Ok, ik geef het toe, het is veel te lang geleden. Hopelijk zijn er nog steeds mensen die trouw af en toe eens kijken of er nog nieuws van ons komt. Voor die mensen is hier weer een update. Vanmorgen deed ik ons Rhune naar de Happy Kids en één van de juffen ( een Amerikaanse ) vroeg me van waar in België we kwamen. Toen ik vertelde dat Antwerpen mijn stad was, klaarde haar gezicht helemaal op !!!! ( normaal natuurlijk ) Ze had de kans gehad om zelf Antwerpen te bezoeken en ze was er helemaal vol van, vooral van de Belgian waffels en de chocolate. Of ik wafels kan maken was de volgende vraag. Ik heb de indruk dat er onder de buitenlanders een aantal misverstanden bestaan wat betreft het Belgische volkje. Ten eerste denkt iedereen dat iedereen in België perfect tweetalig is en ten tweede moeten wij allemaal wafels kunnen bakken. Ik ontgoochel hier dus op alle fronten want mijn schoolfrans kan je moeilijk de perfecte tweetaligheid noemen en over mijn bakkunsten wil ik zelfs niet beginnen. De reden waarom ik dit voorval vertel is dat ik heel happy naar huis ben gereden, overvallen door een trots op MIJN stad en weer eens beseffende dat je een Antwerpenaar uit Antwerpen kan halen maar omgekeerd is dat onbegonnen werk. Ik heb dan ook beloofd dat ik bij mijn volgende bezoek een paar kilo pralines zal meebrengen en de gedachte alleen al zorgt er voor dat ik vanaf nu de favoriete mama ben !!!!!
Maar onze avonturen hier zullen jullie misschien meer interesseren !!!! We wonen sinds 24 september aan de kust en dat doet ons allebei goed. De verhuis is goed verlopen en niet alleen dankzij een paar krachtpatsers die alles ingepakt en verhuisd hebben. We hadden ook bijstand gekregen vanuit België in de vorm van ouders die expert bleken te zijn in het uitpakken van dozen en bouwkits van IKEA monteren ( hoewel ik er zeker van ben dat niemand mijn zusje kan overtreffen als het over IKEA bouwkits gaat !!!! ). De enige die enigszins in verwarring gebracht was door al die drukte was ons Rhune. Het moet ook raar zijn om 's morgens naar school te vertrekken en 's avonds naar een ander huis te rijden en hoewel je probeert alles zo goed mogelijk uit te leggen, toch spreekt ze nog altijd over het nieuwe huisje !!!!! Maar we voelen ons hier echt thuis, het voelt veel knusser aan, we hebben nu veel meer buren en wat vooral goed is bij de eenzame avonden, we hebben gordijnen !!!!!
En dan is er nog dat ander avontuur, nu nog groeiende in mijn buik !!!! Ik ga hier niet uitweiden over hoe ik me voel want dat is in één woord belabberd. Last van allerlei kwaaltjes en verschrikkelijke pijnen in mijn bekken, maar ik blijf hier wat rondwaggelen terwijl ik de weken aftel. En nu kan ik echt wel aftellen want zondag ben ik 37 weken. Dat wil zeggen nog een goede drie weken !!!! We zijn dit weekend begonnen met de voorbereidingen, de kinderkamer klaarmaken, kleedjes wassen, wieg klaarzetten en ik vraag me af of mensen dit bedoelen als ze over nesten spreken. Af en toe word ik er ook al aan herinnerd wat nu weer een wee was en dat maakt dat ik toch een beetje nerveus begin te worden, plots herinner ik me wat bevallen nu weer inhoudt.... Maar ja, het cliché zegt het zit er in en zal er uit moeten en nog zo'n goeike, je bent dat direct vergten als je dat kleine mensje in je armen houdt. Het rare is ook heel het verhaal rond mijn zwangerschap. Deze zomer kreeg ik in België te horen dat ik waarschijnlijk een keizersnede zou moeten ondergaan wegens een placenta previa. Begin september ben ik hier in het ziekenhuis op controle geweest en daar werd deze diagnose bevestigd, mijn placenta lag ongeveer 8 cm voor de cervix maar ik moest een maand later nog eens terugkomen voor een laaste controle. En wonderbaarlijk, een maand later had mijn brave placenta plaatsgemaakt en kon onze kleinste de natuurlijke uitgang nemen i.p.v. de nooduitgang. Dat was toch even schrikken en dan verlang je even naar je eigen dokter en je eigen taal, daar heb je op dat moment het meeste vertrouwen in. Na een paar uur kom je dan weer met je voeten op de grond, je moet er hier wel vertrouwen in hebben en ze zullen ook wel weten waar ze over spreken zeker. Dus als alles goed gaat, zal ik gewoon thuis weeën krijgen om dan naar het ziekenhuis te rijden en te wachten tot die uitgang eindelijk toelaat om nieuw leven ter wereld te laten.
Natuurlijk houden we jullie op de hoogte van het wanneer deze gebeurtenis plaatsvindt, de ervaring van een Zweeds ziekenhuis en de grote verandering in het leven van ons Rhune. Het is jullie misschien opgevallen dat er bij dit verslag weinig gesproken wordt over de man des huizes, dat is niet omdat we hem vergeten zijn maar hij passeert hier de laatste tijd maar heel weinig. Ze kennen hem nu niet alleen in België en Zweden maar hij verruimt zijn horizonten binnen Europa, ze hebben daar tegenwoordig een mooi woord voor, namelijk netwerken. In mijn ogen is het niets anders dan lullen op meetings en daarna lekker gaan eten en drinken. Maar dat is mijn mening en misschien is die wel gevormd door een beetje afgunst, onder de mensen komen, lullen, gaan eten en dan nog even doorzakken dat klinkt als muziek in mijn oren !!!!!
Wij groeten u en lang leve Antwerpen, met of zonder Lange Wapper !!!!!
21-10-2009, 10:54 geschreven door Liesbet & Johan
19-08-2009
de zweedse zomer
Toen een vriendin van ons hoorde over de verhuisplannen naar Zweden, vertelde ze direct over haar waterige vakantie in dit landje... In haar jeugdige herinneringen regent het in Zweden altijd en het land heeft sindsdien geen enkele aantrekkingskracht meer op haar. Wij vermoedden dat het zo erg toch niet kon zijn maar moeten daar nu toch op terug komen. We hebben de laatste maand al veel regen geslikt en met regen bedoel ik alle sluizen open, dit soms gedurende ettelijke uren !!!!! Gelukkig kon ik eind juli naar het zuiden voor 14 dagen ( zijnde ons België landje ) en daar was het veel beter. Het was weer een blij weerzien en een drukke, vermoeiende, gezellige bedoeling....
Het minder goede nieuws kreeg ik van mijn eigen vertrouwde gynaecoloog, bleek dat mijn placenta helemaal voor de uitgang ligt, met andere woorden ons kleine meid ( ja, het wordt een dochter ) kan er langs geen kanten door. Een keizersnede is dus aan de orde en op de koop toe moet ik me de komende maanden nog heel rustig houden want de kans op bloedingen is groot. Als dat gebeurt, is een ziekenhuisbezoek een noodzaak en als ik pech heb kan ik daar voor de rest van de tijd in bed gaan liggen. Maar met ons kleine meid is alles in orde, ze groeit zolas het moet en bewegen is haar favoriete bezigheid ( vooral dan 's avonds en 's nachts, hopelijk leert ze snel dat het dan eigenlijk tijd is om te slapen).
Mijn plannen om in september nog een weekje homefront mee te pikken, zijn bij deze dus ook volledig in het water gevallen, ik heb algemeen vliegverbod !!!! Jammer maar het goede nieuws is dat we 24 september verhuizen naar onze nieuwe stek en daar kijken we allemaal naar uit. Misschien dat het aan de kust vlugger opklaart of niet zo veel regent, wie weet....
Tot dan hebben we het nog druk met het wassen van lakens, kuisen en zorgen dat de voorraadkasten aangevuld zijn tegen dat de volgende bezoekers komen. De Johan heeft al helemaal de smaak te pakken en droomt van een B&B. 's Morgens zorgt hij vol overgave voor een lekker bordje spek met eieren en we hebben al een paar uitstappen in het basispakket opgenomen. Dus breng je rubber laarzen en regenjasje mee en reis naar het mooie groene ( onze gazon vertoont geen enkele rosse plek ) Zweden.
Ondertussen is hier het schooljaar alweer begonnen en de Zweden nemen de draad weer op. En dit jaar is er weer een nieuwe leerling bijgekomen, namelijk Rhune Maas. Op 11/8 is ze voor de eerste keer naar de Happy Kids gegaan en wonderwel vond ze het speelgoed veel te fascinerend om te beseffen dat wij wel terug naar huis gingen. De eerste week is ze drie dagen met veel plezier naar haar nieuwe vriendjes en vriendinnetjes vertrokken maar spijtig genoeg was dan de pret er wel af. Sinds deze week ( en ze gaat nu voltijds ) laten we haar elke dag schreeuwend achter. En het loslaten is begonnen, er is geen weg terug. Het is moeilijk om de krop in je eigen keel te verbergen wanneer ze met uitgestrekte armen schreeuwt en zegt dat ze mee naar huis wil ..... En dan troost een mens zich met de gedachte dat het goed is voor je kind, ze moet zich losmaken, ontwikkelen en een volgende stap in het leven zetten. Ik vraag me af of diegene die deze mooi woorden verzonnen heeft ooit die armpjes en tranen gezien heeft bij zijn/ haar eigen kind !!!! Maar we zetten voort, moedig als we zijn en sturen ons pruts de wereld in ( waar ze zelfs de taal niet verstaat ) en zijn super trots op onze peuter.
Nog een goede week en het leven gaat ook in België weer over in zijn normale ritme, drukte aan de schoolpoort, files, werken.... In ieder geval allemaal een goede start en als het allemaal te veel wordt, je weet de lakens zijn gewassen en er zal iemand met veel liefde spek met eieren voor je bakken....
Tot de volgende....
19-08-2009, 19:11 geschreven door Liesbet & Johan
29-06-2009
vakantie
Tussen al de slechte nieuwsberichten door, hier positief nieuws vanuit Zweden. Effe melden dat ook hier de kranten vol staan over de "King of pop" en dat was volgens mij het beste wat die mens had kunnen doen, op zijn vijftigste doodvallen ( pas op ik wenste hem niet dood he ). Maar nu is hij ineens van alle blaam gezuiverd en gaat hij naar de plek waar ook Elvis is, want Elvis is still alive. Ik zal hier toch eens in de bossen moeten kijken, misschien zitten die 2 hier nu rustig aant meer te vissen....
Wij hebben ondertussen al wat bezoekers vanuit België over de vloer gekregen, telkens beladen met lekkers van het thuisfront waarvoor dank. Het is super om iedereen te zien en om een klein beetje van Zweden te kunnen laten zien. Op die manier verkennen wij ook de buurt en wij hebben echt al plaatsen gezien zoals ze in de boekskes staan. Het is een mooi land nu nacht bijna niet bestaat en de zon volop schijnt. De mensen ontwaken inderdaad uit een soort winterslaap en buiten zijn is nu de boodschap !!!!! Het contrast tussen de donkere korte dagen in de winter en de lange lichte dagen ( volgens mij is het hier maar donker tussen 23u en 3u en dan is het nog niet pikdonker ) in de zomer is fenomenaal en iedereen lijkt hier een boot te bezitten die nu volop te water gelaten wordt. ( het doet dromen .... )
De mensen die hier geweest zijn, verstaan nu beter waarom ik me hier zo afgesloten voel en aangezien ik sinds de laatste koffie ochtend mijn droomplaatsje gevonden heb, zijn we op zoek gegaan naar een huis daar en met succes !!!! We hebben een leuk huis gehuurd aan de kust in een doodlopende straat. Het huis zelf is ouder dan dit huis maar groot genoeg en ik vind het zelfs gezelliger. Ik kan er lekker wandelen en fietsen en op 10 minuten loopafstand is er een strand. We kunnen het huren vanaf 1/10 en ik tel af....
De echo toonde geen abnormale zaken en het was weer super om dat kleine wezentje te zien, ondertussen hebben we ook het hartje eens gehoord bij de vroedvrouw en het vulde heel de kamer waardoor bij ons Rhune het angstzweet uitbrak !!!! Dus ook op dat vlak verloopt alles naar wens. Hopelijk weet ik in juli, als ik een bezoekje breng aan mijn goede vertrouwde gynaecoloog in België het geslacht en dan is het alleen nog maar aftellen.
Voor de rest wens ik iedereen een fijne vakantie toe, rij voorzichtig, geniet, ontspan, laat je volledig gaan en kom dan op tijd terug want op 24/7 ben ik 14 dagen in België en ik wil jullie heel graag zien !!!!!!!
Trevlig resa
29-06-2009, 13:05 geschreven door Liesbet & Johan
28-05-2009
vrienden
Hier zijn we weer met een laatste update vanuit Zweden. Al moet ik er bij zeggen dat we de laatste tijd meer in België zijn geweest dan hier. Het afgelopen verlengde weekend was er al lang een uitstapje naar ons kleine landje gepland. Het is namelijk communietijd en ook bij ons was het voor iemand een belangrijke dag. Je eerste communie doe je niet elke dag dus dat is reden genoeg om het vliegtuig te nemen. Het was een leuk feestje, ook voor ons Rhune die zich uitgeleefd heeft op het springkasteel. De volgende dag hadden we nog eens ons vriendenclubke bij elkaar geroepen, gelukkig zijn er altijd mensen die hun huis ter beschikking stellen voor dit soort festiviteiten, waarvoor onze oprechte dank. We hadden iedereen ruim op tijd verwittigd van onze komst en onze wens iedereen nog eens terug te willen zien. Hadden wij effe chance dat ook iedereen ons wilden zien en zo werd het een supergezellige avond. We zijn nu nog niet zo lang weg maar toch, je maakt vanalles niet meer mee. Je zou denken dat je misschien van elkaar vervreemd op den duur maar vrijdag is gebleken dat die kans er niet direct inzit, het was alsof we nooit weg waren geweest en dat noemen ze volgens mij dan vrienden voor het leven. Het werd een leuk maar druk weekend waar vooral ons Rhune de prijs voor heeft betaald, zondag op de luchthaven hadden we ineens 5 pampers op 10min tijd nodig en ik kan je verzekeren, als je nog maar 1 pamper over hebt en je moet nog op het vliegtuig stappen, heel spannend zene. Maar we hebben het gehaald en ondertussen is ze weer terug op haar plooi. Gisteren was het nog eens koffie ochtend met The Desperate Housewives en dat was weer lekker kletsen ( moet mijn taal wat aanpassen he want ik was de enige uit België ). Ik ben ook te weten gekomen dat er hier in de buurt een Happy Kids nursery is waar de kinderen zowel engels als zweeds leren en we gaan daar eens kijken of het eventueel iets voor ons Rhune zou zijn. In augustus zou ze ook hier in de förskola terecht kunnen dus er komt schot in de zaak. Voor de rest gaat alles goed, ze geven vanaf volgende week hier ook temperaturen boven de 20° en daar kijken we natuurlijk naar uit. De dagen zijn hier al langer dan in België en alles groeit en bloeit, hetgeen je ook kan zeggen van mijn buikje. 16 Juni moeten we nog eens naar het ziekenhuis voor een echo, het is wennen dat je er hier maar 2 krijgt en dat je zo weinig op controle moet en dat zorgt soms wel voor ongeruste momenten. We houden jullie in ieder geval op de hoogte en ondertussen kijk ik weer uit naar het volgende thuisbezoek dat zal plaatsvinden eind juli. In ieder geval zeker tot dan en een heel dikke kus vanuit Zweden....
28-05-2009, 10:08 geschreven door Liesbet & Johan
09-05-2009
lang geleden
Ik geef het toe, het is veel te lang geleden. Hopelijk vinden nog velen onder jullie de weg naar onze blog en is de interesse de laatste maanden niet verloren gegaan. Pas op, het is niet zo dat er de laatste maanden niets gebeurde, het lag vooral aan het humeur van ondergetekende. De mensen onder ons die wel eens een avondje gaan stappen, kennen ongetwijfeld dat mannetje met de houten hamer. Het is de hele avond leuk en gezellig en de drank vloeit goed, tot ineens en dikwijls onverwacht, staat hij daar en de avond is voorbij. Wel newsflash, die man slaat ook toe wanneer je niet gedronken hebt, maar wanneer het nieuwe er af is en misschien komt er dan geen hamer aan te pas, de heimwee sluipt binnen en slaat genadeloos toe. Ik vind het vreemd dat mensen de drang hebben te verhuizen naar een ander land... En dan komen de mooie woorden en zinnen, je verlegt je grenzen, leert nieuwe culturen kennen enz.... Dat kan allemaal wel waar zijn, maar op mijn 35ste durf ik nog niet te beweren dat ik mijn eigen cultuur helemaal ken en toch ken ik ze genoeg om me veilig en geborgen te voelen. Ik heb mensen rond me verzameld die ik één voor één nodig heb, gewoon omdat ze een stuk van mijn leven hebben meegemaakt en ik dus niet alles moet uitleggen. Ik heb een huis gevonden die mijn "thuis" was en is.... En dat is me langzaam duidelijk geworden, dat ik geen avonturier ben, was altijd al duidelijk maar ik had niet verwacht dat heimwee me zo zou overvallen ( er is waarschijnlijk wel een verklaarbare reden voor maar daar kom ik nog op terug). Het gevoel van midden in het leven staan, is bij mij compleet zoek en dat valt te verklaren in het feit dat ik niet werk, niet woon ik mijn natuurlijke biotoop ( en dat is een stad met alles dichtbij en beweging op straat ) en dus nog enkel moeder ben ( van een super lieve dochter wel te verstaan ) en dat allemaal is de laatste tijd op me gaan wegen. Vandaar mijn afwezigheid, heimwee en zelfmedelijden vreten blijkbaar heel veel energie. Ondertussen ben ik een weekje in België geweest en dat was fantastisch, veel gekletst en gewinkeld en vrouwendingen gedaan en ik draaide weer even mee....
Toegegeven, tot hier toe klinkt alles wel heel deprimerend maar ik vind het wel belangrijk dat ik eerlijk ben en dat mensen beseffen dat het niet gewoon je koffers pakken is en vertrekken. Ik vind Zweden nog altijd een mooi land en ik ben nog steeds ongelooflijk verwonderd dat je hier 's avonds vanuit de zetel ineens een hert ziet staan. De dagen worden hier ook spectaculair langer, dat wil zeggen om 04u begint het licht te worden en om 22u is het ongeveer donker, iets wat wij ons dus niet kunnen voorstellen. Dus aan al de mensen die plannen maken om een nieuw land als thuishaven op te zoeken, doen als je niet zo honkvast bent als ik.
Dan nu die verklaarbare reden waar ik nog even wilde op terugkomen. De week van 10 maart zat de Johan in Wenen en ik dus op stap met de auto. Ik merkte dat ik telkens moeite moest doen om mijn ogen te houden achter het stuur en ik dacht dat ik iets serieus mankeerde. Toen ik op het einde van de week merkte dat mijn maandelijkse, terugkerende ongemakken uitbleven, begon ik me heel voorzichtig af te vragen of dat de reden van mijn vermoeidheid kon zijn. Zaterdag 14/3 zijn we gezellig gaan winkelen in Göteborg en heb ik nog leuke kleren gekocht voor de zomer om dan op weg naar huis toch maar eens bij de apotheek te stoppen, je kan nooit weten. Om niet volledig in detail te gaan, een tweede bezoek op maandag aan de apotheek heeft ons er pas van kunnen overtuigen. IK BEN WEL DEGELIJK ZWANGER !!!!!!!! Vreugde alom uiteraard maar dan he, normaal bel je effe naar de gynaecoloog, je krijgt maandelijkse afspraken, volgt de groei van je baby op een echo en als alles meezit, staat diezelfde gynaecoloog negen maanden later aan je bed. Hier in Zweden is het een heel ander verhaal. Je hebt hier de Vardcentral ( is verkeerd geschreven, maar ik heb ni zo'n bolleke om boven op de a te zetten ), het is een soort polikliniek waar de huisarts, tandarts en dus ook een moedercentrale zit. Zij volgen je zwangerschap op en het is dan vooral een vroedvrouw die je elke keer ziet. Je krijgt twee echo's, in het begin en als je ongeveer 16 weken bent om te kijken of de organen allemaal aanwezig zijn en groeien. In het begin moet je ook niet elke maand komen, maar alle lof voor mijn lieve vroedvrouw. Ze spreekt heel goed engels, ze stelt me op mijn gemak zoals ze zelf zeggen we zullen goed voor je zorgen. Als de bevalling er aan komt, ga je naar het ziekenhuis en daar zullen andere mensen je bij de bevalling begeleiden. Het is dus anders dan bij ons maar daarom zeker niet slechter. Ik heb er het volste vertrouwen in en onze jongste zal dus in Zweden geboren worden en dit rond 18 november. Dus mijn hormonenhuishouding ligt aardig in de weer, ik ben moe en misselijk en waarschijnlijk lijkt daarom alles erger dan het is. Als je zin hebt in een pak friet, een kingfish van de quick heb je hier in Zweden wel een probleem en lijkt in België het gras ineens veel groener.
Hopelijk zijn jullie ondertussen niet in slaap gevallen, zo ja wil ik toch nog even benadrukken dat WIJ ZWANGER ZIJN en dat is toch wel het belangrijkste van heel dit verhaal....
P.S. mijne wederhelft staat er op dat ik vermeld dat hij het hier ongelooflijk naar zijn zin heeft ( dit zegt hij de ochtend na 3u slaap en de klok rond pintelieren )
09-05-2009, 09:49 geschreven door Liesbet & Johan
19-03-2009
19-03-2009, 19:39 geschreven door Liesbet & Johan
verjaardag
Het is weeral twee jaar geleden dat ons kleine wonder ter wereld kwam, dat ter wereld komen was niet zo'n succes maar ondertussen zijn we het al lang vergeten. Nu loopt ze hier rond met een kroon op haar hoofd en zingen papa en mama " lang zal ze leven ". Ze snapt er eigenlijk niet veel van en laat het gewoon over haar heen komen. Langs deze weg willen we al de mensen die aan haar dachten via cadeautjes, kaartjes, mailtjes, smskes enz... van harte bedanken !!!!! We voegen ook enkele sfeerfoto's toe, schrik niet die kroon is een eigen creatie van de mama... Ik verbaas mezelf vooral het meeste....
Vandaag was niet alleen de verjaardag van ons Rhune maar het was ook de eerste bijeenkomst voor mij met " The Desperate Housewives " en dat was reuze gezellig. Het waren allemaal Nederlandse en Vlaamse vrouwen en 1 Duitse vrouw die goed nederlands sprak. Zalig om nog eens in je eigen taal te leuteren en ervaringen uit te wisselen. Al was er van uitwisselen in mijn geval weinig sprake, het was vooral naar de ervaring van anderen luisteren. Allemaal vrouwen die braafjes hun man volgen in zijn carrière en er natuurlijk ook mee de vruchten van plukken... Het valt toch op, eenmaal expat altijd expat, velen van hen waren niet aan hun proefstuk toe. De kinderen gingen allemaal naar een internationale school en stelden het daar ook goed. Wat ook opvalt een vreemde taal leren is niet evident , iedereen had wel een of andere les gevolgd maar als je de taal niet veel praat, is het moeilijk om bij te leren. En hoewel de Zweden hier heel vriendelijk zijn, iedereen heeft natuurlijk zijn vriendenkring en familie al... Al bij al wonen ze hier allemaal graag en willen ze je gerust helpen of uitnodigen op eenzame dagen. Mijn wereld is dus weer wat groter en ik voel me hier goed !!!!! Eerlijkheidshalve moet ik er wel bijzeggen dat ik ook veel mensen en dingen mis, familie en vrienden die mijn leven en mij kennen en waar ik dus gewoon alleen maar mezelf moet zijn en ik mis soms ook een goei pak friet van het frituur, nen boterham met kippesla van Bertje, mijn moedertaal ( en dan het antwerps in de eerste plaats natuurlijk ) en hoewel ik er niet veel kwam toch het shopping center ( gewoon omdat je daar de winkels kent ), je leest het België is nog steeds in mijn hart ....... en daarom een dikke kus aan iedereen daar
19-03-2009, 18:46 geschreven door Liesbet & Johan
13-03-2009
een vrijdagavond aan tafel
we schrijven vrijdag 13 maart.. De Frank of Sabine kondigen al heel de week lenteweer aan in België en daar verlang ik ook wel naar. Je kent dat wel ( misschien vooral de vrouwelijke lezers dan ), het einde van een seizoen en dan ben je die kleren zo beu. Je wil dan weer eens andere dingen uit de kast halen. Tot mijn spijt zal ik nog even moeten wachten op de rokjes en kleedjes want hier ligt weer 10cm sneeuw. Pas op ook fijn zene, in december bevoorbeeld als de kerstboom binnen staat en de kachel brandt maar ik wil nu die eerste lentedag. Die dag dat heel de wereld ontwaakt, iedereen buiten komt om zijn auto te poetsen, de gazon eens onder handen te nemen. Met andere woorden, geniet dit weekend van de 15 graden die voorspeld worden en zeg de buurman na de winterslaap weer goeiedag !!!! Maar dit doet eigenlijk helemaal niet ter zake .... Laat ik eerst even schetsen hoe ons huis gelegen is zodat jullie je mee kunnen voorstellen wat wij zojuist hebben gezien. Onze tafel staat aan de straatkant van het huis, daar waar de meeste ramen zijn. Tegen de straatkant staan 5 ramen tot op de grond en die vormen een hoek met nog eens drie ramen tot op grond. Als wij dus aan tafel zitten zien we de straat, weien, bossen ( en da meer waar ik niet altijd over wil beginnen en niet ter zake doet ) en we zien onze tuin ( opzij van ons huis ) en de tuin van de buurvrouw. Aan de kant waar het salon is, is dan een terras en daarachter rotsen en bos.... Zijn jullie een beetje mee ???? Toevallig kijk ik even door het raam aan de zijkant ( tuin ) en ik zie van de rotsen drie herten komen, ze sprongen heel gracieus in de tuin bij de buurvrouw, de straat over, de wei en dan het bos aan de overkant in. Voor de Zweed die hier al heel zijn leven woont, zal dit waarschijnlijk een doodgewoon tafereel zijn, maar als Belg die hooguit de kat van de buren ziet voorbijkomen is dit toch wel onwaarschijnlijk fantastisch knap om te zien. Daar zitten jullie dan he, met 15 graden en een lentezonneke.....
dikke kus van ons
13-03-2009, 18:30 geschreven door Liesbet & Johan
27-02-2009
27-02-2009, 17:28 geschreven door Liesbet & Johan
balans na twee maanden
Hoipiepeloi,
Vanmorgen beseften we dat het al weer twee maanden geleden is. Twee maanden sinds we op het vliegtuig stapten. De tijd gaat snel en ik moet eerlijk toegeven, op die twee maanden lijkt België ver weg. Je staat ervan versteld hoe snel je iets gewoon wordt en hoe snel je van een huis een thuis maakt. Vorig weekend was het hier supergezellig, er lag ten eerste 20cm sneeuw, dus dat was tijd om een sneeuwman te maken. Kinderen van bijna 2 vinden het fijn hun papa bezig te zien, zwoegend in de tuin om de beste sneeuwman aller tijden te maken. Er was mij ondertussen vanuit België nadrukkelijk opgedragen en ik citeer " Liesbet, ga toch schaatsen op dat ijs met Rhune ! Wat is dat nou ! " dus ik dan maar mijn stoute schoenen aangetrokken. Je moet dat niet onderschaten, ik heb echt een serieuze angst ( volgens mij is dat hetzelfde als zeggen tegen iemand met hoogtevrees, komaan kruip daar toch op, wat is dat nou ) maar ik ben zaterdag dat ijs op gegaan. De eerste stappen was het of mijn adem stokte in mijn keel en hoewel ik daarna toch een beetje genoten heb van de weidsheid en de stilte, kon ik mij pas volledig terug ontspannen wanneer ik me ervan verzekerd had dat er terug vaste grond onder mijn voeten was. Zondag ging het al wat beter, we zijn ook een gat tegen gekomen waar ze door vissen en de Johan heeft zijn hand eens in het water gestoken. Buiten de verschikkelijke kou heeft hij ook gevoeld dat het ijs zeker 30cm dik is, dat was toch een geruststelling. Zaterdagnamiddag hebben we zelfs bezoek over de vloer gehad, in de vorm van onze huisbazen ( en ja de huur was wel degelijk betaald, het was echt voor ons gezelschap te doen ). Heel toffe mensen die een glaasje wijn wel apprecieerde, maar gedisciplineerd dat de Zweden zijn. De chauffeur drinkt hooguit 1 glaske en dan is het gedaan. Ik had voor de ficka bij Johan op het werk een dessert gemaakt ( verduidelijking ficka is een uitgebreide koffiepauze ) en ik wilde ze wel eens laten proeven van iets dat ze hier niet kennen en dat bij de familie Maas met de kilo's wordt gegeten, speculaas. Van mijn schoonmoeder heb ik een heel lekker recept voor platte kaas taart met speculaas en perzikken ( en in België zijn er enkele die daar verzot op zijn he ) en op het werk leek het in de smaak te vallen. Maar onze Zweedse huisbazen vonden het maar niets en zo blijkt maar weer dat je jouw eigen cultuur en gewoontes niet moet opdringen in andere landen ( hoewel Thai, sushi, kebab, Mc Donalds.... hier wel succes heeft ). Ik heb dan ook mijn schoonbroertje heel hard gemist want ik heb een hele schotel moeten weggooien !!!!! Dus dan maar de cultuur van Zweden verder verkend en dit in de vorm van een förskola. Wanneer vrouwen hier een tweede kind ( of volgende ) krijgen, zijn ze een jaar thuis. maar oudere kinderen die nog niet naar de lagere school gaan, mogen dan ook niet naar de opvang en daarvoor bestaat de förskola. Je kan daar een paar uur per dag naartoe met je kind(eren) en ze kunnen daar spelen, onder jouw toezicht. Er zijn wel verantwoordelijken aanwezig maar je moet bij je kind blijven. Het is gratis en eigenlijk best gezellig. Dus dat heb ik woensdag voor de eerste keer geprobeerd met de kleine Rhune en ze vond het geweldig, allemaal ander speelgoed en eens andere gezichten dan die van haar mama. Een half uur voor sluitingstijd ruimen ze allemaal op, gaan ze in een kring zitten en worden er liedjes gezongen. Uiteraard in het Zweeds, ik heb dus woensdag " in het bos daar staat een huisje " en andere bekende liedjes in het Zweeds gehoord. Ons Rhune snapte er niets van, maar ze heeft haar ogen uitgekeken. Dit weekend gaan we ons hier inschrijven in de fitness en zo burgeren we ons stilaan in, nu alleen nog de taal. Zolang ons Rhune niet naar de crèche kan, is het voor mij moeilijk om les te volgen. Ik kan dat ook wel 's avonds gaan doen maar volgende week is de Johan weer weg en dan zou ik een hoop lessen missen. Het zal dus een nieuw begin zijn voor zowel Rhune als mezelf wanneer we overdag van elkaar gescheiden worden en we allebei Zweeds gaan leren ( ben benieuwd wie er het snelste mee weg zal zijn!!!! ). Hopelijk merken jullie dat het hier prima gaat met ons maar wees gerust ons hart is groot genoeg. We zijn jullie niet vergeten en dragen jullie elke dag mee.....
dikke kus
27-02-2009, 13:06 geschreven door Liesbet & Johan
09-02-2009
vakantie vervolg
het is momenteel 23.50u en ik ben net terug opgestaan. Ik moet namelijk even iets belangrijks toevoegen aan mijn vorig verslag. Niet alleen de uit bed springende ouders hebben ons een warm onthaal en thuisgevoel gegeven maar ook onze andere ouders, schoonouders, stiefouders enz.. Daarbij wil ik even mijn 2 broers, 2 schoonzussen, zus en schoonbroer in de bloemen zetten. Ik had hen op voorhand gemaild om te vertellen dat ik zondag bij de bonni en bompa zou binnenspringen en aangezien ik geen tijd had om elke deur apart langs te gaan, stelde ik voor er een leuke samenkomst bij de ouders van te maken en zie daar iedereen was op de afspraak, zelfs mijn klein zusje is vroeger uit kampweekend teruggekomen om ons te kunnen zien !!!! Dat vond ik toch het vermelden waard en nog eens bedankt daarvoor. En dankzij een leuke zwempartij met de schoonfamilie hebben we zo weer iedereen even gezien. Voilà, nu ik dit gezegd heb, ga ik veel beter kunnen slapen. We love you xxx
09-02-2009, 23:58 geschreven door Liesbet & Johan
vakantie
donderdag, 29 januari, auto volgeladen en Belgium here we come
Velen onder jullie zijn misschien verbaasd maar inderdaad we zijn in België geweest. Valt het jullie op dat ik België schrijf en niet thuis. Natuurlijk voelt op de E34 rijden en Turnhout, Antwerpen zien staan als thuiskomen en als je midden in de nacht ( om 4.15u op precies te zijn ) de sleutel in de deur van het ouderlijk huis steekt om dan te merken dat er 2 hebben liggen waken en uit bed springen ( al kan je dat niet meer echt springen noemen, maar het is de gedachte die telt he ) dan weet je weer wat thuiskomen is. De reden van ons bezoek was niet omdat we heimwee hadden maar een weerkerend uitstapje naar Center Parcs met bovenvermelde, springende mensen. De tijd was dus te kort om iedereen die we wilden zien een bezoekje te brengen maar dat maken we de volgende keer uitgebreid goed, dat is beloofd. De vakantie was fantastisch een tweejarige heeft ook niets meer nodig dan een zwembad, eten, drinken, slapen en verwennerij door de grootouders. ( en soms hebben de grootouders niets meer nodig dan een tweejarige ) Zaterdag 7/2 was het tijd om terug te vertrekken, onze auto volgeladen met lekkers ( lees speculoos, speculoospasta en vooral veel wijn ) en voor diegene die denken dat wij ver weg zitten daar in het hoge noorden.... Het is goed te doen met de auto ( als je geen 2u in file staat in Duistland, op een zaterdag ), dus geen excuses meer om eens voor een keer naar het noorden te komen i.p.v. altijd massaal naar het zuiden te rijden.En voor de thuisblijvers lijkt het allemaal één groot avontuur maar ook hier is het back to life, back to reality. Dat wil zeggen, het is maandag, Johan werkt en ik, ja wat doe ik zoal buiten kuisen, wassen, strijken, naar de winkel gaan, met ons Rhune spelen... Ik geniet van de stressvrije dagen, van een boek of goede muziek die hartverwarmend is en me doet wegdromen, en zoals je weet heb ik niet meer nodig !!!!!
tot de volgende.....
09-02-2009, 13:45 geschreven door Liesbet & Johan
22-01-2009
" D Day "
Hallo België,
We schrijven vandaag 22 januari 2009 en voor ons is het " D Day " .... Laat ons even teruggaan naar maandag 12 januari. Johan vertrekt vandaag voor 4 dagen naar Tsjechië en dat wil zeggen dat de twee dames alleen achterblijven. Ons Rhune laat het niet aan haar hart komen, zij voelt zich hier prima en we hebben dvd's van de Sinterklaasshow, videoclips van studio 100, Teletubies en Bumba, wat heeft een bijna tweejarige nog meer nodig. Maar voor de grote dame is het een ander paar mouwen, ik ben namelijk niet zo'n grote held ( al ken ik de liedjes van Mega Mindy heel goed !!!! ) dus als het donker wordt en je geen gordijnen hebt, zijn al die ramen hier beneden grote zwarte gaten. Het gedacht dat heel Mölnlycke naar mij kan staren en ik hen niet zie, bevordert het veilige gevoel niet. Dan maar toevlucht zoeken in de slaapkamer, waar gelukkig wel gordijnen zijn, maar dan zijn er weer al die geluiden, eigen aan een huis maar die me nog altijd vreemd in de oren klinken. Ik ga niet elke ellendige lange dag van die week beschrijven maar ik kan jullie verzekeren dat het boeken van een enkel ticket naar België heeeel dichtbij kwam. We hadden anders wel het schitterende idee om in België nog snel TV Vlaanderen te kopen, kwestie van de eenzame avonden wat aangenamer te maken in een taal die geen chinees lijkt, maar dat was buiten de rotsen en de bomen achteraan in onze tuin gerekend... Er was geen enkel signaal op te vangen en dus dan maar onze toevlucht zoeken tot de films die we van Ronny ( Ronny bedankt daarvoor ) hebben meegekregen. Donderdagavond kwam mijn ventje terug thuis en de hemel klaarde op. We hebben een heel fijn weekend gehad, zonder kloppen en boren en enkel genieten van het prachtige Zweden. Het moet gezegd, het is een prachtig land, weids, het ene meer na het andere en daar rond bossen.... Als dan nog eens de zon op de bomen en het meer schijnt dan ben je echt met je gat in de boter gevallen als je dat allemaal kan zien vanuit je raam van de living, van de slaapkamer enz... Maar jullie vragen zich natuurlijk af wat er vandaag gebeurd is. De Johan heeft hier vorige vrijdag in een hifi winkel een mens zover gekregen dat hij wel eens naar onze satelliet wilde komen kijken en vandaag had hij daar tijd voor. Dus om 14u was hij daar dan en inderdaad waar onze satelliet hing was geen enkel signaal te bespeuren. Dan maar eens aan de andere kant proberen en eureka na een uurtje hadden we ineens BVN op onze TV. En nu kijken we dus gewoon zoals jullie naar één, ketnet, vtm enz... Zeg wisten jullie dat het de Australian open waren, ik was dat helemaal vergeten. Nu kan ik dus zoals elke modale Vlaming 's avonds in mijn zetel ploffen en zappen en zagen dat er weer geen bal op TV is en toch is het voor mij vandaag " D Day ", ik voel me weer een beetje minder alleen op de wereld en weer een beetje dichter bij jullie maar dan wel met zicht op een meer, ..... tot de volgende
22-01-2009, 16:54 geschreven door Liesbet & Johan
Rhune ontdekt de site van studio 100
Nog geen 2 jaar en wij zijn al geen baas meer over onze computer (grapje, ze zal toch moeten luisteren, zeker als je mama Liesbet kent)
22-01-2009, 00:00 geschreven door Liesbet & Johan
18-01-2009
18-01-2009, 12:50 geschreven door Liesbet & Johan
08-01-2009
Het is momenteel 14.28u en ik zit aan de tafel van ons nieuwe huis. Als ik me omdraai zie ik uit op een meer en bomen, prachtig zicht. De afgelopen dagen waren hectisch, spannend, maar vooral vermoeiend. Helena, onze huisbaas, stond ons maandagmorgen hier op de wachten en rond 11u arriveerde dan eindelijk onze meubels. Het was hier toen -13 graden maar geen sneeuw zoals in België wel het geval was. Op een paar uur tijd was alles uitgeladen, waren wij bevrozen door de openstaande voordeur en was hier binnen net een bom ontploft. Er zit op zon moment niets anders op dan doos per doos vast te nemen, uit te laden en een plaats te zoeken. Waarom heeft een mens eigenlijk zoveel spullen, we zij nu dag drie en er staan nog wel enkele dozen op ons te wachten. Gelukkig hebben we beneden een logeerkamer, je ziet geen doos meer staan....
Vandaag hadden we een afspraak met Marianne, onze contactpersoon bij het relocation bureau en zij heeft ons weer een eindje op weg geholpen. Ons persoonsnummer is aangevraagd, goed dat mijn handtas eigenlijk mijn reistas is want ik had gelukkig al de nodige papieren bij !!!! Daarna naar de bank, je kan hier dus werkelijk niets doen zonder dat persoonsnummer maar ze hebben dan effe een fictieve aangemaakt. Op al de rest moeten we wachten, dat wil zeggen dat we hier volledig afgesloten zijn van de wereld. De Johan kan enkel van op het werk mailen, jammer genoeg. Gisteren hebben we hier Gustav ontmoet, een fransman van geboorte die 4 jaar in Brussel heeft gestudeerd en dus Zweeds, Engels en Frans spreekt. Heel fijne mens, gaf direct zijn telefoonnummer en we mochten altijd bellen. De zweden die we al ontmoet hebben ( en dat zijn er 2, Marianne is nl. van Amsterdam), zijn heel vriendelijk en behulpzaam. Voor de rest is het moeilijk te beschrijven hoe het voelt om hier te zijn. Thuis kan je het hier natuurlijk nog niet noemen, in de winkel koop je wat op gevoel en op zicht want ik weet niet meer wat varkens- of rundsvlees is, maar we komen niet om. Het is heel raar dat je vanalles nieuw ontdekt maar het heel moeilijk kan delen met je vertrouwde mensen. De Johan heeft het iets makkelijker en ons Rhune kijkt raar omdat mama en papa een niet verstaanbare taal met de mensen spreken, wat betreft mezelf ik mis de Azalealei, de Colruyt, de telefoon, een bekende stem, het nederlands, het vertrouwd gevoel en gevoel van thuis te zijn. ( ik mis die dingen niet bepaald in deze volgorde he, het is maar een kleine en lukrake opsomming)
Om het thuisfront niet ongerust te maken, ik loop hier niet de hele dag te huilen en ik heb geen spijt van mijn beslissing. Ik geef het tijd en de rest komt zeker en vast, binnen een goede maand hebben we internet en dan kunnen we eens skypen dan horen we ook elkaars stem nog eens.
Geniet van het Belgiëlandje en geef het een dikke knuffel.
Hej då ofwel de groetjes
08-01-2009, 07:56 geschreven door Liesbet & Johan
04-01-2009
4 januari : het afscheid
Na een afscheids- en champagnebrunch in ons hotel van de laatste dagen ( in de Paasbloemstraat ) was het dan toch zover. Wij naar Zaventem met 3 zware koffers en een heel klein hartje.... We hadden onze familie laten weten dat ze welkom waren, voor een afscheidszoen en een knuffel en gelukkig voor ons vonden velen dat een fantastisch idee. Bedankt daarvoor, het is leuk te merkem dat we toch een beetje gemist zullen worden. Ons Rhune vond het allemaal geweldig, maar echt begrijpen wat haar overkomt dat lukt nog niet. Maar wij beseffen het des te meer. Je kan natuurlijk uren blijven dralen daar in de inkomhal van de luchthaven maar eens moet je toch iets gaan doen.... Na kussen en knuffels en we zien elkaar snel weer en tranen die je niet meer kan inslikken worden we losgelaten door ons warme nest, de douane moeten we alleen met ons drietjes door en dan is het omkijken tot je elkaar echt niet meer kan zien, waarom doen we dit ook weer. Maar we moeten verder en hoewel je de neiging hebt om achteruit te lopen en terug te gaan naar het leven en de mensen die je kent, zet je toch een stap vooruit en nog een en nog een.... 16.40u, vlucht SN2317 Brussels - Gothenburg vertrekt, Sweden here we come. Hoewel Rhune nog niet geslapen heeft, doet ze het prima en gelukkig kent haar mama de hitlist van studio 100, dat helpt tegen enkele tranen van pure vermoeidheid. We zitten nu in onze hotelkamer en voor diegene die Johan Maas kennen, hij is hier verwelkomd als een verloren zoon die thuiskomt. Ik moet zeggen, het heeft wel iets zo'n suite... Een salon met eem aparte slaapkamer, badkamer met bad en aparte douche maar we kijken vooral uit naar morgen dan zien we ons huis en eindelijk ook onze meubels terug. Morgen is de eerste dag van ons leven hier, het zal niet vanzelf gaan en we missen te veel mensen om hier ons thuisland van te maken maar ik weet zeker dat we ook hier een warm en gezellige thuis zullen krijgen en dat we zelfs een beetje van dit land gaan houden. Voor al diegene daar in België, jullie zijn in ons hart en tot de volgende
Nog geen 2 jaar en wij zijn al geen baas meer over onze computer (grapje, ze zal toch moeten luisteren, zeker als je mama Liesbet kent)
