We schrijven een doodgewone zaterdag in Zweden.... De Johan is met ons Rhune gaan zwemmen terwijl ik achterblijf bij een slapend meisje. Telefoon, of mama en Myrthe zin hebben om naar de Mc Donalds te gaan, ik ben er absoluut geen fan van maar je moet al eens iets doen voor je kinderen he, dus ok dan maar ( en hier in Zweden keuze genoeg aan Mc Donalds, dat is hier enorm populair ). Wij waren niet de enige met dat lumineuze idee en toen we eindelijk een tafeltje bemachtigd hadden, kon de pret beginnen. Plots, tussen al het rumoer heen, hoorden we de radio spelen en jawel hoor " onze Tom" toch wel zeker. Het is niet de eerste keer dat we liedjes op de radio horen van Belgische bodem ( wel de eerste keer Tom Dice ), maar toch worden we nog altijd een paar centimeter groter van trots. Tussen al het gegniffel van de buitenlanders over België ( kan ook moeilijk anders met zo'n ingewikkelde politiek, drie talen en waar ligt dat nu eigenlijk België, Amsterdam kennen we wel ), scoren we big time met onze muziek, dus Belgen wees trots en Nederland "eat your heart out ". Want ok, jullie haalden de finale van het WK, maar jammer er spreekt niemand nog over terwijl iedereen in Europa " Alors on dance " meezong. Deze keer geen Belgisch wereldkampioen wielrennen, maar Michel Wuyts, als je het me niet kwalijk neemt zeg ik nu " Tommeke, Tommeke, wat doe je toch !!! ".
