Terwijl het water uit mijn kleren verdampt, sla ik een warme handdoek om
me heen en staar ik uitdagend uit het raam. "Probeer me nu maar nat te
maken, knetterende regen op het dak, klaterende watervallen uit de dakgoot en
spetterende krokodillentranen in de plassen.
Als ik een paar weken geleden al dacht een hevige regen te trotseren,
dan had ik deze tropische bui nog niet meegemaakt. Eén seconde buiten (verstopt
in een regenjas en gewapend met een paraplu) en het leek alsof ik een duik in
het zwembad genomen had.
Al eerder deze dag waarschuwden de drukkende warmte, de dikke grijze wolken en
de knallende donder me voor een hevige bui. De regen was dus zeker voorspeld,
maar dat er zoveel water tegelijk uit de lucht zou vallen, daar kon ik me niet
op voorbereiden.
Het is alsof de kracht waarmee de druppels neer beneden komen, me een overdosis
energie geeft. Ik wist ze daarjuist niet goed te bedwingen, dus wandelde ik
maar naar buiten, trappelde in de plassen en barstte in lachen uit. Ik denk dat
ik nu begrijp waarom de mafa's hier spontaan muziek maken en dansen als de
regen komt. Al weet ik mijn eigen vreugde niet zo goed te plaatsen. Is het de
frisse wind die mijn loomheid doet verdwijnen? Of geeft de nieuwsgierigheid
naar de intense kleuren van het vruchtbare seizoen me energie? Misschien maakt
de nostalgie naar warme pannenkoeken in een droog en gezellige huis me wel
onoverwinnelijk. Het is ongetwijfeld alles samen, begeleid onder een sfeervolle
muziek van harmonisch zoevende wind, ritmisch kletterende regen en melodische
druppels die sierlijk rollen over bladeren en voorzichtig van rieten daken
vallen.
Ondertussen is mijn potlood zijn punt bijna verloren. Hij heeft genoeg
van het dansen over lege vellen en kruipt tevreden over al dat grijs op het
witte papier in zijn slaapzak. Morgen kan hij de hele dag uitrusten terwijl het
klavier zijn werk overneemt.
Veel spetterende groeten vanuit een herboren Djingliya!
