Toen een vriendin van ons hoorde over de verhuisplannen naar Zweden, vertelde ze direct over haar waterige vakantie in dit landje... In haar jeugdige herinneringen regent het in Zweden altijd en het land heeft sindsdien geen enkele aantrekkingskracht meer op haar. Wij vermoedden dat het zo erg toch niet kon zijn maar moeten daar nu toch op terug komen. We hebben de laatste maand al veel regen geslikt en met regen bedoel ik alle sluizen open, dit soms gedurende ettelijke uren !!!!! Gelukkig kon ik eind juli naar het zuiden voor 14 dagen ( zijnde ons België landje ) en daar was het veel beter. Het was weer een blij weerzien en een drukke, vermoeiende, gezellige bedoeling....
Het minder goede nieuws kreeg ik van mijn eigen vertrouwde gynaecoloog, bleek dat mijn placenta helemaal voor de uitgang ligt, met andere woorden ons kleine meid ( ja, het wordt een dochter ) kan er langs geen kanten door. Een keizersnede is dus aan de orde en op de koop toe moet ik me de komende maanden nog heel rustig houden want de kans op bloedingen is groot. Als dat gebeurt, is een ziekenhuisbezoek een noodzaak en als ik pech heb kan ik daar voor de rest van de tijd in bed gaan liggen. Maar met ons kleine meid is alles in orde, ze groeit zolas het moet en bewegen is haar favoriete bezigheid ( vooral dan 's avonds en 's nachts, hopelijk leert ze snel dat het dan eigenlijk tijd is om te slapen).
Mijn plannen om in september nog een weekje homefront mee te pikken, zijn bij deze dus ook volledig in het water gevallen, ik heb algemeen vliegverbod !!!! Jammer maar het goede nieuws is dat we 24 september verhuizen naar onze nieuwe stek en daar kijken we allemaal naar uit. Misschien dat het aan de kust vlugger opklaart of niet zo veel regent, wie weet....
Tot dan hebben we het nog druk met het wassen van lakens, kuisen en zorgen dat de voorraadkasten aangevuld zijn tegen dat de volgende bezoekers komen. De Johan heeft al helemaal de smaak te pakken en droomt van een B&B. 's Morgens zorgt hij vol overgave voor een lekker bordje spek met eieren en we hebben al een paar uitstappen in het basispakket opgenomen. Dus breng je rubber laarzen en regenjasje mee en reis naar het mooie groene ( onze gazon vertoont geen enkele rosse plek ) Zweden.
Ondertussen is hier het schooljaar alweer begonnen en de Zweden nemen de draad weer op. En dit jaar is er weer een nieuwe leerling bijgekomen, namelijk Rhune Maas. Op 11/8 is ze voor de eerste keer naar de Happy Kids gegaan en wonderwel vond ze het speelgoed veel te fascinerend om te beseffen dat wij wel terug naar huis gingen. De eerste week is ze drie dagen met veel plezier naar haar nieuwe vriendjes en vriendinnetjes vertrokken maar spijtig genoeg was dan de pret er wel af. Sinds deze week ( en ze gaat nu voltijds ) laten we haar elke dag schreeuwend achter. En het loslaten is begonnen, er is geen weg terug. Het is moeilijk om de krop in je eigen keel te verbergen wanneer ze met uitgestrekte armen schreeuwt en zegt dat ze mee naar huis wil ..... En dan troost een mens zich met de gedachte dat het goed is voor je kind, ze moet zich losmaken, ontwikkelen en een volgende stap in het leven zetten. Ik vraag me af of diegene die deze mooi woorden verzonnen heeft ooit die armpjes en tranen gezien heeft bij zijn/ haar eigen kind !!!! Maar we zetten voort, moedig als we zijn en sturen ons pruts de wereld in ( waar ze zelfs de taal niet verstaat ) en zijn super trots op onze peuter.
Nog een goede week en het leven gaat ook in België weer over in zijn normale ritme, drukte aan de schoolpoort, files, werken.... In ieder geval allemaal een goede start en als het allemaal te veel wordt, je weet de lakens zijn gewassen en er zal iemand met veel liefde spek met eieren voor je bakken....
Tot de volgende....
Reacties op bericht (1)
21-08-2009
verdriet van mijn kleindochter
Ik ben de verschillende stadia van " het loslaten " nog niet vergeten hoor. Soms ging het gepaard met tranen van mijn dochter, soms alleen met mijn tranen, soms lieten we samen de stroom komen ! En moeder zijnde moet ge flink zijn en de noodzaak indachtig zijn dat je kind op eigen benen moet leren staan, maar als bomma zeg ik toch even : ocharme ons Rhuneke ! Maar ik weet dat ons Rhune niets tekort komt . Ze wordt door haar mama en papa omringd met liefde en aandacht , dus die paar traantjes horen er dan maar bij !! Liesbet, je bent een pracht van een moeder en loslaten is inderdaad niet vanzelfsprekend maar je doet het goed hoor !!
