Goeie nacht thuisfront

Mijn bed in het drukke Yaoundé ruilde ik voor ééntje in een rustig gelegen huis in Maroua. Straks geniet ik hier van de welverdiende rust, maar eerst breng ik verslag uit over een reis die veel geduld, zweet en een buil kostte.

Om te beginnen waar het vorige bericht eindigde, moeten we terug naar Yaoundé. De hectische hoofdstad met al haar rondzoevende gele taxi's, die banen vol putten trotseerden of over roodbruine aardewegen dansten. De nacht werd dag, de chaos bleef chaos. Naast de taxi's en auto's hielpen nu ook rondwandelende mensen met het vullen van de straten. Ook wij droegen hier ons steentje bij. We stapten voorbij veel onbekende planten en kleine stofferige huisjes met golfplaten daken, sommigen ingericht als bar, anderen als winkeltje, nog andere als pedicure-manicure-kapsalon-naaiwinkel,... Iedereen leek z'n huis te gebruiken om een eigen zaakje draaiende te houden. Wie z'n woonplaats hiervoor niet kon inzetten, voorzag één van de vele kraampje langs de weg. Hierin brachten de meeste verkopers drank, houten meubels en belminuten aan de man. We waagden ons ook aan de drukte van een lokaal marktje, waar voornamelijk voedsel en tweedehandsspullen (van bij ons) aangeboden werden. De marktkramers stalden hun goeds uit op een stukje met doek bedekte grond of ze wandelden er mee rond. Nadat we genoeg stof opsnuifden en ontelbare keren 'les blancs' hoorden roepen, besloten we terug te keren en een taxi te nemen richting station.

De nachttrein met als eindhalte Ngaoundere verliet Yaoundé om 18u30 met ons aan boord. We vertoefden in een tweede klasse wagon, niet in slaapcouchetten zoals iemand voor ons reserveerde. Onze tickets stonden op naam van Monsieur Bakari, maar die was nergens te bespeuren. De kassierster, die meedingt voor de prijs van meest onvriendelijke persoon ter wereld, eiste een reservatiebewijs of Bakari's identiteitskaart vooraleer we mochten reizen in couchetten. Ze verkocht waarschijnjlijk onze tickets door aan iemand anders. 0ver gesjoemel gesproken... Door de gigantische omvang van onze bagage, vijf grote reistassen en één trekrugzak, bracht de spoorwegsecurity ons op de hoogte van de 20kg/persoon-regel. In een hangar woog één man onze vier grootste zakken (70kg, 10 teveel dus), een andere schreef in grote cijfers een afhaalcode op onze tassen en een derde persoon, een vrouw, keek toe hoe alles verliep. Drie mensen, drie zelfstandigen, drie ondernemingen om de bagage te wegen... De security stond erop dat de ondernemers ons een correcte prijs voorschotelden, dus betaalden we dik tegen hun zin slechts 2500CFA (€3,80). Bij het betreden van de trein probeerde ook een conducteur geld te vragen voor onze resterende zakken, gelukkig leerden we al een beetje van ons afbijten. Dit voorval confronteerde ons voor de zoveelste keer met de enorme kloof tussen de vriendelijke, behulpzame, blankgezinde Kameroenezen en de onvriendelijke (lees : op geld uitzijnde) Kameroenezen die maar al te graag van onze onwetendheid profiteerden. Naast ons op de trein zat een aangename Kameroenees, hij had één of andere hoge functie bij de Islam. We voelden ons goed op ons gemak bij hem. Hij verschafte ons nuttige informatie, maar drong zich helemaal niet op. Het bleek een erg snuggere, goedlachse en verzorgde man te zijn. Onze reisgenoot kocht vanuit het treinraam maniok, ananas, bananen, mango's... aan de lokale bevolking. In treinstations ballanceren die er manden op hun hoofd vol met dit lekkers. Lege flessen deelde hij uit aan de kindjes, maar niet alleen flessen vliegen er uit de ramen. Als je naast de trein loopt, moet je goed opletten dat je geen lading afval over je hoofd krijgt. Recycleren kennen ze helaas nog niet, alles komt terecht midden in de natuur. Onze moslimvriend leek wel geïnteresseerd in onze belangstelling voor het milieu en gaf toch ook z'n snoeppapiertje af zodat we het in onze vuilbak konden deponeren. De trein stroomde soms vol met mensen, wat het slapen niet vergemakkelijkte. Onze zitjes waren niet voorzien van een hoofdsteun en er was niet zo veel beenruimte. Zowel de grond als de stoeltjes lagen bestrooid met 'slapende' mensen. Alles verliep gesmeerd, totdat de trein opeens stopte verweg van een station. Alle mensen grepen hun bagage vast en sprongen uit de trein, nog voor we goed en wel beseften wat er gebeurde, was de paniekgolf al gaan liggen en stapten de mensen terug op. De locomotief rookte wel nog hevig. Wachten op een nieuwe locomotief en vooral wachten tot ze hem deftig aansloten. Met minstens acht uur vertraging strandden we uiteindelijk in Ngaoundere.

Op naar de bus, die ons in Maroua bij tante Lea en Odette zou bezorgen. We moesten eerst een stijl stukje omhoog wandelen, gelukkig huurden we iemand in om onze bagage te dragen. Om 17u30 vertrokken we uiteindelijk met de bus. We reden een kleine acht uren aan een veel te hoog tempo langs banen vol putten en drempels. Soms vlogen we een halve meter in de lucht of sloeg mijn hoofd tegen het raam links van mij. Het linker deel van mijn hoofd is hierdoor dus niet meer builvrij.

De jeep met tante Lea als chauffeur bracht ons uiteindelijk naar een rustig huisje in Maroua. De bewaker was behoorlijk beschonken, maar gelukkig had hij goed begrepen dat hij de poort voor ons moest openen. Eens in het huis aangekomen, zochtten we vrij snel ons bed op.

Ik zal het hierbij laten, mijn volgende verhaal zal één zijn over Djingliya, waar ik het grootste deel van de komende drie maanden zal vertoeven.

Zinke