Waar blijven die angsten bij me toch vandaan komen? En hoe is het mogelijk dat ik deze angsten omzet naar het afbreken van andere personen om mezelf terug beter te voelen? De eerste vraag is misschien iets minder van belang voor het ik-zijn in een relatie, maar daar ga ik vanavond toch mee starten. Belangrijker zal zijn om die tweede vraag te kunnen ombuigen naar: Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik mijn angsten onderga en ermee leer leven opdat ik steun durf vragen aan mijn naaste en geen afkeer?
Ik ben nu toch wel op een punt gekomen in mijn leven waar ik mezelf de moed moet impompen om het verdere bestaan van Braam in goede banen te kunnen leiden, vooral als voorbeeld en vaderfiguur, maar nog meer als partner, wat op zich een voorbeeld zal zijn voor de kinderen. Het zal voor mij en alle mensen rondom me, een aangenamere levenssituatie zijn.
Waar blijven die angsten bij me toch vandaan komen?
Als ik in het diepste van mijn geheugen graaf, herinner ik me enkel fragmenten waar ik mn moeder en vader niet te zien krijg, maar mis. Als gastje van 3 jaar zat ik op de schoolbus naar de kleuterklas op de schoot van wat oudere meisjes, als gastje van 5 jaar rende ik weg bij mn peter en meter thuis, waar we nog woonden net voor de verhuis naar waar mn ouders nu nog wonen, om mn moeder achterna te lopen, mn moeder die op weg was naar het huis dat ze hadden gekocht. Ik herinner me nog dat mn peter kwaad achter ons aan holde maar ons niet te pakken kreeg, ik was zeker al een heel eindje weg voor ik het opgaf en terugkeerde naar het huis van meter en peter. Ik herinner me de dood van mn peter toen ik 7 jaar was, waar ik veel aan gehad heb en met wie ik vaak gespeeld heb als klein kindje. Zou deze fase in mijn leven crusiaal geweest zijn voor de verlatingsangst die ik opgebouwd heb? Ik denk het wel!
Later toen we niet meer bij meter en peter inwoonden, angst van mn pa die me kon slaan als iets hem niet aanstond of mn moeder hem opjutte dat we niet luisterden en hij niets eraan deed. Angst om te horen hoe mn ouders ruzie maakten en elkaar overschelden met gemene woorden . Nuja, dit zijn allemaal de negatieve herinneringen die daar vastgekend zitten in mijn hersenen, ik herinner me weinig tot geen postieve dingen :s.
Hoe komt het dat ik die angsten omzet in het me beter willen voelen dan anderen?
Bij al die angsten begon ik me beter te voelen door te doen wat niet mocht en er ongestraft mee kunnen vanaf komen. Ik zocht alsmaar middelen om toch niet aan die angsten toe te geven en me beter te gaan voelen, ik miste de geborgenheid van mn ouders en kreeg naast de verlatingsangst ook bindingsangst. Er heerste een enorme competitieve strijd tussen mij en mn 3 broers om toch telkens beter te presteren, zowel fysiek als mentaal en mits ik fysiek niet de sterkste was, probeerde ik vooral mentaal de betere te zijn. Via manipulatie, wat je als kind totaal onbewust aanleert, kreeg ik anderen onder de knie.
Het lijkt wel of ik een enfant terrible was, maar hier is zowel mn lieve als mn kant van woede ontwikkeld. Door lief te zijn, kreeg ik grote mensen naar mijn hand en zo kon ik leeftijdsgenoten toch nog overklassen.
Ik zou zoveel kunnen schrijven hierover, maar denk dat dit wel voldoende is om eens bij stil te staan. Ik ga me nu vooral meer moeten gaan concentreren op hoe ik dit anders kan gaan aanpakken en niet het enkel meer beseffen als het gebeurt is en als het te laat is.
Vanaf morgen maak ik er werk van om concrete situaties eens dieper stap per stap in mezelf naar boven te brengen om zo herkenningspunten te gaan gebruiken als stop- of keerpunten. En daarnaast ook concrete zaken bepalen wat ik op zo een moment kan gaan doen, na het stopteken opdat ik terug liefde kan vinden alvorens de woede uitbarst.
Thx om dit in me naar boven te brengen, omdat ik weet dat ik er zo wel zal komen naar wat ik werkelijk wil in mijn leven.
