 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 23-02-2012 |
 Bontebal - Jimmy Tigges |
(citaat)
s Morgens moet ik altijd even controleren of ik wankelbaar ben of on-. Dat ik in staat ben een nieuwe dag op en in de wereld te zijn of niet. Heb jij dat ook? Iedere ochtend voer ik daarom een eenvoudige test uit. Ik ga voor de spiegel staan. Met een razendsnelle beweging breng ik mijn rechterhand, ik ben rechts, naar de spiegel. Als ik dan, ondanks mijn snelheid, de spiegel precies weet te raken op het spiegelbeeld van mijn hand, is alles in orde.
Vanmorgen zat ik ernaast.
Bovenstaande tekst is van Adriaan Bontebal. Als draaier van sportgerelateerde muziekjes leerde ik hem kennen tijdens bijeenkomsten die een kruisbestuiving tussen sport en cultuur beoogden, in het Paardcafé in Den Haag.
Onvergetelijk was de spot, waarin organisatoren Harry Zevenbergen en Adriaan Bontebal zowaar de kans kregen om via TV West voor een groot publiek een speciale thema-aflevering aan te kondigen over ADO Den Haag.
Adriaan maakte van de geboden ruimte gebruik door vrolijk te vertellen vooral fan te zijn van Feyenoord, als het op voetbal aankwam. Of dat marketing-technisch slim was weet ik niet. Waarschijnlijk had de eerlijke Adriaan daar ook geen boodschap aan.
De thema-aflevering, met enkele interessante gasten namens de voetbalclub, ging trouwens sowieso niet door, omdat de toen nog eerstedivisionist op diezelfde avond een wedstrijd voor de nacompetitie moest spelen waarvoor het zich nogal onverwacht had geplaatst.
Bovenal was Adriaan eerst en vooral een gepassioneerd wielerliefhebber. Hij volgde alle mogelijke wedstrijden en koersen op tv en schreef erover.
Ik luisterde graag naar zijn dikwijls geestige voordrachten, ook als ze over wielrennen gingen. Ikzelf was, als het om wielrennen gaat, vooral geïnteresseerd in liedjes daarover. De sport zelf heeft mij nooit te pakken gekregen.
Het kortste onderlinge gesprek hadden we ooit, toen Adriaan kort nadat wij elkaar ergens tegenkwamen iets begon te vertellen over Contador.
Eh, Contador?, onderbrak ik hem, wie is dat ook alweer? De naam kwam mij bekend voor, maar waarvan
?
Conta
, begon hij bereidwillig te antwoorden, waarna het kwartje viel en hij met een grote zucht een wegwerpgebaar maakte. Een gesprek op niveau over de prachtige wielersport met een banale voetbalfan die even was vergeten wie Contador ook al weer was, daar was geen beginnen aan.
Begin januari hoorde hij dat hij nog een maand of negen te leven had. Afgelopen zaterdagnacht was het al zover. Een laatste Tour de France was hem niet gegund. Vermoedelijk is hem wel veel fysieke ellende bespaard gebleven.
Geen dagelijks kijkje meer op je weblog, Adriaan, dat wordt wennen.
Rust in vrede.
|
|
|
|
|
| 22-02-2012 |
| Aad's lach - Jan Dobbe |
|
Een jaar of 25 geleden werd mijn poëzie 'ontdekt' door Aad van Rijn en Ab van der Burg. Beiden verstokte dichters, hippies, blowers, beroepsouwehoeren, zware rokers en liefhebbers van drank en dranklokalen. Nesciaanse mannen, mannen die de wereld niet wilden begrijpen, hun eigen universum creëerden, en een manhaftige strijd tegen de kleinburgelijkheid en de lulligheid voerden. Zij lieten me zien dat het schrijven van een gedicht altijd goed en mooi en is - wat je ook schrijft en bedenkt, als het maar uit je eigen ziel voortkomt. Jongens waren het, maar aardige jongens. Aad voegde daar een droog gevoel voor humor aan toe (zou me niet verbazen als hij in zijn laatste weken de term 'een goed gevoel voor tumor' meerdere malen heeft gebezigd), dat altijd gepaard ging met een half-stoned en onweerstaanbaar lachje. Diverse malen heb ik hem zijn poëzie zien voordragen, in kroegen, jongerensociëteiten, koffieshops, popfestivals. En altijd was er die drang om mensen aan het lachen te krijgen - waar hij meestal in slaagde. Enfin, Aad en Ab erkenden een kwart eeuw geleden mijn aanleg voor de poëzie en probeerden dat vuurtje in mij aan te wakkeren. Door hun toedoen trad ik op met mijn gedichten in de Leidschendamse 'Sater', in het Haagse Lokaal Vredebreuk en in De Blauwe Aanslag. Dank daarvoor, het waren onvergetelijke optredens en ik ben altijd blijven schrijven.
Ooit trad ik dus op in Lokaal Vredebreuk, met een serie gedichten uit eigen bundel. Aad, die er dichtersbijeenkomsten op zondagmiddag organiseerde, had me daartoe uitgenodigd. Hij had me verzekerd dat het echt geweldig leuk was, toen hij merkte dat ik wat weifelachtig en onzeker was. Hij had geen woord teveel gezegd, want het was leuk en er was een toegewijd publiek dat na ieder gedicht een ovationeel applaus liet horen. Het meest is me echter die lach van Aad bijgebleven, die klonk toen ik mijn gedicht 'Parels' voordroeg. Ik geef hierbij de laatste strofe:
Ik zeg geen rare dingen meer
huil maar, huil maar
druk parels uit je ogen.
Geef me parels
mooie parels, fijne parels
waarbij de laatste regels een verwijzing waren naar de boeven Snuf en Snuitje uit de serie Pipo de Clown en Mama Loe. 'Mooie parels, fijne parels' werd stotterend uitgesproken, zoals acteur Rudi Falkenhage het destijds in de serie ook deed. Die verwijzing deed het goed bij Aad, hij had het zelf kunnen verzinnen. Later verloor ik hem uit het oog. Een enkele keer kwam ik hem tegen in de trein of toevallig op straat, maar daar bleef het bij.
Onlangs stuitte ik op zijn website en stond versteld van wat er allemaal aan dat schrijversbrein van hem ontsproot. Ik nam mij voor eens met hem te corresponderen - het kwam er niet van. Vandaag hoorde ik van een oude schoolvriend die ik tegen het lijf liep, dat Aad dood was. Hij had het bericht van Aads overlijden op www.nu.nl gelezen en was op eigen initiatief naar de begrafenis gegaan, alwaar hij veel oude bekenden was tegengekomen. Zo gaat dat, als je elkaar uit het oog bent verloren. Dan hoor je pas achteraf dat iemand al dood en begraven is en heb je het nakijken. Aads naam zal in mijn herinnering altijd verbonden zijn met poëzie. Ik ben hem dankbaar voor zijn aanmoedigingen, zijn goede voorbeeld en natuurlijk zijn lach. Ik buig voor hem.
|
|
|
|
|
| 20-02-2012 |
| Adriaan Bontebal 28 mei 1952 - 11 februari 2012 |
Leidschendam, 20 februari 2012
Adriaan Bontebal werd op 28 mei 1952 geboren als tweede telg van Theodorus Cornelis Petrus van Rijn en Hildegonda Nicolina Litzouw. Hij kreeg er daarna nog zeven broers en zussen bij. Op 11 februari 2012 overleed hij, zes weken nadat de artsen hem de diagnose onbehandelbare longkanker met een gemiddelde resterende levensverwachting van negen maanden gaven.
Zijn plotse verscheiden heeft ons, zijn broers en zussen, geschokt achter gelaten. Aad wilde nog een laatste bundel uitbrengen en daarover hebben hij en ik afspraken gemaakt. Als zijn verhalen niet via een reguliere uitgever uitgebracht kunnen worden, zal ik dat in eigen beheer doen. Mededelingen daarover en over de op stapel staande Adriaan Bontebal memorial zal ik indien daar aanleiding toe is hier publiceren. De mensen die Aad/Adriaan gekend hebben, wil ik uitnodigen tot het mij toesturen van verhalen/anekdotes die ik op deze plaats kan plaatsen. Graag ontvang ik die op het mailadres theo.dog@live.com Ik heb zelf een eerste geplaatst onder de titel 'Second best'.
Theo van Rijn
|
|
|
|
|
| 10-02-2012 |
| Weer een vrijdags kliekje |
Natuurlijk, ik had het op mijn vingers kunnen natellen. Op alle tien, heen en terug: de media zullen nog dagenlang nahypen over de Tocht die niet doorging. Over naar Kees van Dam aan de Bonkevaart, of Lidwien Gevers, het journalistieke krullenmeisje, de opvolgster van Paulien Broekema, met straatinterviews: 'Klote hè?' 'Wat ging er door u heen?' Krant of tv, aan beide zijden van en in het midden: het medium doet er niet toe, als de 'journalist' maar hapklare brokken weet op te kotsen.
Terwijl er zoveel leuk nieuws is. Zoals de desintegratie van Groen Slinks, de partij die ooit is ontstaan uit een samenwerking van communisten, pacifisten en ander klein links grut. Nu onder leiding van Jolanda Sap. Sap, what's in a name? Want SAP is ook de Socialistiese Arbeiderspartij, een vage verzameling van gestaalde Trotskisten. Leden van die linkse splinter schijnen zich tegenwoordig te roeren in de SP, ooit een verzameling van gestaalde maoïsten. Het is zo kleurrijk aan de linkerkant. Sap en de haren in de Tweede Kamer hadden op hun vingers kunnen natellen dat de founding fathers van Groen Slinks, zoals CPN-ers en PSP-ers, nog geen seconde een missie naar Kunduz in overweging zouden hebben genomen. Morgen houdt de club van Sap een partijcongres. Zou het live te zien zijn op Politiek24? Dan ga ik zeker even kijken; geen beter vermaak dan leedvermaak.
Dan nog vandaag in de Krant dat directeuren van Nederlandse ondernemingen nog steeds hun zakken vullen met opties en prestatieaandelen. Voorbeelden. Eric Meurice van ASML - je weet wel: van de chips - stak met die opties en aandelen in 2011 6,7 miljoen euri in zijn zak. Van Peter Voser van Shell wordt verwacht dat hij dit jaar mogelijk nog meer binnenkrijgt. Het is onbeschoft, zeker in een tijd dat 'we allemaal de broekriem moeten aanhalen.' Maar is het nieuws? We weten toch: er zijn nog graaiers als wij er niet meer zijn.
|
|
|
|
|
| 09-02-2012 |
| Broekzakbellers |
Laatst hoorde ik het op tv, in een item over het alarmnummer. Dat het in het leeuwendeel van de gevallen, maak er een paar leeuwen van, voor de kat haar kut wordt gebeld. Pubers die zich vervelen, verwarde oudjes, of 'die van mij staat ook altijd paraat.' Maar in de toptien staat ook een categorie die mij een o ja-belevenis gaf: broekzakbellers. Het werd niet uitgelegd, maar ik begreep meteen waarover het ging. Omdat ik er zelf vaak last van heb (gehad.)
Kijk, het zit zo. De een zegt Adriaan tegen me, de ander Aad. Het zijn woorden van gelijke strekking, ik weet meteen dat het mij betreft. Mijn telefoonnummer is in enkele mobiele telefoons terecht gekomen, of hoe die dingen tegenwoordig ook mogen heten. Bij Aad-zeggers dus onder Aad. Hoe vooraan het in het alfabet wil je het hebben? Dan liep zo'n figuur met 'Aad' in zijn lijst ergens tegenaan, of hij maakte een enthousiaste danspas. Wat hij ook deed, er werd een knopje van zijn mobiele telefoon, zo heetten die dingen toen nog, ingedrukt. Hoe vaak ik niet met de hoorn in mijn hand hallo heb gezegd? Dat grenst aan pico.
Ooit belde dat ding van een vriend, aan het eind van de middag. Naar de geluiden te oordelen was hij op een recepitie of zoiets degelijks. Degelijks. Ik hoorde hem in elk geval telkens om een glas rode wijn vragen, zonder 'wat krijg je van me?' of 'zet het maar op de rekening.' Hij zoop gratis en veel. Zeker drie uur heb ik genoten, maar de details weet ik niet meer. Die zou ik natuurlijk kunnen verzinnen, voor deze blog, maar ik heb geen ervaring met het rijden van een scheve schaats (wink, wink: Elfstedentocht, ook hier.) Wat ik niet zal vergeten is dat hij een meid versierde. 'Zie je die geile rooie daar?' hoorde ik hem tegen een vriend zeggen. Een betere beschrijving van het mokkel heb ik niet. Ja, ook nog iets met borsten. Het is een lange nacht geworden, waarvan ik dus maar een stukje heb meegepikt.
De volgende dag heb ik hem gebeld. 'Hé, goser, je moet me helpen. Ik doe een onderzoek naar overspelsmoezen: wat zeg je tegen je vrouw als je een paar uur te laat bent, maar ook: wat zeg je als je de hele nacht niet thuis bent geweest? Wat heb jij bijvoorbeeld vanochtend tegen je vrouw gezegd?'
Sindsdien geeft hij me trouw iedere maand vijftig euri.
Ik ruik een markt.
|
|
|
|
|
| 08-02-2012 |
| Kjûltoer |
Weet je dat de Friezen ruim 2500 jaar geleden al zeer kunstzinnig waren? Archeologen die in de buurt van Tsitsum naar resten van Sjouk de Beer, alias de Reus van Tsitsum, aan het graven waren hebben op tien meter diepte een ijssculptuur gevonden. Diverse onderzoeken, die jij en ik niet begrijpen, hebben uitgewezen dat dit sculptuur omstreeks 500 voor onze jaartelling is uitgehakt. Veel is het niet: het is vijfentwintig centimeter hoog en het stelt een mansfiguur voor, gekleed in huiden. Voorlopig ligt het in de vrieskist van snackbar Dolle Dries in Midsummerwierdem. De fondsen ontbreken om een koelwagen te huren en het ijssculptuur naar het Frîsk Heitenlân Museum te vervoeren. Bovendien heeft het museum geen vrieskist; ook daarvoor ontbreken de fondsen.
Zie je de beelden van de beelden nog voor je? Boeddha's uitgehakt in een bergwand? Dat de Taliban ze opbliezen? Afschuwelijk, maar wel eerlijk. Met springstof werd vernietigd wat hen stak. Dit kabinet doet precies hetzelfde, maar geleidelijk aan met zalvende bewoordingen en met steun van een meerderheid in de Kamer. Weg met de cultuur, want het is een afgodsbeeld van de linkse parochie. Niet wordt er voor de ogen van het volk een lading dynamiet tot ontploffing gebracht, het gebeurt gluiperig, via een omweg. We moeten bezuinigen! Stap voor stap worden de poten onder wat van waarde is weggezaagd.
Dan staan we straks met lege handen. Maar we mogen ons wel met 130 km/u naar de laatst overgebleven musea, toneel- en balletvoorstellingen, bibliotheken en meer unieke plekken spoeden.
Het voorvoegsel pico, bijvoorbeeld in picogram, betekent 10 tot de -12de. Vijf picogram is dus vijf tot de min-biljoenste gram. Ja, het duizelt mij ook: hoe hebben ze op de tweede rustdag van de Tour de France van 2010 in hemelsnaam die hoeveelheid clenbuterol in het bloed van de Spaanse renner Alberto Contador kunnen vinden? Een middel dat wordt gebruikt voor astmatische paarden omdat het de luchtwegen verwijdt en door bodybuilders omdat zij geloven dat het de werking heeft van anabole steroïden: prestatieverhogend.
Na lang steggelen, het is inmiddels februari 2012, heeft het internationale sporttribunaal CAS besloten om Contador vanwege die vleug clenbuterol voor twee jaar te schorsen. Met terugwerkende kracht, dat wel: de renner mag komende augustus weer aan wedstrijden meedoen, maar moet onder andere zijn Tourzege van 2010 en zijn Girozege van 2011 inleveren. Bovendien krijgt hij waarschijnlijk nog een boete van meer dan twee miljoen euri. Regelrechte broodroof. Mierenneukers zijn het bij het CAS.
|
|
|
|
|
| 07-02-2012 |
| Een onvoltooide |
De instanties, ik bedoel, de organen waar je iets mee te maken krijgt als je wilt wonen, als je ziek bent, als je op reis wil, als je een bord aan je gevel wil hangen, als je een dakkapel wil laten weghalen, als je de kanskaart hebt gekregen 'Goed voor eenmaal gratis schijten in het bos' en die wil verzilveren, als je ergens je boot wil aanmeren, als je binnen een straal van driehonderd meter van het Binnenhof een scheet wil laten, je kan het zo gek niet bedenken ik doe mijn best of er is al een instantie voor. En daar krijg je mee te maken, vroeg of laat, in elk geval ongelegen.
Instanties hebben loketten, dat je je in levende lijve meldt omdat je geen zin hebt om thuis, telefonisch, uitgebreide keuzemenu's door te worstelen. Loketten wijzen je door naar andere loketten, maar tot het hart van de instantie geraak je nooit. Maar soms heb je beet. Dan krijg je iemand te spreken die niet achter een loket zit maar twee kamers verderop. Al tijdens het inleidend gebabbel lees je, op verzoek, je ziekenfondspas en je id-kaart voor. Zonder dat je er erg in hebt ben je ineens cliënt. Andere instanties zullen volgen.
De woorden die iedere keer bij verkiezingen in alle partijprogramma's te vinden zijn: één loket. Alle instanties verzameld achter één loket en dat je van daar doorgestuurd wordt naar precies die ambtenaar of ingehuurde die van toeten én blazen weet. Edoch.
Verschillende instanties vragen van hun cliënten een eigen bijdrage. Eén loket betekent, affijn, maak vandaag weer eens zelf het verhaaltje af.
|
|
|
|
|
| 06-02-2012 |
| Klimaatinvloeden |
Koud? Als de boeren ijs schijten achter de kachel, dán is het koud. Bij Hart van Nederland zag ik dat op sommge plekken de boeren dat al doen. Naspoelen met Berenburger. Het kwik daalt, er valt wat sneeuw en het hele land staat op zijn kop. Tot in het absurde, alsof gewoon op zijn kop al niet gek genoeg is. Voorbeeldje. Je weet (of niet) dat ik nauwelijks Waus & Pitteman kijk. Een amusementsprogramma op de late avond dat pretendeert een actualiteitenrubriek te zijn is niet mijn pakkie-an. Verloren tijd. Men neme een paardrijdster, een arts zonder grenzen, een parlementslid en een voetbaltrainer, men smede het tot één geheel. Een klus de onmogelijk te klaren is, ook niet door het Gouden Duo. Edoch. Vrijdagmiddag heb ik naar de herhaling gekeken: ik had wat beters te doen, maar ik wilde even onderuit hangen.
Vraag me niet wie de gasten in die uitzending waren, want ze gingen oog en oor in en uit. Misschien iets met Willem Holleeder of met de Elfstedentocht, dieper zal het niet zijn gegaan. Plots verscheen er een bericht onder in beeld: om 16.29 een extra journaal. Mijn eerste gedachte: Beatrix gaat de scepter doorgeven, de tv zal de komende dagen oranje kleuren. Over twee weken zit ze als pensionada in Buitenhof. Maar nee. Om 16.29 meldde ons het pratende hoofd van dienst dat het sneeuwde en dat er files stonden. Problemen op het spoor. Heftig. Met een laatste krachtsinspanning heb ik de tv uitgezet. De rest van de avond heb ik zitten nahijgen.
Zo is het ze weer gelukt, de gedeugstooncoalitie. Want dat Rutte cs achter deze weersomstandigheden zitten snappen zelfs Henk, Ingrid en Alexander. Ze laten de oren weer hangen naar de gedoogpartner. Die heeft gezegd: zorg voor sneeuw en ijs en zeer lage temperaturen, dan weten die niet-westerse potverteerders niet hoe snel ze thuis moeten komen. Dat is deels gelukt, maar niet met de groep die Gekke Geert in gedachten had. Wie zijn vertrokken, zijn de Friezen. In het dagelijks leven struikel je over de Friezen, hier in de stad der steden. Er is zelfs sinds jaar en dag een vereniging Friezen in De Haag. Dat staat een behoorlijke integratie in de weg. De godganse dag usmemmen ze met elkaar en moeten in winkels aanwijzen wat ze willen hebben. Criminaliteitscijfers naar provincie van herkomst zijn nergens te vinden.
Van de Haagse Friese gemeenschap zijn de meesten teruggekeerd naar het heitenlân om koek & zopie en de bloemetjes buiten te zetten. Als het gaat dooien, komen ze terug, wordt gevreesd.
Dan ben ik bijna zestig, nog luttele maanden en het is zo ver, en dan mag ik wel traag van begrip zijn, maar ik heb een hoop geleerd in die tijd. Dus als je me vraagt: heb je nog een goede raad voor de jeugd van nu, zeg ik volmondig: ja.
|
|
|
|
|
| 05-02-2012 |
| Het spook van de beurs |
Na een aantal jaren achter de geraniums te hebben gesleten (lees: lidcactus en clivia), voel ik de laatste tijd de onbedwingbare behoefte iets te gaan doen. Vreemd: de uren achter de planten, op de bank met een kat en een boek op schoot, zijn mij altijd zeer welbesteed overgekomen. En dan zou ik nu iets gaan doen? Direct gevaar is er niet, ik heb altijd heel goed de neiging tot enige activiteit weten te onderdrukken. Maar, zanikt een stemmetje als bagger in mijn achterhoofd, als je nou met weinig inspanning binnen afzienbare tijd een aardig kapitaaltje bijeen weet te graaien? Daar heb ik wel oren naar, zolang ik maar geen kennis hoef te maken met de ruggen waarover ik dit doe. Niet dat ik zonodig voor mezelf een kapitaaltje wil vergaren. Nee, dat geld ga ik uitdelen, opdat mensen me aardig vinden.
Tijdens het ontbijt, Krant op schoot, werd mij een suggestie in dezelfde schoot geworpen: laat ik me eens voor een tijdje als financieel specialist aan een woningbouwcorporatie verhuren. Een tonnetje of vijf per jaar ex bonus moet er makkelijk uit te slepen zijn. Mijn plusser-dan-pluspunt? Ik heb de ballen verstand van de financiële wereld. Weliswaar heb ik in 1968 met schitterende cijfers mijn middenstandsdiploma gehaald, maar dat kun je me nu niet meer aanrekenen. Het is verjaard, de kennis is down the drain. Iedere gladde bankjongen kan mij enthousiast de poeplap laten trekken, dat wil zeggen die van de corporatie, om te investeren in om het even welke constructie. Ik heb het toch niet in de gaten. Kom maar op met je rommelhypotheken.
Om aan te geven dat ik echt geen verstand van de financiële wereld heb, het volgende. Ik las zojuist, een paar dagen terug wanneer houdt zojuist op en begint ooit - dat Facebook in 2011 een omzet had van 3,7 miljard dollar, met een winst 1 miljard. De specialisten, zij die na hun middenstandsdiploma wel zijn doorgegaan, schatten de waarde van Facebook bij een beursgang op 100 miljard! Dus bij gelijkblijvende winst heb je in honderd jaar je geld eruit. Wauw. Mijn nuchtere verstand zegt: zie hier de volgende zeepbel. Maar als financieel specialist van een woningbouwcorporatie, een pensioenfonds kan ook, zou ik zeggen: kopen die aandelen, laat de vrachtwagens voorrijden.
Nee, ik heb geen profiel op Facebook, ik heb van mezelf al een profiel. Het aanzien waard: vooral en face maar dan een kwartslag gedraaid.
|
|
|
|
|
| 04-02-2012 |
| Heb je daar een kat of ben je blij me te zien? |
Zojuist mijn dagelijkse rondje Google gemaakt, een rondje van 5.31! De hamvraag was dit maal: waar komt de uitdrukking een kat in de zak kopen vandaan. Het intrigeert mij, omdat het voor iets negatiefs staat. Als je een kat in de zak koopt, ben je belazerd. Kom nou. Ik zou me als koper juist zeer verguld voelen. Maar wat is nou de herkomst van deze onzalige uitdrukking. Je raadt het al: ik kwam uit bij de wisseldaalder (Vlaams: heksenpenning, Duits: Blutpfennig, Engels: hatchpenny).
Een wisseldaalder is een muntstuk dat na iedere transactie weer terugkeert in de portemonnee van de oorspronkelijke eigenaar. Dat zou tof zijn bij het boodschappen doen, maar maak er dan wel een wissel-vijftig-euri-biljet van. Google vertelt, via via: 'Het probleem was, hoe aan zo'n geldstuk te komen. Vele sagen beschrijven een manier om een wisseldaalder te bemachtigen. Dat dit vaak niet met rechte dingen toeging (sic) blijkt uit het feit dat in de meeste van deze verhalen de duivel een grote rol speelt. Het bekendste is wel die, waarbij men een kat in een zak moest stoppen en om middernacht op een kruispunt gaan staan. Dan kwam er een voorbijganger die vroeg wat je in de zak had. Een haas, moest je dan zeggen, waarop de vreemdeling te kennen gaf deze te willen kopen. Als betaling kreeg je de begeerde daalder. Je moest dan wel maken dat je wegkwam, want als de man (natuurlijk de duivel zelf) doorkreeg wat hij had gekocht, zou hij de verkoper zonder twijfel molesteren.'
Of het hier een levend of dood dier betreft, wordt niet vermeld. Maar indien levend: als de haas een kat blijkt te zijn, spring ik een gat in de lucht en roep: 'Wausje, Skitty, Kim, Kat, Balzac en Hanks: we hebben er weer een.' Dan komen zij kopjes geven.
Omdat ik toch zat te googlen, ben ik ook nog even achter oud-scheidsrechter Leo Horn aan gegaan; dat alles nog steeds binnen de 5.31. De ouderen ons zullen zich hem nog wel herinneren. Een eigenzinnig stuk vreten. Hij had de bijnaam 'de kattenmepper'. Hoe dat zo? Horn was jachtliefhebber, hij schoot liever dan dat hij floot. In het voorjaar van 1963 schoot hij op een door hem gehuurd jachtterrein in de Noordoostpolder een poes dood. Achteraf beweerde hij dat het een verwilderde kat was. Toen hij het dier wilde laten schrikken 'sprong deze pardoes in de baan van de kogel'. Jaja. Het was geen verwilderde kat maar het huisdier van de kinderen van een nabijgelegen boerderij. Die kinderen lopen vandaag de dag nog de deur plat bij de geestelijke gezondheidszorg. Horn is in1995 heengegaan, met in een zak van zijn houten jas de kanskaart: ' Ga direct naar de hel, ga niet langs af, u ontvangt geen cent.'
|
|
|
|
|
| 03-02-2012 |
| Broodje kat |
Ken je het verhaal van de kat die door zijn blikopeners achter werd gelaten toen zij verkasten naar een huis op zo'n driehonderd kilometer afstand van de oude stek? En dat hij zich na een maandenlange tocht weer bij hen heeft gevoegd? Ken je dat verhaal? Veelvuldig voorpaginanieuws van de verschillende Dorpsbodes en de T.? In der loop der tijd heb ik het een aantal keren gehoord, zij het dat de afstand steeds een andere was. Het record staat op vierhonderdzeventig kilometer, hemelsbreed. De recordtijd is zesenhalve week. En gij geleuft dah?
Misschien zul je verzuchten: daar heb je die fantasieloze, verzuurde skepticus weer, maar ik geloof er geen reet van. Alleen al omdat katten zich meer aan hun woonomgeving hechten dan aan degene die aait en voert. Bovendien zijn katten intelligente beesten. Dacht je nou echt dat ze achter lui aan gaan die hen in de steek hebben gelaten? Bekijk het maar, denkt een kat. Maar dan nog. Hij is niet als een duif rechtstreeks op zijn doel afgegaan, zelfs duiven kunnen de weg niet vinden naar een plaats die niet 'thuis' is.
Hoe heeft het dier de verblijfplaats van het tuig dan weten te vinden? Zou het zijn neus achterna zijn gegaan? Dan moeten zijn blikopeners wel erg hebben gestonken, want in vergelijking met een hond stelt het reukvermogen van katten niet zo veel voor. Goed, ze ruiken nog altijd vier maal beter dan de mens, maar maandenlang een geurspoor volgen is ook voor hen bovenkattelijk. Wat dan? Wat heeft het dier op hun spoor gezet? Is er een adreswijziging gekomen die duidelijk gearticuleerd aan hem is voorgelezen? Dat de kat het adres in zijn TomTom heeft ingevoerd? Of was het een echte kaartlezer, op pad met een set wandelroutes van de ANWB?
Nee. We kunnen dit verhaal met een gerust hart naar het land der fabelen verwijzen (waar ook het gedachtengoed van Geert Wilders te vinden is, maar dat is een ander verhaal.)
Of er is een god in het spel geweest. Dat kan ook natuurlijk.
Dat een kat altijd op zijn pootjes neerkomt is ook een fabel. Probeer maar.
|
|
|
|
|
| 02-02-2012 |
| Kattenmepster |
Op seksueel gebied botert het niet zo tussen Alain en Camille. Dat is voor niemand leuk, maar zij zijn net getrouwd en dan is seks nog een essentie. Bijna net zo belangrijk als de hypotheek. Alain heeft een poes, Saha, en de twee zijn dol op elkaar. Camille wordt stinkend jaloers, gaat Saha als rivale zien. Op die onzalige middag bevinden zij zich samen op een balkon, de deur naar de kamer zit dicht. De flat ligt op de negende verdieping. Heen en weer: zit Saha op de balustrade, gaat Camille op die plek leunen, zit Saha op de grond, moet het mens daar ineens staan. 'Saha vluchtte met overleg, sprong zorgvuldig, hield haar ogen op haar tegenstandster gericht en liet zich noch tot woede noch tot nederigheid verleiden. De uiterste emotie, de doodsangst, maakten de gevoelige zool van haar pootjes nat van zweet, dat een bloemetjespatroon achterliet op de cementen balkonvloer.'
Even is Camille afgeleid. Ze ziet dat de zon ondergaat, kijkt op haar horloge en denkt in de kamer geluiden te horen. 'Saha voelde de vastbeslotenheid van haar vijandin wankelen, aarzelde op de balustrade en Camille, beide armen vooruitgestoken, stootte haar in de afgrond. Ze hoorde nog het krassen van de nagels op het pleister van de muur, zag nog het blauwe lichaampje van Saha zich in S-vorm aan de lucht vastklampen met de opwaartse kracht van een forel, deed toen een stap terug en leunde tegen de muur. Ze toonde geen enkele behoefte om naar beneden te kijken in het moestuintje dat door nieuwe stenen was omheind.'
Saha heeft het gered! Ze is zes verdiepingen lager op een zonnescherm terecht gekomen en vanaf daar verder gestuiterd naar het moestuintje. Als Alain bij het flatgebouw aankomt, vindt hij het beestje. Dolgelukkig draagt hij haar het huis binnen. 'Camille, kijk toch eens.' Als Camille obligaat de poes wil aaien, begint deze te blazen en te bijten. Langzaam dringt tot Alain het besef door dat zij het dier naar beneden heeft gegooid. Wat doet de hansworst, de droplul, de zakkenwasser? Hij maakt het uit.
Ik zou haar met koffers en al van negenhoog naar beneden hebben geflikkerd. Maar goed, ik heb het verhaal niet verzonnen. Het is van Colette en het heet De Kat (La Chatte, 1933).
|
|
|
|
|
| 01-02-2012 |
| He's the Kimbo wizzard |
Ken je dat, het beeld? Een kat die wel een half uur volkomen stil ins Blaue hinein staart? Dat je het idee krijgt: die filosofeert? Met zes katten in huis maak ik het regelmatig mee. Wat nou het gekke is: ze doen het echt, katten, filosoferen. Als je me niet gelooft moet je zoeken op het net, heb ik ook gedaan. Katten denken tweemaal daags heel diep na, met uitschieters naar boven en beneden. Wat boven is en wat beneden hangt van je instelling af. Een onderzoeksteam van een Texaanse universiteit heeft jarenlang proeven gedaan met katten, waarbij de hersenen van de beestjes wekenlang klokje rond werden gescand. Ze hebben gevonden dat in de staar/denkpauzes delen van de hersenen met elkaar in verbinding staan die de rest van de dag nauwelijks een signaal uitzenden. Laat staan ontvangen. In de loop der tijd verandert het contact tussen de delen, op een manier die de geleerden niet anders kunnen uitleggen als: ze begrijpt het. Het filosofische probleem dat de kat zichzelf had voorgelegd heeft ze opgelost, ze zou het exact onder woorden kunnen brengen. Maar daar zit de crux, of ligt, of wat doen cruxen eigenlijk? Katten kunnen niet praten, zij kunnen geen woorden vormen. Als ze iets proberen te zeggen klinkt er slechts: miauw. Je aait wat, je geeft wat eten, terwijl het beestje je misschien de oplossing van de laatste stelling van Fermat vertelt, je weet wel: het is onmogelijk een macht hoger dan de tweede op te delen in twee machten met diezelfde graad. Niet wetende dat het bewijs van die stelling al een tijdje terug is gevonden, want kranten lezen kunnen katten ook niet. Sterker nog: als ik een krant voor mijn katten neerleg, gaan ze erop zitten scheiten. Dat maakt het extra bijzonder: ze lezen geen boek! Hoe ze dan tot hun wijsheid komen? Ze vangen eens wat op, ze kijken eens mee naar een serieus programma, maar de kennis gaat voornamelijk van moeder op dochter. Een kattensamenleving is een matriarchale samenleving. Nu hebben die geleerden in Texas alleen maar proeven gedaan met poezen, niet met katers. Omdat ze wisten: als er verstand in de soort zit, zit het bij de vrouwtjes. Een team in Utrecht wil ook katers onderzoeken. Gecastreerde en ongecastreerde: ze kijken meteen of er verschil tussen die twee groepen is. Om aan katers te komen hebben ze kleine advertenties geplaatst, misschien heb je er een gezien. Mijn plan is om Kim beschikbaar te stellen. Kim zal de gemiddelden naar zich toe trekken, omlaaghalen. Laat ik het zo zeggen: Kimbo heeft het warme water niet uitgevonden, je zal Kim alléén maar zien staren.
|
|
|
|
|
| 31-01-2012 |
| Er zijn wolken tussen hemel en aarde |
Vanochtend om half tien ging de telefoon. Bel mij nooit vóór elven! Dat heeft niets uit te staan met luiheid, maar met dagritme. Toevallig stapte ik net op dat moment mijn huisje binnen. Het was een vage kennis die belde. 'Zo, Bontebal, weer een paar dagen geen log. Geen zin?' 'Onder andere, maar ik ben een paar dagen weggeweest.' 'Waar ben je geweest?' 'Dat gaat je niets aan.' De waarheid is dat ik niet durf te vertellen waar ik ben geweest. Ook niet op deze blog. Laat ik er dit over zeggen. In de nacht van zaterdag op zondag ben ik weggegaan. Er gebeurde iets voor de deur, er was iets voor de deur, meer wil ik er niet over kwijt. Vanochtend om half tien ben ik dus weer, via een omweg, thuisgekomen.
Toch enige uitleg? Hier links bij mijn links staat ook een link naar Stichting Skepsis. De Stichting haalt, wel onderbouwd, alles omver wat riekt naar het bovennatuurlijke en erger. Die link staat er niet voor niets: zelf ben ik ook skepticus. Alternatieve geneeswijzen? Boel shit. Mocht het echt mogelijk zijn met naaldjes (accupunctuur) of een wiggelroede ziektes te genezen, had ieder zich respecterend ziekenhuis allang een afdeling met die methoden gehad. En ufo's? Alsjeblieft zeg. Wat niet in Matthijs Draait Door komt (de bemanning van zo'n ding) bestaat niet.
Laat ik tot slot een brief citeren die wetenschapper Dap Hartman, toch niet een van de minsten, aan ene Paul Harmans heeft gestuurd, een man die zeer geïnteresseerd is in ufo's. Hartman zet ufo's op één lijn met 'ESP (buitenzintuigelijke waarneming), astrologie, contact met overleden personen, lepels buigen, homeopathie, faith healing, prepetuum mobiles en allerhande conspiracy theories.'
Kortom, ik kan, wil en durf niet te zeggen waar ik ben geweest. Zo. En dan ga ik nu even mijn aura lezen, want daar was ik vandaag nog niet aan toe gekomen.
|
|
|
|
|
| 28-01-2012 |
| Losers en bullies |
Keith Richards schrijft in zijn autobiografie Life (2010): 'Een jaar lang, toen ik negen of tien was, werd ik bijna elke dag als ik van school naar huis liep opgewacht, in Dartford-stijl (de plaats van zijn jeugd, A.B.) Ik weet wat het is om een lafaard te zijn. Dat wil ik nóóit weer. Weglopen is weliswaar heel gemakkelijk, maar ik incasseerde de klappen. Dan zei ik tegen mijn moeder dat ik weer eens van mijn fiets was gevallen. Waarop ze zei: Blijf dan van die fiets af, jongen. Vroeg of laat krijgen we allemaal klappen; vroeg, waarschijnlijk. De ene helft bestaat uit losers, de andere helft uit bullies.'
Bij mij heeft dat opgewacht worden en klappen krijgen de hele lagere schooltijd geduurd, iedere dag, en mijn moeder was niet bijster geïnteresseerd. Richards' verdeling van de mensheid in losers en bullies is niet geheel de mijne. Goed, ik heb de klappen ontvangen, maar ik voel me geen loser. Dat zit zo: je bent pas echt een loser als je je een loser voelt. Ik dus niet. We kunnen toch stellen dat ik niet onopgemerkt voorbij ben gegaan; nog steeds niet, maar ik heb het zelf op een lager pitje gezet. Mijn bullie is later taxichauffeur geworden, o ironie, en heeft zich kapot gezopen. Wie is hier de loser?
Wat ik voelde toen ik hoorde van zijn vroegtijdige, in alcohol gedrenkte dood? Niets, helemaal niets. De man was allang uit mijn systeem verdwenen. Zo doe ik dat met mensen die voor mij het kwaad in zich dragen: ik schrijf ze bij op het lijstje van te vergeten dingen. Soms maak ik toch ruzie met een persoon die me in wezen totaal niet interesseert, waaraan ik geen energie zou moeten spenderen. Niets menselijks is mij vreemd en pobody is nerfect. Maar na een uitbarsting slaat de vergetelheid onverbiddelijk toe. Hoeveel mensen ik al heb vergeten? Daar hou ik de stand niet van bij.
Tell a dream and you lose a reader. Die ken ik, maar ik hoef daar in mijn schrijven geen rekening mee te houden, ik heb niet de neiging mijn dromen te vertellen. Wat zal ik je lastigvallen met de megalomane plannen die aan de tekentafels van mijn brein worden uitgewerkt? Of wat er zich 's nachts allemaal in mijn hoofd afspeelt. I had a dream, ik ken het citaat en het was een mooie rede, maar ik heb dat niet, dat ik het aan de grote klok ga hangen waarover ik heb gedroomd. Je zou het ook niet willen weten, want ik droom nooit dromen die de wereld gaan verbeteren. Zo'n wereldvreemde dromer ben ik niet. Het geld zal blijven bestaan en het geld verdienen met geld ook. Alleen dat al zorgt er voor dat er nooit ene fuck zal veranderen.
|
|
|
|
|
| 27-01-2012 |
| Een vrijdags kliekje |
Ook zoiets. Ongebreidelde seks mag niet. Dat is een doodzonde en een doodzonde is een heel erge zonde. Niet dat je een kostbaar vaasje laat vallen en mompelt: 'Wat doodzonde.' Dat is een manier van spreken. Je begaat een zonde als je iets fouts doet. Snoepjes pikken of zo, leerde ik op de katholieke lagere school. Of je moeder uitschelden, terwijl ik daar vaak alle reden toe had. Een doodzonde is veel erger, het is bijna niet voor te stellen. Dat je bijvoorbeeld iemand bij je thuis uitnodigt om je postzegelverzameling te ontsluiten en dat je diegene verkracht en doodschiet en overhoop steekt en in stukjes aan je katten voert, zonder ook maar één postzegel te hebben getoond: dat zal een doodzonde zijn. Ook binnen het huwelijk is seks om de seks niet toegestaan. Lusten zijn het werk van de duivel, leert ons de bijbel, of anders wel de uitventers daarvan. Raad eens aan wiens kant ik sta.
Laatst kreeg ik de autobiografie van Keith Richards cadeau. Wauw!, zei ik, het is altijd een van mijn favoriete muzikanten geweest. Niet dat ik hem ooit heb willen nadoen, zeker niet zijn levensstijl. Hoeveel levertransplantaties zullen er in dit boek staan? Want dat kan je regelen als je geld hebt, een nieuwe lever inbouwen, en dat heeft-ie dan ook laten doen. Om die vervolgens ook weer naar de kloten te helpen. Nee, die kant van Richards heeft me nooit getrokken.
Gisteren weer eens in Amsterdam geweest, of 020 zoals anderen zeggen. Gelukkig aan de buitenrand, met alle vluchtroutes in zicht. Zonder kleerscheuren en filemijdend ben ik weer thuis gekomen. Of ik toch iets opgelopen heb, zullen me de diverse incubatietijden leren. Hier in 070 is het momenteel rustig. Afgezien van de politiehelikopter-met-infrarood-camera die rondjes vliegt om plantages te ontdekken. Het is gelukkig nog niet zo ver dat ceremoniemeesters van vrijgezellenparties de Schilderswijk hebben ontdekt: laten we gaan leuten tussen de lower class. Ze zijn ertoe in staat, onze toekomstige captains of industry of erger. Soms zie je ze in de binnenstad. De mannetjes in een volgekotst jacquet en de vrouwtjes in, hoe zal ik dat beeldend zeggen, in een volgende of vorige editie van de Wehkampcatalogus. Dan zitten ze in de ontgroeningstijd, vertelde een kenner me. Heeft dat dan ook een paringstijd? Ja, zei hij, ja, en ga even zitten: ze planten zich voort. Misschien, zei hij, is er in de fabriek iets aan het bier toe te voegen, waardoor bij dat volk de hoogmoed wordt gedempt en het tot het gewone volk afdaalt. De genoemde kenner werkt op het lab van een pillenfabrikant. Ik heb hem bij zijn stropdas gepakt, die een paar slagen gedraaid, mijn tong uitgestoken toen die van hem naarbuiten kwam, en heb hem toegebeten: waag het niet.
|
|
|
|
|
| 26-01-2012 |
| Nationale Gedichtendag |
Mijn bijdrage aan deze dag van de poëzie is een herhaling. We weten: in de herhaling toont zich de meester. Waarom zou je geen gedichten herhalen? Bij liedjes, of Schlagers zoals anderen zeggen, groeit het succes juist in de herhaling. Niet dan? Zeg eens eerlijk: hoe vaak heb je deze week al de laatste hit Nick & Simon gehoord, hun internationale doorbraak: Volendam to major Tom? Nou dan. Hier nogmaal mijn Boksbal:
Wanneer ik buiten fiets
- ik fiets altijd buiten
ik ben klein behuisd -
en de regen me doorweekt
terwijl ruk- en valwinden
op me inbeuken
zodat ik slalom
als een beschonkene
bedenk ik
Zolang ik tegen
de elementen vecht
vecht ik niet
tegen mezelf
Het lijkt me een toepasselijk gedicht in dit momenteel warrige klimaat. Als het goed is, en waarom niet, de postbezorging is uitstekend geregeld in Nederland, valt precies vandaag een brief (snalemail) bij Talpa op de mat met een nieuw programma-idee. Van mij, jawel! Werktitel is: The verse of Holland. Dat dichters en -essen zich presenteren voor een jury bestaande uit, nou ja, ik wil er wel in gaan zitten. Het zet de poëzie in één klap op de kaart en je kan het sowieso direct aan de BBC verkopen. Het kapitaal dat ik met dit idee zal verdienen, wordt volledig aan mezelf besteed: dichters zijn introverte mensen.
|
|
|
|
|
| 24-01-2012 |
| Als de telefoon niet gaat, ben ik het |
Een tekst:
Look through your own eyes
Speak with your own tongue
Walk with your own legs
Write your own songs
Alles goed en wel, maar ik beweeg me al jaren voort op een eigen been en een exemplaar dat is gefinancierd door het ziekenfonds. Dat is te doen, maar mijn opmerking is te ver gezocht. Het is me wel duidelijk wat Melle de Boer, die schreef het, ermee boedoelt. Het is het eerste couplet van Do it yourself, van het nieuwe album Melleville van de John Dear Mowing Club, waarvan de link al sinds tijden hier links bij de links staat. Ongetwijfeld is er ergens op die blog te vinden hoe je de cd, verpakt in een prachtig boekwerkje, harde kaft, teksten en tekeningen van Melle, kunt bestellen. Als je hier klikt kun je werk van Melle/John Dear Mowing Club horen. De titel van deze log komt van dit album: If the phone doesn't ring, it's me.
Don't wait another moment
Someone is waiting for you
You may think about another world, girl
But if the phone doesn't ring, it's me
De zin is een objet trouvé, een readymade. Melle schrijft bij de tekst: 'This was recorded in the middle of the night. I first recorded it with MTfeet, my first real band but must have recorded it over 25 times since then. The song is about an invisible boy trying to reach a girl he loves. The title comes from a movie. Whilst trying to find the title of the film on the internet, I see that Jimmy Buffet wrote a song with the same title in 1985. The movie title is untraceable.'
Melleville is een album met louter juweeltjes, zoals dat heet. Alle songs zijn ergens in huiskamers opgenomen en de eindmix is voornamelijk gedaan door Henk Koorn, die je nog moet kennen van Hallo Venray.
Weer eens een ingezonden brief. Uit de Krant van vandaag. Van Wim Amerongen uit Diemen, met als kopje: Het radicale midden.
'Een oxymoron is een stijlfiguur waarbij twee woorden die elkaar in hun letterlijke betekenis tegenspreken toch worden gecombineerd tot één begrip. Voorbeelden: een exacte schatting, oudere jongere, oorverdovende stilte. Een oud-collega vond 'leuk werk' ook een oxymoron. Het CDA heeft een nieuw oxymoron bedacht: het radicale midden.'
|
|
|
|
|
| 23-01-2012 |
| De zin? De zin |
Eigenlijk, maar ja, dan spreek ik vanuit mijn eigen positie, die van Bontebal en ik, met een stuitend gebrek aan ambitie, van jongsaf aan zonder planning voor het leven, zonder de drive: dat wil ik en dat moet ik bijleren en dat moet ik uiteindelijk bereiken, welnee, zorgen dat je het naar je zin hebt moet je vandaag doen, als je het uitstelt naar morgen stel je het morgen ook weer uit naar morgen, leer mij de mens kennen, ik ben zelf een gecompliceerd exemplaar, tot in vele roots Hollander, maar niet eens blond, wel grijs, eindelijk, aan de slapen, dat heet erg sexapealend te zijn, als je jonger bent, maar als oude man, nog in het bezit van al zijn haar, word je een uitzondering en over uitzonderingen worden sketches geschreven, waar komieken dan heel rijk van worden, maar jij kan niet meer over straat, zoals het echtpaar dat in Man bijt Hond was, heel verlekkerd de verzameling Hummels toonde, dat dat het is als je zeventiger bent, je helemaal gooien in een rare verzameling, dan roep ik mezelf tot de orde, want schreef ik het zelf niet enkele regels geleden: zorgen dat je het naar je zin hebt moet je vandaag doen, dat zijn voor die lui de Hummels, ik kan niet zo geil praten over mijn boekenverzameling, want uiteindelijk gaat het erom dat je een passie hebt, dat er iets is waar je keer op keer alles ingooit, voor de één is dat iedere avond de hele avond lang RTL een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven en acht kijken, soms naar Veronica, een ander poetst zijn Hummels nog eens op, de derde aait een kat terwijl hij een bladzijde omslaat, wat je doet maakt niet uit, als je er maar in kan opgaan, want buiten valt er geen reet te beleven, wat dat betreft.
Welk seizoen is het momenteel, in hemelsnaam? Het heeft toch alsjeblieft niets met het radicale midden van het CDA te maken. Hullie afgodsbeeld, hij, de god die direct straft en dat hij het nodig vindt ons met dit kutweer op te zadelen? Wat hebben we nu weer verkeerd gedaan? Nalatigheid in de renovatie van de Afsluitdijk?
|
|
|
|
|
| 22-01-2012 |
| De Vale Ouwe |
Afgelopen vrijdag weer eens naar de Veluwe geweest, meer bepaald: Otterlo. Er was helaas geen tijd om nog even rustig door het Kröller-Müller Museum te banjeren, na het Haags Gemeentemuseum toch een van de mooiste musea van Nederland. Als je per auto van De Haag naar Otterlo en vice versa rijdt en files wilt vermijden heb je sowieso niet veel tijd.
De Veluwe, wat een pracht! Zou ik er kunnen wonen? Mijn gedachten over de ideale woonplek zijn al jaren geleden tot stilstand gekomen: ik ben een stadsmens en blijf een stadsmens. In De Haag, de stad der steden. Bovendien besloot ik in 1987, toen ik mijn huisje in het hofje kreeg: hier ga ik nooit meer weg, tenzij gestrekt. Maar ach, stadsmens? Zo vaak kom ik niet in de stad, daar waar de massa's shoppen. In de loop der jaren ben ik een kluizenaar geworden, die een kabbelend bestaan leidt tussen katten, boeken en het tuintje voor de deur. Kluizenaar op de Veluwe spreek me eigenlijk wel aan. Een kabbelend bestaan tussen katten en boeken, een tuin rond het huis en het Nationaal Park daar omheen. Toch zal het niet gebeuren; de behoudzucht en mijn aversie tegen gedoe (al die boeken verhuizen en zes katten laten wennen aan een nieuwe omgeving) houden mij tegen.
Ik heb natuurlijk veel vogels op de Veluwe gezien. Maar de meeste indruk maakte een groep van ruim honderdvijftig Gouldamadines. Van oorsprong een allochtoon, net als de Turkse tortel en de halsbandparkiet. De andere benaming is dan ook Australische prachtvink. Hier in de buurt, en misschien ook bij jou, begint de hoeveelheid halsbandparkieten erg op overlast te lijken. Hun krijsende vlucht van boom tot boom is niet bepaald een uitnodiging voor andere vogels om er eens gezellig bij te gaan zitten nee Geert, dit kun je niet vertalen naar jouw problemen met de allochtone medemens. De Australische prachtvinken zaten echter niet massaal en overheersend in een bossage. Ze zaten in de volière van mijn zwager. Zonder (verre)kijker waren ze rustig te bewonderen.
Deze ochtend was onder andere Willem Jan Otten te gast in het programma Boeken van Wim Brands. Dit naar aanleiding van zijn vorig jaar april verschenen dichtbundel Gerichte Gedichten, die is genomineerd voor de VSB-poëzie prijs, en de in december verschenen roman De Vlek. Een Vertelling. Otten heeft zich eind jaren '90 tot het katholicisme bekeerd. Daarover vroeg Wim Brands: 'Weet je nog het moment te herroepen dat je katholiek werd?' Nu wordt het spannend, dacht ik. Maar Otten begreep dat Brands de vraag verkeerd had geformuleerd. Een gemiste kans.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
