 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 28-04-2011 |
 Deze vuist op deze vuist |
Mijn stijl, of noem het instelling, is mensen in hun waarde te laten, hoe gering die waarde ook mag zijn. Een uitzondering vormen lieden die aan de weg timmeren, met name politici, zangers uit Volendam en misdaadverslaggevers. Je voelt hem al komen: er is nog een uitzondering.
Gister was ik al vroeg in het centrum. Er moest iets aangeschaft worden voor de pc, doet er niet toe wat. De winkel van mijn keuze was nog niet open. Geen probleem, dan wacht ik even. Verdoen we niet allen een hoop tijd met wachten? Sommigen gebruiken de wachttijd met balen: shit, of kak zoals anderen zeggen, wat duurt het allemaal weer lang. Zelf mijmer ik het liefst, verzin verhalen, schrijf in gedachten de log van morgen. En roken. Ik moet altijd roken; mijn queeste is een manier te vinden om onder de douche te roken.
Enfin, ik rook, ik mijmer, ik kijk naar de mooie meiden die langsfietsen. Nee, ik fluit ze niet na. Dat is niet mijn stijl, of noem het instelling, en ik kan niet fluiten met een peuk tussen mijn lippen. Wie komt er op me af? Zo'n afgekeurde agent, een vroegtijdige schoolverlater in een pseudo-politieuniform. 'Doorlope,' zegt-ie tegen me. 'Pardon?' 'Doorlope. Versta je geen Nederlands?' 'Het is mijn eerste taal.'
Misschien is mijn fout geweest dat ik geen zin had de figuur te vertellen waarom ik daar stond. Daar had hij naar mijn idee geen reet mee te maken. Dus ik negeerde hem verder, maar hij mij niet. Hij pakte me vast: 'Doorlope.' Dat moet je niet doen, aan me zitten. Nu zal ik beslist niet door de voorrondes van So you think you can kickbox komen, maar ook een vuist van mij op je neus kan lelijk aankomen. De tranen sprongen in zijn ogen. Er kwam een soortgenoot van hem bij, toen ook politie, mijn bril is kapot en ik moet later dit jaar voorkomen.
|
|
|
|
|
| 27-04-2011 |
| Brinkman & Brinkman |
Het is alweer een tijd geleden: 1985. Een onafhankelijke jury wees de P.C. Hooft-prijs dat jaar toe aan Hugo Brandt Cortius voor zijn totale essayistische oeuvre. Voorwaar een terechte keus voor deze literaire prijs. Maar namens het toenmalige kabinet Lubbers I weigerde de verantwoordelijke minister Elco Brinkman de prijs uit te reiken. Brandt Cortius zou volgens hem het kwetsen tot instrument hebben verheven. Het werd er rel en de prijs bleef twee jaar op zolder liggen. Toen werd de Staatsprijs gedegradeerd tot gewone prijs en ziet: Brandt Cortius was in 1987 de eerste die deze in ontvangst mocht nemen.
Inmiddels zijn we 24 jaar verder. Het is maar een cijfer, want de beschaving schreedt niet echt voort. Namelijk. Sinds 2004 organiseert de provincie Noord-Holland de Arondéuslezing, waarin aandacht voor maatschappelijke ontwikkelingen centraal staat. Dit ter nagedachtenis aan de homoseksuele kunstenaar en verzetsheld Willem Arondéus, die in 1943 werd geëxecuteerd omdat hij deelnam aan een bomaanslag op het Amsterdamse Bevolkingsregister. Vorig jaar werd de lezing verzorgd door schrijfster/filosofe Marjolijn Februari, dit jaar was het de beurt aan cultuurhistoricus Thomas von der Dunk. Was de bedoeling.
Een werkgroep van vijf Statenleden heeft zich tevoren over zijn tekst gebogen en kon zich er niet in vinden: coalitiegenoot PVV zou weleens voor het hoofd kunnen worden gestoten. Zo ziet Von der Dunk paralellen tussen (de opkomst van) de PVV nu en de NSB toen. Die zijn er onmiskenbaar. Toch?
De Statenleden hebben overleg gevoerd met Hero Brinkman en deze heeft het advies gegeven: afblazen die lezing. En zo geschiede. Weer een Brinkman!! En weer blijkt dat het woord Vrijheid in de naam PVV een inhoudsloze kreet is. Overigens gaat die Willem Arondéuslezing vanavond in Haarlem gewoon door. Niet in het Provinciehuis van Noord-Holland, maar in de Haarlemmerhout, pal aan de overkant.
PS Een groot verschil tussen de NSB-aanhang toen en de PVV-aanhang nu: die NSB-ers wisten nog niet tot wat voor gruwelijkheden hun gedachtengoed zou leiden.
Wijsheden. Iets heel anders. In The Grass Harp van Truman Capote spreekt de gepensioneerde rechter Cool, die tijdens het verblijf in de boomhut kortstondig het vriendje mag zijn van Collin's tante Dolly, de wijze woorden: 'How could you care about one girl? Have you ever cared about one leaf?' (Or one cat - A.B.)
|
|
|
|
|
| 26-04-2011 |
| Een vlot op een zee van bladeren |
Hier heb ik het vandaan (zie: Als een kartouw, 20 april): 'Just entering the woods there was a dubble-trunked China tree, really two trees, but their branches were so embraced that you could step from one into the other; in fact, they were bridged by a tree-house: spacious, sturdy, a model of a tree-house, it was like a raft floating in the sea of leaves. The boys who built it, provided they were still alive, must by now be very old men; certainly the tree-house was fifteen or twenty years old when Dolly first found it and that was a quarter of a century before she showed it to me. To reach it was easy as climbing stairs; there were footholds of gnarled bark and tough vines to grip; even Catherine, who was heavy around the hips and complained of rheumatism, had no trouble. But Catherine felt no love for the tree-house; she did not know, as Dolly knew and made me know, that it was a ship, that to sit up there was to sail along the cloudy coastline of every dream. Mark my word, said Catherine, them boards are too old, them nails are slippery as worms, gonna crack in two, gonna fall and bust our heads don't I know it.' Het idee om een boomhut in mijn draaiwilg te maken. Dit fragment komt uit The Grass Harp (1951, deze uitgave), een korte roman van Truman Capote. Verteller is de zestien-jarige wees Collin Fenwick. 'That is the grass harp, always telling a story it knows the stories of all the people on the hill, of all the people who ever lived, and when we are dead it will tell ours, too.' Ooit zei iemand me, dat ik een onverbeterlijke romanticus ben. Het had geen zin het te ontkennen.
Wielerhoekje. Vandaag gaat de Ronde van Romandië van start, de zesdaagse koers door het Franstalige deel van Zwitserland. Twee Nederlandse ploegen: Vancansoleil met o.a. Lieuwe Westra en Rob Ruijch en de Boerenleenbank met o.a. Rick Flens, Tom Leezer en Pieter Weening en de Spanjolen Luis Leon Sanchez en Oscar Freire. Geopend wordt met een proloog over 3,5 km in Martigny. Ik heb nog geen tv-net gevonden dat een live verslag doet.
|
|
|
|
|
| 25-04-2011 |
| Ramptoerisme |
In een middenoostelijk land worden demonstranten tegen de dictatuur bij tientallen neergemaaid. Nog verder oost smeult een kerncentrale. Enkele thuiskwekerijen worden afgevoerd naar de vuilverbranding. Op een snelweg heeft een autobus zich in een vrachtwagen boomstammen geboord. De lijndienst op Lampedusa (102-103 B7, de Grote Bos) floreert als nooit tevoren. Een opa blijkt tevens de vader van de kleine. Van het fileleed zullen we nooit meer genezen. De populariteit van Wilders blijft onveranderd groeien en Jeroen Pauw flirt met de zoveelste vrouwelijke gast.
Gaap. De verveling slaat toe, Morpheus strekt de armen naar me uit, maar de nacht is nog jong. Dus zet ik resoluut de tv uit, spring overeind en schiet mijn jas aan. De katten krijgen een aai. Even later fiets ik energiek naar de kroeg.
Twee straten verderop staat een huis in lichterlaaie, de vlammen slaan uit het dak. Er vallen schoten, maar het is onduidelijk of de kogels van buiten naar binnen of van binnen naar buiten vliegen. Van alle kanten rukken sirenes op, een rondcirkelende helikopter verblindt me met zijn licht. Uit een raam op de bovenste verdieping duikelt iemand naar beneden, een drietal fietsen dat tegen de gevel staat geparkeerd breekt zijn val. De ramptoeristen stromen toe. Piet Paulusma komt zijn weerpraatje doen en Ferry Mingelen geeft, for the time being, terug aan de studio. 'Als er nieuwe ontwikkelingen zijn meld ik me weer.'
En ik baal. Ik baal als een stier. Had ik verdomme net zo goed tv kunnen blijven kijken.
Wist je? Dat de ringen rond Saturnus een totale breedte van 100.000 kilometer hebben? En de dikte? Drie meter.
Wielerhoekje. Zelfs met zijn tweeën, in een directe strijd met Philippe Gilbert, kunnen de gebroeders Schleck de Waal niet verslaan.
|
|
|
|
|
| 24-04-2011 |
| Een ambetante kant |
Eens in de zo veel weken ben ik ambetant flamboyant, op het hysterische af. De bui voel ik niet van tevoren hangen, hij is er 's ochtends ineens. Door schade en schande wijs geworden weet ik dat ik me in deze gemoedstoestand gemakkelijk te grabbel gooi. Daarom blijf ik op zo'n dag bij voorkeur binnen. Het heeft geen zin achter de pc te gaan zitten, want wat er uit mijn vingers komt plakt niet. De katten brengen de dag liever buiten door, dat mag duidelijk zijn.
Soms ga ik toch de deur uit en reis per trein of bus naar een plaats we ze me niet kennen. Zoals gisteren, want zeg nou zelf, buurvrouw: het weer was te mooi om opgesloten te zitten. Dus heb ik mijn flamboyante zelf naar Dorestad verplaatst. Misschien heb je me gezien, ik hoop het niet. Wat zal ik ervan vertellen? Ik heb me in ieder geval liederlijk gedragen op de Grote Markt. Met Hortense, Gaby, Marie-José, Maud, Ashantia en Gerdien. In die volgorde en niet tegelijkertijd. Laat ik er niet te veel over uitweiden, het schaamrood kleurt mijn kaken. Het is wel allemaal gebeurd met instemming van de dames. Hallo zeg! Waar zie je me voor aan? Flamboyant zonder trammelant, c'est moi.
Vandaag ben ik weer een stuk rustiger, beschouwender. Gelukkig maar, want vanmiddag wordt Luik-Basternaken-Luik verreden, La Doyenne; ik kan niet geconcentreerd wielrennen kijken als er wervelwinden draaien in mijn hoofd.
Vandaag. Vieren we ook het feest van Sint Quasimodo, patroonheilige van het klokkenluidersgilde.
|
|
|
|
|
| 23-04-2011 |
| I wanna hold your claw |
Ze hoeft niet eens het koppie scheef te houden: alleen al in haar ogen drijf je weg. Dan heb ik het over Hanks, de jongste van het stel. Ze komt dan wel uit hetzelfde nest als Balzac, maar ze oogt zo petite. Vanaf het moment dat ze kon lopen en nog steeds mag ik haar niet aanraken, terwijl ik zus Balzac af en toe niet van me af kan slaan. Nu sla ik geen katten, dus je kan op je vingers natellen wat voor toestanden dat geeft. 'Nee Balzac, laat me nou even, ik zit te lezen.' Als er niet geaaid wordt krijgt het boek kopjes, tel uit je winst.
Ze wil wel. Ze weet misschien niet wat ze wil, maar ze wil het wel. Als ik lees of tv kijk zit ze aan mijn voeten. Dan kijkt ze naar me op, met die ogen. Aaivragende ogen. Steek ik een hand uit, duikt ze weg. Leg ik mijn hand weer in de schoot komt ze terug en kijkt weer. Om de band te bestendigen klets ik dan tegen haar. Hele verhalen hang ik op: alle logs die ik schrijf zijn tevoren met Hanks doorgesproken. Nou ja, doorgesproken? Enig inhoudelijk commentaar geeft ze niet. Zo lang ik praat is het goed.
Maar er is hoop. Er is een nieuw programma op een der commerciëlen - ik weet niet zo gauw op welk net, je moet zelf maar even in de gids kijken dat De Kattenfluisteraar heet. Iets paranormaals, daar ben ik gevoelig voor. Het is een vrouw die kan zien wat een kat denkt. Misschien was ik mijn handen met een voor Hanks onwelriekende zeep. Misschien moet ik mijn handen helemaal niet wassen. Binnenkort geeft ze readings, Virginie van Kempen, in een buurtcentrum in de wijk. Gewapend met een foto van Hanks zal ik er heen gaan.
Dan zal ik meteen vragen of Kim nu gelukkig is. Of Sophie ooit de weg naar huis terug zal vinden.
|
|
|
|
|
| 22-04-2011 |
| Tien over rood |
Mijn goede vader placht te zeggen: rooien en valen zijn donderstralen. Wellicht dat daar mijn fascinatie voor roodharige vrouwen zijn oorsprong vindt. Want zoeken wij allen niet dat in de vrouw: de donderstraal? Ik sta daar in elk geval niet alleen in. Vandaag is Midas Dekkers jarig, hij is 65 geworden, en ter gelegenheid daarvan verschijnt er een boek van zijn hand: Rood. Een bekoring. Want hij heeft het ook, die fascinatie.
Ongetwijfeld mag Dekkers vanavond over zijn boek komen praten in DWDD of Waus en Pitteman: in hun onderwerpkeus zijn ze vaak nog minder origineel dan ik. Daarom zie ik die programma's nauwelijks. Afgelopen dinsdag stond er een interview met de sympathieke schrijver in de Krant. Daarin sprak hij over de vooroordelen die over vrouwelijke roodharigen bestaan. Ze zijn hartstochtelijk, wulps en seksueel dominant. 'Als je nu dom bent, roei je tegen de stroom in, maar domme vrouwen zijn blond, dat is algemeen bekend, die zijn niet rood, niemand heeft het ooit over een dom roodje. Dus wat doen verstandige, roodharige vrouwen: die beginnen zich een beetje te gedragen volgens de vooroordelen die iedereen in de omgeving heeft.' Zoals ik graag uitdraag dat een lichamelijk gehandicapte ook niet goed bij zijn hoofd is. Het geeft mensen een kick in hun vooroordeel bevestigd te worden: zie je wel, ik zei het toch.
De rooie die momenteel op slapeloze momenten in bed de revue passeert, in mijn revue meespeelt, is Kelly Reilly, die de laatste tijd iedere zaterdagavond op d'n Bels schittert als DC Anna Travis in de politieserie Above Suspicion. Morgenavond dus weer. In de serie vallen de mannen bij bosjes voor Anna Travis, daar zorgt zij wel voor, hier thuis vallen wij (ik) op Kelly zelf.
Tuinhoekje. Het gaat waanzinnig hard in mijn tuin. Voorbeeld. De wisteria heb ik tot op het hout teruggesnoeid. De nieuwe loten groeien deze dagen zeker vijf centimeter per dag! De acanthus, die door de winter bovengronds was verdwenen, groeit misschien nog wel meer. Momenteel geef ik per dag minstens vijftig liter water. Nu heb ik het wel steeds over mijn tuin, gecreëerd door tegels te lichten, maar de oppervlakte is al met al slechts zo'n twintig vierkante meter. Met een grote soortenrijkdom, dat wel. Ik verlies me regelmatig in die tuin. Dat ik bij de klimhortensia sta en denk: wat ligt daar nou? En dat ik het zelf blijk te zijn Wausje, ga eens kijken of ik onder de hortensia lig.
Strijkstok. Grote bezuinigingen op het leger en dan steekt Hillen toch geld in een tweede JSF. Dit stinkt naar smeergeld. En dan de überanimalcop Dion Graus, hoe hij namens zijn partij de uitbreiding van het aantal koopzondagen tegenhoudt. Desgevraagd houdt hij vol: ik ga het niet uitleggen. Hoe is dat dan elders in het land, bij jullie? Hier, bij mij in de Schilderswijk, zijn de winkels zeven dagen per week open. De buurtsuper? Zes dagen per week van acht uur 's ochtends tot acht uur 's avonds, op zondag van twaalf tot zes.
|
|
|
|
|
| 21-04-2011 |
| Bouillon de pigeon à la moi |
Dat het brein van katten tienduizenden jaren achterloopt waar het de evolutie betreft, is me gistermorgen nogmaals pijnlijk duidelijk geworden: Skitty heeft weer een duif gevangen. Vanaf het moment dat zij van moeder Wausjes tiet ging heb ik bakjes voer voor haar neergezet, maar desondanks volgt zij trouw haar primitieve instinct. Hardleers is zij ook. Ze weet dat ik me bij haar prehistorische gewoontes heb neergelegd, maar je brengt de buit niet binnen! Een van haar voorgangsters bracht nog weleens een muis mee en daarmee was goed te leven. Steeds prees ik het beestje dat moet een heftige strijd zijn geweest, meid om vervolgens de muis bij de staart te pakken en in de kliko te gooien. Of het groene archief zoals anderen zeggen.
Een duif is een ander paar mouwen. Het is regelmatig voorgekomen dat ik 's morgens een door veren overspoelde keuken binnenkwam. Maar nu sleepte ze overdag het beest ons hol in, terwijl ik koffie aan het zetten was en, o ironie, de bakjes van de beesten volschepte. Nog vóór de vogel één veer had gelaten trok ik hem uit Skitty's bek. Het deksel van het groene archief was al open toen ik me bedacht. Boven de bak heb ik de duif onthoofd en daarna minutieus geplukt. Met een scherp mesje heb ik van strot tot kont de buik opengesneden en alle ingewanden verwijderd. De duif heeft afgelopen nacht in de koelkast liggen besterven.
Momenteel staat hij op het fornuis te pruttelen: ik maak een pan soep. Nu heb ik nooit duivensoep gemaakt, maar het lijkt me voor de hand liggen de receptuur van kippensoep te volgen. Later op de dag zal ik weten of het is gelukt, of je van een stadsduif, een vliegende rat, een smakelijke soep kunt maken. Zo ja, dan zal het mijn verhouding met Skitty drastisch veranderen.
Wielerhoekje. De Waal heeft het hem weer geflikt: na de Brabantse Pijl, de Amstel Gold Race won Philippe Gilbert gisteren met overmacht de Waalse Pijl. In één week tijd! Is dat niet saai, zul je me vragen, steeds dezelfde winnaar. Welnee joh. Het is een genot de man aan het werk te zien. Er waren slechts twee koplopers toen de laatste kilometer in ging: Cédric Pineau (of was het Jérome?) en Marco Marcato. Met een kleine tien seconden voorsprong. Dan ter illustratie hoe er is geknald op de Muur: Pineau heeft in die laatste kilometer 52 seconden verloren, Marcato zelfs 1:24! Het belooft zondag een mooie Luik-Basternaken-Luik te worden. De broertjes Schleck menen dan Gilbert wel te kunnen verslaan. Ik moet het nog zien.
Ook de vrouwen hebben de Waalse Pijl gereden. Daarbij is ons aller Marijn de Vries (hier links bij de links) in de laatste tien kilometer lelijk ten val gekomen. 'Pols gebroken, zes hechtingen in mijn elleboog en vijf hechtingen in mijn kuit. Ik zat nog wel in de kopgroep. Kak.'
|
|
|
|
|
| 20-04-2011 |
| Als een kartouw, ofwel: roze olifantjes |
Met het schitterende weer van de afgelopen dagen begint het te kriebelen. Nog even geduld, nog enkele maandjes slapen en dan zijn ze er weer, de zoele zomeravonden. Avonden waarop ik de tuinstoel uitklap en onder de draaiwilg ga zitten lezen. Romantische lectuur, wat dacht je dan. Soms maak ik eerst een fietstocht door bos en duin en haal op de terugweg een ijsje bij Florentia, dè ijssalon hier in de stad der steden. Later, in de zoele zomernacht, klim ik in de boom.
Als de duisternis valt begint het wachten. De lichten in de omringende huis- en slaapkamers doven een voor een. De laatste hofbewoners komen al dan niet lallend terug uit de stad. De buurtwacht doet zijn ronde; ik groet en gebaar 'alles oké'. Vaak blijven in één huisje de lichten branden. Dat is bij buurman M. Geen probleem, want ik weet: het bier staat hem weer tot de lippen, hij beleeft boe noch bah.
De rust is neergedaald en ik verdwijn voor een moment in mijn huisje. Broek, schoenen en sokken en beenprothese uit, en aan: andere broek met een broekspijp opgerold. Een trui, ook zoele nachten kunnen fris zijn. Shag en aansteker in een kontzak. Met een hink-stap-sprong zonder stap of sprong hup ik naar de stam. Ik sla mijn armen er omheen en als een inboorling in een kokospalm wandel ik naar boven. Mankend, dat wel. Daar, hoog in de kruin, overweeg ik iedere keer weer een boomhut te maken, hèt gat in mijn jeugd.
Eenmaal, slechts één maal, dreigde het mis te gaan, dreigden mijn nachtelijke escapades onthuld te worden. Terwijl ik samen met mijn kat die Kat heet zat te mijmeren in een vork klonk er een schrille stem beneden ons: M.! Ik heb hem alleen maar dreigend aangekeken, onthutst waggelde hij door. De volgende dag heeft hij zich in een ontwenningsklinkiek gemeld.
Wielerhoekje. Vandaag wordt de Waalse Pijl, La Flèche Walonne, verreden. Door de Ardennen, van Charleroi naar Huy, over 201 km. Met een altijd weer spetterende finale op de Muur van Hoei, le Mur de Huy, die als maximaal stijgingspercentage 19% heeft. Dat redt je niet op je gewone fiets, buurvrouw. En ik al helemaal niet. Weet je nog, vorig jaar? Het eindschot van Cadel Evans? In de regenboogtrui won hij nipt voor Igor Anton en Alberto Contador. Ook Gesink zat bij de laatst overgeblevenen: hij werd uiteindelijk 15de op 11 sec van Evans. Misschien wint Philippe Gilbert gewoon weer vandaag. Het is hem gegund. Nog 73 dagen te gaan tot de Tour de France.
|
|
|
|
|
| 19-04-2011 |
| Van oude mensen en de dingen die zich voortslepen |
Volgend jaar maandag word ik 60. Op de tweede pinksterdag, maar dat zal weinigen nog iets zeggen. Op mijn vorige hoogtijdag, mijn vijftigste verjaardag, liep ik met een blauw oog. 'Keukenkastje,' verklaarde ik desgevraagd. 'Chuchichäschtli,' toen een Zwitser het vroeg. De waarheid omtrent mijn blauwe oog was in werkelijkheid nog prozaïscher, ik zal het je besparen.
Maar to the point: dan ben ik nu dus achter in de 58. Een man van middelbare leeftijd. Op welke leeftijd de middelbare leeftijd begint, weet ik niet, maar wel dat ik er middenin zit. Who the fuck is 58?!? Dat getal voel ik me in elk geval niet. Lichamelijk wel, maar geestelijk niet. Vergis je niet: het is niet zo dat ik me nog jong van hart voel, even hups en flups als het onvolwassen gespuis. Alsjeblieft zeg. De jeugd is meer iets voor de jeugd en laten we dat zo houden.
Punt is dat ik het gevoel heb, de zekerheid heb, dat ik nooit geestelijk volwassen ben geworden. Volwassen wordt een man in verantwoordelijkheid: een vrouw, kinderen, een vaste baan, een hypotheek. Niets van dit alles heb ik me ooit laten welgevallen. Hooguit zo nu en dan een vriendin, maar ik zou je de reden van dat blauwe oog op mijn vijftigste verjaardag besparen.
Stel je voor dat ik, ouwe gek, een mooie meid van pak 'm beet, pak d'r beet, tussen de twintig en dertig aan de haak zou willen slaan. Dat ik de buit mee naar huis neem. Wil je iets drinken? Zal ik een muziekje opzetten? Wat je nu hoort? John Coltrane. Zegt je niks? Zal ik dan Miles Davis opzetten? Ascenseur pour l'échafaud? Wat? Nee, hij zingt geen Frans op deze cd.
Als het uiteindelijk tot de daad moet komen, ben ik al veel te moe. Jong of oud, het beste is je diervriendelijk op te stellen en niet te vissen, niets aan de haak te slaan. Als het echt een noodzaak zou hebben, zouden we, al evoluerend in de tijd, als aan elkaar vergroeide stelletjes geboren worden. Dat je dat zinloze zoeken niet hoeft te doen, iets waaraan velen een heel leven verknoeien.
Terzijde. 'Naast beresterk, bloedmooi en ongelooflijk aardig ben ik ook nog eens extreem intelligent. Welbeschouwd heb ik eigenlijk maar één kleine tekortkoming: ik weet het verschil tussen links en rechts niet. No shit. Als iemand mij vraagt mijn rechterarm uit te steken, moet ik daar altijd over nadenken. Moet ik mijn linkerknie buigen: zelfde verhaal.' Dit is geen tekst van mij: ik heb geen moeite met links en rechts, maar van wielrenster Marijn de Vries. Kortom: vergeet niet zo nu en dan hier links op de links te klikken.
|
|
|
|
|
| 18-04-2011 |
| Primitivo's |
Volgens de psychiater René Kahn loopt ons brein tienduizenden jaren achter waar het de evolutie betreft. Met name bij vrouwen is dat het geval. 'Vrouwen zijn gevoeliger voor invloeden uit de omgeving. Een vrouw moet een ander goed kunnen inschatten. Zoals in het dierenrijk: betekent dit mannetje gevaar? Eet hij mijn kinderen op?' Een betere vraag zou zijn: zal hij zijn lusten op mijn kinderen botvieren? Maar dat was iets waarmee vrouwen zich tienduizenden jaren geleden niet bezighielden: het hoorde erbij. Daarom heeft de mensheid zo lange tijd met lage voorhoofden rondgelopen.
Beschaving is het al dan niet bewust overstijgen van het primitieve in jezelf. Daarin ben ik op bepaalde punten nogal goed, mag ik in alle bescheidenheid wel zeggen. Het primitieve brein is erop gefixeerd zichzelf voort te planten, maar ik had al jong in de gaten dat ik dat beter niet kon doen. Het voert te ver alle overwegingen hier aan je voor te leggen, maar geloof me als ik zeg dat het een prima beslissing is geweest me reeds vroeg te laten sterilliseren.
Wetenschappelijk onderzoek aan de universiteit West Bromwich Albion heeft aangetoond dat hoe lager het IQ, hoe primitiever in daden het brein. Het is wekelijks op tv te zien in het programma Oh Oh Cherzo. De neanderthalers in de hoofdrol schijnen tegenwoordig in Tirol huis te houden. Ik heb enkele fragmenten gezien, niet een hele aflevering, maar dat was voldoende om te weten: dit zijn prototypes. Jongens èn meisjes die slechts bezig zijn met de directe genotsbevrediging (zuipen!) en de voorplanting (neuken!) Daarbij slaken zij louter oerkreten.
René Kahn is wetenschapper, heeft diverse grondige studies verricht. Maar ook wij die niet hebben gestudeerd kunnen veel ontdekken over het menselijk brein: door alleen maar ogen en oren open te houden.
|
|
|
|
|
| 17-04-2011 |
| Hoog bezoek |
Beatrix, de nationale voorleesmoeder van de derde dinsdag in september, is werkbezoek geweest in mijn deel van de Schilderswijk. Dat heeft tevoren heel wat bezems en poetsdoeken in de aarde gehad: zij ziet de dingen nooit zoals ze werkelijk zijn. Tot mijn verrassing, of zal ik zeggen verbijstering, liep zij aan het begin van de middag met haar gezelschap door het hofje. Op de daken rondom lagen scherpschutters. Hare kwam met gevolg langs mijn huisje en zij zag mij staan: met de armen over elkaar voor het huiskamerraam, de katten waren naar de slaapkamer gevlucht. Ze knikte, ik knikte terug. Na enkele woorden met een handlanger kwam ze naar mijn voordeur. Ik bleef staan waar ik stond. In verwarring liep zij door.
Onbeleefd? Natuurlijk. Maar je bent republikein of je bent het niet. Als je meteen al bij de eerste de beste vorstin door de knieën gaat ben je een republikein van likmevesje. Daarmee komt de republiek geen stapje dichterbij. Want die republiek zal er komen, goedschiks dan wel kwaadschiks.
Hoe gaan we dat doen, straks, na de revolutie die alles beter maakt? Zo'n president (m/v) zal door het volk worden gekozen. Dat kan anno 20-nu een stuk flitsender dan via zo'n duffe stembus in school of bejaardencentrum. Laten we iets doen op een van de commerciëlen met Linda de Mol en Henk Jan Smit en sms-en. Het heeft bovendien een extra voordeel. We weten allemaal: van de winnaar (m/v) van een tv-talentenjacht hoor je een jaar later niets meer. Ben Saunders? Wie was dat ook alweer? Een zoon van Jennifer? Zo'n president (m/v) zal ook snel weer in de vergetelheid raken, dus herhalen we het feest. Voor de afwisseling met Kabaal van Kasbergen en Bassie. Heb je ook geen gedoe met ambtstermijnen.
|
|
|
|
|
| 16-04-2011 |
| Van Wausje en het ochtendhumeur |
Bij het ontwaken ligt Wausje naast mijn hoofdkussen. 'Dag lieve schat.' Even kroel ik haar kopje en haar buikje en ik vraag: 'Wil je iets voor me doen, weergeloze Waus? Ga naar de keuken en kijk of ik er ben.' Na enig aandringen, een vriendelijke por, gaat ze richting trap. Ik glimlach breed. Een lolletje, nog vóór ik ben opgestaan, brengt me in een goede bui; ik probeer het te beperken.
Na het douchen, tijdens het borstelen van mijn haar, zing ik uit volle borst in de spiegel: 'Look at me I'm wonderful, shooby-dooby-wah. I'm not a bit like you and you. I'm a super showbiz star.'
Dit is niet voor de poes. Vogeltjes die vroeg zingen zijn voor de poes. Dit kàn niet goed gaan, dit loopt uit op tranen of ruzie. Toch kan ik me even later bij de bakker niet inhouden. Met een onschuldige gezicht vraag ik het bakkersmeisje: 'Heb je bokkepootjes?' Die heeft ze, en borsten, maar het wantrouwen is groot.
Katten voederen, koffie zetten, boterhammen klaarmaken. In de krant, op schoot, laat ik het leed links liggen. Wat maar een zweem van treurnis heeft, alles dat mij dreigt te confronteren met de harde kanten van het leven, met het leven zelf, blijft ongelezen. De tv-recensie, het showbiz nieuws, de dagelijkse column van een mevrouw die heel erg twee kleine kinderen heeft, alle flauwekul laat ik me welgevallen. Na de strip kan ik mijn lol niet meer op. Kan ik mijn lol niet meer op. Hallo! Ik kan mijn lol niet meer op! Tien minuten later word ik in een stuip afgevoerd. Geen traumahelikopter, daarvoor is hier geen plaats, men heeft een wagen langsgestuurd. De witte jassen zullen mij straks pillen geven, misschien een spuit. Morgen weer een log.
|
|
|
|
|
| 15-04-2011 |
| Op een roze wolk |
In de bak aan de gevel onder het keukenraam staan weer verse pelargoniums, zoals wij tuiniers, tuinarbeiders zo je wilt, ze noemen. De leek zegt geranium, edoch, een pelargonium is een geranium maar een geranium is geen pelargonium; wij tuinkabouters zijn mierenneukers, we zijn ervoor geschapen. Dit jaar heb ik voor roze bloemen gekozen, even roze als de lidcactus die momenteel in de vensterbank bloeit, met wel drie(!) bloemen. De keuze voor die kleur is ingegeven door mijn fascinatie voor Pink, de Gay Pride en de roemruchte Roze Balletten die ik ooit nog eens hier van de grond wil krijgen, in de stad der steden waar anders.
Ieder jaar zeg ik het: ik hang geraniums aan mijn gevel (tegenover leken rep ik ook van geraniums, om verstaanbaar te blijven) om de draak te steken met de burgerlijkheid. Zijn bloembakken immers niet de kneuterigheid ten top? De waarheid is dat ik het een mooi gezicht vind, als ik naar buiten kijk of als ik aan kom fietsen. Maar dit tussen ons.
Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen (het is slechts een uitdrukking) dat ik zelf eigenlijk heel burgerlijk ben. Je weet, ik heb wat roots in de kraakbeweging liggen. Dat was bij uitstek een burgerlijke beweging. Het streven was immers een huis, nee, meer dan dat: huisje, boompje, beestje. Wat dat betreft ben ik geslaagd in het leven. Maar als je een beetje guts hebt leef je op straat. En de katten dan, zul je me afvragen. In Barcelona heb ik regelmatig op de Plaza de Cataluñya een bedelaar zien zitten met zijn katten rondom hem. Ze liepen los, ondanks de drukte, maar bleven in de buurt. Hij zal goed voor zijn beesten zijn geweest. Ik doe mijn best.
|
|
|
|
|
| 14-04-2011 |
| Gij zult en gij zult niet |
Religies onderscheiden zich niet alleen op metafysisch vlak, maar ook in de regeltjes. Regeltjes die voor buitenstaanders vaak onbegrijpelijk en zinloos zijn, maar die voor de leden het wij-gevoel versterken: doordat je eraan houdt, hoor je erbij. Zelf ben ik redelijk op de hoogte van de regels binnen het rooms-katholicisme, aangezien ik een aantal jaren lid ben geweest van die club. Niet vrijwillig, ik ben op zeer jonge leeftijd lid gemaakt - ik was nog geen dag oud! Er zijn verschillende beslissingen waarvoor een mens onder een bepaalde leeftijd onbekwaam wordt geacht, maar lid worden van een kerk mag in onmondigheid.
Eén van de regels waaraan je je als katholiek dient te houden is: geen vlees eten op vrijdag. Nu is het om tal van redenen heel goed om minimaal één dag in de week geen vlees te eten, om daar echter speciaal de vrijdag voor te reserveren is volkomen uit de lucht gegrepen. Beter gezegd: dat dient alleen ter versterking van het clubgevoel.
Er is niets mis met 'de geheime handdruk' of andere gebruiken, zo lang die maar niet worden opgelegd aan mensen buiten de club. Maar ook andersom. Wetgeving die voor ons allen geldt, geldt voor ons allen, niemand uitgezonderd. Zo bestaat er regelgeving rond het slachten van dieren. Die is ingegeven uit compassie voor het dier, om het heel bevlogen te zeggen. Dieren dienen verdoofd te worden voordat zij worden geslacht om het lijden te beperken. Een dier dat onverdoofd de strot wordt doorgesneden ondergaat een marteling aangezien het enkele minuten kan duren eer het eindelijk de geest geeft. Daarom is het goed dat er wettelijke voorschriften bestaan rond de slacht. Het is belachelijk dat voor sommige slagers uit religieus oogpunt een uitzondering wordt gemaakt. Vrijheid van godsdienst? Wat je wilt. Maar wel: vrijheid in gebondenheid.
|
|
|
|
|
| 13-04-2011 |
| Henriëtte de Balzac y Bourbon Parma zum Hohenzollern und Lippe Biesterfeld |
Dan
streel ik haar
aai ik haar
krab ik haar
en zeg
je moet wel heel oud worden, hoor
(ze is bijna twee)
|
|
|
|
|
| 12-04-2011 |
| Il quattro stagioni |
In de herfst
dat schitterende sterven
In de winter
die diepe rust
In de lente
dat onstuimige ontwaken
In de zomer
verlang ik naar de herfst
|
|
|
|
|
| 11-04-2011 |
| Ik hou van knutselen, prutsen |
Bij het ordenen van mijn Nederlandse boeken kwam ik een dichtbundel van Karel Soudijn tegen: Dreunende Kabouters (1967). Het titelgedicht staat niet ín de bundel, maar op de voorkant:
radio veronica
helaas stampen dreunende kabouters het bos plat
ze zingen
Van hem ken ik een gedicht uit mijn hoofd, bedacht ik me. Daar ben ik niet zo goed in, gedichten letterlijk onthouden, maar het is beklijfd omdat Herman van Veen het ooit in een van zijn programma's heeft gebruikt. Zachtjes zei ik het voor mezelf op en bladerde daarna door de bundel om te zien of ik het goed had. Het bleek er niet in te staan, terwijl ik zeker wist dat ik het in huis heb. Ik vond het in de eerste druk van Komrij's De Nederlandse Poëzie van de 19de en 20ste eeuw in 1000 en enige gedichten (1979): Schoonmaak uit Het Kruidenboek (1970)
heel voorzichtig
met haar ragebol
veegt de huisvrouw
in de oksel van het plafond
giechelend
lacht het gebouw zich in puin
Jawel, ik had het nog correct in mijn hoofd zitten. Meteen schoten me twee andere gedichten te binnen, die voor mij in hetzelfde genre vallen. En ze staan beiden ook in die Komrij bundel. Zoals een titelloos gedicht van Henk Spaan, uit 'n Lach en 'n Traan (1973)
De dichter dicht niet
maar opent verre verschieten
b.v. van tientallen vrouwen
met prachtige tieten
En Rikus Waskowsky, Aars Poetica uit Wie het eerste z'n stenen kwijt is... (1970)
(She's got ev'rything she needs
she's an artist, she don't look back)
Dichten is net als koken:
je pleurt maar wat in de pan
als je koken kan.
Een gedicht van mijn hand is in de laatste editie van de Dikke Komrij verschenen. Maar ik wil in dit rijtje een ander vers citeren: Savoir Vivre uit Een Goot met Uitzicht (1987):
Je hele leven
pitten
Stilzwijgend
sterven
En dan toch
een leuke
advertentie
in de krant
De komende dagen ga ik mijn Engelse bibliotheek op orde brengen. Maar eerst ga ik vanmiddag, in het zonnetje voor de deur, een voetenbankje, of hoe noem je zo'n ding, in elkaar zetten. Ondanks mijn lengte kom ik moeilijk bij de bovenste plank en met mijn versleten knie is het schier onmogelijk op een stoel te klimmen. Een opstapje dus, van 25 à 30 centimeter hoogte. Ik hou van knutselen, prutsen; zo zie ik mijn schrijven ook.
Wielerhoekje. Gisteren bleek het weer: Parijs-Roubaix is een Vlaamse (Belgische) koers. Met de overwinning van Johan Vansummeren is het aantal Belgische winnaars van de koers op 53 gekomen, van de 109. Sommigen zeggen 54, maar die rekenen dan de overwinning van Andre Tchmil in 1994 mee. Maar Tchmil werd pas in 1998 Belg.
Het was een mooie aflevering van Parijs-Roubaix, maar wat werd er afschuwelijk vaak gevallen. Voor Tom Boonen had dat tot gevolg dat hij uit de koers stapte. Sylvain Chavanel, Bjørn Leukemans en vele andeen vielen meerdere keren. Van de taktiek van de ploeg van wereldkampioen Thor Hushovd, Garmin-Cervélo, snapte ik niet veel. Maar de winnaar heeft gelijk: met Vansummeren stak de ploeg wel de eindzege in de zak. En Fabian Cancellara werd door dat vreemde rijden afgehouden van winst.
Alle lof naar de Boerenleenbankploeg. Maarten Tjallingii zat al vroeg in een ontsnapping en is weg weten te blijven. Wat reed die jongen goed. Maar ook Lars Boom heeft een goede Parijs-Roubaix gereden. Gisteren bleek dat hij weinig moeite meer heeft met de kaap van de tweehonderd kilometer. Al die kassiestroken moeten dan ook spekkie voor het bekkie voor een oud-veldrijder zijn. Later twitterde hij: 'Ben vandaag gestart op me wegfiets met harde banden. Na
80km me crossfiets gepakt met 30mm banden! Heerlijk om op de keien te
rijden!!!'
De uitslag: 1. Johan Vansummeren, de Lange van Lommel, van Garmin-Cervélo, 2. Fabian Cancellara (Leopard) op 0:19 en 3. Maarten Tjallinii in dezelfde tijd. Lars Boom werd uiteindelijk 12de op 0:47. Volgende wedstrijden: woensdag de Brabantse Pijl en zaterdag Luik-Basternaken-Luik. Er wordt natuurlijk veel meer gefietst, maar deze twee wedstrijden zijn van belang voor de thuiskijker.
|
|
|
|
|
| 10-04-2011 |
| Een twaalfenhalf-jarige scheiding |
Gisteravond gegeten in de Livreie, het beroemde restaurant van Jan en Treesje Tuinman. Dit weekend is het namelijk precies twaalfenhalf jaar geleden dat het uitging met een van mijn ex-en en dat wilde ze vieren. Wat meer is: ze wilde het betalen. Ervan uitgaande dat ik toch wel ja tegen gratis eten zou zeggen, ze kent me nog steeds, had ze enkele weken geleden al gereserveerd. Haar enige voorwaarde betrof mijn uiterlijk: ik moest een colbert aan, mijn haar in een staart en mijn schoenen poetsen. Die staart was nog het minste probleem. Nu draag ik nooit een staart, dat vind ik meer iets voor paarden, maar als zij erop stond. Toevallig heb ik een colbert, donkergrijs met een dun blauw streepje, maar ik ben zeker een half uur bezig geweest om de kattenharen eraf te plukken. Het kostte me ook een half uur een blikje schoensmeer te vinden. Maar toen was ik dan ook het heertje, ik viel hoegenaamd niet op, nauwelijks dan toch, in die sjieke tent.
Het werd een genoeglijke avond. Vooraf nam ik de tong van de kabeljauw met kippenhuid. Als hoofdgerecht: kabeljauwfilet, zeesla, aubergine, citroen, dashi en de maag van de kabeljauw met sinasappel, mosterdzaad en spitskoolnerf. En ik sloot af met epoisses, konijnenniertjes en aardappeluitlek. Dat alles werd ruim besprenkeld met verschillende wijnen en tot slot nam ik nog twee irish coffee. Zij heeft even hard mee zitten pimpelen, hoewel ze ook weer terug moest rijden. Even heb ik overwogen een taxi terug te nemen, maar het kost een godsvermogen van Beesterzwaag naar De Haag, de stad der steden. En ik wilde zo'n gezellige avond niet zo lullig afsluiten.
Je leest dit, dan weet je dat ik weer veilig thuis ben gekomen. Doen we dit weer bij ons 25-jarig jubileum, vroeg ik bij het afscheid. Dat wist ze nog niet, tegen die tijd mailt ze me. Uit voorzorg heb ik haar niet gevraagd nog even een kopje koffie te komen drinken. Als ik laat op de avond nog koffie drink slaap ik beroerd tot helemaal niet. En we hadden allebei een behoorlijke bak op: voor je het weet eindigt zo'n aardige avond in gedoe waar je later spijt van hebt. Enfin, dat wordt straks Parijs-Roubaix kijken met een brak hoofd. Ik zal wat deuren en ramen tegen elkaar openzetten.
De Krant van gisteren heeft mijn vertrouwen in de (Nederlandse) mensheid weer een knauw gegeven en dat vertrouwen was al niet zo groot. Zo las ik dat een op de vier Nederlanders nog nooit op een plek is geweest waar groenten groeien. Die mensen weten dus niet hoe spruitjes groeien of hoe een boerenkool eruit ziet: die kan je immers alleen nog gesneden kopen, meestal voorverpakt. Zij denken: bespoten groenten zijn groenten waar de winkelier gif over heeft gespoten (waarom?): wie zou dat anders gedaan moeten hebben.
In een ander katern las ik nog iets vreselijkers. Het schijnt dat 80% van de Nederlandse huishoudens een tuin heeft. Waar dat cijfer vandaan komt wordt niet vermeld, maar het zou best waar kunnen zijn: in de stad krijg je een vertekend beeld, vooral in wijken met veel hoogbouw. Maar, nu komt het, hooguit 10% van de Nederlanders houdt van tuinieren. Op het eerste gezicht zou je zeggen: 10% van 80% is 8%, maar dat is een foute gedachte. Het zijn twee verschillende grootheden: de huishoudens en de Nederlanders.
Veel barbaren betegelen daarom hun tuin. Dat wordt in het stukje mooi getypeerd: het wordt een terras dat de sfeer ademt van de landingsplaats voor een traumahelikopter. Daar moet, en dit meen ik, hard tegen worden opgetreden. Wie weigert iets met de tuin als tuin te doen, moet die grond ontnomen worden. Confisceren, onteigenen, inzet van ME en de restanten van het leger. Laten we er vervolgens openbaar groen van maken. Of geef mij een mooie grote tuin hier in de buurt.
Ben van Ooijen, tuinman pur sang, zegt in het artikel: ' Vrijwel alle mensen willen een tuin. Ze willen, bewust of onbewust, groen om zich heen en contact met de natuur. Maar ze weten niet hoe. Ze begrijpen niet dat het tuingevoel verdwijnt als je meer dan eenderde van de tuin bestraat. Ze beseffen niet dat een tuin geen intimiteit krijgt met plantjes van maximaal 30 centimeter hoog of alleen planten langs de schutting. Ze hebben niet door dat een tuin zo dicht mogelijk bij het huis moet beginnen, zodat je er ook van kunt genieten als je binnen zit. Waarom zou je vrijwillig negen maanden per jaar vanuit je woonkamer naar je tuinameubelement kijken al dan niet verpakt in plastic hoes terwijl daar ook een boom kan staan.'
Wel aardig is de korte recensie over het boek The global forest van Diana Beresford-Kroeger. Zij zegt terecht dat het leven op aarde niet zonder bomen kan. Ze absorberen koolstof en produceren de zuurstof waarvan mens en dier leven. Ze reguleren het klimaat en reinigen lucht en bodem. Ze leveren hoogwaardig voedsel (fruit, noten) en natuurlijke medicijnen. Bomen zijn een kostbaar bezit dat we moeten koesteren, want ze zijn ons wapen tegen klimaatverandering. Herbebossen dus. 'Neem een eikel en een schop en plant een boom,' zegt Beresford-Kroeger. 'Wie een bos plant geneest de planeet.'
Je weet: ik ben tuinliefhebber en het braafste jongetje van de klas. In mijn eentje koester ik wel drie bomen. Een draaiwilg van ruim tien meter hoog. Een Ginkgo biloba met hangende takken die slechts een kleine anderhalve meter hoog is: het is de soort. En dan mijn Hibiscus. Dat is van huis uit een struik maar met consequent snoeien heb ik er een boom, stam plus kruin, van ruim vier meter hoog van gemaakt. De draaiwilg is al helemaal groen en draagt momenteel katjes. De Ginkgo en de Hibiscus beginnen schuchter blaadjes te krijgen. Straks staat de Hibiscus weer helemaal vol met witte bloemen.
Ga na het wielrennen straks nog even iets in je tuin doen. Het is niet te laat om alsnog te beginnen.
|
|
|
|
|
| 09-04-2011 |
| Ik ben vaak zo mensenschuw |
Natuurlijk heb ik nog een man op de plank, een dubbele zelfs: Herman Brusselmans. Maar die staat niet in de gewone Nederlandse kast. Hij staat apart, tezamen met enkele andere schrijvers waarvan ik een heel rijtje boeken heb. Zoals daar zijn: Hugo Claus, Jef Geeraerts, Remco Campert, Koos van Zomeren, A.F.Th. van der Heijden en Jos Vanderloo. Van Brusselmans staan er dertig boeken. Dat is ongeveer de helft van wat die man heeft uitgegeven. Het is met mijn maandfooi ondoenlijk alles van hem aan te schaffen. Bovendien is het vaak meer van hetzelfde: ik kan hooguit drie boeken achter elkaar van hem lezen, dan ben ik het weer moe. Maar dat ik de man hoog heb zitten is buiten kijf. En wel hierom. In zijn De Geschiedenis van de Wereldliteratuur (1989) schrijft hij, ik heb het eerder geciteerd:
Enfin, ten eerste is er, uit Nederland, Adriaan Bontebal. Ik vind zijn boekje Een Goot met Uitzicht zo goed dat ik niet eens flauwe grappen ga maken over s schrijvers naam (al heb ik er een paar schitterende in mn hoofd zitten.)
Een Goot met Uitzicht (die titel alleen al!) is een redelijk dun boekje (93 blz.) vol korte verhaaltjes, gedichten en aforismen. De verhaaltjes hebben allemaal een sterke, verrassende plot (behalve het nogal simpele 'Zelfmoord', dat in Playboy is voorgepubliceerd); de aforismen zijn pareltjes (bijvoorbeeld schrijvers zijn over het algemeen in gezelschap van de mooiste vrouwen. Zo zijn er meer vraagtekens bij mijn schrijverschap te zetten- p. 66) en de gedichten zijn ook niet mis. Bovendien valt er veel te lachen, niet in het minst als Bontebal vol zelfspot over zn houten been zeikt (en hij hééft een houten been; ik ken m een beetje en mocht ooit s tegen zijn beide benen schoppen om het verschil te horen; bij de schop tegen het goeie been riep de jonge auteur Auw en bij de schop tegen het andere bleef hij onverstoorbaar glimlachen).
Kortom, die Bontebal is echt waar een aanwinst voor de Nederlandse literatuur.
Wat een inzicht heeft die man, hè? Soms is er iemand die tegen mij zegt: weet je op wie jij lijkt? En dan moet ik Brusselmans zeggen, maar dat doe ik niet. Oké, ik heb ook zeer lang haar en draag eveneens een bril. Maar de vergelijking valt voor mij toch in de categorie: alle Chinezen lijken op elkaar. Zou ik zijn hondje roepen, betwijfel ik of het beestje enthousiast zal reageren. Wat wel een overeenkomst is: we zijn beiden bij dezelfde uitgever gedebuteerd, zijn eerste boeken zijn ook uitgegeven door In de Knipscheer. Daar ben ik niet echt gedebuteerd, ik had al enige werkjes in eigen beheer uitgegeven. Maar Een Goot met Uitzicht was de eerste bundel die bij een landelijk bekende uitgever verscheen. Het leverde me meteen een tv-interview op bij Boudewijn Büch en een radio-interview met Ischa Meijer.
Ach, over Ischa, een pijnlijke anekdote die ik eerder al eens heb verteld. Waarom doe ik het dan nu weer? Voor hen die later hebben ingeschakeld. Het interview vond plaats in café Eik en Linde in Amsterdam. Toen ik op van de zenuwen - de beruchte Ischa Meijer! - bij het café kwam aanlopen, stond hij juist voor de deur met iemand te praten. Hij kwam meteen op me af en zag hoe strak ik stond. Bontebal, zei hij, ik ga je in de watten leggen. Dat deed hij, het werd een zeer genoeglijk gesprek. Na afloop hebben we nog wat gedronken. Als je weer in Amsterdam bent, geef me dan even een belletje, gaan we samen ergens iets drinken. Hij schreef zijn telefoonnummer op een bierviltje. Ik heb daar nooit gehoor aan gegeven, ik ben vaak zo mensenschuw.
Enkele jaren later zit ik op een bankje in het zonnetje op het plein dat Plein heet. Daar zag ik hem met vastberaden tred schuin weg het plein oversteken. Plots bleef hij staan, draaide zich om en kwam met een even vastberaden tred op mij af. Bontebal! Waarom heb je me nooit gebeld? Ja, ik heb wat blunders gemaakt in mijn leven. Er zullen er nog vele volgen, want als ik iets ben is het hardleers.
Wielerhoekje. Morgen is het zo ver, alweer een hoogtepunt op de wielerkalender: Parijs-Roubaix, ook wel: de Hel van het Noorden. Hoewel de koers volledig over Franse wegen gaat, mag je het wat mij betreft best een Vlaamse wedstrijd noemen. Over de kasseien gaat het, wat vooral bij nat weer spectaculaire beelden oplevert. Maar het is droog en de buienradar laat ook voor morgen geen verontrustende beelden zien. Wie dit jaar gaat winnen? Laat ik geen voorspelling doen. In elk geval rijden Belse favorieten als Nuyens en Gilbert niet mee.
Wel zullen er dertien Nederlanders aan de start staan. Het meerendeel komt bij Rabobank vandaan die met een bijna volledig Nederlandse selectie aan de start staat. Leopard Trek neemt Joost Posthuma en Tom Stamsnijder mee om hun kopman en winnaar van 2010, Fabian Cancellara, te ondersteunen. Skil-Shimano heeft met Tom Veelers, Roy Curvers en Koen de Kort drie landgenoten bij zich. Door het wegvallen van Jens Mouris heeft Vacansoleil-DCM met Wouter Mol slechts één Nederlandse vertegenwoordiger.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
