Liefste Petra,

Ik dacht even dat ik bang zou zijn om alleen te zijn en in een gat te vallen, nu blijkt het niet echt zo te zijn, de pijn komt wel degelijk van het loslaten van liefde, zoals je ooit geschreven hebt: “love is the greatest power of all”. De toekomst zal ons kunnen zeggen of dit ook zo is.

Ik heb al veel kunnen nadenken vandaag over hoe ik het ook anders had kunnen aanpakken. Je hebt gelijk dat ik nog haat voelde tov Ellen en totaal geen respect toon tegen mijn moeder. In de tijd dat ik alleen was heb ik nochtans een tijdje gehad dat ik haar wel respect toonde, en dat ik haar dank u kon zeggen als ze iets voor me gedaan had, maar dat lukte me niet als jij erbij was. Waarschijnlijk wil ik niets van mijn ma haar opmerkingen horen als het over mijn partner gaat, ik kan het niet verdragen dat ze daar opmerkingen over geeft. Maar het mes snijdt zo wrs wel langs 2 kanten en begint ze vanalles erachter te zoeken en geeft ze zo van die opmerkingen om uiteindelijk toch nog iets te weten te komen. Mijn haren komen recht op dat moment en ik kan dan heel kwaad worden van binnen. Ik zou haar dus ook kunnen vertellen hoe het gaat zodat ze niet achterdochtige opmerkingen moet geven, ik zou haar ook meer respect kunnen tonen voor wat ze voor me doet, of ik zou haar even moeten laten vallen en zelf m’n weg even zoeken zonder ik contact heb met haar? Ik weet het niet wat het beste zou zijn momenteel.

Ik ga Ellen ook moeten vergeven voor het wegpakken van mijn dochter, ik ben er al op aan het letten da’k geen opmerkingen over haar maak tegen Loena, en dat lukt de laatste tijd al vrij goed. Nu kan ik beter ook het contact met Ellen zelf wat vlotter laten gaan, en misschien zou ik er best met haar eens over praten. K zet het zeker al in mijn agenda want dat gaat al een positieve stap zijn naar een goed voorbeeld voor Loena.

Daarna komt wellicht de grootste stap die ik nog wil zetten: Hoe kan ik het proces naar de woede en angst in me stop zetten en het op mezelf keren?

Ik ben me de laatste dagen een mislukking aan ’t voelen, en ‘k begrijp je best als je zegt dat het niet enkel door mij is dat we nu niet meer samen zijn, maar laat me nu maar even een mislukking voelen want ‘k heb dat nooit toegelaten in mijn leven om me zo te voelen. Het doet veel pijn om me zo te voelen, maar pijn heelt wonden zeggen ze toch? Door me nu zo te voelen, weet ik ondertussen al dat ik die pijn wel zelf kan gaan dragen. Ik hoef me helemaal niet te gaan verzetten tegen kritiek of een andere mening, ik had je ook gewoon kunnen laten doen zodat je jezelf kon blijven. Zo ga ik het ook voornemen naar de toekomst toe. Als ik nu kritiek of een opmerking krijg, tel ik in mezelf wel tot 5 of tot 10 en laat ik mezelf maar eens goed pijn doen zodat ik weet dat ik daar niet op hoef te reageren. Ik ga meer luisteren en mijn oren spitsen als er me iets gevraagd wordt om het dan ook te doen, of toch alleszins mijn mening niet op te leggen, maar ze in vraag te stellen.

Een goed voorbeeld was zaterdag: Je zei me toen ik in de zetel lag, dat het nu definitief gedaan was. Ik was compleet overstuur omdat ik aan het nadenken was over hoe ambetant ik wel geweest was en dan krijg ik dat te horen…. Om me niet nog slechter te gaan voelen kwamen er alle verwijten in mezelf naar boven en dacht ik: “nu ga’k eens doen zoals ik het wil en me niet laten overmeesteren, ik kies voor mijn gemak en ik laat ellen morgenvroeg wel achter loena komen, dan hoef ik daar ook niets van inspanning voor te doen”. Ik kwam naar jou en zei je op een gemene manier: “Ik ga Ellen morgenvroeg achter Loena laten komen”. Ik kan me nu wel voorstellen dat jij hierbij compleet over je toeren bent gegaan omdat ik juist al zo ambetant tegen je had gedaan.

Maar ik had het ook anders kunnen doen, ik had die verwijten naar mezelf kunnen projecteren en me direct beginnen afvragen waarom ik je zo ver terug had gedreven, zoals ik dat zaterdagavond en zondag pas gedacht heb. Ik had dan wellicht ook het gedacht om het iets practischer te laten lopen om Ellen zondagmorgen te laten komen en ik zou je kunnen gevraagd hebben: “wat vind jij ervan als Ellen morgenvroeg toch achter Loena zou komen? Het is maar een idee en het zou wel veel gemakkelijker voor me zijn.”

Het is nu maar een voorbeeld, maar als ik bij elke situatie op die manier kan reageren, zou ik het leven voor mezelf en ook voor mijn partner veel aangenamer kunnen maken.

Xxx

30-07-2010 om 16:16 geschreven door Zin_maken_aan_het_leven  

Liefste Petra

                                                                        1/3/2010

In mijn therapie heb ik leren herkennen dat gedrag vanuit een bepaalde voedingsbodem komt en overwerkte gevoelens waar ik nog steeds weinig vat op heb om ze te durven aanvoelen. Een gebeurtenis in het heden kan er dan voor zorgen dat die naar boven komen. Op dat moment lig ik volkomen met mijn gevoelens in de knoop en durf ik te gaan reageren als een kind zonder er bij stil te staan wat ik aan het doen ben.

Ik voel me dan lastig en ambetant worden en geraak heel snel overstuur, bij elke opmerking die ik krijg, wimpel ik die direct af om mezelf geen pijn toe te laten, ik word kwaad van binnen omdat ik me onbegrepen voel. Door deze reacties die bij me opkomen heb ik je soms zwaar gekleineerd om toch maar mijn gelijk te kunnen krijgen, spijt kwam wel steeds nadien, maar dan was het al te laat. Doch wil ik je nochmaals zeggen dat ik spijt heb voor de dingen die ik je hiermee aangedaan heb. Ik voel me dan ook verantwoordelijk voor het mislukken van onze relatie.

Als wij woorden kregen met elkaar, heb ik het je heel moeilijk gemaakt. Het was telkens een druppel voor mij die m’n bomvolle ton woede en angst deed overlopen en zelfs soms ontploffen, terwijl ik soms zelfs helemaal geen recht had om zo te reageren en je dat ook helemaal niet verdiende. Ik voel me zo’n slecht voorbeeld voor loena nu, als ik zo verder doe ga ik ook haar leven in negatieve zin beïnvloeden. Maar ik weet wel dat ik haar meer geborgenheid geef dan wat ik van mijn ouders gekregen heb, en k hoop dat ze daar wel al iets meer aan heeft. Maar ik moet nog zoveel meer voor haar kunnen betekenen.

Het doet me veel verdriet en pijn om je te laten gaan, maar net omdat ik zoveel van je hou, zal ik je ook laten gaan want ik verdien je inderdaad niet, toch nu niet, hoe ik nu tegen je geweest ben.

Ik voel nu zelfs terug die woede opkomen, maar als ik er goed over nadenk, is het gewoon een zielig zelfmedelijden dat ik voel, ik ben gewoon kwaad op mezelf dat ik alweer een soepje gemaakt heb in mijn leven en dat ik hieraan al kon gewerkt hebben van met kerstdag toen je me de eerste keer verwittigd had. Het is misschien te laat voor ons L, maar ik moet er nu door, het is nog niet te laat voor mezelf.

Ik ben helemaal niet zo super zoals ik laat uitschijnen en zoals mijn ma het altijd wou, ik ben maar een gewone man zoals iedereen anders. Misschien dat zelfs nog niet L…

Xxx

30-06-2010 om 11:56 geschreven door Zin_maken_aan_het_leven  

Beste Petra,

Waar blijven die angsten bij me toch vandaan komen? En hoe is het mogelijk dat ik deze angsten omzet naar het afbreken van andere personen om mezelf terug beter te voelen? De eerste vraag is misschien iets minder van belang voor het ‘ik’-zijn in een relatie, maar daar ga ik vanavond toch mee starten. Belangrijker zal zijn om die tweede vraag te kunnen ombuigen naar: Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik mijn angsten onderga en ermee leer leven opdat ik steun durf vragen aan mijn naaste en geen afkeer?

Ik ben nu toch wel op een punt gekomen in mijn leven waar ik mezelf de moed moet impompen om het verdere bestaan van Braam in goede banen te kunnen leiden, vooral als voorbeeld en vaderfiguur, maar nog meer als partner, wat op zich een voorbeeld zal zijn voor de kinderen. Het zal voor mij en alle mensen rondom me, een aangenamere levenssituatie zijn.

Waar blijven die angsten bij me toch vandaan komen?

Als ik in het diepste van mijn geheugen graaf, herinner ik me enkel fragmenten waar ik m’n moeder en vader niet te zien krijg, maar mis. Als gastje van 3 jaar zat ik op de schoolbus naar de kleuterklas op de schoot van wat oudere meisjes, als gastje van 5 jaar rende ik weg bij m’n peter en meter thuis, waar we nog woonden net voor de verhuis naar waar m’n ouders nu nog wonen, om m’n moeder achterna te lopen, m’n moeder die op weg was naar het huis dat ze hadden gekocht. Ik herinner me nog dat m’n peter kwaad achter ons aan holde maar ons niet te pakken kreeg, ik was zeker al een heel eindje weg voor ik het opgaf en terugkeerde naar het huis van meter en peter. Ik herinner me de dood van m’n peter toen ik 7 jaar was, waar ik veel aan gehad heb en met wie ik vaak gespeeld heb als klein kindje. Zou deze fase in mijn leven crusiaal geweest zijn voor de verlatingsangst die ik opgebouwd heb? Ik denk het wel!

Later toen we niet meer bij meter en peter inwoonden, angst van m’n pa die me kon slaan als iets hem niet aanstond of m’n moeder hem opjutte dat we niet luisterden en hij niets eraan deed. Angst om te horen hoe m’n ouders ruzie maakten en elkaar overschelden met gemene woorden…. Nuja, dit zijn allemaal de negatieve herinneringen die daar vastgekend zitten in mijn hersenen, ik herinner me weinig tot geen postieve dingen :s.

Hoe komt het dat ik die angsten omzet in het me beter willen voelen dan anderen?

Bij al die angsten begon ik me beter te voelen door te doen wat niet mocht en er ongestraft mee kunnen vanaf komen. Ik zocht alsmaar middelen om toch niet aan die angsten toe te geven en me beter te gaan voelen, ik miste de geborgenheid van m’n ouders en kreeg naast de verlatingsangst ook bindingsangst. Er heerste een enorme competitieve strijd tussen mij en m’n 3 broers om toch telkens beter te presteren, zowel fysiek als mentaal en mits ik fysiek niet de sterkste was, probeerde ik vooral mentaal de betere te zijn. Via manipulatie, wat je als kind totaal onbewust aanleert, kreeg ik anderen onder de knie.

Het lijkt wel of ik een enfant terrible was, maar hier is zowel m’n lieve als m’n kant van woede ontwikkeld. Door lief te zijn, kreeg ik grote mensen naar mijn hand en zo kon ik leeftijdsgenoten toch nog overklassen.

Ik zou zoveel kunnen schrijven hierover, maar denk dat dit wel voldoende is om eens bij stil te staan. Ik ga me nu vooral meer moeten gaan concentreren op hoe ik dit anders kan gaan aanpakken en niet het enkel meer beseffen als het gebeurt is en als het te laat is.

Vanaf morgen maak ik er werk van om concrete situaties eens dieper stap per stap in mezelf naar boven te brengen om zo herkenningspunten te gaan gebruiken als ‘stop-‘ of ‘keerpunten’. En daarnaast ook concrete zaken bepalen wat ik op zo een moment kan gaan doen, na het stopteken opdat ik terug liefde kan vinden alvorens de woede uitbarst.

Thx om dit in me naar boven te brengen, omdat ik weet dat ik er zo wel zal komen naar wat ik werkelijk wil in mijn leven.

Groetjes,

24-06-2010 om 11:36 geschreven door Zin_maken_aan_het_leven  

Waarom lukt het me niet om te bereiken wat ik wil in het leven? Waarom zit alles me tegen? Waarom kan ik me niet binden aan de persoon die ik graag zie? Waarom lukt het me niet om een relatie te onderhouden? Komen deze vragen je bekend voor? Wel, bij mij is het de laatste tijd niet anders. Daarom voel ik nu de nood om eens alles op een rijtje te gaan plaatsen zodat ik mezelf deze vragen niet meer zal hoeven de stellen.

Ik ben hier al een tijd mee bezig voor mezelf en ben nu van plan mijn bevindingen te delen met jullie. De laatste relatie die ik aangegaan ben met een vrouw, was echt wat ik wou in mijn leven en toch heb ik deze volledig om zeep geholpen door de beperkingen aan mezelf, door het feit dat er blokkeringen in me zitten om liefde te geven.

Dit is slechts een korte inleiding, reacties zijn altijd welkom...

18-06-2010 om 10:14 geschreven door Zin_maken_aan_het_leven