 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 04-02-2012 |
 Heb je daar een kat of ben je blij me te zien? |
Zojuist mijn dagelijkse rondje Google gemaakt, een rondje van 5.31! De hamvraag was dit maal: waar komt de uitdrukking een kat in de zak kopen vandaan. Het intrigeert mij, omdat het voor iets negatiefs staat. Als je een kat in de zak koopt, ben je belazerd. Kom nou. Ik zou me als koper juist zeer verguld voelen. Maar wat is nou de herkomst van deze onzalige uitdrukking. Je raadt het al: ik kwam uit bij de wisseldaalder (Vlaams: heksenpenning, Duits: Blutpfennig, Engels: hatchpenny).
Een wisseldaalder is een muntstuk dat na iedere transactie weer terugkeert in de portemonnee van de oorspronkelijke eigenaar. Dat zou tof zijn bij het boodschappen doen, maar maak er dan wel een wissel-vijftig-euri-biljet van. Google vertelt, via via: 'Het probleem was, hoe aan zo'n geldstuk te komen. Vele sagen beschrijven een manier om een wisseldaalder te bemachtigen. Dat dit vaak niet met rechte dingen toeging (sic) blijkt uit het feit dat in de meeste van deze verhalen de duivel een grote rol speelt. Het bekendste is wel die, waarbij men een kat in een zak moest stoppen en om middernacht op een kruispunt gaan staan. Dan kwam er een voorbijganger die vroeg wat je in de zak had. Een haas, moest je dan zeggen, waarop de vreemdeling te kennen gaf deze te willen kopen. Als betaling kreeg je de begeerde daalder. Je moest dan wel maken dat je wegkwam, want als de man (natuurlijk de duivel zelf) doorkreeg wat hij had gekocht, zou hij de verkoper zonder twijfel molesteren.'
Of het hier een levend of dood dier betreft, wordt niet vermeld. Maar indien levend: als de haas een kat blijkt te zijn, spring ik een gat in de lucht en roep: 'Wausje, Skitty, Kim, Kat, Balzac en Hanks: we hebben er weer een.' Dan komen zij kopjes geven.
Omdat ik toch zat te googlen, ben ik ook nog even achter oud-scheidsrechter Leo Horn aan gegaan; dat alles nog steeds binnen de 5.31. De ouderen ons zullen zich hem nog wel herinneren. Een eigenzinnig stuk vreten. Hij had de bijnaam 'de kattenmepper'. Hoe dat zo? Horn was jachtliefhebber, hij schoot liever dan dat hij floot. In het voorjaar van 1963 schoot hij op een door hem gehuurd jachtterrein in de Noordoostpolder een poes dood. Achteraf beweerde hij dat het een verwilderde kat was. Toen hij het dier wilde laten schrikken 'sprong deze pardoes in de baan van de kogel'. Jaja. Het was geen verwilderde kat maar het huisdier van de kinderen van een nabijgelegen boerderij. Die kinderen lopen vandaag de dag nog de deur plat bij de geestelijke gezondheidszorg. Horn is in1995 heengegaan, met in een zak van zijn houten jas de kanskaart: ' Ga direct naar de hel, ga niet langs af, u ontvangt geen cent.'
|
|
|
|
|
| 03-02-2012 |
| Broodje kat |
Ken je het verhaal van de kat die door zijn blikopeners achter werd gelaten toen zij verkasten naar een huis op zo'n driehonderd kilometer afstand van de oude stek? En dat hij zich na een maandenlange tocht weer bij hen heeft gevoegd? Ken je dat verhaal? Veelvuldig voorpaginanieuws van de verschillende Dorpsbodes en de T.? In der loop der tijd heb ik het een aantal keren gehoord, zij het dat de afstand steeds een andere was. Het record staat op vierhonderdzeventig kilometer, hemelsbreed. De recordtijd is zesenhalve week. En gij geleuft dah?
Misschien zul je verzuchten: daar heb je die fantasieloze, verzuurde skepticus weer, maar ik geloof er geen reet van. Alleen al omdat katten zich meer aan hun woonomgeving hechten dan aan degene die aait en voert. Bovendien zijn katten intelligente beesten. Dacht je nou echt dat ze achter lui aan gaan die hen in de steek hebben gelaten? Bekijk het maar, denkt een kat. Maar dan nog. Hij is niet als een duif rechtstreeks op zijn doel afgegaan, zelfs duiven kunnen de weg niet vinden naar een plaats die niet 'thuis' is.
Hoe heeft het dier de verblijfplaats van het tuig dan weten te vinden? Zou het zijn neus achterna zijn gegaan? Dan moeten zijn blikopeners wel erg hebben gestonken, want in vergelijking met een hond stelt het reukvermogen van katten niet zo veel voor. Goed, ze ruiken nog altijd vier maal beter dan de mens, maar maandenlang een geurspoor volgen is ook voor hen bovenkattelijk. Wat dan? Wat heeft het dier op hun spoor gezet? Is er een adreswijziging gekomen die duidelijk gearticuleerd aan hem is voorgelezen? Dat de kat het adres in zijn TomTom heeft ingevoerd? Of was het een echte kaartlezer, op pad met een set wandelroutes van de ANWB?
Nee. We kunnen dit verhaal met een gerust hart naar het land der fabelen verwijzen (waar ook het gedachtengoed van Geert Wilders te vinden is, maar dat is een ander verhaal.)
Of er is een god in het spel geweest. Dat kan ook natuurlijk.
Dat een kat altijd op zijn pootjes neerkomt is ook een fabel. Probeer maar.
|
|
|
|
|
| 02-02-2012 |
| Kattenmepster |
Op seksueel gebied botert het niet zo tussen Alain en Camille. Dat is voor niemand leuk, maar zij zijn net getrouwd en dan is seks nog een essentie. Bijna net zo belangrijk als de hypotheek. Alain heeft een poes, Saha, en de twee zijn dol op elkaar. Camille wordt stinkend jaloers, gaat Saha als rivale zien. Op die onzalige middag bevinden zij zich samen op een balkon, de deur naar de kamer zit dicht. De flat ligt op de negende verdieping. Heen en weer: zit Saha op de balustrade, gaat Camille op die plek leunen, zit Saha op de grond, moet het mens daar ineens staan. 'Saha vluchtte met overleg, sprong zorgvuldig, hield haar ogen op haar tegenstandster gericht en liet zich noch tot woede noch tot nederigheid verleiden. De uiterste emotie, de doodsangst, maakten de gevoelige zool van haar pootjes nat van zweet, dat een bloemetjespatroon achterliet op de cementen balkonvloer.'
Even is Camille afgeleid. Ze ziet dat de zon ondergaat, kijkt op haar horloge en denkt in de kamer geluiden te horen. 'Saha voelde de vastbeslotenheid van haar vijandin wankelen, aarzelde op de balustrade en Camille, beide armen vooruitgestoken, stootte haar in de afgrond. Ze hoorde nog het krassen van de nagels op het pleister van de muur, zag nog het blauwe lichaampje van Saha zich in S-vorm aan de lucht vastklampen met de opwaartse kracht van een forel, deed toen een stap terug en leunde tegen de muur. Ze toonde geen enkele behoefte om naar beneden te kijken in het moestuintje dat door nieuwe stenen was omheind.'
Saha heeft het gered! Ze is zes verdiepingen lager op een zonnescherm terecht gekomen en vanaf daar verder gestuiterd naar het moestuintje. Als Alain bij het flatgebouw aankomt, vindt hij het beestje. Dolgelukkig draagt hij haar het huis binnen. 'Camille, kijk toch eens.' Als Camille obligaat de poes wil aaien, begint deze te blazen en te bijten. Langzaam dringt tot Alain het besef door dat zij het dier naar beneden heeft gegooid. Wat doet de hansworst, de droplul, de zakkenwasser? Hij maakt het uit.
Ik zou haar met koffers en al van negenhoog naar beneden hebben geflikkerd. Maar goed, ik heb het verhaal niet verzonnen. Het is van Colette en het heet De Kat (La Chatte, 1933).
|
|
|
|
|
| 01-02-2012 |
| He's the Kimbo wizzard |
Ken je dat, het beeld? Een kat die wel een half uur volkomen stil ins Blaue hinein staart? Dat je het idee krijgt: die filosofeert? Met zes katten in huis maak ik het regelmatig mee. Wat nou het gekke is: ze doen het echt, katten, filosoferen. Als je me niet gelooft moet je zoeken op het net, heb ik ook gedaan. Katten denken tweemaal daags heel diep na, met uitschieters naar boven en beneden. Wat boven is en wat beneden hangt van je instelling af. Een onderzoeksteam van een Texaanse universiteit heeft jarenlang proeven gedaan met katten, waarbij de hersenen van de beestjes wekenlang klokje rond werden gescand. Ze hebben gevonden dat in de staar/denkpauzes delen van de hersenen met elkaar in verbinding staan die de rest van de dag nauwelijks een signaal uitzenden. Laat staan ontvangen. In de loop der tijd verandert het contact tussen de delen, op een manier die de geleerden niet anders kunnen uitleggen als: ze begrijpt het. Het filosofische probleem dat de kat zichzelf had voorgelegd heeft ze opgelost, ze zou het exact onder woorden kunnen brengen. Maar daar zit de crux, of ligt, of wat doen cruxen eigenlijk? Katten kunnen niet praten, zij kunnen geen woorden vormen. Als ze iets proberen te zeggen klinkt er slechts: miauw. Je aait wat, je geeft wat eten, terwijl het beestje je misschien de oplossing van de laatste stelling van Fermat vertelt, je weet wel: het is onmogelijk een macht hoger dan de tweede op te delen in twee machten met diezelfde graad. Niet wetende dat het bewijs van die stelling al een tijdje terug is gevonden, want kranten lezen kunnen katten ook niet. Sterker nog: als ik een krant voor mijn katten neerleg, gaan ze erop zitten scheiten. Dat maakt het extra bijzonder: ze lezen geen boek! Hoe ze dan tot hun wijsheid komen? Ze vangen eens wat op, ze kijken eens mee naar een serieus programma, maar de kennis gaat voornamelijk van moeder op dochter. Een kattensamenleving is een matriarchale samenleving. Nu hebben die geleerden in Texas alleen maar proeven gedaan met poezen, niet met katers. Omdat ze wisten: als er verstand in de soort zit, zit het bij de vrouwtjes. Een team in Utrecht wil ook katers onderzoeken. Gecastreerde en ongecastreerde: ze kijken meteen of er verschil tussen die twee groepen is. Om aan katers te komen hebben ze kleine advertenties geplaatst, misschien heb je er een gezien. Mijn plan is om Kim beschikbaar te stellen. Kim zal de gemiddelden naar zich toe trekken, omlaaghalen. Laat ik het zo zeggen: Kimbo heeft het warme water niet uitgevonden, je zal Kim alléén maar zien staren.
|
|
|
|
|
| 31-01-2012 |
| Er zijn wolken tussen hemel en aarde |
Vanochtend om half tien ging de telefoon. Bel mij nooit vóór elven! Dat heeft niets uit te staan met luiheid, maar met dagritme. Toevallig stapte ik net op dat moment mijn huisje binnen. Het was een vage kennis die belde. 'Zo, Bontebal, weer een paar dagen geen log. Geen zin?' 'Onder andere, maar ik ben een paar dagen weggeweest.' 'Waar ben je geweest?' 'Dat gaat je niets aan.' De waarheid is dat ik niet durf te vertellen waar ik ben geweest. Ook niet op deze blog. Laat ik er dit over zeggen. In de nacht van zaterdag op zondag ben ik weggegaan. Er gebeurde iets voor de deur, er was iets voor de deur, meer wil ik er niet over kwijt. Vanochtend om half tien ben ik dus weer, via een omweg, thuisgekomen.
Toch enige uitleg? Hier links bij mijn links staat ook een link naar Stichting Skepsis. De Stichting haalt, wel onderbouwd, alles omver wat riekt naar het bovennatuurlijke en erger. Die link staat er niet voor niets: zelf ben ik ook skepticus. Alternatieve geneeswijzen? Boel shit. Mocht het echt mogelijk zijn met naaldjes (accupunctuur) of een wiggelroede ziektes te genezen, had ieder zich respecterend ziekenhuis allang een afdeling met die methoden gehad. En ufo's? Alsjeblieft zeg. Wat niet in Matthijs Draait Door komt (de bemanning van zo'n ding) bestaat niet.
Laat ik tot slot een brief citeren die wetenschapper Dap Hartman, toch niet een van de minsten, aan ene Paul Harmans heeft gestuurd, een man die zeer geïnteresseerd is in ufo's. Hartman zet ufo's op één lijn met 'ESP (buitenzintuigelijke waarneming), astrologie, contact met overleden personen, lepels buigen, homeopathie, faith healing, prepetuum mobiles en allerhande conspiracy theories.'
Kortom, ik kan, wil en durf niet te zeggen waar ik ben geweest. Zo. En dan ga ik nu even mijn aura lezen, want daar was ik vandaag nog niet aan toe gekomen.
|
|
|
|
|
| 28-01-2012 |
| Losers en bullies |
Keith Richards schrijft in zijn autobiografie Life (2010): 'Een jaar lang, toen ik negen of tien was, werd ik bijna elke dag als ik van school naar huis liep opgewacht, in Dartford-stijl (de plaats van zijn jeugd, A.B.) Ik weet wat het is om een lafaard te zijn. Dat wil ik nóóit weer. Weglopen is weliswaar heel gemakkelijk, maar ik incasseerde de klappen. Dan zei ik tegen mijn moeder dat ik weer eens van mijn fiets was gevallen. Waarop ze zei: Blijf dan van die fiets af, jongen. Vroeg of laat krijgen we allemaal klappen; vroeg, waarschijnlijk. De ene helft bestaat uit losers, de andere helft uit bullies.'
Bij mij heeft dat opgewacht worden en klappen krijgen de hele lagere schooltijd geduurd, iedere dag, en mijn moeder was niet bijster geïnteresseerd. Richards' verdeling van de mensheid in losers en bullies is niet geheel de mijne. Goed, ik heb de klappen ontvangen, maar ik voel me geen loser. Dat zit zo: je bent pas echt een loser als je je een loser voelt. Ik dus niet. We kunnen toch stellen dat ik niet onopgemerkt voorbij ben gegaan; nog steeds niet, maar ik heb het zelf op een lager pitje gezet. Mijn bullie is later taxichauffeur geworden, o ironie, en heeft zich kapot gezopen. Wie is hier de loser?
Wat ik voelde toen ik hoorde van zijn vroegtijdige, in alcohol gedrenkte dood? Niets, helemaal niets. De man was allang uit mijn systeem verdwenen. Zo doe ik dat met mensen die voor mij het kwaad in zich dragen: ik schrijf ze bij op het lijstje van te vergeten dingen. Soms maak ik toch ruzie met een persoon die me in wezen totaal niet interesseert, waaraan ik geen energie zou moeten spenderen. Niets menselijks is mij vreemd en pobody is nerfect. Maar na een uitbarsting slaat de vergetelheid onverbiddelijk toe. Hoeveel mensen ik al heb vergeten? Daar hou ik de stand niet van bij.
Tell a dream and you lose a reader. Die ken ik, maar ik hoef daar in mijn schrijven geen rekening mee te houden, ik heb niet de neiging mijn dromen te vertellen. Wat zal ik je lastigvallen met de megalomane plannen die aan de tekentafels van mijn brein worden uitgewerkt? Of wat er zich 's nachts allemaal in mijn hoofd afspeelt. I had a dream, ik ken het citaat en het was een mooie rede, maar ik heb dat niet, dat ik het aan de grote klok ga hangen waarover ik heb gedroomd. Je zou het ook niet willen weten, want ik droom nooit dromen die de wereld gaan verbeteren. Zo'n wereldvreemde dromer ben ik niet. Het geld zal blijven bestaan en het geld verdienen met geld ook. Alleen dat al zorgt er voor dat er nooit ene fuck zal veranderen.
|
|
|
|
|
| 27-01-2012 |
| Een vrijdags kliekje |
Ook zoiets. Ongebreidelde seks mag niet. Dat is een doodzonde en een doodzonde is een heel erge zonde. Niet dat je een kostbaar vaasje laat vallen en mompelt: 'Wat doodzonde.' Dat is een manier van spreken. Je begaat een zonde als je iets fouts doet. Snoepjes pikken of zo, leerde ik op de katholieke lagere school. Of je moeder uitschelden, terwijl ik daar vaak alle reden toe had. Een doodzonde is veel erger, het is bijna niet voor te stellen. Dat je bijvoorbeeld iemand bij je thuis uitnodigt om je postzegelverzameling te ontsluiten en dat je diegene verkracht en doodschiet en overhoop steekt en in stukjes aan je katten voert, zonder ook maar één postzegel te hebben getoond: dat zal een doodzonde zijn. Ook binnen het huwelijk is seks om de seks niet toegestaan. Lusten zijn het werk van de duivel, leert ons de bijbel, of anders wel de uitventers daarvan. Raad eens aan wiens kant ik sta.
Laatst kreeg ik de autobiografie van Keith Richards cadeau. Wauw!, zei ik, het is altijd een van mijn favoriete muzikanten geweest. Niet dat ik hem ooit heb willen nadoen, zeker niet zijn levensstijl. Hoeveel levertransplantaties zullen er in dit boek staan? Want dat kan je regelen als je geld hebt, een nieuwe lever inbouwen, en dat heeft-ie dan ook laten doen. Om die vervolgens ook weer naar de kloten te helpen. Nee, die kant van Richards heeft me nooit getrokken.
Gisteren weer eens in Amsterdam geweest, of 020 zoals anderen zeggen. Gelukkig aan de buitenrand, met alle vluchtroutes in zicht. Zonder kleerscheuren en filemijdend ben ik weer thuis gekomen. Of ik toch iets opgelopen heb, zullen me de diverse incubatietijden leren. Hier in 070 is het momenteel rustig. Afgezien van de politiehelikopter-met-infrarood-camera die rondjes vliegt om plantages te ontdekken. Het is gelukkig nog niet zo ver dat ceremoniemeesters van vrijgezellenparties de Schilderswijk hebben ontdekt: laten we gaan leuten tussen de lower class. Ze zijn ertoe in staat, onze toekomstige captains of industry of erger. Soms zie je ze in de binnenstad. De mannetjes in een volgekotst jacquet en de vrouwtjes in, hoe zal ik dat beeldend zeggen, in een volgende of vorige editie van de Wehkampcatalogus. Dan zitten ze in de ontgroeningstijd, vertelde een kenner me. Heeft dat dan ook een paringstijd? Ja, zei hij, ja, en ga even zitten: ze planten zich voort. Misschien, zei hij, is er in de fabriek iets aan het bier toe te voegen, waardoor bij dat volk de hoogmoed wordt gedempt en het tot het gewone volk afdaalt. De genoemde kenner werkt op het lab van een pillenfabrikant. Ik heb hem bij zijn stropdas gepakt, die een paar slagen gedraaid, mijn tong uitgestoken toen die van hem naarbuiten kwam, en heb hem toegebeten: waag het niet.
|
|
|
|
|
| 26-01-2012 |
| Nationale Gedichtendag |
Mijn bijdrage aan deze dag van de poëzie is een herhaling. We weten: in de herhaling toont zich de meester. Waarom zou je geen gedichten herhalen? Bij liedjes, of Schlagers zoals anderen zeggen, groeit het succes juist in de herhaling. Niet dan? Zeg eens eerlijk: hoe vaak heb je deze week al de laatste hit Nick & Simon gehoord, hun internationale doorbraak: Volendam to major Tom? Nou dan. Hier nogmaal mijn Boksbal:
Wanneer ik buiten fiets
- ik fiets altijd buiten
ik ben klein behuisd -
en de regen me doorweekt
terwijl ruk- en valwinden
op me inbeuken
zodat ik slalom
als een beschonkene
bedenk ik
Zolang ik tegen
de elementen vecht
vecht ik niet
tegen mezelf
Het lijkt me een toepasselijk gedicht in dit momenteel warrige klimaat. Als het goed is, en waarom niet, de postbezorging is uitstekend geregeld in Nederland, valt precies vandaag een brief (snalemail) bij Talpa op de mat met een nieuw programma-idee. Van mij, jawel! Werktitel is: The verse of Holland. Dat dichters en -essen zich presenteren voor een jury bestaande uit, nou ja, ik wil er wel in gaan zitten. Het zet de poëzie in één klap op de kaart en je kan het sowieso direct aan de BBC verkopen. Het kapitaal dat ik met dit idee zal verdienen, wordt volledig aan mezelf besteed: dichters zijn introverte mensen.
|
|
|
|
|
| 24-01-2012 |
| Als de telefoon niet gaat, ben ik het |
Een tekst:
Look through your own eyes
Speak with your own tongue
Walk with your own legs
Write your own songs
Alles goed en wel, maar ik beweeg me al jaren voort op een eigen been en een exemplaar dat is gefinancierd door het ziekenfonds. Dat is te doen, maar mijn opmerking is te ver gezocht. Het is me wel duidelijk wat Melle de Boer, die schreef het, ermee boedoelt. Het is het eerste couplet van Do it yourself, van het nieuwe album Melleville van de John Dear Mowing Club, waarvan de link al sinds tijden hier links bij de links staat. Ongetwijfeld is er ergens op die blog te vinden hoe je de cd, verpakt in een prachtig boekwerkje, harde kaft, teksten en tekeningen van Melle, kunt bestellen. Als je hier klikt kun je werk van Melle/John Dear Mowing Club horen. De titel van deze log komt van dit album: If the phone doesn't ring, it's me.
Don't wait another moment
Someone is waiting for you
You may think about another world, girl
But if the phone doesn't ring, it's me
De zin is een objet trouvé, een readymade. Melle schrijft bij de tekst: 'This was recorded in the middle of the night. I first recorded it with MTfeet, my first real band but must have recorded it over 25 times since then. The song is about an invisible boy trying to reach a girl he loves. The title comes from a movie. Whilst trying to find the title of the film on the internet, I see that Jimmy Buffet wrote a song with the same title in 1985. The movie title is untraceable.'
Melleville is een album met louter juweeltjes, zoals dat heet. Alle songs zijn ergens in huiskamers opgenomen en de eindmix is voornamelijk gedaan door Henk Koorn, die je nog moet kennen van Hallo Venray.
Weer eens een ingezonden brief. Uit de Krant van vandaag. Van Wim Amerongen uit Diemen, met als kopje: Het radicale midden.
'Een oxymoron is een stijlfiguur waarbij twee woorden die elkaar in hun letterlijke betekenis tegenspreken toch worden gecombineerd tot één begrip. Voorbeelden: een exacte schatting, oudere jongere, oorverdovende stilte. Een oud-collega vond 'leuk werk' ook een oxymoron. Het CDA heeft een nieuw oxymoron bedacht: het radicale midden.'
|
|
|
|
|
| 23-01-2012 |
| De zin? De zin |
Eigenlijk, maar ja, dan spreek ik vanuit mijn eigen positie, die van Bontebal en ik, met een stuitend gebrek aan ambitie, van jongsaf aan zonder planning voor het leven, zonder de drive: dat wil ik en dat moet ik bijleren en dat moet ik uiteindelijk bereiken, welnee, zorgen dat je het naar je zin hebt moet je vandaag doen, als je het uitstelt naar morgen stel je het morgen ook weer uit naar morgen, leer mij de mens kennen, ik ben zelf een gecompliceerd exemplaar, tot in vele roots Hollander, maar niet eens blond, wel grijs, eindelijk, aan de slapen, dat heet erg sexapealend te zijn, als je jonger bent, maar als oude man, nog in het bezit van al zijn haar, word je een uitzondering en over uitzonderingen worden sketches geschreven, waar komieken dan heel rijk van worden, maar jij kan niet meer over straat, zoals het echtpaar dat in Man bijt Hond was, heel verlekkerd de verzameling Hummels toonde, dat dat het is als je zeventiger bent, je helemaal gooien in een rare verzameling, dan roep ik mezelf tot de orde, want schreef ik het zelf niet enkele regels geleden: zorgen dat je het naar je zin hebt moet je vandaag doen, dat zijn voor die lui de Hummels, ik kan niet zo geil praten over mijn boekenverzameling, want uiteindelijk gaat het erom dat je een passie hebt, dat er iets is waar je keer op keer alles ingooit, voor de één is dat iedere avond de hele avond lang RTL een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven en acht kijken, soms naar Veronica, een ander poetst zijn Hummels nog eens op, de derde aait een kat terwijl hij een bladzijde omslaat, wat je doet maakt niet uit, als je er maar in kan opgaan, want buiten valt er geen reet te beleven, wat dat betreft.
Welk seizoen is het momenteel, in hemelsnaam? Het heeft toch alsjeblieft niets met het radicale midden van het CDA te maken. Hullie afgodsbeeld, hij, de god die direct straft en dat hij het nodig vindt ons met dit kutweer op te zadelen? Wat hebben we nu weer verkeerd gedaan? Nalatigheid in de renovatie van de Afsluitdijk?
|
|
|
|
|
| 22-01-2012 |
| De Vale Ouwe |
Afgelopen vrijdag weer eens naar de Veluwe geweest, meer bepaald: Otterlo. Er was helaas geen tijd om nog even rustig door het Kröller-Müller Museum te banjeren, na het Haags Gemeentemuseum toch een van de mooiste musea van Nederland. Als je per auto van De Haag naar Otterlo en vice versa rijdt en files wilt vermijden heb je sowieso niet veel tijd.
De Veluwe, wat een pracht! Zou ik er kunnen wonen? Mijn gedachten over de ideale woonplek zijn al jaren geleden tot stilstand gekomen: ik ben een stadsmens en blijf een stadsmens. In De Haag, de stad der steden. Bovendien besloot ik in 1987, toen ik mijn huisje in het hofje kreeg: hier ga ik nooit meer weg, tenzij gestrekt. Maar ach, stadsmens? Zo vaak kom ik niet in de stad, daar waar de massa's shoppen. In de loop der jaren ben ik een kluizenaar geworden, die een kabbelend bestaan leidt tussen katten, boeken en het tuintje voor de deur. Kluizenaar op de Veluwe spreek me eigenlijk wel aan. Een kabbelend bestaan tussen katten en boeken, een tuin rond het huis en het Nationaal Park daar omheen. Toch zal het niet gebeuren; de behoudzucht en mijn aversie tegen gedoe (al die boeken verhuizen en zes katten laten wennen aan een nieuwe omgeving) houden mij tegen.
Ik heb natuurlijk veel vogels op de Veluwe gezien. Maar de meeste indruk maakte een groep van ruim honderdvijftig Gouldamadines. Van oorsprong een allochtoon, net als de Turkse tortel en de halsbandparkiet. De andere benaming is dan ook Australische prachtvink. Hier in de buurt, en misschien ook bij jou, begint de hoeveelheid halsbandparkieten erg op overlast te lijken. Hun krijsende vlucht van boom tot boom is niet bepaald een uitnodiging voor andere vogels om er eens gezellig bij te gaan zitten nee Geert, dit kun je niet vertalen naar jouw problemen met de allochtone medemens. De Australische prachtvinken zaten echter niet massaal en overheersend in een bossage. Ze zaten in de volière van mijn zwager. Zonder (verre)kijker waren ze rustig te bewonderen.
Deze ochtend was onder andere Willem Jan Otten te gast in het programma Boeken van Wim Brands. Dit naar aanleiding van zijn vorig jaar april verschenen dichtbundel Gerichte Gedichten, die is genomineerd voor de VSB-poëzie prijs, en de in december verschenen roman De Vlek. Een Vertelling. Otten heeft zich eind jaren '90 tot het katholicisme bekeerd. Daarover vroeg Wim Brands: 'Weet je nog het moment te herroepen dat je katholiek werd?' Nu wordt het spannend, dacht ik. Maar Otten begreep dat Brands de vraag verkeerd had geformuleerd. Een gemiste kans.
|
|
|
|
|
| 19-01-2012 |
| Over poten en potten |
Het is toch wat, buurvrouw. Dan is het inmiddels 2012, we hebben het gehaald, en dan wordt er nog steeds binnen de grote wereldreligies op homoseksuelen gezeken. Natuurlijk niet letterlijk, zoals Amerikaanse militairen dat doen: zich met zijn vieren rond enkele doodgeschoten Talibanstrijders opstellen, de rits openritsen en op die doden gaan staan pissen. Mark my words: binnenkort zal de maatregel worden ingevoerd dat iedere militair op 'missie' bij de poort zijn mobieltje en andere uitwassen moet inleveren. Want van praktisch alles zijn er tegenwoordig du moment beelden en dat kan je als oorlogvoerende natie niet hebben. Wat als er al mobieltjes zouden zijn geweest tijdens de Politionele Akties in een zich losmakend Indonesië? Enfin.
Alle ongein rond homoseksualiteit hou ik niet bij, een mens kan wel aan de gang blijven, ik behoor niet echt tot de doelgroep, maar die gaat me wel zeer aan het hart, en verzamelen vind ik meer iets voor anderen. Zie daartoe de toevoeging over Hummels in een naschrift van deze log. In de islamitische hoek: er waren wat imams die meenden dat homo's van de hoogste flat gegooid moesten worden. (Wat als een van mijn katten daar toevallig onder loopt?) In landen waarbinnen een strenge islam heerst en regeert kun je je geaardheid maar beter onder stoelen en banken steken: al je lusten afplakken en in beton gieten, dan kom je er misschien zonder kleerscheuren vanaf.
Aan de christelijke kant is net het schandaal naarbuiten gekomen dat zorgverzekeraars betalen voor een therapie waarbij homoseksuelen van hun geaardheid worden 'genezen'. Want het is een ziekte in je hoofd, het wordt ook geen geaardheid maar gerichtheid genoemd, waarvan je kan herstellen. Dat gebeurt bij de organisatie Different, een erkende instelling op het gebied van geestelijke gezondheidszorg. Het is onderdeel van de orthodox (lees: fundamentalistische) christelijke organisatie Tot Heil des Volks. Ooit had ik die naam al gehoord, Tot Heil des Volks, en meteen gedacht dat het iets volksverheffends van de linkse parochie was. Niet dus, erger dus.
En dan is er net weer een opperrabbijn/zakenman, Aryeh Ralbag, overheen gekomen. Ook de derde monotheïstische wereldreligie werpt zich, nog maar eens, in de strijd. Samen met een aantal gelijkgestemde schriftgeleerden heeft hij de verklaring de wereld ingestuurd dat homo-zijn een ziekte is. Met Thora-kleppen op. Ze doen het allemaal, de extremisten, met hun Boek, of het nou de Thora, de Koran of de Bijbel is, brullen en zwetsen: dat mag niet van god! want het staat in dit boek en dat heeft hij zelf geschreven of minimaal geïnspireerd en als je daar niet naar leeft ben je verdoemd. Nog steeds, buurvrouw, anno 2012. 'Slechts weinigen...' dat heb ik dan weer uit mijn christelijke opvoeding meegekregen. 'Slechts weinigen zullen het koninkrijk des heren...' Ik dacht al snel: slechts weinigen? Wat zal ik me druk maken.
Zo aandoenlijk. Bij Man bijt Hond zag ik twee zeventigers, een echtpaar, dat helemaal verslingerd is aan de Hummels. Ze lopen er beurzen voor af, ze sparen om beeldjes te kunnen kopen. Je kent de Hummel niet: zie hier enkele hanggroepHummels. Hé: met de hand geschilderd hè. Ik vind het iets vertederends, samen op je oude dag ergens verslingerd aan zijn. Ze hebben al ruim negentig Hummeltjes. Had ik maar zo'n passie. Mijn passie? Vraag (er wordt zelden op mijn vragen gereageerd): heb je op zolder een schilderij staan van een ravisante zigeunerin, Roma wordt ze elders genoemd, Shinti ook wel, of van een huilend jongetje: breng het langs, ik hang het aan de muur. Zelfs als er wat boeken voor moeten verdwijnen (die vinden hun weg wel.) Overigens heb ik nog geen van de schilderijen, laat staan een verzameling.
|
|
|
|
|
| 18-01-2012 |
| Josefine Mutzenbacher |
Duiken ze nog op in de hedendaagse literatuur of belleterie? Jongens die op zekere leeftijd hoogstpersoonlijk door hun vader naar een bordeel worden gebracht om te worden ingewijd in de liefde? Op visite bij Josefine Mutzenbacher voor 'de eerste keer' en 'de fijne kneepjes'? Die woorden alleen al: inwijden in de liefde. Wat heeft neuken in een bordeel met liefde te maken? Volgens mij helemaal niets, maar ik ben geen ervaringsdeskundige. Dat mij dit in een vreemde positie zet binnen de mannenwereld bleek afgelopen zomer weer eens. Met een vriend, met wat ik beschouwde als een vriend, zat ik op een Haags terras en genoot van een goed glas bier en de flanerende, doch luchtig geklede vrouwen; so far so good.
'Ga je straks nog even mee naar de Doubletstraat?' Het straatje is vernoemd naar de familie Doublet, die aan de wieg heeft gestaan van landgoed Clingendael. Het landhuis Clingendael werd in de oorlog bewoond door rijkscommissaris Seys-Inquart, maar sinds begin jaren tachtig is er het Instituut Clingendael gevestigd. Werknemers van het instituut schuiven regelmatig aan in een nieuwsstudio als er iets aan de hand is met de internationale betrekkingen, destijds was dat veelvuldig Rob van Wijk. Dit allemaal terzijde voor de weetgrage lezer.
De Doubletstraat is een straatje in de binnenstad waarin de vleesverwennende industrie welig tiert. De gemeente wil de panden sluiten om het straatje weer bij de binnenstad te betrekken. 'Wat heb ik in Saai Baba's naam te zoeken in de Doubletstraat?' vroeg ik hem. Nou zeg, dat wist ik zelf toch wel, wat moet je anders in de Doubletstraat? Het verbaasde hem hoogstelijk dat ik nooit 'naar de hoeren' was geweest en dat het ook niet op mijn verlanglijstje staat. De meeste mannen wel? Als je regelmatig deze weblog leest, heb je gemerkt dat ik op meer terreinen niet spoor. Ik ben ook te kort (ruim een week) in militaire dienst geweest.
Politieman Henk Werson, die al zestien jaar tegen seksuele uitbuiting strijdt, zegt vandaag in de Krant: 'Ik begrijp überhaupt niet dat mannen naar een prostituee gaan. Ik kan me niet voorstellen dat je vijftig euro betaalt om tien minuten later weer buiten te staan.' Ik? Als bij mij de nood het hoogst is, is de rechterhand nabij. Vijf minuten klussen, een sigaret om het af te blussen en weer over tot de orde van de dag.
Wat zijn de makers van alle rubrieken verguld met de ramp met het cruiseschip. Je kan gerust spreken van verlekkerd. Gefundenes Fressen, een inkoppertje. Er zijn gelukkig voldoende Nederlandse overlevenden om alle stoelen te vullen. Gaap. Is de wereld vergaan? Hoeveel aandacht krijgt hier te lande de doorsnee gezonken veerboot in de Filipijnen?
|
|
|
|
|
| 17-01-2012 |
| Nieuw elan |
Tussen Krant en Gids en reclamezooi lag er een bedrukt a-viertje op de mat van het buurtcomité tot oprichting van een buurtplatform. Het waarom en waarvoor werd me niet duidelijk. Het buurtcommité tot oprichting van een buurtplatform streeft naar het oprichten van een buurtplatform. De flyer ging voornamelijk over de plek waar het buurtplatform zou moeten worden opgericht en het materiaal dat we ervoor zullen gebruiken. Die krachtterm: we. Dat we gezamenlijk dat buurtplatform oprichten. Over het materiaal lijkt men het al eens: duurzaam hardhout. Met het juiste keurmerk. Het is nog even zoeken welk keurmerk het juiste keurmerk is, maar daar is al een commissie voor opgericht. Onder voorzitterschap van de oud-stratenmaker John 'Hazes' Termorshuizen.
Het is erger: er is vanavond een buurtvergadering in een zaaltje om de hoek. De horeca in het pand heeft Verlof A. Dus met een droge strot na een heftig betoog kan je de wodka wel schudden. Verantwoorde koffie, enkele kisten thee en wat biologisch geproduceerde sapjes, dat zal de enige spoeling zijn. Of zal er toch nog bier zijn van een overproducerend merk? In de biologische hoek stampt men iedere vrucht tot moes tot biologische vruchtensap. Hou vooral zo lang mogelijk de dop op de fles, anders vliegen de vitamines eruit. Dat Wausje, Kim, Skitty, Kat, Balzac en Hanks door de kamer rennen, links en rechts happend naar vitamine. Moeten katten ook vitamines hebben? Nee toch? Die van mij leven op witbrood geweekt in volle melk. Te zijner tijd stap ik over op regeringswit en water.
Wat ik er nou mee aan moet, dat platform? Eén van de vragen is: waar? Een lokatie die circuleert is de speelplaats bij de ingang van de hof. Redelijk ruim, met mijn timmerloos oog: 50 bij 100 meter. Met gedoe, wippen en kippen en de kinderen en banken voor de moeders die meekomen. De moeders houden met een schuin oog de kinders in de gaten, maar kletsen voornamelijk met elkaar. Met rot weer is er helemaal niemand, als het zweemt naar droog en aangename temperaturen, zijn er zeker dertig mensen: kinderen en moeders.
Kinderen en moeders. Met kinderen kan ik goed opschieten als het contact kort is en ze van een ander zijn. Wat dat laatste betreft ben ik door ogen van naalden gekropen: er lopen geen kinderen van mij rond. Zet mij in een groep kleuters, kinderen en ik ga verhalen vertellen en ik sleep ze mee. Maar na een uurtje moeten ze weer weg zijn. Mijn eventuele kinderen? Ik zou me zeer intensief met ze bezig houden, een uur, daarna moeten ze weer drieëntwintg uur voor zichzelf zorgen. Nee, een goed vader zou ik nooit zijn en ik zal ook nooit een warme cursus gaan volgen hoe het wel te doen.
Het probleem? De wereldproblemen, de honger, het opstrijken van bonussen, de verwoesting van het regenwoud, de speculatie op voedselprijzen. Als ik er echt iets tegen wil proberen, krijg ik smerige handen en na even diep ademhalen was ik ze onschuld. Maar ik doe niets. Ik schrijf een weblog waarop ik vertel dat ik niets doe. Doe ik in elk geval nog iets: ik schrijf dat ik niets doe. En daar kan ik geen kinderen bij gebruiken.
De werkelijke reden waarom ik nog steeds niets mobiel communicabels heb aangeschaft? Je hebt nauwelijks bereik, hier in de Schilderswijk.
De nieuwe anti-coalitiecolatie? SP, Groen Slinks en de PvdA? Misschien ben ik bevooroordeeld, maar: wat moeten we ermee, wat schieten we ermee op? Hebben ze concrete plannen gepresenteerd? De renovatie van de Afsluitdijk?!? Is dat een speerpunt? Is dat wat er aan dit kabinet schort? De renovatie van de Afsluitdijk?
Met de nieuwe anti-coalitiecolatie gaan we de oorlog winnen. En gij geleuft dâh?
|
|
|
|
|
| 16-01-2012 |
| Blue monday |
Voor het programma Boeken van en met Wim Brands blijf ik thuis. Nu had ik toch al niet de gewoonte op zondagochtend de deur uit te gaan; de buurtsuper gaat pas om twaalf uur open. Gisteren was een van de twee gasten de filmmaker Ramon Gieling, die kwam praten over zijn prozadebuut De hoofdletter pijn: een bundel onverfilmbare verhalen met een mystieke en ongrijpbare kern. Mij trof het motto van de bundel. Het is een citaat van de filmer Luis Buñuel: 'Als ik morgen op straat een overleden vriend zou tegenkomen, zou ik niet denken aan een wonder, maar: Luis, het is nou weer typisch iets dat je niet begrijpt.' Goed hè? Denk er maar even over.
Waar of wanneer ik het laatst las of zag, weet ik niet meer, maar ook trof mij een uitspraak van de oude George Bernard Shaw: 'De jeugd wordt verspild aan de jeugd.'
Een variatie van mezelf: de aftakeling komt als water naar de zee.
Vrienden van mij (en van anderen) hebben de afgelopen weken in Thailand doorgebracht. Reizend en genietend; alles in het nette want het zijn beschaafde vrienden (m/v). Zodoende dachten zij, toen ze me vanuit Bangkok mailden 'is er iets dat we voor je mee kunnen brengen?' en ik antwoordde 'graag een jonge Thaise dame die me elke dag to the end kan masseren' - het consumeren van de massage heet dat in vaktaal - dat ik een grapje maakte. Enfin, ze zijn toch met leuke dingen thuisgekomen.
Ken je die plaatjes nog? Niet zo groot, ongeveer drie bij vier centimeter, geribbeld, opgebouwd uit verschillende laagjes, met daarop een foto. Als je de foto bewoog, veranderde het beeld. Een soort 3D avant la lettre. Nou ja, 3D was er al vóór de letteren, maar je begrijpt wat ik bedoel. Zij brachten zo'n plaatje voor me mee, maar dan ongeveer dertig bij veertig centimeter. Het hangt nu aan de muur. Als ik er langs loop zie ik eerst één katje, dan twee, dan drie en tenslotte vier, van die kleine rode duveltjes. Wat je noemt: superkitsch. But I love it!
Ik ben benieuwd wat Wausje, Kim, Skitty, Kat, Balzac en Hanks er van hun hoogte in zien. Natuurlijk heb ik het hen gevraagd, maar de conversaties met mijn katten zijn nogal eenzijdig.
Heb je hem al gezien, die advertentie van Brand new day? Ongetwijfeld, want hij komt enkele keren daags langs. Het is reclame van een firma die iets met je geld doet zonder je te bedriegen (wink, wink, say no more.) Daarbij gebruikt men beelden en geluid van de groep Drukwerk met Je loog tegen mij (1981). Het eerste dat ik in me opkwam was: zo zo, hebben die jongens ook hun ziel aan de moneymen verkocht? Het tweede: Brand new day? Met een hitje van dertig jaar geleden?
|
|
|
|
|
| 15-01-2012 |
| Meester, ze doen het weer |
Voor het tweede jaar op rij traineert de PVV de jaarlijkse Arondéuslezing van de provincie Noord-Holland. De lezing is vernoemd naar de Haarlemse kunstenaar en verzetsstrijder Willem Arondéus (1894-1943, een veelzeggende slottijd) en is bedoeld als een hommage aan de vrijheid van meningsuitting. Dat wil de PVV niet, onder aanvoering van Statenlid én Tweede Kamerlid Hero Brinkman. De spreker van dit jaar (vorig jaar ging Thomas von der Dunk in de ban), trendwatcher René Boender, heeft na een aantal dreigtelefoontjes besloten zich terug te trekken. 'Ik heb geen zin in dit politieke wespennest van de PVV versus de provincie.'
Dan is deze week uitgelekt dat het Limburgse PVV Statenlid Cor Bosman zijn PvdA-collega Selçuk Öztürk in een voor de zomer rond gestuurde mail een uitgekotst stuk halal vlees heeft genoemd. Met als toevoeging: maar dan wel van een Turks varken. Eh? Halal vlees van een varken? Destijds was het al bekend binnen de Limburgse PVV, maar omdat de mail is uitgelekt is hij nu pas geschorst. Onderwijl weet de Grote Leider niets beters te doen dan te zeiken over de sluier die jullie vorstin bij een bezoek aan een moskee in Abu Dhabi droeg. En ze deed het, godzammepielekes, en dag later wéér!
Van die dingen, ja! Wat een stelletje vullis is het toch bij elkaar. Dan zijn we inmiddels al vergeten dat PVV-Kamerlid Hernadez een cafébezoeker een stoot en een kopstoot gaf; nee, hij gaf geen borreltje met een pilsje, maar hij raakte hem met zijn Lombrosokop midden in de maag. We zijn vergeten dat PVV-Kamerlid Lucassen zich als legerinstructeur bleek te hebben vergrepen aan twee soldates in opleiding. Wie was dat PVV-Kamerlid ook alweer die bij een buurtgenoot door de brievenbus heeft staan pissen? Was dat niet dezelfde Hero Brinkman die op de vuist ging met de barman van Perscentrum Nieuwspoort, omdat hij na sluitingstijd geen drank meer kreeg? Enzovoorts, enzoverder.
Merk op dat ik om mij moverende redenen praktisch nooit opmerkingen maak over iemands uiterlijk. Hier komt de uitzondering om die regel te bevestigen. Kijk eens naar deze foto van Statenlid Cor Bosman. Dat is toch een typetje van Kees van Kooten waarvan je nog geen tweedehands puntenslijper zou kopen. Maar Kees van Kooten heeft hier niets mee uit te staan.
Breaking news: een ramp met een cruiseschip voor de Toscaanse kust. Je moet er toch niet aan denken dat je aan boord zou zijn geweest. Een cruise, love boat?!? Dan kan je nog beter naar de bejaardenbingo in het buurthuis gaan: dan mag je na afloop weer naar huis.
|
|
|
|
|
| 13-01-2012 |
| Geblondeerde debiel |
'Het was een hete zomer waarin uit redactioneel oogpunt niets, maar dan ook niets gebeurde, waarin niet aan politiek werd gedaan en zich niet eens een Europese crisis voordeed; en toch is het zo dat krantenlezers ook in deze tijd, terwijl ze in een agonie van verveling aan het strand of in de schaarse schaduw van een bosje liggen, gedemoraliseerd door hitte, natuur, de rust van het platteland en het gezonde en eenvoudige buitenleven in de vakantie in het algemeen, met de dagelijks teleurstellende hoop verwachten dat er tenminste in de krant iets nieuws en verfrissends zal staan, een moord of een oorlog of een aardbeving, kortweg íéts; en wanneer dat er niet in staat, gooien ze de krant neer en roepen geërgerd uit dat er niets, maar dan ook echt níéts in staat en dat je die krant net zo goed niet kunt lezen en dat ze hun abonnement zullen opzeggen.' Aldus de Tsjechische schrijver Karel Čapek in Oorlog met de salamanders (Válka s mloky, 1936).
Het is momenteel geen hete zomer. Volgens de kalender is het winter. In werkelijkheid lijkt het herfst, maar dan gecombineerd met het voorjaar, want overal bloeien de bollen te vroeg. In mijn tuintje beperkt het zich nog tot de sneeuwklokjes, maar de krokussen, narcissen, hyacinten en tulpen doen hard hun best. Je kan rustig spreken van komkommerweer, zo die term zou bestaan. En het nieuws? Dat ligt allemaal zo voor de hand dat je het nauwelijks nog nieuws kan noemen. De Europeese crisis, het steeds verder afknijpen van minvermogenden door het kabinet, de voorverkiezingen in het Amerikaanse republikeinse kamp: gaap, hartgrondige gaap.
Maar gelukkig twittert de geblondeerde debiel. Jullie koningin (je weet hoe ik tegenover het koningshuis sta) bezocht met zoon en schoondochter de Seikh Zayed Moskee in Abu Dhabi. Beide dames gingen gesluierd, hare met een sluier over haar hoed. Prompt twittert de gek dat dit een 'wanvertoning' was. Terwijl hij zelf bij een bezoek aan een synagoge een keppeltje op zijn peroxide zet. Immers: in Rome do as the Romans do. De gek zag hier een unieke gelegenheid om zijn Trixbashen en Islambashen te combineren. De zielepoot.
Enkele leden van de patiëntengroep in de Tweede Kamer die PVV heet hebben vragen gesteld aan Rutte en Leers over 'de islamitische hoofddoek van ons staatshoofd': 'Bent u bekend met het bericht Beatrix draagt hoofddoek voor moskeebezoek Abu Dhabi (Elsevier, 8 januari 2012)? en In hoeverre bent u het eens met de PVV dat de hoofddoek een symbool van islamisering, onderdukking en discriminatie van de vrouw is? en En realiseert u zich dat ons staatshoofd op deze wijze de onderdrukking van vrouwen legitimeert? en Had deze trieste wanvertoning niet voorkomen kunnen worden? Zo neen, waarom niet?' Een trieste vertoning. Nu weer gaan kleien, jongens.
De Grote Leider had al aangekondigd dat 2012 het jaar van de waarheid zou worden. Hij doet zijn best. Dan valt misschien in de loop van het jaar het kabinet. En bij de nieuwe verkiezingen? Dan zal toch weer een hele meute op de gek stemmen. Het is waar: het is in ons land beroerd gesteld met het onderwijs. Veel mensen worden er niet echt slimmer door.
Een ieder van buiten dient zich in dit land aan te passen tot in zijn of haar tenen. Dan doet Beatrix het in dat land...
|
|
|
|
|
| 10-01-2012 |
| Wilhelm Gustave Kierdorff aka Pim Hofdorp |
De buit is binnen. Op oudejaarsdag meldde ik op deze plek dat vriend A. de serie Haagse Mysteries van Pim Hofdorp voor me had en gisteren is hij ze komen brengen. De serie is niet compleet, maar ik ben geen kniesoor. De boeken komen uit de collectie van wijlen zijn vader en in verschillende exemplaren vond ik krantenknipsels. Daardoor weet ik inmiddels meer over Wilhelm Gustave Kierdorff (1912-1984), zoals de echte naam van Hofdorp luidde. Over wat ik van hem te weten ben gekomen staat geen letter op deze Wiki. De mantel der liefde?
Over zijn hoofdpersonage, commissaris Aremberg, zei Kierdorff: 'Het is mijn jongere broer, die op mijn vader lijkt.' Zijn vader is een tijdlang hoofdinspecteur bij de Haagse politie geweest, van 1903 tot 1938. Daaruit trek ik de voorzichtige conclusie dat de schrijver zelf in De Haag is geboren. Er zijn pikzwarte bladzijden in de levensloop van Kierdorff waarover nauwelijks wordt gesproken. Zo is hij NSB-lid geweest en hij schreef voor die club.
In zijn eerste policier, Moord in Miniatuur (jawel, spelend in de omgeving van Madurodam), uit 1959 speelt de oorlog een prominente rol. Ook in latere boeken komt de oorlog terug. Vreemd, want zou hij die tijd niet liever hebben vergeten? Hij was in die donkere jaren immers hoofd van de Cultuur Politieke Dienst bij de Nederlandse Omroep. Dit was een onderafdeling van Ontwikkleling en Voorlichting. Hij schreef hoorspelen die propaganda maakten voor de Duitse zaak. Een van die spelen is bijvoorbeeld 24 uur Londen, dat werd uitgezonden op 17 mei 1942 op Hilversum II. Ongelovigen kunnen dit nalezen in het archief Nederlandse Omroep bij het NIOD, het Nationaal Instituut voor Oorlogsdocumentatie. Op de radio voorspelde hij de overwinning van 'het Duitsche luchtwapen' op Engeland. 'Geweld van mokerslagen' en 'wrekende vergelding'; het was geen lichte kost die hij de luisteraar bracht.
Een reden om zijn boeken meteen maar in het groene archief (de kliko) te kieperen? Welnee, waarom zou ik. De Haagse Mysterie-reeks is geen nazi-propaganda. De boeken geven stuk voor stuk een gedegen beeld van de verschillende Haagse wijken in die tijd, ruwweg de jaren zestig. Voor een nieuwe boek liep hij met zijn assistente dagenlang door wijk waarin het mysterie zich afspeelt. Deze assistente, Nel van Buitenen, een goed pianiste (Kierdorff zei bij de eerste ontmoeting: dan kunt u vast ook goed typen, en zo is het gekomen) vertelde later: 'Je zult in zijn boeken geen plek vinden die niet klopte met de werkelijkheid. Hij noteerde de positie van een brievenbus, of welke cognacreclame er in een bar hing.'
Voel ik mij geroepen zijn lemma bij Wikipedia wat vollediger te maken? Nee. Het staat nu toch hier.
|
|
|
|
|
| 09-01-2012 |
| Van het jonge ding en het slechte pad |
Jammer dat ik geen vrouw ben. Dan had ik misschien wel geprobeerd wereldberoemd in Nederland te worden. Zo wereldberoemd in Nederland dat ik voor de Playboy werd gevraagd. Natuurlijk had ik dat gedaan; ranzige trekjes zouden mij ook als vrouw niet vreemd zijn. Ranzig? Ja, het lijkt me voor een vrouw een ranzig idee om bij iedere foto van de shoot te weten: hier gaan zich straks mannen op aftrekken. Waarom ik het als vrouw zou doen? Voor de poen, wat dacht je? Maar ook voor nu.
Over enkele maanden word ik zestig. Als die vrouw zou ik dan hebben gepland om voor het eerst sinds al die jaren de betreffende Playboy weer open te slaan, onder het genot van. En dat ze/ik denk: wat heb ik een mooi lijf gehad. Vooral niet denken: en kijk dat lijf nu eens. Geniet ervan dat je dat lijf bent geweest, dat je het hebt meegemaakt. Maar terug naar mijn eerste publicatie in dat blad. Jane Seymour zag toen er zo (klik) uit en dat verhaal van mij? Alles is vallen en opstaan. In dit geval was het vallen, maar dat had ik toen niet door.
Gisteravond ben ik meegesleept naar een discotheek, of hoe noem je zo'n tent. Dat was een tijd geleden. Mijn laatste maal? Het moet ergens aan het begin van het laatste kwart van de vorige eeuw zijn geweest. Toen Play that funky music, van Wild Cherry een hit was. Wikipedia zegt: 1976. Het jonge ding dat me op dit slechte pad had gelokt werd boos toen ik de soort niet wist te benoemen van de muziek die werd gedraaid. Voor mij was het house maar dat schijnt tegenwoordig een té algemene term te zijn. Ik ken de muziek niet en daarom herken ik het niet en daarom is het allemaal één pot nat voor me. Zoals ook de traditionele Turkse volksmuziek één pot nat voor me is. Het jonge ding werd zo boos dat ze zonder nog een woord te zeggen pleite ging. Weg uit de tent. En we waren met háár wagen. Wat te doen? Onverschroken ben ik op de eerste de beste alleenstaande mooie meid afgestapt. Ik viel in goede aarde. Zij had net een zelfde aanvaring gehad met haar vriend. Ook hij op hoge poten weg. Maar ze waren met háár auto.
Nou ja, dit is het: de aanzet tot een verhaal. Ik heb geen idee hoe het verder moet. Er zijn hier, in mijn hoofd, niet in overleg met mijn katten of het plaatselijk medium, verschillende opties de revue gepasseerd, maar die heb ik stuk voor stuk weggestreept: mijn god, moet ík dat gaan schrijven? Maar misschien zijn er lezers (m/v) die zelf ook schrijven en die...
Zullen we zoiets doen, als je toch al schrijft? Dat je een verhaal begint met de eerste alinea die hier boven staat. En dan maximaal 1000 woorden, en dat ik ieder verhaal op deze weblog zet?
Topsport, volkssport, betekent in Nederland voetbal en schaatsen, daarvoor moet alles wijken. Bij gelegenheid wordt er soms (Tour de France) wat uitgebreider aandacht besteed aan andere sporten. Toevallig altijd buiten het voetbal- en schaatsseizoen. Noch de NOS noch den Bels heeft gisteren live verslag gedaan van de nationale kampioenschappen veldrijden. Het is een schande! Kan Wilders zich daar niet eens druk over maken, in plaats van te zeiken over Trix en Máxima die gesluierd een moskee bezoeken. Ook ik, een atheïst, zet een keppeltje op mijn hoofd als ik uit culturele interesse een synagoge bezoek. Rekening houden met, heet dat. Een goed gebruik.
Het Belgisch NK: Bart Wellens reed niet mee. Hij had een griepje, de koorts liep zo ver op dat hij naar het ziekenhuis werd gebracht. Daar kreeg de griep zijn hart in de greep, zodat hij op de intensive care belandde. Bizar. Hij schijnt het momenteel goed te maken.
|
|
|
|
|
| 08-01-2012 |
| He's not drunk, he's scottish |
Hoe ik er opkom weet ik niet, daar heb ik vaker last van, een goede eigenschap als je dagelijks een log wil schrijven, zo is er niets, zo kom je zo maar op iets, maar ik heb een aantal keren in een jury gezeten, waar het literair gedoe betrof, een keer of vier, bij de eerste keer al ontdekte ik dat het niets voor mij is, andermans werk te beoordelen, maar ik heb het toch nog drie keer gedaan, ik begrijp soms mijn eigen handelen niet, het is leuk en spannend om Adriaan Bontebal te zijn, bij tijd en wijle, en bij twee van de gelegenheden was het iemand die ik kende, om niet te zeggen een vriend, die de prijs in de wacht sleepte. Om de twee heren waarom het hier gaat hun warme gevoelens jegens mij te ontnemen: het is nooit vriendjespolitiek geweest. Steeds heb ik mijn stem gegeven aan wat ik het beste vond; ik heb geen spijt, de jaren daarna hebben mijn gelijk bewezen.
Ook, zoals vaak, het volgende heb ik, denk ik, weleens geschreven: ik heb een stuitend gebrek aan ambitie. Wat mijn schrijven betreft: een aantal jaren achtereen heb ik met mijn gedichten en verhaaltjes op podia gestaan in elke uithoek van het land, en daartussen. Meer dan duizend maal. Ik heb veel op de radio gedaan, met als hoogtepunt een tijdlang iedere maand een nieuw verhaal in De Avonden, met Wim Brands en Wim Noordhoek. Dingen op tv gedaan. In bladen gepubliceerd (ik heb samen met Jane Seymour in de Playboy gestaan, dat wil zeggen in hetzelfde nummer, dat wil zeggen ik met woorden.) Nooit heb ik het idee gehad: laat ik eens wereldberoemd in Nederland worden. Een stuitend gebrek aan ambitie. Met mijn schrijven heb ik altijd en nog steeds alleen maar mijn eigen zin gedaan: als ik het maar naar mijn zin heb. Wat is de zin van het leven? Zorgen dat je doet waar je binnen de perken zin in hebt. De meeste lol haal ik momenteel uit mijn weblog. Natuurlijk schrijf ik meer, voornamelijk verhalen, en die staan ergens op mijn harde schijf. Het is nog te weinig/niet goed genoeg voor een bundel. Laatst dacht ik: stel nou dat je, door een ziekte of zo, weet ik veel, een idee hebt wanneer je ongeveer dood zal gaan, wat doe je nog? Wat ik zal doen is, wanneer de tijd naakt, mijn pc aanzetten en al die verhalen, gedichten ook, wissen. Dan verzamel ik alles dat ik op papier heb: aantekeningen, ongepubliceerde verhalen en gedichten en stook een fikkie voor mijn deur. Alles is ijdelheid, misschien ook dit.
Met welke woorden eindigt de compositie Several species of small furry animals gathered together in a cave and grooving with a Pict (1969) van Pink Floyd? Het kwam als quizvraag in me op (4/1) toen ik de lp Ummagumma weer draaide en me herinnerde dat ik die woorden jarenlang verkeerd heb verstaan. Verkeerd? Het zal meer wishful thinking zijn geweest. Er klinkt de stem van een man in een dialekt, Schots denk ik. Ik heb een tijdlang verstaan: 'and the wind cried Mary'. Een begrijpelijke fout voor wie de fout begrijpt. Lees hier de echte tekst. Lees vooral ook regel zes!
In de reacties onder deze tekst meldt onder andere iemand dat er een dronken man te horen is. Een ander reageert met: 'He's not drunk, he's scottish. Anyways, he's not scottish either, it's Roger Waters doing his best scot impression.' I rest my case.
Het heelal dijt uit, met steeds grotere snelheid zeggen de geleerden. Maar waarbinnen dijt het heelal uit? En als ik bij oneindig één optel, is dat toch veel oneindiger?
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
