Ik dacht even dat ik bang zou zijn om alleen
te zijn en in een gat te vallen, nu blijkt het niet echt zo te zijn, de pijn
komt wel degelijk van het loslaten van liefde, zoals je ooit geschreven hebt:
love is the greatest power of all. De toekomst zal ons kunnen zeggen of dit
ook zo is.
Ik heb al veel kunnen nadenken vandaag over
hoe ik het ook anders had kunnen aanpakken. Je hebt gelijk dat ik nog haat
voelde tov Ellen en totaal geen respect toon tegen mijn moeder. In de tijd dat
ik alleen was heb ik nochtans een tijdje gehad dat ik haar wel respect toonde, en
dat ik haar dank u kon zeggen als ze iets voor me gedaan had, maar dat lukte me
niet als jij erbij was. Waarschijnlijk wil ik niets van mijn ma haar
opmerkingen horen als het over mijn partner gaat, ik kan het niet verdragen dat
ze daar opmerkingen over geeft. Maar het mes snijdt zo wrs wel langs 2 kanten
en begint ze vanalles erachter te zoeken en geeft ze zo van die opmerkingen om
uiteindelijk toch nog iets te weten te komen. Mijn haren komen recht op dat
moment en ik kan dan heel kwaad worden van binnen. Ik zou haar dus ook kunnen
vertellen hoe het gaat zodat ze niet achterdochtige opmerkingen moet geven, ik
zou haar ook meer respect kunnen tonen voor wat ze voor me doet, of ik zou haar
even moeten laten vallen en zelf mn weg even zoeken zonder ik contact heb met
haar? Ik weet het niet wat het beste zou zijn momenteel.
Ik ga Ellen ook moeten vergeven voor het
wegpakken van mijn dochter, ik ben er al op aan het letten dak geen
opmerkingen over haar maak tegen Loena, en dat lukt de laatste tijd al vrij
goed. Nu kan ik beter ook het contact met Ellen zelf wat vlotter laten gaan, en
misschien zou ik er best met haar eens over praten. K zet het zeker al in mijn
agenda want dat gaat al een positieve stap zijn naar een goed voorbeeld voor
Loena.
Daarna komt wellicht de grootste stap die ik
nog wil zetten: Hoe kan ik het proces naar de woede en angst in me stop zetten
en het op mezelf keren?
Ik ben me de laatste dagen een mislukking aan
t voelen, en k begrijp je best als je zegt dat het niet enkel door mij is dat
we nu niet meer samen zijn, maar laat me nu maar even een mislukking voelen
want k heb dat nooit toegelaten in mijn leven om me zo te voelen. Het doet
veel pijn om me zo te voelen, maar pijn heelt wonden zeggen ze toch? Door me nu
zo te voelen, weet ik ondertussen al dat ik die pijn wel zelf kan gaan dragen.
Ik hoef me helemaal niet te gaan verzetten tegen kritiek of een andere mening,
ik had je ook gewoon kunnen laten doen zodat je jezelf kon blijven. Zo ga ik
het ook voornemen naar de toekomst toe. Als ik nu kritiek of een opmerking
krijg, tel ik in mezelf wel tot 5 of tot 10 en laat ik mezelf maar eens goed
pijn doen zodat ik weet dat ik daar niet op hoef te reageren. Ik ga meer
luisteren en mijn oren spitsen als er me iets gevraagd wordt om het dan ook te
doen, of toch alleszins mijn mening niet op te leggen, maar ze in vraag te
stellen.
Een goed voorbeeld was zaterdag: Je zei me
toen ik in de zetel lag, dat het nu definitief gedaan was. Ik was compleet
overstuur omdat ik aan het nadenken was over hoe ambetant ik wel geweest was en
dan krijg ik dat te horen . Om me niet nog slechter te gaan voelen kwamen er
alle verwijten in mezelf naar boven en dacht ik: nu gak eens doen zoals ik
het wil en me niet laten overmeesteren, ik kies voor mijn gemak en ik laat
ellen morgenvroeg wel achter loena komen, dan hoef ik daar ook niets van
inspanning voor te doen. Ik kwam naar jou en zei je op een gemene manier: Ik
ga Ellen morgenvroeg achter Loena laten komen. Ik kan me nu wel voorstellen
dat jij hierbij compleet over je toeren bent gegaan omdat ik juist al zo
ambetant tegen je had gedaan.
Maar ik had het ook anders kunnen doen, ik had
die verwijten naar mezelf kunnen projecteren en me direct beginnen afvragen
waarom ik je zo ver terug had gedreven, zoals ik dat zaterdagavond en zondag pas
gedacht heb. Ik had dan wellicht ook het gedacht om het iets practischer te
laten lopen om Ellen zondagmorgen te laten komen en ik zou je kunnen gevraagd
hebben: wat vind jij ervan als Ellen morgenvroeg toch achter Loena zou komen?
Het is maar een idee en het zou wel veel gemakkelijker voor me zijn.
Het is nu maar een voorbeeld, maar als ik bij
elke situatie op die manier kan reageren, zou ik het leven voor mezelf en ook
voor mijn partner veel aangenamer kunnen maken.
