Als ik terugdenk aan mijn kindertijd, herinner ik mij nog heel goed de avonden van het Eurovisiesongfestival. Vooral in de kindertijd, nog voor we hadden geproefd van het uitgaansleven, was deze gebeurtenis iets om naar uit te kijken. Dit wilde namelijk zeggen dat we met zijn allen voor de TV zaten, we chips of iets anders lekkers kregen en het belangrijkste, we mochten lang opblijven. Maar je wordt ouder en krijgt natuurlijk andere bezigheden en zo heb ik zelfs onze enige overwinning gemist, al weet ik nog precies waar ik toen was maar dat is nu niet aan de orde ( neen mama geen paniek, het was totaal onschuldig ). En de laatste jaren kwam die drang naar traditie wel terug maar de sfeer rond het songfestival was zo veranderd dat iedereen afhaakte. Vriendjespolitiek en de meest belachlijke vertoningen lagen daarvan aan de oorsprong. Dit jaar ging zelfs alles ook een beetje aan mij voorbij, we hoorden wel dat er deze keer geen preselecties zouden zijn en eigenlijk was dat een opluchting want waarom deden we eigenlijk nog mee ???!!!! Tot de eerste halve finale eerder deze week, want toch wekt zoiets nog alijtd je interesse en we toch weer keken. Ons liedje had ik nog nooit gehoord en het was een aangename verrassing, eindelijk eens iets goeds te horen en nog voor de bekendmaking wie zaterdag nog eens zijn ding mocht doen, vonden wij dat we het deze keer verdiende en als we er niet bij waren, hadden we ons eens niet belachlijk gemaakt. En toen bekend werd dat "onze Tom" naar zaterdag verhuisde, gebeurde er toch iets. Je kan commentaar geven zoveel je wil en doen alsof het je niet meer interesseert, maar als er dan weer een Belg meedoet waarvan iedereen het erover eens is dat hij een kans maakt, dan komt er toch een soort vaderlandslievendheid naar boven ( bij mij toch ) en wil je weer als één man achter onze kandidaat gaan staan.

En zo heb ik dit jaar voor de eerste keer sinds mijn jeugdherinneringen, de traditie herbeleefd. Het gezin was wel wat uitgedund en vertaalde zich tot één persson voor de TV, maar het was wel weer met chips en een duveltje ( ik heb al lang de leeftijd bereikt dat alcohol mag ). Ik heb het dit jaar ook nog eens echt gevoeld, het waren goede liedjes en de eurosong sfeer was weer terug. Met toch een kippevel moment toen " onze Tom" zijn ding deed, ik treed den Bart bij met zijn commentaar. We hebben niet gewonnen, al hadden we het wel verdiend, maar voor mij voelt het wel zo. Ik heb namelijk een verloren gegaan gevoel herbeleefd en wil me weer even met fierheid Belg noemen ( met al onze Nederlandse vrienden hier was dit effe nodig, want zij hebben natuurlijk het WK maar wij hebben toch wel lekker Tom Dice ). Voor al die nuchtere mensen onder jullie, die deze euforie lichtjes overdreven vinden ( en dat is het misschien ), probeer het volgend jaar ook eens. Het zal waarschijnlijk weer jaren duren voor we nog zo'n België hoogtepunt hebben, maar niettemin kan je wel met het hele gzein voor de TV gaan zitten, een chipke op tafel zetten en de kinderen laten opblijven tot het einde, het verzeker jullie dat het een mooie traditie is waarvan jullie de kinderen de warmte nog zullen voelen als ze jaren later met een duveltje alleen in de zetel zitten te kijken.

xxx