|
Het is momenteel 14.28u en ik zit aan de tafel van ons nieuwe huis. Als ik me omdraai zie ik uit op een meer en bomen, prachtig zicht. De afgelopen dagen waren hectisch, spannend, maar vooral vermoeiend. Helena, onze huisbaas, stond ons maandagmorgen hier op de wachten en rond 11u arriveerde dan eindelijk onze meubels. Het was hier toen -13 graden maar geen sneeuw zoals in België wel het geval was. Op een paar uur tijd was alles uitgeladen, waren wij bevrozen door de openstaande voordeur en was hier binnen net een bom ontploft. Er zit op zon moment niets anders op dan doos per doos vast te nemen, uit te laden en een plaats te zoeken. Waarom heeft een mens eigenlijk zoveel spullen, we zij nu dag drie en er staan nog wel enkele dozen op ons te wachten. Gelukkig hebben we beneden een logeerkamer, je ziet geen doos meer staan....
Vandaag hadden we een afspraak met Marianne, onze contactpersoon bij het relocation bureau en zij heeft ons weer een eindje op weg geholpen. Ons persoonsnummer is aangevraagd, goed dat mijn handtas eigenlijk mijn reistas is want ik had gelukkig al de nodige papieren bij !!!! Daarna naar de bank, je kan hier dus werkelijk niets doen zonder dat persoonsnummer maar ze hebben dan effe een fictieve aangemaakt. Op al de rest moeten we wachten, dat wil zeggen dat we hier volledig afgesloten zijn van de wereld. De Johan kan enkel van op het werk mailen, jammer genoeg. Gisteren hebben we hier Gustav ontmoet, een fransman van geboorte die 4 jaar in Brussel heeft gestudeerd en dus Zweeds, Engels en Frans spreekt. Heel fijne mens, gaf direct zijn telefoonnummer en we mochten altijd bellen. De zweden die we al ontmoet hebben ( en dat zijn er 2, Marianne is nl. van Amsterdam), zijn heel vriendelijk en behulpzaam. Voor de rest is het moeilijk te beschrijven hoe het voelt om hier te zijn. Thuis kan je het hier natuurlijk nog niet noemen, in de winkel koop je wat op gevoel en op zicht want ik weet niet meer wat varkens- of rundsvlees is, maar we komen niet om. Het is heel raar dat je vanalles nieuw ontdekt maar het heel moeilijk kan delen met je vertrouwde mensen. De Johan heeft het iets makkelijker en ons Rhune kijkt raar omdat mama en papa een niet verstaanbare taal met de mensen spreken, wat betreft mezelf ik mis de Azalealei, de Colruyt, de telefoon, een bekende stem, het nederlands, het vertrouwd gevoel en gevoel van thuis te zijn. ( ik mis die dingen niet bepaald in deze volgorde he, het is maar een kleine en lukrake opsomming)
Om het thuisfront niet ongerust te maken, ik loop hier niet de hele dag te huilen en ik heb geen spijt van mijn beslissing. Ik geef het tijd en de rest komt zeker en vast, binnen een goede maand hebben we internet en dan kunnen we eens skypen dan horen we ook elkaars stem nog eens.
Geniet van het Belgiëlandje en geef het een dikke knuffel.
Hej då ofwel de groetjes
|
Nog geen 2 jaar en wij zijn al geen baas meer over onze computer (grapje, ze zal toch moeten luisteren, zeker als je mama Liesbet kent)
