 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 11-12-2011 |
 Daar gaat de bruid |
Zo had ik onverwacht bezoek op de zaterdagavond. Eerlijk gezegd: ook ongewenst, want de zaterdagavond is gereserveerd voor policiers op den Bels en die kijk ik het liefst samen met mijn katten; ook zij hebben voorkeur voor het betere Britse en Scandinavische werk. Nu ben ik de rotste niet kijk in je omgeving en merk dat er veel rottere lui zijn dus ik haalde het tweetal binnen alsof ik persoonlijk de gastvrijheid heb uitgevonden. Sorry, zei ik meteen, er is niets te drinken in huis, ik had niet op bezoek gerekend. Niets alcoholisch bedoel ik. Je hebt keus uit koffie, thee, volle melk en Kayisi Nektari van de buurtsuper. Koffie was goed. De twee, een stel dat al ruim zes jaar bij elkaar is, viel meteen met de deur in huis: we gaan trouwen. Mijn zegen heb je, antwoordde ik, maar daar was het ze nou juist om te doen: mijn zegen. Of ik getuige wilde zijn bij hun huwelijk. Neen, en dat driewerf. Ik doe niet meer aan huwelijken. Niet als gast en zeker niet als getuige. In een onnozel verleden ben ik wel een keer of zeven getuige geweest en van die huwelijken heeft er maar één stand gehouden. In 'het boze oog' geloof ik niet, maar het resultaat is op zijn minst opmerkelijk. Dat is alleen al een reden om niet met mij in zee te gaan. Het werd nog een genoeglijke avond, een huwelijk is niet meer ter sprake gekomen.
Toen ze weg waren heb ik ter leering ende vermaeck Lévi Weemoedt weer eens van de plank gepakt, en wel zijn bundel Daar komt de bruid... (De schoorsteen uit, 1985). De ondertitel: Over trouwen en andere sprookjes. Het huwelijk als sprookje. Weemoedt: 'Sprookjes tonen de wereld door de ogen van een vrouw. Het is ook meestal een Moeder die ze vertelt en bovendien een Gans. Alle macht is aan de vrouw in sprookjes. Moeders, stiefmoeders, heksen, feeën, tovenaressen, koningin, prinses. Een man is een dwerg, een kikker, een reus, een gedrocht in elk geval, of: een geslachtsloze prins. Een zacht ei, maar rijk en met een kroontje.' Hoewel ik moet toegeven dat de dame van het tweetal een aardige meid is, zonder dubbele bodem. Zal ik aardig zijn en hen de bundel nog vóór de plechtigheid cadeau doen of zal ik mijn wentelen in het o zo vertrouwde leedvermaak en hen de bundel pas na een jaar in de schoot werpen?
De bundel van Weemoedt heb ik ooit tweedehands gekocht. Voorin staat met pen een opdracht: 'Leve de liefde! Voor Chris. Van Gerda. Januari 1991.' Daar peins ik dan over. In januari 1991 waren Chris en Gerda dus gek op elkaar, maar Chris heeft de bundel de deur uitgedaan. Welk leed spreekt hier uit? Chris, Gerda, als je dit leest: hoe gaat het ermee?
In de Krant een interview met Kamp, minister van sociale zaken en werkgelegenheid. Een uitspraak van hem: als je zonder werk zit en je kan een baan krijgen waarvoor je moet verhuizen, dan verhuis je maar anders wordt je uitkering stopgezet. Interviewer: dus gedwongen verhuizen? Nee, nee. Maar anders wordt je uitkering stopgezet. Hij straalt het niet uit, die Kamp, maar het is een droogkomisch talent.
|
|
|
|
|
| 10-12-2011 |
| My castle |
Mijn goede buurman is begin mei gaan hemelen, maar zijn huisje staat nog steeds leeg. Toegegeven, er is wat tijd in het leegruimen gaan zitten, maar al met al is het nu reeds zo'n vier, vijf maanden beschikbaar voor een volgende huurder. Het wacht gelaten. Zo staan er meer huisjes in de hof al lange tijd leeg en dat terwijl er nog steeds veel vraag is naar betaalbare huisvesting, ik schreef er eerder over. De verhuurder leunt rustig achterover, kraken is tegenwoordig immers verboden, maar omtrent de reden van dit wachten tast ik volkomen in het duister. Affijn.
Verschillende mensen hebben tegen me gezegd: jij moet in het huisje van je buurman gaan wonen, daar zit je beter. En inderdaad, het vangt veel meer licht dan het mijne: de uitbouwkeuken houdt bij mij het zonlicht tegen, hiernaast vangt de keuken het juist op. Een makkelijker manier van verhuizen is er niet: een paar meter verder, wat draagbaar is kan ik zelf stukje bij beetje overbrengen. En dan toch: verhuizen? Ik heb geen zin meer in het gedoe. Met ons gezin hebben we nooit langer dan zes jaar in hetzelfde huis gewoond. Getrouw aan de traditie heb ik zelf ook op veel adressen in de stad gewoond, maar ik blijf nu al ruim 24 jaar plakken. Radicale veranderingen vind ik tegenwoordig meer iets voor de jeugd.
Laat ik het zo zeggen: ik zal er nog eens rustig over denken, misschien neem ik zelfs contact op met de verhuurder, maar uiteindelijk zal ik blijven zitten waar ik zit. Het is overigens niet zo dat ik er moeite mee zou hebben in het huis te wonen waarin mijn buurman is overleden. Deze huisjes staan er al sinds 1890. Wie weet wat voor rampspoed zich allemaal in mijn eigen huisje heeft afgespeeld. Last van spoken heb ik in elk geval niet.
Het liefst wil ik natuurlijk de muren doorbreken, de twee huisjes samenvoegen. Bij gelijkblijvende huur. Als tegenprestatie zal ik eens in de maand een voorleesmiddag organiseren. Dan ga ik in het huisje hiernaast wonen en richt mijn huidige huisje in als bibliotheek. Een privé-bibliotheek, dat mag duidelijk zijn. Boeken uitlenen moet je kunnen, ik kan het niet.
Er viel een link in mijn mailbox naar de naam Adriaan als onderzocht door het Meertens Instituut. Dan wordt er altijd bijgezegd: Voskuil schrijft over het Instituut in zijn cyclus Het Bureau. Maar dat doe ik niet. Zoals bijvoorbeeld ook bij 'de jaren zeventig' de standaardtoevoeging 'van de vorige eeuw'. Ik zal in de verleden tijd over de jaren zeventig van deze eeuw schrijven? Sinds de jaren zeventig is de hoeveelheid Adrianen drastisch afgenomen. Dat stemt ons tevreden, dat maakt ons uniek.
|
|
|
|
|
| 09-12-2011 |
| Is de Kerstman ook heilig? |
Het is koud, buurvrouw. Brrr to you too. Gelukkig schenkt de buurtsuper Glühwein.
Nog even over namen. Voor me ligt het boek Klaas en Claus (The terrible twos, 1982, vertaald door Hans Plomp) van Ishmael Reed. Ishmael heeft het boek voor me gesigneerd, tijdens het eerste Crossing Border festival in 1993, waarop we beiden voordroegen. Het was ook de keer dat ik mijn favoriete dichter uit de Liverpool Scene ontmoette: Roger McGough. Sommige van zijn gedichten heb ik vertaald en ook wel voorgedragen: ik heb er altijd netjes bij verteld dat ze van hem waren. Ishmael heeft een opdracht voor me in het boek geschreven, maar met de beste wil van de wereld kan ik niet meer ontcijferen wat er staat. Het zal goed bedoeld zijn, want het was een aardige vent. In Klaas en Claus schrijft hij:
'De Kerstman is dit jaar alom tegenwoordig, Dolly Parton verschijnt op het omslag van Rolling Stone in een Kerstmankostuum, terwijl een klein kerstpoppetje boven de rand van haar décolleté uitgluurt. Op het omslag van het tijdschrift Fantasy verschijnt de Kerstman als robot. United Press International brengt op 23 december 1983 het nieuws dat de opperrechter van de rechtbank van Sussex Leroy Scholtz toestemming heeft verleend zijn naam te veranderen in Santa C. Claus.'
Dat kan advocaat Wakkie (zie gisteren) ook doen: zijn naam veranderen. Het is een hoop gedoe maar je krijgt er wel wat voor terug. Santa C. Claus is overleden in de voor hem drukste tijd van het jaar, december 1985. Het Kerstfeest is dat jaar en de volgende jaren gewoon doorgegaan.
Een naam voor een ding waarover ik me altijd heb verwonderd: LGM-118A Peacekeeper, een raket met een kernkop. Ondanks de afspraken in Start II (1993, Bush sr. en Boris 'geef me nog een neut' Yeltsin) zijn de Amerikanen er nog steeds mee aan het fröbelen. Een raket Peacekeeper noemen, hoe ziek moet je in je hoofd zijn. Elias Canetti heeft ergens geschreven: 'De mens is geen standbeeld die met de ene hand naar voedsel grijpt en met de andere hand de vijand afweert. Zijn manier om zijn prooi te krijgen is sluw, bloeddorstig en energiek. Hij verdedigt zich niet zachtaardig, maar valt zijn vijanden aan als hij ze op een afstand bespeurt; zijn aanvalswapens zijn aanzienlijk beter ontwikkelt dan zijn verdedigingswapens.'
Zo is dat. Zoals we in de jaren zeventig zeiden: fighting for peace is like fucking for virginity. Een Peacekeeper is er niet om de vrede te bewaren, maar om oorlog te voeren. Ons Nederlandse leger is er gelukkig alleen maar voor de verdediging van het land? Meen je dat nou serieus? Werden we aangevallen door de Taliban? Stond Lybië aan de grenzen? Hoe cynisch het ook mag klinken: Nederland valt aan om oliebelangen te verdedigen.
Moet je deze foto zien, hij staat vandaag in de Krant. Wat denk je? Zijn het twee vriendinnen die de grootste lol hebben, waarbij er een over de grond kronkelt van het lachen? Niets is minder waar. Het liggend model is de Thaise premier Yingluck Shinawatra, in de stoel hangt prinses Maha Chakri Sirindhorn. Het volk van Thailand dient op te kijken tegen de koninklijke familie, wat de maatschappelijke positie ook is. Dus als het blauwe bloed in een stoel hangt ga je erbij liggen. Moeten we in Nederland nog steeds achterwaarts lopen als we ons van de koningin verwijderen? Ik kan niet achteruit lopen, maar ik zal onze vorstin ook nooit ontmoeten. Noch op audiëntie (ik bedoel: zij bij mij), noch toevallig: het koninklijk huis houdt niet van toevalligheden.
Vandaag over een week wordt Piet Hein Donner ingezegend als nieuwe vici-voorzitter van de Raad van State. Dat is al maanden bekend, desondanks heeft Markje verklaard dat de procedure 'transparant' zou zijn: kandidaten konden een brief sturen. Dat hebben velen dus voor Jan Lul gedaan: ze zijn in de maling genomen. Is dat nou wat ze noemen: de nieuwe politiek?
|
|
|
|
|
| 08-12-2011 |
| Wat moet je met een achternaam? |
Sinds jaar en dag doe ik het soms: het telefoonboek lezen. Uit nieuwsgierigheid, niet omdat er op dat moment niets anders te lezen is in huis. Ik lees het beslist niet als een roman: na een kwart pagina begin je de personages al door elkaar te halen. Personages die op geen enkele manier uit de verf komen: als enige verdieping van de hoofdrolspelers wordt een adres en een telefoonnummer gegeven. Bouw daar maar eens een romanfiguur op. Het kan wel, maar dat is dus niet wat ik doe. Ik lees alleen de namen op zoek naar aardigheidjes. Zo stond jarenlang in het het Haagse telefoonboek, met een adres op Scheveningen, de weduwe Bruin-Van de Zon. Dit verzin ik niet. Sinds enige tijd wordt zij niet meer vermeld, ik denk dat ze verhuisd is.
Vanmorgen deed ik het weer. Aanleiding was een bericht in de Krant over de rechtzaak rond het gedoe bij Ajax. Tussen jou en mij: ben jij ook zo onderhand kostmisselijk van de onophoudelijke stroom berichten over die subtopper uit Amsterdam? Om dat ik me er al snel van heb afgesloten weet ik bij God niet wat er aan de hand is. Iets met Cruijff, maar is er niet altijd iets met Cruijff? Er zal een storm in een glas water woeden, maar die wordt al wekenlang kamerbreed uitgemeten. Zodra ik de woorden Cruijff en/of Ajax hoor zap ik door. De spreekbuis, het fanclubblad van J.C., de T., krijg ik nooit onder ogen. Waarmee ik een van de weinige Nederlanders ben die niet op de hoogte is.
Vandaag dus een verslag van de rechtzaak in de Krant. Ik wilde meteen de bladzijde omslaan, toen mijn oog toevallig op een naam viel: Wakkie, advocaat van een van de partijen. Nu vind ik het erg flauw om grapjes over iemands naam te maken, het gaat er tenslotte om wat een mens verricht, maar who the fuck heet Wakkie? Een naam uit de tijd dat er nog ijs op de sloten lag, maar net niet overal? Onwillekeurig moest ik denken aan de Tokkies. Ken je ze nog? De Ikon heeft destijds (2004) een documentairereeks over het gezin uitgezonden. Het waren eufemistisch gezegd EPH'ers: extreem problematische huurders. Die eufemistische titel? Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding. Zo is dat.
Tokkie is een wat ongebruikelijke, maar bestaande achternaam. Had het Amsterdamse schuim nou gewoon Jansen geheten, was er geen vuiltje aan de lucht, maar iedere Tokkie wordt sinds 2004 raar aangekeken. Mijn telefoonboek bevat De Haag, Leidschendam, Rijswijk en Voorburg. Ik heb twee Tokkies gevonden: een in De Haag en een in Rijswijk. Ik zal hen rond de Kerst in mijn gebeden herdenken.
Mevrouw Bruin-Van de Zon is nog steeds niet op haar stek teruggekeerd.
|
|
|
|
|
| 07-12-2011 |
| Professor Bontebal |
(Voor lezers die later hebben ingeschakeld: als ik schrijf over 'het oude dorp' refereer ik aan het voormalige - dorp onder de rook van De Haag waar ik mijn jonge jaren heb doorgebracht. Toen ik ruim dertig jaar geleden in de Schilderswijk neerstreek, overspoelde me het gevoel: eindelijk thuis. Ik koester enkele aardige herinneringen aan het oude dorp, maar ik zou er voor geen goud meer willen wonen. Vroeger was alles beter? Het was anders, het was vooral anders.)
Het dorpsplein van het oude dorp heet Damplein. Het dorp wordt door een breed kanaal doorsneden en in het centrum van het gehucht lag in vroeger tijden een dam, juister gezegd: een overlaat (zoek maar op.) De naam 'dam' is altijd aan het dorp blijven kleven, vandaar dus Damplein. Waar ooit de overlaat lag, ligt nu al sinds eeuwen een sluis met twee bruggen. Hier een foto van de sluis. Het Damplein ademde dezelfde sfeer qua bebouwing; ik heb geen goede foto kunnen vinden, dus moet je het zelf maar invullen. Maar het oude dorp tracht amechtig mee te gaan in de vaart der volkeren, dus alle ouwe zooi is gesloopt en sinds enige tijd prijkt er een geheel nieuw Damplein: ik zou er nog niet dood gevonden willen worden, tenzij uit protest.
Tot zo ver de inleiding, want waar ik het over wilde hebben: de dorpspomp. Jawel, het oude dorp had een dorpspomp, midden op het Damplein. Tot de middelbare school ben ik ervan overtuigd geweest dat de uitdrukking 'loop naar de pomp' zeer dorpsgebonden was: wij hadden het verzonnen. Die pomp is bij een eerdere herinrichting, halverwege de jaren zestig, al onder de slopershamer gevallen. Ome Nelis heeft zich er nog aan vastgeketend (hij was ooit bij de pomp te vondeling gelegd!), weliswaar met een flinke neut op, maar het heeft niet mogen baten. Nelis mocht een nacht in de cel ontnuchteren. Toen al groeide in mij het idee: als ik later groot ben, ben ik pleite. De dorpspomp was een ontmoetingsplek. 's Morgens klitte er een groepje oude mannen samen, 's middags winkelende huisvrouwen en 's avonds wij, de jeugd. Zijn wij niet allen in onze jeugd hangjongeren geweest?
In die tijd, de jaren zestig, gingen nog niet de halfliterblikken bier van de AH rond. Er werd helemaal niets gedronken bij de pomp. Maar geouwehoerd des te meer. Iedere afwezige ging over de tong, hetgeen nogal eens tot een handgemeen, 's ochtends, of een vechtpartij, 's avonds, leidde. Vanwege mijn brilletje werd ik 'de professor' genoemd. Het feit dat ik nogal weinig zei versterkte mijn professoraat. Vaak wordt zwijgzaamheid aangezien voor wijsheid, vaak is dat terecht. Zo is het gekomen dat ik pas op latere leeftijd, rond mijn twintigste, de wetenswaardigheden rond de seks heb vernomen. Mijn ouders deden niet aan seksuele voorlichting en mijn kameraden aan de dorpspomp? Die dachten: dat weet hij allemaal al.
Op veel terreinen ben ik nog steeds volslagen onwetend.
|
|
|
|
|
| 06-12-2011 |
| Geen rotter dam dan Amsterdam |
Het dieet van vandaag zal zijn: koffie met gebak. Want er is een mail van de Koninklijke Bibliotheek binnengekomen. De instantie wil een aantal Nederlandse websites bewaren voor toekomstig onderzoek. Oftewel archiveren en voor de lange termijn bewaren. Daarbij is de keus ook op mijn weblog gevallen. Dat is hier overwelwillend ontvangen, we hebben met zijn zevenen een dansje rond de tafel gedaan. Misschien is het een heel groot projekt, misschien gaan ze wel twee miljoen weblogs/sites bewaren. Neem niet weg dat die van mij er één van is. Zal ik nu nog meer mijn best gaan doen op mijn logs? Dat lijkt mij niet nodig, zo niet onmogelijk. Hoewel er iedere dag flink wat tijd in mijn schrijven gaat zitten, wat er niet aan af is te zien, was ik niet van plan er nog langer aan te werken. Het is geen aangenomen werk. Zo gaat dat: ik componeer een log, schrijf en herschrijf en op een gegeven moment ben ik wel tevreden. Daar zullen we het dan mee moeten doen. Zoals ik een aantal dagen geleden al schreef: ik lees de stukjes later nooit meer terug, omdat dan mijn vingers constant jeuken de dingen iets strakker te zeggen. Dan kan ik wel aan de gang blijven. Mijn weblog is geen verhalenbundel, maar iets voor dagelijks gebruik. Als er dan later iemand onderzoek naar die weblog wil doen, is hij/zij welkom. Constateer slechts de kromme zinnen, als inherent aan het fenomeen. Reken mij er niet op af.
Geen rotter dam dan Amsterdam, ken je die uitdrukking? Het ligt ons Hagenezen in de mond bestorven. We hebben het niet zo met dat toeristenoord aan het IJ. De Amsterdamse humor, de opdringerige jovialiteit, het ligt ons niet. Maar vooral de vermeende superioriteit stuit ons tegen de borst. De meeste 'echte' Amsterdammers komen trouwens uit Zuphten en Weeps, vaak zijn zij ooit komen studeren in de grote stad, en binnen een maand hebben zij die 'grappige' Amsterdamse uitspraak. Exzeem krijg ik ervan. De echte echte Amsterdammmers, als bijvoorbeeld de oorspronkelijke Jordanezen, hadden er goed aan gedaan hun op Italiaanse leest geschooide gekweel binnen de kroegen te houden. Dat René Froger en Danny de Skunk slechts wereldberoemd in Amsterdam zouden zijn en dat het ons, de rest van het volk, bespaard zou zijn gebleven. Ook André Hazes had ik dat toegewenst.
Het Kabinet, jeweet wel, de sociale werkplaats voor echt hopeloze gevallen, wil in 2013 de acht stadsregio's opheffen. De burgemeester van De Haag (stadsgeweest Haaglanden, 9 gemeenten) Jozias van Aartsen en die van Rotterdam (stadsregio Rotterdam, 15 gemeenten) Ahmed Aboutaleb hebben veel zin in de dan te vormen Metropoolregio De Haag/Rotterdam. Helemaal mee eens. Hagenezen zijn nu eenmaal zeer op Rotterdam gericht en andersom. Speerpunt zal voor hen zijn het groen in deze regio te ontzien, te bewaken. Voor eventuele stadsuitbreiding kan binnen de steden verdicht worden. Vooral in de binnenstad van Rotterdam is er nog plek genoeg. Veel van die plekken zijn ruim zeventig jaar geleden gecreëerd door de bekende slopersfrima A. Hitler cs.
Ja, het lijkt me wel wat. Pas later zal ik de bezwaren gaan zien.
|
|
|
|
|
| 05-12-2011 |
| Luisteren, kreng! |
Fractiediscipline, ken je die uitdrukking? Dat is dansen naar het pijpen van de partijleider. Zo worden leden van de Tweede Kamer bijvoorbeeld geacht mee te stemmen met het meerderheidsstandpunt van de fractie. Ook als ze het daar helemaal niet mee eens zijn. Prachtig voorbeeld is de stem die Jeanine Hennis-Plasschaert (VVD) onlangs uitbracht in de motie tegen de weigerambtenaar, de gemeentelijke pennelikker die 'het niet in overeenstemming met zijn geweten kan brengen' om mensen van een gelijk geslacht, homo's en lesbo's, in de echt te verbinden. Zij had hoog van de toren geblazen: die weigerambtenaren moesten het veld ruimen. Maar toen puntje bij paaltje kwam stemde ze braaf met de fractie mee, tegen tegen, om het kabinet niet voor de boeg te varen.
Corrigeer me als ik er naast zit, maar dit mag toch helemaal niet? Artikel 67, lid 3 van de Grondwet bepaalt dat leden van de Staten-Generaal in de Kamer stemmen zonder last. Hoewel Tweede Kamerleden gekozen worden via de kandidatenlijst van een politieke partij, hebben zij formeel een onafhankelijke positie. Er staan zware straffen op als je probeert een Kamerlid tot een bepaald stemgedrag te dwingen. En toch is het dagelijkse praktijk. Wat overigens ook wel amusante toestanden oplevert: het komisch duo Ferrier en Koppejan. Die twee CDA-ers liggen soms dwars, gaan soms in tegen de fractiediscipline. Dat is leuk voor de mensen, daar vullen we actualiteitenprogramma's mee. Maar dan bereikt weer het puntje het paaltje en ze voegen zich.
Zou ons land, zou onze wetgeving er echt anders uitzien als Kamerleden werkelijk onafhankelijk hun stem uitbrengen? We zullen het nooit weten. Wat we wel weten dat we noch Jeanine Hennis, noch Ad Koppejan, noch Kathleen Ferrier ooit nog serieus nemen.
En terwijl de uitholling van de zorg zich voortzet, zullen er toch twee JSF-testtoestellen worden aangeschaft. Is dat appelen met peren vergelijken? Welnee, een euro is een euro. Was de prijs voor zo'n vliegtuig in den beginne 28 miljoen, deskundigen spreken inmiddels al over een prijs van 160 miljoen. Dat is een stijging van bijna 600%, zo bont heeft men het zelf niet bij de Noord-Zuidlijn gemaakt. En de Tweede Kamer? Die hobbelt erachteraan. Discipline, mannen! Vrouwen ook.
Dan probeert mijn jongste kat Hanks 's avonds in mijn bord warm eten te komen en dan vervolg ik het taalonderwijs aan het beestje: 'Non! Il n-y a rien à snayer pour des petites chats.' Ze herkauwt de zin enkele malen en is hem de volgende avond alweer vergeten.
De Krant reageerde op mijn verhaaltje over een stront smijtende aap in Dierenpark Wassenaar: 'Poepgooien bij champansees is een teken van intelligentie. Het duidt op een ontwikkelde linkerhersenhelft: links doet het cognitieve, rechts het creatieve.' Ik heb altijd gedacht dat het gooien een creatieve bezigheid was, maar het blijkt dus slim te zijn. Daar moet ik even over nadenken.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
