Maandag  26 oktober 2009

Ik heb al heel de dag een raar gevoel. Een grieperig gevoel, pijn in mijn rug, het is moeilijk te beschrijven. Maar de dag verloopt gewoon zoals andere dagen en ’s avonds vertrekt de Johan naar Duitsland voor een allerlaatste buitenlandse trip. Toch een geruststelling dat hij daarna gewoon thuis is, want er zijn nog maar 3 weken te gaan. Rhune en ik  eten ’s avonds gezellig samen, dan in bad en de kleine pruts in bed. En na een paar uurtjes zappen, de mama ook in bed. Om 00.15u voelde ik plots nattigheid en dat bedoel ik dan letterlijk. Toen ik opstond, begreep ik ook meteen wat het breken van water betekent. En daar stond ik dan, alleen thuis, een slapende tweejarige in de kamer naast me en mijn eigen watervalletje van Coo. Dan maar Duitsland opgebeld met het blijde nieuws, de Johan zag het al helemaal voor zich, deze bevalling zou hij niet meemaken !!!! Hij heeft direct zijn koffer terug gemaakt en een taxi richting luchthaven genomem, om daar heel de nacht te wachten tot de loketten de volgende ochtend opengingen en hij op het eerste vliegtuig richting Göteborg kon springen. Ondertussen in Zweden....... natuurlijk stond mijn koffer nog niet klaar dus vlug wat spullen bij elkaar genomem, de Nederlandse vrienden uit hun bed proberen bellen om ons Rhune op te vangen en ons kleine meid wakker gemaakt en ook voor haar spullen bij elkaar geraapt en dit allemaal terwijl de kraan openstond. Voor de dames onder jullie met enige ervaring, kunnen jullie het zich voorstellen?! Gelukkig hebben we op de duur Geeske en Rob wakker gekregen en wilde Geeske meegaan naar het ziekenhuis terwijl Rob bij de kids bleef { ze hebben zelf 2 dochters van 3 jaar en 20 maanden }. Ons Rhune was helemaal haar kluts kwijt en het gevolg was, Noor ook wakker en Rob heeft die nacht dus gezellig winkeltje gespeeld en boekjes gelezen !!!!! En de vrouwen ondertussen naar het ziekenhuis. Eerst een half uur aan de monitor en dan een onderzoek om te kijken of het wel echt water was dat ik verloor. En ok, ik ben geen dokter maar je weet als vrouw zelf toch wel het verschil tussen urine en water en voor zover ik meen te weten zijn ook de uitgangen verschillend !!! Maar ok, onderzoeken dan maar. En de voedvrouw zag geen water en dat moeten ze eerst zelf zien dus het resultaat was dat we terug naar huis gestuurd werden met een verklaring waar ik geen letter van verstond { haar Engels was niet al te best } en dit terwijl het water nog steeds langs mijn benen liep { ok, de waarheid gebiedt mij om eerder over sijpelen te spreken dan over lopen }.

Dinsdag 27 oktober 2009

Om 3.30u terug thuis, zonder Rhune want die was te moe van al dat winkelen en dan maar wat slapen op de zetel. Om 10u was de Johan terug thuis en hoewel ik wat weeën had die regelmatig kwamen, zijn we toch thuis gebleven. Tegen de middag verdwenen de weeën weer en ik verloor ’s avonds wel terug wat water maar dat was niet meer zo spectaculair. Dus maar gewoon gaan slapen en een goede nachtrust gehad !!!!

Woensdag 28 oktober 2009

De Johan is gewoon naar zijn werk vertrokken en ik heb ons Rhune naar de Happy Kids gebracht maar onderweg naar huis maakte ik me toch zorgen. Wat als mijn water toch echt gebroken was , dan heb je toch kans op infectie. Ik voelde de baby precies ook minder bewegen en op de duur haal je je dus vanalles in het hoofd. Dus eens thuis, terug naar het ziekenhuis gebeld en een uur later mocht ik op controle komen. Deze keer werd ik onderzocht door een lieve gynaecoloog die goed Engels sprak en zij zag deze keer wel water, ze heeft ook nog een echo gemaakt en met de baby was alles in orde, ook mijn placenta lag nog steeds aan de kant dus ik was klaar om te bevallen. Ze gingen de bevalling dus inleiden en daar werd mijn ergste nachtmerrie waar !!! Ik heb namelijk zo’n inleiding al eens mogen meemaken en ik heb daar weinig positieve ervaring bij. Ik was ook niet de enige die deze dag had uitgekozen want de ziekenhuizen zaten overvol. Ik werd naar een ander ziekenhuis doorverwezen { gelukkig dichter bij huis } en daar zouden ze het in gang zetten. De Johan dan maar opgepikt van het werk en dan naar het ziekenhuis gereden. Om 13.30u waren we ter plaatse maar we hebben gewacht tot 18u en daar waren ze dan met het gevreesde infuus. Al gauw bleek dat het iets sneller zou gaan dan de eerste keer want de weeën waren al snel heftig en tegen 20u was de pijn niet meer te harden dus ik wilde een epidurale. In Zweden hebben ze eerst een andere oplossing in de vorm van lachgas. Je zet een masker op je mond wanneer je zelf wil en dan adem je lachgas binnen. Dit verzacht de pijn niet maar maakt je zo high dat je je het op den duur niet meer aantrekt. Dus na een paar keer goed diep inademen, leek een epidurale toch een betere oplossing. Ik had op die moment 6cm opening dus de vroedvrouw ging de dokter bellen. Maar plots voelde ik de drang om te persen en na een tweede onderzoek, bleek ik volledige ontsluiting te hebben en de dokter kon terug rechtsomkeer maken. Dan toch maar dat lachgas gebruiken, het enige nadeel is dat als je te high wordt, je niet meer weet wat het woord persen betekent, laat staan dat je ook nog maar enig idee hebt waar je mee bezig bent !!!! De pijn van een bevalling valt moeilijk met woorden te omschrijven dus daar begin ik niet aan, maar om 21.06u werd dit beloond met de geboorte van ons Myrthe en zoals velen onder jullie zullen bevestigen, het was de pijn waard !!!!!! Anders dan in België blijf je nog geruime tijd in je verloskamer { ongeveer 2u } en dan wordt je naar de kraamafdeling gebracht. De Zweden hebben ook een leuke traditie, je krijgt een schaal  waar een houten Zweedse vlag opstaat, 2 borden met boterhammen, 2 glazen appelsap en koffie of thee. Tegen 00.30u worden we dan naar de kraamafdeling gebracht.

Donderdag 29 oktober 2009

Tot hier toe heb ik niets anders dan lof over de Zweedse zorg, ik ben gedurende heel mijn zwangerschap goed opgevangen en ik heb er altijd alle vertrouwen in gehad maar de grote verrassing moest dus nog komen en dat is de kraamafdeling. Wij kregen om 00.30u even een korte rondleiding, daar was de linnenkamer, daar lagen de pampers en daar was de ontbijtkamer en dan naar de kamer. Een tweepersoonskamer waar twee bedjes tegen de muur stonden met daartussen een gordijn. Een toilet op de kamer, een kleinverzorgingskussen en lavabo voor de baby maar geen babybadje. De bedden lagen verschrikkelijk en ik kreeg het zelf niet naar boven om gemakkelijk eten te kunnen geven. Ik heb nog steeds veel last van mijn bekken en ik kon dus op die moment niet zelf het bed uit. ’s Morgens dan de Johan maar gebeld met de vraag of hij wilde komen helpen. Want ik weet niet wat de taak van het personeel is maar ik heb ze nauwelijks gezien. Ontbijt, daar moet je zelf voor zorgen, het is een buffet en je eet het daar op of neemt het mee naar je kamer maar je moet wel zelf alles terug opruimen en in de afwasmachine laden. Je baby wassen is niet te doen en daar wordt ook niet over gesproken. In België komt de kinderarts langs op de kamer maar in Zweden ga je naar de kinderarts. Maar dat is het minste, je baby wordt tenminste onderzocht, ik ben nog tot ’s middags in het ziekenhuis geweest en er heeft niemand mij nog onderzocht. Je kan dan zeggen dat onze gezondheidszorg veel geld kost maar die verwennerij bij ons op de kraamafdeling is een welkome hulp als je net de ziel uit je lijf geperst hebt. Een lekker opgedekt bedje, ontbijt op bed, een frisgewassen baby en dan het zaligste van alles de moment dat ze met dat karretje om te spoelen komen binnenrijden, wel daar wil ik gerust voor betalen !!!! Je moet minstens 6 uur in het ziekenhuis blijven en dat maakt dat wij donderdagmiddag om 13.30u terug thuis waren. Voor alle vrouwen die nog voor de blijde gebeurtenis van een bevalling staan, geniet van de luxe van België en a.u.b. geniet voor mij mee van die dagelijkse heerlijke, lauwe spoeling !!!!!!!!

Maar voor de rest gaat het prima met ons, Rhune vindt die kleine baby in huis super en ze wil haar heel de tijd vasthouden en knuffelen. Wij moeten nu terug allemaal even ons ritme zoeken maar het is zalig om terug zo’n klein wonder in huis te hebben. Het zal wel moeilijk zijn voor iedereen in België om dit van op een afstand te moeten meemaken en daarom al enkele foto’s, in december komen we haar live showen. Wij voelen ons ondertussen compleet en zijn dankbaar dat deze twee kleine mensjes ons als ouders hebben uitgekozen, we zullen er alles aan doen om hen te laten uitgroeien als twee, gelukkige, zelfzekere vrouwen, dat is beloofd !!!!!!!!!!