks, maar die trapte er niet in.
Gefeliciteerd? Jawel, de twee jongsten zijn jarig vandaag: ze zijn twee geworden om ze te zien: klik links bij de links, bovenaan en dan 04-2011. Maar wat moet je ermee? Een kat heeft geen benul van leeftijd, laat staan verjaardagen. Moet ik ze extra verwennen op een dag als vandaag? Ze worden iedere dag verwend, het valt pas op als het een dag niet gebeurt. Eigenlijk is het zo: ze merken pas dat er iets bijzonders aan de hand is als ik een dag rot tegen ze doe. Maar dat kan ik niet.
Voor de gelegenheid had ik muisjes van De Ruijter bij de buurtsuper willen halen. Je kent ze wel: anijszaadjes met een witte of roze suikerlaag. Maar die eet je bij een geboorte, het liefst op een beschuitje. Daar is het dus twee jaar te laat voor. Ik heb een beter idee. Straks haal ik bij Beukers, de dierenhandelaar in de Koningsstraat, een stuk of vijf witte muizen. Die laat ik los in de huiskamer. Wat zullen ze een lol hebben. De katten, bedoel ik.
Van de weeromstuit liep ik te zingen toen ik mijn tuintje inspecteerde. De buurvrouw dacht dat ik zong vanwege Osama. Zo is dat, meisje, zo is dat. Maar in mijn hoofd: Osama? Wie is dat nou weer? Ook weer iemand die door de paus vroegtijdig zalig wordt verklaard?
|
|
|
|
|
| 02-05-2011 |
| Oplichters zijn het, buurvrouw |
Hoeveel shaggies zal ik per dag roken? Veertig? Ik heb ze nooit geteld en ben dat ook niet van plan, maar laat ik het daarop houden. Omgerekend naar sigaretten zijn dat ruim twee pakjes per dag. De doorsneeprijs van een pakje sigaretten is Є 5,-, pakjes waar er overigens maar 19 in zitten. Gelukkig rook ik geen sigaretten, want dan zou ik onderhand een hypotheek op mijn huis moeten nemen. Iets waar geen bank intuint, want het is een huurhuis.
Hoeveel shaggies ik per dag rook vind ik niet interessant om te weten, maar ook niet hoeveel dat me per dag, week, maand kost. Aan dat soort sommen heb ik een broertje dood. Zoals ook: hoeveel ben ik per week kwijt aan kattenvoer? Er zijn mensen die er een sport van maken een huishoudboekje bij te houden, maar ik heb andere dingen te doen. Een goed boek lezen, bijvoorbeeld. Momenteel? De Zondvloed (1988) van Jeroen Brouwers. Heb je hem gezien in het programma Boeken van Wim Brands?
Waar ik het eigenlijk over wil hebben is het stiekeme gesjoemel met de prijs van een pakje shag. Die prijs verandert namelijk niet zo veel, maar er wordt onder water gerommeld: er zit steeds minder in een pakje. Zo'n drie, vier jaar geleden was dat nog 50 gram. Iets meer dan een jaar geleden was dat nog 45 gram en per 1 april van vorig jaar werd dat verlaagd naar 42,5 gram.
Even tussendoor. Ik rook zware shag, maar na jaren zware Van Nelle te hebben gerookt, ben ik enkele jaren geleden overgestapt naar de goedkopere merken. Meestal koop ik het bij de buurtsuper en daar hebben ze Rancho. Voor een pakje Rancho betaal ik Є 4,25 en een pakje zware Van Nelle kost Є 5,50, dacht ik. Dat scheelt bijna drie gulden in echt geld!
Gisteren, op de eerste mei van het jaar onzer here 2011, kocht ik een nieuw pakje bij de buurtsuper. Het voelde vreemd aan. Toen ik thuis de verpakking eens goed doorlas zag ik tot mijn verbazing: 40 gram! Nog steeds voor Є 4,25, dat wel. Een snelle rekensom, uit mijn hoofd, dat werd je vroeger op school bijgebracht, leert me dat er een stiekeme prijsverhoging van ruim 6% is doorgevoerd. Stiekem, want ik heb er nergens iets over gelezen en ik lees echt alles, geloof me. Oplichters zijn het.
Wielerhoekje. Cadel Evans heeft de Ronde van Romandië gewonnen. Het zal wel, ik heb niet zo veel met Cadel Evans. Pieter Weening eindigde op een mooie zesde plaats op 51 seconden van de winnaar. Het slot van de slotetappe van de Ronde van Turkije was grappig om te zien. Voor de leek: als het een close finish is, iets waarbij een finishfoto de definitieve uitslag moet bepalen, weet de renner die heeft gewonnen dat meestal zelf wel. Gisteren stak André Greipel de handen op. Maar hier werd de regel weer eens door de uitzondering bevestigd: winnaar was Kenny van Hummel, onze eigen Kamikaze Kenny, die Greipel met ruim twee centimeter versloeg. Het is overigens ook wel voorgekomen dat een renner zo overtuigd was van zijn overwinning dat hij reeds enkele meters voor de meet de benen stilhield en de handen in de lucht gooide, maar dan toch nog voorbij werd gestreefd. Wat moet je je dan lullig voelen.
Beelden. Wat betreft mijn blog met foto's, zie bovenaan de links hier links, moet je nog even geduld hebben. De katten staan er nu op, nu ga ik eerst de lay-out wat aanpassen. Dan gaan de foto's komen: van de hof, de planten in de hof, de gracht om de hoek enzovoorts. Eén per dag is het streven. Daartoe kan ik zo nu en dan van iemand een toestelletje lenen: om een voorraadje te schieten. Overigens komen er geen portretten op die blog: niet van mij, niet van mijn buren. Alleen de katten zijn slachtoffer.
|
|
|
|
|
| 01-05-2011 |
| En ze leefden nog lang... |
Het is volbracht. Het is gelukt om vrijdag en zaterdag alle journaals en actualiteitenrubrieken te mijden. Nu heeft dat niet echt veel moeite gekost: ik ben vermijdingsdeskundige. Zo weet ik al enkele jaren iedere voetbalwedstrijd op de televisie te ontlopen. Hooguit zie ik soms een seconde als ik langs die ongein zap, maar ik ben niet zo'n zapper. Anyway: ik heb helemaal niets gezien van het huwelijk van William en Kate Middlemate en ook het Zuid-Limburgse koekhappen is aan me voorbijgegaan. Vandaag mijd ik nogmaals nieuws en actualiteiten, want van een uitgebreide zaligverklaring op tv zakt ook mijn broek af.
Dat ik tegen dit en andere koningshuizen ben, wil niet zeggen dat ik erop had gehoopt dat er bij een van de plechtigheden onlusten zouden uitbreken. Of erger nog: een nieuwe Karst T. Leven en laten leven: als het volk er lol in heeft konininnedag te vieren moet het volk dat lekker doen. Als je maar van mij afblijft. Om toch enigszins op de hoogte te blijven heb ik Teletekst bekeken. Op het eerste gezicht zijn er geen rampen gebeurd, hoewel er weer veel mensen zijn opgepakt. Zijn die inmiddels weer vrij, of moeten ze net zo lang als de waxinelichtjeshoudergooier? (Woordwaarde?)
Toch heb ik, zoals sommigen wel weten, ooit koninginnedag gevierd, in Amsterdam nog wel. Dat was op 30 april 1980. Mocht dat voor jouw tijd zijn, moet je maar even naar dit JouwBuisje kijken (even doorbijten: eerst komt er 15 seconden reclame voor de Boerenleenbank.) Wat de meneer in de video verteld is ook zo ongeveer mijn verhaal. Verzamelen bij de Dokwerker, optrekken naar de Blauwbrug, de grote veldslag. Ondanks mijn handicap, gestoorde mobiliteit, ben ik zonder kleerscheuren aan het eind van de dag weer op huis aan gegaan.
Nee, ik heb er geen spijt van dat ik aan de kroningsrellen heb meegedaan, ik voel eerder trots. Het was een gezamelijke actie die breed werd gesteund en die eigenlijk was ingegeven door de toemalige Minister van Binnenlandse Zaken van dat moment: Hans Wiegel, het vleesgeworden dédain, als je dat zo kan zeggen. We konden niet niet gaan rellen, hij vroeg er herhaaldelijk om.
Francofielen. Iemand die bezig is met het vertalen van een stuk over de Tour de France, stuurde mij de volgende vraag: In de zin 'S'il souffle fort, il devrait entraîner des éventails et des bordures' struikelt ze over het woord bordures. Zijn 'des éventails et des bordures' niet gewoon: waaiers en stoepranden? Dat je daar op moet trainen voor het geval dat er wind staat?
|
|
|
|
|
| 30-04-2011 |
| Foto's |
Stilletjes en stiekemweg is er een nieuwe link hier links bij de links verschenen. Kijk maar, de bovenste. Zoals je weet wil ik geen plaatjes op mijn gewone blog. Waarom niet? Om mij moverende redenen. Aangezien ik toch regelmatig over mijn tuin en mijn katten schrijf, heb ik een nieuwe blog aangemaakt met foto's. Vooralsnog nog staan de zes katten erop. Aan de lay-out moet nog het een en ander veranderen, maar alles op zijn tijd. Het wordt gewoon een weblog. In plaats van iedere dag een tekstje, een foto, met wat regels.
|
|
|
|
|
| 29-04-2011 |
| Opgraving |
Vandaag en morgen mijd ik journaals en actualiteitenprogramma's. Vandaag vanwege Het Huwelijk van William en Kate Middlemate, morgen vanwege het Oranjegedoe. Geen seconde wil ik ervan zien. Ik heb niets met koningshuizen anders dan dat ze wat mij betreft naar het Land van Ooit mogen worden verbannen. Nederland een republiek, dat is het streven. Maar een president kost ook een hoop geld, ken je dat argument? Wat een kul argument. Het gaat niet om de centen, het gaat om het feit dat één familie in erfopvolging boven de rest van het volk wordt uitgetild. De beelden van Het Huwelijk dreigen bovendien onsmakelijk te worden. En wel hierom.
Rudolf Spoor was te gast in Matthijs Draait Door; ik heb erover gelezen, ik heb het niet gezien. De registratie van trouwpartij van Willem en Máxima was de laatste grote tv-klus die hij heeft gedaan en bij de olijke krullenbol mocht hij zijn licht laten schijnen over het partijtje van vandaag. In de tv-recensie van de Krant lees ik zijn ideeën voor de uitzending: 'Eerst een totaalshotje vanaf het London Eye, dan langzaam afdalen naar de plechtigheden in Westminster Abbey. Daar: naar de moeder van Kate, daarna terug naar de moeder van William.' Slik.
Voor de zekerheid las ik het stukje nogmaals, want zoals ik regelmatig over mijn eigen fouten heen lees... Het staat er echt: '...daarna terug naar de moeder van William.' Zouden die gekke Britten het echt hebben gedaan? Zouden ze echt voor de gelegenheid Diana hebben opgegraven en zal zij aanwezig zijn in Westminster Abbey? Dat mens is bijna veertien dood. Wat zal dat meuren in die kerk, of ben je na veertien jaar op de botten na al geheel in de wormen verdwenen? Mocht er overdadig wierrook worden gebrand, weet je in elk geval de reden.
PS. In de Gids: 'De wisteria-sisters worden Kate en Pippa Middleton (haar moeder A.B.) door de Engelse pers genoemd, omdat ze veel eigenschappen delen met de blauwe regen: decoratief, sterk geurend en begiftigd met een enorm vermogen tot klimmen.'
Mijn wisteria staat er uitbundig bij. De passiflora is flink aan het uitgroeien. Het liefst zou ik er nog een bougainvillea bij hebben, maar voor zo ver ik weet bestaan er geen soorten die bestand zijn tegen ons klimaat.
|
|
|
|
|
| 28-04-2011 |
| Deze vuist op deze vuist |
Mijn stijl, of noem het instelling, is mensen in hun waarde te laten, hoe gering die waarde ook mag zijn. Een uitzondering vormen lieden die aan de weg timmeren, met name politici, zangers uit Volendam en misdaadverslaggevers. Je voelt hem al komen: er is nog een uitzondering.
Gister was ik al vroeg in het centrum. Er moest iets aangeschaft worden voor de pc, doet er niet toe wat. De winkel van mijn keuze was nog niet open. Geen probleem, dan wacht ik even. Verdoen we niet allen een hoop tijd met wachten? Sommigen gebruiken de wachttijd met balen: shit, of kak zoals anderen zeggen, wat duurt het allemaal weer lang. Zelf mijmer ik het liefst, verzin verhalen, schrijf in gedachten de log van morgen. En roken. Ik moet altijd roken; mijn queeste is een manier te vinden om onder de douche te roken.
Enfin, ik rook, ik mijmer, ik kijk naar de mooie meiden die langsfietsen. Nee, ik fluit ze niet na. Dat is niet mijn stijl, of noem het instelling, en ik kan niet fluiten met een peuk tussen mijn lippen. Wie komt er op me af? Zo'n afgekeurde agent, een vroegtijdige schoolverlater in een pseudo-politieuniform. 'Doorlope,' zegt-ie tegen me. 'Pardon?' 'Doorlope. Versta je geen Nederlands?' 'Het is mijn eerste taal.'
Misschien is mijn fout geweest dat ik geen zin had de figuur te vertellen waarom ik daar stond. Daar had hij naar mijn idee geen reet mee te maken. Dus ik negeerde hem verder, maar hij mij niet. Hij pakte me vast: 'Doorlope.' Dat moet je niet doen, aan me zitten. Nu zal ik beslist niet door de voorrondes van So you think you can kickbox komen, maar ook een vuist van mij op je neus kan lelijk aankomen. De tranen sprongen in zijn ogen. Er kwam een soortgenoot van hem bij, toen ook politie, mijn bril is kapot en ik moet later dit jaar voorkomen.
|
|
|
|
|
| 27-04-2011 |
| Brinkman & Brinkman |
Het is alweer een tijd geleden: 1985. Een onafhankelijke jury wees de P.C. Hooft-prijs dat jaar toe aan Hugo Brandt Cortius voor zijn totale essayistische oeuvre. Voorwaar een terechte keus voor deze literaire prijs. Maar namens het toenmalige kabinet Lubbers I weigerde de verantwoordelijke minister Elco Brinkman de prijs uit te reiken. Brandt Cortius zou volgens hem het kwetsen tot instrument hebben verheven. Het werd er rel en de prijs bleef twee jaar op zolder liggen. Toen werd de Staatsprijs gedegradeerd tot gewone prijs en ziet: Brandt Cortius was in 1987 de eerste die deze in ontvangst mocht nemen.
Inmiddels zijn we 24 jaar verder. Het is maar een cijfer, want de beschaving schreedt niet echt voort. Namelijk. Sinds 2004 organiseert de provincie Noord-Holland de Arondéuslezing, waarin aandacht voor maatschappelijke ontwikkelingen centraal staat. Dit ter nagedachtenis aan de homoseksuele kunstenaar en verzetsheld Willem Arondéus, die in 1943 werd geëxecuteerd omdat hij deelnam aan een bomaanslag op het Amsterdamse Bevolkingsregister. Vorig jaar werd de lezing verzorgd door schrijfster/filosofe Marjolijn Februari, dit jaar was het de beurt aan cultuurhistoricus Thomas von der Dunk. Was de bedoeling.
Een werkgroep van vijf Statenleden heeft zich tevoren over zijn tekst gebogen en kon zich er niet in vinden: coalitiegenoot PVV zou weleens voor het hoofd kunnen worden gestoten. Zo ziet Von der Dunk paralellen tussen (de opkomst van) de PVV nu en de NSB toen. Die zijn er onmiskenbaar. Toch?
De Statenleden hebben overleg gevoerd met Hero Brinkman en deze heeft het advies gegeven: afblazen die lezing. En zo geschiede. Weer een Brinkman!! En weer blijkt dat het woord Vrijheid in de naam PVV een inhoudsloze kreet is. Overigens gaat die Willem Arondéuslezing vanavond in Haarlem gewoon door. Niet in het Provinciehuis van Noord-Holland, maar in de Haarlemmerhout, pal aan de overkant.
PS Een groot verschil tussen de NSB-aanhang toen en de PVV-aanhang nu: die NSB-ers wisten nog niet tot wat voor gruwelijkheden hun gedachtengoed zou leiden.
Wijsheden. Iets heel anders. In The Grass Harp van Truman Capote spreekt de gepensioneerde rechter Cool, die tijdens het verblijf in de boomhut kortstondig het vriendje mag zijn van Collin's tante Dolly, de wijze woorden: 'How could you care about one girl? Have you ever cared about one leaf?' (Or one cat - A.B.)
|
|
|
|
|
| 26-04-2011 |
| Een vlot op een zee van bladeren |
Hier heb ik het vandaan (zie: Als een kartouw, 20 april): 'Just entering the woods there was a dubble-trunked China tree, really two trees, but their branches were so embraced that you could step from one into the other; in fact, they were bridged by a tree-house: spacious, sturdy, a model of a tree-house, it was like a raft floating in the sea of leaves. The boys who built it, provided they were still alive, must by now be very old men; certainly the tree-house was fifteen or twenty years old when Dolly first found it and that was a quarter of a century before she showed it to me. To reach it was easy as climbing stairs; there were footholds of gnarled bark and tough vines to grip; even Catherine, who was heavy around the hips and complained of rheumatism, had no trouble. But Catherine felt no love for the tree-house; she did not know, as Dolly knew and made me know, that it was a ship, that to sit up there was to sail along the cloudy coastline of every dream. Mark my word, said Catherine, them boards are too old, them nails are slippery as worms, gonna crack in two, gonna fall and bust our heads don't I know it.' Het idee om een boomhut in mijn draaiwilg te maken. Dit fragment komt uit The Grass Harp (1951, deze uitgave), een korte roman van Truman Capote. Verteller is de zestien-jarige wees Collin Fenwick. 'That is the grass harp, always telling a story it knows the stories of all the people on the hill, of all the people who ever lived, and when we are dead it will tell ours, too.' Ooit zei iemand me, dat ik een onverbeterlijke romanticus ben. Het had geen zin het te ontkennen.
Wielerhoekje. Vandaag gaat de Ronde van Romandië van start, de zesdaagse koers door het Franstalige deel van Zwitserland. Twee Nederlandse ploegen: Vancansoleil met o.a. Lieuwe Westra en Rob Ruijch en de Boerenleenbank met o.a. Rick Flens, Tom Leezer en Pieter Weening en de Spanjolen Luis Leon Sanchez en Oscar Freire. Geopend wordt met een proloog over 3,5 km in Martigny. Ik heb nog geen tv-net gevonden dat een live verslag doet.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
