In mijn therapie heb ik leren herkennen dat gedrag vanuit een bepaalde voedingsbodem komt en overwerkte gevoelens waar ik nog steeds weinig vat op heb om ze te durven aanvoelen. Een gebeurtenis in het heden kan er dan voor zorgen dat die naar boven komen. Op dat moment lig ik volkomen met mijn gevoelens in de knoop en durf ik te gaan reageren als een kind zonder er bij stil te staan wat ik aan het doen ben.
Ik voel me dan lastig en ambetant worden en geraak heel snel overstuur, bij elke opmerking die ik krijg, wimpel ik die direct af om mezelf geen pijn toe te laten, ik word kwaad van binnen omdat ik me onbegrepen voel. Door deze reacties die bij me opkomen heb ik je soms zwaar gekleineerd om toch maar mijn gelijk te kunnen krijgen, spijt kwam wel steeds nadien, maar dan was het al te laat. Doch wil ik je nochmaals zeggen dat ik spijt heb voor de dingen die ik je hiermee aangedaan heb. Ik voel me dan ook verantwoordelijk voor het mislukken van onze relatie.
Als wij woorden kregen met elkaar, heb ik het je heel moeilijk gemaakt. Het was telkens een druppel voor mij die mn bomvolle ton woede en angst deed overlopen en zelfs soms ontploffen, terwijl ik soms zelfs helemaal geen recht had om zo te reageren en je dat ook helemaal niet verdiende. Ik voel me zon slecht voorbeeld voor loena nu, als ik zo verder doe ga ik ook haar leven in negatieve zin beïnvloeden. Maar ik weet wel dat ik haar meer geborgenheid geef dan wat ik van mijn ouders gekregen heb, en k hoop dat ze daar wel al iets meer aan heeft. Maar ik moet nog zoveel meer voor haar kunnen betekenen.
Het doet me veel verdriet en pijn om je te laten gaan, maar net omdat ik zoveel van je hou, zal ik je ook laten gaan want ik verdien je inderdaad niet, toch nu niet, hoe ik nu tegen je geweest ben.
Ik voel nu zelfs terug die woede opkomen, maar als ik er goed over nadenk, is het gewoon een zielig zelfmedelijden dat ik voel, ik ben gewoon kwaad op mezelf dat ik alweer een soepje gemaakt heb in mijn leven en dat ik hieraan al kon gewerkt hebben van met kerstdag toen je me de eerste keer verwittigd had. Het is misschien te laat voor ons L, maar ik moet er nu door, het is nog niet te laat voor mezelf.
Ik ben helemaal niet zo super zoals ik laat uitschijnen en zoals mijn ma het altijd wou, ik ben maar een gewone man zoals iedereen anders. Misschien dat zelfs nog niet L
