Terwijl de laatste minuten van de laatste woensdagavond wegtikken, laat ik nog een laatste keer van me horen via deze blog.
"Opgeruimd staat netjes," zegt mijn kamer hier. Nu nog de valies... Daarjuist vulde ik de bodem al met goeie herinneringen, morgenochtend volgt de rest. Het afscheid van mijn nieuwe thuis komt nu wel heel dichtbij! De laatste week verandert veel te rap in de laatste nacht, het laatste ontbijt en de laatste autorit. Morgen wuif ik de met terrassen bezaaide bergen uit...
Ik hou hier op, want straks riskeer ik me nog te verstoppen in mijn boom. Probeer me dan maar terug in België te krijgen!
Gisteren wandelden alle leerlingen met hun rapport in de ene hand en een balpen in de andere hun vakantie tegemoet. Tijd om op het veld te werken of op de vele baby's te passen.
Dat bij een laatste schooldag een feestje hoort, hebben de leerlingen van Odette goed begrepen. Maandag verknipten ze gekleurd papier tot versiering en schrobden ze alle banken schoon met water, zand en hun blote handen. Al rap vormden de leerlingen het schoonmaken om tot een waterspelletje en een beetje later stond iedereen buiten in de zon zijn of haar kleren te drogen. Nu er minder voeten door de klas renden, veegden enkele harde werkers het zandwater de klasdeur uit. Trots over hun propere banken en blinkende vloer wandelden de leerlingen 's middags naar huis. Vrijdag morgen kwamen ze terug om ballonnen op te blazen en de klas te versieren. Op het bord bedankten we de ouders. Een extra aanmoediging om volgend jaar opnieuw schoolgeld te betalen voor hun kinderen is zeker niet overbodig. Met het geld dat de leerlingen heel het jaar door in hun caisse verzamelden, kochten we voor iedereen een sucré. Voor de meesten was het de eerste keer dat ze een fanta proefden. Ze genoten van iedere druppel en lieten hun ouders en de toeschouwers aan de ramen meedrinken.
Maar een feest zonder bilbil (hun zelfgemaakte wijn) is voor de ouders geen echt feest, dus kocht de directeur 20 liter van dit brouwsel. Veel te weinig dacht ik eerst, aangezien er ongeveer 150 leerlingen zijn. Achteraf bleek ik me te vergissen, er kwamen nog geen 15 ouders. Ze hebben het blijkbaar wel heel druk op hun veld... Hadden we ons feestje 's avonds gepland, waren ze zeker met veel meer gekomen. Want iedere gelegenheid om bilbil te drinken is er één om met twee handen vast te pakken. Dit merkte ik ook donderdag op het naamgevings feest van Ndarana Pascaline. Iedereen had een jongen verwacht, maar Victor en Marceline kregen toch nog een dochtertje, dus noemden ze hun kind maar Ndarana (on ne l'aime pas). Ze houden misschien nog niet van hun kindje, maar ze houden in ieder geval wel van hun drank! De wijn vloeide rijkelijk, de vrouwen lachten hartelijk, het koor zong en trommelde erop los en de baby sliep onbezorgd verder, ook al verhuisde ze van de ene moeder naar de andere. Kortom een gezellige, rustige sfeer om niet rap te vergeten!
Met dit bericht zet ik mijn vakantie in. Vanaf nu volg ik een druk programma om optimaal te genieten van mijn laatste twee weken Kameroen.
Terwijl het water uit mijn kleren verdampt, sla ik een warme handdoek om
me heen en staar ik uitdagend uit het raam. "Probeer me nu maar nat te
maken, knetterende regen op het dak, klaterende watervallen uit de dakgoot en
spetterende krokodillentranen in de plassen.
Als ik een paar weken geleden al dacht een hevige regen te trotseren,
dan had ik deze tropische bui nog niet meegemaakt. Eén seconde buiten (verstopt
in een regenjas en gewapend met een paraplu) en het leek alsof ik een duik in
het zwembad genomen had.
Al eerder deze dag waarschuwden de drukkende warmte, de dikke grijze wolken en
de knallende donder me voor een hevige bui. De regen was dus zeker voorspeld,
maar dat er zoveel water tegelijk uit de lucht zou vallen, daar kon ik me niet
op voorbereiden.
Het is alsof de kracht waarmee de druppels neer beneden komen, me een overdosis
energie geeft. Ik wist ze daarjuist niet goed te bedwingen, dus wandelde ik
maar naar buiten, trappelde in de plassen en barstte in lachen uit. Ik denk dat
ik nu begrijp waarom de mafa's hier spontaan muziek maken en dansen als de
regen komt. Al weet ik mijn eigen vreugde niet zo goed te plaatsen. Is het de
frisse wind die mijn loomheid doet verdwijnen? Of geeft de nieuwsgierigheid
naar de intense kleuren van het vruchtbare seizoen me energie? Misschien maakt
de nostalgie naar warme pannenkoeken in een droog en gezellige huis me wel
onoverwinnelijk. Het is ongetwijfeld alles samen, begeleid onder een sfeervolle
muziek van harmonisch zoevende wind, ritmisch kletterende regen en melodische
druppels die sierlijk rollen over bladeren en voorzichtig van rieten daken
vallen.
Ondertussen is mijn potlood zijn punt bijna verloren. Hij heeft genoeg
van het dansen over lege vellen en kruipt tevreden over al dat grijs op het
witte papier in zijn slaapzak. Morgen kan hij de hele dag uitrusten terwijl het
klavier zijn werk overneemt.
Veel spetterende groeten vanuit een herboren Djingliya!
Mijn poging om een uitgebreid verslag bij te
houden, ben ik gestaakt. Ik probeerde af en toe een schrijfmomentje te
voorzien, maar een planning maken lijkt hier onmogelijk. Iedere dag is een
verrassing en dat is wat het leven hier zo boeiend maakt.
Om te beginnen is er al het onvoorspelbare
weer. Warme dagen verplichten ons alles rustig aan te doen, amaaiamaaia.
Met het inschakelen van een uitgebreide platte rust proberen we het warmste van
de dag te ontwijken. Tevergeefs gaan we op zoek naar een koel plekje, maar
alles lijkt hier warmte op te slorpen. Muren, kasten, zetels, kleren, glazen om
fris water uit te drinken... ik kan niets onvoorverwarmds bedenken. Ook een
koude douche om deze sauna te compenseren, is een luxe die we ons niet kunnen
permiteren. Het water uit de kranen is soms gloeiend heet, onmogelijk om ook
maar onze handen eronder te steken. De enige remedie tegen deze hitte is traag
bewegen, het zweet laten vloeien, onszelf wat wind toewaaien en liters
'kruikwater' drinken. We gebruiken tegenwoordig de traditionele frigo's omdat
onze elektrische het begaf. Het kruikwater evenaart het frigofrisse water en
daar zijn we eeuwig dankbaar voor!
Het spreekt dus voor zich dat ik op zo'n warme
dag nogal wat puntjes op mijn agenda moet schrappen. Gelukkig kondigt het
regenseizoen zich al aan met een frisse wind, stortregens en grijze wolken
waarachter de zon zich verstopt. Spijtig genoeg brengt deze o, zo aangename
wind een vergroot risico op elektriciteitspannes met zich mee. Alhoewel er zich
ook wekelijks onverklaarbere pannes voordoen.
Eén hevige regen bracht iedereen naar buiten. Elk stukje grond werd bezaaid
door de hele familie. Het was mooi om te zien hoe kinderen, ouders en
grootouders gebukt over de natte grond dansten. Ze leken op willekeurige
plaatsen een putje te maken, zaadjes te strooien en die weer met aarde te
bedekken. Ondertussen kunnen we al kiemen met een verrassende regelmaat uit de
grond zien piepen.
Met het regenseizoen komt ook het einde van
het schooljaar in zicht. Na nog een herhalingsweek, een evaluatieweek en een
proclamatieweek bergen de Kameroenezen hun schriften, balpenen, leien en krijt
op tot 3 of 10 september. De exacte datum voor de nieuwe start wordt pas één,
twee of drie dagen op voorhand aangekondigd via de radio. Net als elke feestdag
staan de kinderen voor een verrassing: ze wandelen naar school en merken daar
pas als er leerkrachten komen opdagen of niet...
Ondertussen staat de zon bijna op middaguur.
Aan een veel te hoog tempo tikken de minuten en uren voorbij. Ik moet het
hierbij laten...
Op vraag enkele foto's om te bewijzen dat ik effectief in Kameroen ben...
Om de dag goed te beginnen: ontbijt met mango's!!!
In de klas...
Huishoudelijke taken moeten ook gebeuren... Yvette en ikzelf bij onze wasmachine.
Verbeteren en voorbereiden.
Avondmaal... ...met op het menu: reuzesprinkhaan
En om de dag even mooi af te sluiten als ik hem begon, lees ik nog enkele blaadjes uit mijn boek in het licht van de volle maan. (Als die er is natuurlijk.)
17 mei: een onvergetelijke uitstap naar het meer van Maga!
Oumarou (die deze uitstap mogelijk maakte) met zijn vrouw en tweeling. Fantastisch om zo iemand als vriend te hebben! (Uitgebreid verslag volgt later.)
Lang geleden dat we nog eens zoveel water samen zagen! Daar moeten we dus van profiteren... ... maar niet op deze boot ... ... in de onze zaten er wat meer gaatjes. Où est le problème?
Dagelijks leren we bij: ... nijlpaarden zijn goeie zwemmers. Net als de kinderen die hier (in tegenstelling tot in Djingliya) wel begrijpen hoe ze zich moeten wassen.
Op naar Pouss... ... waar mensen op huizen klimmen.
Ondertussen wandel ik al 31 dagen rond op Kameroenese bodem, hoogtijd dus voor deel één van een uitgebreid verslag...
Ik sla mijn ervaringen boek open op een willekeurige pagina en beland in het hoofdstuk 'Dieren'. Onmiddellijk denk ik terug aan mijn toiletgezelschap deze morgen. De margouillat op de deur begroette me met een slaperige goeiemorgen-blik, een beetje ongewoon voor dit schuwe beestje. De toiletgecko daarentegen was wel al vroeg uit de veren. Zodra ik het deksel omhoog deed, verstopte hij zich een beetje dieper in het wc (een put in de grond met een muurtje rond, waarop een wc-bril ligt). Op weg naar de ontbijttafel kruisten nog zeker twintig zo'n dieren mijn pad.
Over een pad gesproken... Als de avond valt, verlaat onze huispad zijn schuilplaats. Ik onderscheid hem maar moelijk van de stenen die de grond bedekken. Hopelijk leert hij vlug vroeger wegspringen... Net als de talrijke gigantische sprinkhanen die 's avonds vrolijk rond ons hoofd dansen en 's morgens vroeg wegvluchten voor de hongerige kinderen. Een echte delicatesse, leid ik uit hun enthousiasme af. Al moet ik er wel bij vertellen dat mijn leerlingen ook de smaak van ezels, muizen, ratten, katten, honden en slangen weten te waarderen.
Apen staan gelukkig niet op hun menu. Zaterdag (op weg naar Nguétchéwé) staken twee gigantische exemplaren de baan over om een beetje later te verdwijnen in het bos. Ze leken helemaal niet gehaast en keken intimiderend in onze richting. De auto gaf me een veilig gevoel, anders had ik het zonder twijfel op een lopen gezet.
Als ik nog verder terugkeer in de tijd, kan ik over nog meer wilde dieren vertellen. Vooral de giraffen, antilopen en gigantische vogels maakten de heftige rit naar het Nationaal park Waza de moeite waard! Een geslaagd verjaardagscadeau, die me nog lang zal bijblijven, samen met de lekkere maaltijd in deze schitterende omgeving en met een aangenaam gezelschap (van o.a. nog vier Belgische studenten).
Ik moet afronden, mijn bed roept me. Hij waarschuwt dat de sterren me vannacht een onmogelijk telwerk geven. Ook laat hij weten dat, na een vruchteloze poging gisteren, de wind ons vandaag niet naar binnen probeert te jagen. Nog enkele uren frisse buitenlucht opslaan en dan mag de zon ons om 5u(30) wakker kraaien.
Mijn eerste officiële schoolweek zit erop. Na enkele onwennige proeflessen tijdens de paasvakantie, begaf ik me dinsdag nieuwsgierig naar de volle klas van zuster Odette. We startten de dag om 7u30 met Education Physique Sportive. Profiterend van de frisse ochtend, legde ik met handen, voeten en een toch al verstaanbaar Frans de regels van handbal uit. Met as tekenden we het speelveld, de groepen werden verdeeld, de leerlingen kregen een bal, het spel kon beginnen. Pas als Odette en ik elk een team voor ons rekening namen, kwam het spel op gang. Om 8u30 besloten we ons klaslokaal terug op te zoeken. Rond deze tijd was het vluchten voor de zon en al haar warmte. Tijdens de speeltijd (9u45-10u en 12u-12u30) bleven de leerlingen verplicht in de schaduw. Van handbal spelen, kwam er (tot hun grote spijt) niets in huis. Ondanks deze voorzorgsmaatregel stroomde het zweet toch met liters uit ons lijf. De leerlingen hielden hun vochtgehalte op pijl door water te drinken uit bidons achteraan in de klas. Wijzelf maakten gretig gebruik van ons voorgekookt water.
(Gebouwtje met twee klaslokalen voor het eerste t.e.m. het derde leerjaar.)
(Zuster Odette in haar klas met enkele van haar 27 leerlingen van het derde leerjaar.)
(De leerlingen tonen de schoolboeken die ze kunnen gebruiken dankzij sponsering vanuit België.)
Om 14u verwerkte iedereen genoeg leerstof en kondigde de direteur al fluitend het einde van de schooldag aan. Na een lange dag verliet iedereen puffend de klas. Sommige leerlingen trotseerden eerst nog drie kwartier tot een uur de brandende zon vooraleer ze te voet hun huis bereikten. Gelukkig voor ons ligt de school maar een paar stappen van de missiepost verwijderd.
Moe, maar met een energiegevend enthousiasme begon ik s namiddags aan nieuwe lesvoorbereidingen. De eerste schooldag gaf me nieuwe inzichten in hun schoolsysteem, ik begreep ook beter wat van mij verwacht werd. Voortaan neem ik wiskunde, Engels en praktische activiteit voor mijn rekening. Voor de rest probeer ik nog zoveel mogelijk speelplaatsspelen en didactisch materiaal te voorzien. We roeien met de riemen die we hebben en dat zijn er niet zo veel. Ook vlug iets opzoeken op internet is hier geen optie.
Hier eindig ik mijn kort bericht, want er wacht nog een stapeltje (school)werk op mij. Hopelijk vind ik de komende tien dagen wat meer tijd om mijn waslijst ervaringen in een blogverslag om te zetten.
De jeep van tante Lea raasde maandag anderhalf uur over de weg van Maroua naar Mokolo. De Afrikaanse rijstijl heeft ze al behoorlijk onder de knie. Op de achterbank bewogen wij van links naar rechts, van boven naar onder. Vanaf Mokolo veranderde de route in een onverhard baantje bezaaid met gigantische keien. We slalomden bergopwaarts tussen sprookjesachtige huisjes (ronde hutjes met een puntig dak), verscholen achter bomen en gecamoufleerd door de droge, beige ondergrond. Ook de loslopende geiten, schapen, koeien en varkens smelten samen met hun omgeving. Enkel de felgekleurde kleren van de bevolking springt onmiddellijk in het oog. Na nog eens een halfuur rijden kwamen we goed doorelkaargeschud en wel aan in Djingliya, een rustig dorpje midden in de bergen.
Het is ondertussen al vrijdag en het enige opvallende geluid dat ik al hoorde, was dat van zingende, dronken mannen op weg naar huis of voetballende kinderen op het plein naast de missiepost. De temperatuur hier valt goed te verdragen: niet te warm, ongeveer 33°C, een aangenaam windje. We lieten ons vertellen dat het vrij koud is voor de tijd van 't jaar en dat allemaal dankzij het vele stof in de lucht. In plaats van bezwete kleren wassen we hier bestofte kledij.
De paasvakantie begon in Kameroen al een week vroeger dan in België, maar toch komen sommige kinderen naar school. De enthousiaste leerlingen van zuster Odette werken er heel ijverig aan extra taal en wiskunde oefeningen. Leerlingen van het vijfde en zesde leerjaar volgen verplichte herhalingslessen, ter voorbereiding van hun eind (en enige) examen.
Mijn bed in het drukke Yaoundé ruilde ik voor ééntje in een rustig gelegen huis in Maroua. Straks geniet ik hier van de welverdiende rust, maar eerst breng ik verslag uit over een reis die veel geduld, zweet en een buil kostte.
Om te beginnen waar het vorige bericht eindigde, moeten we terug naar Yaoundé. De hectische hoofdstad met al haar rondzoevende gele taxi's, die banen vol putten trotseerden of over roodbruine aardewegen dansten. De nacht werd dag, de chaos bleef chaos. Naast de taxi's en auto's hielpen nu ook rondwandelende mensen met het vullen van de straten. Ook wij droegen hier ons steentje bij. We stapten voorbij veel onbekende planten en kleine stofferige huisjes met golfplaten daken, sommigen ingericht als bar, anderen als winkeltje, nog andere als pedicure-manicure-kapsalon-naaiwinkel,... Iedereen leek z'n huis te gebruiken om een eigen zaakje draaiende te houden. Wie z'n woonplaats hiervoor niet kon inzetten, voorzag één van de vele kraampje langs de weg. Hierin brachten de meeste verkopers drank, houten meubels en belminuten aan de man. We waagden ons ook aan de drukte van een lokaal marktje, waar voornamelijk voedsel en tweedehandsspullen (van bij ons) aangeboden werden. De marktkramers stalden hun goeds uit op een stukje met doek bedekte grond of ze wandelden er mee rond. Nadat we genoeg stof opsnuifden en ontelbare keren 'les blancs' hoorden roepen, besloten we terug te keren en een taxi te nemen richting station.
De nachttrein met als eindhalte Ngaoundere verliet Yaoundé om 18u30 met ons aan boord. We vertoefden in een tweede klasse wagon, niet in slaapcouchetten zoals iemand voor ons reserveerde. Onze tickets stonden op naam van Monsieur Bakari, maar die was nergens te bespeuren. De kassierster, die meedingt voor de prijs van meest onvriendelijke persoon ter wereld, eiste een reservatiebewijs of Bakari's identiteitskaart vooraleer we mochten reizen in couchetten. Ze verkocht waarschijnjlijk onze tickets door aan iemand anders. 0ver gesjoemel gesproken... Door de gigantische omvang van onze bagage, vijf grote reistassen en één trekrugzak, bracht de spoorwegsecurity ons op de hoogte van de 20kg/persoon-regel. In een hangar woog één man onze vier grootste zakken (70kg, 10 teveel dus), een andere schreef in grote cijfers een afhaalcode op onze tassen en een derde persoon, een vrouw, keek toe hoe alles verliep. Drie mensen, drie zelfstandigen, drie ondernemingen om de bagage te wegen... De security stond erop dat de ondernemers ons een correcte prijs voorschotelden, dus betaalden we dik tegen hun zin slechts 2500CFA (3,80). Bij het betreden van de trein probeerde ook een conducteur geld te vragen voor onze resterende zakken, gelukkig leerden we al een beetje van ons afbijten. Dit voorval confronteerde ons voor de zoveelste keer met de enorme kloof tussen de vriendelijke, behulpzame, blankgezinde Kameroenezen en de onvriendelijke (lees : op geld uitzijnde) Kameroenezen die maar al te graag van onze onwetendheid profiteerden. Naast ons op de trein zat een aangename Kameroenees, hij had één of andere hoge functie bij de Islam. We voelden ons goed op ons gemak bij hem. Hij verschafte ons nuttige informatie, maar drong zich helemaal niet op. Het bleek een erg snuggere, goedlachse en verzorgde man te zijn. Onze reisgenoot kocht vanuit het treinraam maniok, ananas, bananen, mango's... aan de lokale bevolking. In treinstations ballanceren die er manden op hun hoofd vol met dit lekkers. Lege flessen deelde hij uit aan de kindjes, maar niet alleen flessen vliegen er uit de ramen. Als je naast de trein loopt, moet je goed opletten dat je geen lading afval over je hoofd krijgt. Recycleren kennen ze helaas nog niet, alles komt terecht midden in de natuur. Onze moslimvriend leek wel geïnteresseerd in onze belangstelling voor het milieu en gaf toch ook z'n snoeppapiertje af zodat we het in onze vuilbak konden deponeren. De trein stroomde soms vol met mensen, wat het slapen niet vergemakkelijkte. Onze zitjes waren niet voorzien van een hoofdsteun en er was niet zo veel beenruimte. Zowel de grond als de stoeltjes lagen bestrooid met 'slapende' mensen. Alles verliep gesmeerd, totdat de trein opeens stopte verweg van een station. Alle mensen grepen hun bagage vast en sprongen uit de trein, nog voor we goed en wel beseften wat er gebeurde, was de paniekgolf al gaan liggen en stapten de mensen terug op. De locomotief rookte wel nog hevig. Wachten op een nieuwe locomotief en vooral wachten tot ze hem deftig aansloten. Met minstens acht uur vertraging strandden we uiteindelijk in Ngaoundere.
Op naar de bus, die ons in Maroua bij tante Lea en Odette zou bezorgen. We moesten eerst een stijl stukje omhoog wandelen, gelukkig huurden we iemand in om onze bagage te dragen. Om 17u30 vertrokken we uiteindelijk met de bus. We reden een kleine acht uren aan een veel te hoog tempo langs banen vol putten en drempels. Soms vlogen we een halve meter in de lucht of sloeg mijn hoofd tegen het raam links van mij. Het linker deel van mijn hoofd is hierdoor dus niet meer builvrij.
De jeep met tante Lea als chauffeur bracht ons uiteindelijk naar een rustig huisje in Maroua. De bewaker was behoorlijk beschonken, maar gelukkig had hij goed begrepen dat hij de poort voor ons moest openen. Eens in het huis aangekomen, zochtten we vrij snel ons bed op.
Ik zal het hierbij laten, mijn volgende verhaal zal één zijn over Djingliya, waar ik het grootste deel van de komende drie maanden zal vertoeven.
Nu ik nog de luxe heb om zonder veel problemen internet te kunnen gebruiken, schrijf ik meteen mijn eerste blogberichtje.
Vandaag zag ik België krimpen onder mij en vloog ik mijn grote avontuur tegemoet over bergen, zee en zand.
Ik had nooit gedacht dat ik het nu al zou zeggen, maar de vele steun die naar me toe kwam op allerlei manier maakte me toch wat emotioneel. Ik ben iedereen heel dankbaar voor alle hulp en aanmoedigingen, het maakt me oprecht gelukkig!
Na 6 uren en 30 minuten vliegen, ademden we de eerste Afrikaanse lucht in. Het was er eentje vol aanlokkelijke geuren, die ons in al zijn warmte omhelsde. Met haar 31°C heette Yaoundé ons welkom. De taxichauffeurs aan de luchthaven wilden ons maar al te graag op onze bestemming brengen. Spijtig voor chauffeur nummer één stond in ons reisboekje over Kameroen de gemiddelde prijs voor een taxi. 25 000 CFA (38) in plaats van 5 000 CFA (7,50) was ons dus toch iets te veel. Gelukkig wierp poging twee meer vruchten af.
Met de wind (die binnendrong via het open raam) in de haren, zoefden we door de Kameroenese hoofdstad. Onze chauffeur schrikte er niet voor terug andere auto's rakelings in te halen. Een buil meer of minder zou waarschijnlijk toch onopgemerkt blijven. Aan een veel te hoog tempo reden we langs de huizen en het weelderige groen dat we al eerder vanuit het vliegtuig bewonderden. Mijn eerste indruk? Chaos! Maar dan op een aangename manier. Vreemd genoeg voelde ik me veilig in de taxi. De chauffeur leek alle regels aan zijn laars te lappen, maar hij kende zijn voertuig. Hij bewoog verwonderlijk soepel langs al die drukte en leverde ons veilig af aan het CICM-hôtel.
Het is geen hotel zoals wij ze kennen, maar er is lekker eten, een bed, een douche en een (gemeenschappelijk) toilet. Meer heb ik momenteel niet nodig. Of misschien toch een beetje water die uit de douche stroomt als je aan de knop draait? Wat zeg je, het water is op? Oké, dan maar emmertjes volpompen.
Het water-halen doe ik morgen wel. Genoeg genoten van de aangename warmte en het verfrissende briesje, tijd om mijn bed op te zoeken. Morgen zal ik alle energie kunnen gebruiken om me nog meer te laten verwonderen. Is het Yaoundé overdag even hectisch als 's nachts?
Slaapzacht tsjirpende krekel, goede nacht sluipende rups, tot morgen nieuwsgierige kat! Bedankt voor jullie aanwezigheid, ik vond het gezellig!
